VODR DE JEUGD
EIDSCH DAGB1AD
48.
Donderdag 30 November.
Anno 1922
A
ft i i*11 hui 11>til i AuïljJitiijlu»j 1 lititi fa
tein Cüriey's Jongen.
©*-
*r
het Engelsch van HORNIBEOOK.
Vrij bewerkt door O. H.
Dit
>g
HOOFDSTUK XVI.
Nieuws uit Florida.
ing een week voorbij, een week, waar
gemoedelijke visschersbevolking van
Haven zihc over twee dingen, een
en een klein, hartelijk verheugde,
«wichtige was, dat de oorlog in de
geëindigd was, en de drie jeugdige
die hun trui voor een soldateD-
rerwisseld hadden' en heengegaan wa-
aan den strijd deel te nemen, nu
huiswaarts zouden keeren. Dit
men ten minste. Het andere was,
mpie van Fenton Haven, die nu meer
te voren door alle dorpsbewoners
hunne werd beschouwd en op wien
trotsch was als op zijn eigen zoon,
het strand kwam, al droeg hij zijn
in een verband,
laatste vond men een soort onder -
ïngsteeken, De stoere visschers wa-
nstemmig van oordeel, dat Tempie
een held gedragen had.
je ooit den jongen aan een ander
ferdoen, geef hem mij dan. Ik ben
grootvader, maar dien jongen zou
nog wel bij willen hebben", zei de
ones, een dag of twaalf, nadat Elsje
nef voor Florida op de bus had ge
leide mannen liepen langs het Vis-
itrand en keken naar Tempie, die,
door George, Cora en Elsje, op
lag en hen vermaakte met een
lijk vischers avontuur,
denk er niet over", antwoordde de
Curley bijna boos. Even later knik-
ïgen juffrouw Latimer, die hem haas-
opgewonden voorbijliep,
windt zich ergens over op", zei
's pleegvader, terwijl hij haar na-
,Ik geloof, dat zomergasten zich om
sta kleinigheid opwinden om den tijd
&n. Ik zou wel eens willen weten, wat
io zenuwachtig maakt".
had goed gezien, want even later
rrouw Latimer tegen haar nichtje:
Els-je! Kom eens gauw!" En zij
even hard tusschen haar uitroepen
Is. Tempie tijdens den orkaan ge
ld.
heen geheel buiten zichzelve te zijn
vinding. In haar vingers hield zij
ken brief krampachtig geklemd,
ik heb een brief uit Florida! Va-
hier nu 'eiken dag komen?" riep
vijl zij op het groepje afkwam,
prong bij het hooren dezer woorden
op en slaakte een kreet van blijd-
3eorge en Cora stonden ook op en
groette op zeemansmanier met zijn
Tm.
uw Latimer lette echter op geen
leren. Zij trok Elsje haastig mee
i rustig plekje en zei*.
kind! Ik heb een brief van Va-
zoo'n bijzonderen brief! Er staan
ste heel bijzondere dingen in. Mis-
eed -ik verstandiger met het je nog
eggen maar maar ik moet het
iemand vertellen".
Zij viel.over haar eigen woorden en Elsje
keek haar verschrikt aan. Nog nooit had
zij Tante Linda zóó opgewonden gezien.
Laten we hier gaan zitten m dezen
kuil ik weet zelf niet, wat ik je het eerst
moet vertellen", stamelde juffrouw Latimer
Het meisje deed wat haar gezegd werd,
terwijl haar tante den brief uit Florida in
haar hand geklemd hield en een oogenblik
naar Tempie keek, Daarna wierp zij een
blik in de richting der zee. Eindelijk begon
zij:
,,Je weet wel, lieve kind, dat ik een dag
of tien geleden een brief aan Vader schreef
om hem volledig over Tempie en de manier,
waarop hij als kleinen jongen gered werd,
in te lichten 1
Elsje knikte. Er sprak verwondering uit
haar oogen.
„Vader stelde er heel veel belang in",
ging haar tante voort. „Hij wilde den jon
gen zelf schrijven, maar vóór hij dit 'nog
kon doen, gebeurde er iets, dat hem hevig
schokte. Toen hij mijn brief ontving, was
hij op het punt een gewond Amerikaansch
officier, die iri het hospitaal lag, te bezoe
ken. Het was kapitein Temple en Vader
kende hein reeds lang
Hier haalde juffrouw Latimer diep adem
cn even later ging zij voort:
„Toen Vader in '86 voor het eerst in
Amerika kwam, was deze mieneer Temple
een jonge, welgestelde man, dip veel aan
sport deedHij had een lieve vrouw en
een alleraardigst klein jongetje. Vader
logeerde bij hen cn zij werden vrienden.
Eenigen tijd daarna begaf Vader zicb
naar Boston en trouwde hij niet Moeder,
waarop hij naar Schotland ging. In een
paar jaren hoorde hij niets van zijn vrien
den in Florida, doch op zekeren dag ver-
nam hij, dat meneer Temple zijn vrouw en
zijn kind heel plotseling verloren had, ont
slag uit den dienst gevraagd had en naar
Afrika, was 'getrokken con in dat wereld
deel te reizen.
Dat was het laatste, wat Hij van hem
hoorde, (totdat hij dezen zomer den haam
Temple" in de courant zag en la9, dat
deze teruggekeerd was van zijn reizen door
de wildernis ep zich aangegeven had voor
dien Cubaansehen oorlog.
Later -' Hier stokte dé stem vaD jüf-
frouw Latimer cn kwam er een Waas voor
haar ocgem. ,,Later las Vader in de
kranten, dat zijn oude vriend gewond was
in den strijd en naar een hospitaal in Flo
rida vervoerd. Natuurlijk ging VadleT hom
opzoeken meermalen zelfshij vertelde
hem van ons ën las hem soms heele stukken
uit onze brieven voor, b.v, over 'den orkaan
en het omverwaaien der zomerhuisjes. Hij
deed dit. om zijn vriend wat af te leiden.
Hij hij las hem dien laatsfen brief voor,
waarin ik over Tempie, den visschers jon
gen, 'die je redde, schreef. En - en, hij
zegt, dat hij nooit in ?ijn leven zóó herig
ontsteld is geweest.
Kapitein Tempie werd zoo wit als zijn
laken. Vader hield met' lezen op, daar hij
meencU. dat .zijn vriend buiten kennis was,
maar de gewonde trok hem aan zijn arm
en fluisterde met. heescK'e .stern:
..Locs dat nog eens over dien jongen
cn Vader voldeed aan zijn verzoek."
Juffrouw Latimer scheen niet verder te
kunnen spreken. Tranen verstikten haar
stem. Elsje keek haar echter smeekend
aan en zei op vleienden toon
„Vertelt u alstublieft verder, Tante
„Toen hij voor den tweeden keer
den brief hoorde voorlezen," stamelde juf
frouw Latimer, „vergat kapitein Temple
zijn gewond been en sprong hij het bed uit.
„Ik moet er heen! Ik moet er heen!" riep
hij uit. Hij verloor echter zijn evenwicht
en viel in de armen van Vader. Alle ande
ren op de zaal dachten, dat hij ijlde. Een
verpleegster schoot haastig toezij hielp
den gewonde weer in bed.
Vader denkt zeker, dat er het één of an
der geheim achter zit en is overtuigd, dat
kapitein Temple zoodra hij daartoe in
staat is hierheen zal komen Hij wil
hem vergezellen en daar hij zijn zaken af-
gedaan heeft, kunnen wij hem eiken dag
verwachten."
Elsje kon in de eerste oogenblikken niet
spreken. Eindelijk stamelde zij:
„Tante, w-wat denkt u? Die die dap
pere officier zou dat o, 't kan bijna niet
zou dat Tempie's vader zijn? Ik
ik moet Tempie dadelijk alles vertel
len
Zij was reeds opgesprongen.
,3üjf zitten, lieve kind!" zei liaar tante
vriendelijk, doch beslist. „Zeg hem nog
geen woord er van, Elsje, ook niet aan
George of Cora! Niemand mag er iets van
weten vóór kapitein Temple hier is. O, hij
kan Tempie's vader bijna niet zijn!'Kapi
tein Curley schijnt er zoo vast van over
tuigd, dat de vader van den jongen inder
tijd in de golven is omgekomen. Ik weet
zelf niet, wat ik er van denken- moet
Juffrouw Latimer tuurdte naar de haven.
De. lucht werd bewolkt en dc golven, die
rustig kabbelden, schenen te fluisteren, dat
er spoedig iets buitengewoons zon gebeu
ren op bet Visschersstranfd.
HOOFDSTUK XVII
Vreemdelingen aan het strand.
Nooit had Elsje het bewaren van een ge
heim zóó moeilijk gevonden, als dat van
baar vaders brief. Er dansten steeds won-
- deerlijke, vroolijke lichtjes in haar blauwe
oogen, als wilden zij het geheim verraden,
waarvan Elsje zoo geheel vervuld was.
„Waarom kijk je toch zoo vroolijk?" had
George al een paar malen gevraagd, wan
neer het meisje uit Schotland er zoo stra
lend uitzag bij de gedachte aan hetgeen er
wel gebeuren zou, waarneer bleek, dat Tem
pie's vader en baar Vadertje reeds oude
vrienden waren.
Dan klemde Elsje de lippen stijf op el
kaar om niets te verbaden en wend Geor
ge pog nieuwsgieriger. Zijn nióbtje bewaar
de haar geheim echter uitstekand.
Elsje's geduld werd wèl op de próëf ge
steld, want 'er gingen vele dagen voorbij
zonder taal of teeken uit Florida. Ook ver
schenen beide heerën niet in Fenton Ha
ven, al werden zij ook eiken dag door Tante
Linda cn Elsje verwacht.
Als Tempie's ooren wel eenö gesuisd
haddon wanneer de" ïrïenschen over heSfi
spraken, zouden -zij dit' nu stellig moeten
doen, want juffrou Latimer On haar nichtje
verdiepten zich in allerlei gissingen en
npemden zijn naam daarbij natrrarEjk dik-
