TP N D AG5 BIA D
IEID5CH DAGE)IAD
VAN HET
Ho. 15680.
1 April.
Anno 1911.
siiyiijiyyiiyiY?liii:?i»iiITIiiiI
Te hoog gezocht.
n^>~V^XXXX>CCCOCO<X~~~~
„Ik ben het vrijgezellenleven moe,'' zei
de jonge dorpspredikant tot zijn vriend,
den kantonrechter.
„Dat begrijp ik, mijn waarde," luidde het
antwoord. „Op uw jaren moet men een
huiselijken haard vestigen, men wil een
prettig eigen thuis, men wil een lief
vrouwtje, men verlangt naar kinderen."
„Oho, meneer de kantonrechter, uw droo-
men zijn stout, zou ik meenen. Als men
zélfs nog geen verloofde in uitzicht heeft
„PapperlepapIk heb een half dozijn
van die bengels en ik zou ze niet willen
afstaan in ruil voor de heele wereld. Kinde
ren behooren bij echtelijk geluk als een
mouw bij een jas, boter cp het brood."
.Dominee lachte zuurzoet en ant
woordde:
„Laten we met het begin beginnen: als
m^n wil trouwen, moet men toch eerst een
meisje in uitzicht hebben en..."
„De wereld is groot, -dominee," hernam
de kantonrechter, „en er zijn véle maagde-
lijiis. Ik denk toch wel, dat ge al eens
uitgekeken hebt, nietwaart met zulke voor
nemens
„Neen," gaf de predikant zóó beslist ten
bescheid, dat de ander overtuigd was van
de waarheid dier woorden, ofschoon ver
liefden in zulke gevallen meestal met da
delijk er voor durven uitkomen.
„Ik zou niet eens weten, waar ik zou
moeten zoeken," vervolgde de predikant
openhartig. „Wanneer gij me zoudt willen
helpen."
De kantonrechter dacht na en zei toen
glimlachend
„Als ge inderdaad volhardt bij uw be-
aluiil, zou ik u misschien wel kunnen helpen.
Maar, discretie, nietwaar?"
Deze zei de predikant van harte toe.
„Welnu, ik ken twee dames, die heel
graag predikantsvrouw zouden worden.
Dat weet ik uit vertrouwbare bron van
mijn vrouw. Het zijn twee bovenburen van
een tante mijner vrouw."
„Mag ik namen en adres hebben?"
„Zeker. De tante woont Molenweg 5a;
op de eerste, verdieping van dat pand
woont een van dë beide sollicitanten naar
de predikantsplaats; mama is een domi
neesweduwe en zij moet een knappe doch
ter hebben. Echter, als ik spreek van knap,
dan breng ik over, wat mijn vrouw zegt.
"Verder moet het meisje bescheiden zijn,
goed opgevoed en beschaafd. Dan weet ik
alleen nog van haar, dat zij juffrouw Groen
heet."
„Prachtig," zei de predikant enthusiast,
„ik ben u hartelijk dankbaar. Zoo spoedig
mogelijk ga ik er heen en hoop mijn aanzoek
te doen. Ik ken den goeden smaak van uw
vrouw (hier maakte de kantonrechter een
beleefde buiging) en ik geloof onvoorwaar
delijk in haar woorden. Juffrouw Groen
moet om te stelen zijn."
„Tot uw dienst, maar ik ben er nog niet.
In hetzelfde huis, op de tweede verdieping,
woont de weduwe Berg, die toevallig ook
een dochter heeft. Edoch, zoo knap en goed
als juffrouw Groen is, zoo leelijk en bazig
en oud moet juffrouw Berg zijn. Vergeet
dus niet, dominee, om niet verder te gaan
dan de eerste verdieping. Denk er vooral
om, dat ge éón keer soheltl"
„Jawel, jawel, duizendmaal dank," zei
de predikant, terwijl hij zijn vriend de
l and drukte en, in zijn verstrooidheid,
eerst een pook uit het haardstel nam in de
meening, dat hij zijn wandelstok te pakken
had, en toen goeden avond zei tegen de
dienstbode, terwijl het 's ochtends elf uur
was.
Reeds den volgenden dag trok de predi
kant er óp uit, om zijn aanzoek te doen.
Groen en Berg, eerste en tweede etage,
eenmaal schellen. Al die woorden dwarrel
den hem in een chaos door den geest. Met
kloppende slapen kwam hij voor het pand
Molenweg 5a en spoedig had hij zich over
tuigd, dat het bovenhuis in twee etages be
woond was door de weduwen Berg en
GroeD.
Toen trok hij de stoute schoenen aan en
trok zenuwachtig hard aan de sched. Nog
een halve minuut van angstig, spannend
wachten, en daar werd de deur opengetrok
ken.
Hij aarzelde nog even om naar boven te
gaan, omdat hij even een schimmig beweeg
van vrouwenrokken zag, die weer verdwe
nen. Toen echter besloot hij het vrij donkere
trapgat maar in te klimmen.
Boven gekomen, werd de deur tegenover
het trapgat opengedaan en hij blikte in het
lieve, vriendelijke gelaat van een kleine,
oude dame, die vroeg wat er van meneera
dienst was.
Hij kon eerst- geen woord uitbrengen en
stamelde een excuus, dat hij zoo onaange
diend was binnengekomen. Daarop vertel
de hij, dat hij naar hier gekomen was voor
een gewichtige aangelegenheid, stame
lend kwam het er uit voor een teedere,
een hartsaangelegenheid. Goede kennissen
hadden hem namen genoemd enn..."
De oude dame begreep nu ineens en kreeg
een kleur van verrassing. Zij noodigde do
minee uit om in het salon te komen en wel
dra zat de bruidsjager in den gemakkelijk
st en stoel van de mooie kamer.
De oude dame had zich een oogenbiik ge
ëxcuseerd; zij zou haar dochter de blijde
tijding meedeelen.
Een oogenblik later vernam de bezoeker
een gilletje in de aangrenzende kamer en
dadelijk daarop stoelgesohuifel en openen
en dichtmaken van kasten en iladen.
Het wachten van tien minuten, een kwar-
tier misschien, bracht dominee niet meer
op zijn gemak en vol angstige spanning zat
hij naar de deur te kijken, waardoor zijn
aanstaande verloofde zou moeten verschij
nen.
Eindelijk kon hij niet langer op zijn siótl
blijven zitten en, onhoorbaar op het oapijt,
begon hij de kamer op en neer te loop en
Hij dacht over het meisje na. Ja, als zij
op de moeder geleek, had de vrouw van den
kantonrechter gelijk, want de oude vrouw
was nog knap voor baar jaren en ook oen
bescheiden, welopgevoed mensch.
Langzaam ging nu de deur van het aan
grenzende vertrek open en bevend, met ter
neer geslagen oogen bleef dominee midden
in bet salon staan.
Zacht ruïschende vrouw enkleed eren na
derden en een flink ontwikkelde, witte hand
werd hem toegestoken.
Een groote, grove, niet meer jeugdige da
me, met gerimpelde huid, stond tegen-,
over hem.
Zij?... Die?... Al, wat hij onderweg gere
peteerd had, om haar, die hij 'lief zou en
moest krijgen, te zeggen, was met één slag
vergeten en het kwam hem voor, dat zijn
denkvermogen, maar ook zijn wil voor eeni-
gen tijd uitgeschakeld werden.
Slechts die eene gedachte bebeerschte
hem, namelijk dat de vrouw van zijn vriend,
den kantonrechter, er al een zonderlingen
smaak op nahield. Hij had zich nooit onder
de vrouwenkenneTs gerangschiktdat zijn
verloofde evenwel geen schoonheid was,
daarvan was hij zich ten volle bewust.
Na eenigen tijd maakte het jonge paar
zijn bezoeken en overal, waar de bejaarde
jongedame, die zich zoo jong mogelijk aan
gekleed had, zich naast den scbuchfceren
predikant vertoonde, was men zijn verwon
dering niet meester.
Ook bij den kantonrechter bracht men
een bezoek en het had den gastheer de
grootste moeite gekost zijn ernst en waar
digheid tegenover het paar te bewaren.
Nauwelijks echter was het, bezoek vertrok
ken of proestend van het lachen riep de
kantonrechter uit:
„Daar is me die jongen toch een trap
te hoog geloopen!"
Reizende renpaarden.
Het houden van renpaarden is een kost
baar genoegen en de hooge inleggelden
rouwgelden benevens de spoorweg tramspor
ten doen deze sport het meest in de pa
pieren loopen. In ons land wordt niet zoo
over groote afstanden gereisd, maar in het
buitenland is dat heel anders. Men zou tot
een aardig totaal komen, als men eens uit
rekende hoeveel kilometers beroemde paar
den in hun leven aflegden pea* spoorweg
wagen.
Het zijn zorgvolle uren voor den eigenaar,
trainer en stalmeester, als de renpaarden
onderweg zijn want wat kan er onderweg,
ja zelfs al bij het inladen, gebeuren! Het
vorig seizoen raakte „Ma-fia," een der beste
IVansche paarden, bij het inladen met een
been tusschen wagon en perron en ver
wondde zich zoo zwaar, dat hij niet meer
op de baan kon worden gebracht- Wat is
een trainer niet in spanning als de twee
jarigen voor het eerst naar spoor worden
gebracht, om een reis te ondernemen! Dik
wijls brengt men ze al uren vóór het ver
trek van den extra-trein naar het station
om te „probeeren."
Eigenaardig gezicht, datinladen van
paarden. De oudere stappen als filosofen
den wagon inf andere weigeren beslist het
