In verkeerde Schoenen.
LEIDSCH DAGBLAD, Zaterdag 3 November.
Derde Blad. Anno 1923.
Hoe de dikte van een haar gemeten wordt
i No. 19527.
FEUILLETON.
duidelijkheid van bedoeling etc. niet te
wenschen over moet laten, dat zonder om
wegen gezegd moet worden, hetgeen men
denkt en meent. Engeland heeft daaraan
immers wel behoefte, waar tegen Kerst
mie een werklocrzen-heir wordt voorspeld
van rirca 2 millioen man etc., zoodat de
regeering ernstig denkt om de kiezers uit
spraak t© laten doen over de vraag: pro
tectie of vrijhandel, een strijd, die tegen
volgend jaar wel zal plaats hebben en En
geland van meet af aan voor een groot
deel uitschakelt uit het groote tournooi
der politiële.
Absolute duidelijkheid ie ook ten zeerste
gewensoht ten aanzien van Duit-schland.
De separatistische beweging in 't Roerge
bied is een fiasco geworden, maar zij hand
haven hun schijngezag nog, daar de bezet
ters hun verdrijving beletten. Wel is reeds
eenige kentering merkbaar bij de Fran-
schen, die zelf gaan inzien, dat de poging
mislukt ismede, naa/r bet ons wil voor
komen door Eogeland's houding. Engeland
heeft tooh verklaard, niets te willen heb
ben van zoo'n afscheidmgBbewegi-ng, als
in strijd met het verdrag van Versailles
en geëigend om ide schadevergoeding te
doen wegvallen. Hoe tooh, wanneer Duitsch
land zloh oplost In allerlei staten Wie
moet dan betalen etot
Het gevaar voor zoo'n ontbinding van
het Duitsche rijk edheen eenigBzina te lu
wen, maar 't Sa wederom slechts schijn in
plaats van wezen. Terwijl de rijksregee-
ring tegen Beieren nog nimmer wat heeft
durven ondernemen,h eeft zij de Saksische
regeerlng met geweld verdreven en Sak
sen gewelddadig teruggebracht tot wat dj
meendo te zijn: den juiste® weg. Deze te
genstelling van optreden ook al oor
deelden do socialisten het optreden tegen
de Saksische communisten gerechtvaar
digd, op zich zelf heeft niettemin de re-
geering-Stresemann voor 'n nieuwe crime
geplaatst. Voor hun aanblijven aan de
regeering en een blijven in de coalitie heb
ben de socialisten eemge voorwaarden ge
steld, die, vergissen wij «ons niet, niet door
de Duitsohe Volkspartij zullen worden in
gewilligd. Waarschijnlijk is o.l. dan ook
een uittreden der socialisten uit. de coali
tie en een verdere versohui ving naar
rechts, die den weg baant voot een natio
nale Putsch
(Van onzen Parijschen Correspondent).
(Nadruk verboden).
Parijs, 27 October.
Ge hebt een enkel klein diamantje, onge
monteerd, en ge gaal er mee naar een juwe
lier en verzoekt hern het zoo nauwkeurig
mogelijk te wegen. Ge moet het heel precies
weten, zegt ge.
Acht en negen-en-vij£tig honderdste
karaat, zegt de man u, na een zeer lang
durig en zorgvuldig onderzoek.
Terwijl ge den winkel uitgaat, vraagt ge
of hij u wil zeggen hoe laat het Is, op de
seconde af.
Op het oogenblik, dat ik ophoud te
9preken, antwoordt de winkelier, eenigszins
bevreemd, is het veertien minuten over drie
en zestien seconden.
Hij spreekt haastig, om het zoo af te mik
ken, dat het laal3le woord over zijn lippen
komt juist wanneer de seconde-wijzer de
streep passeert.
Waarschijnlijk verlaat ge den winkel
la de overtuiging, dat ge nu uiterst precies
weet hoeveel uw diamantje weegt en hoe
laat het is, in werkelijkheid weet ge het ech
ter slechts bij benadering althans in de
oogen van hen, die zich van meten en we
gen een specialiteit hebben gemaakt, zooals
b.v. het personeel van het Bureau Interna
tional des Poids el Mesures (het Internatio
naal Bureau van de Malen en Gewichten),
onder leiding van den heer Charles Edouard
Guillaume, den Franschen geleerden aan
wien in 1920 den Nobelprijs voor natuur
kunde werd toegekend.
Een verschil van een haar-breedte is
slechts een ruwe benadering voor de man
nen, die te Breleuil, in het rustige, groote,
witte huis, midden in het bosch van Saint-
Cloud, hun leven wijden aan de volmaking
van meet- en weegwerktuigen tot op een
hoogte waarvan de leek nooit heeft ge
droomd.
Wilt ge een vaag idee, tot welk een graad
van verfijning de heer Guillaume en zijn
medewerkers de kunst van het meten heb
ben opgevoerd? Ziehier een experiment, dal
ge gemakkelijk en zonder eenig hulpmiddel
overal kunt ten uitvoer brengen: Trek uzelf
een bosje haren uit het hoofd, een [link
handjevol, want het gaat er om een haar
van gemiddelde dikte er uit te zoeken. Wan
neer ge hem hebt, ziet ge natuurlijk dade
lijk, dat hij ongeveer een achtste milimeter
dik is. Een achtste millimeteren het
Internationaal Bureau voor Malen en Ge
wichten meet lengten to top tien-duizend-
sten van een millimeter. Om een concreet
staaltje te krijgen van de eenheidsmaat van
het bureau, dient ge met een vlijm
scherp scheermes uw haar van gemid
delde dikle te splijten in 1250 haartjes
allemaal van gelijke dikte. Een Iwaalfhon-
derd-vijftigste van de dikle van een men-
schelijk haar is de standaard, waarmee te
Breteuil gemeten wordt.
Toch is de heer Guillaume geen haarkloo-
ver in den slechten zin van het woord. Veer
tig jaren lang heeit hij al zijn lijd en ener
gie aan de studie der melrologie gegeven, en
de resultaten van zijn arbeid vormen een
monument van stoere, zuivere wetenschap.
Want de melrologie de studie van het
meten is geen dor en onvruchtbaar vak,
gelijk men oppervlakkig gezien zou kunnen
denken. Het is een uiterst noodzakelijke fac
tor bij den arbeid van uitvinders en ontdek
kers. De bepaling met ongelooflijke nauw
keurigheid bij het meten van tijdduur, af
stand, temperatuur en gewicht is voor de
werkers op een meer zichbaar terrein van
wetenschap van evenveel nut als de geoefen
de verpleegster voor den chirurg in de ope
ratie-kamer zij Is da absoluut betrouwbare
assistente. Indien de chirurg, bij de spanning
waarin zijn zenuwen toch al reeds verkee-
ren, ook nog zich beangst had te maken over
de vraag of zijn assistente hem wel het
goede instrument zal aanreiken op het goede
oogenblik, dan zou de kans op het gelukken
eener moeilijke, delikale operatie niet zeer
groot zijn. En als de onderzoekers op het ge
bied der chemie, der natuurkunde, der radio
activiteit, eenigen twijfel moesten koesteren
omtrent de zuiverheid hunner meet- ot weeg-
werktuigen, zouden hun formules en bere
keningen weinig vaststaan.
Waarschijnlijk bedoelde de heer Guillau
me iels dergelijks, toen hij alvorens de
rondreis te beginnen, welke Ik dezer dagen
tn zijn gezelschap mocht maken door zijn
laboratorium ons zeide
Het eerste wat ik u vragen moet is u los
te maken van het verkeerde denkbeeld, dat
de „man tn the street" en zelfs ook een
groot deel van de wetenschappelijke wereld
zich hebben gevormd van den metroloog.
Zij geven de properheid zijner handen en de
scherpte van zijn blik toe, de getrouwheid
zijner waarnemingen en zijn onvermoeibare
Volharding in hel rekenen met lien-duizend-
Bten van een milimeter. Maar zij ontzeggen
hem scheppingsgave en fantaisie. Een pro
fessor zei, niet lang geleden, dat de metro-
loog is als een ploegpaard, langzaam en ge
duldig voortstappend en een vore trekkend,
terwijl de man met nieuwe origineele denk
beelden is als een volbloed, onder de enthou
siaste toejuichingen van de menlgle galop-
peerend over de renbaanGoed be
schouwd is deze vergelijking nog zoo onbil
lijk niet Want als de wedren eenmaal ge
wonnen is, wat blijft er dan over Wat ap
plaus en een beetje opgejaagd stof. Terwijl
uit de vore van het ploegpaard straks een
vruchtbare oogst opwast.
De oogen van den directeur glinsterden
achter de brilleglazcn, terwijl hij voortging:
Heeft niet Galilei de wet van het hel
lend vlak vastgesteld door den tijd te meten
dien een lichaam noodig had om dat vlak af
te loopen? En de bestendigheid der schom
melingen van den slinger door bij den plech-
tigen dienst in de kathedraal van Pisa het
kloppen van zijn pols te vergelijken met het
heen en weer zwaaien der lampen?....
Zou Newton de aantrekkingskracht der aar
de hebben kunnen vaststellen, zoo niet de
Fransche sterrekundige Picard hom een me
ridiaan verschaft had?Dank zij de
nauwkeurigheid hunner weegschalen heb
ben Lavoisier, Proust en Dalton nieuw licht
Dwepende jongedame tegen schrijver: „O schrijft toch
zeker niet voor roem of geld?"
Schrijver: „Neen, ik schrijf enkel en alleen om wal te
lezen Is hebben, als ik oud geworden ben."
geworpen in de duisternissen der alchimie,
en een werkelijke wetenschap: de chemie,
opgebouwdHing niet de ontdekking van
het beginsel der sluimerende energie nauw
samen met de zeer merkwaardige tempera-
tuur-metingen van Joule en Regnault; en
die der radio-activiteit met de niet minder
vernuftige proeven van Brecquerel en van
Curie, op een nog meer mysterie-vol terrein:
de wereld der stofvorming en der ato
men?
Doch in plaats van u het wijsgeerig be
toog van den geleerde verder over te bren
gen, hoe belangwekkend ook, wil ik liever
nog een en ander vertellen van de buiten
gemeen merkwaardige Instrumenten, welke
dienen om de resultaten van verbazingwek
kende accuratesse te verkrijgen, die in dit
paleis der nauwkeurigheid worden bereikt.
Ik geloof, dat men veilig mag zeggen, dat
niets is ongedaan gelalen om alle storende,
vertroebelende Invloeden buiten te sluiten.
Zoo staat b.v. geen enkel instrument op den
vloer, doch elk rust op een beton-zuit, die
rechtstreeks uit de aarde oprijst. In den
grond zijn openingen vrij gehouden om deze
beton-zuilen door te lalen, en In die openin
gen staan zij geheel vrij aan alle kanten,
zoodat men in de zaal zou kunnen hossen
of met een motorbus rondrijden, zonder dat
de zoo delikale werktuigen ook maar in 't
minst zouden schokken of trillen. En dit is
nog maar een enkele van de voorzorgen
tegen afwijkingen en onzuivere berekenin
gen. Er zijn er ontelbare andere.
Wanneer een gewicht, stel: een stan
daard-milligram, onderzocht moet worden
om het te keuren en te zien of het precies
de zwaarte heeft die het hebben moet, dan
plaalst degeen die met deze taak belast is
het den avond te voren onder een glazen
stolp, naast de weegschaal. Den volgenden
morgen weegt hij het, terwijl hijzelf op vier
meter afstand van de balans blijft, teneinde
de warmte-uit9traling van zijn lichaam
bulten te sluiten, welke immers het metaal,
dal bij de constructie van de weegschaal
gebruikt is, een weinig zou kunnen
doen uitzetten en aldus een zij het
ook oneindig kleinen invloed hebben
op het resultaat Het toestel is zoodanig
ingericht, dat de operateur op vier meter
afstand een gewichtje van oen milligram
op de schaal kan leggen en het er af nemen,
Zelfs wanneer al deze voorzorgen ge-»
nomen zijn, komt de naald die het gewicht
moet aanwijzen niet tot rust Zij zwaait nog
uren achtereen heen en weerdoch men
heeft geconstateerd, dat het niet noodig is te
wachton tot zij stilstaat. De waarnemer no
teert slechts, door middel van een telescoop,
de uiterste punten van een enkele schomme
ling.
De wereld der fysica en dus de heele
wereld dankt aan den heer Guillaume
meer dan één geschenk. Een der voornaam
ste is de ontdekking van het invar, een al-,
liaga waarvan de naam een afkorting is van
„invariable" (onveranderlijk). Het is een
mengsel van staal en nikkel 36 pCt nik-
kot dat de eigenaardigheid heeft uiterst
weinig gevoelig te zijn voor warmte of koude
Blootgesteld aan temperatuur-wiS6elingen,
reageert Invar slechts een tiende van het
geen elk zijner samenstellende deelen op
zichzelf zou doen.
Deze ontdekking is on. van bijzonder?
waaide geweest voor de oplossing van het
vraagstuk der seconde-afwijkingen, dat vele
Jaren achtereen de fabrikanten van chrono
meters heeft geplaagd zij heeft het mogelijk
gemaakt 'n spiraalveer te vervaardigen welke
aan geen temperatuur- of weer-invloeden on
derhevig is en welke dus do stop watch zui
ver doet functionnceren onder alle omstan
digheden.
In de Academie dos Sciences heeft de heeï
Guillaume onlangs medegedeeld, dat hij de
door hem uitgevonden lnvar-metaalcombt-,
nalie nog verder heeft geporfeotionneerd door
er ook nog zeer kleine hoeveelheden andere
metalen doorheen te mengen, o-a. chroom en
mangaan. De op deze wijze verkregen alli
age heeft hij elinvar gedoopt, samentrek
king van élasticité en invariable.
De directeur van het Bureau Internatio
nal des Poids et MesUres Is echter een uitcrsC
bescheiden man en spreekt bij voorkeur over
anderen. Zoo herinnerde hij on» eraan, dat
in ditzelfde laboratorium te Breteuil de Ame-
03 BUITENL. WEEKOVERZICHT.
De aan ide *1™ van Europa versohenen
lichte wolk ia reeds weer bezig te verduis
teren. Maar zij is nog niet geheel ver
dwenen en alles, wat gedaan worden kan,
jbm het eenige heugelijke verschijnsel aan
den algemeenen politieken hemel te doen
blijven en zoo mogelijk te doen groeien,
jiohijnt te worden gedaan. Edoch, bijzonder
hoopvol zien we do toekomst nog altijd
iBiet in, waar van diverse zijden nieuw ge-
yaar dreigt.
Frankrijk heeft zoo waar de uitnoodl-
ging om deel te nemen aan do economi
sche conferentie aanvaard. Poincaré heeft
gevoeld dat hij, wilde hij niet de openbare
meening buiten Frankrijk en het Fransch
gezinde deel van België om, nog verder
van rich vervreemden, daartoe over moest
gaan, het verzet udb de rechtsche kringen
ten spijt. Poincaré heeft dan aanvaard
Boaar 't is er me ook een aanvaarden
naar. Met do welbekende virtuositeit heeft
OPoincaré het aanvaarden aan voorwaarden
[verbonden, die foibelijk de ruggegraat bre
ken van de economische oonferentie, die
■Ou plaats hebben. De oonferentie wordt
volledig geplaatst onder de Commissie
van Herstel, zocala in het Verdrag van
Versailles een blausule dat aangeeft, mag
slechts werken onder haar hoog bevel etc.
Zoodoende houdt Frankrijk, dat Immers,
dank zij Amerika'g niet mee-doen, den toon
aangeeft in deze Commissie, goed beschouwd
den loop van zaken in handen. En voor
rfjppertjea is bovendien nog gewaakt door
te bepalen, dat de conferentie niet mag
Oordeel en over de hoe-groot-moet-de-
rveTgoeding-zijn-vraag evenmin als over de
gevolgde panden-politiek in het Roerge
bied etc. Do som der schadevergoeding is
©d blijft bepaald, als de-ze het laatst in
"1901 door do geallieerden is vastgesteld,
de pandenpolibiek laat Frankrijk niet los.
Men is licht geneigd te vragen, wanneer
men dit allemaal weet: ja, maar wat heeft
'de conferentie dan elgerlijk nog te doen;
kan sij dan niet even goed uitblijven. Een
vraag, die in den kern der zaak ook be
vestigend moet worden beantwoord. Over
blijft voor de commissie immers alleen
een onderzoek naar wat Duitsohland, vast
houdend aan do bepaalde schadevergoe
ding, in staat is direct te betalen in oon-
Ibanten, in natura etc. Een vraag,
waarop het antwoord-' ven overbodig is,
daar Frankrijk, d.i. Poincaré, zelf heeft
doen doorschemeren, dat van die directe
.staling wel niets zal lcunnen komen, ge-
jen, hoe diep Duitscihland is gevallen. Er
Is tijd noodig, om dp Duitsche financiën
ba regelen etc.
Men ziet, hoe Poincaré door zijn voor
waarden de oonferentie heeft beroofd van
haar essentieeJe waarde en het ia te be
grijpen, dat in Engeland gewikt en gewo
gen is, of het in deze omstandigheden wel
zin had om do conferentie te doen door
gaan, Het schijnt, dat Engeland Amerika
rog gepolst heeft om een conferentie te
doen houden zonder Frankrijk, maar dat
Amerika den wenk heeft gegeven, thans
nog niet daartoe lover te gaan. Met gevolg,
genoegen is genomen met het rampza-
overs hot aan bevoegdheid, der confe
rentie gelaten. Eerlang zal nu do officieel©
ilitnoodiging namens alle geallieerde® tot
Amerika afkomen en kan het spel van
schijn beginnen. Men klampt zich nu ech
ter nog vast aan de hoop, dat, als de con
ferentie eenmaal bij elkaar is, de bevoegd
heden ®og wel zullen worden uitgebreid,
maar gelet op Poincaré's vasten wil in de
zen, durven wij daaraan weinig waarde
bochten. Wij twijfelen niet, of Poincaré
zal de Fransche vertegenwoordigers met
de grootste beslistheid instrueeren blijven
bij het bepaalde, andera heengaan. Zoodat
summa summarum de kwestie tooh wordt,
wil men iets bereiken, een conferentie
buiten Frankrijk om.
En waar dit zoo is, vragen we ons «f,
of het niet beter ware geweest direct maar
de puntje op de i te zetten en te bre
ken met alle halfslachtigheid, en wat dies
meer zij. Wat natuurlijk niet wil zegge o,
clat wij wenschen oorlogsdaden of iets van
dien aard, dat is verre van ons, maar wij
eenen, dat in de gegeven omstandigheden
Naar hel Engelsch, door BERTA RUCK,
(Nadruk verboden)).
48)
Zij doen nog hetzelfde spel, dat wij speel
den, toen ik hier was, een soort van ring
steken. Misschien speelden zij het ook al
in den tijd" van mijn moeder. Aan ieder
kind overhandigt de patroon van den ca-
roussel een. stok,, en terwijl zij in vplle
vaart voorbyptuivc®, probeert leder kind
den stok to smeken door een houten ring,
die aan een paal hangt; Daarboven hangt
het opschrift in het FranschDriemaal
ronddraaien zonder te winnen geeft u het
recht op een vierden keer zonder betalen."
„Dat is prachtig, nietwaar?" zei kapi
tein Meredith plotseling met een merk
waardig glimlachje. Hij scheen meer tot
zichzelf te spreken dan tot mij. ,,Zoo wor-
den de dingen niet voor ons geschikt, als
wij volwassen zijn. Als wij niet winnen, dan
winnen wij niet en wij krijgen geen kans
©m weer te probeeren."
Dat was allee heel waar, maai* waarom
«ou hij mij niet dadelijk vertellen wat Reg
gie gezegd had? Ik wou het hem juist rond
uit vragen, toen er drie kleine jongens
aankwamen, zonder eenigen twijfel Fransch
mannetjes in uiterlijk en spraak, maar
gekleed als Sohofcsoh soldaat, goed, muts.
■wfco rok, iaech en schoenen. Toen zij
passeerden, groetten die kwajongens den
Engelsche® officier, zij groetten ernstig
en correct en keurig netjes (één, tweel
met den linkervoet vooruit.)
Kapitein Meredith beantwoordde den
groet even plechtig en zonder zijn gezicht
te vertrekken, ofschoon hij den groet van
eenige Fransche tommies, die wij tegenge
komen waren, had beantwoord met ee®
glimlach or bij voor ieder. Ik vond het heel
aardig van den jongen man, te begrijpen,
dat. de salueerende kinderen geen zweem
van een lach bespeurden. Moet hij kon
eenvoudig afschuwelijk zijn tegenover vol
wassen personen, dacht ik.
Ongeduldig draaide ik mij naar hem toe
boven do hoofden der kinderen, die hun
toer afwachtten.
Welnu", zei ik, heeft kapitein Pen-
more u verteld, dat ik geen leugenaarster
ben?"'
„Neen," klonk de zachte stem van mijn
metgezel; „Hat deed bij niet".
„Deed hij dat niet?" riep Ik ongeloo-
vig uitheeft hij u niet alles van mij ver
teld?"
„Neen, ziet u, ik heb kapitein Penmore
niet gesproken", zei deze jonge man, die
iemand krankzinnig zou maken. En hij
maakte kalm met rijn wandelstok gaatjes
In het zand va® die Tuilerieëntuinen. ,,Ik
heb hem niet gesproken."
„Heeft u hem niet gesproken? Hij liad
het zeker te druk?"
„Dat denk ik", efcemde kapitein Mere
dith toe, „zij maken het dien jongens heel
druk."
„O, moed aoo. Ik" hoop, dat hij een uur
bepaald heeft, dat u hem" spreke® kunt."
Alweetr (Ee üJorirwaardige blik va® kapi
tein Meredith. Zo»o? Waarom hoopt u
dat?"
Is die stompzinnigheid va® de mannen
niet werkelijk verschrikkelijk?
„Waarom?" riep ik vol vuur. „Waarom?
Omdat u dan ten minste zou weten, dat
er een persoon bestaat, die kapitein Pen-
more heet! Zoodat u ten minste kon zien,
dat één ding, dat ik u verteld heb, waar
is, wat u er ook van denken naoogt."
„Te weten te komen, dat er een persoon
bestaat, die kapitein Penmore heet, zou
zoo'n bezwaar niet zijn, nietwaar?" zei do
jonge man, terwijl hij mij heel vriendelijk
aanzag. „En wat betreft hetgeen ik denk,
nu, dat Is iets, dat u niet weet, juffrouw
Whiteiands."
Dit was zeer waar. Due het maakte mij
zoo woedend, dat ik niet wist wat ik doen
zou.
Ik werd vuurrood va® ergernis. Jk staar
de naar de dansende steene® beelden bui
ten het Museum. Zij dansten werkelijk door
de tranen in mijn oogen.
Toen hoorde ik den jongen man naast
mij rustig zeggen: „Ik geloof, dat ik gis
teravond onbeleefd tegen u geweest ben."
„Dat heb ik al gezegd", zei ik, zonder
mijn hoofd om te draalen.
„Ja", zei hij eenvoudig. „Nu, hiermee
bied ik u mijn excuses aan."
„Wat is dat?" zei ik.
„Wat beteeként?"... Hij sprak niet voort
maar klapte in de handen en lachte een
klein meisje toe, dat haar stokje voor de
zevende maaJ door den houten ring had
gestoken. /Toen „wel", zei hij, „dacht u
werkelijk, dat lk naar den kapitein tien-
more van u gegaan was?"
„Is u niet gegaan?" zei ik met glurende
oogen,
„Om over u met hem te praten? O
neenl" zed hij bedaagd. „Ik heb het gister
avond immers alles van u gehoord. Ik zag
geen enkele reden om er een derde In te
betrekken."
„Hij zou u overtuigd hebben", riep ik
uit, boos en teleurgesteld.
Daarop glimlachte hij weer.
Toen zag ik wat hij meende. Hij bedoel
de het als een soort compliment. Misschien
meende hij, dab hij gee® anderen getuige
bij de verdediging noodig had. Dat hij tot
do conclusie gekomen was, dat Rose Whi-
telandee (Juffrouw) de waarheid toch had
gesproken
Ik was wat zachtor gestemd, dat spreekt
vanzelf. Maar toch was lk nog boo3. Ik
zei: „U moet toch eens met hem gaan pra
ten'. Zoo niet om u zelf voldoening te ge
ven, goed dan, maar mij I Want als uw
vrouw voor den dag komt, dan zal ik haar
aliea moeten verklaren. O hemel! Aan
welk oen massa mensohen ik verklaring
zal moeten geven 1" riep ik droevig. „Ik
zal aan Juffrouw Vera Yayn© moeten ver
klaren, dat ik getracht heb u op alle
gclijko manieren aan te fcoonen, dat ik
haar plan niet ten uitvoer heb willen brenr
gen! Maar k propos", bracht ik haastig
in 't midden, „wat doet a eigenlijk om
uw vrouw op te spore®? Ho© lang denkt
u, dat het nog duurt voordat u weet waair
zij is. kapitein Meredith?"
Hij haalde diep adem, als na een heivigo
inspanning, die ik niet opgemerkt had.
,,Dat hangt er van af", zei hij kortaf.
„Natuurlijk maakt de oorlogstijd alles zoo
veel Ingewikkelder dan andera het geval
zou zijn. Ik probeerde te telcÉoneeren aan
mijn zaakwaarnemers te Londen. De dienst
was gestaakt voor vandaag. Alles stond
stilik kon hen niet bereiken. Ik heb nar
tuurlijk getelegrafeerd."
„Wat heeft u getelegrafeerd?" vroeg
ik, toen wij terug wandelden naar Ideo in
gang van het park.
„ïk telegrafeerde", zei hij, „ik telegra
feerde om hen pasaagierelijsten van de
laatste drie maanden te laten opvragen en
op te sporen met welke boot Mins Vera
Vayne naar New-York kon zijn vertrok-»
ken. U hadb gezegd, dat zij naar Amerika
was gegaan, nietwaar Juffrouw White*
lands?'1
„Ja, ze zei, dat rij dat van plan was. Zij
vertelde mij, dat zij dadelijk weg kon."
„Ja. Nu, dap zal ik antwoord op dat te^
legram moeten afwachten", zei hij lang-»
zaam, toen wij de Rue Bonaparte insioe*
gen, cLat smalle straatje vol platenwin*
kels. „Natuurlijk ben ik dadelijk naar het
Grand-Hotel teruggeloopen, toen ik a ver-»
laten had, om te zien of er 6oans al ant
woord gekomen was. Het was zoo niet. Ik
denk trouwens, dat ik het niet voor één
of twee uur kan hebben. Wij zouden da®*
kunnen lunchen", zei hij. „Heeft u d&ar
niete tegen ?"-
„O neen", zei ik op onderworpen toom
„Meent u, dat u liever In het Ritzhofcel
wou lunchen?"
„O neen, meen, dat het mij niet*
schelen kan, waar wij lunchen. Niets kan
mij echelon ik kan nergens mee ingeno
men rijn, voordat het antwoord Is gekomen
en voordat wij precies weten hoe spoedig
wij in etaat «uilen rijn deie «aak In he|
reine tas brengen/1
