m D£ KOOI.
No. 15477
LE1DSGH DAGBLAD, Zaterdag 6 Augustas. Tweede Blad.
Anno ISIO.
Finaneieeie Causerie.
De Wereldtentoonstelling te Brussel.
- Ofschoon de feiten vrijwel onveranderd
biijven, sluiten de markten over het alge
meen in gunstiger tendens aan het einde
'dezer week. Na de opgewekte stemming die
Europa aan het einde der vorige week voor
Yankees aan den dag legde, gaf het met
geinig teleurstelling, dat New-York Zater
dag en Maandag, terwijl de Londen9che
beurs gesloten bleef, het niveau niet onge
voelig reduceerde, zoodat bijna het geheeld
avans der vorige week verloren ging. Doch
reeds Woensdagmorgen was het geheele
koersverlies weer ingehaald. Sinds dien is
de richting zeer wisselvallig en krimpen de
omzetten in. Toch schijnt men de toekomst
wel wat gunstiger in te zien; het uitblijven
van zenuwschokkende Koersin zakkingen
geeft den burger reeds moedDat de overi
ge markten daarin aanleiding vinden het
hoofd omhoog te heffen, spreekt boekdeelen
voor de stelling, dat Amerika de richting
bepaalt. En geen wonder, want de geheele
speculatieve wereld heeft in deze tijden in
de eerste plaats belang bij Amerikanen. Ver
liezen in die fondsen geleden, moeten wel
terugwerken op alle andere markten.
Het meest typische voorbeeld wordt wel
geleverd door de Zuid-Afrikaansche wijn
markt. Als er één categorie fondsen is, die
op resultaten en op vooruitzichten een hoo-
ger koersniveau waardig is, dan is het wel
deze. Nauwelijks gedraagt Amerika zich
dan ook beter, of wij zien de Parijsche li
quidaties ophouden en wij vernemen, ctett
de Kaap zelf in Londen koo-pt I En dit is
daarom des te merkwaardiger, omdat er
tegenwoordig geweldig stemming gemaakt
wordt voor Rhodesische Mijnen, bij welke
het element van onzekerheid, toekomstmu
ziek en mogelijkheden den vlijen teugel laat
aan de phantasie der speculatie. Kaffirs
daarentegen zoo redeneert men zajn
te veel pure beleggingen "ge wordenen bie
den daarom weinig veld voor sensationeel©
Koersverschillen. Wij geven toe, dat het
boek Rhodesia nog maar zeer weinig bele
zen is en dat er inderdaad verrassingen kun
nen komen waarvan men thans niet
droomt. Dooh alleen reeds in het feit, dat
de goe-gemeente samenstroomt en haar aan
dacht concentreert op Rhodesians, ligt het
groote gevaar, dat wij plots kunnen staan
voor 'n slechte technische marktpositie, die
dan weer op hooge koersen aanleiding
wordt tot 'n reinigingsproces. Den openposi
tie in Kaffirs daarentegen is uiterst gering
en zal, naar wij hopen, zóó blijven, nu er
zoo weinig reclame wordt gemaakt voor
deze af deeling. Blijven de ontwikkelingen
der individueele mijnen voortgaan, zooafe
tot nu toe en de werkkrachten voldoende,
dan schijnt die toekomst met vertrouwen te
mogen worden tegemoet gezien.
In het marktbericht eener New-Yorksche
firma lezen we het volgende:
Of schoon de tegenwoordige toestand van
rust zijn bezwaren heeft voor den actieven
speculant en niet minder voor dengene, die
met fondsen zit, op hoogere prijzen gekocht,
heeft hij toch dit voordeeldat hij ©en
uitnemende gelegenheid biedt voor hem
iets dieper ziet dan de oppervlakte, ter be
studeering van de innerlijke waarde, waar
door hij in staat wordt gesteld zijn plan de
campagne te vormen tegen den tijd, dat de
volgende beweging aanvangt.
Een der fondsen, die zulk een studie over
waard zijn, is Southern Pacific In een kort
artikel kunnen wij slechts wijzen op eenige
der meest in het oog springende verdiensten
van dit fonds. Er zijn drie eigenaardighe
den, waardoor Southern Pacific zich guu-
s/tig onderscheidt boven het gros van andere
aandeelen Ten eerste toont de Maatschap
pij een kolossale en sterk stijgende inkom
sten-rekening; ten tweede belegt zij een
enorm bedrag in verbeteringen, die op het
oogenblik nog geen voordeel en opleveren;
ten derde heeft zij een groot landbezit. Be
ginnen wij eerst met de ontvangsten; een
opgave en vergelijking van de cijfers van de
laatste 5 jaren zal het best doen zien, hoe
zeer de Maatschappij vooruitgaat.
Bruto ont- Ovorachot °/0 op Betaalde
vangsten, boven alle lasten, commons, dividenden.
1910 dolt 1S5.G00.000 doll. 32.300.000 12 doll. J6.360.000
1909 120.621.908 26.814.941 10>£ 17.336.974
1908 123.276.920 19 89' 472 7 17.112.700
1907 124.942.793 27.698.593 12.6 13.159.013
1906 106.632.649 19.192.647 8.3 17.716125
1905 95.615.158 11.024.172 4.17 2.769.431
1904 92.933.230 &87a483 4 50
Er zijn meerdere punten van belang in
deze tafel, die de aandacht verdienen. Eer
stens de geweldige grootte der bruto ont
vangsten, die alleen worden overtroffen door
die van de Pennsylvania; vervolgens de
zeldzaam groote toename in de jaren 1906
efii 1907 en na een tijdelijke teruggang in
1908 en 1909, 'i snelle herstel in 1910.
Ook is de macht der Maatschappij om de
tering naar de nering te zetten opmerkensh
waajvlig. In 't laatste gedeelte van 1907
begonnen de bruto's zoo snel te verminde
ren, dat de uitgaven niet in ovcreenstemt
ming konden worden ingekrompen, en in
't boekjaar, eindigende 30 Juni 1908, daal
den de netto's ver onder die van 't voor
afgaande jaar; doch in 1909 had men de
uitgaven onder de knie en ofschoon de
bruto's nog onder die van 't voorgaande
jaar bleven, wezen de netto's nog slechts
een verlies aan" van 1 millioen dollar, tegenj
't hoogstbehaaide cijfer.
De kwestie van inkrimping der uitgaven
leidt tot die van de uitgaven voor onder
houd, de sleutel van 't systeem, dat Har-
liman in toopa®ing bracht hij de exploitatie
zijner Maatschappijen. Alleen door buiten
sporig royaal te zijn in 't onderhoud van
weg en werken, heeft de Southern Pacific
zioli opgewerkt tot een hoogte, waarop zij
groote winsten kan aantoonen op wat werd
gebrandmerkt als haar buitensporige kapi
talisatie. Laten wij tot staving daarvan eens
vergelijken, wat de Southern Pacific di
laatste vijf jaren in den weg gestoken heeft,
tegen vijf andere leidende "Westersche lij
nen:
Gemlddoldo in 5 jaren
Onderhoud van Ondorlioud van
don weg wagenpark
per Mijl. per MUI.
Southern Pacific 1500 doll. 1420 doll
Atchison 1477 doll. 1357 doll.
Milwaukee 863 doll. 927 dolL
Chicago N. Western 1023 doll. 1000 doll.
Union Pacific 1648 doll. 1360 doll.
Rock Island 996 doll. 893 doll.
Blijkbaar heeft de Southern Pacific veil
meer dan noodig was uitgegeven voor onder
houd en dit bestreden uit de ontvangsten
rij kan daardoor inbinden, zoodra zulks
noodig bljjkt, zonder nochtans in 't minst
haar psysieken toestand aan te tasten. De
noodzakelijkheid en belangrijkheid van
groote uitgaven voor weg en werken kan niet
genoeg worden in 't licht gesteld. Indienj
wij ruimte hadden, zouden wij kunnen aan
toonen hoeveel millioenen dollars per jaar
de Southern Pacific- aan haar voor divi
dend beschikbare bedragen zou kunnen toe
voegen door de uitgaven voor onderhoud
te reduoeeren in verhouding tot andere Wes
tersche systemen.
Tot 't tweede punt 'komende, dat van 't
enorme bedrag, dat de S. P. besteed heeft
voor verbeteringen en aanbouw, zoo behoe-
wen wij slechts de aandacht te vestigen op
den post-, voorkomende in de balans per 30
Juni 1909 n.l. dien onder- 't hoofd: voor
geschoten voor vernieuwingen en den aan
koop van nieuwe lijnen84.073.969 doll.,
een vermeerdering tegen 't voorafgaande jaar
van bijna 23,000.000 d. Waarschijnlijk geeft
't grootste gedïelt© daarvan nog geen di
recte inkomsten aan de inoeder-Maatschappij,
doch men mag veilig aannemen, dat dezia
uitgaven na ©enigen tijd winstgevend
zullen blijken te zijn. In verband daarmede
moet niet vergeten worden, dat do S. P.
zeer voordeelige vracht-overeenkomsten hoeft
aangegaan met de Atchison, waardoor beiden
do voordeelen genieten van groote gedeelten
van elkaax's lijnen. Eenzelfde overeenkomst
is gesloten met de Frisoo.
Het derde punt, dat van het landbezit der
Maatschappij, is er ©en, dat slechts belang
heeft voor den verzienden belegger. Op 30
Juni 1909 bezat de Mij. 14.408.217 acres-
Daaraan kan natuurlijk geen vaste waarde
worden toegekend, ofschoon de landverkoopen
gestadig in prijs stijgen, nl. 3,20 doll, per
acre in 1907, 3.51 doll, in 190S en 3.75
doll, in 1-909. Stellen wij de gemiddeld^
waaide op 4 doll, per acre, dan komen wij
tot ruim 56,000,000 doll, of 20 doll, pen
share.
Het bovenstaande illustreert voldoende de
groote intrinsieke waaTde van Southern Pa
cifies. Het 'is zeer waar, dat, ten tijde
dat algemeen© liquidatie dringend en nood
zakelijk is, 't gevolg daarvan de daling
in den prijs der aandeelen niet kan tegen
houden, zoodat S. P.'s met minachting wor
den gepasseerd door de kleine handelaars;
doch deze feiten zijn van 'des te grooter
belang voor dengene, die in de toekomst
ziet, omdat hij weet dat zij op den duur
tot hoogere waard dering in prijs moeten
leiden." W.
(Van oDzen specialen verslaggever).
XIV.
Achter België ligt Engeland, d.w.z. de
afcTeelingen dier landen in het hoofdgebouw
der Brusselsclie tentoonstelling, waar wijf
de vorige week onze wandeling zijn be
gonnen. Deze afdeel ing maakt een zeei bij-
tonderen indruk; er ligt een speciaal En-
gelsch cachet over, degelijk, men voelt het
kapitaalkrachtige der 'exposanten, rnaair
als geheel is ze koud, stijf. Veel vitrines,
groot en rechthoekig over alles een tint
van blauw en wit, ik zou bijna zeggenmen
voelt hier dat men in Engeland is, niet
het minst bij de tallooze inzending m van
marilimen aard. Het zou onbegonnen wdrk
zijn te trachten deze", alle te noemen..Een
groot aantal Engelsche stoomvaartmaat
schappijen zond modellen in van haar zee-
kastcclen, waarhij in natura de steamers
der Maatschappij „Nederland" nog maan
notedopjes zijn, natuurgetrouwe modellen
van respectabele grootte, die als zoodanig
reeds schatten moeten gekost hebben. Vooral
inde wijze van tentoonstellen ziet men hier
het kapitaalkrachtigeeindelooze reeksen
van groote vitrines, waarvan 5 vlakken met
dik glas zijn bedekt. Maar ook tegelijk de
armoede aan kunst om smakelijk te etalee-
ren, want in verhouding tot enorme kosten,
die aan Engeland zijn besteed, geeft het in
de verste verte niet die aantrekkelijkheid
die er van wetrd verwacht.
Wat echter door geen bezoeker mag wor
den overgeslagen, dat is de inzending der
Kamer van Koophandel van Bradford, be
treffende de wol-industrie. Het geldt hiep
geen reclame van den industrieel zelf, dooh
de Kamer van Koophandel vestigt hier de
wereldaandacht op de in haar soort 2300
bloeiende nijverheid en doet dit zoowel op
voorname als aantrekkelijke wijze. We ko
men in een duister gangetje, als bij een
panorama, en zien dan aan beide zijden le
vende groepen, eerst de schaapjes op de
heide met den herder, dan het scheren der
wel, komen dan in de fabrieken waar de
wol wordt gesponnen, geweven en geverfd
en mogen ten slotte een kijkje nemen in
het Hydepark te Londen, met dames en
hoeren allen in kostumes uit Bradfordscho
wol vervaardigd.
In het tableau: „Op een receptie", zien
wij nog het neusje van den zalm geëxposeerd.
Aan de andere zijde bevindt zich nog een
gangetje, waarlangs we een natuurgetrouw
beeld zien van de binnenplaats van het
Parlement te Landen. Daar wandelen Cham
berlain met zijn eeuwige monocle en tal
van bekende ministers -en leden van het
Lagerhuis, die allen kostumes dragen ver-
i vaardigd van wol afkomstig van de inzen
ding der Kamer van Koophandel te Hud-
ders field, en om bij het schoon© het prao
tisehe niet te vergeten, zijn in talrijke
vitrines de stoffen en haar toepassingen
uitgestald. Een gentleman vertegenwoordi
ger (geen agent) is hier door de Kamer ge
plaatst om alle inlichtingen te geven. Heel
veel met dezs inzendingen overeen komt die
van de wol-industrie uit Zuid-Schotland, ook
diorama's, enz.
Een artikel dat de goede Hollander in
Brussel wel eens mist, dat is een goed kop
thee. Wel kan men thee drinken, hetzij in
de groote café's, hetzij in de imitatie Hol-
landsche melkinrichtingen of ook wel bij de
meeste patissiers, maar ze is over het alge
meen vrij slecht en vooral slap en 't lijkt
wel een ironie dat men hier en daar nog
een theepotje met heet water ©r bij krijgt
alsof men dit slobkousen water nog te sterk
zou vinden. „The Indian Tea Syndicate"
doet daarom niets overbodigs door den be-
zoekers der Engelsche afdeeding gratis den
kopie afternoon-tea aan te bieden: ze wordt
gezet en geschonken door Britsoh-Indiërs
en ge kunt begrijpen hoe druk ze het heb
ben.
Engeland zou geen Engeland zijn als het
voornamelijk geen practische handelswaren
had geëxposeerd. Behalve wol dus kat>«n
laken en zijde en verder alles wat met
Engelsche mode in verband staat; kostumes
hoeden en schoenen; over het laatste rti-
kel worden als reclame heele geïllustreerde
boekwerken verspreid; vervolgens veel
chemische producten. Meubelen in oud-En-
gelschen stijl zijn w©l bekend. We zien hier
heele huisjes ingerioht in streng antieken
stijl en ook wel meer gezellig en modern.
Aardig is b. v. de woning bestaande uit
salon, huiskamer, keuken en slaapkamer
ingezonden door Waring Gille Ltd. Die in
richting is hier natuurlijk geheel compleet.
Interessant zijn ook de talrijke inzendingen
van Engelsoh porselein en aardewerk, weer
heel iets anders dan het Fransche of Hol-
landsche, het fraaie boek- en steendrukverk
en een nieuwigheid je is hierbij weer de in
richting, waardoor men ter plaatse ansicht
kaarten door lichtdruk ziet kleuren,
ei lijk bespuiten.
Goud, zilver, sport- en consumptie-artike
len wandelen we maar stilzwijgend voorbij,
—we kunnen toch niet alles bek jkïn om
iets langer te vertoeven bij de spoorwegen
der oostkust. We zien hier in miniatuur de
treinen der drie maatschappijen, die hier:
het verkeer onderhouden. Vooral de minia
tuur locomotieven, waarvan de orgineele
die den „Flying Scotsman moeten t rekke o,
den exprestrein tusschen Londen en Edin-
burg die slechts tweemaal moet stoppen en-
dus onafgebroken 156 mijl, 112 en 124. mijl
moet afleggen, ware kunststukken zijn.
Nu gaan we de beide trappen op naar de
hooger gelegen zaal, waar een vrouwen
beeld, dat een scha-al in de hoogte houdt,
reeds eenigen tijd onze aandacht heeft ge
trokken. Het blijkt echter maar een reclame
te zijn voor een zeepfabriek, maar tea
heel goede; in de schaal spat iet schuim
voortdurend hoog op en loopt door eon.
andere constructie weer weg.
Nog even werpen we een blik op de in
zendingen photographie-artikelen en zijn
dan aan het eind© der Engelsche afdeeling-
We ziin belast en beladen met kostbaar
drukwerk, met aardig geïllustreerde boek
jes, die men ons overal in de handen heeft,
gestopt. Als Engeland reclame maakt, lovt
het het goed en kijkt niet op kosten.
Willen we nu even wat buiten gaan wan
delen? Het wordi> wel wat warm in de za
len, laten we bijv naar een stukje mu/iek
in den Eranschen tuin gaan luisteren of als
curiositeit en vanwege ons nationaal gevoel
den Hollandschen tuin mot zijn hardstee-
nen banken gaan bekijken. We kunnen ook.
wat gaan lachen op de plaines des attrac
tions, waar de menschen, die in de. ontel
bare doorschutmachines plaats nemen, nog
meer genot geven aan de toeschouwers dan
zij zelf hebben. Het panorama „De schep
ping dor wereld", een meesterwerk van de-
oor ati eve en technische tooneelkunst (waar
bij het alleen een erg komisch effect maakt,
dat Eva met een gouden armband op de
wereld komt) trekt nog altijd veel bezoekera,
eveneens der Far Wild West met zijn rood
huiden en cowboys. Wat de meeste bezoe
kers ook graag Fr. 0.30 waard vinden
vroeger was het Fr. 0.50 dat is een reis
je door het wonderland (au pays merveil-
leux), waar men met een electrisohen trein
door een berg gaat, waar kaboutermannetjes
feeën en nimfen in haai' intieme leven, tot
zelfs in het ijsland, zijn te aanschouwen..
Alle dames zonder onderscheid vinden dit
reisje snoepig; dat is ook de algomeene opi
nie over het waterballet in het wonderland,
dat in de stad zelf in Kiralfy's theater op
den boulevard Jamar wordt gegeven. Ieder
vindt het zx>nd© van die prachtige kos
tuumpjes dat ze zoo het watér in moeten!
en Koe het mogelijk is dat de draagsters er
van er zoo ongedeerd uit kunnon oprijzen
is voor elk een groot geheim.
Liefhebbers van het Duitsche operetten-
genre kunnen hun hart thans ophalen in de
„Scala" op de Place de Brouckère, waar
een in het Fransch vertaalde operette
Mamzei Dactyl" in het genre van „die
Lustige Wittwe" wordt opgevoerd. Voor
hen, die wat Langer in Brussel blijven, her
inner ik er aan dat de „Scala"-directeuï
sinds eenigc dagen ook de Folies Bergëres
opende, een Variété in het genre van het
„Palais d'Eté."
x^N>^^><X>OOCOOOOOO<^^-r^
Vermoeid en k>om bet Laura haar han
den zakken. Zij zoaht nu al twee heele da
gen, van den morgen tot in den nacht, naar
tante Laura's testament.
„Wacht TriAa^r Laura, tot mijn testament
geopend is!" Daarmee had tante haar
volgzaam en lijdzaam gehouden De beste
jaren van haar jeugd had zij bij de altijd
sukkelende, knorrende peettante doorge
bracht, die haar eigenhjk niet noodig had,
haar zelfs niet gemist zou hebben, indien
zij voorgoed was weggegaan.
Dag na dag .was voorbijgegaan met nooit
eindigende, in den grond echter overbodige
kleine diensten, waarvan tante Laura met
verbazende vindingrijkheid er telkens nieu
we wist uit te denken.
„Ik leef zoo lang niet meer en ben ik
eenmaal dood, dan is bijna alles voor jou
da-n kun je doen wat je wilt."
Daarmee had zij haar nichtje weten te
binden met een band, die langzamerhand
een ijzeren keten werd, die zwaarder en
zwaarder begon te drukken en waarop alle*
in stukken brak: jeugd, werkkracht en lief
de. Ja, ook de liefde!
Want toen de liefde plotseling als een
gouden zonnestraal haar somber leven bin
nendrong, neen, als een mooi fonkelende,
schitterende, hemelsohe zon, toen Gustaaf
haar vroeg of zij zijn vrouw wilde worden,
toen had tante Laura net zoolang gezeurd
tot zij ook den krachtigen, levenslustigen
Gustaaf gebogen had.
„Wat hebben jullie, als je nu al trouwt!
Armoede en bekrompenheid. Dat beetje
salaris is te veel om te sterven en te weinig
om te levenWacht toch nog een paar jaar,
tot ik dood ben. Het leven is immers nog
zoo lang
Dan kunnen jullie nog lang genoeg ge
trouwd zijnJa, 't is jullie plicht om te
wachten. Want dat zeg ik jullie," tantes
stem werd schel en haar mager© gestalte,
richtte zich hoog op in den stoel voor het
venster, van waar uit zij den heelen dag
alles afgluurde wat er op straat gebeurde,
„Laura krijgt geen cent, als zij mij nu in
den steek laat, geen centl Denkt er nu
maar over na, hoeveel je je kinderen te kort
doet. Denkt daar maar eens aan
Eerst had Gustaaf zich met hand en tand
verzet. Wat konden hem die centen van
tante schelen waarop zij wellicht hun halve
leven lang zouden moeten wachtenZij zou
den trouwen, gelukkig zijn, zoolang zij nog
jong waren.
Doch later bespraken zij de zaak nog eens
kalm met hun beiden: honderdduizend gul
den was geen kleinigheid, vooral niet als
men met tweehonderd gulden per maand
rond moet komen. En dan tante zou toch
niet blijven leven. Het einde was, dat zij
besloten te wachten.
Doch, zooals het gewoonlijk gaat, tante
Laura., die ioderen dag over sterven sprak,
werd ouder en ouder en ten slotte moesten
rij het wel erkennen, dat zij feitelijk me*»
den da-g gezonder werd. En tante zelf? Die
verheugde zich er over, dat zij haar erfge
namen zoo lang liet wachten. Steeds werd
zij knorriger, onverdraagzamer.
Doch de twee jonge menschen misten de
kracht om hun boeien te verbreken. Het
leek wel, dat een groote kruisspin hen in
haar net had gevangen en hen met haai
draden omwikkelde, steeds vaster, en ben
langzaam uitzoog, iederen dag wat meer.
Zij waren moedeloos geworden en menig
maal, in slapelooze naohten, scheen het
Laura of zij beiden al niets meer te wen-
schen hadden van het levep, of zij beiden
de kracht misten een nieuw leven te be
ginnen, indien het ooit zoo ver kwam.
En nu was het zoo ver.
Onverwachts was de dood gekomen, die
tante Laura zxx> lang vergeten scheen te
hebben. Nadat zij den avond te voren Lau
ra en Gustaaf nog stekelig had toegevoegd,
dat zij lang op de erfenis moesten wachten,
vond Laura haar 's morgens dood in bed,
met een geheimzinnig lachje om den star
ren mond.
Laura liet zioh uitgeput in een stoel val
len. Zou dat lachje een triomflachje rijn
geweest? Zou rij hun nog na haar dood een
poets gebakken hebben? Want er viel bijna
niet meer aan te twijfelen: er was geen
testament
Het heele huis hadden zij afgezocht. Ieder
schuilhoekje, ieder laatje met koortsachtig
ongeduld en daarna nog eens met gewilde
kalmte en nauwkeurigheid doorzocht. Ner
gens was iets te vinden. Ook bij den notaris
die nu en dan tantes zaken behartigde, was
geen testament te bekennen. Dus zou de
erfenis gedeeld moeten worden met een do
zijn neven en nichten, die zich nooit van
hun. leven iets aan tante Laura gelegen had
den laten liggen; integendeel haar zoovel
mogelijk uit den weg waren gegaan.
Laura barstte uit in tranen. Daarvoor
dus had zij haar jeugd ten offer gebracht,
haar liefde en haar levensgeluk En Gustaaf,
die met een somber gelaat naast haar stond,
kon slechts zwakke troostwoorden vinden
De ontgoocheling was te groot, to wreed
Indien er geen testament was, moest
de nalatenschap verzegeld worden en moest
men de andere erfgenamen waarschuwen.
Met niet te beschrijven gevoelens zagen de
beide bedrogenen den notaris rijn plicht
doen.
Nu werd de laatste deur gesloten, nu de
buitendeur. Langzaam gingen zij de stoep
af, vermoeid, vernietigd, zonder hoop, zont-
der geluk. Benedon nam de notaris afscheid
Met een dof gevoel van. vertwijfeling keken
zij hem na.
Doch plotseling keerde Laura terug.
„Wat wil je?" vroeg Gustaaf, haar terug
houdend.
„We hebben Lora vergeten", stamelde
Laura„die ix>u daar boven verhongeren en
verdorsten."
Lora was tante Laura's papegaai, een on
uitstaanbaar kwaadaardig en valsch dier da^
door een ieder gehaat werd, een schorre
schreeuwleehjk, die woedend naar iedereen
beet, die in zijn nabijheid kwameen beest,
dat alle ondeugden beaat, welke een vogel
slechts kan hebben.
„Wil je je nog druk mfcfèën met dat
beest?" vroeg Gustaaf tamelijk norsch. ,,Je
hebt oog poe' veertien dagen met een pijn
lijken vinger kunnen loopen, omdat hij je
valsch een knauw gegeven heeft."
„Maar we kunnen hem toch niet laten
doodhongeren", zei Laura. „En dan, zie je,
tante Laura was zoo aan hem gehecht".
„En dat is natuurlijk een reden, om voor
hem te zorgen", merkte Gustaaf met een
ironisch lachje op.
Op Laura's verzoek liep haj echter toch
den notaris achterna, die tamelijk knorrig
en ontstemd weer omkeerde en met hem te
rugkwam.
Het ging niet zoo heel gemakkelijk, Lora
met haar reusachtige kooi zoo in te pak
ken, dat men hem zonder gevaar voor vin
gers en neus kon transporteeren.
De notaris sloeg het geval met een sar-
oastischen blik gade. In plaats van een kar-
pitaal van honderdduizend gulden op te
strijken, rich nog op kosten te jagen voor
zoo'n bijtend mormel, dat was wel met
recht een streek van het noodlot. Doch m
rijn practijk had hij al heel wat gezien.
Gustaaf had over dat noodlot echter nog
heel wat te zeggen, toen zij eindelijk veilig
in een rijtuig zaten met hot krijschende dier,
op weg naar Laura's getrouwde zuster, bij
wie zij voorloopig zou kunnen inwonen.
Toen hij echter h'et bedroefde geziohtje
van Laura zag, hield hij op en begon hij
haar voor te rekenen, dat zij met een deel
van de acht duizend gld., die toch nog altijd
voor hen waren, hun huis heel aardig zou
den kunnen inrichten en nog een sommetje
op rij leggen bovendien.
„Nu gaan we zoo gauw mogelijk trou
wen", zeide hij. „Hadden we alles geweten,
dan zouden we nu al vijf jaar man en vrouw
zijn geweest."
Terwijl Lora met zijn kooi naar binnen
werd gedragen, trachtte hij door den bedek-
kenden doek heen zooveel mogelijk onheil
aan te richten. Hij beet, krijsohte, krabde
en toen hij eindelijk op zijn plaats van be
stemming was neergezet, maakte hij zoo'n
spektakel, dat ten slotte de heele familie
tot wanhoop werd gebracht. Laura noemde
hem bij de liefste naampjes, doch het duur
de langen tijd, éër zij het kwaadaardige
beest eenigermate tot kalmte had gebracht.
Daarbij bemerkte zij, dat de kooi wel eens
een flinke beurt mocht hebben, want in de
laatste dagen had natuurlijk niemand er
'San gedaaht, haar schoon te maken.
Toen zij de onderste schuif wilde uittrek
ken, zag zij met verbazing, dat deze zorg
vuldig met een stevig koordje was vastge
bonden. MerkwaardigHet is waar, tante
Laura had altijd zelf den vogel verzorgd en
daardoor had zij dit nooit eer bemerkt. Mis
schien had Lora wel eens geprobeerd de
vlucht te nemen, als de schuif uit de kooi
w~s genomen. Met de noodige voorzichtig
heid maakte zij het koord los en trok zij de
schuif uit. Doch plotseling gaf zij een gil
en zonk zij bevend in den dichtstbijstaanden
stoel. Want onder de schuif lag een groote
enveloppe en toen zij deze er uit genomen
had, las zij in tante Laura's karakteristieke
hanepooten de bete eken is volle woorden:
„Mijn testament."
Op haar geschreeuw waren Gustaaf en do
heele familie toegesneld. Zij stonden nu
allon om haar heen en staarden den schat
o^n, dien Lora zoo uitstekend had behoed.
Het couvert was niet ges-loten cn zij trok
ken het papier er uit.
Onder lachen en huilen sloeg Laura haar
armen om Gustaafs hals. Tante Laura had
gespaard, veel meer dan men vermoed had.
Doch in de eerste plaats erfde Laura de
honderd duizend gulden, terwijl de laatste
zin van het testament luidde: „Hij of zij
van mijn familie, die zich het lot van mijrf
papegaai Lora aantrekt, krijgt 15,000 gul
den."
Kort daarop stonden de twee voor de
kooi van Lora.
Door al de opwinding was de vogel niet
vriendelijker gestemd. Woest sloeg hij met
de vleugels en hij krijschte zóó onharmo
nisch, als hij maar kon en onderwijl beet hij
naar alles, wat in zijn nabijheid kwam.
Maar toch knikte Laura hem teeder toe..
Gustaaf echter bad een zeer onbehoorlijke»
gedachte: „Lijkt 't beest niet wat op tantö
Laura?" vroeg hij.
