FEUILLETON.
De geschiedenis van Willem Teil.
moeite het Knar gekost had, dien morgen nog
iets goeds bij elkaar te brengen.
Rita's vader was burgemeester en woonde
reeds ja/ren in Kot stadje. Oud en jong kende
ïiotm dan ook en allen mochten hem en zijn
vrotfw gaarne lijden. De heer en mevrouw van
Mannen zoo heetten zij hadden vier
kinderen Rita, do oudste, Ankie en Mies je,
die tweelingen waren, en het kleine broertje
in de wieg.
Rita leerde goed op school en daar zij een
warm, liefdevol hartje bezat, was zij zoowel
op schooi als in huis beel bemind. Thuis bad
zij altijd veel voor haar ouders, haar zusjes
en broertjes over en op school deed zij flink:
hoar best.
Rita had ©ehter een heel leelijk gebrek
ze sprak niet altijd do waarheid. Dit was al
heel sterk uitgekomen, teen zij een paar
weken geleden het mooie bierglas van baar
vader bij cmgeluk gebroken had. Uit angst
voocr straf had zij de waarheid niet willen
zeglgen. Zij hield vol, dat zij het niet gedaan
had en toen eindelijk haar moeder haar apart
had genomen en haar aan het verstand had
gebracht, dat zij door te blijven ontkennen, de
schuld op anderen wierp, had zij het leeljjke
van haar gedrag ingezien en onder oen stort
vloed van tranen bekend- Moeder was diep
bedroefd geweest en Vader erg boos, terwijl
hij haai verzekerde, dat, als hij haar v'.'r
haar verjaardag nog éénmaal op een leugen
betrapte, die dag ongevierd zou voorbijgaan.
Den morgen vóór de groote vacanti© was
het hoofd der school altijd gewoon de meis
jes een opstel te laten maken en het beste
rret een prijs te belconcn.
DaaT Rita altijd do eerste van haar kTas
was geweest, twijfelde niemand er aan, wie
ditmaal de gelukkige zijn zou. 's Middags
stonden eoni'ge meisjes vóór de schooldeur te
wachten om den uitslag te hooren-
,,'t Is eigenlijk dwaas, dat wo komen," zei
een aardig kroeskop je. „Wij weten toch wel,
wie 'de gelukkige is; 'k had eigenlijk even
goed- thuis Icunnon blijven 1"
„Dat zou toch niet aardilg zijn," beweerd©
nu één van Rita's vriendinnetjes. „Verheeld
je, dat alleen de meisjes kwamen, die op een
prijs hadden gerekend".
„Er is d© volgend© week' een gToote 'dans
partij bij den burgemeester", riep op ectis een
derde, die op een holletje kwam aanloopen.
„Dat weten we al lang", klonik het ant
woord van enkele meisjes, die meer intiem
met Rita omgingen, „dat is ter eere van haar
verjaardag".
„Komen er veel vroeg een ander meisje,
'dat to-t nu toe gezwegen had. Op eens raak
ten al do tongetjes los do danspartij maalrf©
het onderwerp van gesprek uit, tot eindelijk
Rita verscheen en de hecle bend© naar binnen
stoof. Rita zelf was echter minder overtuigd
dan haar vriendinnetjes, dat zij het best© op
stel had ingeleverd. Dien morgen was zij met
erge hoofdpijn opgestaan en had eerst nog
een brief aan haar grootmoeder moeten
schrijven, daar deze den volgenden dag jarig
was en de brief met het pakje van haar
ouders bijtijds verzonden moest worden. Dit
had haar hoofdpijn niet beter gemaakt en op
school was het soms geweest, alsof zij do
juiste woorden niet vinden kon. Uit angst
van thuis te moeten blijven en daardoor niet
mee te kunnen dingen naar den prijs, had zij
er bijna spijt .van, want met een onvoldaan»
gevoel had zij haar werk afgegeven, omdat
de tijd1 voorbij was- Todh was ze niet geheel
zonder eenige verwachting teruggekomen, cn
terwijl zij haar hartje voelde kloppen, nam
zij haar plaats in.
Daar versoheen de juffrouw met hot stapel
tje schriften en een oogenbliik later klonk'
het
„De prijs is door Kelly Boutens behaald
zij heeft verreweg het beste opstel gemaakt.
Natuurlijk kou maar één do gelukkige zijn.
En nu wcnsch ik jullie allen een prettig©
meant
ITierna overhandigde do juffrouw een boek
aan Nelly en werd deze door haar vriendin-
rotjes mot gelukwonscben bestormd. Ook Rita
had zich bij hot troepje gevoegd. Zij had Nelly
con hand gegeven, doch geon woorden kunnen
vinden. Zij wist eigenlijk niet, wat zij moest
7-ggcn. dit was tot haar doorgedrongen,
dat zij den prijs niet behaal 1 had.
Wat zouden Vader en Moeder wol zoggen,
die zoo zokor verwachtten, dat zij het beste op
stel gemaakt zou hebbon? Zij voelde zich diep
ongelukkig, 't Was dan ook wel erg jammer,
dat zij dien morgen zco'n hoofdpijn had, an
ders zon het stellig goed zijn gegaan. En thuis
gekomen barstte zij in tranen uit, toen zij de
teleurgestelde gericht en van haar ouders zag.
Vader was boos en Moeder verdrietig, terwijl
do kleintjes niets van Rita wildon woten, omdat
zij meenden, dat Rita heel ondeugend was ge
weest. Eindelijk besloot Vader naar hot hoofd
dor school to gaan cn haar tc vra.gon, hot op
stel eens te mogen zien.
„Een meisje, dat altijd nr. ócn zit," mom
pelde hij, „ik begrijp het niet T<~on d© burge
meester terugkwam, met het werk van zijn kind
in zijn zak, was hij nog moer ontstemd. Fij liet
haar een paar leeb'jko taalfouïm z:en en uit
enkele 2innon was oen woord weggelaten.
„Ik begrijp or niets van," zei mijnheer van
Maan en knorrig, „jo kunt veel bricr! Waarom
heb jo zulk knoeiwork geleverd?"
,,'t Kwam alleen van do horrlpijn," verze
kerde Rita.
„Wat? Hoofdpijn?" viel hij haaT in do rede.
,,'k Geloof er niets van. Van morgen was er
geen sprako van hoofdpijn. Ik weet nu, wie hot
zegt, en ik laat mij geen leugens meer „Kind,'
mouw spelden. En zit uu maar niet lan vei. B
huilen, tranen berteakenen niets, zoolang -t vrij
mot de daad toont dat afschuwelijke jok A hij
willen laten. Jo weet je straf: ja verjoer ona
zal voor ons geen feestdag zijnl" Moede
Rita had de kamer roods verlaten ar s de 2
naar den tuin gevlucht, waar we haar jmmaal
begin van ons verhaal aantroffen. Wel'rid ha
vrees olijke ontdekking had zij daar godaaaar in
werd niet moer door haar ouders geloof'er gee
was wel hot ergste, wat haar vador ha&ihter 1
kunnen toevoegen, to moer daar zij ditm: rootmc
waarheid gesproken had.
Zij had toch werkelijk hoofdpijn, dien
gen zelfs heel erg, maar bcwijzan kon z
natuurlijk niet. Zo had <wrst gedacht, dalcdon I
misschien nog wel over zou gaan. En de
gen-de week was het haar verjaardag 02
zou nu niet gevierd wordenI Y/as or dan
mand, wien zij haar verdriet kon toe?
won? Niemand, die haar zou geloovon?
en Mooier niot; maar haar vriendcnntkiud c
Ach, die zouden haar toch niot kunnen he
Maar wie dan? Ja todh, óén wa3 er, wie z
les zou willen vertellen, óón was er, die
wol geioovcn zou, maar jammer ganoogl
één© woonde naet hier. Rita docht aan
grootmoeder, hij wio zij in do vacantio zou
logeeron. Dcszo gedachte liet haar niet los,
zij plotseling oenig geritsel tusschen do bl
ren hoorde cn haar moedor naderen zag.
„Ik zou nu maar in huis kamen Rita!"Groot
movrouw van Mnanon, „cn lot in hot vei
wat meen: op je woorden. We zijn zeer bodr<
dat ons oudste meisje ons zooveel veav
doet."
„Dus u gelooft mij ook niet, Mooder'
denkt ook, dat ik u en Vader voorjok doo
zeggen, dat ik hoofdpijn had?"
„We woten immers niet meer, wat wo
looven moeten? Waarom heb jo het dan
ochtend niet gezegd; jo verzwijgt zoo iets
voor ons. Je hebt reeds zoo dikwijls getrs
ons iets wijs te maken; daarom, kind! we
ncn je in dit opzicht niet vertrouwen."
„Nooit meer?"
„Niot vóórdat je getoond hebt een an
meisje te zijn geworden. Ik zou er verder
maar niot over spreken, maar mij vast
nemen mij te vsTheteronl"
Rita zweeg. Zij wist gcaoef. Die dag g
somhor voorbij ca do voegende dagen waren
niet opgewekt. De andera zoo prettige vacar
begon nu zóó treurig, dat zij maar weer n;
het einde verlangde. Zij had aan haar vri<
dinnetjes de zaak naar waarheid vertoH
hoewel zij haar eerst beklaagd, hadden, spi
ken zij or nu niet meer over.
Toen Rita op haar verjaardag wakker we
had zij weinig lust om op to staan. Zij zag 1
zonder op togen dézen dag en hot was met c
beklemd gemoed, dat zij rich aankleedde
n2ar ben oden ging.
aar de
indeljjl
brb
aar 01
aar k
loodoi
ndere
lacht
:oe vro
Op
achon
lusjes
,351
jekom
M
iet, 1
Var
t b
Zij v
In
nodei
Groort
vroir
teirus
Dat
hoof
won»
'zij a
,.C
V;
„1
trou
ken
E
drit
1
na
rik
eii
je
II.
WIE ZAL ER NU KONING WORDEN?
Het was in die dagen een oud gobruik,
dat tijd'ens het leven van rijn vader, de
oudste zoon als opvolger benoemd en ge
kroond werd, zooriab er na het overlijden
van den vorst geen verschil ovor het be
noemen van een koning kon plaats heb
ben. Dientengevolge had ook koning Ru
dolf in het laatst© jaar zijner regeering,
op den Rijksdag te Frankfort, aan d©
Duitsche vorsten, aldaar bijeengekomen,
t© kennen gegeven, dat, indien hij mocht
komen te sterven, rijn zoon Albrecht van
Oostenrijk, tot koning van het Duitscho
rijk zou worden verkozen. De vergaderde
vorsten, die hun koning hoog© achting
en genegenheid toedroegen, waren met
dezo zijn keuze in geen© deel© ingenomen,
doch, daar zij hunnen vorst niet door een
weigering wilden bedroeven, gelukten het
hun de beslissing aldoor uit t© stellen;
wel bevroedende, dat do oude, grijze vorst
zijn eind© nabij was.
En toen dezo eindelijk gestorven was,
werd niet diens zoon Albrecht, maar graaf
Adolf van Nassau tot koning over het
Duitsche rijk uitgeroepen.
Wol is waar was deze keuze wel ver
diend, maar, al was dezo graai van Nas
sau oen kloek cn dapper ridder, die te
goeder naam bekend stond, toch was hij
niet vooT het koningschap geschikt, omdat
hij arm aan geld en goederen was. Even
wel was den aanvang zijner regcering zeer
prijzenswaard, daar hij rusteloos liet land
doortrok om overal den: staat van zaken
stipt na te gaan, doch rijn armoede ver
leidde hem tot een min edele daad. [Hij
gevoelde zich verplicht veel geld te leen
te vragen, om daarmee <Je onkosten van
het reizen en trekken te kunnen betalen;
dit nu was zoo'r. groot kwaad niet, maar,
t-oen Eduard, ko'Uug van Engeland, tot
wicn hij zich cm hulp gewend had, hem
100,000 mark (restigdhiizend gulden) aan
bood, mits hij" d'czcn in den oorlog tegen
Philippus de Schoone van Frankrijk bjj
stond, nam hij dit aanbod aan.
Hot gevolg hiervan was, dat hij de achting'
van het volk en van do Diritsdhe v-orstcn ■ver
beurd had. Immers, eerst had hij een vrede
verdrag met den Franschcn koning gesloten, on
toen hij de bezittingen van Albreobt de Ontaard©
van Thnringen, gehedl onwettig aangekocht
had, Het hij in'diens landen d© cmmenscheHjk-
sto wreedheden door rijn legoibond© bedrijven.
Dientengevolge werden de Duitsche vorsten we
d/erom op den landdag bijeengeroepen om rich
een koning te Kozen, en zie, toen viel d© keue
op Albrecht van Oostenrijk, do zoon van Rudolf
von Hahsbmg; terwijl mon koning Adolf v
Nassau voor d© vierschaar Het dagen, om rii
te komen verantwoorden oreer hot onrecht do
hem hedrovon.
Maar deze laatste was niet voornemens
rijn tegenpartij 200 maar zonder elag of eto
de koningskroon cn scepter af te staan; ©vei
min als hij zich geneigd toonde om als pchi;
digo voor der vorstenvlorsdhaar to versohi
non; zoodat er weldra een bmnenlandsohe 00:
log ontstond tusschen deze beid© partijen.
Vorst Adolf van Nassau, bijgestaan door rij
dapperen, onderscheidde zich daarbij dcor ec
woeste dapperheid di© nicta on niemand ontzaj
maar hij had met oen wreod on hearschsnob
tegenstander te doen. d'o wol dapper in de
strijd was, doch voor geen oneerlijk© middel©
terugdeinsde, cn zich in iederen kamp zeer en
ridderlijk gödroog. Den 2den Juli 1268 had c
te Göllhcim, bij "Worms eon treffen tussaho;
heide legers plaats. Een woedend© strijd ont
brandde. Adolf van Nassau deed menig dappo
ren krijger ondor rijn slagen vallen, tot hij ein
delijk met zijn tegenstander, Albrecht van Oos
tenrijk slaags raakt©, man tegenover man.
„Hier zult gij sterven on mij mijn rijk latenI'
riqp Adolf hem mot bitterheid toe, waarop Al-
hrecfht koelbloedig ton antwoord gaf: „Dat
in Gods handL"
AdoH viel in den strijd cn ASbrodht vao
Oostenrijk (had den steg gawannen en de ko*
ninklijk© kroon veroverd.
(Wordt» vervolgd.)
