thuis ritten, ze moesten ook eens wat fris-
sche luoht happen. Nu, die wandelingen
waren óók wel gezellig, je kon weer alvast
fijne plannetjes maken voor dg rest van
den dag. De nichtjes liepen dan stevig
gearmd en smoesden geheimzinnig samen,
zoodat Moeder wel merken kon, dat er iets
heel bijzonders aan 't handje was.
En op een morgen werd Moeder dan dok
op eens in vertrouwen genomen. Ze hoorde
ctvar van een alleraardigst plannetje, de
meisjes vertelden er opgewonden van met
schitterende oogen en spiegelden alles zoo
eenvoudig en gezellig voor, dat Moeder
dadelijk gewonnen was en beloofde mee
te zullen helpen. Ze zou in haar rommel-
doos naar wat mooie lapjes zoeken, ze gaf
toestemming om de speelkamer juist zoo
in te richten als de kinderen zelf wild'en
en beloofde op 2den Kerstdag voor limo
nade en koekjes te zorgen.
De meisjes waren natuurlijk erg geluk
kig, dat het plannetje goedgekeurd werd
en nu moest Moeder beloven het aan nie
mand verder te verklappen, dan zou zij
eens zien. hoe aardig het werd en hoe
verrast iedereen zou zijh. Niemand hoefde
te helpen, ze zouden alles verder wel alleen
klaarspelen. En weer waren ze den heelen
(Pag druk bezig op de speelkamer, die in
een soort naaiwinkel was veranderd. Er
werd ijverig maat genomen, geknipt en
genaaid en één voor één werden alle pop
pen in de mooiste en vreemdste pakjes
gestoken. Soms werd er tijdenlang geen
woord gesproken, alleen wanneer weer een
poppenkleed kant en klaar was. moest dat
natuurlijk vertoond en bewondteud worden.
Maar soms ook praatten en lachten zo
druk onder 't nazien, er viel nog veel te
bedisselen en in orde te brengen voor den
2den Kerstdag. O. wat hadden dia meis-
kens het nog druk! Ik zal jullie het ge
heim maar verklappen, je zult het wel
niet oververtellen, is 't wel 7
Nu. Suus en Lottie waren van plan 3den
Kerstdag om 3 uur 's middags een groot ge
kostumeerd poppenfeest te geven. En niet
alleen dat de noppen mooi verkleed zou
den zijn, zo zouden ook allemaal iets voor
dragen op een klein tooneeltje. Meer ver
tel ik er voorloopig niet van, de rest zal je
wel gauw hooren. Alleen mogen iullie nog
weten, dat er in 't geheel twaalf poppen
aan 't feest zouden meedoen, de een al
mooier dan do ander. F,n alles maakten
de nichtjes heefemaal zelf. -}
De groote dag naderde al meer en meer
en Lottie en Suus kregen het hoe langer
hoe drukker. Er moesten programma's ge
schreven worden en eerst diende er dus te
v. orden vastgesteld, hoe de nummers van
voorstelling elkaar zouden opvolgen.
,Dit kostte heel veel moeite natuurlijk,
want alles moest prachtig in prdo zijn.
Eindelijk was' het klaar. Suus schroef ze
over en versierde ze heel netjes met kleine
penteekeningetjes. Dat zog er dtis deftig
en grootemenschachtlg uit I Lottie had on-
dertussohen oen reusachtig aanplakbiljet
get.eeke.nd. Met kleurige letters stond er
on te lezen: Groot, feest op Sden Kerstdag.
Gaat dat zien25 cent ontréo voor een
goe^ doel
Dit papier zpu op de deur van do speel
kamer worden vastgeprikt, het zag er wer
kelijk .indrukwekkend uit. Ock werden er
eenige uitnoodigingen verstuurd, die Mosder
(geschreven had.
Alleen den eersten Kerstdag werden 'de
drukke toebereidselen gestaakt. Gezellig, in
;den huisclijken kring, vierden zo toen het
jKerstfeest. '3 Avonds straalde de boom met
jzijn kleurige kaarsjes en iedereen vond er
;een paar geheimzinnige pakjes onder. Ze
zongen^ allemaal samen mooie kerstliedjes en
Tante vertelde een prachtig verhaal. Daarna
deden ze nog wat gezellige spelletjes en gin-
igen maar niet al te laat naaT bed, want er
zou nog een inspannend dagje volgen.
Wat hadden die meisjes het den volgen
den morgen druk Eerst ruimden Ze de speel-
jkamer keurig op, geen snippertje mocht er
[overblijven van allen naairommel. Daarna
'werd er met behulp van Lottie's broertje Jan
over de heele breedte van de kamer een touw
gespannen. Twee stoflakens werden er over
heen gehangen en op die manier kregen ze
een prachtig fooneolgordijn. Jan was vree-
felijk nieuwsgierig, maar kon toch niet ont-
De Ganzen.
Ja Willem, wat dbe je ook die ganzen
te plagen!
ik weet het heel goed, je probeert 't
alle dagen
door steentjes te gooien naar 't kwa
kende volk,
da-ar ginds op de weide van baas
v. d. Stolk.
't Geduld ook van ganzen is niet
zonder grenzen,
al zou cSt zoo'n stouterd als Wim is
wel wenschen;
vandaag neemt het troepje heel onver
wacht wraak,
den bongel vervolgend met toornig
gekwaak.
Zie, WiEeio maakt beeneri! dat 's hem
ook geraden
als ganzen echt boos zijn, o, dan zijn
het kwaden!
zij ei sa en met bekken wijd opengesperd
'k geloof, dat Wim nooit nog zoo
nagezet weffdl
Daar komt v. d. Stolk £n de verte
opdagen
baoe ia' hij op Wim om rijn sbout-rijn en
plagen t
tooh laat hij nu gelden genade voor recht,
en 't verdere is nu met één woord
.Verschrikt en luid schreiend loopt Wini
weer vrij henen
geein gans gooit hij voortaan met kiezel
of steen en,
„de les heeft geholpen,'- spreekt baas
v. d. Stolk
en d-rijft or naar huis 't nog rumoerige
volk.
HERMANN A.
dekken, wat er allemaal gebeuren ging. Want
na hem vriendelijk bedankt te hebben voor
zijn hulp, zetten de meisjes hem weer netjes
de kamer uit. Zo hiolden hem zoet met de
belofte, dat hij 's middags kaarten mocht
verkoopen. Moeder zou hem wel inlichten
over zijn taak en hem met alles helpen.
Toen ging de deur op slot en konden Suus'
en Lot zich ongestoord aan 't feest wijden.
De tafel werd achter 't gordijn geschoven
en zou als dansvloer dienen. Op de hoeken
kwamen wat stoeltjes en tafeltjes uit Lot's
popponhuis, zoo werdon er gezellige zitjes
gevormd.
Op de tafeltjes zetten ze vaasjes met bloe
men en kleine schaaltjes met versnaperingen
voor dc feestende poppon. Een aardig, ge
bloemd zakdoekendooaje stelde het tooncel
voor. Aan één kant danrvnn zat een kabou
tertje van den Kerstboom met oen kaarsje
in de hand, dat zou voor hot voetlicht zorgen.
Maar het mooiste van do lioolo feestzaal wa
ren toch zeker wel twee leuke kleine kerst
boompjes, ieder met drie heuschelijke kaars
jes, die echt konden branden. Do versiering
van deze boompjes had nog veel moeite ge
kost, want alles moest natuurlijk heel klein
en fijn zijn. Daarom hadden de meisjes bonte
kraaltjes geregen aan lange slingers on die
om de takken gewonden. O.p 't laatst had
Suus nog con pracht-idée, zc peuterde van
haar bedel-armband een zilveren trompetje
en een klein vingerhoedje, 't Kostte veel
moeite, maar 't lukte toch en 't stond
praohtig.
Toen Lottie 't zag. werd zc wel een beetje
jaloersch. want de boom van Suus was nu
veel mooier dan de hare. Suus merkte 't wel
maar zei eerst niets. Ze durfde niet meer van
haar armband te halen. Moeder zou dat toch
eigenlijk niet heel goed vinden, dacht zo. En
om nu één van haar twee versierseltjes aan
haar nichtje af'te staan, daar had ze niet
veel zin in, het stond nu juist zoo leuk. Maar
erg tevreden was ze toch niet over zich zelf
on Lot was ook. zoo slil op eens. Even later'
hing het vingerhoedje aan Lottie's, boompje
cn de 'goede stemming wag gelukkig weer
hersteld. Nu werden db poppen vast blaar
gezet op de stoelen in do zaal, dat was ge
makkelijk, want slappe poppekinderen zijn
lastig te behandelen en er moest tijdens de
voorstelling zoo min mogelijk oponthoud
komen.
Recht over ,'t t'ooneel kregen de ridder en
de edelvrouw een plaatsje. Het moest ver
beelden, dat het feeet ter eere van deze twee.
gegeven werd en zo moesten dus goed kun-:
nen zien. Het waren poppen van Lot en deze
had werkelijk allo eer van haar werk. Ze
zagen er keurig uit, allebei in zwart fluweel.
De ridder had een groote baret op zijn lanige
blonde krullen, wat hem heel zwierig stond;
De edelvrouw droeg een witten sluier en had
een langen sleep. Aan hun tafeltje mocht
ook de Koningin zitten, dit was immers ook
een voornaam iemand. Zij was de Moeder
uit Suus" poppenhuis en zag er werkelijk be-
toovorend uit. Een lichtgrijze sleepjapon
dToe-g ze on van haar schouders golfde een
hemelsblauwe Koninginnomantcl. Verder
droeg zo een kanton sluier met een klein
kroontje van goudpapier. Suu9 was al. even
trotsch op haar Koningin nis Lottie op haar
edellieden, nu, geon wonder ook
(Slot volgt.)
ANEKDOTES.
Ingezonden door Corry en Annie Snel.
De bisschop van Worcester reisde oens
door Bambury.' Toen de trein aan het sta
tion stopte, wenkte hjj een jongen en vroeg
hem naar den prijs van de beroemde cakes
(koekjes). „Drie stuivers per stuk mijnheer,
zei de jongen. De bisschop gaf hem zes
stuivera en verzocht den knaap, hem een
cake aan zijn coupé te brengen en hij voegde
er bij: „Voor de overige drie stuivers mag
je er een voor je zelf kocpen." Do jongen
kwam weldra terug, lekker ran zijn Bam-
buryoako smullende, en den bisschop drie
stuivers overhandigende, zei hij: „Ze hadden
or nog maar één, Mijnheer!" •-
