Pijnlijk afsterven.
was hij niet wreed genoeg, om zijn doch
ter tegen te werken, en hij eindigde met
te verklaren
„Ga je nu niet verbeelden, dat je het
met je mooie gezicht hebt gedaan ver
kregen al heeft dat de jonkheer ook niet
gedaan. Wil je weten, wat er gebeurd is?
Jeanne heeft gemeend, dat mij het onge
luk heeft getroffentoen er van een onge
luk werd gesproken, wist ze eerst niet wat
eigenlijk de kwestie was. Ze heeft aan
mij gedacht, dadelijk, mijn jongske, en
daaruit is het te verklaren, dat zij zoo
bang is geweest."
„Ik heb er nooit aan getwijfeld, oom
lief."
Maar ik voor mij wist wel beter.
Ik had een lief meisje voor het leven ge
wonnen
Met levendige belangstelling volgt men in
Engeland thans een artikel van de hand van
een geneesheer over het al of niet pijnlijke
en smartelijke van het sterven. Het uit
gangspunt der uiteenzettingen is de uit
spraak, door Cook Wilson in de „Times"
neergelegd over zijn ervaringen bij het
sterfbed van zijn vader.
„In het laatste stadium", deelt Wilson
mee, „bemerkte ik een snel en moeilijk ade
men, dat in dergelijke gevallen vaak voor
komt. Het was aangrijpend, dat te zien en
te hooren, doch de artsen verzekerden mij,
dat de patient niets er van wist. Ik kon ech
ter niet nalaten, hieraan te twijfelen, en ik
bedacht, dat hun opinie niet op ervaring
gegrond was. De toestand van den sterven
de werd steeds vreeselijker om te zien. Het
jkuchen werd zoo luid, zoo snel en ging blijk
baar met zooveel pijn gepaard, dat ik al meer
en meer aan de meening der dokters ging
twijfelen; ik kon het niet gelooven.
Mijn vader was echter een ongewoon
krachtige man en overleefde dien angstigen
nacht.
's Morgens ging zijn adem rustiger, hij
kwam weer tot bewustzijn en was in staat,
wat te praten. Hij wist, dat de dokter (tien
ochtend terug zou komen, en zei geheel bij
kennis: „Zeg aan den dokter, dat ik een
zeer rustigen nacht heb gehad."
De Engeische bladen hebben naar aanlei
ding van het bovenstaande, de opime van
/een aantal gencesheeren gevraagd, van wie
(de meesten inderdaad niet gclooveo
aan een pijnlijk afsterven, dat in dei volks
mond doodsstrijd heet.
„Het lijden der stervenden", zegt een
specialiteit op dit gebied, „is meet schijn
dan werkelijkheid. In verreweg <ie mees ie
gevallen treedt een barmhartige bewuste
loosheid in. Alle chirurgen weten, hoe hef
tig een bepaald type patiënt kan reagee-
ren op de toediening van chloroform, ter
wijl zij na afloop van den narcotisehen toe
stand beweren, absoluut geen pijn of ander
onaangenaam gevoel gehad te hebben."
Ook de hoofdverpleegsters van twaalf
der grootste Londensche ziekenhuizen ver
klaren, dat men op gegronde redenen van
den doodsstrijd als van een fabel mag
spreken.
Coman Doyle, die zx>oals men wellicht
weet, een tijdlang praktizeerend arts is ge
weest vóór hij schrijver werd, heeft onlangs
een werk het licht doen zien, „The Stark
Muoro Letters", waarin hij dc vraag van
den doodstrijd behandelt.
„Al het lichamelijk lijden van het leven,
schrijft daarin dr. Stark Munro, „schijnen
in den dood weg te vlieden, en toch is het
sterven noch eon pijnlijk noch een angst
wekkend proces. In vele ge/allen sterft de
mensch, zonder maar een deel van de pijn
te verdragen, die men voelt aan een zwe-
renden nagel of gezwel aan den hals. En
toch zijn liet vaak zulke sterfgevallen, die
deo toeschouwer het vreeselijkst voorko
men en den lijder de minste pijn bezorgen.
Ja, het is nog twijfelachtig, of de dooden,
waaneer men hun tong weer los kon ma
ken, zich hun doodsstrijd wel zouden kun
nen herinneren.
Typisch kiekje in een straat wan Darazso (Albanië).
Een .Avontuurlijk Leven.
Vóór eenigen tijd is te Londen een man
aangekomen, die van zijn avontuurlijk le
ven verteld heeft.
Een zeker aantal jaren geleden was deze
man, W. Johnson genaamd, het hoofd van
een tak van dienst, ingesteld door den
toenmaligen president der Republiek, Roo
sevelt, welke tot taak had, den bij de wet
verboden verkoop van whiskey aan de In
dianen tegen te gaan.
Zijn zachtmoedig uiterlijk zou niet doen
vermoeden, dat hij gewend is geweest het
grootste gedeelte van zijn leven te slijten
op het zadel van zijn paard en zijn revol
ver tc hanteeren met evenveel gemak als
gewone stervelingen mes en vork.
Een voorbeeld illustreert de soort van
werk, aan Johnson toebedeeld Het ge
schiedde enkele jaren geleden, juist vóór
het Indiaansch grondgebied tot den staat
Oklahoma werd getransformeerd. Op ze
ker punt tusschen Kansas en Oklahoma
loopt over een afstand van zes mijlen de
staatsgrens, juist over het midden van een
weg.
Door een rapporteur werd Johnson ge
meld, dat ten gevolgo van een misreke
ning er op het midden van den weg één
gedeelte was van ongeveer mijl lang en
12 voet breed, dat tot geen der beide Sta
ten behoorde. Drie mannen, pas uit de ge
vangenis ontslagen, hadden het denkbeeld
opgevat, een drink- en speelgelegenlieid
op te richten, juist op dat gedeelte van
den weg. Kansas is een Staat, waar de
verkoop van sterken drank is verboden,
zoodat de drie ontslagen misdadigers op
een druk beklante zaak hoopten.
Zij bouwden een groot huis, dat zij als
speelhuis en salon inrichtten. Toen de
autoriteiten dit vernamen, werd onmid-
I dellijk beraadslaagd over de middelen, die
aangewend konden worden, om dit bui
tengewoon établissement, dat, Daar men
verwachtte, en wat later ook uitkwam,
weldra het verzamelpunt van allerlei mis
dadig gespuis zou worden, te doen ver
dwijnen
,,lk maakte mij onmiddellijk gereed",
zoo vertelde de man aan een vertegen-
woordiger van de „Daily Telegraph"
„en was reeds den volgenden ochtend vroeg
op de aangewezen plaats met een van mijn
mannetjes. Wij overrompelden de drie
mannen, hielden hen met onze revolvers in
bedwang en ontwapenden hen.
Mijn kameraad hield toen het oog op on
ze gevangenen, terwijl ik alles vernielde.
Ik smeet alle flessehen en glazen kapot en
verbrand le het hui3 en den gcheclen in
boedel. Het was een aardig karweitje,
maar ik behoefde niets te vreezen. Als er
op die plaats ge3n wetten waren voor dc
misdadigers, waren zij er ook niet voor
mij. Bovendien wist ik, dat de autoritei
ten op mijn hand waren. Er stond een
groot kasregister op de toonbank en ik
zeide den bar-houder, dat hij het geld er
uit mocht halen Maar hij weigerde en
daarom nam ik een oijl en sloeg het st ik,
nam het geld er uit, telde het en gaf het
later aan de rechter Mijn arrestanten
werden in do gevangenis te Keeney opge
sloten.
Maar hiermede was niet alles uit. De
verloofde van den burgemeester der stad
was telefoonbeambte en deed dien nacht
dienst op de centrale. Zij hoorde bij toe
val, hoe eenige vrienden van de gevange
nen naar Kansas telefoneerden, om een
bekwamen advocaat te verzoeken naar
Keeney te komen, ten einde de gevangenen
uit de gevangenis te krijgen. Zij deelden
dit aan haar verlóófde mede, die op zijn
beurt mij op de hoogte bracht. Mijn kame
raad Fred en ik zetten onze gevangenen op
den trein, die ons op Indiaansch grondge
bied voerde, waar ik wist, dat wij ze goed
konden opbergen. Maar een paar dagen
lateü beging de burgemeester der stad de
fout te vertellen, wat hij gedaan had.
Dit had ten gevolge, dat een der gevan
genen, toen hij uit de gevangenis ontsla
gen werd, hem doodschot. De moordenaar
werd echter gevat en tot levenslange ge
vangenisstraf veroordeeld. Een der twee
anderen begaf zich na zijn ontslag naar
Bartleyville en liet mij weten, dat hij mij
en twee mijner mannen zou dooden, zoo
gauw hij ons te pakken kon krijgen. Toen
ik dat hoorde, begaf ik mij onmiddellijk
naar Bartleyville en vertoonde mij voor
het huis van mijn bedreiger. Maar deze
kAvam niet te voorschijn. Ik zag, dat hij be
greep zijn mannetjes gevonden te hebbeD
en ging heen. Toen speelde zich een trage
die af, die aan twee man het leveD kost
te.
Op denzelfden dag, dat Oklahoma een
Staat der Unie werd, opende laatstge
noemde misdadiger, Lewis genaamd, een
salon te Bartleyville. Ik kon hier niet op
treden, omdat mijn jurisdictie zoo ver niet
meer reikte, maar twee mijner mannen,
Frcd en Williams genaamd, werden tot
schout benoemd en besloten de inrichting
op te doeken. Toen zij het huis binnen
traden, schoot Lewis Williams door het
hart, maar vóór hij voor de tweede maal
kon schieten, loste Fred een schot, dat den
moordenaar in het hart trof en op de
plaats doodde.
Vervolgens deed Johnson een verhaal
van zijn talrijke ontsnappingen aan een
