-ZONDAGSBLAD
LÉID5CH DAGBLAD
No. 15668.
18 Maart.
Axmo 1911.
**•411'
IN HET B10SC0QP-THEATEB.
KIEVITEN.
•i
ji:;;i;i;;;jji;;;i|i;;;iji;;;i;i;;;iji;;;i;i;;s*^iSTCS*.t
•V VAN HE.T
Mevrouw Blanchon gai de juffrouw, die
achter bet loket zat, een frank en trad, een
gordijn oplichtend, in het donkere zaaltje
van het bioscoop-theater.
„De oude, die niet goed snik is, is er
weer!'' zei de juffrouw aan de kas tot een
grooten, mageren jongen, die aan de piano
zat.
„Zulke klanten kunnen wij gebruiken,"
«egt de pianist.
„We hebben toch eigenlijk geen klagen;
?t is hier een goede plaats."
Zij werden gestoord; er kwamen meer
toeschouwers-
„U kon wel een stukje muziek geven,
meneer Paul," zei de juffrouw; „dan heb
ben de lui meer geduld."
„Meneer Paul" had geen haast; hij wil
de eerst zijn sigaret uitrcoken.
„Ja, dadelijk," antwoordde hij droome-
rig. En spottend voegde hij er bij
„Misschien komt die mevrouw Bdanchon
too dikwijls om mij te hooren spelen."
„Dat geloof je toch zelf met!"
De pianist begon plotseling hard te
lachen.
,,'t Zou een doodsschrik zijn als mevrouw
Blanchon mij haar liefde eens verklaarde."
„Dio arme vrouwIk vind, dat zij erg
te beklagen ï'sl" zei de juffrouw heel mede
lijdend. „Zij is zeker nog niet zoo heel oud;
haar taille is nog zoo slank. Hoe onge
lukkig!"
't Werd nu tijd. Paul wierp het restje
van zijn sigaret weg, en weldra hoorde men
hem op de toetsen hameren.
Het bioscoop-theater was sedert tien da
gen in de stad, en daar de zaken goed gin
gen, wilde het nog een pcoe blijven.
Het programma bestond uit slechts vijf
nummers. Het voornaamste stuk was een
ballet, getiteld: „Amors pijl", met muziek
van Passelet'.
Men ziet een dans van in sluiers gehulde
nimfen; de prima ballerina, de schoonste
en bevailigste der danseressen, wordt na
eenige gecompliceerde dansfiguren en
moeilijke passen als offer van Amor in het
hart getroffen en valt in de armen van den
liefdegod, die met haar de aarde verlaat.
De overige nimfen vormen aan het slot een
zeer schilderachtige groep.
Dit nummer had altijd veel suoces. Me
neer Paul speelde zoo goed als het ging op
zijn rammelkast de muziek van den meester
en het publiek applaudisseerde geest
driftig.
De juffrouw van de kas had de waarheid
gesproken. Sedert de opening der tent had
mevrouw Blanchon geen enkele voorstelling
gemist. Zij was altijd een van de eersten,
die kwamen, 't Was een weinig in-'t-oog-
vallende vrouw, van onzekeren leeftijd,
maar niet zonder eenige gratie in haar
houding. Haar gezicht was door een dichte
voile bedekt, maar niet zóó volkomen, cf
wen. kon zien, hoe akelig haar trekken ver
minkt waren, waarschijnlijk door brand
wonden. Als zij de handschoenen uittrok,
zag men, dat ook de handen, niet gespaard
gebleven waren.
In het stadje kende men haar vreeeelijke
geschiedenis. Een jaar of zes geleden kon
een bekend variété-theater zich ©r op be
roemen, een bekoorlijke danseres van zeld
zame gratie en schoonheid onder zijn mede
leden te tellen.. Reusachtige aanplakbiljet
ten met het portret van de ster in prachti
ge, stout gedecolleteerde toiletten verkon
digden den roem der danseres, die optrad
onder den naam Etiennette de Sermoise.
Daar berichtten op zekeren dag de bla
den een zwaar ongeluk, dat de ballerina
had getroffen. Etiennette do Sermoise
stond juist op het punt om uit te gaan;
reeds in hoed en mantel bukte zij zich om
een spe-ld op tc rapen; daarbij kwam zij in
aanraking met het vuur van den open
haard en de vlammen tastten haar mantel
aan. Heur haar raakte eveneens in brand;
in een ©ogenblik stond de ongelukkige in
vlammen.
Etiennette kwam er levend af, doch on
danks alle zorgen gelukte liet niet, de spo
ren der brandwonden te doen verdwijnen.
Zij was voorgoed verminkt. Uitvoerige ver
halen van het ongeluk hielden het publiek
eenige dagen bezig, doch spoedig dacht
Parijs aan andere dingen... Etiennette was
vergeten.
Zij was in leven gebleven, maar dat leven
had geen waarde meer. Zij moest, haar een
maal zoo schoon gelaat verbergen achter
een dichten eluier. Zij nam haar eigen
Daarn, Blanchon, weer aan en ging wonen
in de provincie, alleen overgelaten aan
haar vreeselijk verdriet.
En daar kwam op een goeden dag in het
stadje het bioscoop-theater, en mevrouw
kon op de biljetten de woorden lezen, die
hanr diep ontroerden: „Amors pijl", ballet
met muziek van J. Passelet.
„Amors pijl," het ballet, waarin zij te
Parijs was opgetreden, een haTer schitte
rendste triomfen!
Herinneringen bestormden haar. Was het
niet op den avond der première van „Amors
pijl," dat prins Belaskin op haar verliefd
werd? En hoeveel gelukkige uren volgden...
en daarna, die vreeselijk© nacht! Had zij
dan werkelijk dat alles doorleefd 'i Het leek
nu een gelukkige droom, waarop een ont
zettend wreed ontwaken gevolgd was.
Ja, zij herinnerde zich ook den dag, toen
een fotograaf de kinematografische opna
me gedaan had, terwijl zij, Etienne de Ser
moise, dan9te. Haar gezicht had hij vast
gehouden, haar bevallige bewegingen en
haar lieven lach, en dat alles leefde nu
weer.
Eerst had mevrouw Blanchon een gevoel
van vrees gehad; angst greep haar aan bij
de gedachte, zichzelve als in een spiegel
weer te zien; zij, die het haast niet meer
wagen durfde, in het spiegelglas te blikken.
Zij nam zich voor, niét meer naar dat
kijkspel te gaan, waar zij haar eigen op
standing beleven zou. Dan echter voelde zij
zich zwak worden: de. wensch om hst won
der te zien, beheerschte haar geheel; zij
voelde zich' aangetrokken door onweer-1
staanbare nieuwsgierigheid en zij gaf toa*
"Van toen af werd zij als gehecht aan deze
theatertent. Alle voorstellingen woonde zij
bij en zij verslond met; betraande oogea
haar wonderbaar schouwspel. Zij doorleefde
nog eenmaal die minuten van haar leven/
Het was als kon een doode voor enkele
oogcnblikken op aarde terugkeerea, Zi|
herkende haar eollega's, herinnerde zich
haar namen; de muziek ontboeide in haar
arm, vernietigd lichaam nog hetzelfde1
rhythme, dat haar eertijds deed springen
en dansen.
Etiennette de Sermoise was weer opge-
Btaan; daar danste zij in werkelijkheid;
haar sierlijke passen, wiegde zich in de
heupen, sloeg de armen saam boven het!
hoofd en tastte, door den liefdepijl getrof
fen, naar haar hart. Dit was niet enkel het
oproepen van herinneringen; h'et was leven,
het was haarzelf
Wie haar zoo geregeld naar binnen zagen
gaan, begrepen haar niet Men maakte
grappen over de vrouw, die er pleizier in
had, telkens hetzelfde te zien.
Mevrouw Blanchon sprak tot niemand
een woord. Zij bewaarde zorgvuldig haar
drukkend geheim, dat haar hart deed bloe
den en dat toch zoo heerlijk was I
In den Frieschen greidhoek gaat de,
schooljeugd met polsen (lange stokken me^
houten klos aan den voet, om het weg
zakken tegen te gaan) gewapend wee$
dagelijks onvermoeid het veld in, niet zck*
zeer nog om kievitseieren te zoeken, want)
deze zijn er nog bijna niet^ maar om heil
terrein te verkennen en zich te oefenen in
het slcotjespringen. Het eerste kievitsei!
heet wel reeds gevonden te zijn den 26sten>
Februari ].L, en wel in do buurt van Haar-i
lem, maar de Friesche jeugd, er aan ge
wend, dat het eerste eitje telken jare nielj
in Noord-Holland, maar in Friesland gevom,
den m ordt,heeft het courantenbericht be^
treffende dat eerste ei als óén man eenvou
dig niet geloofd, in spijt van het OYerigenjj
zeer groote gezag van geloofwaardigheid,
dat het hoofdorgaan der provincie schiep
onbeperkt geniet bij oud en jong in dat ge-,
west. Nog nooit toch werd in deze provii*,
cie, zoover menschenheugenis reikt, in dei
maand Februari reeds een kievitsei gevon-»
den. Verleden jaar werd het eerste eitje ge-,
vonden te Molkwerum op den 14den Maartj
cn dat was al bijzonder vroeg. Wel ia er eeaj
oud gezegde, volgens hetwelk op den 20stei^
Maart het eerste kievitsei er zijn moet, al
zal het ook op een ijsschots gelegd worden,-
maar in werkelijkheid gebeurt het slechts;
zelden, dat deze eersteling vóór den 20steu
Maart gevonden wordt.
Men is hier alzoo sterk geneigd te geloo-
ven, dat dit eerste Noordhollandsche ei
veel gelijkenis heeft met dat, hetwelk de in
Friesland geboren dichter Staring bezongen
