VOOR DEJEUGD
IHDSCH DAGBIAP -
A
o. 49.
Donderdag 7 December.
Anno 1922
„Simpel IVïieke".
ILL! IJl lST li I .li
Aan de jeugdige lezers en lezeresjea I
Daar het Slnt-Hicolaas-verhaal zoo lang
blijft ..Kapitein Curiey's Jongen" ge-
fldig tot de volgende week wachten.
Red. „L. D."
;n Sint-Nicolaas-vertelling uit Belgisch-
Limburg, door TANTE JOH."
t Was de 5e December en drie uur in den
middag.
Over heel het Jekerdal met zijn bosschen
i mergelgroeven hing een natte, dikke
at, zóó dik, dat men geen tien passen
ór zich uit kon zien.
Puil en glibberig waren de dorpsstraten
de diepe karresporen langs de velden
inden vol water. In één der welvarendste
rpen van het Jekerdal ging juist de
ïool uit, 't Was vandaag één uur vroe-
r dan gewoonlijk en aan de vroolijke ben-
die de schoolpoort uitstormde, zag men
idelijk, hoe prettig ze ,,het vroegertje"
□den. Het was een gestoei en geschreeuw
een geklots vai^. kleine klompjes! Ze
:den over het glibberige schoolplein, en
nsten van pure pret in de plassen rond.
i zij,, die zóó arm waren, dat ze geen
ek of mantel over hun dunne, gelapte
;eren droegen en die straks schreiend en
rkleumd op school waren gekomen, voel-
n nu geen koude. Want ook zij spraken
er Sinterklaas, die vannacht zou komen
zijn schimmel en die alles, wat ze had-
n gewenscht, in de mandjes zou leg-
n.
En nóg grooter werd de vreugde, toen ze
de Dorpsstraat, voor hët. raam, waar
kker Orban zijn groote koekemannen uit-
stald had, al het heerlijks zagen. Want
ast de met goud- en zilverpapier beplak-
koekemannen. lag het suikergoed op
oote witte borden.
O, kijk toch eens 1 Hè', wat heerlijk en
\t mooiIk wil dat paard van suiker I
ik dat hart! En iklceen ik
allen schreeuwden door elkander! Klei
vingertjes wezen naar het lekkers, klei-
voetjes-trappelden van pret, en guitige
gjes straalden van verlangen! En heel
kleine bende verdrong zich voor dit ééne
nster. Ze keken zelfs niet naar al het
oois, dat voor het raam van een speel-
edwinkel aan de overzijde lag uitgestald.
Door het dringen der grooten kwam een
ein meisje in de verdrukking. .,0, ik kan
heelemaal niet bij", riep ze half sehrei-
id. ,,Ik kan niets zien!"
.Waarom moet jij zien 1" vroeg een acht
rige jongen. „Sinterklaas komt toch niet
,,het hol". Jullie hebt niet eens brood
je mandjes gelegd. En als de schimmel
:en brood krijgt, dan wil hij niet komen''.
Sinterklaas komt wèl in „het hol",
>p het kleine meisje. „Hij komt wèl!"
;p nu ook een zevenjarig, armoedig ge-
eed ventje het broertje van het kleine
eisje. „Geloof hem maar niet, Catrien-
5; Sinterklaas komt wèl!"
x) De kinderen uit deze streek zetten niet
ui schoentjes of klompjes, maar kleine
radjes»
„Hij komt altijd bij ons", begon nu een
negenjarig meisje, het oudste zusje, dat
„Simpel Mieke" werd genoemd. „En van
nacht zal hij óók wel komen, al wonen we
nu in „het hol".
„Hoor die simpele eens!" schreeuwde het
zoontje van den dorpsbarbier. „Neen, sim-
peltje, nu jullie in „het hol" woont, komt
Sint-Nicolaas niet meer. De weg is veel te
steil!" „En te glibberig", sarde de mole
naarszoon. „Het paard heeft zijn pooten
gebroken, voordat het bij jullie is".
„En tóch komt het bij ons!" riep Mieke.
„Toen vader nogleefde, kwam Sinterklaas
altijd.
„Ja, maar toen woonden jullie nog niet
in ,,het hol", sarde het barbierszoontje.
„Kom, kibbelt nu vandaag eens niet", zei
een aardig klein meisje. „Als Sinterklaas
dat gekibbel hoort, dan komt hij heelemaal
niet". Hoor tante Keetje eens!" lachte de
molenaarszoon.
Toch hadden Keetje's woorden geholpen,
want het geplaag was nu uit, en allen gin
gen naar huis. Alleen de drie kinderen uit
„het hol" waren gebleven en ze stonden al-,
weer .met hun neusje tegen het raam van
den bakkerswinkel gedrukt. Jean en Mieke
babbelden toen over alles wat ze zagen,
doch Catrientje kon maar niet vergeten,
wat de jongens hadden gezegd. „Zouden we
heelemaal niéts krijgen vroeg ze weer.
„Zeker krijgen we wat", troostte Jean.
„Sinterklaas heeft ons toch altijd wat ge
bracht", zei Mieke. „Ja, maar toen legden
we brood in onze mandjes", zei Catrien
tje. „En nu komt er maar alleen hooi in.
Ennede weg is zoo steil en zoo
glibberig, zeggen toch de jongens."
„Ja, dat is zoo", sprak Jean. En toen
vroeg hij fluisterend aan Mieke, hoe het zou
gaan, als het paard den steilen weg niet
op kon.
„Dan zal Sinterklaas wel in een auto
komen", antwoordde Mieke.
Maar Jean lachte haar uit. „Nou kan ik
toch hóór en, dat je simpel bent", zei. hij.
„Wie heeft er ooit van gehoord, dat Sint-
Nicolaas in een auto rijdt! Kom, laten we
maar naar huis gaan en moeder vragen,
hoe het zal gaan", En terwijl hij dit zeide,
trok hij Catrientje van het raam weg en
ging met haar en Mieke den weg naar „het
hol" op.
„Het hol" was een smalle weg, die ach
ter het- dorp tegen de heuvels opliep. En
langs dien weg die in den zomer een stof
nest en in den winter een modderpoel was,
.stonden de oude, vervallen hutten, waarin
de armen van het dorp voor niets mochten
wonen, Maar zij, die er woonden, waren
niet in tel bij de dorpslinden. Toch was de
weduwe Blafard, de moeder van 'Mieke,
Jean en Catrientje, een brave vrouw. Den
geheelen zomer had zij bij de boeren ge
werkt, en toen nu de winter was gekomen
en de arbeid op de velden geëindigd was,
trachtte zij met stroovlechten den kost te
verdiénen. Maar dat stroovlechten bracht
zóó weinig op, dat de vrouw, die nooit ar
moede had gekend, nu op Sint-Nicolaas-
avond geen brood in huis had. En juist
toen dë, kinderen thuiskwamen, zat ze er
over te praten wat ze toch doen moest, op
dat het drietal niet hongerig naar bed zou
gaan. j,Zou ik de gevlochten strooreepen
naar den hoedenmaker brengen 1" vroeg
ze zich af. „Of zou ik naar moeder gaan
en haar wat brood te leen vragen en dan..."
Op eens schrikte Catrientje's luid stemme
tje haar uit het gepeins op. „Moeder
riep het kind, het hutje binnenstormend,
„is het waar, dat het paard van Sinter
klaas niet hier kan komen
„Wie heeft dat gezegd V' vroeg de moe
der.
„De jongens van mijn klas", begon nu
Jean. „Ze zeiden, dat het paard niet ko
men kan, omdat de weg hierheen zoo steil
en zoo glibberig is".
„Ja", sprak nu ook Mieke, „ze zeiden
dat het paard zijn pooten zou breken, als
het den steilen weg moest opklauteren.
Maar ik zeg. dat Sinterklaas best in een
auto kan komen." „Daar weten we allemaal
nog niets van," zei vrouw Blafard, en ze
zond Jean naar grootmoeder om wat brood
te leenen.
„Geen brood in huis en dht op Sinterklaas
avond!,, riep grootje, haar handen-in elkaar
slaande. „Maar Sinterklaas zal .toch wel ko
men en wat lekkers in jullie mandjes leg
gen? Denk je ook niet, mijn jongen? Die
komt zeifs in de hutten der armsten."
„Ja, dat weet ik wel, grootje," antwoordde
Jean en hij slikte de tranen, die in zjjn keel
opkwamen, terug. „Maareziet u, de
jongens uit mijn klas zeggen, dat het paard
van Sinterklaas den heuvel niet op kan. om
dat de weg veel te,steil en te glibberig is.
Ze zeggen, dat het paard zijn pooten heeft
gebroken, vóórdat hij bij on^ is."
Grootje schudde medelijdend haar wit
hGofd, toen Jean zoo sprak. Daarna gaf ze
hem een balf roggebrood en een kopje
spekvet en zei: „Loop nu maar gauw naar
moeder, jongen, want jullie zult wel hongei
hebben, hè?"
„Nou en of," jmtwoordde Jean. „Dank a
wel, grootje!"
Op een drafje liep nu Jean naar huis, en
weldra zaten hi> en de zusjes hun boterham
te eten en daarbij druk te praten over al
het lekkers, dat jse voor het raam van den
bakker hadden gezien. Moeder hoorde hun
gesprek, en ze dacht aan St. Nicolaas, die
haar drietal toch wel niet vergeten zou. ook
al woonden zij nu in „het hol." En toen dacht
ze er op eens aan, dat ze nog brood moest,
hebben voor d:n volgen 1 en dag. Want nog
meer leenen bij grootje, dat kon niet. Grootje
was 'óók arm. Wacht, ze zou haar strooreepen
maar naar den hoedenmaker brengen, ze kon
dan voor het geld, dat ze daarvoor kreeg
brood en spek koopen. Meel zou ze wel niet
niet krijgen, maar rt moest toch, want brood
moest er zijn voor de kinderen. En o, als ze
dan Sinterklaas eens tegenkwam! Dan, ja,
dan zou ze hem vragen, of hrj toch alsje
blieft OGk om haar drietal wilde denken.
En al ken hij dan ook niet zelf komen, om
dat zijn schimmel den glibberigen, steilen
weg niet op kern, dandan zou ze vragen,
of hij Piet, zijn knecht. niet' even kon
zenden. O, ze durfde best, 't was toch alleen
voor haar kinderen, dat ze het vroeg. „Kin
deren," zei ze daarom even later tot het
drietal, dat druik bezig was een gedeelte
van hun boterham boven op het hooi in hun
mandjes te leggen, .moeder moet even naar
het dorp." 1 i
„O, om Sinterklaas te spreken!" riep Ca
trientje. 1 j
„Ach, 't geeft allemaal toch niets, ook
