Wie onze daden al niet
beoordeelen
AneMoten.
oorlog mot Pruisen, maar de winter had
tijdri..k een einde gemaakt aan de vijande
lijkheden en de Fransche troepen rustle nu
in hun kwartieren, aan den beneden Rijn.
Een detachement had evenwel in last ge
kregen, een convooi te geleiden, en begaf
zich met dit doel van Neusz naa Keulen.
Het was omstreeks middernacht en er hing
een doordringende soort koude in de lucht,
die een naderenden sneeuwval scheen aan
kondigen. De fuseliers bliezen op hun
vingers, en een hunner vroeg:
Mijnheer Jeaume (dit was de naam,
dien men voor Jean gebruikte in de land
streek, waar de jonge Sérurier vandaan
kwam), waar gaat het eigenlijk heen?"
„Het convooi te gemc-st, dat wij naar
Keuien geleiden moeten 1"
„Ik zou haast zeggen: waarom wachten
we het niet rustig af gezelligjes om een
groot vuur geschaard? Daar is liet weer
veel meer uitlokkend voor... ook weet ik
een herbergje hier dicht in den omtrek,
waar men zulk een overh eerlij ken Rijnwijn
tchenkts"
„Ja, kerel! wat mij aangaat, ik zou er
ook veel meer lust in hebben, dan verder
door die kou te trekken, maar we moeten
ons nu eenmaal aan het voorgeschreven
consigne houden, nietwaar?"
Plotseling hoorden ze een luid geknal,
els van een geweervuur, en met geetrekten
pas, zette de kleine colonne zijn weg voort.
Maar met dien eenen knal was het ook ge
daan; nu ~werd het weer doodstil, en wat
hun de tocht niet makkelijker maakte, was,
dat er nu een geweldige sneeuwbui viel,
die hun den juisten weg haast uit het oog
deed verliezen.
Eens even moest de jeugdige officier zijn
manschappen laten stilhouden, om zich
eenigezins te oriënteeren.
Plotseling werd er een klaaglijk geluid
van uit een sloot vernomen. Luitenant
Joaume trad naderbij, en zag daar den
een of anderen proviandmeester, die maar
iteede lag te steunen en te weeklagen.
„Wat ia «r a&n de hand man? Vertel ons
dat maar eens liever, dan kunnen wij. je
hulp bieden, zoo dat noodig mocht zijn.
„Het convooi, mijnheer, vraagt y waar
dat ia? Dat zon ik n waarlijk niet kunnen
zeggenIk geleidde de equipage van
mijnheer den markies van Contades, den
chef van heel don boel, maar wat een on
voorzichtigheid toch ook om de mannen
met het kruit te laten vooruit reizen,
vooral daar die dragonders toch zooveel
drinken 1"
„Hoe, drinken V'
„Dat is een treurige waarheid, mijn
heer de officier... daar rechte van den weg
is een herbergje, waar ze zoo'n heerlijk
Rijnwijntje schenken."
„Zool Ja, ja ik weet het al: in plaatfl
van uw zending toen te volbengen, hebt ge
n daar opgehouden, een afdeeling Duit-
iohers heeft u overvallen, en het convooi
is bij verrassing genomen.
„Ja, mijnheer de luitenant, het spijt me
dat ik u niet mag tegenspreken maar, toen
ik sag hoe woest het er langs ging, heb ik
mij maar door de vluoht gered."
„Dan kunt u nu nog uw fout in zooverre
herstellen, dat u ons den weg wijst naar
het herbergje."
Een twintig minuten lang ging het toen
Janga een smal pad, waarna de gids plotse
ling stil hield met de aanwijzing:
„Hier is 't, beerenl"
Het WS6 een laag huisje en het convooi
etond daar in een lange rij geschaard,
terwijl van allerlei zoo maar op den grond
lag uitgespreid: het zilveren servies van
den markies; ja zelfs diens geliefden aap:
Joco stond daar in rijn hok buiten.
„Vrienden," fluisterde Jan Sérurier, „we
«uilen de roovers in hun eigen netten van
gen. Volg mij zoo zacht gij kunt, en vuur
niet, dan in den hoogsten nood.''
Het mollig© sneeuwtapijt begunstigde de
onderneming en doodstil gleden de Fran-
schen v< »rt, tot vlak bij de herberg, van
waar as door een venster, in de gelagko-
«Mr, de Pruisische huzaren becag zagen wijn
te drinken; zoo maar uit hun lange pijpen,
onmiddellijk uit de groote raten! Het wa
ren er een twintigtal!....
Wat nu hun opmerkzaamheid gaande had
gemaakt, blijft nog altijd de vraag, maar
opeens riep een der soldaten: „Werda!"
„Voorwaarts marschcommandeerde
to en luitenant Jeaume.
Panklinkt het daar opeens. Plotseling
werd het tooneel verlicht door een geweer
vuur. Een geweldige schermutseling volg
de nu, met dat gevolg, dat de Duitschers
overhaast op de vlucht gingen, alles in den
steek latende. Heel wat gewonden waren
bnjven liggen, want velen waren zoo
danig boven hun bier, dat ze in het minst
geen weerstand hadden kunnen bieden.
Dit heele zaakje was een gewichtig© aanlei
ding tot promotie van den jeugdigen Seru-
rier, die tot vaandrig benoemd werd bij
deze gelegenheid en steeds langzaam op
klom, tot hij eerst in 1790 majoor was.
Ten tijde der revolutie werd hij gene
raal en nam in 1795 deel aan den tocht naar
Italië. In 1804 verkreeg hij den maarschalks
staf en werd vervolgens gouverneur der
Invaliden. Hij stierf in het jaar 1819, be
treurd door allen, die maar met hem in aan
raking waren goweest.
Li ze de meid, had alle schoenen in de
keuken bij elkaar gezet, want ze wilde ze
absoluut 's avonds voor het naar bed gaan
nog poetsen, omdat er 's morgens heel geen
tijd voor overbleef.
Daar lagen ze nu in een hoek allemaal hij
elkaar gToot en klein, met knoopen on met
veters en met 6tdften en alle in minder
of meerdere mate vuil.
Een klei no rijglaars, met een heel dun
plekje aan do zool, zuchtte zwaar: „Hé, wat
doet mijn linkerzij toch een pijn, dat komt
Paultje is weer over den muur geklauterd,
zonder zich to bekommeren over de scherpe
steentjes, die overal uitsteken en die mij
bezeerden, dat ik niet nalaten kon, een klaag
lied aan ie heffen. Maar de stoute jongen
gaf nergens omhij ging maar door, en
het eind van de zaak zal dus wel zijn, dat
ik bij den schoenen dok ter word gebracht en
dat die mij wear geweldig veel pijn zal
doen."
„Ja, mij is het ook niet veel beter ge
gaan," klaagde een tamelijk groote stift-
schoen. „.Eerst onvermoeid vandaag, dat
stapt» maar door de plassen, dat het zoo'n
aard had, net zoolang tot hij en ik ziek
worden en dan is het lijden en Iastl"
„Kleine Els was ook niets aardig," zuchtte
een laag gespschoentje, „ze was zoo baldda-
dig vanmiddag: ze stootte een arm klein
meisje, dat met een medic ij n f lesch je liep,
dat ding uit de hand; wie weet wat daar
de gevolgen van zijn, toen gooide ze heel den
mand met aardappelen van den gToentenboar
om, zoo dat die overal heenrolden en de man
zeker wel weer een kwartier bezig moest
zijn om ze allo bij elkaar te zoaken. Neen,
ala dat zoo doorgaat, dan zou ik liever
hier wegloopen, dan steeds dat ondeugende
kind aan de voeten te moeten Zitten."
„Ja," gaf de eerste schoen weer ten ant
woord, „maar ik weet er wel wat op als
dat zoo blijft aanhouden, dan vraag ik mijn
oom den klompenmaker of die al die onhan-
bare kinderen een paar zware houten klom
pen zendt, dan zullen ze dat ongedurige
wel afwennen."
Net kwam Laze weer binnen.
„Ja, ja! we hebben wat te stellen met
die wildzangen, hé? Och, och wat zien jul
lie er uit! Zoolang is het toch heusch nog
niet geleden, dat jullie nieuw waren! Zóó
kan ik je onmogelijk poetsen! Eerst moet
je drogen; daarom zal ik je vannaoht maar
bij de kaohel zetten!"
Als soldaten stonden ze daar nu in het
gelid geschaard en doodmoe ging Ldze zelf
ook naar hoven.
„Hè, hier is het lekker warm," zeiden de
arme verschoppelingen en of hun dit nu
den toestand weer wat rooskleuriger dead
inzien, ze namen zich althans voor, het ge
drag van hun eigenaar nog een week lang
aan te zien, om dan eerst te besluiten, of
ze nu blijven zouden, of kalmpjes aan weg
wandelen?
De acht dagen waren nu voorbij; de ge-
vlekte schoen had er nog een vlak bij ge
kregen en nog een gaatje ook: het arme
ding was leelljk ziek en zou het niet lang
meer maken volgens eigen inzicht.
De gToot© stiftsclioen was zoo stijf en
hard als een plank geworden van
dat voortdurende nat zijn en hij had
zoo'n rheumatiek, dat h;ij zich haast niet
bewegen kon, of hij kraakte het uit.
Niet minder erbarmelijk was de toestand
van de gespschoentjes. Eigenlijk verdienden
ze niet eens weer hun naam, want de gespen
waren ze heelemaal kwijt door Elsje's dan
sen en springen.
Goen wonder dan ook, dat de heele pa
trouille schoenen eenvoudig overeenkwam
het huis nog dienzelfden avond te vèrlatan#
nietwaar, bij een betere behandeling kon
den ze alle waarschijnlijk nog wei goed in
orde komen engezondheid is toch zulk
een groote ?chat, daar wisten zij ook al
van' mee te praten!
„"We gaan naar een arm meisje, dat maar
een paar armzalig gelapte laarsjes heeft,
spraken de gespschoentjes vast besloten. Dia
zal ons wel liefderijker verplegen; daar twij
fel ik niet aan.
„En wij zullen onze diensten aanbieden
aan Frans, den armen krantenjongen, dia
niets aan de voeten heeft, dan een paar ka*
potte oude laarzen."
Nu, ze deden gelijk ze gezegd hadden en
marcheerden 's avonds netjes de keuken uits
Na een paar maanden had er toevallig eeu
ontmoeting plaats tusschen de gespschoentjes
en de knooplaarzen: beide paren waren ziu
uit over de behandeling die ze genoten es
voor geen geld tor wereld zouden ze weer is
het rijke huis hun intrek willen nemen, waai
niemand behalve Ldze ooit een waardeesrend
woord voor hen over had!
Ingez. door Nelly Honig te Voorschoten»
Tante: „Zoo Wim, ik hoor dat je op
eohool gaat. En wat doe je het liefst op
school?"
Wim: „Naar huisgaan tante."
Onderwijzer: „Hoeveel broers heb je!"
Willem: „Twee mijnheer."
Klaas: „Willem jokt mijnheer. Zijn zusjf
zegt dat ze drie broers heeft."
Ingez. door „Wilde ltoos."
Ook een knaagdier»
Bij gelegenheid van een les over dt
knaagdieren vroeg de onderwijzer eener
dorpsschool
„Kan ook iemand mij een dier noemen,
die vohtrekt geen tanden heeft?"
„Ik meester," riep een kleine jongen,
terwijl hij zijn vinger opstak.
„Nu, welk dan?"
„Mij-n grootmoeder."
Ingez. door Margaretha Bomli.
„De eerste menschen waren goheel al
leen op de wereld," zei de onderwijzer on
vervolgde om het begrip zijner leerlingen
te onderzoeken: „Wat zou jij doen Hendrik
als j« geheel alleen op do wereld was?"
„Och," geeft de kleine glimlachend ten
antwoord, „ik ging naar Haarlem} daar
heb ik een tante wonen 1"
Ingez. door„Aviateur."
Waarheid bovenal.
„Dit opstel is zoo goed, dat ik je moet
vragen, of je groote broer je ook heeft
geholpen?"
„Neen meester, hij heeft mij niet gehol
pen."
„Ik dacht, dat je altijd de waarheid
sprak, Jan!"
„Ik spreek ook de waarheid, meester!"
„Hij heeft je dus niet geholpen?"
„Neen meester, hjj heeft het heelemaal
gemaakt,"
