O. 1493*7.
©JLCri3.yjA.SJj Zsutovü.ag* 31 Ocfcoliss*.
Anno 1903.
PERSOVERZICHT.
io WEÜLOF-
0. 23 van de uitgaven der „Tariefver-
ging" neemt van 't „M aandscliriffc
n net (Jentraa 1-B uroau voor
S t a t i s t i e k" een artikel over, han-
:nde over nationaliteitsbewij-
1. Hiermede worden bedoeld de bewij-
van .Nederlanderschap, waarmede ve-
tijdelijk naar het buitenland vertrek-
u, ten einde daar m eenig beroep of be-
jf werkzaam te zijn, zonder dat zij in
bevolkingsregister van de gemeente
mer werkelijke woonplaats worden af-
chrevcn.
lit do statistiek over de verschillende
vincicn blijkt, dat het aantal in 1907
g.reikte nationaliteitsbewijzen aanmer-
ijk grooter is dan in voorafgaande ja-
Ten einde do oorzaken hiervan te lcc-
Kennee, is door 't Bureau aan de G'om-
isarissen der Koningin in do onderschei-
l)i' provinciën het verzoek gericht, te mo
lt vernemen, of de belangrijke stijging
Bi het getal afgegeven nationaliteitsbe-
l/en ecu gevolg is van het te 's-Graven-
l'v'n tussehen Nederland en het Duitsche
Ik gesloten vestigiugsverdrag en of wel- i
lit nog andere mskaidigheden als de
l-v.aken dezer stijging zijn aan to mer-
I :eio Commissarissen spraken als hun
I eel uit, dat het vestigingsvirdrag hoofd-
■elijk of voor een groot deel, de overigen,
li het voor slechts een klein deel tot
lordere afgifte van nationaliteitsbewij-
fci heeft geleid. Anderen noemden als een
Ir voornaamste oorzaken het feit, dat in
It buitenland overvloedig werk tegen
log loon is te verkrijgen, daarentegen
Ir te Jande onvoldoende werk tegen veel
lunger loon.
■)eslechte ccoaomiscbc toestand, vooral
I de ste ..i, en de daarmede gepaard
I: nde werkloosheid, zijn niet vreemd aan
In toencmcnden trek naar het buiten-
1:1, meenden deze.
■Verschillende Commissarissen riipen ook
I «tselijke omstandigheden te hulp ter
■rklaring van den grootcren trek, als
■ikingen, uitsluitingen, enz. Merkwaar-
was wel de verklaring van den Com-
fflssa.ris In Drente, dio bij de burgemees
ters in do verschillende gemeenten zijner
provincie een onderzoek instelde en bericht-
I, dat de stijging slechts voor een zeer
■ein deel een govolg is van het vestigings-
ftrdrag. Vooral is de vermeerdering toe
I schrijven aan dc omstandigheid, dat
■eer dagloon in Duitschland is te verdie-
■n. Als oorzaken van bedoelde stijging
lord verder o.m. opgegeven, het b trek-
llijk geringe kostgeld in het buitenland.
lAan liet artikel bshoeft onzerzijds vvei-
■g te'worden toegevoegd, gaat No. 23 dor
■Liriefvcreeniging" verder:
■s,Terloops zij hier gewezen op dc eerste
Brzaak, die aan het slot wordt opgegeven
■nar. do stijging van het aantal builens-
iids werkenden: „het betrekkelijk gerin-
kostgeld in bet buitenland." Deze offi-
■eelc medcdecling strookt geheel met de
Irvaring, opgedaan door hen, die meerma-
ttii in Duitschland verblijven; een erva-
Ing, die leert, dat in het algemeen het
li ven in Duitschland zeker niet duurder, ia
li' sommige gevallen goedkooper is dan in
K'-derland. Zij vormt een tegenstelling te-
lon de bewering, zoo dikwijls var vrijhan-
lolszijde geuit, dat alles in Duitschland
Ic.o duur is.
I Dat de werkloosheid zich bijzonder sterk
[ertoont in ons land en in Engeland, is een
l it. dat to denken geeft. Wel is die werk
loosheid voor een deel uit de algcmcene
bi liaise over do geheelo world to verkla-
Icn, doch die malaise geeft geen verklaring
[oor den uittrek van Nederland naar
Puitschland.
I Weken reeds hadden Zuring en zijn vrouw
»r op gevlast en in angst en beven afge-
Ivacht of het vraagde verlof van twee we
len toegestaan zou worden. Zo hadden zeer
l>nverwacht een erfenisje gekregen, waar-
l&n ze nu wat wilden gebruiken om eens op
lun verhaal te komeu door een lange reis.
I Maar nu zaten zij dan toch hand in hand
u den coupé en de trein bracht hen naar do
■xirgen. Het was al een beetje laat in den tijd
■geworden, het landschap droeg reeds dc
ionte kleuren van den herfst. Maar dat deed
aan hun vreugde geen afbreuk. Wat was
reizen toch heerlijk Zoo geheel zonder zor
gen Greta drong zich innig tegen haar
man aan. Eindelijk had zij hem dan eens
heelemaal voor zich, zooals zij dat in haar
bruidstijd gedroomd had. Elke minuut zou
den zij samen zijn, dagen lang zou niets non
ookJTniaar een oogenbük kunnen scheiden.
Hol» was heerlijk, te heerlijk om waar te
Eijn|
Zij juichten als kinderen, toen de eerste
bergen aan den horizon zichtbaar werden,
Dn zij verstomden in verbaasd aanschouwen,
toen zij zich midden in do schoonheid van
bet hooggebergte bevonden. liet was alles
zoo overweldigend nieuw en zij werden niet
moe te zien cn te bewonderen.
Maar, helaas 1 Toen bet echtpaar twee da
gen in het bergdorpje was, verscheen de
postbode aan tafel cn vroeg of er ook een
beer Zuriug was. En toen doze zich bekend
•maakte, werd hom een telegram overge
reikt. Bleek cn terneergeslagen bekeek Zu
ring bet telegram, alsof hij van buiten kon
zien wat do inhoud was. Maar hot slond
trouwens al met onomstootclïjke zekerheid
bü hem vast, dat liet slechts eea Jobstijding
Het wordt dan ook meer dan tijd, dat
een ernstig cn onpartijdig onderzoek worde
ingesteld naar de oorzaak van het feit, dat
vroeger buitenlandsche werkkrachten in
greoten getale naar Nederland kwamen,
om hier hooge loonen to verdienen, terwijl
thans het omgekeerde het geval is.
Voor ons bestaat er geen twijfel meer of
die oorzaak is gelegen in onze onjuiste han
delspolitiek, die lijdelijk toestaat, dat de
landen, dio onze fabrikaten weren, diezelf
de fabrikaten vrij van rechten bij ons in
voeren. Zoodoende wordt ons nationaal ar
beidsveld kunstmatig verkleind en de loou-
standaard kunstmatig gedrukt."
Onder heb hoofd Luilekkerland
lezen wij in „De Telegraaf":
Onze Haagsche correspondent schrijft ons:
In het oorloopig v erslag der Tweede
Kamer op Hoofdstuk III der Staatsbcgroo-
ting 1909 wordt in den aanvang aan den
Minister van Buitenlandsche
Zaken een ietwat eigenaardig oompliment
gebracht. Men reikt daar aan den heer
De Marecs van Swinderen een lauwerkrans
uit voor z|ijn beleid en „verscheidene le
den" zeggen dan: „Ook schijnt hij in staat
leiding te geven aan de onder hem ge
plaatsten aan het Departcmeut." Dit is,
men houde het ons ten goede, een eenigs-
zins curieus compliment, gelijk hot Depar
tement van Buitenlandscne Zaken altijd een
eenigszins curieus Departement is geweest.
IVaiincer do Kamer reeds zoo uifcbundigen
lof brengt aan een Minister, die in staat
s c h ij n t aan zijn ondergeschikten lei
ding te geven, hoe droef moet dan de er
varing in dezen wel niet met vorige be
windslieden geweest zijn. Edoch zelfs
over deze merkwaardige loftuiting wordt
in hetzelfde Voorloop g Vers'ag een schaduw
geworpen.
Wat toch is het geval 'l
De Algcmeene Rekenkamer heeft er over
geklaagd, dat zij maai steeds geen antwoord
ontving op brieven, door haar aan hot Mi
nisterie van Buitenlandsche Zaken gericht.
Dc Rekenkamer schreef brief op brief,
maar het Mi.isterie antwoordde niet. Ten
einde raad heeft men den Minister opge
zocht en hem een brief overhandigd;
bang als men blijkbaar was, dat, zoo men
het schrijven zond, Kit den Minister niet
eens bereiken zou. De heer De Marees heeft
toen aan de Rekenkamer verontschuldigin
gen aangeboden voor de door zijn ambte
naren begane fouten. In het Vcorloopig
Verslag nu wordt, nadat men den Minister
een bloementuil heeft uitgereikt voor de
leiding, die, naai* het „schijnt", hij in
staat is aan zijn ondergeschikten te geven,
geklaagd, dat bovenstaande feiten „geen
gunstig licht werpen op de wijze, waarop
do ambtenaren, met de behandeling van die
aangelegenheden bdast, zïcli kwijten van
hun taak Men vond het „oen b?c!?okcl
verschijnsel." En dan komt een merkwaar
dige uitspraak. „Voorts werd," zoo zcgt hot
„Voorloopig Verslag", „voorts werd, zon
der dat zij iets wcnschten af te dingen op
den ijver van sommige ambtenaren, door
enkele leden nog twijfel uitgesproken, of
van alle ambtenaren van bet Departement
gezegd kan worden, dat zij, tijdig den ar
beid aanvangend", dien geduvond* den ge-
heelen bureautijd voortzetten en zoo hun
volle werkkracht aan hun taak gcvïm
Vrij uit het parlementaire vertaald staat
hier dus. dat „sommige" ambtenaren
ijverig zijn, maar dat vele andere eenvoudig
luieren! En dat, wordt geduwd' onder
don neus vnn een Minister, wicn men prijst
'm do leiding, die hij aan zijn 'mdercrc-
schikten „schijnt" te kunnen g"ven
"te liet curieus of niet''
Beschouw nu ook die klachten in hun ver
hand- eenerznjds het steeds maar onbeant -
woord laten van brieven, door een onzer
kon zijn. Dat die nu juist hier moest ko
men, waar hij zich z:o gelukkig gevoelde!
Hij kon niet besluiten het telegram open
te maken. Zou hij zich zijn eerste reis al
bij het begin laten bederven? Neen, dui
zendmaal neen Dat kon niemand van -em
cischen
Zijn vrouw was niet minder beangst en
ongerust. Zij overwoog alle mogelijkheden,
die in hot telegram konden staan; zij ging
dc rij van haar kennissen na, of één van
hen misschien ziek geweest was, of door
een ongeluk zou kunnen zijn getroffen.
Maar zij vond niets. Alleen ja, dat was
het zeker: haar man moest terugkomen
men kon hem op het kantoor niet missen.
Maar daartegen protesteerde zij in zichzelf
met heftigheid. Het plezier van deze reis,
die al drie jaar lang haar hoogste wensch
was geweest, zou op mets uitloopen? En
ook in kaai- gedachten klonk hetzelfde ant
woord Neen, duizendmaal neen
„Hugozei zc.
„Hè?" klonk het klaaglijk terug.
„Hugo, wc maken dat onnoozele telegram
niet open. Wat kan daarin nu voor bijzon
ders staan?" Zij martelde haar hoofdje met
het zoeken naar een aannemelijke verkla
ring, om haar man over to halen het tele
gram ongelezen te laten. „Misschien is
Nelly Klein verloofd ja, dat is het vastl
Je weet wel met dien afschuwelijken spoor-
ambtcnaar, met zijn opgedraaide snor."
„Ja, maar dan moeten we toch ook onze
gclukwenschen zenden
„Ach, ja, maar het is misschien een grap
van jc vrienden."
„Ja, dan geeft het ook niets als ik hot
„Neen, je moet het niet open doen. Doe
mij dht plezier 1 Ik heb zoo verlangd naar
de reis, en nu komt dat domme telegram.
Alles is ineens bedorven."
Nu kwamen ook eb tranen voor den dag.
hoogste administratieve colleges aan het
Miuiboerie gericht; anderzijds het vorw.jt,
dat uo meeste aiuotenarcn «^cn arbeid niet
„idj-dig" aanvangen en met goiegeid
„voordzetten." net is zelden zoó sras in
een staatsstuk gezegd. Ook tot dc Jvamcr
schijnt uu liet beeei te gaan doordringen,
dat zeer vele miuisierieole ambtenaren van
hun bureau-tijd. eenyoudig een Luilekkerland
maken. Laat ons uu direct zeggen, oat net
hier een verschijnsei betreft, dat met alleen
op het Departement van Buitenlandsche
Zaken valt waar nemen. Het., zal op
alle Ministeries 7-op zijn, zij het da ij, ook
hier wat erger dan ginds. Door een'over-
jnatig langen arbeidsdag zullen de beeren,
die op de Departementen zitten, hun brach
ten niet zien slinken. Wil men het bewijs
daarvan? Wij zagon dezer dagen ergens
door een ambtenaar van een der Ministeries
een staatjo opgegeven, bevattende een over
zicht der werktijden aan de verschillende
Departementen. Daaruit blijkt, dat een
ambtenaar werkt aan het Departement van;
Buitenlandsche
Zaken per dag
4^ uur.
Justitie
J»
3
Binnenlandsoho
Zaken
4}
Marine
>f
Financiën
11
6
Oorlog
5
Waterstaat
11
5-J o
Landbouw
11 *1
6
Koloniën
44
Een arbeidsdag
van 44 uur kan
nu niet
beji.aald aks afmattend word:n beschouwd
één van 5 uur ook niet! Financiën en Land
bouw verkeeren in do... ongunstigste posi
tie: daar moeten zes yolle uren per dag
worden gewerkt. En., aan Buitenlandsche
Zak n.. 4.' uur. Yan 10 tot 12 uur-en van
halftwee tot 4 uur zitten daar de ambte-
naron to zwoegen e>n te zwceten. En dan
kemt zoo'n boos Voorloopig Verslag nog
klagen, dat er bri ven onbeantwoord blij
ven Dan durft hot nog vrag'-n, of dc amb
tenaren wel hard geno g werken, dan zegt
hst, dat e>r... geluierd wordt: gelui.Td, bij
een arbeidsdag van vierhonderd mi
nuten! Wat donken dio lieeren Kamerleden
wel? Dom zij soms iet3 voor hun twee dui
zend gulden?...
Nog eens: is het curieus of niet7
Leven de ambtenaren daar, op de Depar
tementen, in ecu I-uilokkerland Doen ze
or maar, wat zo willen, n'cn déplaip.^ mi
nisters, die, naar het „schijnt," leiding
aan hun ondergeschikten geven? Ewat
bet aardige nog vermeerder^er zijn Do-
partommton, zooals Justitie, BLmanla-d-
soho Zaken en Koloniën, waar niet ems een
vast aanvangsuur bestaat. De arbeidsdag
begint daar ,,8-V a^lO uur" of ,,10 10' uur."
Heel begrijpelijk, nietwaar? Een beetje spe
ling is niet kwaad: men kan zich versla
pen, of een sohoonmoeder plot&eTi' g o ver
krijgen, of wat dan ook... Een eenvoudig,
belastingbctalend burger, die in zijn krant
leest, dat de Ministers maar steeds blijven
doorgaan met geldon aan te vragen, om
nieuwe klerken te benoemen, zal misschien
fluisteren of het niet eens tijd wordt, dat er
een Minister knme, dip, niet „naar bet.
schijnt," maar naar hij b c w ij s t in staat
is wat verandering to brengen in dit Haag
sche Luilekkerland.
Inzake de Amsterdamse h.e o n t-
slagkwcstie zegt ,,L a n d en
Vol k":
Het is, zooals wij altijd hebban vermoed
bij het streven om dc drie ontslagen ambte
naren te Amsterdam in gemeentedienst te
rug de brengen werden do innerlijke drijf-
voeren van dc actie verborgen gehouden.
Nu de kans was verkeken, kwam do aap uit
de mouw.
Ec der ontslagenen, de heer Smit., laen-
tc wat met ondermijning van het gezag
„Wat is eigenlijk het gezag? Niets anders
En hij kon nergens slechter tegen dan tegen
tranen van zijn Greta.
„Nu, schrei maar niet", zcide hij innig.
„Als je d/enkt, dat »cr niets anders in
staat..."
„Ach, er staat vast niets anders in. En
je leest het niet, is 't niet? Kom, geef mij
het maar."
Het vrouwtje word nu vuur en vlam. „Ik
zal het opbergen cn als onze reis achter don
rug is, maken wo het opon Wij zeggen, la
ter eenvoudig, dat we het niet ontvangen
hebben. Toe, mannetje, geef het mij maar
Tegen zulke argumenten kon hij niets
meer beweren cn hij leverde het telegram
uit.
Maar van dit. oogenblik begon een ware
marteling voor hem.
Waarheen hij ook ging cn wat hij ook
deed, ovefal vervolgde hem dc gedachte aan
het telegram. Misschien was zijn oude oom
ziek geworden en moest hij dadelijk overko
men, en de heele erfenis was verloren, als
hij niet kwam. Of er was brand in zijn huis
of er waren ontelbare afschuwelijke moge
lijkheden cn zij drongen den armen kerol
het angstzweet uit allo ponen. Hij werd stil,
verloor zijn eetlust on staarde droevig naar
de bergen, dio hem ineens opvallend klein
en weinig verheven voorkwamen. Als liij
's middags forellen at, dacht hij er aan,
dat lnj zijn hcelb leven niet verder dan
spek zou komen, als zijn oom hem onterf
de. Zaten zij in de conversatie zaal van het
hotel, dan had hij steeds zijn huis voor
oogen, zooals het een prooi der vlammen
geworden was. En hij was niet verzekerd
Hij kon het nergens meer uithouden. Drie
dagen lang gingen zij van het eone punt
naar het andere en eiken dag zag Zuring
er hleeker en droeviger uit. Wat een ge
not, dat reizen 1 Dan had hij het duizend
maal beter tusschon djn vior muren, en
dan dc macht van oen aantal menschen, die
door ons beperkt kiesrecht aan het bewind
zijn gekomcu en morgen door een andero
burgerlijke partij vau hun zetels gegocici
worden."
Dat is het, wat moet worden gepropa
geerd, en dc propaganda van zulke waan
denkbeelden door ambtenaren kan niet wor
den geduld, ter wille van het algemeen be
lang, ter wille van den dienst, ter wille
van do ambtenaren en arbeiders zeiven.
De andere spreker, de heer Gulde^ heeft
ons medegedeeld, dat bij en de zijnen het
geheim konden om do gemeente-exploitatie
meer winstgevend te maken. Dat noch het
gemeentebestuur, no:' de hoofdambtenaren
daarvan eenig begrip hadden, nog veel min.
der do burgerij.
Men moet, dit vernemende, wel de ver
zachting slaken, dat cL heer Gulden en zijn
vrienden liever dit geheim ten bate van het
algemeen hadden raog- openbaren dan te
schelden op hen, die het. verkeerd deden.
De Bond van Nedcrlandsche onderwjjzers
vraagt vorplichtherhalin g s o n-
d e r w ij 8 van veertien tot zestien jaar.
Dat vindt „O nze Courant" toch wel
een beetje brutaal.
De heeren van de openbare school hebben
met dat. herhalingsondorwijs weinig eer in
gelegd. Borgesius heeft hun heel wat speel
ruimte gelaten. Zc konden dat voor een
good doel inrichten, zooals ze dat zelf be
liefden te adviseeren.
Practiseh, aantrekkelijk, zoo ccbt „voor
het leven."
Doch zij hebben het niet vermocht.
Eén, twee, vier leerlingen komen.
Soms meldt zich niemand aan
Het trekt niet; het pakt niet; do ouder-
wetsclie „avondschool" uit grootvaders tijd
liep 's winters vol, maar in hcrhaüngson-
derwijs hebben ouders nocb kinderen veel
trek.
Niet veel eer voor onze schoolhouders bij
het openbaar onderwijs, dat fiasco!
Nu het vrijwillig niet lukt, willen ze
dwingen, 't Gaat zoo makkelijk Met écu
natte pen schrijft men het artikel in de Wet
en allo kinders van 14 tot 16 jaar moeten
naar de herhalingsschool in de avonduren.
Nog eens indoopen cn men schrijft het
strafartikel voor ouders, dio zlj thuishou
den, en voor do werkgevers, die ze in den
hcrhalingstijd laten arbeiden.
Eenvoudiger kan het niet.
Natuurlijk komt er vooreerst niets van.
Aan één Leerplichtwet hebben wc genoeg.
Maar toch teekent het 1
In een hoofdartikel onder het ops- uuft
Verdeel en heerseh zet „De
Standaard" uiteen:
lo. dat men nu reeds bijna zeker kan zeg
gen, dat het in 1909 weer zal zijn: coalitie
réchts teg.n coalitio links; 2o. dat do po
gingen oni een andere partijgroepeering
te forcceren zijn mislukt; en 3o. dat er nu
daarom wordt gepoogd verwarring to bren
gen in het anti-rcvoliitionnaire kamp, door
„het tegenwoordig Kabinet tegenover het
Kabinet van 1901 to plaatsen."
De anti-these der beginselen, door het
Kabinet van 1901 duidelijk blootgelegd,
wordt door dit Kabinet, zegt men, zoo goed
als vergeten. Do banier van het Christelijk
lx-ginsel, in 1901 breed ontplooid, is thans
in den koker weggestopt. Natuurlijk zal
men trachten bij do stembus van 1909 ook
aan dit Kabinet het voetje te lichten, maar
kan het begraven worden, dan zal toch op
zijn grafsteen met eere vermeld worden dat
het in alles vlak het tegenbeeld van het
Kabinet-Kuyper was. Daartoe wordt d«an
van. dit Kabinet alles licht opgehaald, en
voor het beeld van het Kabinet van 1901
do donkerste tint van het palet genomen.
Hierdoor nu zal, zoo hoopt men, het effect
was het. heel wat aangenamer op zijn vaste
plaats op het kantoor vliegen uit de inkt
pot te visschen, dan hier in vrijheid rond
te loepen, geplaagd door die kwellingen.
Hot was afschuwelijk.
Den vierden dag werd het hem to kras.
Hij voelde, dat hij zoo gek zou worden,
als hij niet te weten kwam wat er iu het
telegram stond. Twee uren lang liep hij in
zijn cenljc rond, om zichzelf moed in te
blazen, allo tranen cn smeekbeden van zijn
vrouw tc weerstaan. Hij wist, dat het een
zwaren strijd zou geven, want zc had Jo
laat&te dagen geregeld haar koelste hou
ding aangenomen, als hij ook maar van
verre op het. telegram zinspccrdc.
Maar nu moest het gebeuren. En toen hij
thuiskwam, gir.g hij plechtig naar haar
toe
Greta, jo .net me het telegram terug
geven. Ik houd het niet meer uit, ik moet
weten wat er in staat."
Zij werd bleek. „Welk telegram?" vroeg
zc.
„Zeg creis, maak nu geen flauwe praat
jes", antwoordde hij. „Het telegram, cfat
wo vier dagen geledon hebben ontvangen,
natuurlijk 1"
„Dat? Dat hel) ik verbrand."
Hij staarde haar aan. Toon werd hij haast
razend.
„Verbrand heb je het? Hoe kon je dat
doen? 1"
Zij trok huilerig met haar mond. „tk
merkte, dat jo het lezen wou en ik wilde
mc mijn reis niet laten bederven. Daarom
heb ik het verbrand."
Het onweer kwam los, dat zich al vier
dagen aan den echtelijken hemel had sa
mengepakt. Het ontlaadde zich met vernie
lend geweld. Vóór zij het wisten hadden zij
een hevige scène: HLi schreeuwde, ween-
worden bereikt, dat ten slotte het grooter
deel van Rechts, met het huidig© Kabinet
incluis, do felle aotie van 1805 tegen het
Kabinet-Kuyper feitelijk goedkeurt; dat
Links in haar boos toenmalig bedrijf ge
rechtvaardigd wordt; e.i dat omgekeerd
het atro car bone notabus, het
gedoodverfd met do zwarte kool, als ple
bisciet van heel het Land op het Kabinet
van 1901 zal staan gedrukt.
Door het „divide et impera" loe te pas
sen, hoopt men dan in 1909 zijn slag te
slaan.
Van Rechts heeft men, blijkens het Voor
loopig Verslag, „dit looze spel doorzien",
meent ,D e Standaard."
Ook zijnerzijds toch drong Rechts nu op
zwenking in houding bij het Kabinet aan.
Zoo begrijpelijk als het voor velen was,
dat het Kabinet tot dusver zich had inge
houden, om niet te prikkelen, even beslist
werd het nu noodzakelijk, dat het Kabinet
van zich afsprak. Noodig was dit wel niet,
want het Kabinet is tactisch rijp genoeg,
om do kool, die men het van Links wil ste
ven, zelf terstond op te merken. Maar
Rechts gaf in het Voorloopig Verslag dan
toch een leeken van gezond leven, doordien
men er niet het zwijgen to© deed, maar
z&lf aan het Kabinet den cisch, dat het van
zich af zal spreken, stelde.
De mijn, dit geven we toe, was van
Links behendig aangelegd. Mr ar toch, is
ei niet alle kans, dat nu deze mijn verkeerd
springt?
Naar aanleiding van heb entrefilet Zon
derlinge tempering vau „II et
Volk" zie ons vorig Overzicht maakt
„Land en Volk' de opmerking, «lat,
indien het daarin medegedeelde juist is, de
inlichtingen moeten zijn verstrekt door een
der leden van de commissie van voorberei
ding der ve r zeker ingsontwor-
p o n. Zulk een handelwijze a;ht het blad
van do zijde van het uit de school klappend
lid even bedenkelijk als onbehoorlijk. U n-
b e h o o r 1 ij k, omdat het niet geoorloofd
is, dat een Kamerlid aan do Bers mede-
deeiiagen doet omtrent hetgeen voorvalt
in.don boezem eencr commissie van voorbe
reiding van wetgevende maatregelen; be
denkelijk, omdat, indien anderen dit
slechte voorbeeld mochten volgen, de be
raadslagingen in do commissies van voor
bereiding ernstig zeiden worden belem
merd en daarmede de wetgevende arbeid
worden geschaad. Of do medodeeling juist
is weet het blad niet. Maar aangenomen,
dat zij iuist is, dan veronderstelt het blad.
dat de reden van een niet reeds thans ter-
hand-nemen van dc landbouwongevallcn-
verzek:ring wel daarin zal gelegen zijn, dat
hoe deze verzekering zal worden ingericht
ten nauwste samenhangt met een reorgani
satie der ongevallenverzekering. Haar
voorbereiding zal dus onvermijdelijk op
dit punt vastloopen, zoolang althans dc
hoofddenkbeelden van de Regiering daar
omtrent niet bekend zijn. Aangezien nie
mand gaarno monnikenwerk verricht, is
liet, oordeelt het blad, niet onwaarschijn
lijk, indien de berichtgever van ,,H e t
Volk" juist was ingelicht, dat d?ze reder,
bij de bepalingen van de houding der „over
groote meerderheid van de commissie van
voorbereiding" meer heeft gewogen dan de
„poiitiek", die „Het Volk" daarachter
zoekt.
Zooals de waard is besluit het blad
vertrouwt hij zijn gasten. De sociaal-demo
craten zijn reeds zóó vervuld met de ko
mende stembusactie, dat zij het blijkt
ook met het dezer dagen door de heeren
Troelstra en Schaper in de Kamer gespro
kene zich niet kunnen voorstellen, dat
men hetzij over legerkwesties, hetzij over
de wijze van voorbereiding der sociale, ver
zekering anders denkt dan zij of dat mei
de als een kiud. Eindelijk had hij er genoeg
van.
„Nu", zei hij koel, „als je het telegram
verbrand hebt, is daaraan niets meer te ver»
anderen. Maar ik moet weten wat er ir
stond. Dahrom rtfzen wij dadelijk naa>
huis."
Van dit besluit was hij niet af tc brengen.
De arme Greta moest do koffers pakken ejy
wcld.a droeg dé trein hen weer naar huis.
Ditmaal zaten zij echter niet hand i
liaud. Ieder had zich in een hoek gedrul
en staarde stug voor zicu het venster uit.
Het ergste denkend, ijlde Zuring naar zijn
woning. Maar alios was onveranderd. T0014
in de tram naar zijn 00111. En hij vond den
grijsaard in welstand.
Daar schoot hem een nieuwe gedachte
door het hoofd: Zou het telegram soms van
zijn chef geweest zijn? Hij had misschien,
door zijn onvergeeflijk verzuim zijn betrek
king verloren? Badend iu zijn anr tzweet
stormde hij naar heb kantoor. Zijn chef,
dien hij bij het krantlczen stoorde, staarde
hom verbaasd aan.
„Wat?" vroeg luj. „Al terug? En ik heb
me nog wel dc buitengewone moeite gege
ven je verlof acht dagen te verlengen!"
Zuring voelde zijn knieën knikken, alles
warrelde voor zijn oogen.
„Mijn verlof verlengdstotterde hij.
„Zeker Heb je hot telegram dan niet ont.
vangen? Ik heb het den tweeden dag aan
het opgegeven adres verzonden
Greta kon zich den volgenden dag
in één prachtige nieuwe japon aan haar
vriendinnen laten zien. Haar man vertelde
aan ieder, die het hooren wilde, dat hem
nicta in heel zijn leven zoo ontgoocheld had,
als dc bergen, waar ieder zoo over op
schepte.
