FEUILLETON.
Een paar Primula's.
Een Bans is een dom dier.
Giraffe Junior.
meer natuurlijke historie geleerd: Op het
erf loopen zeven kanaries met een grooto,
donkero kanarie er bij."
„O, jullie domoortjes!" lachte moedor
Ciep. „Dat waren gwn kanaries. Het. zijn
kuikens met hun moeder, dc hen. Do katjes
van do hen, begrijp jullie?"
„Maar het waren, geen katjes, want zij
hadden maar twee pooten."
„Neen, moeder, veertien pooten," riep
Grijèje uit. „Ik bedoel mot hun zevenen,"
voegde hij er bij, toen hij merkte, dat zijn
broertjes en zusje lachten. 'J Hij was heel
knap in het rekenen anders.
„Lieve kinderen," sprak de oude poes,
„jullie moet loeren van alles de goede namen
te zeggen. Vóór dien tijd neem ik je nog
niet mede naar de witte muizen. Weet je,
wat je doen moest: Gaat naar de leerkamer
boven en kijkt e«cns goed rond!"
Den volgenden morgen zaten Tom, Grijsjo
en Witvoet voor de deur van de leerkamer
ie miauwen.
„Och, daar zijn de poesjes. Laat ze maar
hier komen, Juf." En toen de deur op!
leen kiortjo stond, marcheerden ze deftig
binnen. Maar toen zij op een rijtje zaten
toet d© ooren gespitst, moesten de kinderen
zóó lachen, dat de katje6 niet m^oliten
blijven.
^Kinderan, je hebt mij schande aange
daan," zei moeder poes, toen de kleintjeet
terugkwamen. Als je netjes stil badt ge
beten, dan liadt je mogen blijven."
„Wij zaten stil, moeder," sprak Tom'.
i.Wij luisterden aandachtig naar do dame,
die over aardsrijkskundo stond te spreken.
„De twee kinderen lachten," zei Gr ijsje
Verontwaardigd, „en toch werden wij er uit
gezet, en niet zij."
„Ik heb wel eens Kooren zeggen," Hernam!
moeder Ciep, „dat de kat den keizer wel
mag aanzien, maar ik geloof niet, dat drio
zulke jonge katjes een damo mogen zitten
aa.nst.aren, die aardrijkskundeles geeft. Jullie
moet studeeren, als do kinderen niet in de
kamer zijn. Denk aan do witte muizen!"
De vierde dag brak aan. „Laat ons naar
Afrika gaan," zei Tom.
„Waar is Afrika?" vroeg de oude poes.
„Afrika is tegen den muur," was het
iantwoord. De dame, die aardrijkskundeles
gaf, wees op een groot stuk papier en zei;
„Daar is Afrika.!""*
„En ik geloof, dat er natuurlijke histo
rie achter Afrika zit, want het papier be
woog," sprak Grijsje.
„Moeder," vroeg ,Witvoetjo, die een ver
standig nadenkend schepseltje was, „was
het niet veel beter, als die dame de kin
deren leerde muizen vangen in plaats over
Afrika sprak."
„Jij bent een verstandig poesje," zei moe
der, die Witvootje's neusje zat te wasschen!
Bi
Wel was zij op eon goeden avond nog
eens de tuinkamer uitgeloopen en had Peg
toen weer beklaagd, al filosofeerende
„Och, ja, ik zog altijd maar: je moet de
kinderen volstrekt niet te veel achterna zit
ten met: dit mag niet, en dat mag niet;
dat maakt ze allemaal mnar ongehoorzaam
en schuw van je."
„Maar Moeder is heusch heel vriendelijk,"
pleitte Peg, dio nu woer dacht aan het
mooie kanten schortje, dat zc nog pas woor
cadeau gekregen had.
„Nou maar, dat behoort ook! Zc wis't wol,
wat ze d^ed, toon ze met je vader trouwdo.
Eon mooi ryk huis, goed personeel enz. Ja,
zij moest maar ©ons al die zorgen kennen,
zooals ik!"
„Wel ja," viol do neuswijze GcorgLno nu
id. „Ze was zoo arm als de mieren, nis
juffrouw Considine. Ja, ze was in huis bij
een tante, die nog al geld had, maar die
tante was nu anders ook niet al te lief
voor haar. Als ze je weer aan het plagen
is, loon dan maar eens, dat je dit alles
van haar weet, dan kruipt ze misschien een
bootje in haar schulp!"
„I>at zoo; ik toqh nooit zeggen," betuigde
alsof zij wilde probeeren het witte puntje
op haar voorhoofd grooter le maken, wat
hoar natuurlijk niet gelukken zou. „Er is
wel iet© vau aan. Ik heb dc meisjes wol
eens zien teekenen en h ooren leven maken op
dc piano, maar ik geloof, dat als zij goed
muizen konden vangen, zij veel gelukkiger
zouden zijn. De kleine jongen hiernaast
schijnt dat wol te kunnen doen, bijna net zoo
goed als ik, want hij heeft een kooi vol
witte muizen. Ik begrijp niet hoe hij daaraan
komt, want ik zie alleen maar grijze."
De beschrijving van die kooi met witte
muizen maakte zoo'n indruk op Tom, dat
hij stampvoette van verlangen om ze te zien.
„Wij gaan er4 niet eerder naar toe," zei
moeder ernstig, „voor jullie goed geleerd
hebt."
Toen sprak het drietal af nooit meer
kattekwaad uit te voeren en braaf te werken.
En-Tom zei, dat hij van plan was dadelijk
naar Afrika te gaan, want als Grijsje dacht
dat er natuurlijke historie achterzat, kon
hij waarschijnlijk er veel van loeren.
Toen Tom in de leerkamer was gekomen,
klom hij op dc tafel on kook naar de grooto
kaart van Afrika. Hij hoorde er ochter geen
geluid achter ©n ging toen uit tijdverdrijf
wat op een pennenhouder knabbelen, totdat
hij er mee ophield, omdat hij een vaag ge
voel had, dat hij kattekwaad uitvoerde.
Daar viel hem de globe in het oog; hij
stond er tegen op, maar ze draaide onder
zijn pootjes weg. Dat was een griezelig ge
voel, zooda.t hij weer naar wat anders uit
keek. Maar opeens spitste hij zijn oortjes:
achter de kaart hoorde hij cenig geritsel.
Tom luisterde. Het .venster stond openmis
schien werd do haart bewogen door den
wind. Of zouden pr muizen achter zitten?
Hij raakte voorzichtig Je landkaart aan.
Plotseling hoorde hij pen bons aan den
achterkant en daar kwam Grijsjo's kopje
midden in Afrika voor den dag. En opzij
sprong Wibvoctje te voorschijn. Zij waren
ook naar dc leerkamer gegaan met het plan
om er te ©tudecreai en er grapjes uit te
halen. Zij "waren achter de kaart gekropen
en waren heel gauw van de studie op katte
kwaad overgegaan.
Grijsje stond daar zoo grappig met zijn
kopje uit 'de kaart te kijken, dat Tom de
lust niet Weerstaan kon hem een klap om!
de ooren te geven. Weldra werd het een
geregeld gevecht tussohen jde beide broertjes,
waarvan het 'einde was, dat de kaart op
den grond Viel pn de strijders met dikke
staarten er onder bedolven lagen.
Witvoetje, die immers zoo'n verstandig
katje was, "kwam het eerst op de gedachte,
dat dit kattekwaad was en zij op die manier
weinig kans "hadden de witte muizen tc zien.
Met bedrukte gezichtjes gingen zij naar
hun moeder en zeiden verlegen:
Peg, mot overtuiging, „wajit dat zou erg
onbeleefd zijn."
„Ja, nietwaar, en beleefd moet je voor
alles tegen jo stiefmoeder zijn, hé?" viel
Georgine ruw uit. „Tegenover ons is zij
zeker ook zoo beleefd geweest? Zóó beleefd
zelfs, dat menigeen ni-ets moer met jullie
te Üoen zou willen hebben; dat ie wat
anders
Haast wonschte Peggy in haar hartje,
dat het dan al zoover was, want soms kon
het als oen looden la?t op haar drukken, als
zij dacht wat vader toch wel zeggen zou,
al© die wist, dat zij toch maar voortdurend
omgang bleven houden met de. Hunters!
HOOFDSTUK VII.
Een mooi plan.
„Peg, kom eens gauw hier," riep Tom',
boven aan de zoldertrap staande. „Ik heb
je oen geheim te vertellen, maar voorzich
tig er mee hoor!"
Peg kwam do trap opgesukkeld, want zc
was zwaar beladenonder den oenen arm
droeg zo een groot, dik, gezellig sprookjes-
bcek en onder den andereu oen jong katje,
dat nog al balsturig wos.
„Nou, wat is er dan riop zo al van
verre.
„Ik heb George en Bob Hunter gespro
ken, toen ze van school kwamen. Er is
grooto kermis op de veemarkt en morgejv
„Wij hebben Afrika stuk gemaakt, wat
zal dc dame wel zeggen
„Maar het was mijn schuld," zei Grijsje
dadelijk, „want ik heb mijn hoofd er door
gestoken."
„Neen," zei Tom, f,het was mijn schuld,
want ik ben begonnen hem om de oofen te
slaan."
„En ik zak eerlijk bekennen," sprak Wit-,
voetje, „dat ik Grijsje naar Afrika heb
gebracht; hij was juist van plan in de,
keuken natuurlijke historie te bestudeeren,
want de meid had visch gekocht."
„Hoe ondeugend jullie ook geweest bent,",
zei moeder Ciep, „toch houd ik van jullie,'
omdat je zoo «eerlijk schuld bekend hebt;
en niet elkaar er van beschuldigd hebt..
Dat ia andere dan die menschen doen, die
porselein breken en er de kat de schuld
van gevenIk houd van katjes, die, als
zij wat kwaad© gedaan hebben, dadelijk zeg
gen: „Het wa© mijn schuld." Als beloo-!
ning zal ik jullie naar hiernaast meenemen
naar de schuur, waar de witte muizen staan.
Maar probeer nooit, zc te willen eten, waut
dat zou even slecht zijn, al6 oen kanarie
te willen verorberen!"
Zoo gebeurde hot, dat de drie katjes de
witte muizen eerder te zien kregen, dan zij
gedacht hadden
Nu praten we wel altijd van: een gans
is een dom dier, maar toch hebben wo
hier eigenlijk heelemaal geen reden voor.'
Ganzen kunnen nu eenmaal niet best zien
en begaan daardoor wel eens dwaze stre
ken. Zoo hoorde ik eens van een gans, die
een eindje hoog gevlogen was, toen zij on
raad meende te meTken en daardoor met
de pooten verward was geraakt in het
ijzeren uithangbord bij den smid, waar ze;
slechts met groote moeite uit bevrijd kon"
worden. Maar ganzen en eenden zijn ech
ter lang niet zoo dom als wel altijd be
weerd wordt, dat bewijst wel het volgen
de feit, dat voorviel, toen <£e heer Hagen-,
beek, waar ik jullie onlangs al eens iets,
van verteld heb, nog een kleine jongen
was.
De familie Hagenbeek namelijk had een
ruim erf in Hamburg en dreven daar al
lereerst een uitgebreiden vischhandel. Zoo',
hadden ze er ook een half dozijn ganzen
loopen op den hof, die al maanden lang
niet meer in hun eigenlijk element waren
geweest en er dan ook heel vies en vuil
uitzagen, want zij waren altijd aan het
wroeten in dien vi schaf val.
Het ontbrak den dieren dus totaal aan
middag gaan zij er naar toe; Georgine ook,
en toen vroegen ze of wij ook mee gingen."'
„Hè, ja; ik heb nog nooit van mijn leven
een veemarkt gezien," antwoordde Peg.
„Neen, ik ook niet. En ze duurt, maar
drie dagen, zie je; de eerste dag is altijd
de beste. Dus dat is morgen!"
„Ja, maar dat zal toch niet gaan, Tom;
het is zoo'n vixjeselijk langen weg daar
heen; dat zou wel uren duren, eer we er
warenen zoolang kunnen we immers niet
wegblijven," zuchtte Peg.
„Ja, maar we moesten dan natuurlijk ook
met den bus gaan. Ik heb zestig centen,
en jij?"
'„Twintig," zei Peg trol©.
„Nou, dan hebben we meteen nog heel
wat over, om nog eens wat uit tc geven!"
meende Tam, die niet van plan was Tiet'
prachtige plannetje op tc geven.
„Vanavond zouden we het den Hunters
laten weten, heb ik beloofd," ging hij door.
„Wc moeien dan maar rechtstreeks van
school gaan, precies om half drie rijdt er
een bus."
vMaar Moeder zou immers een boodschap
kunnen zenden naar school, om te hooren,
waar wij bleven. Dat kan je toch op je
vingers natellen."
„Ja." Tom moest eigenlijk toegeven, daar
zat 'em juist de moeilijkheid.
„Het is toch erg hard, dat wij nooit eens
mogen, wat. andere kinderen wel kunnen!
Mevrou,w Hujiter weet toch ook wgl de ge-
een ige badgelegenheid en ons jongraensch,
Carl Hagenbeek, die toen zoowat een jaar,
of twaalf zal zijn geweest, had erg mede
lijden met dio domme ganzen" en pomp
te de grootste kuip, die hij op het erf zag
staan, vol water. Toen pakte hij de ganzen
een voor een beet een heele onderneming
wa6 dat, want zo kunnen flink bijten met
haar harden snavel en zette de een na
de ander in het frissche water, wat dan
ook zeer in den smaak scheen te vallen,
want ze plasten en plonsten lustig rond
en onze jongen had er een tijd lang plei-
zier in en stond er dus een uurtje naar te
kijken, maar ging ten slotte naar huis.
Je kunt je echter zijn verbazing voor
stellen, toen hij na eenigen tijd even terug
keerde op den hof en geen gans zag, noch
in het water noch op den grond.
Alles werd doorzocht, maar zonder resul
taat; er was nergens een gans te vinden
De knecht, die zich ook levendig inte
resseerde voor het geval kwam eindelijk
op een idéc
„Misschien zijn do ganzen verdronken!"
zei hij doodleuk.
Dat leek een onmogelijkheid, maar waar
lijk, toen de kuip goed onderzocht werd,
lagen op den bodem daarvan dc zes gan
zen... verdronken
Door het harde, kleverige vuil waarmede
de dieren bedekt waren, hadden ze zich niet
op natuurlijke wijze kunnen schoonhouden.
De vetklier had niet meer gewerkt: ze wa
ren nat geworden, hadden het water opge
zogen en waren eindelijk gewoon verdron
ken, aj klinkt dit ook nog zoo vreemd.
Hoe het Nijlpaard gevangen wordt.
Het Nijlpaard wordt geharpoeneerd, d. w.
z. voor de jacht op dit dier, hakken de
inboorlingen een paal van hard en zwaar
'hout, ongeveer 2 a 3 M lang en 10 a 12 o.M.
dik. In het eene einde wordt een gat ge
boord én hierin een ijzeren punt bevestigd.
Dit is een speervormig stuk ijzer, ongeveer
30 o.M. lang, en met een grooten weerhaak.
Deze punt is aan de schacht vastgemaakt
door middel van een groot aantal naast el
kaar geplaatste riemen of touwtjes, die
slechts zeer los gebonden zijn. Dat er zoovele
zijn, is om te voorkomen, dat de kolossus
het touw met zijii tanden doorbijt. Het an
dere eind is bevestigd aan" een lang en sterk
touw van palmbladeren, dat gemakkelijk
ka© uitloopen. Komt er nu een dier in 't
^icht der boot, waarin zich de jagers bevih-
rien, dan neemt de harpoenier zijn wapen
en gooit die met kracht in den rug van het
slachtoffer
Wie weet wat „Amasi" is?
„Amasi" is hot voornaamste voedsel der
Kaffers Het is een melk-preparaat. De
melk wordt nl. in 't Kafferland nooit verëoh
gebruikt, omdat de bewoners zich verbeel
den, dat deze moeilijk te verteren zou zijn!
Wanneer een koe nu molken is, wordt
de emmer in een grooten voorraadmand ge
ledigd; deze wordt expres nooit schoon ge
maakt, zooda.t er tpoodig een soort gisting
in plaats heeft, waardoor zij in korten tijd
in een vasto massa en een waterachtige
vloeistof is veranderd. Dit vloeibare^wordt
cr afgegoten en wat er nu' overblijft is een
dikke, klonterige massa, ongeveer als room.
Ze heeft een lieht-zuren smaak.
Wanneer de Karfcr genoodzaakt is een
nieuw vat te gebruiken doet hij er met de
versche melk tegelijk altijd wat „Amasi" bij,
dat als gist werkt en waardoor de geheele
hoeveelheid melk weldra dezelfde vastheid
verkrijgt.
's Lands Wijs, 's Lands Eer!
Oostersohè en Westersche volken hebben
vaak totaal tegengestelde opvattingen. Zoo
nemen Chineezen en Japanners bij'wijze van
groeten niet de hoof-, maar de voetbedek
king af
Sloten worden naar links, in plaats van
naar rechts omgedraaid.
Kleine kinderen worden op den rug in
plaats van op den arm gedragen.
Na een had drogen zij zich niet met een
drogen, maar met en vochtgen doek af.
De wijn wordt gebruikt vóór en niet na hot
diner. „Zoetjes" gaan eveneens vooraf.
Rechts wordt te paard gestegen, ofschoon
men de manen van het paard links laat
liggen.
En zoo nog tal van eigenaardigheden
pieer
Po*actisch, ais aiftijd.
Mevröuw Krüger, de echtgenoote van den
bekenden President, was altijd even prac-
tisch en eenvoudig. Toen er nu sprake was,
van een standbeeld o te richten voor haar
man te Pretoria, vroeg zij onmiddellijk of
of dit blootshoofds zou zip «-f met een lioo-
-gen hoed op.
„Waartoe diende nu deze vraag zal
ieder allicht denken.
Luistert: De goede vrouw had cr de vol
gende bedoeling mee. A's de President zijn
Voegen hoed op moest hebben, stelde zij
voor, hier geen dekstuk op te zettenin den
regentijd zou deze holte zich dan vullen met
water en dit zou een uitstekende drink
plaats ziin voor de mussohen.
Men moet maar op het idee komen 1 Et?
dadelijk had ze dit bij/de hand, terwijl menig
ander misschien zoodanig verblind zou zijn.
door ij delheid, dat hij geen oog of oor meer
had voor de vogelen dos vclds
Reuzen onder de boomen.
In California groeien op sommige plaat
sen rouzendermen. Die boomen kunnen twee
a drieduizend jaar oud worden en zij zijn
dan ook zóó hoog, als de hoogste toren vau
ons land, en zóó dik, dat men, wat de ruim
te betreft, een hollen boom zeer goed als
woonkamer zou kunnen gebruiken.
Je weet tooh wel, waaraan men kan zien.
hoe oud een boom is? Als hij dwars doorge
zaagd wordt, dat ziet gij op dén stomp een
aantal kringen, die steeds wijder worden,
om hetzelfde middelpunt. Dat zijn de zoo
genaamde jaarkringen. Wanneer men het
aantal daarvan telt, dan geeft dat uige-
veer het aantal jaren aan, dat de boom ge
leefd heeft Een heele puzzle dus, bij die
ciuizendjarigen
Het was heusch niet dc schuld van den
jeugdigen giraffe; hij had zich alleen maar
gebukt, om Mama's naald, die juist 'uit'
haar breiwerk geglódcii was, op tc rappen,
toen ziin vader binnenkwam, hem niot zag'
en met een geweldigen sprong midden in
de kamer stond.
Pa.pa wreef zich' het hoofd en keek ver
wijtend naar zijn zoontje, dat in een hoek
to huilen zat..
„Weet je wat vrouw, hoe gauwer die jon
gen naar school gaat, des te beter zal het'
zijn. Hij zit "iemand altijd in den weg."
Mn.ma, die rustig was doorgegaan met
het breien aari' dé bouffante, die Papa 's win
ters om den hals droeg, omdat hij dan zoo
veel last van keelpijn had, keek op en zei
vriondclijk glimlachend:
„Het is zoo aardig, lieve man, je met den,
kleinen jongen te zien spelen, hij was eerst
zoo alleen en nu heb je hem heelemaal opga-
vroolijkt met je sprongen."
Papa keek haar verontwaardigd aan; hij
had toch al zoo'n dwaas figuur geslagen
en nu dncht zijn vrouw nog, dat hij hot
gedaan had, om zijn zoontje aangenaam
bezig te houden.
lijk, dat do kinderen gaan, maar zij vindt
het heel goed en geeft hun nog geld mee
luchtte Tom zijn verontwaardiging
„Laten wij het dan ook aan Moeder vra
gen," sloeg Peg voor. „We hoeven natuur
lijk niets van do Hunters te zeggen, en
misschien vindt zij het dan wel goed!"
„Dat weet ik wel beter!" spotte Tom.
„Verbeeld je: ze is al verontwaardigd op
het idco alleen, dat je hot in je hoofd
durft krijgen, om naar dc kermis tc gaan!"
„Is liet daar dan zoo onfatsoenlijk?"
,,Ocli, het is er natuurlijk vuil en dc
menschen die cr kómen, lioorcn nou niet
bepaald tot de hoogste standen!" lichtte de
wereldwijze broer in.
„Misschien is het er dan ook niet eens
aardig," gaf Peggy loc.
„Nou, of het er aardig is; er zijn dan
sende beren en draaimolens en een wassen
beeldenspel en een kijkspel0, van all<?s!"
Maar Peg was maar half verzoend - met
het vooruitzicht. Vooreerst benauwde het
haar, zco stilletjes te gaan en dau hield
ze niet© van koeien! Haar pleizicr van hot
lezen wa© er nu echter voor goed af v?u
dus sloeg ze haar sprookjesboek maar weer
dicht en overlegden ze samen nog een beetje,
totdat ze hoorden, dat vader de sleutel in
tie huisdeur stak en dat de meid hen riop
voor het eten.
Onmiddellijk bij hun binnentreden zagen
Z9 wel, dat Vader en Moeder ook het een
of ander plannetje hadden en héél nieuws
gierig waren ze, wat dat eigenlijk wel be
helsde.
„Wol zeker; maar dat kan du toch wel
eens," zei vader, zeker als slotoverdenking,
van wat hij met Moeder besprak.
„Kunnen jullie beiden eens een paar dagen
op het. huis passen?" wendde hij zich nu
tot zijn kinderen.
„Hoe bedoelt u dat? Gaat u beiden dan
uit do stad vroeg Torn, die nu dubbel
de ooren ©pitste.
„We denken er althans over!" viel rfie-
viouw Primula nu in de rede. „Vader is
zeer geïnteresseerd bij een stoomschip, dat
morgenavond vertrekt. Eerst, zal er een
groot diner zijn aan boord en daar hebben
ze ons graag bij."
„Komt u dan dadelijk na liet eten weer
thuis? vroeg Tom, kwasi doodgewoon.
„Neen, dat zal niet gain, dan zou liet
te laat worden. Maai* wel dien volgenden
dag. Wil ,iy mij eens helpen Peg, met een
japon uitkiezen? Want vanavond wil ik
allo© al klaar hebben.
De Priwulatje's hadden mocPc zich goed
te houden. Hoe kon het. nu ooit beter tref
fen? Vader en Moeder net morgen op reis!
Het was büna ongelooflijk!
„Ben je moe, Peg, dat je zoo weinig eet
vroeg Moeder.
„O neen," verklaarde Peg. ,,maar dat komt
we hebben heel den dag binnen gezeten."
„Jammer, om met zulk mooi weer in huis
te moeten zitten, zei Vader. „liet is te
hopen, dat het morgen ook moei weer zal
zijn."
Allo vier stomden daarmede in en de avond
eindigde dus beter, dan de kinderen hadden
durven hopen.
„Als je vooral maar zorgt, dat je mor
gen op tijd binnen bent, als het soms gaat
onweeren," vermaande Vader weer. „En zorg
dan ook, dat de ramen dicht zijn."
Tom en Peg gingen nu Ieder gewapend
rnet een lesboek naar de leerkamer; maar,
eerlijk gezegd, kwam er niet veel van lee-
ren. Peggy meest Moeder nog helpen in
pakken; en dat vond zij ook niet onaardig,
ofschoon haar gedachte al op de kerinj*
waren, bij de wassen beelden, enz.
Ze sliepen .echter als rozen en don vol
genden ochtend aan het ontbijt kregen ze
nog tal van vermaningen, die zc heel be
reidwillig aanhoorden.
„Daar heb je het rijtuig!" riep Tom op
eens, dio het dichtst b«j liet raam zat.
Een verlucht gevoel hadden ze, toen de
YLgelantc eindelijk wegreed en ze zich zoo
heerlijk vrij voelden!
„Hoera, voor de kermis!" juichten Tom
en Peg om het zeerst. De dag was prach
tig en dat beloofde dus wat!
(Wordt vervolgd).
