VOOR DE JEUGD
IEIDSCH DAGBIAD
do. 9.
Zaterdag 1 Maart.
Anno 1924
Koning Koudhart.
A,
0/«
Ul ,1^1*
Een oud sprookje opnieuw verteld.
a
Ia zijn sterk kasteel la ?t boog© Noorden
oopt d© machtige vorst.
Niemand durft in dc nabijheid van bet
asteel te komen, want bet sakittert zóó,
elfs ale bet heel erna al donker is 7s nachts,
at d© oogen pijn doen, als men er naar
ijkt en men zelfs kans loopt blind t© wor-
en, wanneer men dit toch doet.
En t© verwonderen is dit niet, want bet
lot is gebed van beider ijs opgetrokken
.1 zóó stevig gebouwd zonder eenig roegje
i scheurtje, als dit met geen ander kasteel
oit het geval is. 't Lijkt wel, of het uit
lil li oen en klein© kristallen bestaat, die
amen een burcht vormen, zoo bard als bet
ardste ijzer. Maar ijzer is donker en do*
ouwstof, waaruit bet kasteel is opgetrok-
cn is wit, verblindend wit.
D© burchtheer is zeer gevreesd, men
urft zijn naam slechts mompelen, maar
cm naderen durft niemand. Men zou dit
>k niet kunnen, want er gaat zoofn ijzige
ilbeid van hem uit, dat iedereen, die het
agea zou, in zijn nabijheid! te komen, ver-
ij ven zou van koude.
De gekeele omgeving van zijn kasteel is
oodsoh en uitgestorven: zelfs wolven,
)ssen en ijsberen vreeaan en ontvluchten
:m; wanneer hij nadert, kruipen zij in de
itoegankelijkst© schuilhoeken.
Grimmig lacht d© woeste, ruw© vorst in
jn grijzen baard, wanneer hij d© alge
een© ontsteltenis bemerkt, dio zijn komst
roorzaakt. Maar al is bij grijs, dit is vol-
ï'ekfc geen teeken van 'zwakte of zieke-
kheid, integendeelhij is sterk als een
•us en de grootste vermoeienis heeft geen
ïvloed op rijn ijzersterk lichaam.
..Ten strijde? Op ten strijderoept hij
ijn gevolg toe. „Wij gaan do wereld ver
veren 1"
En de oude vorst gespt het harnas aan,
cstijgt zijn sneeuwwit paard, zwaait met
c lans in zijn vuist als om de kracht van
jn arm te beproeven en holt voorwaarts
i Zuidelijke richting, gevolgd door zijn
ren woeste cn grimmige hovelingen.
„Genaderoepen de bewoners van ste
en, dorpen en het land, maar zij lezen
p dat onverbiddellijke gelaat, dat zij op
sen genade hebben te hopen en zij vluch-
!n in hun woningen, waar zij rich zoo goed
ogelijk verschansen om den strijd tegen
m overrnachtigen -vijand to ondernemen.
Maar acht, velen komen om door gebrek
i ontbering in die bopelooze worsteling.
En Koning Koudhart juicht en bedekt
>t veroverd© gebied met een wit kleed,
s een herinnering aan zijn macht.
In zijn ruime tent zit hij met zijn ridders
^childiknapen. Luid zingen allen, terwijl
beker lustig rondgaat den lof van hun
rst, die machtiger is dan de machtigste
i strenger dan de strengste.
Daar treedt een oude dienaar nader en
todigt zijn heer de komst van eendge ge
iten „an,
,.3af wie durft mij storen?'2 roept Ko-
hg Koudhart uit, terwijl zijn oogen drei-
ud fonkelen. „Laat binnenkomen!"
Do ar komt langzaam en statig ©en
heraut binnen, gevolgd door twee mannen
met hoog© pelsmutsen op het hoofd en
warme rchapevachten over hun wapenrus
ting. Trotsch en met opgerichten hoofde
blijven dj staan en wachten, tot het woord
tot hen gericht wordt.
Een oogenblik ziet de veroveraar hen
zwijgend aan. Daarna vraagt hij, ijzig koud
„Wie zijfc gij"
„Afgezanten van onzen vorst, die wel
licht even machtig is als gij. Wij komen uit
heb Oosten en zijn de uitgestrekte Russi
sch© steppen doorgerend om u te zoeken."
,,Wie is uw vorst, die oven machtig denkt
te zijn els ik?" vroeg Koning Koudhart
nu weer.
„Oostenwind is zijn naam."
„O, dan ken ik hem! Wat wii hij van
mij'? Komt hij als vriend of als vijand?"
„Als vriend. De mare van uwe overwin
ningen is tot hem doorgedrongen. Uw arm
is sterk, maar zijn arm is nog sterker. Als
gij het wilt, zal hij zich met u vereenigen.
Hij zal een brug slaan over meren en ri
vieren en niets of niemand zal den ver-
eenigden legerbenden weerstand kunnen
bieden."
Een cogenbzlik dacht Koning Koudhart
sa. Somber rimpelde zich zijn voorhoofd,
maar plotseling nam zijn gelaat een vrien
delijker uitdrukking aan en zei hij:
,,Ik neem het voorstel aan. Uw vorst is
mij welkomMakkers, ruimt ©on plaats
in aan den dïsch voor Koning Oostenwind,
cGe voortaan onze bondgenoot zal zijn."
Lustig klonk weer bet gezang, vroolijk
giDgen weer de bekers rond en den volgen
den ochtend reeds had do vereeniging van
beid© legerscharen plaats.
En nu kon niets of niemand meer weer
stand bieden aan dio vereenigdo machten.
De bondgenoot sloeg de machtigst© stroo
men in boeien en baande zoo den weg voor
den ruwen Koning Koudhart, dio alom
schrik te weeg bracht.
Maar het zou nog erger worden
Toen de vereenigde geweldenaren'zagen,
dat het mcnschdom moedig stand hield bij
hun beurtelingscho aanvallen, ja, sommi
gen zelf bij den warmen haard of aan den
welvoorzien en discb durfden lachen om hun
geweld, toen sneed Koning Oostenwind
allen toevoer van brandstof af cn wroette
met zijn ijzig koude handen in voorraad
schuren en warme kuilen, waar levensmid
delen lagen opgehoopt, en roofde met zijn
trawanten alles, wat bij maar grijpen kon.
En wat was bet gevolg van dit alles?
Dat de noodzakelijks to levensmiddelen
peperduur werden en het zwarte honger-
spook, als derdo bondgenoot, mede in heb
strijdperk trad.
„Waar moet dat been?" vroeg men el
kander af on ieder oen zag uit naar het
Zuiden, want daar troonde de redder: prins
Zuidenwind.
Allen smeekten hom om hulp en hij be
loofde te helpen.
Prins Zuidenwind had een vroolijk, zon
nig gelaat; hij was een jonge, blonde held.
bedeeld met de kracht van een reus, want
voer zijn warmen adem versmolten de
sterkst© vestingen en kasteden van Koning
Koudhart, die deze, geholpen door Ko
ning Oostenwind en zijn troepen, gebouwd
hadden.
De beide bondgenooten hadden intus-
schen hun veroveringen voortgezet tob ver
in het Zuiden en velo ijskasteelen cn ver
sterkingen opgetrokken.
Zij hadden echter buiten den waard, of
beter gezegd: buiten Prins Zuidenwind ge
rekend. De laatste zond zijn heraut na&r
zijn trouwen vazal, graaf Wind van West
en beval hem van over den Atlantischen
Oceaan tegen Koning Oostenwind op te
trekken en door uitvallen naar bet Noor
den den ouden Koning Koudhart te ver*
zwakken.
De graaf beloofde liet bevel uit te zullen
voeren en hield woord. Hij wapend© zijn
kneohten cn waagde den strijd tegen den
machtigen Koning Oostenwind. Hij slin
gerde hem zijn regenbuien in het geziobt
cu huiverend trok de vorst terug, daar
graaf West van Wind zijn ijsbruggen on
dermijnde en hij zich haasten moest, in
dien hij zijn aftocht behoorlijk wilde dek
ken.
Intusschen was Prins Zuidenwind tegen
de sterkten van Koning Koudhart opge
trokken. Maar hij trok niet in een 6tijf
harnas ten strijdo, neen, hij ging inet bloe
sems getooid en eon groenen krans door
de blonde lokken gevlochten, den ouden
geweldenaar te gemoet. En zijn tocht werd
een overwinnigstooht-.
Zingend en juichend bestormde bij met
zijn getrouwen de ijskasteelen van Koning
Koudhart en Koning Oostenwind en waac
eerst alles gezwegen had onder den ijzeren
druk der beid© koningen, klonken nu dui
zenden jubeltonen. De sterkten stortten
ineen, de sneeuwvelden verdwenen als bij
tooverslag en brachten en weiden en ak
kers, rivieren cn beken to voorschijn.
Alles scheen luide to verkondigen:
„Prins Zuidenwind komt! Prins Zuiden
wind komtl"
Grommend trok Koning Koudhart zlób
terug naar zijn ijsgebied in het Noordon
ea knarsetandend trok Koning Oostenwind
zioh terug naar de landen, vanwaar hij ge
komen was.
Alles in do natuur herleefde. Roemen
en planten tooiden zich met jong groen om
bet overwinningsfeest to vieren, ouden en
zwakken waagden zioh buiten om den red
der en held met eigen ooge© te aanschou
wen.
Wel hervatte Koning Koudhart nu ca
dan den strijdwel deed Koning Oosten
wind soms een ©nverhoedschen aanval en
kleurde gsoen en bloesems zwart, maar
dan dreef graaf Wind wan Weet hem terug
en herstelde Prins Zuidenwind met zachte
hand de geslagen wonden, tot hij voorgoed
hoerschte en alles groeien, bloeien en le*
ven zag. Dat was een heerlijke tijd op
aarde.
En toen Prins Zuidenwind zich na eoni-
g©D tijd opnieuw bedreigd en zelfg verdron*
gen zag dooi* zijn oude vijanden, beloofde
hij allen, zoodra hij voldoende uitgerust
zou zijn, terug te keeren om menechen «a
dieren te verlossen van hun twee aarts
vijanden.
