li verkeerde Schoenen.
No. 194S8.
LEIDSCH DAGBLAD, Zaterdag 29 September.
Derde Blad. Anno 1923
BERL1JNSCHE BRIEVEN.
SPORT.
FEUILLETON.
BUiTEHL. WEEKOVERZICHT.
Het groole feit van de week is: de op
heffing van het lijdelijk verzet. Na eenige
waarschuwingsseinen heeft het kabinet
Stresemann tot den grooten stap besloten,
nadat te Berlijn nog besprekingen waren ge
houden met vertegenwoordigers van allé
kringen en alle -politieke partijen uit het be
zette gebied dc communisten dan uitgezon
derd en nadat ten slotte ook do premiers
der Duitsche bondsstaten waren gehoord. Het
ging niet meer, hef geld was verdwenen, het
einde of te wel de leege bodem was in zicht.
En unisono is het besluit van Stresemann,
waar heel wat moed voor noodig was goed
gekeurd, zondert men de Duitsch-nationale
partij uit, de partij, die van "geen buigen wil
weten. En ook de niet gehoorde commu-'
nisten staan tegenover de. regeering. Uiterst
rechts en uiterst links, de twee antipoden
weer eens vereend, zij het met'gansch ver
schillend doel voor oogen.
Gerust op de gebeurlijkheden binnenlands
was Stresemann blijkbaar niet, want de
macht is vrijwel in handen gegeven van
„das Militar", voor zoover daarvan bij onze
Oostelijke buren nog sprake kan zijn en
rijksweerminisler Gessier is het hoofd. Met
naast zich in Beieren Beieren moet im
mers steeds apart staan von Kahr. Zie
daar een duo, dat in menigen kring alles
behalve vertrouwd wordt. Vooral von Kahr,
die. thans in het toch reeds zoozeer van het
rijk afgedwaalde Beieren de lakens uitdeelt,
wordt met groote zorg gadegeslagen, waar
zijn rechtsche neigingen voldoende bekend
rijn. Maar ook Gessier is „ve'rdacht", voor
al in socialistische kringen in Saksen, met
den Saksischen premier Zeigner aan het
hoofd.
Op alles is dus de regeering voorbereid,
naar het schijnt, die in haar manifest aan
het volk getracht heeft, om den pil althans
zooveel mogelijk te vergulden. Een poging,
die inwendig weinig succes beloofde en uit
wendig moest afstooten en dus niet bevor
derlijk was aan hetgeen Stresemann na
streeft een overeenkomst met Frankrijk,
't Was een voldoen vooral aan Beieren.
Over 't geheel is het in Duilschland stil
gebleven na het verzet tegen het voornemen
"der capitulatie. Ons bijkans te stil
Capitulatie zeiden we. Ja, dat is het.
Foincaré heeft geen enkele concessie, hoe
klein ook, gedaan. Hij kan triumfeeren over
de gansche linie. Niels van terugkeer der
uitgewezenen, vrijlating der gevangenen,
£tc. Duitschland staakt het lijdelijk verzet
zonder eenige voorwaarde. Want de restric
tie betreffende geen afstand van het Rijn
en Roergebied is niet meer dan een woor
denspel. Officieel denkt Frankrijk immers
piet daaraan.
Poincarê triomfator 1 Opnieuw is Duitsch
land verslagen maar nog zoo'n paar over
winningen voor Frankrijk en het is met Ma
rianne gedaan. Want in plaats van te bren
gen herstel-vergoeding, heeft het Frankrijk
enorme sommen gekost, waartegenover
slechts heel weinig baten stonden uit het
bezette gebicdl Sinds 11 Januari heeft het
Roeravontuur als een sombere, donkere
wolk boven Europa gehangen, die kapitalen
heeft opgezogen zonder daarvan iets terug
te geven.
En thans, eind September, staan we als
het ware opnieuw voor een llen Januari:
wederom moet beslist worden over de
groole schadevergoedingskwestie. Maar het
.verschil is, dat het Duitschland van 11 Ja
nuari rijk was in verhouding tot het Duitsch
land van eind September, dat in Januari
de haat legen Frankrijk, hoewel reeds groot
niet was, wat deze thans is, dat op 11 Jan.
in het Roergebied nog was een werkzame
bevolking, terwijl nu de werklust is gere
duceerd tot bedenkelijke afmetingen en zoo
zouden we nog eenige verschilpunten kun
nen memoreeren, die wel de aandacht ver
dienen.
Poincaré overwint echter. Ook op Enge
land. Wat voor succes zou de Roer-actie op
leveren, meende John Buil. Niets, en te
meer niets, waar de actie een schending
was van het verdrag van Versailles een
pracht-troefkaart in de handen der Duitsche
nationalisten. Edoch, Duitschland heeft het
hoofd gebogen, yi coaclus. En nu zal de
herstel-kwestie worden voortgezet. Voor
Engeland alsof er geen Roer-actie bestond
of bestaat. John Buil herneemt thans zijn
plaats in het geding naast een moreel over
winnend Frankrijk, materialistisch achter
uit geboerd Frankrijk, dat volgend voorjaar
harder dan ooit behoefte zal hebben aan
geld, aan contanten. Wat van Duitschland
direct minder is të verwachten dan ooit.,.
Na zijn periode van lijdelijkheid en on
macht een periode, die Baldwin in eigen
land zeer veel kwaad heeft gedaan, treedt
dc Engelsche premier, ongetwijfeld straks
feller naar voren en met meer kracht van
spreken, hebbende toch, hoe zwaar ook zelf
getroffen, sterkere positie dan Mariahne.
Gezien juist de oppositie tegen den En-
gelschën premier, zal hij nu vermoedelijk
zijn lijdelijkheid afschudden, de lijd ie er
rijp voor
In dit licht meenen we het fameuse com
munique over de ontmoeting tusschen Bald
win en Poincaré nu te moeten beschouwen.
Baldwin werpt alles achter zich, plaatst zich
op de basis der realiteit en hij staat daar
stevig.
Poincaré triomfeert 1
Ook rtalië heeft gezegevierd. De Gezau-
tenraad heeft om van de zaak af te komen
en Italië zoet te houden, aan Italië de som
van 50 millioen toegekend, door Griekenland
als waarborg gestort op de Zwitsersche na
tionale bank, voor het nakomen zijner ver
plichtingen inzake den moord op de Itali-
aansche leden der grenscommissie tusschen
Albanië en Griekenland. Italië stond aan
vankelijk alleen, maar alle vier andere leden
hebben zich tenslotte maar met het Italiaan-
sche standpunt vereenigd, n.l. dat Grieken
land te kort was geschoten voor wat betreft
de opsporing der daders, en aldus een
loopje genomen met het recht. Wat zooveel
mogelijk verborgen gehouden moet worden
en dies zal over het rapport door de deskun
digen uitgebracht, de sluier der niet-publi-
ceering worden geworpen.
Voor de zooveelste maal is daarmee be
wezen, dat politiek en recht twee dingen
zijn, die elkaar allesbehalve dekken. Tot
groote schade en schande van de politiek.
(Nadruk verboden).
Berlijn, einde Sept.
Getallenwaanzin. Stresemann's
strijd tegen de wanhoop. „Waar
devast". Verandering in het
straatleven. Het afnemende
vreemdelingenverkeer. De ver
hongerde schrijver.
Voor enkele maanden schreef ik in mijn
Berlijnschen brief,,De eenige troost, die
ons gebleven is, is de Russische roebel"
thans moeten we ook dezen schralen
troost ontberen. De roebel is een^edele va
luta geworden ten opzichte van de Duitsche
mark, die iedere, ook de kleinste zwaarte
kracht verloren heeft en hals over kop in
de leege wereldruimte stort.
Geheel Berlijn is door de getallenwaan
zin aangegrepen. Mannen en vrouwen, tot
dat het hun voor de oogen schemert. Wat
op het oogenblik waar is, is morgen niet
meer waar. Een millioen is een belachelijk
iets geworden. Vroeger luiddo een oud
Duitsch spreekwoord, dat de vader zijn
zoon, de onderwijzer zijn leerlingen in
scherpte: ,,Wer den Pfennig nicht ehrt,
1st des Talers nicht wert". Thans moet dat
spreekwoord naar de eischen van den tijd
veranderd, luiden,,Wer die Milliade nicht
ehrt, ist der Billion nicht wert."
Do toestanden worden erger van dag tot
dag, van avond tot morgen, van uur tot
uur. Met de wanhoop in het hart consta-
tecren we, dat er blijkbaar geen dokter
meer te vinden is, die in staat is de doo-
dclijke ziekte van het Duitsche economische
leven te genezen. De persoonlijkheid van
den nieuwen rijkskanselier Stresemann
werd, toen hij enkele weken geleden zijn
ambt aanvaardde, algemeen met vertrou
wen begroet. Men kent Stresemann in het
publieke leven sinds lang als een man met
grooto gaven en een rijke beschaving, ais
een handig parlementslid en als een poli
ticus met een .brecden blik. Men ziet, hoo
toegewijd en ingespannen hij arbeidt, ten
einde Duitschland te helpen. Men weet ook,
dat hij zich over de werkelijke machtsver
houding tusschen Duitschland en Frankrijk
geen illusies maakt, en bereid is, groote
offers te brengen, materieele offers en of
fers aan nationaal eergevoel, om het land
de lang verbeide redding te brengen. Maar
ook dit alles schijnt tevergeefs te zijn, op
de onverzoenlijkheid van Frankrijk schijnen
alle pogingen schipbreuk te zullen lijden.
En hierover bestaat geen twijfeleen ver
betering van de verhoudingen in het bin
nenland is uitgesloten, zoolang het Ruhr-
conflict onopgelost blijft.
De nood der bevolking is juist daarom
thans zoo verschrikkelijk, omdat als het
ware twee geldstandaarden naast elkaar
bestaan: de papierenmark-standaard, die
voor de loonen en salarissen, in het alge
meen voor het inkomen van het overgrooto
deel van de bevolking nog altijd van kracht
is, en een heimelijke goudwaardebereke-
ning, volgens welke de prijzen van de da-
gelijksche benoodigdheden vastgesteld wor
den. De groote markthallen worden trou
wens eerst voormiddags om elf uur geo
pend, omdat de handelaren dan reeds de
openingskoersen van de beifr6 weten, vol
gens welke zij hun prijzen berekenen. Ik
ga een boekhandel binnen om een notitie
boekje en een potlood te koopen de man
vliegt naar de telefoon, informeert bij een
bankf hoe hoog op dit oogenblik de dollar
en de Hollandscho gulden staan, komt
terug en rekent nie voor: „Notitieboekje
en potlood kosten samen 30 gouden pen
ningen, dat wordt dus 9 millioen mark."
Er is een nieuw woord ontslaan, dat
i thans Berlijn regeert: „waardevast". De
Staat voert waardevaste belastingen in, dat
I wil zeggen, wie met zijn belaslingbetalen ook
maar even ten achter is, moet meer beta
len, opdat de. som, dié hij nu afdraagt, in
overeenstemming met de daling van de mark
hooger is. De .prijzen van de waren in* de
winkels worden „waardevast" aangegeven,
dat beteekent, dat' ze ieder oogenblik naar
den geldenden koers van de deviezen ver
anderen of liever gezegd verhoógën (want
dalen doen de prijzen nooit). De organisatie
van arbeiders, en beambten strijden voor
„waardevaste" loonen, en werkelijk hebben
eenige groot-industrieën, die het doen kun
nen, een loonsberekening in goudmarken in
gevoerd. Onlangs heeft zelfs een grappen
maker de vraag opgeworpen, hoe men, als
men trouwen wilde, het moet aanleggen om
een „waardevaste" bruid le vinden
De ingewikkelde financieele loesland, die
hierdoor ontslaan'is, heeft het economische
leven in een zware crisis gestort. Van de
reusachtige warenhuizen zijn reeds geheele
verdiepingen gesloten. De eigenaars willen
op personeel en ook op licht bezuinigen. De
meest bekende firma's zijn gedwongen op
groote schaal hun personeel le ontslaan.
Het enorme gevaar, dat op deze wijze ont
slaat, als het aantal werkloozen stijgt en
een algemeene ontevredenheid zich van de
bevolking meester maakt, springt dadelijk
in het oog. De regeering doet intusschen wan
hopige pogingen, de dreigende ineenstorting
te voorkomen. Ze wil zich nu, om ook harer
zijds „waardevast" geld in omloop te bren
gén, een fonds vormen en dc afgifte van de
viezen en buitenlandsché" banknoten, die in
particulier bezit zijn, afdwingen. Ongetwij
feld is dit een maatregel, die men in prin
cipe goedkeuren moet. In de practijk echter
beduidt het, dat hierdoor aan de bevolking
de laatste mogelijkheid ontnomen, wordt, een
bespaarde geldsom zóó te beleggen, dat zo
haar waarde behoudt. Wat moest de Duit
sche middenstander ten slotte doen? Met den
effectenhandel was hij niet op de hoogte,,
induslriepapieren te koopen is hem te inge
wikkeld en te gewaagd dus greep hij dc
gelegenheid aan nu en dan een kleine bui
tenlandsché banknoot le koopen, die overal
le krijgen waren. Deze „spaarpenningen",
welke in lijden van nood verbruikt zouden
worden, moeten nu afgegeven worden, men
eischt van icderen burger een verklaring on
der eede, dat hij niet meer buitenlandsché
betaalmiddelen in zijn portefeuille of kast
heeft, dan hij ter beschikking van het rijk
stelde, en dreigt met tuchthuisstraf degenen,
die een valsche verklaring afgelegd hebben.
Ontelbare menschen worden daardoor in
een moeilijk parket gebracht. Het Berlij'n-
sche publick oordeelt, dat de „Devisen-
Kommissar", die de regeering ingesteld heeft
en die met dictatoriale macht bekleed is,
eigenlijk „wegens verleiding tot meineed"
aangeklaagd moest worden.
Het leven van de kolossale stad is onder
den druk van deze toestanden geheel ge
wijzigd.
De tram, die de balans tusschen haar in
komsten en haar waanzinnig gestegen on
kosten niet meer in evenwicht kon houden,
moest haar^bedrijf inkrimpen. Nog slechts
enkele lijnen worden bereden en op deze
volgen de wagens elkaar op onverdragelijk
groote afstanden. Het straatbeeld is daar
door volkomen veranderd. Ook de huurrijtui
gen beginnen meer en meer te ontbreken;
want alleen een Croesus is nog in staat van
dit verkeersmiddel gebruik le maken. Daar
door zijn de breede straatvelden leeg en ver
laten geworden .Ook in de verlichting moet
nog meer dan reeds het geval was, bezui
nigd worden; het stadsbestuur is radeloos
over de grootte van het tekort. Wie op het
oogenblik 's avonds op een station aan
komt en de donkere, stille straten ziet, her
kent het oude Berlijn nauwelijks meer. Geen
wonder, dat onder dergelijke omstandig
heden het vreemdelingenverkeer enorm ver
minderd is. Juist'in September, in den na
zomer, werd Berlijn met vreemdelingen
overstroomd. Men hield zich gaarne een
poosje in Berlijn op, als men uit de bad
plaatsen naar huis terugkeerde, en de bui
tenlanders, vooral de Amerikanen, vertoef
den hierin grooten getale. Daarvan is thans
geen sprake meer. Iri Juli telden men dit
jaar in Berlijn nog ongeveer 112.000 vreem
den, in Augustus waren het er al bijna
20.000 minder en in September zal het
er stellig niet beter op geworden zijn.
Maar dat nog niet alleen! Van even groot
belang is het, dat de duur van het verblijf,
dat de vreemdelingen in Berlijn hielden,
bedenkelijk verkort is. In vroegere jaren
stelde de statistiek vast, dat de vreemde be
zoekers zich van vijf lot veertien dagen in
Berlijn ophielden thans blijven ze gemid
deld slechts een dag of drie hier!
Men kan het den vreemdelingen niet kwa
lijk nemen. Het is niet bijzonder opwekkend
in een stad te vertoeven, waar de menschen
nerveus, afgejakkerd en gebukt onder zorgen
rondloopen, waar de welstand zienderoogen
verdwijnt, waar de ellende van dag tot dag
nijpender wordt en waar de openbare instel
lingen nog slechts met moeite functionnee-
ren. Bovendien heeft Berlijn de aantrekke
lijkheid voor den buitenlander verloren, dat
het goedkoop is. Want het is duur, ontzet
tend duur in Berlijn geworden en veel din
gen staan boven don wereldmarktprijs. Een
buitenlandsch vriend van mij wilde dezer
dagen een nieuwe parapluie koopen. Ik ga
met hem een winkel binnen en vraag, wat
op het oogenblik een dergelijk gebruiksar
tikel kost. „Van een milliard af", luidt het.
antwoord van de winkeljuffrouw. Mijn
vriend besloot bij de eerstkomende gielbui
liever lot op de huid 'nat te worden.
Nooit, ook niet in de ernstigste tijden van
de hongerblokkade, was de voedselvoorzie
ning zoo slecht als thans. De toestand wordt
inderdaad dreigend. Reeds is het voorge
komen, dat troepen verbitterde menschen
naar de landgoederen in de omgeving van
Berlijn trokken, waar ze de aardappelen uit
den grond groeven. Op een groot landgoed
bij de Berlijnsche voorstad Britz moest de
gendarmerie enkele dagen geleden bijna dui
zend personen arresteeren, die bij nacht en
ontij een dergel ijken aardappelrooftocht on
dernomen hadden. Maar met arrestaties is
het kwaad niet uit den weg geruimd, de
wanhoop van het volk groeit steeds en nie
mand is verwonderd, als ze tot zulke exces
sen voert. Niet alle echter zijn brutaal en
vastbesloten genoeg, zich zelf te helpen.
Het verschrikkelijkst is de nood van hen, dio
hun ellende zwijgend in het hart sluiten.
Een diep tragisch geval heeft zich deze week
afgespeeld een bekend schrijver, Maximi
lian Bern genaamd, is letterlijk verhongerd 1
Men kan liet niet anders uitdrukken, want
de artsen van het ziekenhuis, dat Bern in
bewusteloozen toestand opnam, stelden vast
dat de slakker verscheidene dagen geen
voedsel tot zich genomen had. Hij is spoedig
daarop aan uilputting gestorven. Zeker, dat
zou misschien le voorkomen geweest zijn.
De stedelijke woldacLigheidsinricbtingen
worden, voortreffelijk bestuuTd. Er wordt
voor gezorgd, dat bet bun nooit aan geld
middelen ontbreekt, al is bet deficit van
het stadsbestuur nog zoa groot. Volksgaar
keukens en eethuizen zijn uitstekend geor
ganiseerd. Maar er zijn ook menschen,
dio niet besluiten kunnen weldadigheid
aan te nemen. Schaamte cn trots houden
ze terug. Zoo' zal bet Maximilian Bern
ook gegaan zijn, die zich vroeger dapper
door het'leven sloeg, bekende boeken ge»
Schreven beeft en als een belangeloce be»
schermer van jonge talenten eens zelfs
velen, die het slecht ging, geholpen heeft*
Misschien hoopte hij op een nieuw succes,
wilde bezuinigen, totdat hij weer over geld
beschikken zou, klaagdo niet, maar bleef
met taaie zelfbeheersdhing aan het werk
totdat hij krachteloos neerviel en vet-
loren was.
Niemand heeft geweten, welke aandoen*
lijke, kleine tragedie zich hier afspeelde*
Ze is kenteekenend voor de huidige Ber*
lijnsche toestanden en houdt een duistere
waarschuwing inDit ls het werkelijke'
Berlijn de paar honderd of duizend men*
schen, die slim en tevens gelukkig genoeg
zijn, zich bij den zondvloed boven water te
kunnen houden, zich zelfs eenige luxe kun--
nen permitteeren, komen bij de beoordeel
ling van den algeineenen toestand niet ia
aanmerking. Als men er niet in slaagt, uits
dit labyrinth van moeilijkheden eindelijk 'u
weg te vinden, als de wereld en do tegen-»
standers van Duitschland, die het land
ontwapend hebben en het nu het mes op
de keel zetten, niet ten laatste voor.
Duitschland de mogelijkheid tot herstel
openen, zal spoedig in, het hart van Europa'
over een groot volk met een oude cultuuC
het spook van de ellende een bewind voej
ren,' dat te gruwelijk zal zijn om er zich
thans een voorstelling van te kunnen vor*
men.
Het as nu werkelijk „vijf minuten voor
twaalf I"
Dr. MAX OSBORN.
VOETBAL.
Programma voor morgen.
NEDERLANDSCHE VOETBALBOND.
Westel. le klasse. Aid. IAjaxR. C. II.?
S. V. v.—Z. -F. C. V. O. C— Feyenoord
't Gooi—H. F. C.
Westel. le klasse. Afd. n A. S. C II,
V. V. (scheidsrechter S. Hakker) O. D. S.
Quick ExcelsiorSparla Stormvogels—.
H. B. S. Haarlem—Blauw-Wit.
3e klasse A AlphenU. V. S, (W. v. i.
Broek) V. D. S.—R. V. C.
3e klasse B 't Noorden—Lugdunum (R,
Th. Francot)S. I. O. D.Steeds Volhar
den SalurnusLeonidas.
Hes. 2e klasse-A A. D. O. II—B. M. T. II.
Fes. 3e klasse U. S. C. II—V. U. C. IIJ
Hermes-D. V. S. Ill—H. V. V. III.
Znidel. le klasse EindhovenM. V. V.
N. A. C.Willem IIWilhelminaB. V.V.
AllianceNoad.
Ooslel. le klasse U. D.Ensch. Boys
QuickHeracles HengeloVitesse The.
oleGo Ahead.
Noordel. le klasse Alcides—Leeuwar
den Be QuickVelocitas AchillesVeen-
dam UprightW. V. V. FririaFriesland
Leidsche Voetbalbond,
le klasse.
U. V. S. II—Lugd. II, 2 uur, J. Iloogendanl,
L. F. C. Ill—Quick B. I, 2 uur, P. Blote.
Norvicus IL. M. C. I, 2 uur, F. Burgerjon,
D. V. S. ID. L. V. I, 2'/» u., B. Verstraaten,
2e klasse.
Lugd. IVS. N. II. D. I, 2 uur, I. Doornink",
Leidsche B. IQuick B. II, 2 uur,
J. Langczaal,
3e klasse.
A. S. C. IV—D. L. V. IT, 2'b uur,
P. H. v. d. Lelie,
L. F. C. V—U. V. S. IV, i uur, P. de Boer,
Te klasse.
L. M. C. II—Lugd. VI, 2 uur, E. J. Woud.
S. N. II. D. II—Lugd, VII, 2 uur,
II. Veldhuyzen,
5e klasse.
U. V, S. VLeidsche B. Ill, 12 uur,
A. Spierenburg,
L. F. C. Vni—L. F. C. VII, 12 uur, W. Piket.
Naar bet Engelsch, door BERTA RUCK.
(Nadruk verboden.)
10)
Lady Meredith nam het dicht in elkaar
geschreven blaadje aan, keek het in en
gaf het aau haar man. Hij las het, en zei
2acht„Goede Hemel I" Toen stak hij het
in den borstzak van zijn jasje, waar hij het
andere briefje ook ingestoken had.
En terwijl ik hun beurtelings wanhopig
aanzag, zei ik: „U wou mij niet gelooven."
Nu kwara er een verrassing vo;<r mij.
„Je vergist je, Rose," zei Lady Mere
dith zacht. „Wat ik je wou zeggen is dit:
„Wij willen alles aannemen, wat je zegt."
Ik zag haar met verbazing aan, terwijl
zij naast mij zat.
„Aannemen?" O, ik begreep het. Dat
wou niet zeggen „gelooven." Zij gaE mij
toe evenals de zuster gedaan had, toen zij
mij „Miss Wnitelands" noemde!
In wanhoop wrong ik mijn blnofe voeten
in de rose slaapkamermuiltjes.
Op haast dreigenden tocw zei ik: „Als
u'het dus „aanneemt", zult u mij veroor
loven dadelijk naar Londen terug te kee-
ren."
Een tweede verrassing.
„Lieve, wij willen, je liever altijd hier
houden", zei Lady Meredith. „Wij vragen
of je hier wilt blijven „nm op te passen",
zooals inijn man zegt."
„MaarIk staarde haar weer met
verbazing aan. „Hoe kan dat? Hoo kan
dat? Ik hdb u uitgelegd wie ik ben, al doet
u alleen maar of "u mij gelooft, u u
Ik zweeg eon oogenblik. Ik zag, dat Lady
Meredith teederlijk geduklig afwachtte tob
ik ophield. Op den kalmeerenden toon van
iemand, die een kind troost, dat uit een
nachtmerrie ontwaakt, zei ze:
„Laten wij ons niet bekommeren of ik
jo geloof, ja of neon. Laat ons doen, als
of ik jo wel geloof, Hef kind, of ik ieder
woord geloof. Laten wij veronderstellen,
dat je niet mijn dierbaar schoondochter-
tjo bent, waarnaar ik zoo verlangde. Latco
wij veronderstellen, dat je een vreemde
bent, dio onzen Heven Gcorgo zelfs nooit
gezien heeft
„Ja, dat is zoo; dat ben ik!"
Zij liicld haar oogen steeds op mij geves
tigd.
En Sir Richard, hij keek maar naar haar
met denzelfden blik, waarmede hij haar
zeker had aangezien, toen zij hem het ja
woord gaf.
„Laten wij zeggen, dat wij je gclooven",
zei Lady Meredith, terwijl mijn overtui
ging steeds toenam, dat zij mij nooit, nooit
zou gelooven. „Maar dat moet in 't fic-
hcel geen" onderscheid maken. En laat in-
jo zeggen, wat ik bedoel."
Ik luisterde. Wat ken ik andqïs doen?
„Jarenlang, na de geboorte van George,
verlangde ik naar een dochtertje", zei ze.
„Ik wou zoo graag een meisje hebben, om
op te voeden, aardig te kleeden, met mij
te praten en later met mij om te gaaD.
Een huiselijk leven is veel huiselijker met
een dochter. Maar er kwam er geen
Zij sloeg haar slanke hand even op naar
<ïe heiljgo plek photografieën 'boven haar
schrijftafel. En zij zeide op aandoenlijken
toon: „Hij is, hij was ons eenig kind."
In dezo vijf beteekenisvolle woorden ligt
de tragediën van zoo menig vrouwenleven
Er kwam een groot brok in mijn keel. De
tranen kwamen mij in de oogen, zoodat
het lieve gezicht van Georges moeder tril
de en onduidelijk werd voor mijn oogen.
Maar toen ik die tranen wegpinkte, tag
ik, dat zij niet schreide. Zij was kalm ge
weest vóór haar aanval van droefheid. Nu
was zij bijna vroolijk. Een wonderlijke
glimlach verhelderde haar gelaat, het deed
mij denken aan het witte schijnsel der
snoeuwdruppels, die het landschap van
Wales buiten het venster van haar gezel
lige kamer verHchtte.
Met Haar arm om mij heen geslagen, zei-
de zij: „Ik had gehoopt, dat Georges
vrouw, wanneer hij eenmaal trouwde, een
echte dochter voor mij zou wezen. Som
mige aangetrouwde kinderen zijn even lief
voor iemand alsof zij in 't geheel geen fa-
mil'e van elkaar waren 1"
vJn» maar
„Men kan de keus niet doen voor zijn
kinderen. Men moet de schoendochter wel
kom heetcn, die men, krijgt, niet de schoon
dochter, die men had gedroomd", zei Geor
ges moeder. „Maar ach! Hoezeer "heb ik
gehoopt, dat George een meisje zou kie
zen, dat hier bij Ons zou passen en zich
thuis voelen! En toen ik dacht, dat hij..."
Het beeld van Miss Vera Yayne, die
Verschijning, dat Visioen van theater-op
schik en platheid, het meisje, dat George
gekozc-n hadWaaTom had hij dat gedaan?
Als ik de bewoners en de omgeving van
wat een werkman uit Yorkshire noemt zijn
..komaf"' aanzag, dacht ik: Hoe kon liii dat-
doen? Ik zou het nooit 'te weten komen...
George was verdwenen van het terrein,
waar men verklaring kan geven. Weder
dacht ik aan VeraIk hoorde mij zelf
onstuimige lachen.
Lady Meredith hield mij stijver vast.
„O ja, lieve; ik weet-, wij zijn overeen
gekomen, dat Georgo -jou niet gekozen
heeftDat weet ik J" En haastig ging Geor
ges moeder voort: „Maar als hij het wel
gedaan had, dan zou ik mij zoo verheugd
hebben! Want, weet je, Rose! Jij zou hier
gepast hebben. Wij zouden je graag bij ons
gehad hebben."
„O," stamelde ik. „Het is zoo lief van
u, dat te zeggen, maar
„He moen het", hield zij vol, zacht en
snol. „Je zou zoo veel voor mij kunnen
doen, lieveMij helpen met mijn brieven,
mijn comité's, en als er menschen kwa
menen de bloemen voor mij verzor
genboodschappen doenduizend
kleinigheden. Zou dat niet kunnen? Zou
je liicr niet kunnen blijven als de dochter
des huizes?" sprak zij op een toon, die
iemand overreed zoli hebben om to blijven,
al was liet in Siberic of in de Sahara of
tusschen de stukken drijfijs van de Zuid
pool, mits het kon wezen met haar. „Geef
het plan, ons te verlaten, op, Rose", zei
zo, smcckend. „Blijf bij ons. Wil je dat
niet? Niet als de vrouw van George, maar
als een familielid? Als onze aangenomen
dochter?"
HOOFDSTUK XI.
Een aangenomen dochter.
Het scheen to.goed, om het te kunnen
gelooven
Ik kon het haast niet gelooven dakloos
als ik de laatste vijf jaar geweest was; ik
zou hier blijven in dit heerlijke huis, met
die volmaakt engelachtige menschpn, dio
mij bepaald êmeektcn hun pleegdochter ta
worden?
Ik wendde mij weder tot Georges moe
der, die mijn moeder wou wezen.
„Kunt u dat meenen?"
„Ja,, natuurlijk kan ik dat; ik meen
het!" Zij lachte een beetje en keek over
het haardkleedje naar haar man. „Richard,
zij vraagt of wij werkelijk meenen, dat zij
hier zal blijven?"
Sir Richard gaf dadelijk een knikje met;
zijn grijzen soldatenkop. Toen stak hij een
lange, magere, bruine hand uit en klopte
mij heel vriendelijk op mijn schouder.
„Meènen, dametje? Stellig, stellig!" zei
hij op jeugdigen toon. „Wij zijn rnoar al
te blij je bij ons te hebben, hoor! Je brengt
wat meer Jeven en jeugd vootr mijn vrouw
in dit oude huis. Iemand om mee te pra
ten over kleeren cn kanten; met haar te
redeneeren, terwijl zij heur haar opmaakt,
Een vriendinnetje van haar eigen leeftijd.-
Ik ben te oud voor haar, weet je. Zij is
een jong meisje, dat nooit oud wordt!"
„O Dick, jij oude. jongen!" zoo berispte
hem zijn vrouw met haar lieve oogen. Hefc
schijnt, dat dit altijd een grapje is tus
schen die twee; bedden beweren, dat de
ander ncoit oud wordt, terwijl dc tijd
voortgaat voor degenen, die aan hefc
woöTd is.
„Neen, jij en Roso zijn tijdgenooten".
verklaarde Lady Meredith- „Vreemde
menschen zullen denken, dat jullie broer
'en zuster bent cn ik de moeder van bei*
den, als zij hier bij ons komt wonen!"
v vervolgd)*
