EEN NEGEBSCHOOL.
FEUILLETON.
Eeu vroolijke snaak.
De Firma Black en Co.
moeder en mij te helpen, kwapi hij op de
gedachte het gordijn te verhuren en too-
neel te spelen ,bh Tabarin drie uur per dag.
Ik heb lang niet zooveel talent als hij. Ik
kan niet, zooals hij, naar -willekeur het pu
bliek doen lachen of weencn en geestige
antwoorden geven, zoodat hij meer verdient
dan ik. Maar hij geeft mij al zijn geld en.
dat breng ik met het mijne aan moeder."
Inplaats van de beide jongens te beknor
ren -was de goede man getroffen door dt3
behulpzaamheid en het talent van zijn klein
zoon. Hij trok hem naar zich toe, gaf hem
een klinkende kus en beloofde hem den,'
wensch te vervullen, die hem het grootste
pleizier zou doen.
Het gordijn werd onmiddellijk naar zijn
plaats van bestemming gebracht. Moeder
Bemier werd ondersteund en haar zoontje
bezocht dezelfde school als zijn vriendje Jean
Baptiste, die voortaan Molière werd bijge
naamd.
Gij begrijpt al, wat de jonge Molière aan
zijn grootvader vroeg; hij moest hard stu-
deeren om zich in liet tooneelspel te bekwa
men, maar noch zijn grootvader noch hij
had ooit berouw over deze beroepskeuze,
want hij is een der beroemdste tooneel-
schrijvers en -spelers der zeventiende eeuw
geworden.
Misschien heeft een van jullie, als zijn
werk niet wou vlotten, wel eens uitgeroe
pen: ik wou maar dat ik een nikkertje
was, dan behoefde ik niet te leeren, die
akelige thema's niet te maken en niet
mijn hoofd te breken met dat moeilijke
Duitsch vooral.
Maar dan vergis je je toch hoor! Tegen
woordig gaan de negertjes wel degelijk
naar school; ze behoeven niet voor exa
men te werken, dat is zoo, maar de zen
delingen zorgen er wel voor, dat zij wat
leeren lezen, schrijven en rekenen en dat
zij er ook eenig begrip van krijgen, hoe
bet er in andere landen uitziet.
Willen wij in gedachten eens een uit-
Btapje naar het Zoeloe-land in Zuid-Afrika
maken en die kroeskopjes in hun doen en
laten gadeslaan?
De ouders van de Zoeloenegertjes be
moeien zich weinig met hun kinderen,
zelfs al zijn deze nog zoo jong. Pap, be
staande uit een soort gerst en gestremde
melk wordt hun met een dikken lepel in
gegeven en als ze door hun gulzigheid mor
sen, roept de moeder een der honden, die
het kleintje dan van onder tot boven
schoon likt.. Als ze wat ouder worden,
10i
Het bleef ook niet bij woorden alleen,
maar Herbelijn stak het geld onmiddellijk
over, waarna Poppi's gelaat opklaarde als
de lucht na een onweersbui en hartelijk
bedankte hij ,,den vriend in nood."
Hij ging nu terug met andere dorpelin
gen en het trio brak slechts op, om weer
verder te trekken. De hitte was verstik
kend geweest heel den dag, zoodat het
eerst tegen den avond wat afkoelde en de
broertjes zich toen op weg begaven, zoo
dat ze tot elf uur nog voorfcwandelden en
al heel wat kilometers hadden afgelegd,
ze waren nu aan den rand van het bosch
gekomen en besloten hier wat uit te rus
ten onder het lommer van de eikenboo-
men, want dat ze moe waren, behoef ik
wel niet te zeggen.
Toen liet een uur of drie was, werd
Herbelijn plotseling wakker door het ge
blaf van den hond; maar hij legde Storm
onmiddellijk het zwijgen op, want hij wilde
niet gestoord zijn. Toen hij 's morgens nu
eindelijk weer goed wakker werd, zag hij,
dat het karretje zeker gedurende den af-
veloopen nacht gefoilleerö' was.
Je begrijpt, dat Herbelijn zich niet erg I
maken zij wandelingen met een broertje,
die hen in een doek gewikkeld op den
rug draagt.
Zoodra ze nu groot genoeg zijn, om wat
te leeren, moedigt de zendoling hen aan,
op school te komen, d'oor hun een mooien
koperen armband of een koralen ketting
te geven. In het eerst gingen ze met niet
veel genoegen naar school, maar sinds ö'e
inboorlingen in staat zijn hun eenvoudig
onderricht te geven onder toezicht van een
blanke, is het schoolbezoek over het alge
meen veel drukker geworden.
De Zoeloes hebben van nature een goed
verstand en menig negertje, waarvan de
vader nog op een hoogst eenvoudige ma
nier leeft, weet al heel wat van de vreem
de landen af en maakt sommen, die je
hem nog niet eens na kunt doen.
Het spreekt van zelf, dat zij alleen in
de frissche morgenuren op school gaan en
in hun vrijen tijd allerlei spelen doen,
vooral hardloop en en verschillende bal
spelen, die al bijzonder in hun smaak
vallen.
Van kalebassen maken zij een eenvoudig
muziekinstrument, ze hollen de vrucht
uit, spannen er een pees over en doen die
trillen, door middel van een dun stokje.
Op school zingen ze hun volksliederen on
der begeleiding van zoo'n instrument. In
Amerika zijn er open-lucht-soholen voor de
negertjes en men ziet ze daar, gewapend
met een lei en een Engelsch leesboek on
der de schaduw der groote boomen zitten.
Er ziin er natuurlijk ook onder, die liever
een handje zouden meehelpen bij den
oogst van tabak, mais, of meloenen; de
laatste vooral zijn hun lievelingsvruchten.
En wat jo misschien niet zoudt gelooven,
ook voor de jonge roodhuiden zijn er te
genwoordig scholen opgericht. In N. Ame
rika o.a. van regeeringswege. Juist op de
grenzen, waar de roodhuiden nog hun
eigen dorp bewonen en op feestdagen in
hun nationaal kostuum verschijnen.
En niet alleen kinderen worden dear on
derwezen, ook de ouders en grootouders
met getatoueerde gezichten, armen en bee-
nen zitten daar op de eenvoudige houten
bankjes hun best doende om op hun ouden
dag nog te leeren lezen en schrijven.
Op zekeren dag bracht in Zuid-Dakota
een roodhuid zijn dochtertje op school,
dat een jurk droeg, versierd met twee
duizend elanden-tanden, en daar elke tand
ongeveer zes gulden waard is, zou die
jurk in New-York bijna dertien duizend
gulden gekost hebben.
De kleine Lincy zoo heette dit rood-
huidje kreeg een katoenen jurkje op
op zijn gemak gevoelde maar hij hield zich
maar goed tegenover zijn broers. Veel was
er gelukkig niet gestolen, er ontbrak al
leen maar een pakje met een dozijn gerui
te zakdoeken er in. Nu, dat was nog wel
te overkomen en hij besloot maar, niets
te zeggen tegen zijn broertjes, terwijl hij
in het vervolg beter op zou letten, als
Storm zijn stemgeluid soms verhief gedu
rende den nacht.
Om zeven uur wekte hij nu ook Herman
en William en de hond werd weer voor
het karretje gespannen.
Op het oogenblik, dat zij zich dus reis
vaardig maakten, reden er een heele boel
tentwagens en reizende kunstenmakers
voorbij, die zich natuurlijk ook naar de
kermis richtten. Op een dezer wagens,
waar een armzaligst uitgeteerd en afge
werkt paard voor stond, zat een groote
zware man op den bok, die zich af en toe
omkeerde, om een gesprek te voeren met
een vrouw, die binnen in den wagen zat.
Het ging zeer levendig en luidruchtig toe
en aan de gebaren te oordeelen was het
tweetal het niet eens. De man kreeg het
aan ook zoo warm, dat hij een bonten
zakdoek uittrok, die Herbelijntje niet on
bekend voorkwam maar toch durfde hij
van zoo verre, hij was nog 'n goede honderd
meter af, niet te beslist te zijn in zijn
oordeel.
school aan en kreeg hakr kostbare jurk
weer mee, toen ze naar haar ouders terug
keerde.
De jongens deereai, behalve lezen, schrij
ven en rekenen, allerlei ambachten, de be
ginselen van landbouw en veeteelt en nog
meer nuttige dingen, die hun later in hun
loopbaan te pas komen, terwijl de meis
jes ook op school in het huishouden be
kwaamd worden.
Als zij maar eenigszins blijk geven, dat
ze pleizier hebben in het leeren, dan kun
nen zij verder gaan en zelfs uitgebreide
scholen bezoeken; maar over het algemeen
zijn de roodhuiden minder leergierig dan
de negers. Ook kost het hun meer moeite
zich aan bepaalde schoolregels te onder
werpen. Toch is de tijd niet meer ver af,
dat men roodhuiden aan den ingang van
hun hut de courant zal zien lezen en dit
lijkt ons vrij wat vreedzamer bezigheid,
dat het scalpeeren van hun vijanden.
Mag ik u even voorstellen de firma BlacKj
en Co., bestaande uit een hond, Bltack en;
zijn baas, die zich nederig slechts zijn oom-'
pagnon noemde
De heer Charlie had reeds grijze haren,
menige voren rimpelde zijn gebruind gelaat
en ondeugend, maar vol welwillendheid ke
ken zijn pittige zwarte oogen de wereld in.
Aan de punt van zijn stok, over den schou
der geslagen, droeg hij zijn benoodigd ge-,
reedschap; in de eerste plaats het wit met
zwarte tooverkistje. Black speelde echter
altijd de hoofdrol bij de vertooningen, die
de firma opvoerde, hij kon prachtig hoog
springen; op twee, ja zelfs op een poot loo-
pen enz., enz.
Op een goeden ochtend kwam de firma
Black en Co. in een dorpje aan, waar ze dus
zouden moeten overnachten, want de zon
neigde al reeds ter kimme. Voor logies in
een herberg hadden ze echter geen cent op
zak en dus hoopten 2e maar op een schuur
en een wel'willenden eigenaar, die hen niet
verjagen zou.
Toen hoopte baas Charlie nog een klei
nigheid te verdienen eer de avond geheel
viel en daarom klopte hij bescheiden bij
alle boeren aan, en vroeg, of er niet iemand1
was, die verlangde waar gezegd te worden:
„schitterende resultaten gegarandeerd".
--et hielp echter niets; de landbevolking
schéén Veel te nuchter van opvatting, om
iets te hechten aan dergelijke toovenarij en
dus dwaalde ons tweetal hulpeloos rond.
Eindelijk was er wel een oude boer zoo
Toch kon hij het niet helpen, dat het
vermoeden in hem opkwam, of dat niet
de dieven zouden zijn van dien nacht?
Net op het oogenblik, dat hij dit dacht,
gooide de vrouw iets in de graoht, waar
ze langs reden, een vod of een lor,dat Her
belijn echter trouw in het oog hield en...
toen hij het een paar minuten later op-
vischte, bleek het 't wit met zwart ge
streepte zakje te zijn van Poppi 1
„Ha, ha!" mompelde Herbelijn, „maar
daar zullen ze zoo makkelijk niet, afkomen,
die leelijke dieven 1 Ik zal ze wel in het
oog houden 1 Ver af kunnen ze zeker niet
zijn."
Het werd een prachtige dag en het trio
Herbelijn, had tegenover den verdachten
koopman zijn tenten opgeslagen.
's Avonds na afloop, kwamen de twee
buren een praatje houden en sprak de
man: „Ik geloof, dat jullie goede zaken
hebt gemaakt of ik heb het mis!"
„O jawel!"
„En hoe leg je dat dan aan?"
„Met mijn pet! O, daar doe ik mee wat
ik wil
„Kom hier dan ook eens een spelletje
doen, (de man had n. 1. een hazardspel);
dan zal je ongetwijfeld gelukkig zijn."
Herbelijn wist echter, dat dit heel be-
driegelijk was en liet zioh in het eerst
niet verlokken, echter gaf hij stilletjes
