ZO N D AG5 BLA D
IEID5CH DAGB1AD
N° 14613.
Derde BladL
12 October 1907.
VAN HPT -•-
AAA o««eaoaêêa <s a a s A1A
Buiten gevaar.
'••vi I 11;
Achter de coulissen, dicht bij den ingang,
voor de artisteo bestemd.
Een gemengde geur van zaagsel, gas en
nieuwe planken, zooal6 in eiken circus. Van
achter hoorde men paardengetrappel, van
voren weerklonk schetterende paardenspel-
muziek.
Door een opening in het groote gordijn,
dat toegang gaf tot "de zaal, zag men do
rijen der toeschouwers op het amphitheater.
Een jonge dame sprong door de gebruike
lijke hoepels, twee clowns verkochten hun
gewone aardigheden, en het naïeve deel
van het publiek klapte geestdriftig, zooals
ld tijd.
In de smalle gang, die den circus om
gaf, lagen allerlei voorwerpen, decoratie-
benoodigdheden voor de pantomime, een
opgerold kleed voor de acrobaten, een paar
hekken. Een der kunstrijders, die het
blijkbaar koud had en zijn overjas over
ïijn tricot had aangetrokken, leunde t"gen
den muur en praatte met een paar cavale-
rie-officieren, die erbarmelijk Fransch
spraken, de stalknechts liepen heen £a
weer.
In een hoekje, dicht bij d© portière.
..stond een familiegiosp. De vader, een paf
fe, geelbleek© man in een gekleed zwart
pak met gele Handschoenen en ©en groote,
valsche diamanten doekspeld. Hij was te
stij'fbeenig om nog te rijden, maar met zijn
glanzend zwarte pruik en zijn zwart ge-
verfden knevel spreidde hij nog een zekere
kunstmatige jeugdigheid ten toon. De
moeder was een klein, dor, bruin wezen
met piekig zwart haar en scherp© zwarte
oogen. Zooals zij daar stond in haar wollen
japonnetje vol oplegsels en vetvlekken,
haar verkleurd fluweelen jacquet met een
randje mottig bont omzoomd, en haar ver
fomfaaiden strooien hoed, zou niemand
haar aangezien hebben, dat zij eenmaal
prima donna geweest was en op den rug
van haar paard onder trompetgeschal en
zweepge^.ap had rondgevlogen, terwijl de
clowns over hun hoofden duikelden en het
publielk bravo schreeuwde. Thans was haar
plaats beneden aan d© deur, waar zij kaart
jes in ontvangst r^oest nemen, maar heden
had zij vrijaf, omdat haar dochter Paola
voor het eerst zou optreden.
Dat was een gewichtige gebeurtenis,
bijna een levenskwestie voor de familie,
want veelal, wanneer zij oud worden, leven
do kunstrijders van hun kinderen. De va
der wordt impresario en onderteekent de
contracten, terwijl de moeder kookt, wascht
en d© kostuums met. pailletten en goudga
lon garneert.
rapa en mama Carambino waren oud en
al hun hoop was op hun dochter gevestigd.
Wel was hun zoon Ricardo een handige
jon0leur en wierp hij al heel aardig ballen
en borden in de lucht, maar daarvan valt
niet vet te soppen, luaar Paola! Die kon
fortuin maken Als zij maar verstandig gc-
Qoeg was om op bet rechte Dad t© blijven,
dan kon het best gebeuren, dat zij een
graaf of een baron trouwde; misschien wel
een prinsMinstens een rijken bankier.
Het zou de eerste keer niet wezen, dat zoo
iets gebeurde.
En zij was mooi, de k.ei-ne Paola. Op
het oogenblik een beetje onder den indruk,
wat schuw en huiverig, maar bekoorlijk in
haar jeugdige frischheid, met de schitte
rende, donkere oogen en het dikke, zwarte
haar, waarin een paar rozen staken.
Yan haar figuurtje was niets te zien; dat
was onder een grooten, witten mantel ver
borgen, dien haar moeder telkens bezorgd
wat hooger haar over de schouders troik.
Het nummer was afgeloopen. Uit de
zaal klonk daverend applaus. De juffer,
die door de hoepels gesprongen had, werd
teruggeroepen en kwam buiten adem bet
publiek groeten.
Nu was het Paola's beurt.
Een sr suwwit paard, waarvan het zil
verkleurige schabrak met rozen was ver
sierd, werd voorgebracht.
Mama Carambino nam haar dochter
behoedzaam den mantel van de schouders,
en als een kleine fee vertoond© zich thans
Paola in eeD wolk van roze tarlatan, riec
lijfje van roze zijde was met zilveren paillet-
t.n versierd, om den blooten hals en de
bloote armen slingerde zich allerlei flonke
rend sieraad. Mama Carambino trok met
zorgzame hand de korte tarlatannen rok
jes in orde, stak vlug een bouquet rozen op
Paola's linker-schouder en ve»schrikte nog
wat aan haar kapsel. Toen kuste zij haar,
en een traan drupte daarbij op haar eigen
kale plunje.
Haastig trippelde het meisje nog even
op de met krijt besmeerde plank bij den in
gang en krabde met de voeten als een kip
in een 1 loemenbed. Toen kuste zij haar
vader en reikte hom de hand.
r-pa Carambino zette een borst op, riep
het stereotiepe tkunstenaarslachje op zijn
lippen te voorschijn en stapte naar den
ingang. D© muziek speelde een vroolijke
quadrille, het gordijn werd op zij getrok
ken, de pikeurs posteerden zich aan weers
kanten van den ingang en Paola zweefde
aan haars vaders hand naar binnen, het
p.-.uliek met een glimlach groetend.
Een oogenbliik stond zij verbluft, een
weinig verblind door het gas en verschrikt
door den muur van hoofden, dien zij rondom
zich zag verrijzen. Toen echter vatte zij
moed en met een cieuzön sprong zat rij
in den zadel. En nog wat aan haar rokjes
schikkend en met haar kleine zilveren zweep
spelend, liet zij haar oogen over het publiek
gaan, terwijl haar paard stapvoets langs
do balustrade reed.
Een kleine jongen, in blauwe livrei met
^ruden knoopen, liep langs de banKen en
bood uit een mandje kleine bouquetjes te
koop aan. Het waren heel eenvoudige rui
kertjes van bonte tijloozeD, geverfd mos en
kleurige grassen, maar zij zagen er bij
gaslicht aardig uit.
Terwijl Paola voorbijreed, zag zij op de
eerste rij, waar de jeunesse dorée zat, een
jongen man staan met een bouquetje in de
hand.
Zij herkende hem dadelijkZij haJ hem
den vorigen dag gezien, des voormiddaga
bij de repetitie.
Hij was door den stal gekomen en had
bij den ingang van de artisten gestaan en
het gordijn op zij gehouden om naar haar
te kijken, terwijl rij reed. Zij nad rich ge
schaamd over haar armoedige repetitie-
paikjeeen oude wollen blouse en een paar
verflenste rokjes, en zij had zich zoo gauw
mogelijk uit o© voeten gemaakt, toen zij
klaar was. D© directeur had haar later
gezegd, dat het een graaf was, en dat moest
stellig wel waar wezen, want hij had zoo
iets fijns en gedistingeerds over zich. Hij
was slank en blond en had een kostbaren
pels aan.
En nu stond hij daar en keetft naar haar
met denzelfden blik als gisteren. En het
bouquetje, dat hij in de hand hield, zo»
stellig voor haar zij(n. Haar hart klopte
van verrukking. Het was immers een knap
pe, een deftige heer, en het was haar eer
ste bouquet 1
Thans liet papa Carambino, die trotsch
naast het paard stapte, zijn lange zweep
klappen, en het dier rende in galop rond.
Paola was overeind gesprongen. In sier
lijke houding stond zi.i op het zilveren scna-
brak en maakte een paar overmoedige
sprongen onder stormachtige toejuiching.
Terwijl zij voorbijreed, boog de jonge
man zich voorover en wierp haar handig
het bouquetje toe, zoodat het juist haar
borst raakte.
Paola greep er glimlachend naar; maai
op hetzelfde oogenblik gaf haar paard een
geweldigen ruk, zij verloor het evenwicht
en sloeg met het hoofd tegen de balustra
de. Bewusteloos bleef zij liggen, terwijl
haar hand krampachtig het bouquetje
v_sthield.
Het was alles in een seconde gebeurd.
Uit het publiek rezen kreten van ont
zetting. Papa Car-iYibino stortte als waan
zinnig op zijn doc.iter toe en droeg haar,
door een pikeur geholpen, naar buiten.
De muziek had opgehouden en door de
zaal liep een dof geruiscb als van een
stor n op zee.
De elegant© jonge man was heengegaan.
Zijn fijnbesneden gedicht was nog bleeke^
dan anders.
Buiten, op het acrobateniklecd, lag Pao
la met gesloten oogen; rij hield nog altijd
het bouquetje tegen de borst gedrukt.
Met 'e wanhoor op het geelbleeke g©..
zicht stond haar vader naast haar, naar/
moeder lag snikkend aan haar voeten.
Rondom stonden de artisten, en onder,
li.n ook de oud© clown Bottle.
Hij had de kleine Paola ais kind op den
arm gedragen, want hij had haar moeder,
al gekend vóór zij ract CaraoibiDo getrouwd
was.
,,Üie ellendige bouquet is de schuld van
h't gehele ongeluk 1" mompelde do clown.
,,Het was haar eerste bouquet 1" zeide de
moeder snikkend.
