FEUILLETON.
JACK SIMPLETON.
Hoe Twinkie Winkie by
de sterren kwam.
Anekdoten*
Nieuw© Eaadsels.
bljjven moest om die pijnlijke naald er uit
te halen, wat haar evenwel boven verwach
ting gelukte, waarna zo weer als een pijl
uit den boog haar kameraadjes wilde in
halen.
Daar het paadje echter zeer steil was en
zij met zoo'n vaart rende, viel ze opeens
hals over kop in het struikgewas, waar zo
echter hangen bleef tuascheu de takken.
„Wat is dat?" vroeg een stem van bene
den.
„O, een wezel, zeker, of iets dergelijks",
antwoordde een ruwe, onaangename stern.
En wat Letty toen verder hoorde deed
haar hevig ontstellen.
„Denk je, dat het onze tijd al is om op
t© breken zeg? Ik verzeker je, dat ik blij
zal zijn als dit. zaakje achter den rug is,
want ik houd niks van zulke levende waar
„Kom wees toch zoo gek niet, man
Een voordeeliger slagje kun je zeker niet
slaan. Ik verzeker je, dat we daar goed
wat bij zullen winnen, ais we dat mil-
lionnairskind in onze macht hebben, En ge
vaar is er ook absoluut niet bij, want er
zijn haast geen bedienden op de villa, op
dit oogenblik en cle kindermeid is natuur
lijk weer in slaap. We pikken den kleinen
jongen op en geven hem onmiddellijk wat
zoets in den mond, waarna wij 'm smeren.
M.aar wil de heer Woolston. zijn jongen
terughebben, dan zal hij moeten betalen 1"
Letty bad niet lang bedenktijd,
want in waarheid schenen de mannen zich
reeds op weg te begeven. Zoo mogelijk
rende ze nu nog ééns zoo vlug terug, ze
voelde haast geen grond onder zich en had
ten laatste een vreeselijke pijn in de zij.
Goddank, daar stond ze bij het hek en
rond alles nog hetzelfdede meid doezelen
de en het kind op den grond in het gras-
Voorzichtig trad ze binnen, en de bonne
werd niet eens wakker maar wel begon de
kleine jongen te schreeuwen.
Letty stak haar hand naar hem uit en
knikte hem eens vriendelijk toe, waarna
ze hem één, twee, drie, op den arm nam en
in huis droeg. Maar daar wachtte haar nu
nog een groot© teleurstelling, want ze vond
waarlijk het huis geheel verlaten door de
overige bedienden. Klaarblijkelijk hadden
de mannen hun tijd goed gekozen.
Ja, nu was Letty toch ook waarlijk wan
hopend, want ze kón niet meer dat voelde
ze nu duidelijk, nu ze even tot 'rust kwam
en cle baby huilde, dat haar hooren cn zien
verging.
Wat zouden cle kindermeid en zij met
haar heiden nu beginnen tegen die boos
doeners, die nu weldra hier konden zijn?
En ja. er was wel een telephoon in huis,
maar zij wist niet, waar ze heen zou tele-
phoneeren. Ja toch... Ze zou de juffrouw
maar vragen haar te verbinden met het
politiebureau; dan moesten die maar zoo
gauw mogelijk hulp zenden.
Net was ze nog bezig deze zaak in orde
Een geheimzinnig Reiziger.
Slot)
Het getuigenis van kapitein Webb, van
den hotelhouder uit „De Roode Leeuw",
waar Robbin nog had gedejeuneerd met
ruiter Brimstone, en alle verdere verkla
ringen die Jack wist af te leggen, waren
natuurlijk niet precies geschikt, om den
intendant een zeer lichte straf te bezorgen
en hij werd dan ook gedeporteerd naar
een heel andere plek, dan het heerlijk
groene eiland, dat hij zich in gedachte uit
verkoren had als zijn verblijfplaats; waar
hij den „grooten heer" had willen spelen
na de verraderlijke rol, die hij gespeeld
had.
Nelly was aldus verlost van haar schrik
beeld en leefde rustig en kalm verder,
tusBchen hen, die haar lief waren: in de
eerst© plaats haar gebrekkige tante Eli
sabeth en in de tweede plaats baar trou
wen schildknaap aan wien zij zich 6teeds
te brengen, toen ze ook de klasse zag ver
schijnen voor het hek, die haar al dien tijd
gezocht had.
Nu kwam er eindelijk wat opluchting en
ik verzeker je, dat Letty de heldin van
den dag werd.
Door haar energiek optreden had ze den
miUionnair Woolston zijn zoon en stamhou
der gered, de omgeving bevrijd 'vin een
paar laaghartige gauwdieven, die nu ook al
in handen der politie vielen en de meid
had zij een duchtig lesje gegeven in waak
zaamheid dat voor haar leven lang hielp.
De dankbaarheid der familie was dan
ook hartroerend en Letty kreeg haar heele
leven lang een toelage van den lieer Wool
ston, die haar in staat stelde te ëcudeeren
aan de Universiteit die zij later zelve kie
zen zou. En als ons meisje blijft bij haar
voornemen, dan leert ziji voor dokter ©n
wordt dan vast en zeker kinderarts.
De kleine James Woolston is dol op haar
en één van do eerste woorden die hij leert
uitspreken is ,,Let, Let, Let!"
Haar medeleerlingen gunnen haar allen
haar geluk, want zij voelen ook, dat je wel
bijzonder© durf moet bezitten om alles zoo
op pooten te stellen.
Twiukié Winkie was cle kleine postbode
op het dörp en bracht de pakjes rond ia
een wagentje, dat hij voor zich uitduwde.
Hij leefde aan het uiteinde van het dorp in
een aardig huisje met een schoorsteen zoo
lang als een sterrekijker, waardoor hij heel
duidelijk de sterren kon zien. Zijn grootste
verlangen was eens bij de 6terren op be
zoek te gaan, voornamelijk bij die eenc ster,
die steeds hem toewenkte, totdat hij 't gevoel
kreeg, dat die ster een goede vriend van
hem was.
Op zekeren dag kwam hij doodmoe thuis
Hij had zooveel pakjes te bezorgen cn zijn
wagentje was zoo zwaar, en het Kerstfeest
was zoo aanstaande, dat er wel tweemaal
zooveel pakjes rond te brengen waren als
anders.
Goede Hemel!" zei hij, zwaar zuchtend,
toen hij de deur van zijn huisje binnentrad.
.,0, mocht ik maar één keer bij de sterren
komen. Ik voel, dat ik mijn werk. dan veel
boteT zou doen. O, ik wou zoo graag!"
Opeens voelde hij zich door een onweer
staanbare kracht opgeheven; hij werd door
den schoorsteen getrokken. 6teeds hooger.
„Wat gebeurt er met mij?" riep hij angstig
en verwonderd uit. Hij ging al maar hooger,
boven de daken der huizen, hooger, steeds
hooger en sneller, steeds sneller.
„Waar zal ik toch terecht komen?"
zuchtte hij.
Maar even plotseling als zijn vaart begon
nen was, kwam er ook een einde aan en
meer gehecht voelde. Intusechen volgde z«
met de grootst© belangstelling de omkee
ring op staatkundig gebied, die er plaats
had aan de overzijde van het kanaal,
waar negen jaar later, de wettige koning
Karei II weer tot koning werd uitgeroepen
door het Vereenigde Parlement.
HOOFDSTUK V.
Hampton Cour
Dus negen jaar varen weer verloop en,
sinds de gebeurtenissen, vermeld in de vo
rige hoofdstukken. Olivier Cromwell, Groot
Brctagnes Lord Protector was gestorven
en de wettige vorstenzoon, dien wij ont
moet hebben, onder den titel van Cavalier
Brimstone, was weer tot koning uitgeroe
pen onder luiden bijval van heel zijn volk
Nelly was op dit tijdstip vi^r en twintig
jaar en was opgegroeid tot een schoone en
statige jonkvrouw maar zij scheen niet tot
een huwelijk geneigd ten minste zij had nog
geen keus gedaan onder de zonen van den
hooge Engelschen adel.
Op zekeren dag kwam er e n ruiter aan
gedraafd, di? denzelfden weg had afgelegd
dien indertijd ook de geheimzinnige ruiter
hij voelde zich neerkomen in iets wits, weeks
en verst Bekends. t
..Kwak, kwak, kwak?" hoorde hij voor,
achter en rondom' zich.
„Wat betcekenfc dat alles!" stamelde hij*.
„Deuk cr aan, dat jc niet meer op do
a^rdc bent. Pas op toch', je gooit hier alles
omver. Beneden willen zij een witten Kerst
mis hebben, maar ik vrees, dat het door
jouw lompheid niet zal kunnen."
Tvvinkic Winkie keek verbaasd om' zicK
heen. Overal in 't ronde zag hij troepen,
ganzen, welke door een oude vrouw, die
op iets zat, dat veel op een wolk geleek,
geplukt werden. Een groot© gans lag op zijn]
rug op haar schoot en de voeren vlogen in
alle richtingen heende lucht was er vol van,
„Kijk nu eens, wat je gedaan hebt!" brom
de zij. „Die zak moest pas morgen open ge-'
daan worden en dan moest er voorzichtig1!
wat uitgeschud worden. Dat zal me. wat;
geven, daar beneden; iedereen zal steen en»
been klagen. De oudste mensehen rulleni
het hoofd schudden en zeggen, dat .zc zich!
niet herinneren kunnen, da.t er ooit zóó iets|
gebeurd is. En dat is alles jouw schuld,
niet de mijne!"
Eu dreigend stak zij een ganzenvleugel in',
de hoogte. Winkie was te versehrikt om een.
woord te zeggen. Toen schreeuwde zij weer:
„Hoe ben je hier gekomen? Was het opj
de vleugelen van den wind, op den staart,
van een komeet of op een bliksemstraal?!
Of deed je het alleen maar uit pure ondeu
gendheid
„Och!" schreeuwde Twinkie Winkie -*i
hij moest ook wel schreeuwen, want d«'
ganzen maakten een reusachtig lawaai
..och, ik weet niet, hoe ik hier ben gekomen..
Ik werd opgelicht en liicr ben ik nu!"
„Zoo!" schreeuwde de oude vrouw, maari
haar stem klonk dezen keer veel vriende
lijker. „Wat wou je eigenlijk doen?"
,Jk wou graag de sterren bezoeken," riep'
Twinkie Winkie opgewonden uit.
„Nu, dan ben je al halverwege. Je hebt
niets anders te doen, dan de ladder, waai1
je vlak bij staat, te beklimmen."
„Deze ladder?" gilde Twinkie Winkie.
„Ja," hernam de oude vrouw. „Wees. toch')
stil," riep zij tot de ganzen, die er rustig'
op los snaterden.
Twinkie Winkie keek eens naar de ladder,
en toen naar de lucht; hij zag geen eind
aan het aantal sporten. Hij werd duizelig)
alleen bij het zien. „Moet ik daar op klim-;
men?" ri.ep hij moedeloos uit. -„De ladder
is zoo smal, dat ik bing ben er af te vallen!
Ik ben nu a-1 duizelig."
„Goede Hemel!" riep de ganzendama uit,
„wat ben je toch vreesachtig. Wat is er
nu weer
„Ik had net een gevoel, alsof ik in d©
lucht stapte in plaats van op een sport, en
ik heb mij op mijn tong gebeten en nu'
staat cr iets zwaars op .mijn voet," zei
Twinkie Winkie half huilend.
„Wat een laffe jongen ben je tochzei
Brimstone hal gevolgd en deze man, ineb
zijn krijgshaftig uiterlijk, vc.~ocht om de
gunst, onze jeugdig© burchtvrouw een brief
te mogen overhandigen.
Hij werd ontvangen in de bewuste groote
zaal en reikt© Lady Nelly een missive
over, die zwaar verzegeld waa.
„Uit naam van den Koning," 6prak de
kourier eenvoudig.
Zeer ontroerd opende Nelly den brief,
waarvan zij den inhoud vol verrukking door
liep.
„Z. M. heeft ons nog niet vergeten," zei
ze tegen tante Elisabeth„hij is nog >vel
zoo goed, zich zijn verblijf op 't kasteel al
hier te herinneren cn noodigt ons uit, de
feesten te Hampton Court to komen bijwo
nen, waar alreeds eenige vertrekken voor
ons verblijf zijn ingericht".
„Dat is een tijding, di© alweer heel veel
leed zou doen vergeten," zuohtt© de oude
dame, „had mijn goede broeder deze onder
scheiding eens bijgewoond, wat zou hij zich
dan verheugd hebben
„We zullen onze koffers moeten pakken
en toiletten bestellen in Londen", riep de
jeugdige gravin vol geestdrift; en het vu
haar bijna onmogelijk, langer stil te zitten
de oude vrouw. „Dat komt er van om bang
te worden en niet de goede gelegenheid aan
te grijpen, ais ze zich aa.u biedt. „.Je bent
;van de sport gegleden en de ladder staat nu
op je voet. Komaan, maar weer begonnen!"
Twinkie Winkie deed zjjn best. Hij trok
rich op, hij zette zich schrap,- -maar vor
derde niet. De oude vrouw keek hem aan
en zei„Ik zou je willen helpen, a ls dat
kon, maar dat is iets, dat iemand zelf moet
doen. Probeer nog ©ens. Twinkie Winkie
spande zich nog meer in. Zijn eenc voet
kwam met zoo'n kracht op de onderste
sport neer, dat hij omtuimelde, maar in één
seconde was hij. weer op de been en be
gon weer de ladder te beklimmen.
„Ga nu gauw verder," zei hot oudje, „vóór
cr weer iets gebeurt, of anders komt do zon
op om te kijken, wat er gaande is. Vlug
wat
Twinkie Winkie vond het niet pVettig,
maar hij trok de stoute schoenen' aan en
begon haastig te klimmen. Eerst kon hij
bijna niet uit zijn oogen zien, Want de ganze-
veertjes vlogen hem rechts en links om de
coren, maar Langzamerhand kon hij beter
zien en eindelijk klom hij zoo vlug, dat het
wel leek, alsof hij op een vlakken weg voort-
rende.
Plotseling voelde hij rich vastgegrepen.
„Ben je daar?" zei een vriendelijke 6tcm.
„Ik ben blij, dat ik je zie. Wat is er van
ie dienst?"
Twinkie Winkie voelde zich erg duizelig.
Hij had den top van dc ladder bereikt, eu
een mannetje in een prachtige uniform met
gouden tressen stond voor hem.
„Wie zjjt gij?" vroeg Twinkie .Winkie.
„Lk ben de gids naar het Sterrenland",
antwoordde het mannetje. „Waarheen wil
je gaan?"
„O, ik zoh too graag de ster zien, die
boven mijn schoorsteen schittert."
„Ja," zei de gids, „hoe kunnen wij we
ten, welke van de millioenen schoorsteen en,
die er op de wereld zijn, die van jou is?"
Twinkie Winkie was uit het veld geslagen.
„Mijn schoorsteen ziet er uit als een ster
ren kijker en hoort bij een huisje aan het
uiteinde van een do^'p."
Het gericht van den gids klaarde op. „O,
nu weet ik, welken je bedoelt.Kom maar
mee, dezen kant uit!" En hij zweefde met
Twinkie Winkie door velden en weiden,
waar het sterrenvolkje druk aan den ar
beid was.
„O, al die velden zijn blauw!" riep het
•öestellerfcj-e verbaasd uit..
„Waarom zouden ze niet blauw zijn? Jul
lie weiden zijn wel groen."
Twinkie Winkie kon ook geen enkele re.
den bedenken, waarom deze weiden niet
olauw konden zijn; hij zei dus maar niets
meer. Er waren groot© sterren en kleine,
en zelfs heele kleintjes. Deze speelden ver
stoppertje tusschen de andere iu. Zij draaf-
den vroolijk heen en weer.
„Daarom schitteren de sterren zoo," zei
Twinkie Winkie.
in het blijde vooruitzicht. Jack moet ra-
tuur! ijk ook mee.
Het is wel een lange rois voor een vrouw
t'an mijn leeftijd" antwoordde Lady Elisa
beth.
„En toch kan ik niet alleen gaan tante,"
riep Nelly. „U moet mij bepaald vergezel
len.''
Jack had al promotie gemaakt; iets wat
hij dan ook dubbel en dwars verdiende.
Hij vergezelde natuurlijk nog steeds zijn
jonge meesteres op al haar tochten, maar
was nu tevens voorlezer van tante Elisa
beth, die hij zeer voldeed in die nieuwe
waardigheid. "Vandaar dan ook, dat hij te
genwoordig waa bij het bezoek van den
koerier, dien hij van den beginne af al
had gadegeslagen. Opeens stond hij op en
tikte den man vriendschappelijk op den
schouder.
„Gurth", zei hij, ,,'t doet me pleizier je t©
zien." Het gelaat vr.n den ouden soldaat
klaarde op.
,,Ja, ik zou mij in het eind wel bekend
gemaakt hebben, maar ik vind het toch
nog wel zoo aardig, dat ik er zelve heele-
maal geen moeite voor heb hoeven te doen.
.Wat mij betreft, het was mij een waar ge-
„Zeker," hernam de gids, „en dat is jouw
ster."
„O!" riep Twinkie Winkie "uit. Dat was
het eenige, wat hij kon uitbrengen. Daar
wenkte zijn lievelingsster hem toe, juist als
vanouds.
„Ben je daar eindelijk, kameraad?" vroeg
zc. „Je kreeg mijn boodschap, heb ik ge-
merkt, want ik zag je vertrekken."
„Hebt gij mij opgetrokken vroeg Twin
kie Winkie verwonderd.
„Ik heb er den eersten stoot aan gegeven,
"maar jij moest de rest doen. Wat ben je
lang onderweg geweest! Maar beter laat
dan nooi't. Weet je, wat ik doen zal Ik
zal je een koord geven, dat je aan je Wa
gentje kunt vastmaken, dan help ik je trek
ken, als het zwaar is."
„Dat zal heerlijk zijn," zei Twinkie Win-
ki»e met een verheugd gezicht. „Wat vind
ik dat vriendelijk van u! Maar ik moet,
helaas, weg, want ik moet nog alle pakjes
voor Kerstmis rondbezorgen en ik heb mijn
tijd noodig. Hoe kan ik naar heneden gaan?"
„Langs dit; koord. Ik zal het stevig vast
houden," zcL de ster. „Begin maar!"
En in cén seconde gleed Twinkie Winkie
langs het koord naar de aarde.
Steeds lager: langs de ganzenJame en de
zwevende veertjes. Steeds lager tot hij ein
delijk door zijn eigen 6ohoorsteen in zijn
huisje terechtkwam, buiten adem cn, dcod.
moe, maar o zoo gelukkig!
Teen hij 's middags met zijn wagentje
rondliep, hcorde hij iedereen over den ve'r-
schrikkclijkcn sneeuwstorm, spreken, die ©r
gewoed had. „Wij hebben nog nooit zoo'n
sneeuwstorm beleefd," zeiden alle dorpelin
gen.
Maar Twinkie Winkie paste er wel op,
hun t© verklaren, hoe het kwam, dat het
zoo erg gesneeuwd had. Want niettegen
staande den moeilijken tocht, dien hij ach
ter den Tug had, was hij nooit met meer
ijver aan het rondbezorgen der Kerstpakjes
gegaan.
„Het is een groot verschil," zei hij in
zichzelf, „wanneer je den weg naar de
sterren kent en er een ster zoo vriendelijk
is je wagentje te helpen trekken."
Ingezonden door „Margriet."
„Betsie, Betsie," zei mama, die rich ;n
den salon met eenige vriendinnen onder
hield, „is dat nu een manier om de trap at
te loopen, je holt en stampt dat iedereen in
huis het hooren kan. Ga nu nog eens boven
en kom dan netjes als een dame weer naar
beneden".
Betsie keert zich zonder iets te zeggen
om) verlaat do kamer en komt na een paar
minuten weer binnen. „Heeft u me nu naar
beneden hoorcD komen, ma?"
„Neen, lieve kind, zoo is het goed en ver
tel nu eens aan de dames, hoe je ditmaal
noegen, om deze boodschap naar Lady
Rockdale t© brengen."
„Hè ben jij dat, „Gurth?" riep de burcht
vrouw een en ai verbazing! „Wat een ver
andering van positie nietwaar?"
„Ja mevrouw, en dat alles heb ik aan uw
schildknaap t© danken: hij was het, die mij
aanbeval aan uw heer en meester, wiens ge
luk en ongeluk ik sinds dien tijd gedeeld heb
en wiens vertrouwen ik dan ook mocht win
nen."
Nog op deze zelfde bijeenkomst werd af
gesproken, dat cle oude man cle twee dagen
op het kasteel zou blijven, gedurende welke
de toebereidselen voor de reis werden ge
maakt en dat hij verder dan als gids zou
dienon, om het kleine gezelschap naar Hamp
ton Court te geleiden.
Nelly nam tvee kamervrouwen mee, als
mede Jack en Sullivan; en eenmaal in ce
Koninklijke residentie aangekomen, werden
de dames met het grootst mogelijke eerbe
toon ontvangen, want de koning had niet
vergeten, van hoe onschatbare waarde de
gastvrijheid was geweest, hem op Rockdale
kasteel geboden, toen hij daar aankwam,
onder de vermomming van Cavalier Brim
stone.
zoo zacht gekomen bent, terwijl je daar
straks zoo'n leven hebt gemaakt."
„Ik heb me langs de leuning laten glij
den", was het antwoord.
Ingezonden door „Stormvrouwtje"..
V c o r z ic h t i g.
Twee klein© jongens kwamen van school
©n klaagden bij hun vader, dat de meester
hen aan het haar heeft getrokken. „O zoo",
zei de verstandige vader, cn hij nam de
jongens mede naar den kapper en liet al
het haar van hun hoofd knippen. Den vol-#
genden dag trok de meester hen bij de
ooren. Toen z'j bij huis waren, zei Piet tot
zijn broer: „Ik zal aan Pa zéggen, dat bij
mij bij mijn ocren heeft getrokken."
„Dat kun je begrijpen", antwoordde
Klaas, „dan laat pa ons de ooren ook mg
afknippen."
Ingezonden door Aplonia Melchelse.
Jantje tot zijn vriendje: „Als dat hondje
eens een pootje werd afgereden, hoeveel
hadt hij er dan nog over
„Wel, drie natuurlijk."
Jantje: „Weineen, dan kwam hij er één
te (kort.
Ingezonden door „Zeeofficier".
Oom: „Itk zal je eens een raadsel opgeven
Fred."
Kleine Frerl: „Nu, wat dan."
Oom: „Het heeft grijs haar, groote coren
en men kan er op rijden."
Kleine Fred (die op ooms kniepaardj©
rijdt): „Dat bent u com."
Ingoz. door „Duinroosje."
I.
Mijn geheel is een schuilnaam van ©en d©r
raadselkinderen.
7 0 12 13 is een vloeistof.
1 3 is een verkorte meisjesnaam.
2 5 12 6 gebruikt de schoenmaker.
4 9 5 1.3 ziet men veel op een hoed.
10 li 12 13 is een getal.
8 is een letter van het alphabeth.
Ingez. door „De kleine Teekenaar.
1L
7 12 14 13 5 is'een vogel.
1 3 5 7 2 is een onderhoudend spel.
14 3 8 is een dier.
1 2 7 13 14 is timmermansgereedschap*
1 3 14 8 is een jongensnaam.
9 7 8 2 is een meisjesnaam
Een 4 6 11 bevindt zich aan een tram.
Een 3 10 gebruikt men 's winters.
Mijn geheel bestaat uit 14 lettors en
een plaats in Zuid-Holland,
Beginletter is H.
Zoo verscheen Nelly dus op het hofbal r-n
daar viel haar de bijzondere onderscheiding
ten deel, dat do koning persoonlijk de eer
ste Menuet met haar danste. Koning Karei
gaf haar verder niet onduidelijk te ver-
1 staan, dat hij haar gaarne in het huwelijk
zag treden met een der schitterendste edeU
lieden aan ziju hof. Maar Nelly vertrouwd#
hem toen het geheim toe, dat zij feitelijk
haar keuze al gevestigd had. Dat er een wai;
in haar onmiddellijke omgeving, die aan!
spraak maakte op haar hoogachting en dank
baarheid, maar dat het dien iemand ongeluk
kig ontbrak aan allen rang eu titel, het,
was n.l. Jack Simpleton.
De koning wist echter hier ook raad voorj
hij maakte Berwill tot een heerlijkheid,
waarover Jack baron werd, dus nu kon u©
jeugdige burchtvrouw ook met hem in het
huwelijk treden, zonder dat ze daarom nog
beneden haar stand trouwde. Het huwelijk'
werd t© Londen gesloten met- de grootste)
statie en toen koning Karei II twee jaar la--
ter zelf d© dochter van den Portugeeschen.
koning huwde, benoemde hij Lady Berwiil
geboren Rockdale tot eerste hofdam© der
Koningin.
