De Europeesolie Oorlog.
Brieven uit Pariijs.
Vragen en Antwoorden.
(Van onran Parijsclieü BriefscHrtjVerj
r"; (Nadruk TerJj'oSan.^
CORLOGSREIS, H. v'
f Dë "spoorlijn Parrjs'-Ea'sTö loopf voor hek
.^r-opteto deel lanjjs het prachtige dal van
<le Seine. De rivier stroomt bijna overal
tusscben hoogo heuvelen door een Hol
lander zou Bi gauw van bergen Bpreken,
(maar s edert ik de Alpen gezien heb, ben ik
pat minder kwistig met het veoord „berg'"
voor heuvelen ran een paar honderd meter
hoogte en al dadelijk buiten Parrjs is het
landschap magnifiek. Het was een verrukke
lijke zomeravond, en terwijl ik in den zijgang
ivan ons rrituig naar het 'prachtige verge-
Eicht over de kronkelende Seine keek, werd
Jn'n aandacht getrokken door het zonderling-
gfanzende zwarte glacé-leer van een hand
schoen aan d9 hand van een jong soldaat,
die naast ngj stond uit te zien. Eerst dacht
ik alleen: „wat een pikzwarte handschoen
Jieeft die jongen aan!" Toen dacht ik: „wat
teen zonderling-hoekige hand heeft-ie!" En
toen kwam ik, terwijl de akelige waarheid
(tot me doordrono-, een stap nader, en he'-
zag de hand van vlak-bjj. Dé jonge man in
kwestie had n.l. heide handen op de heupen
gezet, en keek zóó vol attentie naar het
ïnooie panorama, dat voorbij-vloog, dat hij
Biet op mij lette.
Ik bekeek het hoekige zwarte glacé. Het
(was de handschoen, die een houten kunst
hand bedekte.
Op hetzelfde oogenbiik keerde het' jongo
(mensch zich om, om met een naast hem
fetaand heer en een ander jong soldaat te
Spreken, met vrio hjj blijkbaar reisde. En
(terwijl hij zich omdraaide, zag ik z'n an
dere land. M'n adem ptokte van schrik.
De andere hand was even hoekig en even
glimmend-zwnrt.
"W© zijn nu wel gewoon geraakt aan dat
Jottgeloofïrjk schandaal, dat Europeesche oor
log heet. En we zien in Parijs te veel ver
minkten, te veel vrouwen in rouw, om ons
(nog dadelijk voor een verminkte te emotion-
Beeren. Maar toen ik dien knappen jongen
rent zag, met z'n intelligent Eransch ge-
Eicht, en al den jammer begreep van dia
twee verminkte arm-stampen met kunsthan
den, toen ging er een rilling over m'n rug.
En ik had moeite om een stalen gezicht ta
trekken en een anderen kant uit te zien,
om hem niet het medelijden op m'n gezicht
tc- tooncn, dat sentimenteele harten mis
schien graag publiekelijk uitstallen, maar
dat voor de slachtoffers zoo ontzettend pijn-
Irjk moet zijn.
Maar aan mijn verrassing vaS nog g&en
telndc. Da heer ia „politiek" ging iets aan
den kant, en ik zag de linkerhand van den
tweeden soldaathoekig, houterig, in
'glimmend zwart glacé. Het was me een op
luchting te zien, dat z'n rechterhand van
vleesch en been was.
Op dat oogenbiik zag ik den eersten sol
daat z'n twee zwarts „handen" naar z'n
rechter jaszak brengen, en trachten daar
jets uit te lia'en. Ik schoot onwillekeurig
toe om hem te helpen.
„Mais non". z;i-;e, dankbaar glimlachend/
j.laissez-moi faire.... vous allez voir!"
Hij wilde me laten zien, defc-ie zich alleen
kon 'helpen. „Ik moet juist niet geholpen
Wordenik moet het alléén- Ieeren doen!
Het is alleen wat ongewoon, dat ik in die
handen geen gevoel heb. Ik moet kij
ken. naar wat ik doe Defc n maar eens op!"
Hij zocht naar iets in de rechter _zrj-zak
Van z'n jas. Z'n linkerhand hield den rech
terkant van z'n jas tegen z'n dij: Zijn rech
terhand tastte terwijl hij er naar
keek naar de buitenzijde van den jas
zak, en begon een dik, vierkant ding. dat
daarin zat, naar boven te schuiven. Doven
tut den zak", verscheen een doos Eigarettcn.
Toen ging, tot m'n verbazing, de zwarte'
rechterhand open, dat wil zeggen: de vier
vingers, qameugehoudeq, verwijderden zich"
van den duim. De geopende hand pakte het
doosje en s'.oot zich. En trok het doosje.
Baar buiten.
Hij zette het op z'n knie en drukte Eet
(met de linkerhand tegen den wand van de
zijgang. De starre vingers van.de rechter
hand drukten het deksel op, en gingen weer
van den duim af. Toen werd een sigaret
beetgepakt tusschen "duim en da zieh-slni-
tende vingers, en in den mond gebracht.
Het doosje werd dichtgeklapt en vastge
werkte, had haar grenzen. Toen het zoo'
uitliep, dat liij voelde: nu wordt mij olies
onverschillig, nu brul ik het uit als een dier
en dan neem ik chloroform hield hij' pret
'deze krankzinnige training op. Hij werd
Echeepsdokter, bewaarde daarbij tegenover
dn kennissen zulk een onberispelijke houding,
'dat zelfs de meest medeiijdendco, dat zelfs
'die het heftigst tegen Rc-nate waren gekant,
Weer begonnen te twijfelen, of hij niet ge
heel koel en onverschillig onder 't geval
bleef, zocht een uur uit, waarin Renate niet
thuis was, maakte een afsc'neidsvisite en
;Was den volgenden morgen verdwenen. De
onpersoonlijke, koel-barmhartige, vreemde
omgeving nam hem tot zich.
Kenat-e ontving, vier weken nadat zij aan
'den luitenant had geschreven, een brief
van hem. Hij schreof als een fatsoenlijke
kerol, openhartig cn deugdzaam, uit een
(kleine manoeuvreplaats dnSaksen. In
eenigszins stijve bewoordingen, alsof hij
den vorm niet geheel in de macht had,
schreef hij haar, dat hun eigenaardige,
sterk geprononceerde verhouding, een luch
tiger, oppervlakkiger omgang onmogelijk
maakte. Dat elk samenzijn noodlottig zou
kunnen worden en dat hij haar daarom
vroeg, zijn verzoek om haar te mogen be
zoeken, als niet gedaan to beschouwen.
Om haar van zijn omstandigheden op de
hoogte te brengen, deelde hij haar nog mee,
dat hij wel door de veranderde gezindheid
van zijn oom jegens hem, die hij haar
'te danken had, goed van geldmiddelen wa-s
voorzien, doch daaromtrent niet de minsto
zekerheid had. Hij kon er niet aan denken
op dat fundament een huishouden op te
zetten. Daar liij haar dus niet met ern
stige bedoelingen mocht naderen, ponder
pomen. De linkerhand hield weer, liet jas
pand rast. Do rechter, school het doosje iu
den jaszak,-
Het Bcheon zóó buitengewoon, dit alles' fe
zien doen, dat het griezelige een oogenbiik
Verdween, vooral bij do vreugde en trots
van het joiiga mensch, zich "zonder hulp
le redden. En door het natuurlijke en een
voudige ran z'n demonstratie, durfde js te
spreken over z'n verminking, waar je an
ders met geen woord van zou hebben dur
ven reppen.
„Hoe bent u gewond geworden?"
„Ik bediende een kanon, ik had m'n beide
handen op, het achterstuk ran den loop.
Toen is een obus voorbijgekomen, en heeft
precies m'n beide onderarmen weggenomen!'1
„Is het wóar wat ik wel neb Hoorefi,
zeggen dat ja op het oógtenblik ran dp
verminking totaal geen pjjh voelt?"
„Volkomen waar! U. begrijpt: ieen projec
tiel gaat zóó bliksemsnel, dat een lichaams
deel glad wordt weggenomen. Ik' heb een
geweldigen schok gevoeld, en ben onderste
boven geslagen. Maar ik wist zóó weinig,
wat er eigenlpk gebeurd was, dat ik me,
in m'n ral, afvroeg, of ik ergens gewond
Was, en ik wist pas, wét ik' had, toen ik
overeind krabbelde en m'n beide bloedende
prmstompen zag."
„Hebt u het bewustzijn niet verloren?"
„Geen seconde: Ik ben zelf naar. de ambu
lance geloopen, waar. ik gelukkig dadeljjk
geholpen werd."
„Wat moet u gelukkig zijn met die kunst
handen?"
„Dat begrijpt u: Ik kan er "nog niet allc-3
mee doen, maar ik leer iederen dag. Ik
pchxijf al bijna even gauw als vroeger, on
goed leesbaar. In elk geval: ik ten niet
voortdurend hulpbehoevend!"
.„Ho© maakt u da hand eigenlijk open?"
„Door een druk van da schouder- of
horstspieren. Let u maar op. Als u het
weet kunt (n het zién, maac haast onmerk
baar,"
Da vingers gingen Weer open' en dicht,
maar inplaats naar de hand te zien, zag
ik nqar den Behouder,- dia inderdaad lich
telijk bewoog.
D© heer, dia met beide jong© soldatc-ö
reisde, nam het woord.
„We hebbeD vanmiddag nog ëen demon-
strati© gegeven voor verschillende liooge
autoriteiten. We gaan naar Engeland, oip
een demonstratie te geven in Londen. Als de
zaak u ^interesseert hier hebt u pi'fi
kaartje."
Ik keek verwonderd. En las hef taartje:
X DUBOIS.
Gen.-Agent van de Firma B. DURAND,
Uitvinder van de kunst-hand .en -arm
met gewrichten.
PARIS.
Bet eerste oogenbiik ondervond ik' iets
als weerzin. Dit was dus een commis-voya-
geur, die reisde met z'n beide „monsters":;
twee jonge Fransche soldaten/ met do me
daille militair© en het oorlogskruis met
palm op do borst: En z'n koopwaar be
stond in hun verminkte ledematen!
Maar het volgend oogenbiik begreep ik,
dat ik' ongelijk had. Want er moeten toch
ook' menschen zijn, die kunstledematen vef-
koopen, en dit eenmaal waar zijnde, blijft die
handelaar per slot van rekening koopman
als e en ander, en doet dus alles om z'n waar
aan den man to brengen. En daar komt nog-
Lijf, dat z'n artikel ontzaglijk veel lijden ver
licht en een onduldbaar bestaan, weer. dra-
gelijk maakt
Ik ben toen met m'n drie reisgezellen
beste maatjes geworden, en gezellig pra
tende waren we in Havre, vóór we er om
dachten. Er etond aan het Station een tram
klaar om de reizigers voor Engeland naar
de boot te brengen. Maar den raad opvol
gend van m'n PaTijschen vriend denzelf
den die me voor fle „Vera" had gewaar
schuwd nam ik een rijtuig, ten was de
eerste reiziger van den trein, die arriveerde
vóór het paspoort-bureau hij' de boot. Aan
dien goeden raad had ik het te danken, dat
ik oen paar uur queue-maken uitspaarde, en
dat ik, na in het Fransch gn Engelsch:
Het bronzen palmtakje', op het groeii-
roóds lint van het „croiz de guerre"', 'Wu'
zeggen, dat do drager is vermeld in de dag
order voor het heel© leger.
onverantwoordelijk te handelen, moest hij
er dus toe besluiten zicb geheel op eon af
stand te houden.
Uit de zakelijke koelheid van dezen brief
klonk t-och een hoopvolle toon. Hij beweer
de" tegen het meisje: Ik zou heel veel van
je houden, ik zou je trouwen, als de om
standigheden daF niet verhinderden.
Het was evenwel niet bijzonder bemoe
digend en ook niet vleiend voor eein jong,
onstuimig hart, dat zijn geluk reeds zoo
dichtbij bad meenen te zien stralen, dat
het er naar kon grijpen. Maar dlie lachen
de, zalige hoop was in de bange weken van
het kwellend wachten langzamerhand ver
flauwd, en nu was door degen brief de laat
ste flikkering daarvan uitgedoofd.
Doch al het geluk, waarvan zij Had ge
droomd, was in werkelijkheid nog vreemd,
nog vaag voor haar geweest, zij had het
zich bijna niet kunnen voorstellen. Zij wist
nog in 't geheel niet wat het wil zeggen
Kefhebben cn tevens ook bezitten. Onbe
stemd en primitief was nog haar behoefte
aan geluk. Het kon, evenals de rendieren
in IJsland, teren op grashalmen onder de
cneauw.
Met zeventien jaren is hef geluk nog
goedkoop.
En het was standvastig!
Het bracht Renate niet van do wijo, dat
bij niet weer schreef, cn haar ook niet
schrijven kon. Zij gedacht Hem zonder wei
felen of wankelen en met een bijna be
lachelijke trouw en eigenzinnigheid, die zij
rechtstreeks van haar vader had geërfd,
dezen eersten held haars harten, die zich
tot dusver niet zeer heldhaftig tegenover
haar had betoond.
Het was in de laatste, dagen van Dc'tp-
door een' stuk of vijf, zes. ambtenaren te'
zijn ondervraagd, om negen uur aan boord
stapte van tie „Vera", die gelukkig niet
zoo'n klein© boot was, als ik me door de
jalarmeerende mededeeling .van m'n vriend
had voorgesteld.
(Wordt vervolgd), "CÏBOCHON,
Voor d© Muitsche Hoogescliool
te Gent.
Over de voorwaarden der aanstelling van
de leeraars der Duit-sche hoo'gescliool te
Gent, verneemt %,Vrij België''- nog.de vol
gende bijzonderheid:
„Onze eerste inlichtingen," schrijft hot
blad, dat de Duitschers aan de genoodig-
den een blijvend pensioen willen verzeke
ren, bij afstelling, wordt bevestigd. Het
bedrag is gemiddélcl van fr. 6000, maar in
enkele gevallen ging het aanbod tot fr. 8000.
pensioen. Wij hadden echter tegenover do
Duitschers te gunstig gedacht, daar wij in
de meening verkeerden, dat de uitvoering
van dezo beloften zou berusten op het Duit-
sche rijk. Zij hebben het beter uitgevonden,
maar over den zedelijken kant der zaak
moge de openbare opinie oordeelen. Bedoeld
pensioen wordt namelijk toegestaan bij
wijze van aansluiting bij een Duitsche levens,
verzekering-maatschappij en de betaling
van het daartoe vereischte kapitaal wordt
op do Belgische bevolking verhaald."
Als we dat goed begrijpen, dan hebben de
Duitschers, om hèt zoo eenvoudig mogelijk
te zeggen, een som van zooveel maal hon
derdduizend franc uit de Belgische schat
kist genomen, en dio bij een 1 evensverzekè-
ring-maatschappij in Duitschland gestort,
die dan üit de interesten ervan het pensioen
der leeraars aan de Duitsche hoogeschool
te Gent betalen zal, als deze door de Bel
gische regeering wat de natuurlijkste
zaak van heel de wereld is uit de deur
gegooid zijn geworden.
Dat beteekent alzoo, dat de leeraars, die
thans een zetel aanvaarden te Gent, er op
rekenen, gedurende heel hun leven te kun
nen rentenieren met den interest van aan
de Belgen ontstolen geld.
Hu strookt dergelijk vooruitzicht mis
schien wel met het „Groot-Nederlandsch"
begrip, maar met het begrip der aller-ele-
mentairsto eerlijkheid allerminst.
Bijna ongelooflijk.
Volgens een bericht uit Bern, opgènomeü
in de „Daily TeL", worden te Innsbriick ön
in andere plaatsen in Oostenrijk cinemato
grafische Vertooningen geven van de film
met de terechtstelling! van het socialistische
lid van het Oostenrijksohe Huis van Afge
vaardigden, Battïsti, die in Italiaanschen
dienst ging en naderhand krijgsgevangen
werd gemaakt
Volgens het geciteerde! blad is de go-
heele terechtstelling gefilmd, van 't öogen^
blik af, dat- aan Battisti de handen wer
den gehouden, tot het oogenbiik waarop hij,
van kogels doorboord, op den grond valt
D,q films zouden op last van de. regeering
te? Weenen zijn opgenomen.
Nieuwe Engelscho luchtschepen.
De' „Daily [Express" vertelt iets van nieuWe
Engelscho luchtschepen. Een marine-man
schrijft öan het blad, dat hjj ze aan
werk heeft gezien. Hij kan ze niet met ide
Zeppelins vergelijken, maar ze. zijn prachtig
stijf, zegt hij, en schoon van vorm. Ze luis
teren naar roer of stuurvlakken met ver-
wonderljjke snelheid. Ze glinsteren in de
zon als zilver. Kapiteins van schepen, die
ze uit havens aan de oostkust hebben gezien,
zeggen, dat ze gemakkelijker manoeuvree
ren dan Zeppelins en er niet zoo log uitzien^
Zö schijnen ook buiteugewoon vsnol te gaan.
Do toestand in den Elzas.
Aan een brief in de Temps" ontleenen
wij het volgende betreffende den toestand
in den Elzas
„Allereerst wil ok u -enkele mededeclin-
doen over ons arme geteisterde Sund-
'«38.
A...... ia nu geheel cn <al als een vesting
ingericht met geblindeerde schuilplaatsen,
met casematten en loopgraven zonder ein
de. Enkele bewoners zijn er nog gebleven
ber. Stormachtig, vochtig weer. Er kwa
men steeds meer zieken. Hünefeld, die zelf
zeer verkouden was, zocht daarvoor baat
bij een stevigen groc. Hij wilde niet te bed
blijven, wat veel beter ware geweest, maar
2jich met geweld genezen. Benate had het
daardoor slechts te drukker. Anders zou
een andere dokter geholpen hebben, nu deed
Hünefeld ail es alleen en hij deed het slecht.
Hij was beverig en onattent. Renate moest,
in plaats van rust te kunnen nemen, steeds
tegenwoordig zijn om fouten te voorkomen.
Zij werd dan ook reeds verdrietig en moe.
Op een namiddag kwam zij nat en uitge
put thuis. Zij had een knecht uit Breiten-
damm, die een trap van een paard te-gen
het scheenbeen had gekregen, bijna alleen
moeten helpen cn verbinden. Die had haar
onderwijl verteld, dat er met Kerstmis brui
loft bij hen zou wezen. De baas trouwde
met juffrouw Biermann. Maar die wou niet
op het landgoed blijven, had zij gezegd. Dat
zou nu een mooie boel worden.
Renate hinderde vandaag al dat gepraat).
Reeds de naam" Breitendanrm deed haar
pijnlijk aan. In haar afgetobden gemoed'stoo
stand kwam haar alles even troosteloos
voor. Alles zoo zwart en leeg. Zij mocht
ook niet aan Max denken, want de tranen
kwamen nu dadelijk bij haar voor den dag.
Toen zij naar huis ging,- begon het Feeds
donker te worden. Dc regen viel nog steeds
in stroomen neer. Haar japon was door
nat, haar, vilten' hoedje, zelfs heuT haar1.
Door den hevigon wind kon zg haar para-
pluio niet ophouden. Zij verloor niet spoe
dig 'den moed, maar nu was zij ook op,
toen zij zich' door, de natte straat, waar de
wind door heen gierde, moest hëenwerken
en met natte schoenen door plassen waden.
zij doen hun ckgelijksch werk in het vast
vertrouwen op de ovorwinning der Fran-
sohen. Eenigo Duitsche officieren hadden
een zekere villa tot woning gekozendooh
zich hier niet langer veilig wetend, ver
huisden zijde meubelen namen zij mede,
tot zelfs de piano en de brandkast, welke
vervoerd werd naar M... Gij begrijpt, wat
dit beteekent f
Maar er gebeuren erger dingen', die den
haat tegen de Duitsche ra van dag tot dag
doet toenemenDit bijv.Toen zich in het
begin van het jaar een trOop uitgeweke
nen aan het station bevond, nam men alle
'kinderen van één tot zeven jaar van de
ouders af. Er waren afschuwelijke too-
neelen van wanhoop de smeekbeden dor
ouders en de kreten der kinderen, door de
soldaten medegenomen, zouden oen hart
van steen vermurwd hebbenmaar het
hart der Duitschers niet 1 Een dier onge-
luklrigen, die niet wisten waarheen zij gin
gen en aan wie men hun kinderen ontno
men had, werd op spottende wijze toege
voegd: „Gij hebt"gelijk te treuren nu ge
uw land verlaten moet, want gij zult het
niet terugzienna den oorlog zal men den
Elzas bevolken met echte Duitschers, opdat
het land voorgoed Duitsch zal blijven
Overal in den Elzas, maar bovenal in
Sundgau, is er om zoo te zeggen een
„schrikbewind" ingevoerd! To huis sluit
men deuren en vensters en spreekt op fluis
terenden toon. Ontmoet men op straat een
kennis, al uit de verte legt uien dien vihger
op de lippen eir gaat elkander voorbij zon
der een groet ta wisselen. Van dien pas
toor, die niet snel genoeg de klokken had
laten luiden, bij een overwinning der Duit-
sobers en daarom was gevangen gezet, tot
die jonge Elzassers, die, toen zij naar het
Russische front gevoerd werden, uitriepen
„Vive la France' 'en do Marseillaise aan
hieven, geven zij de düid'elijkste blijken van
hun gezindheid voor hun ware vaderland
„Van de Zwitsersche bergen", zoo eindigt
de brief, „richten wij onze blikken naar het
verloren ParacKjsHier en d'aar stijgt een
aviateur omhoog .en verdwijnt in de verte
dan weer klinkt het kanongebulder tot one
döor met dof gedreun en des nachts herin
nert Ons de gloed Van de branden weer aan
het vreeselijk drama: de voorlooper der
bevrijding
Stilzwijgend kijken wij toe en denken aan
onze kinderen, die daar ginds zich bevin
den in dio hel en dan denken wij eveneens
aan die strijders van 1870, wien ook Frank
rijk zoo na aan het harte lag! Wat zouden
zij zeggen van dezen nieuwen aanval Dat
zo hem voorzien hadden, want een Duit-
scher blijft altijd een Dhitsoher 1"
Obstructie in dc Hongaarscho Kamer.
De vergadering van het Huis van Afge
vaardigden heeft tot 4 uur 's ochtends ge
duurd, seint ons Wolff nog. Het was een'
otstructievergadering in den ergsten zin deS
wcords. De gezamenlijke groepen der oppo
sitie hadden 21 interpellaties, ingediend1,
v. s ar van 7 naar de volgende vergadering
zijd verwezen. Over de oorzaken van de
uitgebroken obstructie zip verschillende le
zingen.
De „Pester Lloyd" verklaart de plotseling©
bitse houding den oppositie uit het misluk
ken van het plan, om een coalitie-kabinet te
vormen. Het blad schrijft: De schending van
het politieke bestand, die onverwachts ia
gekomen, blijft een raadsel. In den lande zal
men er niet veel van begrijpen, maar dit
iö nog het ergste niet, veel erger is, dat
men het in het buitenland verkeerd zal
uitleggen. Het land zal nit de veranderde
houding der oppositie zeker geen voordeel
trekken, maar ook de oppositie zal weldra
tqji het besef k'omen, dat zij' met behoud van
Jiet politieke bestand beter af ware geweest.
Op een interpellatie van graaf Micbael
Karolyi, nopens vraagstukken va-rf buiten-
landscbo'politiek, beeft graaf Tisza geant
woord De voorbereiding van het offen
sief tegen Italië was ons bekend, en wij
zouden, als wij om politieke overwegingen
bezwaren tegen dit offensief hadden ge
had, die te berde hebben kunnen brengen.
Natuurlijk hadden wij echter geen politieke
bezwaren, want het slagen van dit offen
sief zou groote politieke voordeden heb
ben meegebracht.
Inzake de vraag, of tot ccn offensief
zal worden overgegaan, kan noch de mi-
Zij was Ban ook zeer ontevreden op haar
doktor, want de ziekenverpleging, die bij
zijn nalatigheid op haar neerkwam, ging
haar. krachten te boven en drukte haar,
zwaar. En thuis yond zij het ook. niet
behaaglijk.
Toen zij van' de straat af de lamp in de
woonkamer zag branden, begreep zij, dat
mama bezoek moest hebben, want anders
zou zij die niet zoo vroeg hebben opgesto
ken. Zö was op het punt in tranen uit te
barsten. Nu ook nog bezoek! Dan wenschte
haar, moeder; dt'rjd, dat zij. er bij bleef zitten
en mede voor de conversatie! zorgde.
Zij dacht er in haar verslagenheid reeds
over, terug te keeren en bij Hünefeld :op
'de sofa te gaan liggen. Daar zou zij toch
ten minste een paar uren in 'fc donker kun
nen rusten. Maar dan moest zrj weer 'dien
zelfden natten weg afleggen.
Met loome schreden klom zij de trap op.
In de gang boven was clo lamp ook al aan;
alles zag er uit naar bezoek. Toen dacht
ze: „Ik sluip naar mijn slaapkamer, ik kan
©r. niets aan doen, als mama later b'003 is.7.
Maar zy had toch zeker, te veel geraas ge
maakt, want zij was nauwelijks binnen, of
haar moeder riep om: haar.
Zij kwam dan ook binnen, zooala zij. wa9
in haar, nat manteltje en met het vilten
hoedje op het plat gedrukte haar. Daar
3tond in het schijnsel van de hoog opge
schoven hanglamp een schitterende! verschij
ning: een officier in dragonder-uniform, en
zij begreep in het eerste oogenbiik nog niet
eens, dat het degeen was, aan wien zij dag
cn nacht, vol innige, romantische, zalige
trouw had gedacht. Zij stond verschrikt 'en
verbijsterd, half versuft van moeheid en
haar verwaaiden toestand, in ae deur.
Mevrouw Gropius was verlegen en ze'nüw-
nister van buitenlandsche zaken, noch eeb
andere politieke factor invloed uitoefenen^
daar dit een zuiver militaire kwestie is.
Op do vraag van Karolyi over heb sluiten
van het verdrag met Bulgarije, antwoord
de de minister-presidentaan' de sluiting
van het verdrag zijn onderhandelingen
voorafgegaan, die geruimen tijd hebben ge
duurd cn uitsluitend doof diplomaten -zijn'
gevoerd.
In de je.erste plaats hebben daaraan 3#
gezanten van Duitschland en Oostenrijk-
Hongarije deelgenomen." Het verdrag ia
tot stand gekomen op een wijze, waarte
gen geen bedenking kan worden gemaakt',,
•Botlaa over dea toestand in
Oost* Afrika.
Do „Daily Obron." he'eft uit een Zuid-
Afrikaansoh blad vernomen, dat Smuts in'
Oost-Afrika ziek is en dat daarom Botha!
na-ar dit front is gegaan. Smuts zou name
lijk aan malaria lijden. Of dit bericht niet
juist is, of Smuts slechts in zeer geringo!
mate malaria heeft, dan wel of hij hersteld
is, weten we niet, maar Botha is alweer uit
Duitsoh-Oost-Afrika teruggekeerd. Hij is tcj
Durban aangekomen.
In een interview wees de premier met
voldoening op het daar behaalde succes1,
hij sprak zeer geestdriftig over de samen
werking van alle troepen, hetzij Afrikaan-
sche, hetzij Bratsche, en hun toewijding
aan generaal Smuts. Een inderdaad be
wonderenswaardige geest heerscht in diens
geheele leger, waardoor geweldige moei
lijkheden zijn overwonnen. Behalve dd
zware operaties in de bijna ondoordringbaw
re bosscben, was er veel ziekte onder men-
cchen en dieren. De afstanden waren ont
zaglijk. Do Duitsche Askari's waren goedel
strijders, en werden uitmuntend aange
voerd. De Duitsche mitraillcurafdeelingoa
verdienen allen eerbied en de vijand wag
volkomen op de hoogte van de terreinver-
Gterkingskunstvele Gtellingen moeeteU
worden bestormd onder - zeer ongunstige
omstandigheden. Niettegenstaande allo
hinderpalen is <$e opmarseh van do troe
pen van Smuts buitengewoon geweestdfo
overgebleven Duitschers zullen spoedig in
gesloten rijn. Daar do Duitsche Askari'ü
hoofdzakelijk uit het gebied nabij het Taii-
ganikameer komen, dat vrijwel geheel irs
ons bezit is, verminderde hun strijdlust on-
getwijfeld. Botha zag de toekomst daarom
rooskleurig in en hij meende, dat het ein
de niet meer ver verwijderd kan rijn.
fl.l I ,U 11. "I T- I fa iny I ■MI.I.IM' -M
yrbag: Is het wasschen van een poesjö
in een oplossing van Creoline nadeeüg voor.
de poes? Voor de verdrijving der vlooieq
krijgt méh een gewenscht resultaat.
Antwoord: Niet nadeelig, wanneer Qê
oplossing juist is genomen.
Vraag: Als een bestuurder van de Eleo-
trische tiara het ongeluk heeft, om iemand
te overrijden, zoo-dat de dood volgt, onver
schillig op welke manier, dit gebeurt, mag!
die bestuurder dan nog blijven rijden, of
moet hij' voor dien dag uit den dienst 'ge
steld worden?
Antwoord: Van „moeten" is geen spra
ke. Het hangt van den bestuurder af, in hoe
ver het zrn zenuwen heeft aangetast. Is dat
niet het geval, welnu cjan kan hij dienst
blijven doen, in het tegenovergestelde geval
zal de chef wel Weten, wht hem te doeni
staat.
Bij nadere ons verstrekte informaties, be
treffende dö ingezonden en $oor ons be
antwoordde vraag over een werkvrouw, diej
buiten haar schuld moest verzuimen en voor
die dagen niet werd uitbetaald, is ons ge
bleken, dat deze vraag absoluut verkeerd!
was gesteld, doordat de persoon in kwestie^
die haar inzond, onjuist was ingelicht. Er
'was g"een sprake van niet uit te betalen,-
alleen van 'een verz&Vten van den dag,-
waarop de werkster moest komen.
Zooveel te beter, zouden we zeggen. Eö
Vro hopen, dat de gevolgen nu ook zullen
uitblijven. Er is al veel te vedl misverstand
in de wereld. Er toe te kunnen medewer
ken, iets wat kwaad bloed zette'uit den weg
te ruimen, doen we gaarna. Vandaar deze)
mededeeling.
ach tig. Deze jonge man had nu reeds !eeïï
uur bij haar gezeten en zij was steeds ver-
legèner en gemelijker geworden, Wat zj al
tegen hem geredeneerd had, wist zij zei
niet eens. Slechts één ding was haar 'dui
delijk en wel, dat or een tweede schoonzoon!
uit de lucht was komen vallen, on dat did
niet zoo eerbiedig met haar omging als do
eerste. Die .was in staat om haar hier in dej
leelijke woning te laten zitten.
Toen het kleine, verregende meisjo daar
in de deur stond, kon de jonge Quistorpi
van schrik en verbazing en lichtelijk ga-
ergerd, zich niet weerhouden, schamper tö
lachen. Zag zij er zoo uit? Zoó bitter wei
nig damesachtig? Als een weerspannige^
kleine deugniet?
Hij wist opeens weer niet, of hij Kaar
eigenlyk Werkelijk wel liefhad, of dat hij
zich dat maar in dezen tijd had verbeeld.
Als een meisje', met wie men minnekoost,
aan wier lijntje men verliefd spartelt, zag
zij er toch in 't geheel niet uit. Of kwam!
dat door dat gekke manteltje, dat ver
waaide haar?
Hij had zich hier echter, in het vorH
trouwen op zijn eigen gevoelens, reeds zoo
zeer bij de moeder ingewerkt, dat hij zich!
moeieïrjk weer kon losmaken. Nu begon zijif
toekomstige schoonmoeder ook reeds de ge
bruikelijke, inleidende phrasen te gebrui
ken. Eerst tegen Renate. Zij had bezoek
gekregen, maar wat zag zrj 'er uit! Zij moest'
zich toch eerst opknappen en daarna toll
beiden: dat zij nog even weg moest om!
iets in orde te brengen.
Zij wist, dat zij hier overbodig was, ftüaati
bij alle 'ergernis, vond zij het toch ook
weer streelend, ook tegenover de kermissen^
dat Renate zoo'n voornaam huwelijk zpq
doen. v v-1 i 1j]
v r - j i([\yö|r(lB gervolgdïi
