jfo 1599Ö. LEIBSCH DAGBLAD, Zaterdag* 6 April. Derde Blad.
Kunst, letteren, enz.
Anno 1912.
Buitenlandseh Overzieht.
FEUILLETON.
Liefde ën PSichi.
volgt uitgelaten over de toekomst van het
Chineesche rijk:
,,Ik heb de politieke revolutie ten einde
gebracht; nu begint de grootste sociale
revolutie, waarvan de wereld ooit heeft ge
hoord. Het verdrijven van de Mandsjoes
was slechts het middel tot een grootscher
doel.
De politiek van de republiek zal in het
vervolg zuiver socialistisch zijn. Ik ben een
vurig aanhanger van Henry George, wiens
denkbeelden ik beter te verwezenlijken
acht op den maagdelijken bodem van China
dan in de kapitalistische werelddeelen
Europa of Amerika."
Dat zijn grootsche plannen. Of Joean-
sji-kai er ook zoo over denkt?
Bloembollencultuur.
Men schrijft ons van deskundige zijde:
Vroeger waren wij steeds gewoon een over
zicht te geven van den toestand der Lon-
densche bloemenmarkt en voegden een en
kele maal er aan toe een overzicht van
de mjrkt in Schotland. Heden willen wij
echter een weinig verder gaan en een over
zicht geven van den toestand, in Engeland,
in het algemeen.
Vooraf willen wij mededeelen, dat deze
toestand er allesbehalve rooskleurig uitziet.
Het gehalte der in het afgeloopen jaar ge
leverde bloembollen heeft alle vïjrwachtin*
gen overtroffen. Meenden de bollen kwee
kers, dat ten gevolge van den drogen zo
mer een „slechte broei" voor do deur stond,
alleen is dit vermoeden bewaarheid gewor
den in het artikel „La Reine". Het doet
weinig ter fcake of beste, goede<of infe
rieure bollen 'zijn geleverd geworden; de
eerste zoowel (als de laatste hebben zeer
slecht voldaan. Slechts, een klein percem
tage komt in bloei en van dat kleine ge
deelte zijn do bloemen nog onbruikbaar, daar
zij geen Igoede kleur hebben en alle, geen'
uitgezonderd, groene punten hebben, zoodat
dé waarde van dergelijke bloemen zeer ge
ring is. Alle overige soorten hebben echter
aan alle gestelde eischen kunnen voldoen^
behalve in (de opbrengst.
Voor deze slechte realisatie-resultaten kun
nen echter meerdere redenen worden opge
geven: lo. het zachte klimaat van de eerste
maanden van het jaar. Hiervan is een ge
volg geweest, (dat do bloemen van de in
de zuidelijk 'gelegén eilanden gckw-3okt-ö
bloembollen ongeveer 'een viertal weken eer
der ter markt konden worden gebracht, het
geen natuurlijk onmiddellijk een daling der
prijzen ten gevolge had2o. ten gevolge
van de staking in do kolenmijnen, is de
treinenloop zoodanig door de verschillende
Maatschappijen moeten worden ingekrompen,
dat liet bijna niet mogelijk is een zending:
bloemen naar de in jiét binnenland gelegen
plaatsen te verzenden, tenzij men groot ri
sico wil loopen, dat deze in bedorven toe
stand aankomen: Z»od*oende blijven de or
ders Anders voor de commissie-agenten be
stemd, achterwege en kan slechts de helft
der. aangevoerde bloemen een geschikte
plaatsing bekomen; 3o. ten gevolge der da
ling der prijzen in 1911 hebben de buiten-
landsche afnemers te veel gekocht. Zij kun
nen do grooto quantum niet geschikt ver-
qweTken. Dit laatste is natuurlijk in grooto
mate een gevolg van de staking, doch het
neemt niet weg, dat zelfs in normale omstan
digheden de voorraad te groot zou zijn-
geweest in vergelijking met de vraag. "Wij
zijn er getuigen van geweest, dat tulpen
bollen buiten stonden ie bloeien op kistjes,
waarop zij toch waren geplant, om in de
kassen te worden in bloei getrokken, doch
bij dcnzelfdcn broeier stonden de kassen
eveneens yol i j
Hieruit blijkt toch maar al te duidelijk,
dat het voor den bollenkwoeker niet ge
wonnen is, al ruimen de bollen hier in het
binnenland op, al gaan de surplus getallen
tegen lage prijzen naar het buitenland!
Hieruit blijkt, dat de gekweekt wordende
massa tulpen te groot is en onvermijdelijk
een gevoelige reactie moet intreden, alvo
rens de toestand, wat betreft het finan-
cieele g-edeelte, weer normaal kan worden-
Bij bovenstaande drie redenen hebben wij
moedwillig één verzuimd te rangschikken,
niettegenstaande dat toch een redén is, die
niet alleen niet uit het oog moet worden
verloren, maar die noodwendig onder de
oogen moet worden gezien!
Deze reden is: De expeditie der Holland
sche bloemen
Wij hadden steeds gemeend, dat de in-
tclleclueelo ontwikkeling van den bollen-
kweeker in het algemeen van dien aard was,
dat men zou kunnen inzien welk een groote
schade door dezen handel aan de kweekerij'
wordt toegebracht. Men hoort zoo vaak af
geven op de bloembollen-exporteurs, om
trent hun samenwerking, enz., en men ver
geet, dat juist in eigen boezem ccn groot
kwaad schuilt, welk kwaad bovendien nog
tweeledig is: lo. voor soorten, als Golden
Spur, Henry Irving, Ornatus, e. a. is het
vroege plukken dor bloemen van beslist na-
dceligeja invloed; 2o. door de verzending de
zer en ook andere bloemen, wordt den bui
tenlander de gelegenheid ontnomen voor zijn
waar een loonenden prijs te bedingen- Een
direct gevolg hiervan is, dat de concurrentie
onder de exporteurs en de groote voorraad
den weg aanwijzen de bloembollen tegen
lage prijzen te verkoopen, zoodat den kwee-
ker ten slotte een niet-loonend bedrag voor
zijn artikelen moet worden toegekend, zoo
dat de bloemen hem „iets" hebben opge
bracht en door dat „iets" de prijzen van
de artikelen, die hem zijn broodwinning
moeten bezorgen, van dien aard zijn» dat
ze ,de werkelijke kosten niet kunnen dekken,.
Zeer terecht schreef de heer Kr dage deze
week in het „Weekblad voor Bloembollen
cultuur (Zie onder Gemengd elders in dit
blad) dat de Algemeene Vereeniging niet
gemakkelijk zou zijn te vinden eenige dwang
maatregelen toe te passen, overtuigd als zij
is, dat de uitwerking van dergelijke maat
regelen een negatief resultaat zouden heb
ben. Wij .zijn het dan ook volkomen met
hem cèns, waar hij „tusschen de regels
door" zegt, dat de kweeker zelf moet
gaan inzien dat <je kleine winst aan de
eene zijde gemaakt, wordt verwerkt tot een
groeten schadepost in fle opbrengst der
kweekerij.
Het spreekt vanzelf, dat dé uitvoer van
Hollandsche bloemen ook een verkeerden
invloed heeft op „het gestel" van den af
nemer. Men wete, dat, zelfs onder normaio
omstandigheden het verhandelen der Hol
landsche bloembollen zelden voldoende loo-
nend is voor den bnitenlandschen afnemer,
en men begrijpt dan poks dat hij, indien hij
door den leverancier wordt gedwarsboomd
in het maken van een meestal klein
winstje, hierover 'niet best is te spreken
en hem allesbehalve vriendelijk bejegend, iets
wat natuurlijk weer een groeten terugslag
geeft op de Hollandsche markt.
Wij willen ons dezen keer onthouden van
het geven van eenige prijzen, daar die in
de laatste weken van dien aard zijn, dat
„het water over de oogen loopt."
ZeeuwsohGenootschap der
W etensohappen.
In de alg. vergadering werden o.a. be
noemd tot leden van dit Genootschapprof.
dr. P. D. C'hantepie de la Saussaye, voorz.
van de Kon Ac. van "Wstensch. te Leiden;
mr. A. J. Fokker, prof W. H. Y. Groene.we
gen, prof. dr. H. A. Lorentz, te Leiden,
en dr. Th. G. den Houter, inspecteur van
de Volksgezondheid te 's Gravenhage.
Plan 1913.
Onder voorzitterschap van den burgemees
ter van Delft heeft de commissie voor Plan
1913 daar andermaal vergaderd. Besloten
werd een tentoonstelling te houden van ge
schiedenis en oudheden van Delfteen af
zonderlijke tentoonstelling van Delftsch aar
dewerk, welke zal worden ondergebracht in
de zalen van het museum Huis Lamberts van
Meerten, benevens een tentoonstelling van
moderne Delftsche kunstnijverheid.
De aardewerkfabriek ,,De Porceleyne
Fles" zal buitendien zelf een tentoonstelling
inrichten, en de fabriek van gebrand glas
van Jan Schouten en de firma Braat zullen
zich mede niet onbetuigd laten. Men zal
trachten een waarborgfonds van f -10,000 te
vormen.
Nieuw Stadhuis te
Rotterdam.
Wij hebben reeds medegedeeld, dat in ien
Baad van Botterdam de burgemeester zei-
de, dat eenige architecten-door B. en Wa,
zijn uitgeuoodigd vóór 3 Nov. a.s. een ont
werp voor den bouw van een nieuw Raad
huis aldaar in te zenden.
Het zijn de heeren: K. P. C. de Bazel, ar-
chiteot te Bussum; M. Brinkman en C. B.
van dor Talc, architecten te Rotterdam;
prof. Henri Evers, hoogleeraar te Delft;
C. N. van Goor en W. F. Overeijnder, ar
chitecten te Rotterdam; prof. J. F. Klink
hamer, hoogleeraar te Delft; W. Kromhout
Czn. architect te Rotterdam; J. A. G. van'
der Steur, architect te 's-GravenhageJan
Stuyt, architect te Amsterdam.
Tot ons leedwezen missen wij Berlage's
naam, merkt de ,,N. R. C." op.
Z. M. de Koning der Belgen heeft le-
noemd tot ridder in de Leopoldsorde dsn
heer J. B. de Pauw, leeraar aan het Kon.
Conservatorium te Amsterdam.
Neder landsohe op gravin gen'
inGriekenland.
De Groniügsche hoogleeraar dr. C. W.
Vollgraff is naar Griekenland vertrokken,
om de opgravingen te Argos te hervatten,
waarmee hij juist tien jaar geleden een aan
vang maakte.
De geldmiddelen voor deze Nederlandsche
ondernemingen worden ingezameld door een
commissie, waarvan prof. dr. F. J. L. Kra
mer, directeur van het Koninklijk Huisar
chief, voorzitter, en de heer C. W. Lunsingh
Scheurleer, te 's-Gravenhage (adres Scheur
leer Zonen), penningmeester is. Tot de le
den lezer commissie behooren de hoogleera
ren Karsten, Damstó, Six, Boissevaïn en Je
heer J. Willebeek le Mair te Rotterdam.
Belangstelling en mildheid van verschei
den kanten heeft reeds ongeveer f 2800 bij
eengebracht, daaronder begrepen de som
van f 300, waarmee de Regeering prof. Voil-
graffs onderzoekingen steunt. Doch er is
f 4000 noodig, om den arbeid zoo krachtig te
kunnen voortzetten, als de zaak vereischt.
Mengelberg te Rome.
Men schrijft uit Rome aan „De Tijd.":
De muzikale wereld is hier reeds in
spanning wegens de aanstaande komst van
Willem Mengelberg, die van 11 tot 21
April in het „Augusteum" vier ooncerteH
zal dirigeeren, waarvoor de directie, met
het oog op den buitengewonen toeloop, ccn
afzonderlijk abonnement verkrijgbaar nceft
gesteld.
De „Giornale d'Italia" gaf een geest
driftige aankondiging, dat de groote Men*
gelberg, na twee jaar afwezigheid, wo ler-i
om op komst is en dat hem te Rome ODge*
twijfeld nieuwe triumfen wachten.
Nederlandsche NatuurhislCa
rische Vereeniging.
„Natura", orgaan der Nederlandsche
Natuurhistorische Yereeniging, deelt me
de, dat de Vereeniging haar ledental hcefb
zien klimmen tot 2000.
De onthullingen van Madame
S t e i n h e i 1.
Het sensatieproces, voor een tweetal ja»
ren te Parijs gevoerd,waarbij Madame
Steinheil beschuldigd werd haar moeder,
en haar man te hebben vermoord, ligt nog
versch in elks geheugen.
Niettegenstaande zij door de rechtliank
werd vrijgesproken, bleven toch velen aan.
haar schuld gelooven en nog altijd scheen
het mysterie niet opgelost... totdat Ma-,
dame Steinheil op aanraden harer vrien*
den besloot, om haar Mémoires uit te ge*
ven.
In dit merkwaardige boek schetste zij
haar jeugd, en haar huwelijk met den, z x>-
veol ouderen schilder Steinheil haar optre
den in de groote wereld, haar verhouding
tot Felix Faure, den thans overleden Pre
sident van de Fransche republiek, «Ka'
moord en al zijn bijzonderheden, haar ver
blijf gedurende 350 dagen in de gevangenis,
Berichten van kleine schermutselingen
houden de aandacht op het oorlogs-
11 e r r e i n gevestigd. Verder wordt de
'nieuwsgierigheid eenigssins geprikkeld
j'door een bericht in de „Frankfurter Ztg."
idat de telegrafische verbinding met Tripoli
Sedert Woensdag uitsluitend voor de regee-
ring -bestemd is. Perstelegranimen worden
niet doorgeseind, waaruit men de gevolg-
1 trekking maakt, dat op het oorlogsterrein
belangrijke gebeurtenissen in aantocht sijn.
Ten aanzien van de vredesbe-
Inoeiingen stelt de Turksche pers zich
itnet merkwaardige eenstemmigheid op het
iztandpunt, dat de vertraging van den her-
ihaaldelijk aangekondigden stap der groote
mogendheden hij de Porte te wijten ia aan
(frees voor een zekere mislukking. De groo-
!te mogendheden zouden een gunstiger
'oogenblik willen afwachten. Haar diploma
tie volgde zeer opmerkzaam den zich voor-
ibereidenden ommekeer der Italiaansohe
ppentxiro meening ten gunste van de ver-
Uoochening van het inlijvingsbosluit van 5
November. Zoodra deze ommekeer meer be-
J paalde vormen zou hebben aangenomen,
tsou de diplomatie haar goede diensten aan
j bieden.
TF Maar voor de Italianen dat inlijvingsbe-
irtuit gaan verloochenen, moet er toch nog
i| heel wat gebeuren, dunkt ons.
De Engelsohe mijnwerkers-
tak i ng nadert haar einde. De offi-
Cieele uitslag van de stemming der mijn
werkers is: 201,013 voor en 244,011 tegen de
hervatting van den arbeid.
Daar er geen meerderheid van twee derde
Her uitgebrachte stemmen is, adviseert
l»et uitloerend comité tot hervatting
yan den arbeid. Of dit advies zal
gorden opgevolgd, zal op de heden te hou
den nationale conferentie worden beslist.
Zoo als te verwachten was, heeft het
lïestuur van den Engelsohen mjjnwerkera-
Jxmd, niettegenstaande den ongunstigen
jnitslag van de stemming, den raad gege
tpten den arbeid te hervatten. De stemming
£s wel merkwaardig uitgevallen. De mijn
werkers in Zuid-Wales, die onmiddellijk
voldeden aan den oproep tot staking zijn
Ithans voor hervatting van het werk en
de arbeiders uit het Noorden, die slechts
{fcegen wil en dank den strijd aanvaardden,-
.tootidon dien thans gaarne tot het uiterste
^willen volhouden.
Heden zal nu een nationale conferentie
yan mijnwerkers worden gehouden, die
beslissen zal of de raad van het bestuur op
gevolgd zal worden. De „Daily Mail" is
teel gerust omtrent den afloop en be
schouwt het als zeker, dat binnen een week
.weder overal in mijnen gewerkt zal wot-
Jden.
„Er zal", zegt het blad, „geen pressie
op de arbeiders worden uitgeoefend; deze
hebben ruimschoots hun bekomst van de
staking.
Bovendien zijn de verschillende districts-
fcasson uitgeput, zoodat er geen ondersteu
ning meer wordt uitgekeerd.
Woensdag werkten in Warwicksshire,
Sbaffoilrlshine, Bristol, FcHrest of Dean,,
NoorcbWales en Schotland reeds ongeveer
40,00 man en naar men verwachtte, zou
het aantal gisteren tot 60,000 stijgen.
Robert Smillie, de vice-president van den
Engel schen mijnwerkersbond, gaf de vol
gende verklaring van het feit, dat de
meerderheid der arbeiders zich voor voort
zetting van den strijd heeft verklaard: „Om
twee redenen hebben de mijnwerkers tegen
hervatting van don arbeid gestemd.
„Ten eerste Avas in het Lagerhuis de mee.
ning uitgesproken, dat de staking niet van
de arbeiders was uitgegaan, maar van agita
toren; dat de mijnwerkers tot staking wa
ren gedsvongen en dat ziji gaarne zouden
werken, als zij maar durfden.
„Ook ia gezegd, dat als men slechts poli
tie en troepen naar de mijnen zond, de sta
king spoedig gedaan zou zijn, daar de lei
ders de arbeiders van het werk afhielden.
Leze beweringen hebben ontstemming ge
wekt onder de werklieden en dit heeft in
vloed gehad op de stemming.
Stil en gebroken zat de oude vrouw bij
zijn bed. Zij hield haar doffe oogen strak
gericht op den stervende, die van de we
reld en haar smarten niets meer afwist.
Een onbewust inslapen. Dan was het voor
bij. De Dood raapte zeis en sikkel bijeen,
sloeg zijn donkeren rouwmantel vaster om
zijn magere schouders en ging weer verder.
Boven in de villa van mevrouw Reinhardt
.volgde de eene drukte op de andere.
De bloedverwanten van de oude dame
waren gearriveerd en hadden de vrouw des
huizes reeds dood gevonden. Zij was kalm
ingeslapen. Toen Louise haar 's morgens
de koffie wilde brengen, lag zij' onbeweeg
lijk op zijde. „Een beroerte," constateerde
dr. Yollmiller.
Louise was diep geschokt. Van al de aan
wezigen, die met onverschillige gezichten
in het salon zaten en het over de rijke na
latenschap hadden, was zij de eenige, die
weende. Zij zorgde evenals vroeger voor
alles, maar haar krachten, welke tot dus
ver stand hadden gehouden, begaven haar.
Zij hield zich slechts nog met moeite op de
been en kon al het werk, hetwelk door de
aanwezigheid der vreemden nog was ver
meerderd, nauwelijks af.
Laat 's avonds kwam juffrouw Lindemann
uit de stad en bracht haar de droeve mare
Van het overlijden van den ouden Striegler.
Ook een brief van Hendrik Striegler. Den
En dat de regeering geen redelijken
loonstandaard, in de wet heeft durven op
nemen, heeft eveneens den avrevel der ar
beiders gewekt en hen mede tot tegenstem
men genoopt."
Wij gaan van Engeland over naar O o 6-
t e n rij k-H o n g a r ij e. Daar is de poli
tieke hemel erg bewolkt, zooals wij reels
eenige malen hebben aangetoond. Wel is
na 's Keizers laatsten brief aan minister
president Khuen Hedervary de vrede- her
steld, maar de toestand is toch zoo, dat bij
de eerste gelegenheid de beste de oppo
sitie in Hongarije wel weer het hoofd zal
opsteken.
Khuen Hedervary schijnt echter vastbe
sloten niet terug te deinzen voor krachtige
maatregelen. Volgens een telegram uit
Weenen nl. zeide hij, na afloop van de Ka
merzitting van Woensdag in de wandelgan
gen tot een groep kamerleden, dat het van
zelf sprak, dat de Kamer ontbonden zou
worden, wanneer blijken mocht, dat zij niet
tot werken in staat zou zijn.
„Als de orde in het parlement niet her
steld wordt," zoo eindigde hij, „beleven wij
binnen een maand de ontbinding van den
Rijksdag."
Maar behalve in Hongarije is er nog
elders in de samengestelde Donaumonarchie
strubbeling, nL in Kroatië.
Het is neg geen week geleden, dat keizer
Franz Joseph in een brief aan den Hon-
gaarschen minister-president het Hongaar-
sc-he volk aanspoorde mogelijk te maken
de voortzetting van den constitutioneelen
arbeid. In dit schrijven beklaagde hij zich
er over, dat de Hongaren het hem zoo
moeilijk maken- om de constitutioneele
rechten van de natie onverkort te hand
haven. De moeilijkheden worden in het
leven geroepen doordat de Magyaren ér
voortdurend op uit zijoi op slinksche wijze
te tornen aan de constitutioneele voorrech
ten van de Kroon en daaTbij beroepen zij
zich dan nog voortdurend op hun grondwet,
terwijl toch hun eigenlijk doel is den band
tusschen Hongarije en Oostenrijk losser
te maken.
Nu doet men in Kroatië, dat een autono
me staat in het koninkrijk Hongarije is,
tegenover Hongarije juist wat het Magya-
renland tegenover Oostenrijk doet. Blijk
baar echter denken de Hongaren: ,,Als
twee hetzelfde doen is het nog niet het
zelfde", en daarom hebben ze tegenover de
Kroaten, die een geheel zelfstandigen staat
naar Hongarije willen voimen, een reeks
dwangmaatregelen genomen om de onwilli
ge Slaven te dwingen zich onder het oude
juk te krommen.
In Oostenrijk gelooft men niet, dat Hon
garije zal slagen in dat voornemen en men
wijst daar op het eigenaardige geval, dat
de politieke rechten van Kroatië door Hon
garije worden verkort, juist op het oogen
blik dat het Hongaarsche parlement zelf
zoo uitdrukkelijk voor zijn vermeende rech
ten opkomt.
Nu China een ministerie heeft, begint
het ook de betrekkingen met het
buitenland op normalen grondslag te
brengen. Reeds zijn de voorbereidende
maatregelen getroffen voor dJe zending van
bijzondere gezantschappen naar het bui
tenland voor de erkening der republiek.
Ook wordt bericht, dat het Mantsjoe-hof
in den loop dezer maand naar het Zomer
paleis zal verhuizen. Het Winterpaleis zal
dan verder door de Tepublikeinsche regee
ring worden benut.
Verder weet deze berichtgever te melden,
dat streng toezicht wordt gehouden op den
Mantsjoe-bond ten einde het optreden dor
reaotie in de hoofdstad te voorkomen.
Er zijn echter nog andere factoren dan
de reactie, die de rust in het rijk bedrei
gen.
Uit Sjanghai wordt aan hetzelfde blad
bericht, dat uit Hangtsjou, de hoofdstad
van de provincie Tsjekiang, het bericht van
ernstige onlusten kwam. De geregelde troe
pen zouden daar een dreigende houding
aannemen en ook te Sjanghai acht men
zich niet veilig; de verstrekking van muni
tie aan alle troepen werd toch opgeschort.
Dr. Sun Jat Sen, de Ohineesche revolu-
tionnair, heeft zich in ©én onderhoud als
brief, waarin hij haar zijn woord teruggaf.
Heel kort, zonder phrases en zonder ver
ontschuldiging. „Voor jou heeft je meeste
res immer8 gezorgd," schreef hij aan het
slot. „Dat i's een groote geruststelling voor
mij; maar ik heb eindelijk een vrouw noo
dig. Ik hoop, dat het je goed zal gaan."
Zij was geheel verbijsterd. Zij moest naar
hem toe, moest hem zien, moest alles van
hem hooren. Dat, dat kon niet waar zijn 1
Zij vond ook geen tranen voor haar groote
smart, maar voelde haar oogen slechts
branden en een gejaagdheid in haar leden,
alsof die haar in 't geheel niet toebehoor
den. Zij sloeg een doek om haar schouders
en snelde het huis uit. Het was reeds over
negenen.
Alsof zij op de hielen werd gezeten, zoo
haastig rende zij door de straten naar de
bakkerij. De ramen van de woonkamer wa
ren vast gesloten, maar in den winkel
brandde een flauw licht. De bel sloeg dof
aanmen had deze omwikkeld. In de sofa,
welke tegen den muur stond, zat een ge
daante met wit haar: het noodlot was in
de laatste vier en twintig uur over het
oude hoofd heen gevaren en had het geheel
grijs doen worden.
Zij staarden elkaar aan, de moeder van
Hendrik en het meisje. Toen hielden zij
elkaar innig e>n zwijgend omvat. Zij konden
niets zeggen. Alle vragen, welke in Louise's
jong, bedroefd gemoed oprezen, verstom
den bij het groote verdriet der vrouw voor
baar, die alles had verloren, wat haar
levensavond tooien en verheldoren moest,
den echtgenoot en den zoon. Zij stonden
bij het lijk van den ouden baas, hetwelk in
de aangrenzende woonkamer in de kist lag.
„Hier heeft hij geleefd," zeide do oude
vrouw meb een door tranen gesmoorde
stem. „Van hier uit zullen zij hem morgen
halen."
„Vader!" zeide Louise snikkend, terwijl
zij bij de kist neerknielde. „Lieve, goede
vader!" En nu weenden zij beiden; ween
den stille, heete tranen om den doode, om
hun laatsten steun, die hen had verlaten.
En ook om den levende, die eveneens voor
hen was gestorven.
Geen enkele der bloedverwanten bekom
merde zich meer om de baar, welke in dé
pronkkamer dier villa stond; slechts de
vreemden gingen er heen, men beschouwde
het lijk, legde bloemen op do kist, sprak
een paar onverschillige woorden en veTliet
weer het vertrek. Bergen van kransen la
gen in het rond. Men had kunnen meenen,
dat de vrouw daar tusschen de brandende
kaarsen, onder de wuivende palmen en
bloemen een leger van treurende harten
had achtergelaten.
En toch waren het maar twee oogen, die
tranen om haar vergoten. Slechts zij schrei
de, wier geluk de doode mede in haar som
ber graf sleepte..
De begrafenis was voorbij. De nalaten
schap was geregeld. Er was geen testament
gevonden. De rijke erfenis viel in handen
van hen, die de overleden© door dé rechten
van het bloed nabestonden. Legaten waren
er niet. Daar mevrouw Reinhardt de uni-
verseele erfgename van haar man was ge
weesterfden bijgevolg slechts de bloedver
wanten uit haar geslacht. Er heerschte
groote opgeAvondenheid onder de bloedver
wanten van den overleden geheimraad; zij
werden soms grof,.
iaamoManan.iWHU'jne—
Alles was tevergeefs. Er waren geen be
palingen gemaakt omtrent hetgeen er na
den dood zijner vrouw met het vermogen
moest gebeuren. Zijn vrouw was volkomen
vrij in haar handelingen gelaten. Ook de
oude vriend des huizes, advocaat Vollmil-
ler, die een broeder van den geneesheer
Avas, schudde zijn hoofd.
„Zij was or nooit toe te bewegen om een
testament te maken," zeide hij tegen zijn
broeder, „mogelijk uit angst voor den
dood; er zijn zulke naturen. Zij zijn dan
bang, dat God zo zou kunnen halen. Er is
niets mee te beginnen. En ten slotte is het
toch ook hetzelfde, wie al dat geld krijgt.
Geen enkele van al de erfgenamen heeft
het verdiend."
„Om die allen bekommer ik mij niet het
minst," zeide de geneesheer verbitterd.
„Maar dat die vrouw niet aan het meisje
heeft gedacht, dat jeugd en gezondheid
voor haar heeft opgeofferd, dat is een
schande
„Misschien heeft .zij dat bij haar leven ge
daan. Kunt gij dat weten V'
„Neen, maar ervaren."
Zij zaten in de studeerkamer van den
overleden geheimraad op den neef der erf
laatster te wachten, die nog in de biblio
theek met het rangschikken der papieren
bezig was.
De dokter belde. Louise verscheen. Zij
had een eenvoudige, zwarte japon aan met
een dito boezelaar en keek vragend beide
heeren aan. Vollmiller verzocht haar nader
bij te komen en zeide op gedempten toon:
,,Gij zijt hier toch op de hoogte van alles,
nietwaar, Louise?"
„Hoe bedoelt u dat, dokter?" vroeg het
meisje onthutst.
„Wel, ik bedoel, in uw belang vraag ik
het, Louise. Ik bedoel, mevromv Reinhardt
heeft toch zeker een brief nagelaten, reeds
ter wille van u, Louise? Weet gij daarvan
niets af?"
Het viel hem toch moeilijker om zijn ge
dachten in woorden te kleeden dan hij
zich had voorgesteld. Het stille gelaat van
het meisje met de groote, vragende, ver-
Avonderde oogen irriteerde hem zeer.
„Ik weet Aran geen brief af, dokter,^
zeide het meisje bedaard.
„Maar gij Aveet toch, dat mevrouw Lein*
hardt beloofd heeft \-oor u te zorgen, niet
waar?"
Zijn driftig temperament werd hem de
baas. Hij sprak luid en energiek.
„Zij heeft dat beloofd, meermalen," zei
de Louise, en haar oogen vulden zich met
tranen. „Ook dat ik in dit huis zou blijven
met Troll. En voor den tuin zou zorgen,
wijl..."
„Nu, wijl? Spreek maar ronduit., Louise,
hier kunt ge dat doen."
Het meisje streed een oogenblik met zich-
zelve, vóórdat zij zacht, heel zacht ant
woordde: „Wijl mijn verloofde niet op mjj
wilde wachten, totdat
„Totdat de vrouw stierfNu, en heeft
hij dan niet gewacht?" Het klonk half toorn
nig, half schertsend.
Zij schudde haar hoofd en begroef haai}
gelaat in beide handen.
(Wordt vervolgd.)
