De grootste vrouwelijke
gierigaard.
te weten Ernst Pfundt, die echter een
•eiste meester op dit instrument werd en
iok cfc msohine-panken tritvood.
Van de medacri komen 46 tot de toonkunst
ovorgeloopen, die zich verdoelen in 22
componisten, 14 muziekschrijvers, 6 zan
gers, 2 zangleecaren, één dirigent en één
pianist. De meest bekende namen daar
onder zijn die der componisten Berlioz,
Suppé, BorrodSn, de zangers Bary, Bries-
semeister, Standigl, Tichatachek en de
dirigentLeopolc? Damrosh.
Uit de ambtenaarswereld stammen 45
musici en wel 21 componisten, 19 rnuriek-
sch rij vers, 2 pianisten en 3 zangers, waar
onder de kamerzangeres C. Bitter Gust&v
en Raoul Walter.
Uit den kring der onderwijzers danken
wij 14 componisten, 18 muziekschrijvers en
paedagogen, 6 zangers, 2 zangleeraren, 2
dirigenten, en één orgelvirtuoos, te zamen
dus 43 kunstenaars. Hiervan hebben de
allerhoogste trap bereikt Frans Schubert,
Robert Volkman, Joach, B' ff, Moritz
Haiipftonrm, Bellermans, Tappert, Gla
senap, de zangers Gudehus, Eugen Hil-
dach, Scheidemantel en Heinrioh Vogl en
de stichter der muziekfeesten G. Bischoff.
14 componisten, 10 zangers, 3 muziek
schrijvers en een dirigent gingen van 26
verschillende beroepen naar de toonkunst
over. Zoo vinden wij als overloopers een
boekdrukker, een goudsmid (de componist
Millocker), een kastelein, een timmerman
(den tenor Wiiikelmann,) een metselaar
(den componist Zeiter), een horlogemaker
(den tenor Burgstaller), een zadelmaker,
(den zanger Pennavini), een bakker, een
sloten maker, een belasting-commies, de
zangers Schlosser, Slezak en Tamago.
De zangers Ernst Kraus en Jorn waren
eerst bierbrouwer en kellner, terwijl de
zangers Wachtel en Bötel primitief het
beroep van huurkoetsier uitoefenen.
De groote componist Dvorak was eer
tijds varkensskger en de even beroemde
toondichter Enna vervaardigde vóór hij
begon te oomponeeren schoenen.
Hesak©n de IMerera
Men is voorzeker het bestaan van het
Beaiijnsche paard „Kluge llans nog niet
vergeten, dat eenige jaren geleden de we
reld met den roem van zijn verstandelijke
vermogens vervulde. Zijn glorie duurde
overigens zoo kort en de wetenschappelijke
commissie, die zijn krachttoeren onderzocht,
kwam met zoo groote beslistheid tot het be
sluit, dat daar boerenbedrog in het spel
was, dat het nauwelijks de moeite waard .3,
zich een paard in het geheugen terug te.
roepen, waarvan alle vindingrijkheid oujk-
baar daarin bestond, dat zijn eigenaar met
een geduld en een behendigheid zonder weer
ga was toegerust.
De commissie heeft inderdaad plechtig
verklaard, dat de eigenaar, het schrandere
dier vragen stellend, teekens gaf, waarnaar
„Kluge Hans" zich richtte, om zijn antwoord
kenbaar te maken, dat is te zeggen, om met
zijn rechter-voorpoot het aantal kloppen te
geven, dat overeenkwam met de uitkomst
van de voorgestelde vermenigvuldiging of j
'leeling.
Maar de commissie had niet iedereen over
tuigd. De meester van het dier bijv. was n et
bekeerd. Hij trok zich op zijn landgoed te
rug, om daar eenige jaren later te overlij
den. Ook was een zekere heer Karl Krall
niet overtuigd, die voor de kwestie veel be
langstelling toonde, zich met den eigenaar
van ,,Kluge Hans" in verbinding stelde, het
dier na den dood van zijn meester ten ge
schenke ontving en door een vernuftige vin
ding Het onmogelijk maakte, dat het paard
nauwkeurig zou antwoorden zonder zijn...
horsenen te gebruiken. Aldus slaagde hij er
in, het paard de juiste antwoorden te laten
geven op vragen, waarvan de vrager zelf de
oplossing niet kende.
Overigens verbeterde hij de methode, die
door den eersten eigenaar was toegepast.
Terwijl „Kluge Hans" tot dien tijd C3 oij-
fers, ook de grootste, slechts met behulp van
één poot had kenbaar gemaakt., leende de
heer Kraü hem, om de eenheden met den
rechter-voorpoot, de dozijnen met den lin-
ker-voorpoot, de honderdtallen opnieuw mot
den rechter uit te drukken, enz.
Later kreeg „Kluge Hans" van zijn eige
naar twee Arabische concurrenten, nl. Mo
hamet" en ,,Zarif". En weldra leerde nij
met behulp van een dokter den drie paar
den niet alleen ingewikkelde berekeningen
uit te voeren, kleuren te onderscheiden, woor
den te spellen en te lezen, maar zelfs een
voudige, persoonlijke gedachten uit te druk
ken. Rechtvaardigheidshalve moet opge
merkt worden, dat de spelling van de die
ren niet volmaakt was; dikwijls was die
slechts voor het oor, niet voor de oogen
juist. Zoo spelden zij bijv. „Ferd" in plaats
van „Pferd".
Een andere geneesheer, die de dieren ge
durende verschillende dagen heeft gadege
slagen, legt van dat bezoek rekeneohap af.
De volgende, inderdaad onbegrijpelijk moei
lijke vragen werden den paarden voorge
legd:
„Wat is de wortel van 1.166?" „Hans"
antwoordde onmiddellijk 34.
Een anderen keer steft „Mohamed"
„Hans" zelf voor, het cijfer 42 door 21 te
deelen. Inderdaad antwoordden de voorboe-
nen van „Hans": 2. Daarna vroeg hij, weer
op aandrang van den meester, het getal 21
met 13 te vermenigvuldigen. De uitkomst
was verrassend: 273.
Daarna dicteerde het dier echter parman-
tig-onwillig: „Bein ich müd", wat dus be-
teekende dat het moe was en er genoeg van
had.
Weer ^een andere maal schreef de heer
Krall op het zwarte bord, dat het paard
het hoofd moest buigen; daarna, dat het
den kop nog dieper moest buigen, en telkens
gehoorzaamde het ros zeer nauwkeurig.
Doctor Besredha, van het Instituut-Pas
teur te Parijs, heeft die dieren ook on
derzocht. Zijn oordeel lüidt aldus: „Ik sta
verbaasd over de nauwkeurigheid, waarmee
de dieren antwoorden op vragen, waarvoor
menschen veel meer tijd noodig zouden heb
ben. Het is niet twijfelachtig, nat die paar
den denken, rekenen.... enz."
Ook professor Edinger, van Frankfort,
een beroemd zenuw-arts, is overtuigd, dat
de dieren rekonen, lezen, schrijven en dat
hun meester alles vermijdt, wat op een
signaal lijkt.
Dit zijn de feiten, zooals ze zijn opge
steld door den heer Krall in zijn boek, dat
„Denkende Tiere" heet, en zooals dr. i.art-
kopf ze heeft opgeteekend.
Klaarblijkelijk moeten de gevolgtrekkin
gen der Berlijnsehe commissie niet dan on
der voorbehoud aanvaard worden. Een kort
stondig samenkomende groep ia niet m
staat, dergelijke, ingewikkelde vraagstukken
te bestudeeren. Men moet inderdaad niet
vergeten, dat heb paard in 't algemeen zeer
voor indrukken ontvankelijk is, en dat de le
den der commissie de zenuwen van het dier
kunnen opwekken of drukken, waardoor het
evenals dit wel met een scholier gebeurt,
op den dag van het examen alles verge
ten is.
Men zou zelfs in d; vergissingen, die net
paard begaat, als het voor zijn rechters
staat, het bewijs kunnen zien, dat het een
hooge geestes-ontwikkeling, een functionnee-
rend organisme en geen machine is.
Laten we bovendien niet vergeten, dat
men lang gedacht heeft., dat de doofstom
men van alle intelligentie verstoken waren,
eenvoudig omdat men er niet in geslaagd
was, hun te leeren, hun gedachten uit te
drukken in een voor ieder verstaanbare taal.
Is met de paarden misschien hetzelfde het
geval? Wellicht zal men plotseling bemer
ken, dat ze veel meer verstand hebben clan
de uitdrukkipgs-middelen, waarover ze be
schikken, veroorloofden, aan te nemen, als
men ten minste niet begaafd is met de vin
dingrijkheid en het geduld, waarvan de h te-
ren Krall en yon Osten getuigenis hebben
afgelegd.
In ieder geval is het een belangrijke
vraag, of men den paarden iets anders kan
leeren dan gehoorzaamheid door middel van
de ruwe zweep der koetsiers en of de model
republiek, waarvan Swift heeft gedroomd,-
niet in werkelijkheid ia om te zetten.
Bovenstaande feiten en beschouwingen zijn
ontleend aan een artikel, dat dr. P. E. M.
in de Temps" heeft geschreven.
De eer, als htten mmste een eer ge
noemd kan worden, de grootste vrouwelijke
gierigaard ter wereld te zijn, komt toe aan
mejuffrouw Henriëtfe Green, te New-York,
die het verbazende jaarlijksche inkomen
heeft van bijna 6 inillioen gulden, en dus
zeker wel onder de rijkste Amerikanen ge
rekend kan worden.
Men zou natuurlijk ver vachten, dat een
dame, die zoo'n groot vermogen bezit, in
eèn soort van paleis zou wonen, dertig ot
veertig bedienden zou houden, prachtige
stoomjachten zou bezitten, de mooiste koet
baarheden ter wereld zou koopen, haar ja
ponnen bij Worth zou laten maken, en zou
brommen, als 23e geen vijf- of zeshonderd
gulden kostten. Maar als iemand dat ver
wachtte van mejuffrouw Henriëtte Green,
dan zou hij zeker zeer teleurgesteld zijn,
want zij is een van de inhaligste dames, die
er op aarde rondwandelen.
Hoewel haar jaarlijksch inkomen 6 mühoeai
gulden bedraagt, geeft zij stellig niet meer
dan 1200 gulden uit, en ia zij een van de
ongelukkigste oahepeelen ter wereld, daar
zij in voortduren den angst verkeert voor
dieven of moordenaars.
Juffrouw Green is de dochter van een
man, die door de telegrafie een reusachtig
vermogen verwierf en hij zijn dood sfjn
dochter ongeveer 150 miHioen galden na
liet.
Zij heeft geen eigen thuis, maar boge&H
altijd..in oen der goedkoopste logementen
en trekt voortdurend, zoodra men weet wie
zij is, van het eene naar het andere.
Om 7 uren 's morgens staat zij op, steek*
zich in haar zeer ouderwetsche kleeren, die
altijd versleten en kaal zijn, en gaat dun
naar de keuken, om met de dienstboden te
ontbijten; een maatregel, die haer weke=
lijks een paar stuivers doet uitsparen.
Na het ontbijt rijdt zij doorgaans in sen
rijtuigje naar haar bankiers, waar men eea
kamertje voor haar heeft, waarvoor rij
niets hoeft te betalen, en. hier leest xr de
nieuwsbladen en regelt haar geldelijke za
ken met behulp van een klerk, die door de
Bank betaald wordt en haar dus ook niets
kost.
Om twaalf uren gaat zij weer iww het
logement terug en doet daar het een of an
der huiswerk, bijv. wasschen; want zij zou
het niet over zich kunnen verkrijgen iets
te betalen voor wat zij zelve doen kan.
Als zij in de noodzakelijkheid verkeert,
om een nieuwe japon of mantel te koopen,
loopt rij de heele stiad rond, om toch ma.nx
het goedkoopste machtig te worden, wat te
krijgen is, en wanneer haar schoenen 100
versleten rijn, dat zij niet meer te verstel
len zijn, dan tornt zij er, alvorens ze weg
te doen, de knoopjes af, opdat ze wan
neer zij ze noodig mocht hebben, geen
nieuwe zou behoeven te koopen.
Dit geval kan echter nooit voorkomen,
want zij is al tevreden, als aan ieder
harer schoenen slechts het bovenste knoop
je aanwezig ia.
Niemand, die haar op straat ontmoet, zou
denken, dat rij meer bezat dan een 1
stuivers. Een toch neemt haar vermogen
van 150 millioen jaarlijks met 6 millioeD toe
en zal natuurlijk spoedig het dubbele rijn
van wat het was, toen rij het erfde. Zij is
zoo gelukkig in al haar speculaties, dat, aii
haar fortuin op die wijze blijft toenemen,
zij binnen 7 of 8 jaren het rijksbe mensch
ter wereld zal rijn.
