ZONDAG5BIAD'
i= 1&ID-5CH DAGBIAD
No. 14806.
30 Mei.
Anno 1908.
-t- VAN HET
All Of)8êêdOê!JS#ê@®ö® Hi
EEN HUWELIJK.
S!!>
I ••CrrT;*'
Dé trouwdag van Lorinda Podtnore was
gekomen. De gaston waren bijeen. Vader
Podmore hield trotsch de wacht bij Lorin
da's geschenken, in de zitkamer uitgespreid
voor publieke bewondering. Dominee Ortns-
by Molland was ook verschenen, én de
bruidsstoet kwam uit do logeerkamer het
salon binnen. De plechtigheid begoü op in
drukwekkende wijze. Lorinda's moedor
schreide zacht, uit aandoening. Lorinda's
vader grinnikte en trok aan zijn bakke
baardjes uit voldoening. William of Billy
Babbit, do bruigom, werd rood en bleek,
warm en koud, uit ellende.
William Henry Babbit, wilt gij deze
vrouw tot uw echtgenootc nemen, zoolang
gij beiden zult leven?"
Er kwam een lange stilte. Ieders oog was
op Billy Babbit gericht, en ieders oog zag
den roeden blos, die achter in zijn nek op
kwam, zijn ooren deed gloeien, zijn gelaat
overstroomde. Lorinda kneep tersluiks in
zijn hand. De geestelijke fluisterde hem
goedhartig toe: ,,U moot ,,ja" zeggen."
„Neon", barsbto. Billy los. ,,Ik wil niet".
Een oogenblik was alles stil van verba
zing. Toen uitte Lorinda een zwakken zucht
en viel in zwijm, liaar moeder uitte een
kreet, en volgde haar voorbeeld. Haar va
der drong ziöh naar voren.
,,Wat!" gilde hij.
,,Ik ben van gedachten veranderd", zei
Billy.
Met die woorden keerde hij zich om, was
het open raam door vóór iemand hem kon
tegenhouden en vluchtte het bosoh in. Dc
oude Josua Podmore moest naar het schuur
tje gaan om zijn geweer te halen, zoodat hij
driehonderd pas achter was.
Arme Lorinda Podmore! Zij was niet zoo
jong meer en de voorbij gegano jaren had
den een grooton en aldoor groöicnden eer
bied voor den heiligen 6taab van het huwe
lijk medegebracht-. Zij vraB een best meisje.
En al was haar gelaat niet mooi, haar hart
was goed Maar cn-ccndalc was een te klein
plaatsje dan dat zij do nawerking van die
ramp ooit zou kunnen tc boven komen.
Vader Podmore liep rond als een briesen
de loeuw. Hij had den schurk, die schande
over zijn geheele gezin had gebracht, niet
kunnen inhalen. Want toen Babbit eenmaal
het beschermende bosch had bereikt, had
hij aan alle vervolging weten te ontsnappen
en was hij geheimzinnig verdwenen. De be
waking van zijn huis gaf ook niets. Hij
kwam niet thuis en zijn knecht wist niet
waar hij wa-s, ten minste hij zei, dat hij het
niet wist.
En zoo liep Josua Podmore brullend
rond, uitschreeuwend al wat hij zou doen
als hij dat schoelje te pakken had.
Na verloop van drie weken kwam Billv
Babbit onverwachts terug en hervatte zijn
zaken op de gewone manier. Hij had slechts
een uitstapje nanr do stad gemo-nkt, zei hij,
omdat bi$ er zaken te doéii had, niet omdat
hij bang was voor den ouden Josua. En om
deze bewering te bewijzen, had hij een leeren
patroongordel en een groot pistool meege
bracht, die hij aan had waar hij ook liep.
Hét bericht bereikte den ouden Podmore
den morgen nadat Billy teruggekomen was.
Hij stak dien keelen dag zijn neus niet bui
ten de deurmaar 's avonds, toen het don
ker was geworden, ging hij zijn achterdeur
uit en bereikte langs een omweg Billy's huis,
geheel vergetend zijn geweer mee tc demeü.
Billy was thuis. Hij eü zijn knecht roos
terden hun schoenen op de pijp van het
keukenfornuis, toeü Josua Podmore de deur
opende en binnenkwam.
„Ik zou je graag alleen willen spreken,
Babbit", zei hij bevelend.
„Zeker. Nu, Tom 1" Hij keek naar zfjh
knecht. „Heb je niet gehoord, wat mijnheer
vraagt? Ga naar buiten!"
„Moet ui uw geweer niet hebben?"
„Er uit!" riep Billy boos. Toen weinhk
hij zich vriendelijk tot zijn bezoeker: „Wilt
u niet gaan zitten?"
Josua ging zitten. Een minuut trok hij
aan zijn bakkebaardjes zonder te spreken.
Toen spuwde hij in het fornuis.
Je zult wel begrijpen, waarom ik hier
ben", begon hij kortaf. „Wat zul je er aan
doen
„Ik weet niet, dat ik et over gedacht het)
iets bijzonders tc doen", ?.ei Billy peinzend.
„Waarom zou ik iets doen? Een man heeït
toch het recht van gedachten te verande
ren?"
„Wat?" riep de oude Podmore snuivend
en zijn hoofd nijdig schuddend. „Wis en ze
ker niet, ten min&te niet als hij de dingeD
zoo ver heeft laten komen als tot een brui
loft! Babbit, ik zal niet toelaten, dat je op
die manier den spot drijft met de teedere
gevoelens van mijn eenigo dochter. Zij heeft
allen grond voor een eisch tot schadever
goeding, begrijp je? Zij kan je voor den
rechter brengen voor verbreking van trouw
belofte. En wat meer zegt: zij zal hot doen
ook, tenzij jo heel gauw herstelt wat je mis
dreven hebt."
Billy's gelaat was plotseling bleek gewor
den.
„Ik heb niets tegen Lorinda", zei hij kal
meerend. „Zie je, toen zij eti ik afspraken
om samen te trouwen, was dat met dc dui
delijke voorwaarde, dat ik de baas zou zijn
en toen begon zij al dadelijk om mij er on
der te honden. Ik wil niet mot een vrouw
trouwen, die de aandacht en de critick van
de lieele wereld op ons vestigt. Het huwelijk
is een heilige instelling en gaat alleen den
betroJ.ken partijen aan. Dat is altijd mijn
theorie geweest. Ik trouw haar niet, als
„Wie Vraagt je haar te trouwen?" barst
te de oude Podmore los. „Ik zou je niet met
haar laten trouwen, na al wat or gebeurd
is, al was jc ook een prins. Maar je hebt
het gekwetste gevoel en de schande te her
stellen, waaronder zij nu drie weken lijdt.
Ik heb een idee, dat ik je nu hier kom
voorstellen. Als je hot er niet mee eens
bent*»..,."
„Wat is dat idee?" zei Billy.
„Dat is dit: Overwegende, dat jij in het
openbaar gezegd hebt, dat je Lorinda niet
wilt hebben, moot je haar gelegenheid gé
ven in het openbaar te zeggon, dat ze jou
niet wil hebben. Wij zullen weer een brui
loft houden met dezelfde monschen, die er
drie weken geleden waren. Al6 dan de domi
nee aan Lorinda vraagt: „Wil je
hem hebben?" dan heeft sij de ge
legenheid om terug te zeggen: „Neen",
net zooals jij hebt gedaan. Dat. zal de zaken
weer zoowat effen maken, en baar weer
haar waardigheid tefug geven. De eer van
de familie is geschonden en vraagt, voldoe
ning, en ik, als hootd van de familie, vraag
die aan je. Wat. heb je hierop te zeggon?"
„Het is een goed idee", stemde Billy na
denkend toe. „Ik ku.n me voorstellen, dat
het wel wat hard was voor Lorinda met. hJ
die kwaadspreeksters om haar heen. Ik heh
er geen bezwaar tegen je daarmee te belie
ven, voor do eer van do familie. Maar om
Lorinda te trouwen...
„Heb ik je niet gezegd, dab ik je nief
met haar zou laten trouwen, al was jo een
millionnair?" riep do oude Podmore nijdig.
„Ik Wensch joti niet' als schoonzoon Aller
wat ik je vraag 19 eerlijk te zijn, en Lorin
da een kans te geven om dc zaak met jou
gêlijk te maken in de oogen van de buurt.
En als jij een halve man bent, dan stem je
er in toe."
„Het is afgesproken", zei Billy.
En zoo kwam er weer ccü bruiloftspartij
bijeen in het salon van de Podimores, een
maand na dien noodlottigen Vrijdag. De
zelfde gasten waren genoodigd, on het is
bijna overbodig te zoggen, dat er niet één
ontbrak. De oude Podmore hield weer de
wacht bij de geschenken in het salon, de
zelfde ge&ohenken. Dominee Ormsby Mol
land, die niets wist. van de geheime af
spraak, kwam ook weer, en opnieuw ver
scheen de bruidsstoet uit. de logeerkamer in
het salon. Weer begon de plechtigheid op
indrukwekkende wijze. Weer schreide Lo
rinda's moeder zacht, grinnikte Lorinda's
vader van voldoening, en voelde Billy Bab
bit zich hoogst onbehaaglijk.
En weor zei tic dominee;
„William Henry Babbit, wilt ge dezt
vrouw tot uw echtgenoot# nemen, zoolang
gij beiden zult loven V*
„Ja", zei Billy kalm
Een hoorbare zucht ging door de kamer.
De plechtigheid werd daarna gevolgd met
de tweede vraag:
„Lorinda Anna Podmore, wilt gij dozen
man tot uw echtgenoot nemen, zóólang gij
beiden zult leven?"
„Ja!" zei Lorinda duidelijk.
Billy Babbit werd zoo wit als de sluier
van zijn bruid, en bevend plukte hij aan de
veters van Lorinda's lijfje.
„Lorinda", fluisterde hij wanhopig. „j«
hadt „neen" moeten zeggen!"
„St I" vermaande de dame niet gedemplo
stem. „Ik bon van gedachten veranderd.
„Laten we verder gaan", zei de dominee.
