ZONDAGSBLAD
IE.IDSCH DAGBLAD
24 October.
Aimo 1908.
AAA ««eeaoeoóoööööoo Ail
No.
'V VAN HE. I
Er in gev.o^en!
Zij was de aardigste blondine, die ik ooit
heb gezien, hu zoo jong nog! 't Was een
droef gezicht: weduwe bij zoo'n jong voor
komen; niaar men wende er aan, want het
krip stond goed bij het blanke gelaat en
de fijne ronding der kin.
Ik ontmoette haar te Dieppe, bij de Ro
binsons. Dezen vertelden mij, dat zij de we
duwe was van een bekenden Fransehen fa
brikant, wiens naam genoemd wordt waar
men chocolade eet.
De weduwe had niet alleen een meisjes
achtig voorkomen, maar ook iets jeugdigs in
haar manieren, wat den indruk gaf, dat
men te doen had met een kind van vijftien
of zestien jaar: onschuldig en zorgeloos,
naïef de wereld inblikkend, die zij nog niet
kende.
De Robinsons noemden haar ,.het weeuw-
tje." 't Waren aardige lui, die Robinsons 1
Wij zagen elkaar dag aan dag, zooals
dat op een badplaats gaat: op het strand',
bij de pantoffolparade en in het Casino.
Maar het schokte mij een beetje, toen ik
ontdekte, dat het mocic weeuwtje uron
doorbracht aan het jockey-biljart. En ze
speelde vrij hoog ook.
Toen ik haar weer bij de Robinsons aan
trof, achtte ik mij verplicht, haar te waar
schuwen; want dobbelen is m.i. een on
deugd, welke men zich lichter aan- dan af-
went, eD die tot noodlottige gevolgen kan
leiden.
Zij nam mijn raad goed op en kreeg bijna
tranen in de oogen, als een kind, dat men
iets verbiedt. Ze zei, 'dat ze het voor de
aardigheid deed en van hetgeen ze op haar
zakgeld uitspaarde Gevaar, dat ze ooit. door
het spel zich ruïneeren zou, hesfond er niet,
verzekerde ze mij: haar geld was behoorlijk
vast gezet.
Den volgenden dag gaf zij mii. een vreem
de tooh voor haar, een roerend bewijs van
vertrouwen. Ik ontmoette haar in de speel
zaal zij nam een paar muntstukken uit
haar portcmonnaie en vertrouwde die aan
mijn hoede toe Dit ontwapende mij geheel
Toen ik haar daags daarna weer m het
Casino zag, had ze geen portemonnaie bij
zich Ze vroeg mij zeer ongedwongen een
bankje van, 50 francs ter leen; ik Taf het
caarne. niet zonder van de gelegenheid ge-
Sruik te maken, haar nog eens te waar
schuwen.
Binnen een uur bracht ze mij triomf mee
lok het geld terug. Zii had gewonnen, ver
belde ze. niet veel. maar ze was tevreden.
De rest van den avond vergenort°"D zii zich,
met op het terras te zitten, te luisteren
naar de muziek en naar mii De R^hinsons
waren bij ons. Nu en dan keek ik tersluiks
naar het. wepuwtie en ik ontdekte met niet
geringe voldoening, dat haar oogen vrïcnde-
liik de miine zochten, h™*wd zii ze aanstonds
zed'"* neersloeg, onmiddellijk nadat ze het
doel hadden bereikt
Ik was te Dieppe hoofdzakelijk om de ver
schillende typen van automobielen te l>e-
studecren, ten einde voor een Engelsche fir
ma het verkooprechb voor eenige der beste
te verzekeren. Dat was do reden, waarom
ik veel geld bij mij had, om zoo noodig bij
ke.t sluiten van een contract te kunnen
betalen. Ik maakte daarvan tegenover de
Robinsons en het weeuwtje geen geheim.
Op eon avond, toen ik do concertzaal in
ging, kwam het weeuwtje uit de speelzaal
zenuwachtig naar mij toe. Zij had con ster
van briljanten in de hand: de groote, schit
terende steencn vertegenwoordigden blijk
baar een groote waarde. Do speld, waarmee
zij do ster in haar kapsel droeg, was gebro
ken, vertelde ze mij haastig, cn op haar
kinderlijke, manier verzocht ze mij het sie
raad zoo lang voor haar to bewaren; zij
bad geboord, dat er zakkenrollers waren
en was een beetje bang onder de menigte
onbekende gezichten.
Vereerd door haar vertrouwen, nam ik
mijn sigarenkoker en stak het kostbare
voorwerp daarin; toon ik den koker in mijn
binnenzak wilde steken, raakte die in bot
sing met mijn portefeuille.
,,WiJ ik even vasthouden?" vroeg zij,
ziende, dat ik moeite bad met do schik
kingen, en nam de portefeuille van mij over,
terwijl ik den sigarenkoker in den binnen
zak schikte.
Juist op dat oogcnblik kwam een heer,
een zeer aangenaam mensch, die met mij
had gesproken over den Cliatillon-motor,
naar mij toe en trok mij mee Zijn kar stond
voor de deur, en ik moest die nu eens da
delijk in werking zien.
Eer ik meeging, keek ik naar het weeuw
tje; zij was echter niet te zien, er hadden
zich menschen tusschen ons gedrongen. Ik
wilde haar zoeken. want zij had mijn
portefeuille met. een goede 50,000 francs aan
papier er in doch Bergues, de motor-man,
had haast.
Ik ging dus mee naar de automobiel, Ber
gues inviteerde mij in te stappen en wij
suisden weldra voort met een snelheid van
40 kilometers in het uur. 't Was inderdaad
een voortreffelijke machine en wij zouden
misschien een record gemaakt hebben, als
niet ergens tusschen Dieppe en Parijs een
band gesprongen was.
Dat ongeluk dwong ons to logeeren in
een dorpsherberg 't Was vervelend op
zichzelf; Bergues bleek echter een uitste
kend gezelschap Den volgenden morgen ging
hij door naar Parijs; lachend vertelde
hem het avontuur met mijn portefeuille en
hij leende mij 25 francs, om de vertering
te betalen en een kaartje naar Dieppe te
nemen.
Na veel gezeur met boemeltreinen en over
stappen, arriveerde ik te Dieppe en aan
gezien het juist het fashionabclc uur was,
richtte ik mijn.schreden naar het Casino, in
de hoop. het weeuwtje te vinden, dat op
miin hours paste.
Zij was or niet on ik ging naar haar ho
tel. waar ik do verrassende modedpeling ant-
vinrr. 7 vorigen avond was ver
trokken. Ik holde naar mijn eigen hotel; er
was brief noch portefeuille te zien. Nu zocht
ik do Robinsons op, die zeer verbaasd ke
ken over het nieuws, en ik kreeg een stand
je toe, dat ik mijn geld in handen liet van
zoo'n jong, onervaren schepseltje.
't Bleok mij nu ook, dat de Robinsons
zelf zeer oppervlakkig waren ingelicht om
trent de jongo vrouw, a*an wie ze mij
hadden voorgesteld", en information bij han
delslui brachten mij tot de ontdekking, dat
de werkelijke weduwe van den chocolade-man
een achtenswaardige en oude dame was.
Na een en ander verbaasde het mij niet
meer te vernemen, dat de briljanten, in mijn
bezit, wel mooi nagemaakt, doch nagenoeg
niets waard waren.
De Robinsons toonden mij veel sympathie
en konden nog fcaar niet begrijpen, dat
het weeuwtje mij zoo had beet gehad. Er
zou zeker ophcldo ing komen, meenden zij
het arme schepsel was zeker zelf dupe van
een kolossaal bedrog. Zoo'n onschuldig
kind 1
Voorloopig moest ik mij over mijn ver
lies heenzetfceu. Misschien kon ik het ge
deeltelijk herstellen door het patent van
don Ch&tillon-motor te koopen voor Enge
land1.
Ik ging Bergues opzoeken, doch hij was
nergens te vindenik schreef naar de fa
briek en kreeg ten antwoord, dat de eige
naars van den Chfttillon geen heer Ber
gues kenden en niet vanzins waren het pa
tent te vorkoopen.
Gedrukt door zooveel tegenspoed, had' ik
behoefte aan symp.athie. Waar kon ik die
beter vinden dan bij de Robinsons, mijn
aangename kennissen
Doch dio waren juist op reds gegaan,
een tochtje door Spanje. Zij lieten een
briefje aan mij achter met verzoek, hun
hotelrekening te betalen, daar zij wat haas
tig hadden moeten vertrekken.
Dat beschouwde ik als een ongeoorloofde
vrijmoedigheid en gaf hun dat ook te ken
nen in een briefie, dat ik hun nazond,
maar dat als onbestelbaar terugkwamin
de haast hadden ie mij een verkeerd adres
gegeven.
Het weeuwtje zag ik nooit weer, hoe ijve
rig ik ook zocht De politie haalde ik er
maar niet bij, om meer dan één reden. AI
hid men haa.r gevonden, wat was er dan
nog te wachten van een Frnnsehe jury ter
genover zooveel lieftalligheid?
ANDREW CARNEGIE.
Andrew Carnegie is een van de merk
waardigste philanthrope» in den loop der
eeuwen, omdat hij al zijn voorgangers over
troffen heeft in het bedrag van zijn giften
ten bate van het algemeen. Hij is nu 70 jaar,
werd te Dunfermline (Fife), in Schotland,
geboren, slak als jongen van tien jaar naar
Amerika over. begon te werken in Pitts
burg, eerst bij d i katoenbouw, daarna in
de telegrafie, als telegram jongen, telegra
fist. en telkens hooger op Zijn eerste Maat
schappij was er een voor slaap wage nbedryf.
