N<>, 16481.
Donderdag 13 November.
A®. 1913.
<§eze <§carant wordt dagelijks, met uitzondering
van (Zon- en feestdagen, uitgegeven.
Dit nommer bestaat uit
TWEE Bladen.
Eerste Blad.
FEUILLETON.
Beau Brocade,
PRIJS DEI» ADYERTENTIEN:
Van 10 regels ,'1.05. Iedere regel meer 0.171. Grootere letters nasi
plaatsruimte. - Kleine tdyertentiën van 30 woorden 40 Cents contant; elk
tiental woorden meer 10 Cents. Voor het inoasseeren wordt/'0.05 berekend.
PRIJS DEZER l'OERAtCI»
Voor Leiden per week 9 Oentsi per 3 maanden I f 1.10.
Bniten Leiden, per looper en waar agenten gevestigd sijn 1.30.
Franco per post 1.65.
Leiderc, 13 Mowember.
Opschriften van de Eerepoorten, die
geplant zijn ter gelegenheid van
het Oranje Boven en bij het in
komen van onzen Geliefden Vorst,
Z. K. H. den Heere van Oranje-
JXassan, Souverein Vorst der Ver-
eenigde Nederlanden in 1813.
Op de Eerepoort in 't Noordeinde op
de een zijde. Guhelmo Frederico Hollan-
diae Principi isTer eere van Hol
lands Vorst Willem Frederik.
Op de andere zijde Magist rat us ct Civi-
tas Leydensis. Dat isDe Magistraat en
Burgerij van Leyden.
Op de Groote Eerepoort op de Bree-
Btraat, bij de Papegracht, op de ecne zijde
Resurrexit. Dat isHerrezen.
Op de andere zijde: Pax qu'avritur Armis.
Bat is": De Vrede wordt door de wapenen
.verkregen.
Op de Eerpoort voor het Stadhuis. Onder
het wapen van Z. K. H. Je Maintiendrai
in het ovaal Hinc fidissima Belgis. Dat is:
Hierop vertrouwt Nederland.
Od de Eerepoort bij de ïloogewoerdsbrug
op de Breestra^t. Op dé eene ziideTandem
Bona~Causa TriumphaT. Dat is: Eindelijk
zegeviert de Goede Zaak.
Op de'andere zijdeBelgum Renatim. Dat
is: Nederland hersteld.
Op de Eerepoort voor „Amicitia"
Triumph! dat 's anders als voorheen!
Nu honderd tegen voormaals een
Toen slegts in 't dwang en stille Smart
Nu met gejuich, en uit het hart.
Toen in vernedering en Schand,
Toen voor een vreemden Dwingland
Nu fier, in reinen liefde Gloed,
Vu voor een vorst uit eigen bloed,
Toen tot een teken onzes vals
En met het vloekj.uk om den hals;
Nu als verlosten van 't Geweld
Als Volk in Wetten en Bang hersteld
Toen voor altijd, zoo 't scheen verlooren
Nu tot een nieuw geluk herboren.
Brandt, vrolijk vreugdeligten, brandt
'fc Is voor het lieve Vaderland
Triumph, 't is voor Oranje weer
God lof voor zulk een ommekeer.
Commissie voor de Yolksbsjeen-
komsten.
Wanneer men de bekende en vanouds her
populaire Volksbijeenkomsten hier ter stede
van voor een jaar of tien geloden,verge
lijkt met die van de laatste paar jaxen,
dan is .een aanmerkelijk verschil ten goede
yraar te nemen. En dit wel in tweeërlei
opzicht. Het publiek liceft zich meer en.
meer doordrongen van het besef, dat men
naar een openbare bijeenkomst, gaat, om te
genieten en aan anderen de gelegenheid niet
ontneemt om te kunnen genieten. Van wan
ordelijkheden, waarvan wij in vroegere jaren
wel eens getuigen waren, welke ergernis
.Wekten hij het ernstig deel der toehoorders,
is thans goen sprake moer.
'Allen komen met het doel om van het
geen er gegeven wordt te profitesren.
Maar ook wat er gegeven wordt staat
in onzen tijd op liooger peil dan vroeger.
Aan het programma wordt veel meer zorg
besteed. AVat hier het eerst is gekomen,
kan niet bepaald worden vastgesteld. Laten
wij zeggen, dat er wisselwerking bestaan
heeft.
Hoe dit zij, de meerdere zorg voor deze
bijeenkomsten, de grootere afwisseling op
één avond, bracht ook meerdere kosten mee,
en zoo zag de Commissie, ondanks den steun
van de gemeen ie cn van particulieren, zich
genoodzaakt do toegangsbewijzen veer den
winter van f 0.40 op f 0.60 te brengen, wat
echter geen aanleiding is geweest, om er
minder gebruik van to maken. Allo beschik
bare kaarten zijn ook nu weer uitverkocht
cn meerderen dan bij vorige gelegenheden,
moesten er worden teleurgesteld. Trouwens,
waar er reeds acht gewone avonden wor
den gegeven is de entree Voor eiken avond
slechts 7l/e ct., een bedrag, waarvoor men
nergens, anders terecht kan.
Gisteravond werd de e ets te bijeenkomst
voor dezen -winter gehouden en de Commissie
kan daaróver zeer tevreden zijn.
Do grooto Stadszaal was heneden cn op
do galerij geheel bezet. Er was geen enkel
plaatsje open.
Do Voorzitter der Commissi?, mr, J. Klein,
die deze eerste bijeenkomst met een korÜ
woord opende, en den wethouder mr. Van
der Lip, den gemeente.secretaris mr. dr\,
Van Strijen, benevens eenige bestuursleden
van het Nut in het bijzonder welkom heette,
kon dit met genoegen constateeren. Hij
deelde mede, dat het bestuur voor dezen
winter weer zoo gelukkig was geweest, mooie
programma's te kunnen aanbieden,' die tel
kens als oen verrassing in het „Leidsch Dag-,
blad" - zullen worden gepubliceerd.
Do talrijk© aanwezigen gaven met harte
lijk appla-us hiermede hun instemming te
kennen eii daarna kwam het Leidsch Muziek
korps, dat steeds do eer heeft de .bijoen-
komsten" to openen, aan de beurt. Wij mógen
over liet uitgevoerd programma niet in bij
zonderheden treden, maar- kunnen constatee
ren, dat ons is gebleken, dat het sinds'
verleden jaar weer belangrijk vooruit gegaan
is. AVjj wenschen daarmede het korps en
zijn directeur van hart-c geluk.
De muziek was zuiver en beschaafd en do
keuzo der verschillende nummers uitstekend.
Het publiek toonde zich dan ook zeer
dankbaar na olko uitvoering.
D? heer Geyp gaf voorts op zeer Verdien
stelijke wijze ocnige nummers voor violon
cel, waarmode hij grooten lof oogstte.
Tot het schitterend welslagen van dezen
avond hebben vooral ook medegewerkt do
dames Annette Huender, sopTaan (Den Haag),
Harry van der Harst, alt (Leiden) en
Jo Boekwijt (piano), ©en trio, dat mag ge
hoord worden op ©erste-klasse-concerten.
Elk der vele nummers, door de zangeressen
gezamenlijk ol door ieder afzonderlijk ge
geven, was een waar succes, herhaaldelijk
werden ze dan ook teruggeroepen cn rnej.
Boekwijt .begeleidde den zang op verdien
stelijk© wijze, zooals wij dat van haar ge
wend zijn.
Dat het bestuur aan elk der dames c-on
bouquet van rozen aanbood, was welverdiend.
Moge deze eerste cler Volksbijeenkomsten
gevolgd worden door een reeks, anderen, in
haar soort even superieur!
Yereeniging Kartiniionds*
De propaganda-commissie Leiden cn Om
streken van de Vereeniging „Karfeini-
fonds", gevestigd te 's-Gravenhage, voor
de oprichting van scholen in Ned.-Indic
voor inlandsche meisjes, (presidente me
vrouw Van OphuysenVan Steeden, se
cretaris mr. A. v, d, Eist), had een aantal
dames en heeren, van wie ze kon verwach
ten dat zij sympathie voor dit streven
koesterden, uitgenoodigd tot een bijeen
komst op de bovenzaal van „In den Ver
gulden Turk".
De vriendelijke zaal kon de belangstel
lenden nauwelijks bergen, zóó goed was de
opkomst.
Prof. Van Vollenhoven opende de bij
eenkomst met een kort woord, waarin hij
herinnerde aan de eereschuld, die Neder
land aan Indië heeft to voldoen, niet al
leen omdat in vroeger jaren millioenen uit
Indië in onze schatkist vloeiden, maar ook
om het groote stoffelijke voordeel, dat wij,
Nederlanders, bewust of onbewust genieten
van Indië.
Dat land bunkert naar onderwijs, en
vooral is er behoefte aan meisjesscholen
voor inlandsche meisjes uit den gegoeden
stand. De oprichting daarvan te bevorde
ren is het doel van het Kartini-fonds, en
het zou een hoogst onaangenamen indruk
maken, indien ook Leiden niet naast ste
den als Den Haag, Amsterdam en Bot
terdam een groot aandeel nam in het steu
nen van dit fonds.
Spr. wilde daartoe niet opwekken hij
hoopte, dat de spreekster mevr. De Booy
Boissevain, die over Kartini en de Kartini-
scholcn zou spreken, dit wel zou doen,
waarvoor hij haar het woord gaf.
In een schoone, diep gevoelde voor
dracht, uitmuntende door vorm en inhoud
beide en met groote teederheid uitge
sproken, schetste de begaafde spreekster
bet leven, strijden en lijden van Kartini, de
oudste dochter van den regent van Dja-
para Raden Mas Adipatti Ario Sosrode-
ningrat, die is geworden de baanbreek-
ster der vrouwenbeweging op Java. Spr.,
die Kartini persoonlijk heeft gekend, deed
uitkomen hoeveel gaven van geest cn hart
dat inlandsch meisje bezat cn hoe zij heeft
moeten lijden om zich boven de adat, dio
de inlandsche vrouw ook uit den gegoe
den stand tot een slavin vernedert, te ver-
beffen, en hoe zij heeft geijverd om ook
haar zusters daaruit te verheffen. Zoo is
zij geworden de grondlegster van het on
derwijs aan meisjes op Java, zoodat de
©erste school naar haar genoemd reeds is
geopend.
Met een krachtige opwekking, om liet
Kartini-fonds te steunen, besloot spreek
ster, die warm werd toegejuicht.
Prof. Yan Vollenhoven dankte mevr. De
Booy en deolde mede, dat weldra lijsten
zullen worden aangeboden tot steun en
aansluiting aan Kartinifonds.
Na de lezing werd er the© rondgediend,
terwijl een inteekenlijst op de bestuurs
tafel was neergelegd, waar belangstellen
den gaarne nog meerdere inlichtingen wer
den verstrekt.
Heb was een welgeslaagde bijeenkomst,
over het resultaat waarvan de commissie
tevreden kan zijn.
Yroawendien9tpliclit.
Gisteravond hield de afdeeling Leiden
van den „Ned. Bond voor Vrouwenkies
recht" in de groote zaal van „Zomerzorg"
alhier, een openbare vergadering, waarin
als spreekster optrad onze stadgenoote me
vrouw. W. "VVijnaendts FranckenDyserinck
met bovenstaand onderwerp. De zeer druk
bezochte vergadering werd met een kort
woord door de presidente, mevrouw van
Reedt DordtlandSillevis geopend, waar
na zij het woord gaf aan mevrouw W. F.
Spreekster vreest dat menigeen, die gis
teravond de advertentie voor haar lezing
in het „Leidsch Dagblad" hadden zien
staan en aan de keerzijde het berichtje la
zen dat de suffragettes eeü leger wilden
vormen en verscheidene Britsche officieren
reeds bereid bleken als instructeurs op te
treden, gedacht zullen hebben, dat zij he
denavond een dergelijk plan wilde opperen
en een beroep doen op de aanwezige mili
tairen om haar daarbij te helpen. Niets
echter is onjuister dan dat.
Nog dit voorjaar zond het H. B. van
den Bond een protest-schrijven aan de
militanten en dit punt zoowel als het af
keuren van den seksestrijd cn een alge
meen rustiger optreden blijft dan ook
steeds nog het essentieele verschil vormen
tuschen Bond en ultra-feministen. Zelfs
is het streven naar vrouwendienstplicht het
beste bewijs dat er sinds eenige jaren een
wending in de vrouwenbewging is
gekomen, dat er naast de rationalistisch-
dogmatische richting een ethische groep
zich langzaam maar zeker baan heeft we
ten'té breken. Toch zijn ook in het vraag
stuk V. D. drie stroomingen zichtbaar en
wel 1: zij, die de vrouw het eigenlijke
soldatenwerk willen laten doen, 2: zij die
haar in of ten behoeve van het leger den
meer vrouwelijken arbeid willen opdragen,
3: z:j die haar typisch vrouwenwerk willen
zien opgelegd. Tot de eerste groep behoort
dr. Madeleine Pelletier in Frankrijk en het
rapport der Vereeniging v. V. K., dat er
op wees dat de Hollandsche vrouw in het
verleden tot de dapperste combattanten
behoord heeft cn in de toekomst tot der
gelijke daden opnieuw bereid zou wezen.
Van de tweede groep is het Roode Kruis
ontwerp dat in Hongarije aan de Regee
ring is aangeboden do belangrijkste uiting.
Spreekster gaat thans in den breede dat
ontwerp na, waaruit het blijkt-, dat door
alle vrijstellingen toch slechts weinige
vrouwen tot den dienstplicht geroepen
zullen worden, deze echter zullen bij niet-
oplcomen met een boete van 600 kronen en
hechtenis van ten hoogste drie maanden
gestraft kunnen worden. Aan onzen stad
genoot dr. M. W. de Visser, dankt spreek
ster eenige inlichting over Japan, waaruit
haar bleek, dat de „N. R. Ct." ten eenen-
male onjuist door haar correspondent werd
ingelicht. Ook in Denemarken en Duitsch-
land is een belangrijke strooming tot vrij
willige dienstneming als „Roode Kruis"-
helpster gaande, geheel in den geest als
door generaal Staal ten onzent bepleit.
Spreekster meent dat onder invloed van
dit alles het H. B. van het „Nederland-
sche Roode Kruis" dezer dagen z'n ver
zoekschrift tot den Haagschen gemeente
raad richtte, om in het gemeente-ziekenhuis
gelegenheid tot zoodanige opleiding te ge
ven.
Spreekster is nu lot de derde groep ge
naderd, haar inziens de belangrijkste.
Onder de stelsels die men in overweging
geeft zijn ook enkele dwaze, bijv. het dooi*
frau Schaumann-Gebhart. uitgewerkte,
waarbij een aantal „Hccrtöchtcr" het eten
zullen koken voor negen families, die in
een kring van villa's om de vrouwenkazer-
n© zullen wonen, terwijl bovendien nog
tien weduwnaars met 25 kinderen cn 20
celibatairs door haar verzorgd zullen wor
den.
Betere stelsels, ook geheel op de oplei
ding tot huisvrouw gericht-, gaven Ida von
Kortzfleisch en de ltoomseh-Kat-holieke fe
ministe Elisabeth Gnauck Kühn. Spreek
ster zelf ziet het groote heil van den „ver
plichten gemeenschapsdienst" (wat do juis
tere uitdrukking is voor het streven van
de derde groep) in de vruchten die hij af
za1 werpen in ccn verhooging van do volks
welvaart, verinniging van het gezinsle
ven, vermindering van drankmisbruik en
criminaliteit, verbetering der volksge
zondheid, afname van zuigelingensterfte en
van het geboortecijfer van idioten en zwak
zinnigen, verhooging van volkskracht dus
in een woord. Zij meent deze resultaten
t*. kunnen bereiken door de fabrieksarbeid
ster gedurende een jaar in huisclijken ar
beid en zuigelingenvcrzorging te onder
richten, evenals het eigenlijke luxepoppe
tje. De breede middenlagen, die veel al
'n huiselijk atmosfeer om zich heen gekend
hebben moeten tot maatschappelijk werk
gebracht worden, waarmee ze haar eigen
leven niet minder verrijken zullen dan het
bestaan van hen terwille van wie z© haar
tijd en krachten geven. Want nog altijd
is het leven der meest bevoorrechte meis
jes en vrouwen een hoon tegenover do
zwoegers en zwoegsters in de maatschap
pij-
Juist omdat het dienstjaar drie zeer uit-
eenloopcndc categoriën omvat alsmede den
Boerenstand voor wie de dienstplicht na
genoeg overbodig is, behalve in zooverre
dat ook zij door cursussen beter begrip
van liygicnc moesten verkrijgen is de
praktische uitvoering zoo moeilijk. Wie
slechts ccn categorie in het oog vat heeft
een makkelijker cn dankbaarder taak.
Spr. verwacht het meeste heil van het
samenbrengen van dc meisjes uit de ver
schillende kringen. Al wenscht zij strenge
tucht, toch wil ze liet de dienstplichtigen
ook aangenaam maken door dansonder-
riclit, Zwecdscho gymnastiek en schermen.
Want ook de fysieke training mag bij dat
vraagstuk niet over het hoofd gezien wor
den, „het is al erg genoeg dat de razende
zucht naar gewin dc mannen scheef en
krom maakt, zooals een Duitsch dienst
plichtstrijder beweert, maar aan de vrou
wenkracht mag niet getornd worden, voor
de schrijfmachine is dc vrouw niet gescha
pen. Daarom moet het dienstjaar een jaar
van lichamelijke aansterking worden, dat
ook aan iedere jonge vrouw de gelegen
heid biedt zich onder deskundige leiding
een spicrcorset tijdig te vervaardigen, het
eenig afdoend middel om het kunstcorset
te vervangen, zonder het schoonheidsge
voel te belecdigen.
Het zware werk der beroepsverpleegsters
moet door de dienstplichtigen ha-ar uit de
handen genomen worden.en ook het Roode
Kruis zal door haar die „detacheering"-
vragen wel van meerdere werkkrachten wor
den voorzien. Het is een bijwijs dat we op
den voorzien. Het is een bewijs dat we op
onbedorven geest alö wijlen Raden Adjeng
DE VERMETELE.
46]
„Ban terug naar Brassington", riep Sir
Humphrey vj-oolijk uit. „Laat Beau Bro
cade ons nu maar aanvallen, hè? Ha! ha!
haHij lachte op zijn gewone bulderende
manier; „wij hebben, dunkt me, dien hoffe-
lijken roover toch eindelijk verschalkt".
„Zeker zeker 1 Sir Humphrey beves
tigde Mittachip, die zijn heer als een
schoothondje volgde tot de plaats, waar
hun paarden stonden.
„En wat lady Patience betreft!
riep Sir Humphrey uit, „het leven van
haar broeder isnuin mijn handen,
om het te behouden of te vernietigen
naardat zij mij toelacht of afstoot. Maar
ik denk, dat zij mjj wel zal toelachen,
niet?"
Hij lachte vroolijk, want hij was nu in
een best humeur.
„En wat dien ridderlijken Beau Brocade
aangaat", voegde hij er bij, terwijl hij te
paard steeg, ,,h£ zal, als ik 't niet mis
heb, vóór morgenavond aan de galg ben
gelen".
Luisterriep hij uit, toen het geblaf
van den bloedhond nog eens over de stille
heide klonk.
Mittachips weinige haren stonden letter-
h-lk overeind onder zijn pruik. Zelfs Sir
Humphrey huiverde bij het hooren van
geblaf en geroep en gejank, dat allengs
nader kwam.
„Wij zouden hier wel op zijn dood kun
nen wachten", zeide hij, met gemaakte
vroolijkheid„onze vos loopt, dunkt mij,
op z'in laatste beenen".
Hij trachtte te lachen, maar zijn lach
klonk heesch en -uurlijk en werd plot
seling onderbroken door den luiden knal
van een pistoolschot, gevolgd door wat
op zegekreten geleek.
Mittachip kon het niet langer uithou
den; met de wanhoop van een hevigen
onberedeneerden angst dreef hij zijn paard
de sporen in de flanken en galoppeerde
in een dolle vaart den heuvel af naar de
vlakte beneden.
Sir Humphrey volgde meer op zijn ge
mak. Hij had zijn spel gewonnen en was
voldaan.
De prooi.
Enkele minuten te voren was de ver
volgde man op den weg te voorschijn ge
komen.
Litgeput, bleek, pijnlijk in al zijn leden
sleepte hij zich op handen en voeten voort.
In dit arme, lijdende schepsel zou men
moeilijk herkend hebben den fieren roo
ver, den pronkerigen, luchthartigen dan
dy, dien het volk den bijnaam van Beau
Brocade gegeven had.
De wond in zijn schouder, verergerd na
dien snellen rit van het raadhuis naar de
heide, veroorzaakte hem onduldbare pijn,
die hij eerst had verbeten. Maar nu was
zijn heele lichaam gevoelloos geworden
voor alle physieke pijn. Met modder be
dekt, het haar vastgekleefd aan zijn be
zweet voorhoofd, met de trekken van pijn
en uitputting om zijn trillende lippen,
scheen hij enkel nog te leven met twee
zintuigen, zijn gezicht en zijn gehoor. Zijn
sterke, ontembare geestkracht had hij be
houden, den alles wagenden moed van een
man, die niets meer te verliezen heeft.
En daarbij dacht hij voortdurend aan den
eed, dien hij haar gezworen had. Al het
overige was hem niets.
Door menschen nagejaagd, met een bloed
hond op z'in hielen, was hij in physieken
zin geworden als de dieren op de heide,
scherp luisterend naar elk geluid, zich in
spannend om zijn vervolgers te ontkomen,
om voor het oogenblik gevangenneming
en dood te ontgaan.
H'j had afscheid moeten nemen van zijn
trouwen makker. Jack o'Lantern was uit
geput en zou een gevaar te meer voor hem
lïebben opgeleverd. Het edele dier, ver
trouwd met elke struik en eiken hoek der
heide, kende den weg wel naar zijn ge
wone rustplaats, de hut van John Stich.
Jack Bathurst keek het na tot het uit zijn
oogen verdween, overtuigd dat het zijn
weg wel zou vinden, en dat het, zonder
ruiter zijnde, ongehinderd zou blijven.
Zoo had hij de lange uren van dezen
schoonen Septembcrmiddag zien voorbij
gaan hij had gezien hoe die schoone mid
dag ten einde spoedde, hoe de zon zich
largzaam hulde in haar mantel van purper
en goud en hoe eindelijk de grauwe sche-
mevmg neerdaalde over de Tors en de-
heide. Als een vervolgd dier kroop hij van
struik tot struik, wegschuilend om zijns
levens wil, uit de eene schuilplaats naar de
andere gedreven, versmachtend van dorst,
worstelend tegen afmatting, vastberaden
van geest; maar eindelijk lichamelijk in
zinkend.
Jack Bathurst was ten gevolge van aard
cn karakter werkelijk een dapper man,
physieke vrees was zijn natuur volkomen
vreemd; hij had die nooit gekend, nooit
gevoeld. Gedurende het eerste deel van
dien middag, met een troep mannen op
de hielen, eensdeels soldaten anderdeels
op allerlei wijze gewapende boerenkinkels,
had hij eerst pleizier gehad in dat spelle-
tjo van wegschuilen en zoeken op de hei
de; het had eerst voor hem niets betee-
kend. Het was slechts een deel van dat
dolle wildemansleven, dat hij gekozen had,
de licht te dragen straf voor het verbre
ken van conventioneelo wetten.
Hij kende eiken kuil, elke hoogte, eiken
struik op dit wilde hoekje der aarde, dat
zijn tehuis was geworden, en hij had een
klein leger kunnen trotseer en, als hij zich
verborg in die natuurlijke schuilplaatsen,
die hij alleen kende.
Maar toen hij voor 't eerst het geblaf
hoorde van den bloedhond, spoorzoekend
op hem losgelaten, door de vindingrijke
slimheid van den vijand, verstijfde het
bloed in zijn aderen, kwam een vreeselijk
gevoel van machteloosheid, van niet te
ontkomen gevaar over hem. Zijn eenige
vrees was nu, dat zijn hand, bevend en
verdoofd van afmatting, hem haar dienst
zou weigeren als hij zijn pistool zou willen
richten tegen zijn eigen voorhoofd, wan
neer hij aan gevangeneming niet kon ont
komen.
De hond zou hem niet missen. Hiervoor
was wegschuilen nutteloos: alleen dc
vlucht, voortdurende, onophoudelijke
vlucht kon licin een poosje helpen, maar
het zou eindelijk daarop uitloopen, dat
de reuk van het bloed het beest zijn spoor
zou doen vinden, zijn .vervolgers zouden
hem ontdekken en grijpen, hem boeien als
een gauwdief en hem ophangen! Jal hem
ophangen als een gemeenc dief
Hij had met John Stich dikwijls ge
schertst cn gelachen om zijn waarschijnlijk'
einde. Hij wist wel, dat zijn wilde, buiten
wettelijke loopbaan vroeger of later zou
eindigen, maar hij had altijd pistolen in
zijn gordel en bad niet aan gevangenne
ming gedachtTot nu!
Maar nu was bi) afgemat, ziek, half ver
lamd door pijn cn uitputting. Zijn bevende
hand streek over het zware zilveren hand
vat van zijn kostbaar wapen, Zujn natuur
lijk instinct riep om den dood, vóór die
blaffende hond nader Lwam, vóór zijn
vijanden zegekreten zouden aanheffen over,
zijn val.
Maardaarnawat zou er dan ge
beuren Hij zou slapen en rust hebben
maar zij?AVat zou zij denken?
Dat hij als een lafaard zijn post verlaten'
hadals een schelm zijn eed had ge
broken, omdat er zoo'n geringe kans was
om dien te houdenDat hij haar had
overgelaten aan de genade van dienzelfden
vijand, die reeds zooveel wreed verraad
had gepleegd.
En als een dier kroop hij weer in zijni
hol cn spiedde en luisterde om die eene
kans: haar te dienen voor zijn einde. Hij
had Sir Humphrey Challoncr cn Mittachip,
den heuvel zien opkomen.
(AYcrdt vervolgd)*