De Prins uit betSprookje
No. 1930S. LEIDSCH DAGBLAD, Zaterdag 10 Februari. Tweede Blad. Anno 1923.
Uit het nieuw bezette land.
SPORT.
FEUILLETON
U BUITENL. WEEKOVERZICHT.
tg
1 Heer nog dan de gang van zaken ia het
Roergebied heeft de afgeioopen tfeek bezig
gehouden de conferentie van Lausanne. Mede
ten gevolge yan de enorme spanning, die
de elkaar met razende snelheid opvolgende
wisselingen veroorzaakten, waaraan ooze tot
©verspanning toe geladeo wereld gmult en
waarbuiten dit geslacht blijkbaar niet meer
kan. Tot het laatst toe, zelfs toen de con
ferentie at was overleden, bleef man nog
in het onzekere, of de Turken nu het vre
desverdrag zouden teekenen of niet.
i De conferentie .is op echt Oostersche
wijze gerekt en nog eens gerekt. Waarvan
men den Turken echter geen ai te groot
verwijt mag maken. Een tnktiek, die suc
ces oplevert, laat men niet zoo licht los
en dit is onbetwistbaar het geval geweest.
Lord 'iurzon mag nog zoo prat gaan op de
^overwinning" der geallieerden, in werke
lijkheid zijn het de Turken, die te Lausanne
Bcudeci hebben gewonnen, wanneer ze ge-
teekend hadden en die nog overwinnaars
zyn, zoo ze alsnog teekenen voor en aleer
laan de vredesvoorwaarden wordt getornd
zelfs uitgesloten is dat helaas niet
een oorlog zal moeten worden uitge
vochten.
iZeker, ook de Turken hebben concessies
gedaan, maar zij zijn van luttel bèteekenis in
vergelijking tot die, welke de geallieerden
Zoo successievelijk deden. Wat de verde
digers van de Halve Maan trouwens wel
de idee moest bijbrengen, dat de vrede den
'geallieerden heel wat waard was en dat bij
''aanhouden nog we) meer was te verkrijgen.
[Deze idee lijkt dan ook in hoofdzaak aan-
Kpiokeïijk voor liet mislukken der confe-
ireiffiet En het is wel een merkwaardige
-speling van het lot, dat voornamelijk de
echntd, in zooverre daarvan te spreken is,
berust bij Poincaré's politiek, welke Enge
land wilde doen opdraaien voor een mis-
iulking, maar zich zelf deze Jast op de
schouders haalda Na idem zooveel zittin
gen scheen vrijwel alles geregeld, zelfs
voor de zoo teere kwestie der capitulaties
scheen een beide partijen bevredigende for
mule gewonden, alleen de Mosoel-affaire toet
'bot petroleum-luchtje leek nog de twist-
lappel, zoodat John Buil de belemmering
vormde toen Mosoel1 opeens van de
baan werd geschoven door een overeen
komst, dat het onderwerpen van deze kwes
tie aan het oordeel van den Volkenbond,
©en jaar zou worden opgeschort, in wei-
-Ikea termijn Engeland en Turkije samen
©en schikking zouden trachten te viuden.
[Vol optimisme oordeelde men: het is be
reikt, de Turken teekenen. Maar door het
©ptroden van Poipcaré met ztjri al "6f niet
verzonden nota, waarover altijd nog de
sluier der geheimzinnigheid hangt, kwamen
fle Turken tot de meening, dat de sjaeher-
J'C-litiek nog verder was door te zetten en
wegens bezwaren tegen in hoofdzaak Frank
rijk en Italië betreffende artikelen van het
vredesverdrag deze beide zouden nu toch
1 in ieder geval wel verder willen tegemoet
I" komen! teekenden de Turken filet. Voor
Poincaré zal het wel een leelijke tegenvaller
Sup: geweest. Ourzoti zette nu echter door,
weigerde grootmoedig een aparte vrede,
I fcooals het met een rake sneer op Frankrjjk
deed uitkomen, en de Engelsche delegatie
I ging huiswaarts, nadat in allerijl nog een
pvertuigingspoging pp de Turken met ne-
gatief resultaat was gewaagd. De Turken,
opgeschrikt, draaiden na Ourzon's verirek
.bij. Weer leek het nog goed af te loopen;
'doch de laatste hoop vervloog eveneens in
j rook. Alle delegaties vertrokken, de con-
ferc-ntie was geëindigd. Pardon alleen maar
1 verdaagd, zooals het officieel heet cm liet
II machinaal terugkeerc-n van den oorlogs'oe-
stand te voorkomen en den wapenstilstand
te doen voortduren.
Met dit at hebben c Turken een zware
verantwoordelijkheid op zich geladen door
hun weigering. Zij konden tevreden zijn
©ver de wrjze, waarop hun overwonnen land
satisfactie kreeg en over de voorwaarden,
waarop zij niet hadden kunnc-n rekenen.
Alles berust nu weer op losse schroeven
©n één verrassend schot kan in het Oosten
üe-r. oorlog weer ontketenen en dus da
Kalve Maan, afgezien nog van de oorlogs
weeën, alleen al onthouden de middelen,
die hard neodig zijn om het pas herstelde
land te consolideeren. De kans daarop heeft
Angora daarbij' helaas érnstig vergroot door
den onverwachten cisch om alle oorlogs
schepen boven 1000 ton uit Smyrna terug
to nemen, dreigend met geweld, zoo hier
aan niet wordt voldaan. Wilde Angora eens
probeeren, hoever te gaan was? Door de
besliste weigering is Kemal pasja echter
voor de moeilijkheid gekomen, hoe zich
nu te redden 'uit deze aangelegenheid zon
de- oorlog en zonder verjies aan prestige....
't lijkt bezwaarlijk te combineeren.
Dat ondervindt Poincaré ook met zijn
Koer-politiek. In een maand tijds heefc hij
Frankrijk heel wat kosten op den hals
gc-haald, zonder dat daartegenover 'feitelijk
nog eenige bate slaat. Kolen heeft Mari
anne niet gekregen, tenminste dat mag
geer. woord hebben, en verder al evenmin
iets. Het kolengebrek doet zich reels voe
len en dreigt nopend te worden door sta
kingen in het Saargobied .en Elzns-Lotha-
ringen, terwijl tot overmaat van ramp voor
Marianne ook de Fransche en Bé.gische
mijnwerkers dreige® het werk neer te leg
gen, zoo hun geen belangrijke loonsver-
hooging wordt gegeven, een taktiek, waar
voor de kans al hijzonder schoon is, afge
zien nog van mogelijkheid, zoo het Koor-
gebied te hulp te komen, wat echter wé!
niet de bedoeling zal zijn. Voor de in
ternationalen" echter om te bepeinzen.
'tls waar, dat Duitschtand cok de las
ten der Fransche actie gaat gevoelen, maar
van eenig opgeven is daar nog geen sprake.
Evenals in de positie-oorlog van 1915
1918 aan 'het Westelijk 'front, schijnt het
woei geheel een uithoudingskwestie aan
weerszijden te zullen worden. Waarbij Frank
rijk, dat is te voorspellen, do schadever
goeding in ieder geval1 ontgaat. Zelfs al
wint het, want wat zal er dan nog to Kalen
zfin van het uitgeputte Duitschland?
Zonder die schadevergoeding gaan we
failliet, hebben do Fransche machthebbers
altijd beweerd. Schoon vooruitzicht!
De arbeiders in liet Roergebied.
(Yan onzen eigen correspondent).
XX.
Essen, 5 Februari.
Als ik zoo nu en dan eons een bcriolit
uit Holland krijg, of ccn Hollandsch dag
blad lees, dan krijg ik dikwijls tïen indruk
dat men in ons land den toestand, in het
Roergebied veelal voor veel gevaarlijker
aanziet dan het hier in werkelijkheid is.
De hier aanwezige pers-vertegenwoor
digers zenden natuurlijk hoofdzakelijk die
berichten raar hun bladen, waaruit blijkt,
dat er weer eens wat is voorgevallen, dat
hier of daar weer eens berrie is geweest,
dat de Franschcn met hun geweren in de
lucht knalden, en dat de .Deutochland
über alles" ziingende menigte toen al
schreeuwende de vlucht nam. Het is zeer
begrijpelijk, dat al chic buitenlandsohe pers
vertegenwoordigers, die eigenlijk niets tc
doen hebben dan de dagbladen te lezen, de
Duitsche on Fransche pers-bijeenkomsten
bij te wonen cn uit hetgeen ze vernemen
draadberichten samen te stellen, waarvan
de lezers in eigen land sidderen en de ha
ren te berge rijzen, graag in elk voorval
iets gewiohtigs zien, dat ze als een belang
rijk bericht aan hun blad kunnen melden.
Vooral de enkele nog hier aanwezige Ame
rikanen zijn sterk in het vervaardigen van
pakkende berichten die met een groot op
schrift en twee of meer onder-hoofden, in
hun bladen versohijnen. Verder zijn ge
noemde Amerikanen ook zeer sterk in het?
eten van. taart cn het drinken van whiskey
in hotel Kaiserhof, waar ze ccn groot ge
deelte van don dag doorbrengen.
Maar ondanks alle op bovenstaande wijze
gefabriceerde berichten is de toestand bier
nog zeer rustig. Geen half leege straten
waarin de enkele menschen met angstige
gezichten langs de huizen sluipen, geen op
gestelde machine-geweren op de hoeken
van straten on pleinen, geen cavalerie die
met gevelde sabels door de stad heen en
weer rent om ieder die oenigszdns opstan
dig mocht kijken van boven tot onder door
midden te klovenniets van al deze ijselijk
heden, in de hoofdstraten der stad kuiert
een onafgebroken menigte heen en weer.
Fransche militairen loopen gemoedelijk
tusschen de mensehen door en als een van
mijn lezers uit Holland plotseling op de
trappen" van bet Hauptlxihnhof stond en
hij keek over het plein voor het station in
de K e 11wigerst.rassede hoofdstraat die
van het station do stad invoert, dan zou
zijn eerste indruk zijn in een groote bedrij
vige en bloeiende stad te zijn aangekomen,
waar veel omgaat en een -druk levendig
verkeer is. Van onrust of van een gevaar
lijken toestand zou bij een» eersten blik
niets te bemerken zijn.
De eerste blik zou helaas bij een nadere
kennismaking 'niet 6tad en bewoners blij
ken de juiste rtjet te zijndruk en levendig
is het op straat wel, bedrijvig is bet tot op
heden in de geliecle stad,"overal wordt hard
gewerkt, maar'bloeiend is de toestand op
heb oogenblik allerminst te noemen dat er
onrust- is ondeT* de bewoners of dat er be
paald gevaar dreigt, kan. evenmin gezegd
worden, maar gewoon is d© toestand toch
ook niet. Er is een spanning, die op den
duur tot een gevaarlijk© verhouding leiden
kan. Zooals ik -bet op het oogenblik zie,
zou ik zelfs zoggen, een spanning, die, als
er geen wonder gebeurt, over eonigen tijd
misschien twee weken, -misschien twee
maanden of nog langer, tot e©n uitbarsting
komen moet.
Eiken dag wordt de brug van het over
leg. die Duitschers en Franschen nog tot
elkaar zou kunnen voeren, verder afgebro
ken: eiken dag brengt nieuwe gebeurte
nissen die deze aftraak bevorderen; de laat
ste dagen in het vooral geweest hot bevel
van de Fransche overheid, dak.de Duit-sche
politie, te Schupo, de Fransche officieren
op straat zou moeten grosfcen, hetgeen weer
door de Duitsche overheid verboden werd.
Ondanks het Fransche beve. 'groette dus de
Schupo niet, waardoor hier en daar Belgi
sche of Fransche officieren tegen Duitsche
politie-agencen ruw optraden, ze zelfs mi's-
handelden. De menschen liooreo. van der
gelijke dingen of ze lezen het in de dag
bladen, ze voelen zich niet in staat om tegen
de gewapende bezetting iets terug te doen
ea ze leggen er zich dus bij neer, maar ver
geten het gebeurde niet. De gevangenne
ming van talrijke hooge beambten e.i ar
beid ersl eiders die buiten bet bezette gebied
gebracht worden, doet de verbitterde stem-'
ming tegen Frankrijk wei het allermeest
stijgen. Het doel van deze maatregelen is
waarschijnlijk om- de leidende personen, die
in hun krachtig verzet de Fransche plan
nen in den weg staan, op deze wrjze on
schadelijk te maken. De Fransche zoowel
als de Duitsche regeering zien böide z~J&r
goed in, dat hij' die in het Roergebied
de arbeiders op zijn hand heeft, den strijd
heeft gewonnen. De arbeidersbevolking, van
haar leiders benomen en door den hooger
in nood gebracht, hoopt Frankrijk voor
zich tot den arbeid te kunnen dwingen.
01 dit aan de Franschen lukken zal, is
een nog niet te beantwoorden Yraag. Op
her oogenblik ziet het er niet naar uit, dat
is het eenige wat 'met zekerheid is te
zeggen.
Do vier groote mijnwerkers-vereenigin-
gen in het Roergebied, het Verband der
Bergarbeiter^ Deutschland's (Sociaal-Demo
cratische Partij), de Gewerkverein christ-
licher Bergarbeiter Deutschlands (Centrum),
de Polnische Berufsvereinigung (alleen
Poolsch sprekende arbeiders, dus geen be
paalde partij toegedaan) en de Gewerk
verein Hirsch-Dunker (Vrijlz.-Democraten),
hebben zich als één blok aaneengesloten
tegen de Fransche overweldiging. Al wa
ren deze vakvereenigingen, behalve dan de
Poolsche, die het slechts om Poolsch spre
kende leden te doen is» vroeger menigmaal
r^' elkaar in strijd, alle partg-twist is
nu verdwenen tegenover het groote belang
dat allen gemeen hebben, ïlI. het verde
digen van. de arbeiderszaak, die door de
Fransche maatregelen bedreigd wordt.
Met leiders van alle vier genoemde vak
vereenigingen heb ik gesproken ea jk kreeg
den indruk dat het optred« der arbeiders,
gedeeltelijk aanvaderlandsliefde, gedeelte
lijk _aan een internationaal pacifisme en
anti-militairisme te danken, eön geheel is.
De deugd die wijl in het iïol'iandsch va-
deilandsliefde noemen, is bij een arbei
dersbevolking, vooral in een^ industries treek
als hier, dikwiiis ver te zoeken, in hun
uitingen zijn ze meer anti-militair, inter
nationaal, enz.- Toch, in t(jden als deze, als
land en bevolking in nood verkeeren, blijkt
de vaderlandsliefde, niet het kletteren niet
wapenen, maar het gehecht zijn aan éigen
zeden en aan eigen land, grooter dan me
nigeen van zichzelf gedacht had. Deze lief-
do voor eigen land en zelen èa tegel (jk
een internationaal verlangen naar vrede en
ontwapening, is het wat de arbeiderschap
hier drijft tegen de Franschen in v.erzet te
komen, tot nu toe lijdelijk, eens misschien
met geweld.
Door den Franschen inval in het Roer
gebied, zoogenaamd wagens de ontbreken
de kolenleveringen, is de mijhwerker be-
leedigd. Sinds den vrede van 1918 toch
heeft hij, aangespoord door de regeering,
evenals door zijn eigen vakvereenigng, ge-
werk wat hij werken kon om slechts do
noodig© steenkolen voor de herstel-leverin-
-gen aan Frankrjjk ei vo-or de eigen in
dustrie te kunnen verschaffen. Behalve da
gewone werktijden, werden overeenkomsten
gemaakt voor overwerken, zooals men dat
hier in den mijnbouw noemt: het maken
van iiber-Schichten, op voorwaarde, dat niet
zooveel steenkool aan Frankrijk zou worden
geleverd, cjat de Duitsche nijverheid stil
zou komen te liggen en Duitsche arbeiders
werkloos zouden worden. De arbeiders, in
den oorlog evenals in de jaren daarna,
slecht gevoed, gingen in 1920 de over
eenkomst aan om tweemaal in de week
3V2 uur over te werken, bovendien werd
door velen om nog bij te verdienen op
'Zaterdagavond doorgewerkt. In Maait '21
moest de verplichting voor overwerk wor
den opgezegd, daar ze te zwaar bleek voor
de mijnwerkers; alleen zij, die vrijwillig
over wilden werken voor bij-verdienste kon
den dit doen. Van deze gelegenheid werd
door den nog steeds niet overvoeden mijn
werker ruim gebruik gemaakt. In het lo
kwartaal van JL922 werden 1.8 millioert
„über-Schichtcn" gemaakt, in het 2e kwar
taal over de 2 millioen. Daar het echter
bleek dat met vrijwillig overwerken nieU
genoeg kolen konden worden afgeleverd,
werd einde Augustus 1922 weer een nieuwe
overwerk-overeenkomst gesïo'.en, waarbij de
ai leiders' in de week zes uren overwerk
zouden verrichten. Deze overeenkomst werd
volgehouden totdat begin Januari de Fran
sche bezetting kwam en de arbeiders inza
gen, dat zo met al1 hun werken niets be
reikt hadden; ze zeiden dus de overom-
ktmst op, verbitterd door de komst van de
militairen, die hen tot meer werken zouden
moeten dwingen.
De vier bovengenoemde vakvereenigin
gen, samen-de „Arbeidsgemeinschaft" vor
mende, besloten in onderling overleg ge
meenschappelijk tegen den Franschen invai
te protesteeren en de Fransche maatregel.n
tegen te werken. Ook de Poolsche vereeui-
giug sloot zich daarbij aam ik schreef
hier reeds over niet zoozeer uit mede
gevoel voor Duitschland, als wel door het
inzien, dat door deze Roerbezetting de re:ds j
slechte toestand voor de arbeiders nog veei
meer zou achteruitgaan. Als anti-kapitalis
ten, anti-mi li taii'isten, enz. zijn natuurlijk
ook de communisten zeer tegen de bezet
ting gezind; niet omdat het de Franschen
zrjn, die hier zjjn doorgedrongen, maar om
dat het een militaire» overheersching is; als
het Duitsche troepen waren, zeulen ze
waarschijnlijk 'even wnd Z'jti geworden.
Zouden de Franscheu verbetering in den
toestond brengen, zoo verzekerde mij een
hunner leiders, dan zouden ze de bezetting
ongetwijfeld hebben toegejuicht.
Hoewel de sociaal-democraten met de
regeering;Cuno weinig sympathiseert, be
staat er voor het oogenblik, wat belreft liet
verzet tegen de Fransche maatregelen, tus
schen de vier mijnwerkers-vakvereen'gin
gen en de regeering slechts oenheid van
opvatting en sameuwerking. De rageering
heeft daarvoor aan de arbeiders dan ook
de toezegging moeten doen steels tot onder
handelen met Frankrijk bereid te zijn, zoo
dra het Roergebied weer bevrijd is.
Mocht 't tusschen Duitschland en Frank
rijk tot besprekingen komen, dan hebben
de arbeiders tevens verlangd, dat ook hun
wenschen gehoort zullen worden. Een ver
drag waarbij aan Duitschland de voorwaar
den zullen worden voorgelezen, zooals het
in Versailles is geschied, zullen ze niet
meer willen aannemen, daar toch de gevol
gen van een gesloten overeenkomst voor
een groot deei ook op cfe arbeiders neer
komen. Het is de Reichskohlenrat die voor
een behartiging der arbeidersbelangen bö
een mogelijke onderhandeling zal zorgen.
Deze Keichskohlenrat n.l. bestaat uit ver.
tegenvvoordigers der mijnbezitters, der mijn
werkers, der kolenverbruikers en der re
geering, en legt dus den band tusschen
arheidnemers en overheid.
Zoo is er op het oogenblik dus in het
Duitsche rijk een eenheid zooals zelden te
voren, de vakvereenigingen hebben haar
politieke opvattingen allerminst laten varen,
maar stellen deze op den achtergrond bij
het groote belang der volks-eenheid, de
middenstandsklasse heeft vertrouwen in deze
regeering, die eindelijk qen krachtigen 'stap
heeft gedaan tegen de steeds verder gaande
Fransche eischen en steunt deze regeering
met alle macht.
De regoering is het verzet begonnen en
ieder, van straatveger tot belastingbeambte
en rijksminister toe, voelt het nu: oenmaaf
begonnen met ons te verzetten tegen de
Fransche overheerschiug, moeten we vol
houden. Het ergste wat komen kan. zoo is
hier algemeen de opvatting, kan voor het
Duitsche volk niet erger zijn Jan wat het
nu zoo kunnen verwachten bij een zich
onderwerpen aan de wenschen van 'de'FraO-
scho regeering. Op een spoedige verbetering
van den toestand hoeven we dus niet ta
hopen, eerder het tegendeel, de eigenlijke
strijd moet nog beginnen.
Dat zal eén strijd worden van een volk
door honger en door gebrek tot het uiterste
gedreven, een strijd, waarbij het niets meer
verliezen kan, slechts winnen.
B.
W» VOETBAL.
Programma voor morgen. "'|T{§
NEDERLANDSCHE VOETBALBOND.
Westel. Ie klasse: D. F. O.—
H. B. S. QuickBlauw WitAjax—Spar
ta FcyenoordU. V. V. II. V. V.Haar
lem V. O. C.-R. C. H.
Overgangsklasse: H. F. C.-*
StormvogelsSpartaanV. U. C. Hilver-
6um—A. D. O.S. V. V.-O. D. S.Z. CL
C.—'t Gooi; Excelsior—V. V. A.
W e e t 1. 2 e klasse B A. S.
C.R. F. C.D. O. S.—Victoria; Con
cordia—Olympia.
Westel. 2e klasse O: Unitas-
Lugdunum C. V. V.D. H. C.Forfcuna-
II. D. K. S U. S. G.Steeds Hooger;
XerxesB. M. T.
Wostcl. 3e klasse F: Gouda»—
U. V. S.
Westel- r o s. 2 o k 1 a e s Cf.
R. C. H. 2—A. D. O. 2; V. U. G. 2—
Quick 2.
Zuidcl. Ie klasse: Willem II-
N. A. C. M. V. V.VclocitasPhilips—»
B-rodania.
Oostel 1© klasse: Enschedé*
HengeloGo AheadBe Quick Hercules-
Z. A. C.
Hoorde). Ie klasse: W. V#
V.Alcides FrisiaForward Be Quiok—
AchiillcsVelocitas—Upright.
LEIDSCHE VOETBALBOND,
lste Klasse A.
U. V. S. IILugd. II, 2 u- E. Eeckelaerfc
Norvicus ID. V. S. I, 2 uur, P. Blote.
L.F. O. IIQuick B. I, halfdrie, J. Berko-
meyer.
2de Klasse A.
Luge. IVQuick B II, 2 uur. W. Woest^n-
-burg. lil IJ
2de Klasse B.
S. 0 D. II—A. S C. IV, 2 uur. I. Doornïnfc;
KweekschoolS. N. H. D. I, 2 uur. J4
Grunikemeyer. 1
Roman van G. HARDWiG.
23)
„Ik weet het," zei hij diep bewogen en
kuste de hand van zijn moeder. „Maar ver-
geef mij, moedor, ik kan aan niemand den
ken op het oogenblik als aan haar.
Ook niet aan u en aaai uw groot verdriet."
Zij staarde naar de gloeiende kolen in
don haard.
„Ik zal dit meisje haten."
„Dat is verkeerd en onbillijk," zei hij
barsoh.
„Mia von Helling zou er werkelijk wel
reehtop hebben, om uit liefde genomen te
werden. Wij gebruiken haar om ons doel
te bereikenhoe kunt u haar nu haten?"
Hij keerde zich haastig om en vorliöi
vlug de kamer.
Onzichtbare draden sponnen zich gedurig
tusschen Élbental en de Residentie. Wat
men op de eerste plaats wist, werd oo-k da-
del ijk op db ander e bokend.
Wanneer dus het gerucht van zijn vcrlo-
ving morgen in de vroegto daar beketnd
werd, dan zou het ook dadelijk tot het per-
sor.eel op het kasteel zijn doorgedrongen.
Mersbach trad zijn kamer binnen, wierp
Vijn muts en handschoenen op de tafel en
"gooide zijn sabel af. Toen liep hij eenige
7 aan elkaar gT onzen de kamers door cn klop
te bij een laatste deur aan.
i Mia stak -haar hoofdje door de reet.
v „Wie is daar?"
r Toen zij Mersbooh zag, opende zij ver- -
baasd haar mond. „Mijnheer dc ritmees
ter
Toen hij in dit lieve gezichtje zag, dat
hem mot zoo'n onverholen uitdrukking van
schrik aankeek, mengde zich een zachter
gevoel bij de bitterheid, waardoor zijn hart
werd verleerd.
Hij was immers niet gekomesn, om Mia
in nood en ontbering te voeren? Hij bracht
haar in omstandigheden, die haar stoutste
droomen nog verre Zouden treffen.
Door dezen eene leugen legde hij de. ge
heel© heerschappij over Elbe-ntal aan baar
voeten.
„Ik ben gekomen/' zei hij, „om mijn be
lofte na to komen, om eons mot u door allo
kamers te "gaan, opdat uw angst voor spo
ken zal verdwijnen."
Zij stond rcecfe naast hem.
Opnieuw werd hij door vertwijfeling aan
gegrepen. Dat was dus nu d© vervulling
van het geluk, dat hem ala een stormwind
voortdreef.
„Bont u voor niemand en niets in dc we
reld bang ala voor u zelf?" zei hij diep ont
roerd.
„Ja," fluisterde zij zacht.
Hij nam haar rechterhand cn legde die,
op zijn arm. Nu traden zij het aangrenzend
vertrek binnen.
Het was er zoo geheimzinnig stil, dah
Mia voor haair eigen spiegelbeeld schrok.
In den hoek stond oen divan onder pal
men cn kamerplanten.
„Zullen wij ccn oogenblTkje. hier blijven?
-Zij knikte toestemmend. Naast hem to
zitten, was het hoogste genot, dat zij tot nu
toe had' gekend.
„Juffrouw Mia
Zij werd vuuurrood en sloeg haar oog en
neer.
Hij bemerkte het en de overtuiging, dat
zij van hem hield, gaf hem die kalmte,
welke hij in dit uur zoo noodig had.
„Ik zou u iets willen vragen."
„Goed," fluisterde zij, die handen vou
wend, „wanneer ik er ten minste op ant
woorden kan
„Niemand andere dan u zou het kun
nen."
„Nu, vraagt u het dan?" sprak zij ver
logen.
„Hebt u nog wel over den naad. van uw
tante gedocht) :u goed te bedenken, of u
van een man houdt?"
Weer steeg het bloodi haar naar de wan
gen.
„Ooh," fluisterde zij, „dat is al zoo lang
geledenik weet werkelijk niet, op wion
zij toen doelde."
,,Ik weet het wel."
„Op wien don?" vroeg Mia, verschrikt
opkijkend.
Hij nam haar handjo in de zijne, hetgeen
zij bevend toeliet.
„Kunt u het niet raden ?"-
„Neen, heusch niet!" zei ze.
„Wanneer ik nu die man eens was?"
i vroeg zij zacht.
Een schok voer door haai* ledtan.
„Wat as er?" vroeg hij, terwijl hij haar
beide handen vastgreep.
Zij wist niet waarom, maar zij. begon hef
tig te huilen.
„U moet niet huilen," zeide Mersbach
diep bewogen. „Ik wil u niet kweteon mot
mijn vraag. Misschien heb ik mij ook ver
gist. Maar het kwam mij voor, Mia, alsof u
mij beminde."
Al snikte rij ook, haar hart popelde van
vreugde. „Ik kan niet anders," fluisterde
zij, zijn hand tegen haar onstuimig-klop-
pend hart drukkend.
Hij stond op. Langzaam drukt© hij haar
tegen aioh aan. „Wil je de mijne zijn,
Mia?"
Waardig zou hij na-ast haar gaan, er
mocht komon wa-t er wilde.
Zij sidderde door zijn blik. Zij loan niet
spreken; haar stem slokte van vreugde.
Maar zij drukte zich tegen hem aan en
legdo haaa- hoofd tegen zijn schouder. Hij
hield haar met zijn armen omkneld. Dit
oogenblik sneed hem opnieuw diepe won
den.
„O, Mia," zeide hij, zich ver over haar
blond kopje heenbuigend, „ik wil probeo-
ren je leven gelukkig te maken."
„Ik ben hét reeds," fluisterde zij. „Als
het maar geen droom is. Nu moet ik het jo
zeggen," lispelde rij, stralend naar hem op
ziende, „dat ik je steeds, steeds lief heb ge
had. Onder den pijnboom reeds weet je
nog op de hcidieNooit zal ik het ver
geten. Steeds zog ik je voor mij staan en
schaamde mij, toen je-mij zeide, dat ik cr
lief uitzag. Dat zal j© misschien niet eens
meer weten."
„Ja-wel zeide hij in gedachten.
„Wat was ik daar trotsch op En toen ik
je hier terugzag, dacht ik, ik zal nog ge
lukkig worden. Dat je mij echter dadelijk
herkennen zou, had ik niet verwacht. Hij
drukte haar rechterhand in de rijr.e.
„Nu weet j© het."
„Ja!" riep hij blozend, „dat weet ik!
Maar iets weet ik niet. Waarom je mij juist
uitkoos. Misschien weeti je niet eens, wat
voor een kerkmuisjo ik ben." „J© weet
niet," zei zij lachend, „ma-ar natuurlijk
moet je het weten, dat ik self mijn broad
moet verdienen.
„Ik heb meer dan genoeg voor ons bei
den."
„Ons beiden," sprak zij zachtjes. „Wa/t?
klinkt dat hemelschBeiden, wij boidenl
Oriep zij plotseling hartstochtelijk, „in-»
dien ik je even gelukkig kon maker^, aks jij
mij met jouw liefde 1"
„Twijfel niet; geloof!"
„Aan jou!" zei ze eenvoudig, terwijl zij
haar arm om zijn hals sloeg.
Hij voelde haar hart kloppen tegen zijn
borst.
Toen kwam cr iets als van broederlijk
medelijden over hem. Hij kuste haar voor
hoofd cn haar lippen, cïie zij hem met
schuchter verlangen toestak.
De tijd drong. Wat gebeurd was moe-si
bekend) worden.
„Kom meeMijn moeder wacht ons."
„Zou je moeder zich verheugen?" vroeg
Mia zacht.
„Zij is altijd erg kalm in haar manier,
«lat weet ie wel," zei hij beslist.
De vrijvrouw etend bij het raam cn keek
in de duisternis, naar hot onophoudelijk,
voortdrijven .der wolken. Donker cn licht"
wisselden elkaar op de tuinpaden af en als
spoken vlogen de schaduwen over die strui
ken en de boomen. Achter het dennenbosob
verdween de lichtstreep als achter ceri
zwarten muur. En daar, waar van af hct>
paviljoen de kiezelwcg naar het slot voert^
Icwarn het weer te voorschijn als een streep'
slank als eon gestalte, licht al© in een wil
kleed, en liep, liep als een achtervolgd©
ziel.
Do Barones staarde daarl^eenrij kon dé
oogen daarvan niet afwendon.
Nu kwam er iets tussohenheide. Het leeW
alsof ziob twee armen smeek end uitbreid*
den.., (Wordt vervolgd). t
