XaEXDSüH DAOBIaAD, Saterdag1 *1 JTirai.Berst© Blad. Asms IB 13.
No. 1634®.
PERSOVERZICHT.
FEUILLETON.
W raak,
Aan een artikel ia „H et School*
b 1 a d!', orgaan van heb Ned. Onderw.
Genootschap, over het door de Regeering
ingediende nieuwe onderw ij s-a r-
tikel van de Grondwet, is het
volgende betreffende de dreigende degra
datie van de openbare school ontleend.
Na er op gewezen te hebben, dab drie
vijfden der schoolgaande Nederlandsoho
kinderen nog de openbare school bezoekt,
schrijft „Het Schoolblad"
Toch komt men met een wetswijziging,
die het, als zij wet wordt, velen voorstan
ders lan onderwijs van overheidswege zoo'
goed als onmogelijk zal maken voor hun
kinderen ander onderwijs te krijgen, dan
dat aan een slecht verzorgde armenschool.
Van dezen term is men bij de partijgan
gers, die de Regeering door dik en dun
volgen, niet gediend en toch is zij de eenig
juiste voor wat de oveheidsschool worden
zou, als dit ontwerp ooit werd aangeno
men. Staat niet duidelijk in alinea 3:
„Voor zoover er zich behoefte aan ander
algemeenlager onderw ij s open
baart, dan waarin door de ingezetenen
wordt voorzien, wordt dit onderwijs van
overheidswege verstrekt" En zegt de Re-
geeriüg niet duidelijk, dat „de uitdruk
king algemeen lager onderw ij s
is gebezigd, om te doen uitkomen, dat
daaronder niet het uitgebreid lager onder
wijs begrepen is" De overheidsschool
wordt er alzoo een, waar slechts de vak
ken a-k worden onderwezen, d. w. z. zij
wordt onbruikbaar voor ieder, die uitge
breid lager ondewijs voor zijn kinderen
.verlangt, ook voor den vader, die voor
stander is van onderwijs van overheids
wege^ Deze zal tegen wil en dank moeten
trachten eenige anderen te vinden, die
met hem een school willen oprichten, of
gebruik maken van inriolitingen, die ande
ren clan de overheid wel zoo goed willen
eijn open te stellen op staatskosten en
met uitsluiting van ieder, die zij er niet
in willen hebben.
Deze bepaling omtrent het aantal leer
vakken stempelt de voorgestelde over
heidsschool reeds tot armenschool, maar
zij wordt dit nog meer door de bepaling
„dat in de kosten van het algemeen lager
onderwijs op scholen, door ingezetenen
opgericht, wordt voorzien op gelijken voet
als zulks geschiedt ten aanzien van het
onderwijs op scholen, van de overheid
uitgaande". De kosten voor die scholen
worden dus de maatstaf voor de uitkeering
aan de besturen der andere.Nu reeds
leert de practijk, dab op vele plaatsen
slechts kleine openbare scholen overblij
ven, d. w. z- scholen, die betrekkelijk duur
zijn te onderhouden, die de kosten voor
het overheidsonderwijs opdrijven boven 't
gemiddelde der gewone uitgaven. Die op
gedreven kosten zullen den grondslag van
berekening uitmaken voor de sommen, uit
te keeren aan school-, kerk- en armbestu
ren, congregaties, enz. Al ontvangt zoö'n
bestuur uit de Staatskas reeds meer dan
noodig is, om de school behoorlijk te drij
ven, omdat zij als groote school met be
trekkelijk minder kosten kan toekomen,
dan zal toch elke geld kostende verbete
ring der overheidsschool de publieke kas
sen dwingen ook meer uit te keeren aan
de particuliere scholen, die toch reeds in
voordeeliger conditie verkeeren dan de
overheidsschool. police overheid zal er
onder die omstandigheden toe overgaan
'om haar school anders dan zoo karig mo
gelijk in te richten, en wie anders zal zich
met zulk een school tevreden willen stel
len, dan de ouders, die t-e fier zijn, om
zich door de Kerk te laten dwingen, en te
arm. om zelf in het onderwijs hunner kin
deren te voorzien? De overheidsschool
wordt armenschool, als het "onrechtvaardi
ge voorstel met den steun der kerkelijke
partijen wet mocht werden.
OvéT de kwestie der Koudekerksche
burgeme estersbeno em ing schreef
„D e Residentiebode", die getracht
heeft zich er licht in te verschaffen.
„Welnu, uit hetgeen wij van iemand ver
namen, die zeer op de hoogte is van de toe
standen in Zeeland, is ons gebleken, dat er
van protectie van invloedrijke bloedver
wanten of aanverwanten geen sprake is,
doch dat de benoeming alleen is te danken
aan het verlangen, door verschillende inge
zetenen van Koudekerk© op eigen initiatief
uitgesproken om den heer Yan der Borch
tot burgemeester benoemd te krijgen.
Over die ontkenning van protectie door
bloedverwanten wil de „Middelburg-
sohe'oourant" niet uitweiden. Daar
zou niets tegen te zeggen zijn geweest, dat
is een particuliere kwestie en daar gaat het
bok niet om. Doch wel merkt het blad het
volgende op:
„Dat beweerde „verlangen" van verschil
lende ingezetenen naar baron v. d. Borch
ja, dat noopt ons nog eens op deze zaak
terug te komen, want die voorstelling is
geheel in strijd met de feiten.
Het zal aan „D e Residentiebode"
moeilijk vallen een half dozijn ingezetenen
van Koudekerke aan te wijzen, die van het
bestaan van baron H. P. van der Borch af
wisten vóór hij zijn sollicitatie instuurde.
Alg er van een „verlangen", uitgespro
ken door de ingezetenen, iets gebleken is,
dan was het door het adres, verzoekend om
jhr. Yan Doorn te benoemen.. Dat adres
ging uit van de kiesvereeniging „Gemeen
tebelang", die niet liberaal genoemd mag
worden, maar toch wel beslist niet anti-
revolutionnair is. Dit adres telde 190 na
men. Als het zegel grooter was ge
weest, zouden er nog meer op hebben ge
staan. En onder de onderteekenaarg waren
ook velen van rechts!
Is dit adres soms geen „verlangen", door
ingezetenen uitgesproken, of telt het niet
mee, omdat het uitging van personen, "die
niet antirevolutionnair zijn?
Het is waar, dat er daarna ook een an
der verlangen te*kennen werd gegeven.
Echter minder spontaan, en veel minder
algemeen. Er was één persoon in Koude
kerke, die de benoeming van baron Yan der
Borch bleek voor te stuan, de anti-rev. vori
ge burgemeester, en het resultaat van diens
bemoeiing was, dat de heer v. d. B. over
kwam en kennis maakte met eenige anti-rev.
voormannen, en dat toen twee bestuurs
leden der anti-rev. kiesvereeniging, de vo
rige burgemeester en de Geref. predikant,
bij den Minister zijn geweest. Maar van een
verlangen van een aantal ingezetenen in den
vorm van een adres of op andere wijze is
hier niets gebleken.
Tn een driestar Candid ate n-
schaarschte zegt ,,D e Standaard"
Het feit, dat ook nu weer eenzelfde oam?i-
daat in meer dan cén district gesteld is,
geeft to denken.
Het toont, dat steeds meerderen tot het
inricht komen, dat het bijna ondoenlijk
wordt, het Kamerlidmaatschap waar te
nemen bij een reedg door hen bekleede
lunctie. Handelingen gelijk in dit parlemen
taire jaar, van 3200 bladzijden toonen aan,
dat men óf geen Kamerlid moet worden,
er voor leven moet. Althans, het wonen
buitenaf kan steeds minder. Dit komt dus
neer op een prijsgeven van alle andere in
komsten, om met een schadeloosstelling van
f 2TOO genoegen te nemen iets, wat bij de
dalte-g van de geldswaarde voor wie een
gezin heeft en op zekeren stand moet leven,
bijna niet kan. Iets, waar dan nog bij komt,
dat schier elk lid boven de Moerdijk gevaar
loopt, bij een volgende verkiezing uit te val
len. En waar men anders dan ten minste
nog kans had om voor vier jaar vrij zeker
te zitten, zal ditmaal als de Grondwetsrevï-
rde doorgaat, die kans nog slinken op één
jaar.
Hieruit verklaart het zich dan ook volko
men. dat ditmaal vooral zoo weinig erega-
digden zioh ter* beschikking stelden. Waar
dan nog bijkomt dat men. onvoorzichtig ge
noeg, soms op enkele candidaten.uit vijf, zes
districten te gelijk valt, zoodat dan ten
slotte meer dan één zeer geschikt man wel
van drie, vier kanton werd aangezocht,
maar toch ten slotte geen candidaat werd.
Een 2n ander geeft verwarring, tenzij 1
men allengs heel de Kamer bezetten wü
met lagere intellectueel© krachten, die in
het maatschappelijk leven bruikbaar, toch
op staatkundig gebied te zwak staan
Ook in dit opzicht kan het doorgaan van
de Grondwetsherziening gunstig werken.
Dan toch zou te schadeloosstelling althans
op f 3500 kunnen klimmeniets waardoor
ongetwijfeld 'n geheele o tegori© van perso
nen, die nu zich op een afstand moeten
houden, mee konden dingen.
Prof. Fabius vertelt in zijn „Studiën
en Schet-sen" het volgende van de
principieel© leiding b ij de anti-re-
volutionnaire part ij:
Yan „eenig© leiding in principieelen zin"
bij do rechterzijde „is niets bespeurd".
Dr. Kuyper nam, zoolang hij nog lid der
Kamer wa&, weinig aan de debatten deel.
Wat trouwens ook moeilijk ware geweest,
daar hij in den regel 's morgens afwezig
was.
Tot dusver bleek ook niet, dat, hetzij
zijn opvolger als voorzitter van de Kamer-
club, de heer Middelberg, hetzij de onder
voorzitter, rnr. Yan d© Velde, als politiek
leider in hoogeren trant zal optreden.
Ook aan Christelijk-hisborisohen kant
deed zich zoo iemand niet voor.
De heer De Savornin Lobman, wiens
groote scherpzinnigheid, frisohheid van
geest en werkkracht door de jaren nog
niets schijnen te hebben geleden, mist te
zeer vastheid van lijn en kracht van door
zetten. Voorts komen wellicht vaak bereke
ningen in het spel. Ook schijnt hij het in
breuk op de vrijheid zijner medeleden te
achten, naar hun zienswijze te vragen.
Misschien had op den gang van za
ken ter rechterzijde in de Kamer dr. No-
lens nog den meesten invloed. Zij het al,
dat deze, om principieel© lijnen van anti-
revolutionnaire staatkunde te trokken, wel
licht gaven mist, die men meer bij den
Voorzitter der Tweede Kamer en ook bij
mr. Aran Wijnbergen vincH".
Over het Amorikaansch tarief on
de bloembollen schrijft E. K. in het
„Weekblad voor Bloembollencul
tuur" ©en artikel, waaruit het volgende is
overgenomen.
De lezers zijn geregeld op de hoogte ge
houden van den loop van zaken betreffende
het nieuwe tarief van invoerrechten in Ame
rika. Hot schijnt niet overbodig nog eens op
een cn ander terug te komen, omdat in do
dagbladen onjuiste voorstellingen in dezui
worden verspreid, die wederom aanleiding ge
ven tot volkomen averechtsche gevolgtrek
kingen.
Dit geldt iii 't bijzonder de pest Hyacinten.
Gelijk men weet, "bedroog het invoerrecht
op Hyacinten volgens het thans nog geldende
Amorikaansch© tarief aanvankelijk 2,50 doll,
per 1000 bollen. Tusschentijds, in Mei 1911,
is hierin verandering gekomen en wei inge
volge oen uitspraak van de "Customs Court
of Appeals, die in afwijking daarvan, ten ge
volge van. ©en reclame van ©cn importeur,
de Hyacinten op oen recht van 50 Am. oents
bracht. De tariefpost in kwestie luidt name
lijk aldus: Astïlbe, Diclytra, Hyacint and
Lily of the Valley clumps 2.50 doll, pör 1000.
Nu werd bij bedoeld geschil door den impor
teur beweerd, dat het woord clumps ook op
Hyacint en do andere in don tariefpost ge
noemde gewassen sloeg, zoodat dus de tarief
post betrekking zou hebben op Hyacint-
dumps. Deze zienswijze is door de Customs
Court of Appeals gedoeld, en daar Hyacint-
clumps eenvoudig niet'bestaan, werd teen
beslist, dat Hyacintenbollen (bulbs) voortaan
zouden vallen onder den post „all other bulbs,
bulbous roots or corns, which are cultivated
for their flowers or foliage 50 cents per
1000."
Het is duidelijk, dat deze beslissing, hoe
zeer _ook in hot belang van don NederLand-
schen bollen exporteur, een zeer spitsvondige
is, die uitsluitend gegrond is geweest op
c. een ©enigszins onnauwkeurige redactie va.n
den boven aan gehaalden post, waaronder, vol
gens do bedoeling vdn het tarief en het ge
zond verstand, de Hyacinten vroeger steeds
gerekend zijn. Dit is ten overvloede met vol-
komen zekerheid af te leiden uit de overige
jpsten betreffende bloembollen, in verband
j met de prijzen dier artikelen.
Bij het nieuwe tarief zal au zooals de
Amerikaahsche vakbladen hebben medege
deeld deze redaciioneele onduidelijkheid
ten aanzien van de Hyacinten vermoedelijk
worden hersteld en het invoerrecht, daarvoor
op hotzelfde bedrag bepaald worden, waar
op het volgons de strekking en bedoeling van
het oud© tarief stond, n.l. 2.50 p. st. per 1000
bollen, waarvan, men kan wel zeggen per
abuis, sedert Mei 1911 is afgeweken.
E. K. spreekt er zijn verwondering over
uit., dat, nu Amerika zal gaan invoeren een
tarief volgons de wenschen der democrati
sche partij, de vrij hoog© rechten van het
thans geldende protectionistische tarief op
bloombollen onveranderd gehandhaafd wor
den.
In „Do R.-K. Middenstander, De
Hanzebode" lezen wij onder het höofd
H andolshoogeschool:
In „H et Roomse h-K atholieke Be
gin s o 1", het officieel© orgaan van den Ned.
R.-K. Bond van Handels-, Kantoor- en Win
kelbedienden, vestigt do heer H. S. de aan
dacht op de artikelen, die onder boven
staand opschrift in „De Maasbode" (en
ook in dit blad en het „K a t h. Sociaal
Weekblad) verschenen zijn.
wDo heer Kellenaers," aldus de hoer S.,
„schreef een paar interessante artikelen over
do Handelshoogescholen in het buitenland,
o. a. Duitschland, waaraan het voor een groot
gedeelte te danken is, dat de Duitsche in
dustrie zich bevindt op een trap, waarop die
der naburen met recht naijverig kunnen zijn.
Terecht uit hij den wensch, dat ook in
Nederland het initiatief worde genomen tot
het stichten ecner zoodanige handelsuniver
siteit, om daardoor degelijke leeraren be vor
men voor het Middelbaar handelsonderwijs,
welke thans voor het meerendecl gerecru-
teord moeten worden uit onderwijzers.
Waarlijk treurig is het, dat er handels
scholen en handelscuTsussen zijn, waar niet
zelden de leeraar Boekhouden en Handels-
rekenen de eenige persoon is, welke voldoende
met den handel is vertrouwd. Voor handels
correspondentie in de verschillende talon bijv.
wordt genomen een onderwijzer, welke de
L. O.-akte in de betreffende taal heeft
gehaald en zich voor dat hijbaantjo van
leeraar aan den Handelscursus eenige han
delsbrieven gaat instudeeren.
Dc heer Kellenaers heeft o. i. echter nog
een ander motief voor liet goed roeht ©ener
Handelslioogeschool in ons land over het
hoofd gezien en wel: de hoopvolle waar
schijnlijkheid ©enc-r tariefwet.
Wanneer straks do beschermende hand van
den Staat d© inlandscho produoben zal gaan
beveiligen en industrieel© ondernemingen als
een gevolg daarvan als paddenstoelen uit den
gTond zullen verrijzen, dan moeten wij, wil
ons land ondanks dez© beschermend© rechten
met het buitenland kunnen concurreeren, ant
woord kunnen geven op do vraag: Zal er
dan geen gebrek zijn aan .technisch en vak
kundig ontwikkeld© mannen, bekwaam ge
noeg, om aan liet hoofd dezer industrieel©
ondernemingen geplaatst to worden Wij heb
ben reden, hieraan te twijfelen. Ook met
het oog hierop dus zou de stichting cencr
Handelsuniversiteit zeer zijn toe te juichen.
In elk geval hoeft de heer Kellenaers
door zijn artikelen do aandacht gevestigd
op iets, wat, naar wij liopcn, ter bevocgder
plaatse eens nader zal overwogen worden."
Een noodzakelijke leuze bij de
a. s. verkiezingen. Dr. Van Hamel
Roos en Harmens schrijven in hot „M aan d-
blad tegen de Vervalschingen":
Het ligt natuurlijk niet in den aard van
ons streven, om in ons blad liet tsrlein der
politiek te betreden, zcodat „linkscho of
réchtsdhe" aangelegenheden geen plaats in
onze kolommen kunnen vinden. Wij willen
slechts als feit herinneren aan de toezeg
ging, reeds in 1901 door do toenmalige re
geering (onder voorzitterschap van dr. A.
Kuyper) gedaan, om do vervalschingon te
bestrijden, terwijl een wet, nu derhalve na
twaalf jaren, nog steeds op zich laat wach
ten. Nu binnen weinige dagen de verkiezings
strijd een aanvang zal nemen, geven wij aan
de kiezers van alle richtingen in ernstige
overweging, aan de candidaten voor de Twee-
do Kamer het mandaat mede Ie geven*
„Werkt met alle kracht mede tot het ver
krijgen van ©cn strenge wet tegc.u de
verv also hingen van levensmiddelen en
handelsartikelen".
Indien wij den verkiezingsstrijd zij het
ook cenigszins triviaal vergelijken bij
een harddraverij, dan zien wij bij dc vele
sjeezen, die links en rechts elkaar den voor
rang betwisten, één groote wagen tjisschenj
beide partijen, getrokken zoowel door linksehe
als rechtsch© dravers, en waarop zich die
zaken bevinden, welke voor alle partijen'
van gelijk gewichtig belang zijn. Daartoe
behoort bij natuurlijk vele andere nuttige'
zaken in de eerste plaats als het onontbeer-
lijkste van alle: de bovenbedoelde wet, die
zoowel de gezondheid als de beurs der bur
gers beschermt tegen vervalsohing cn bedrog.
Van ganscher hart© hopen wij, dat dit der
leuze mag zijn, die ieder gekozen lid onzer
nieuwe Tweede Kamer in zijn banier geschre
ven heeft, opdat Nederland niet langer in
dit opzicht het moderne Abdem moge ge
noemd worden. Volgens do geschiedschrijvers
waren de inwoners aldaar berucht wegens
„hun belachelijke onncozolheid", cn er is
inderdaad geen juister uitdrukking te be
denken, indien de ver tegenwoord iging van
een land oen toestand bestendigt, ten ge-
volg© waarvan het buitenland in de gelegen
heid gesteld wordt vervalschte of ondeugde
lijke waren, die het zelf niet verkoopen
mag, to ruilen tegen deugdelijke Noderland-
sche rijksdaalders, en ons goede land der
halve tot een vergaarbak van onzuivere wa
ren gedeclineerd wordt.
Een nieuw© methode oin huizen
te buigen.
Daar het niet mogelijk is, buizen met
dunne wanden te buigen, ponder dat zij plat
gedrukt worden ©n bulten krijgen, is men
genoodzaakt, voor het buigen de buizen:
met zand of colophonium te vullen. Beid©
methoden vertoonen vele nadoelenheb
zand moet goed droog zijn, het colophonium»
moet door verhitting vloeibaar gemaakt
worden en nog veel lastiger dan het vullen'
is het ledigen der buizen na het buigen..
Als er cleeltjos van het vulsel achterblijven,
kan dit later groote onaaangenaamheden'.
veroorzaken. En bij de colophonium-vul-
ling speleh de kosten van het materiaaj
eon groote rol.
Volgens „Zeitsohrift für practischen
Maschinenbau" heeft men nu een nieuwe
methode gevonden. Men bevestigt aan
ieder eind der buis een sluitstuk met een
kraan ©n vult do buis met water, dat men
met behulp van een handpers pomp onder
'n druk van ongev. 20 atmosferen brengt.
Na het buigen worden d© sluitstukkon
weggenomen, hot water loopt weg en
buis is zonder eenige reiniging voor liet
gebruik goreed.
Een naspel van de „Titanic"»ramp*
Tot do passagiers dor zoo jammerlijk ver
ongelukte Titanic" behoorde een zekere
mevrouw Brenys uit Bethune, in Frankrijk.
Haar man, oen Belg, van 38 jaar, ging ter
stond by ontvangst van de droevige tijding
op kondschap uit, en vernam b'J de maat
schappij, dat zijn vrouw medo was omgeko
men. Zijn smart was oprecht, maar niet
eeuwigdurend. Do heor Brenys zocht en vond
troost bfj mejuffrouw Angelina Bosquet, met!
wie h\j te Henin-Liétard, op een 20-tal K M.'-
afstands ran Bethune, zich vestigde. Hy leefde!
in vergetelheid en gelukkig, "tot hij dezer'
dagen vernam, dat zijn vrouw aan do schip-;
breuk ontkomen en in Frankrijk teruggekeerd»
was en hem overal zocht.
De heor Brenys was wanhopig, by de go--
dachte aan de verwijten, die zijn vrouw tot-
hem zou richten, en misschien nog moer om
dat hy nu zijn nieuwe liefde zou moeten ver
laten, zoodat hy en mej Bosquet basloten
zich het leven te benemen. Hy loste vier
revolverschoten op haar, zoodat zy stierf on
schoot zich twee kogels door het hoofd, maar
bleef in leven.
Een nieuwe poging word bytyds door gen
darmes bölet. Wogens zyn verwondingen ver
voerde men hem naar het hospitaal, waar hy
ter beschikking van de justitie biytt.
Nadruk verboden).
115.
In haar schuilhoek, waar zij zich angst
vallig verborgen hield, ais vr©esd© zij ge
zien te worden, kon zij het snikken van
een kind hooren.
Het was een rader, die daar heenging,
een bemind© vader.
De snikken vonden weerklank in het
hart van Jenny.
Het was haar, als wooftde zij haar eigen
begrafenis bij en waren d© snikken, die
zij hoorde-, niet van een kind, dat rijn
vadeiv-xnaar van ©en vad'er, di© zijn doch
ter beleende.
EenLangstig droombeeld.
Treurig klonk het orgel, ernstig en
zwaarmoedig rolden die sombere tonen
door de kerk, di© de grootheid verkondig
den van d© geducht© maoht, welk© niets
ter wereld ontziet en waarvoor alles zich
moet buigen: do Dood.
De plechtigheid li©p ten einde.
De doodkist, waarop alle aanwezigen ge
wijd water gesprenkeld hadden, werd op
genomen.
Allen verwijderden zich.
Toen de kerk weer leeg was, werd het
zwarte behangsel haastig weggenomen, ook
de katafalk werd door lijkdienaren verwij
derd, de kaarsen op het altaar uitgedoofd,
het zwarte kleed, dat er voor lag, wegge
nomen en als door een tooverslag kreeg
de kerk aan ander aanzien.
Het hoofdaltaar word met frissche bloe
men. en groen versierd, een ander kleed,
met leven-dlige kleuren, er voor neerge-
spreid, de andere kaarsen werden aange
stoken, wier vlammen vroolijker flikkerden
en het goud van het altaar helder deden
fonkelen.
Twee rijen stoelen werden voor het al
taar geplaatst, met twee fauteuils in het
midden.
De toebereidselen tot een huwelijk.
Maar het was nog geen elf uren, en het
huwelijk, waarvoor deze toebereidselen wa
ren gemaakt, zou eerst om twaalf uren
plaats hebben.
Dicht bij Jenny, binnen het doophek,
kwamen lachende, jonge vrouwen, die een
jonggeborene droegen.
Ook dat zag rij met oogen vol tranen.
Op dien droeven morgen vlood het ge
heele leven YOor haar heen; niéts, geen
enkel "bitter aandenken werd haar be
spaard.
Zooeveu had zdj het einde langs zich
heen zien gaan, droef en somber.
En nu voor haar, in het doophek, werd
het begin van het leven voorgesteld.
En straks zou zij getuige zijn van een
plechtigheid, die twee levens, twee barten
aan elkaar verbond met machtige, onver
breekbare banden, en twee menschen ten
toppunt van geluk voerde.
Daarginds klonken de zwakke kreten
van de zuigeling.
De glimlachende vrouwen suste het wicht
en gingen er vroolijk mee heen.
Langzamerhand kwamen er mannen en
andere vrouwen in groot toilet ,en meisjes,
vooral veel meisjes, door de groote deur
binnen en zetten zich op de stoelen.
Eindelijk, dat was het huwelijk.
Weer verliep er een kwartier.
Daar hoorde men het rollen van do na
derend© rijtuigen.
Zij waren het.
De stoet stond bij den ingang van
de kerk.
Het hart van Jenny trilde. Een vurige
blos kleurde eensklaps haar wangen en
koortsachtig fonkelde haar oog.
Een bittere glimlach plooide haar lippen.
Het orgel begon te spelen om d© bruid
te begroeten bij het binnentreden.
Jenny stond op en boog zich voorover,
om beter te kunnen zien.
De bruid, die daar binnentrad, was
Marie-Rose, de lieve lentefee, aan den arm
van Laurent de Soulaimes.
Na d© bekentenis, die haar vader te No-
gent aan de familieleden van Laurent ge
daan had, had! Jenny aan Laurent geschre
ven, dat zij hem zijn woord teruggaf, dat
zij nu wist, dat hij haar nooit bemind had,
en dat hun huwelijk thans onmogelijk was
geworden, daar hij den man, die zooveel
rampen en onheilen over hom en zijn
b roe dér had gebracht, nimmer vader zou
kunnen noemen.
Zij schreef hem, dat zij rijn liefde voor
Marie-Rose kende, dat hij zich moest ver
eenigen met haar, di© hem onafgebroken
bemind had, en dat zij haar plaats aan
haar gelukkige mededingster afstond.
Yervolgens was Jenny naar Marie-Rose
gegaan, wier woonplaats Gaume haar ge
zegd had.
Marie-Rose had wel vernomen, dat het
huwelijk niet was doorgegaan, maar «ij
wist niet meer dan de verspreide geruch
ten in Parijs vermelddendat de bruid
op den morgen van het huwelijk ziek ge
worden was, dat een man, d:ie haar be
minde, zich op haar kamer voor haar
oogen gedood had, en dat het huwelijk was
uitgesteld.
Uitgesteld, Marie-Rose wist niet, dat
het geheel verbroken was.
Zeer verbaasd was zij dan ook, een be
zoek te ontvangen van Jenny Bertignolles,
d!ie zij nog altijd als de gelukkige bruid
van Laurent de Soulaime© beschouwde
Jenny deelde haar mede, dat haar edele
zelfopoffering nutteloos was geworden, dat
Laurent nimmer de echtgenoot zou worden
van haar (Jenny), maar dat hij er naar
haakte, Marie-Rose, die hij nooit had op
gehouden te beminnen, weor aan zijn hart
te drukken.
Zonder een woord over de aanleiding te
spreken, vertelde Jenny, dat haar huwelijk
verbroken was en dat zij voor altijd van
Laurent was gescheiden. Zij wilde wel er
kennen, dat Marie-Rose heilig© rechten op
hem had en diaarom gimde zij haar de
plaats, die haar sedert zoo lang toekwam
en waaruit zij haar onwetend had verdre
ven.
Jenny had hiermee alles gedaan, wat in
haar vermogen was om het kwaad te her
stellen, dat haar vader bedreven had.
Kalm en gelaten wachtte zij af, wat er
verder zou gebeuren.
Door haar getrouwe kamenier werd zij
op d© hoogte gehouden van alles, wat er
voorviel, daar zij zelf het huis haa-rs va
ders bijna niet meer verliet.
Eenige maanden verliepen er, zonder dat
Jenny iets vernam omtrent Laurent en
Marie-Rose.
.Eindelijk, op zekeren morgen, nu veer
tien dagen geleden, was de kamenier bij
haar gekomen en had gezégd
Juffrouw, dc dag van het huwelijk is
bepaald.
Zal het spoedig geschieden?
Den 8sten Juli.
Weet gij het zeker
Ik heb de kennisgeving gezien.
Zoo, stamelde Jenny, terwijl zij do
handen tegen het hart drukte cn wankel
de alsof (lie tijding, welke zij toch sedert
maanden te gemoet zag, haar geheel on
verwacht trof.
Juffrouw! riep de kamenier ver
schrikt uit.
Maar zij had zich reeds hersteld.
Het huwelijk zal zeker te Nogent ge
sloten worden 'l
Neen, juffrouw, het schijnt in Frank
rijk de gewoonte te zijn ccn huwelijk te
voltrekken in de plaats waar de bruid
woont.
Dus te Parijs?
Ja, juffrouw.
In welke kerk?
De bruid woont in di? straat Bcau-
bourg, do plechtigheid zal dus plaats reb
ben in de kerk Saint-Paul, in de nabego*
legen straat Saint-Antoine.
Ge vergist u niet?
O neen, juffrouw, ik heb d© kennis»
geving goed gelezen en herlezen.
(Slot volgt.)
