No. 15087.
OUD PAPBEiï.
FEUILLETON.
ü3et wQsusferooeg.
LEZDSCH
Gemengd Nieuws.
DAGBLAD,
3 April.
Anno 1909.
Af en toe valt mijn oog op een ad
vertentie, waarin iemand zich aanbiedt
de vcrnieti^ng van oude archieven,
kantoorboeken, brieven en dergelijke. Hij
jbelooft strikte geheimhouding en radikale
.verdwijning van al wat men in zijn handen
leveren zal. Ik twijfel aan 't een noch 't
ander, maar beken gaarne, dat die niets
sparende vernietiging nog altijd angstig
maakt; wie weet wat er wreedaardig ver
scheurd wordt I Ook plaatselijke afdeelin-
gen van het Leger des Heils vragen in
deze dagen van schoonmaak van ons oud
napier en helpen op die wijze aan de op
ruiing mede. Om één ding slechts wil
ik in de volgende regelen vragen: ruim
pp. maar met overleg.
Natuurlijk kan men niet alles bewaren.
iWij zijn een papierverslindend geslacht en
het moderne maatschappelijk leven vult
ons huis in den loop der dagen met on
telbare paperassen. Ook aan het vele boe
ken- (èn brochures) maken is geen einde,
doch van gedrukte stukken spreek ik heden
piet. Dat wij dan telkens ons van over
tollige papieren ontdoen, 'spreekt van zelf,
al ben ik zeker, dat w'u dikwijls verscheu
ren wat voor het nageslacht nog beteeke-
nis hebben zou. Er zijn echter vele fami
lies of vereenigingen of genootschappen,
of bestuurscolleges, die naast de gaande cn
komende papieren van den dag in het bezit
zijn van oude stukken van allerlei aard.
En hoe is dan de gewone loop der din
gen? Men bewaart het van de vaderen
pntvangene en geërfde jaren lang, totdat er
oen sterfgeval is, of wij verhuizen of ver
bouwen of breiden onze zaken uit en zien
pen kast vol „ouden rommel" wee, zoo
idan juist iemand zich aanbiedt, die oud
papier inruimt. Komaan, wat zullen wij ons
zeiven ^nger plagen! Wij ruimen op
in het wilde en hier ligt de oorzaak der
tranen. Niet dat alle oud papier alleen óm
%Ün ouderdom wat beteekenen zou. Dwaas
wie het beweert. Onlangs heb ik het hiiis-
houdkasboek in handen gehad van eene
burgemeestersvrouw uit eene kleine IIol-
landsche stad in de dagen van Napoleon,
en van het herstel onzer onafhankelijkheid.
Het was keurig in orde, maar volstrekt
onbelangrijk. Ook in spannende tijden cn
óp historische dagen moet er in een gezin
brood en melk en groente zijn cn het was
van deze huisvrouw niet te vergen, dat zij
behalve haar ordeljjk opteekenen, ook nog
zou doen wat in middeleeuwsche stads
rekeningen geschiedde, bij de uitgaven ver-
Hielden voor wicn of wat de post was be
taald en dan een breed relaas over per
soon of zaak er bijvoegen. Veel oud papier
kan zonder scliadc verdwijnen. Het is even
waar. dat wij cn anderen 't verlies niet ge
noeg. ïüuon betreuren. Als wij al de kas
boeken neg eens hadden van onze roem
ruchte Compagniën of van groote handels
huizen uit de dagen van prins Maurits;
al de vonnisboeken van de schepenban
ken; al de huwelijksregisters en de doop
boeken van deze of die middeleeuwsche
parochie I Wat wij hebben (en arm zijn wij
niet) doel te meer treuren óver wat wij kon
den hebbenZoo er niet dom of licht-
aardig schoon schip ware gemaakt. Want
wat aan publieke lichamen behoorde is al
Ic vaak in de huizen van particulieren ge-
kom.n en de naneven, onkundig van het
waardevol papier, hebben er hun boeken
mede gekaft of hunne vrouwen hebben er
rich papillotten van gedraaid, met die on-
yerldaarbare of slordige achteloosheid,
waarmede men nog vóór 150 jaar oorspron
kelijke kostbare handschriften zelve als ko-
PÜ ter drukkerij zond.
Zoo vertelt mr. J. van Lenuep in het
„Leven van mr. C. van Lennep" 1881, bl.
VII noot 3 van eene uitgebreide verzame
ling- brieven en andere stukken van Jan
de Witt op den huize Ilpendam aanwezig
en door den bezitter naar een papiermo
len gezonden. „Even zoo trof ik", ver
haalt hij, „eens een jonge juffrouw aan met
een mand nevens zich, bezig de brieven te
verscheuren en daarin te worpen yan een,
harer ooms, die gezant bij de Porte ge
weest was
Een afzonderlijk woord moet aan brie-
17)
Naar deze mrs. Hupple, die bjj oneenighoden
ln haar keldorlokaal zelf do rol van scheids
rechfor op zich nam, terwijl z(J met haar alovige
ruisten de paitU, die in haar oog ongeluk had,
dwong de kroeg te verlaten, was dit hol ge
noemd en in de Londeneche misdadlgerswereld
bekend. Menige daad, die de kronieken en do
politiebladen van de Londeneche pers hielp
vullen, was hier het eerst besproken en voor
bereid. Daarmee bemooide mrs. Hupple zich
niet in het minst, daarin liet ze baar gasten
geheel vr(J. Dat was niet haar zaak; z\J stond
slechts op orde, voor zoover het haar lolaaal
betrof, en wie zich daaraan niet streng hield,
dien werd het heel gauw duidsl(jk voelbaar
gemaakt, dat deze kelderrestaurntie niet voor
niets den bijnaam .Herberg der wilde vrouw"
droeg.
Met een gedeelte van baar stamgasten
stond mrs. Hupple op zu-t oen vortrouwolü-
ken voet, dat z(j hon soms kleine sommen
krediteerde, totdat een nieuwo delfstof hen
in 6taat had gesteld, ha^r buD schuld af te
betalen. ZU maakte zich er ook nooit bezorgd
over als een van hen eens op heeterdaad
(ren! betrapt en voor ee ugen tjjd onschade
H)k werd gemaakt. Er bestaat ook onder het
uitvaagsel van de Londenseh* misdadigers een
soort van spitsnoeveneer en ieder, di-v uit
ds gevangenis werd ontslagen, zorgde 6r in
de eerste plaats voor om met do niouw „ver
worven" middelen zijn sohuld b\j mrs. Hupple
af to lossen.
ven worden gewjjd. Wij bezitten tal van
brievenverzamelingen van meer en minder
beroemde mannen en vrouwen, vaderland-
sche of vreemde, nu gedrukt en met groote
zorg uitgegeven. Het verzamelen, liet on
derzoeken, het beschrijven van oude brie
ven is eene afzonderlijke tak van weten
schap, terecht hoog in eere en er is wel
niemand, die niet het belang beseft van
b.v. de „Correspondentie van het Huis
Oranje-Nassau" of van de brieven van,
Christiaan Huygens of Jan de Witt of
Maria van Reigersberch. Doch ook hier
is niet al het oude belangrijk en tal van
brieven uit den voortijd behandelen het
zeer kleine en_ waardelooze. Toch heeft
juist hier het lichtvaardig opruimen ons
groote schade berokkend. Wjj schrijven
meer dan vroeger, maar niet zoo goed.
Het briefschrijven als een kunst is achter
uitgegaan voor een goed deel omdat
wij er ons den tijd niet toe gunnen. Be
schrijven, afbeelden, vertellen vereischt ga
ven, ja, maar ook oefening en geduld en
juist daarvoor hebben veel menschen het
te druk. Zij schrijven een paar woorden op
een prentbriefkaart of zij zenden een tele
gram en het is moeielijk te denken dat
Mad. de Sévigné of Bctje Wolff hare brie
ven aan een schrijfmachine zouden ge
schreven hebben. Al zullen er daarom on
der de oude brieven waardelooze zijn, er
is grooter kans, dat ze goed dan dat ze
slecht zijn. Waaruit volgt (want ik schrijf
rustig-betoogend over iets dat mij toch na
aan het hart ligt), dat wie brieven bezit
van, laat mij zeggen, honderd jaar oud,
niet de zekerheid, doch wel de kans heeft
eigenaar te zijn van dingen van belang.
Ieder kent de bijbelsche uitdrukking: „on
wetend engelen herbergen"op ons onder
werp overgebracht wil zij zeggen, dat wij
nooit kunnen weten of wij onder oude brie
ven geen papieren hebben, van beteekenis
voor de geschiedenis in den ruimsten zin.
Een ooggetuige schrijft over de patriot-
tentwisten in zijn dorp, over de Fransche
invasie in zijn stad, over een volksgebruik
in zjjn streek; of iemand vertelt van een
vreemd land, dat hij heeft bereisd of van
een beroemd man dien hij heeft ontmoet
of van schilderijen die hij heeft gezien of
van dc inrichting van zijn studiën aan de
academiehet aantal onderwerpen is
legio en de waarde van zulke brieven kón.
groot zijn.
Veel oud papier is wezenlijk scheurpa
pier, laat het verscheurd worden. Veel
ander beeft waarde laat het behouden
blijven. Ruim op nu de schoonmaaktijd
nadert met overleg, met nadenken, met
voorlichting. Niet ieder kan de waarde van
oude papieren beoordeelen. Maar ieder
een heeft in zijne omgeving wel iemand
die raad geven kan, die voor 't minst
waarschuwen kan en zeggen„verscheur
het niet, het schijnt wat te zijn, wij zullen
een deskundige raadplegen." De valk zal
dan vaak een uil blijken Wat noodl Beter
dit tienmaal dan dat éénmaal een parel
als gemeen glas weggeworpen werd.
L. L. K.
Voor he teerste Landge-richt
te Berlijn hebben de fabrieksarbeider Sei-
del en zijn vrouw wegens ergerlijke mishan
deling van hun achtjarig zoontje Otto te
rechtgestaan. De jongen was hun eerste
kind en werd bij do andero kinderen stel
selmatig achteruitgezet, het werd geslagen
en op alle mogelijke manieren gekweld. Het
kind vermagerde met den dag, daar het ook
niet genoeg to eten kreeg. De buren waren
er dikwijls getuige van, hoe het arme ventje
met het hoofd op den vloer geslingerd, met
stokken op handen en voeten geslagen, op
het hoofd geranseld werd en zoo meer. Üp
zekeren avond bezweek de stumper.
Er werd in allerijl een dokter ontboden,
die het kind dood vond. De vader verzocht,
hem niet in moeilijkheden te brengen, maar
de dokter deed zijn plicht en gaf de zaak-
bij het gerecht aan.
De doodschouw bracht vreeselijkc dingen
aan het licht. Twee geneeshceren, die als
deskundigen gehoord werden, verklaarden
voor den rechter, dat het kind tot een ge-
In den namiddag was het verkeer hier
■til en do bezitster van de „Herberg der
wilde vrouw" vond dan ook wel gelegen
heiJ mot dezen en genen van baar ge>\one
gasten een wooraje te wisselen en een slok
uit do haar aangeboden glazen le nemen.
Nooit echter liet zy zich in met «en gesprek
over hun nieuwe undernomingen of dergel(j
ke plannetjes. Ztf waa olochts waardin en
liet uit principe alles na, wat haar mot de
poiitie in conflict kon brengen, he:geen men
m (Jld Bailty, het centraal-gorechtshof voor
strafzaken van Londen, maar al te goed wist.
Ongeveer acht dagen na Francis Bartons
terugKeer in Lonaen maakte diens bedien
de van een opdracht van zijn heer gebruik
om een uurtje voor zichzelf te nemen. Op
merkelijk was het inderdaad om een bedien
de met zulke goede getuigschriften juist in
de richting van St.-Gibcs te zien slenteren,
en nog bedenkelijker was het, dat hij de
„Herberg der wilde vrouw" scheen te ken
nen. Hij daalde do vuile eteenen treden
met een zekerheid af, die duidelijk bewees,
dat hij hier geen nieuweling meer was.
Hij nam, nadat hij het lange, lage lokaal
doorloopen had, snel alle gasten op, haalde
een glas bier aan het buffet en nam toen
aan een tafeltje plaats, zoo kalm en rustig
alsof hij hier een geregelde gast was en als
of het niet reeds een paar jaar geleden
was, dat hij do „Herberg der wilde
vrouw" had bezocht.
Hij soheen echter niet te hebb n gevon
den wat hij zocht; want hij staarde voor
zich uit op de tafel en blies nadenkend dik
ke rookwolken uit.
Van tijd tot tijd keek een der and' c gas
ten hem nieuwsgierig aan en ook mrs.
Hupple nam hem onderzookend op. Hij
raamte vermagerd en zijn lichaam niet
meer dan vol over been was. Handen en
voeten waren bevroren, maar niettemin met
bloedige Btriemen bedekt. De eigenlijke
oorzaak van den dood bleek longontsteking
te zijn. Deze ziekte had zich echter nog niet
ver uitgebreid. De dood was in elk geval
•door den ellendigen toestand, waarin het
kind verkeerde, verhaast: in de maag en
de ingewanden vond men niets dan water
achtig slijm, ten bewijze, dat hot kind in
geen dagen gegeten had Wegens den onge
looflijken toestand, waarin het lijk verkeer
de, werd het gefotografeerd, omdat een be
schrijving in woorden te kort schoot, om te
zeggen, hoe de kleine martelaar daar neer
lag.
Voor het hof beweerden de beklaagden,
dat zij de perken van hun kastijdingsrecht
nooit te buiten gegaan waren.
Het O. M. eischte tegen beiden een tucht
huisstraf van vijf jaren, maar het hof was
veel olementer. Het veroordeelde de vrouw
tot 1 jaar en 9 maanden, den man tot 6
maanden gevangenisstraf.
Het hof van cassatie te Par ij 8
heeft een belangrijk arrest gewezen betref
fende de aansprakelijkheid van hotelhou
ders voor diefstallen van zoogenaamde
hotelratten. Do hotelrat maakt zijn bedrijf
van het insluipen in hotelkamers. Hij vor-
richt zijn werk 's nachts, als de gasten sla
pen. Overdag kieat hij de kamer of kamers
uit die hij 'a nachts bezoeken zal. Veelal
wordt de kamer vooraf geschikt gemaakt
voor de insluiping. Ia het een kamer met
een knip van binnen, dan is eeu gewono
truc van den insluiper, dat hij een stukje
kaoetsjoek in het gat van de knip duwt:
De hotelgast doet, voor hij naar bad gaat,
do knip dicht, maar de knip springt aan
stonds weer open door dc veerkracht van
het stukje kaoetsjoek. Zoo worden er aller
lei middelen aangewend om den toegang
tot de hotelkamers voor den komenden
nacht gemakkelijk te maken. De hotelrat
werkt niet met geweld of met grove midde
len. Hij huurt een kamer dicht bij de kamer
waar hij zijn slag zal slaan. Vóór do inslui
ping wordt gewaagd, wordt de etage nauw
keurig doorzocht. In een donkerkleurige
piama speurt de dief naar onraad. Ont
moet hij iemand op de gang, een waker
b.v., dan doet hij of hij op weg was naar
het privaat. Zijn de gangen veilig bevon-
don, <lan wordt aan do deur geluisterd of
de te bestelen hotelgast vast slaapt.
In het geval waarover het hof van cas
satie arrest heeft gewezen, had een hotel
rat in een eerste rangs hotel te Nice een
•leur opengemaakt, die CDkcrl aan den bin
nenkant met een sleutel gesloten was. Dp
logeergast had do voorzorg genomen den
sleutol op het Hot te laten zitten. Voor
een geoefend insluiper is dit volstrekt
geen belemmering. Integendeel. Hij heeft
een fijn instrument, dat hij in het slot kan
steken en waarmee hij den sleutel, dio van
den anderen kant-cr in steekt, vast kan
grijpen. Het slot wordt zoo met den eigen
sleutel opengedraaid. Zoo wai het gegaan
iD het hotel te Nioe. De insluiper had, ter
wijl de logeergast, sliep, geld en kostbaar
heden, die op de tafel lagen, meegenomen.
De beroofde logeergast, eischte schadever
goeding van den hotelhouder, Het hof van
Aix had uitgemaakt dat de hotelhouder
aansprakelijk was, daar hij een dubbele
fout had begaan. Vooreerst achtte het hof
het een verzuim, dat er geen veiligheids-
grendels waren aangebracht aan den bin
nenkant van clo slaapkamerdeuren van het
hotel. En bovendien vond het hof het een
fout van den hotelhouder, dat hij niet
streng wacht liet houden in zijn hotel,
waar zooveel vermogende logeergacton hun
inlrrk plegen te nemen.
Het- bof van cassatie heeft liet beroep
van den hotelhouder tegen liet vonnis van
Aix afgewezen.
Voor de hotelratten is dit. een ongunstig
bericht. (»»N. R. C.")
De onlusten te Hazclbrouck
-- Na do steden Méru ©n Andcvcttc. waar
thans de rost ongeveer is hersteld, is het
stadje H.azeWjrouok in opschudding ge
bracht door de plundering van een wevers-
wouinv, waaromtrent Reuter reeds het een
en ander 6einde.
Eergisteravond om half acht vergaderden
lachto flauwtjes, toon hij al die nieuwsgie
righeid bemerkte.
„Ik ben hier werkelijk geheel ver
vreemd", daoht hij bij zichzelf. „Ik verwed
er mijn kop om, <iat die schaapskoppen
daar mo voor een detective aanzien."
Hij 6tond op en slenterde naar het buf
fet.
„Een rondje voor de heeren hier, moeder
Hupple. Elk mag drinken, wat hij will"
riep hij lachend.
De kroeghoudster wierp een vragenden
blik op de gasten, die weinig geneigd sche
nen gebruik van de uitnoocuging to maken.
Een vijandig gemompel hoorde men rond
om en een dor mannen riep hoonend:
„Je wilt ons zeker van je vanggeld trak-
tceren, hè?"
Het gladde, kalmq gelaat van Dan ver
trok bij deze woorden onheilspellend. Hij
wist zich echter te beheerschcn, haalde zijn
schouders op en wierp dengeno, die hem
zoo had bcleodigd, deze woorden kortai
voor do voeten: „Je behoeft immers niet
mee er van te profiteeren, als je niet wilt."
„Halloh, boys", vervolgde hij, zich vroolijk
tot de anderen wendend: „Moeder Hupple
houdt er niet van lang op een bestelling
te wachten, wat moet hot dus zijn?"
„Je zou beter doen je beenen maar onder
je arm te nemen en je uit de voeten te ma
ken l" riep de vorige spreker. „Zufk soort
kunnen wij hier niet gebruiken."
Een instemmend gelaoh der andoren
klonk door den kelder.
„Goed zool" riep een tweede.
„Ga zoo maar voort!"
De „zoozeer aanbevolen" bediende, wien
Barton zoo snel zijn vertrouwen had ge
schonken, sprong rood van toorn op.
de vereenigde wevers, ten getale van acht
honderd. Na de beraadslaging begaven zij
zich naar het huis van den wever Carton,
dio op z.g. multiply-weefgetouwen werkt,
welke do meerderheid der wevers niet wil
gebruiken. Daar de gendarmen en de po
litie gemerkt hadden, dat er wat broodde,
werd liet huis van Carton bewaakt door
zes gendarmen.
Eensklaps weerklonk een fluitje, on do
800 wevers wierpen zich op de gendarm on, cn
begonnen hen met steenen en stukken hout
te werpen. Toon dozen achteruit geweken war
ren, licpeu de stakers, gewapend met lango,
zware balken, do deur van het huisje in,
namen de luiken nf, en sloegetf alles bin
nenshuis kort on klein.
Het gozin Carton word gelukkig niet ge
wond, daar do gendarmen, die nu verster
king hadden gekregen, bescherming ver
leenden. Om de wevers tot afdeinzen to
dwingen, beval de gendarmerio-Iuitenant
Larocque rijn mannon, met do bajonet in
do vuist een charge uit to voeren. Er volg
de nu een verschrikkelijk handgemeen,
waarbij versoheidene gendarmen gewond
werden door steenworpen. Ten slotte kon
don zij vijf der aanvaTlere arrestcerea.
Door hot ij s in de Oostzee zijn
do bewoners van de EreifswaVder Oio
(eilandje) van 20 Februari tot Woensdag
j.l. van de buitenwereld afgesneden ge
weest. Dien dag is er voor het eerst wocr
een stoomboot met levensmiddelen, brie
ven en couranten aangekomen.
To Fraustadt, in Posen, zijn
dear brandstiohrting 25 huizen in de ftseb
pelegd. Verscheidene menschea hebben al
hun have en goed verloren.
Leidsche Spaarbank.
Ultimo Maart 1909.
Inleggers rokoalnz.
Saldo aanvang der maand f 2,253,316.96
Ingelegd77,956,62
BDgeschroven rente op
afgeloste boekjoa 73.05
2,831,347.43*
Terugbetaald 82.112.48
Saldo van het tegoed elndo
dor maandf 2,249.284.96j
Aantal Inleggen.
Aanvang der maand 12,178
Nieuwe inleggers 87
12,266
Inleggera waarmede la
afgerekend 69
Einde der maand 12,206
Lijsi van onLesieibare bricvtu en brieinaarlcn
van hier vet zonden gedurende de tweede helft
der maand Maart.
Binnenland. Brieven: J. F. Meijer,
Alkmaar; moj. O. Bruns, I. JRitraan, Am
sterdam; mcj. Bijster veld, mej. Van Dam,
raej. C. do Hoog, J. Jung, mej. W. v. d.
Kooi, S. J. do Iioo, Den Haag; G. Reu-
mcr8, Haarlem; familie Schroton, Holten;
rnej. M. Heemskork, mej. M. Sohreuder,
Leiden; B. Ebling, Noordsingel 182, M. v.
Wijngaarden, R-otterdom; A van As, Sa9
(Zeeland); wed. 0. Verburg, Woerden.
Briefkaarten: P. van Boven, Ber-
gen-op-Zoom; mej. A. Bonsbacb, A. do
Graaf, jongenh. H. 't Hooft, jongonh. N.
Rozier, Den Haag; 2 stuks zonder adres.
Buitenland. Briofkaarfcon: Mello.
A. dc Villcrs, Bruxellos; Signa. M. v. San-
dick, Romo; mej. Harxraan, Rijssoh
Nota. Aan de afzenders worut aanbevolen
h"n naam ou adres op de stukken te ver
melden, opdat deze bij ODbestelbaarhcid
aan hen kunnen teruggegeven worden.
RIJPWETERING. Al ligt onze gemeente
tot nu toe wat achteraf, toch heerscht er
bij onze ingezetenen ook de geest van voor
uitgang en zijn zij lang niet blind om op
degelijke dingen oen goeden kijk te hebben.
Zoo heeft onze smid dc heer V/a-osdorp ziek
er op toegelegd een betere verlichting aan
to brengen en hierinedo is hij uitstekend
geslaagd. Deze verlichting bestaat nit
acyteleengas. De eerste toepassing er van
„Herhaal dat nog eens 1" dreigde hij met
gebalde vuist, „dan zal ik je..."
„Uiio wat, Kereltje", riep nu mrs.
Hupple, snel naaeroij xomondo: „Jo schijnt
dit nenige vcroiijf nog- niet te Kennen."
Piotscnng hoorde uiun op diepen toon
roepen
xj.alio 1 Wat ia daar te doen? Dc gas
ten stoven uit elkaar en een breedscnoude-
rigc, roodharige ier vertoonde zion.
„Waarschijnlijk con „nieuweling, doktor 1"
riep hem Dans tegenstander toe, „dio oan-
dioaten voor Old Bailojr zoekt."
„babcock 1" riep plotseling de gesarde
verheugd uit en trad op don nieuw aange
komene toe.
„Je komt juist op tijd, oude jongen l
Maar wat kijk jo mij aan I Ken je mij niot
meer V'
De sombere trekken van don Ier verhel
derden zich.
„Dan!" mompelde hij. „Ben jij het wer-
kel ijk?"
„Nou, óf ik hot bent"
„Je bont dus ook weer in het oude land",
zei de roodharige. „Ik dacht» dat je je beil
nu eens in de Australische koloniën wilde
probeeren."
„Heb ik al gedaan l" verzekerde Dan.
„Maar daar zitten zo nog rneer achter
iemand aan dan hier. Eli zij schrikken daar
niet terug om iemand te vangen; dan is hot
hier toch nog veiliger. Maar vertol nu de
zen heeren hier eerst eens, dat zij geen
„detective" voor zich hebben en nog voel
mindor een „verklikker", die de politie
overal rondzendt, Baboockl"
„Onzin l" mompelde de ïeT. „Ik ken hem,
mrs. Hupple, en ik zou denken, dat dit
voldoende
bracht hij aan in het café „Rustoord". Nu
is zij ook aangelegd op de boerderij van
den heer J. J. van Benten cn dit gedeelto
van ons dorp gelijkt 's avonds op con stads»
gedeelte. Het is belanghebbenden aan te be
velen bij beide heeren eens een kijkje te
gaan nemen om zich te overtuigen van het
oordeel en het gemak. dat. acyteleen-ver-
lichting op klcino gemeenten aanbiedt.
RIJNSBURG. De heer J. Wichers, Rijks
ambtenaar, oommies-dcurwaarder cn dienst-
geleider, wordt tegen 1 Mei a.s. overge
plaatst naar IJsclstcin.
WADDINGSVEEN. Ter Alg uiecuo Ver
gadering der Coöperatieve Boerenleenbank
werden do heeren N. Breedijk en J. den
Boer, herkozen tot leden van don Rand
van Toezioht- in het bestuur, terwijl dc heer
V. d. Weerdt tot kassier werd benoemd.
Op 31 Dee. 1908 was do Leenbank schuldig
aan do houders van spaarbankboekjes do
som van f 71,778.45, terwijl zij to vorderen
had de som van 49,97S.SCj en van de
Ccntralo Bank te Utrecht do som van
19,121,231. De kas sloot met eon batig
saldo van /337.61J. Het reservefonds is
groot f 601.34*; Onze Leenbank ia do groot
ste Bank geworden van do 270, die to
Utrockt zijn aangesloten.
In de Algemeeno Vergadering vau do
Vereoniging „Do Workman" werd het voor
stel van het bestuur om de helft der gelden
uit te betalen aan hon, dio van do Onge
vallenwet profiteerden en 13 weken in plaats
van 16 weken ziokte uit te betalen, ver
worpen met 58 tegen 41 stemmen. Het be
stuur vond daariD aanleiding af te tredon,
doch kon niet den aandrag der aauwezigo
lodon om tot October a.a. te blijven weer
staan. Op do najaarsvergadering zal dan
beslist wordon of het bestuur, dat ruim
25 jaar trouw op zijn post stond, gehand
haafd zal blijven of niet.
Door den districtsschoolopziener zal
eerstdaags oen oonferentio gehouden wor
den met de hoofden der scholen in dezo ge
meente om do belangen van het voortgezet
onderwijs te bespreken.
WOUBRUGGE. De door hot Rijk over
genomen tuberculeuze rundoren van do land
bouwers P. den H., N. v. d. S. on wed. O.
v. d. M. zijn, nadat do waarde van die run
deren was bepaald reap op f 125, 136 on
f 140, por stoomboot naar Rotterdam ver
voord.
Door stemgerechtigde ingelanden ia
het 8sto district, hoofdplaats Woubrugge. ia
tot hoofdingeland gekozen de heer W. den
Hertog, to Oudshoorn, en tot hoofdingeland-
plaatsvervanger de heer J. H. VVeydung,
to Zoeterwoude, de eerste met 319 van de
337 stemmen, de laatste met 279 van do 338
stemmen.
ZOETERWOUDE Toen gisteren do
vrachtrijder Van der L., van Zoeterwoude,
met zijn geladen vrachtwagen, waarin ook
twee vrouwen, naar Leiden reed, werd hij
ter hoogt© van Lammebrug (bij „Crono-
stoin") door een uit Leiden komend rij
tuig zoodanig aangereden, dat do vracht
wagen ernstig werd beschadigd, alsmcdo
hot tuig van het voor dien wagen gespan
nen paard. Gelukkig werd 't paard door een
passeorond persoon gegrepen.
Lnchtflcheep vaart.
Vluchten in Nederland. De impresa
rio J. Sohiirmann schrijft uit Parijs aan do
„N. R. 0.":
Van 1 Mei tot 31 December zijn do luchl-
8ckipper8 Delagrongo en Pierrou door mij
geëngageerd, voor de som van 600,000 fran
ken, om mot de mij toebehoorende vliegma
chines, systeem-Dein grange systeem De Blé-
riot cn systeom-Voisin eenigo vluchten to
doen in eonige groote steden van Europa.
Tusschen 1 en 15 Mei vindon opstijgingen
plaats in Den Haag en Amsterdam, op
daarvoor ingerichte en afgesloten terrei
nen van 80,000 a 100,000 vierk. meter. Van
15 tot 31 Mei tc Brussel en Antwerpen. Dan
in Londen, Hamburg Berlijn, Warschau,
St.-Petersburg, Moskou, Kief, Odessa, Wee.
nen, Boedapest, Boekarest, Konstan'ino-
pel, Athene, Alexandria en Cairo.
Allo oontroetcn zijn reeds afgesloten.
Die kleine herkonningsscèno had de ge
heel e stemming veranderd. Allen verdron
gen zich om bij den vorigen spreker te ko
men en spraken deemoedig.
„Neem mo uict kwalijk, wat ik daar
straks heb gezegd, maar met mcuwo gezich
ten dient men hier voorzichtig te ziju, Eu
als u nu een rondje wilt geven, rmjuhoer,
dan zou ik het hcusch met afslaan om met
u te klinken 1"
De waardin wenkte en vulde snel de gla
zen. Bartons bediende trok Babcock op zij.
„Ik zou geen betere hebben kunnen ont
moeten dan jou, oude jongen. Of, ik lioordo
je daar straks dokter noemen, heb jij jo
misschien van ons vroeger werk terugge
trokken?"
„Van onze vroegere bezigheid, ja!" brom
de de roodharigo; „er is te veel risico bij
en het loont de moeite slecht, riet groot
ste gedeelte ontvangt steeds de heler en
wij krijgen slechts een restje."
Bartons bediende stond verstomd.
„Maax je Bont toch nog een stamgast ia
de«o herberg, Babcock," zei hij, „cn dat is
zoo goed als een certificaat voor ons gil
ds."
De lor lachte ruw.
„Ja ja, Dan," antwoordde bij fluisterend.
„Ik heb steeds nog gemeonschap met do
oude zaak, al bon ik door hen ook do „dok
ter" geworden.
„Je hebt je op jo ouden dag toch niet op
het genezen toegelegd!"
(Wordt vervolgd).
