De kleine erfgename.
zijn slechts een kaartje derde klasse naar
Londen nemen. Haar eenigo. medepassa
giers zouden een dikke, bejaarde man zdjn,
1 die een overjas met bonten kraag droeg en
een dame, die blijkbaar zijn vrouw was.
Deze lieden zouden veel belang in haar
•tellen en vragen of zij heelemaal alleen
'naar Londen ging. Zij zou,bevestigend ant
woorden er bijvoegende van plan te zijn
haar eigen brood te verdienen en daarna
aou zij voor zich kijken met opeengeperstc
lippen en strakkcn blikwant geen woord
zou zij zich laten ontvallen over de wreed
heid van haar familie. Die schande zou zij
haar ten minste besparen.
De heer en dame zouden halfluid met el
kander over haar spreken. ,,Welk een
prachtige moed en volharding!" zou zij
hen hooren zeggen. Daarna zou do heer
haar vragen wat zaj van plan was to doen
en of zaj er nooit over gedacht had op. het
tooneel te gaan? Zij zou antwoorden niet
te weton of zij daartoe wel bekwaam was.
Dan zou de heer haar vragen of zij niet een
gedicht kon opzeggen en zaj zou het laatste,
op school geleerde vers reciteeren, dat heel
treurig was. Als zij daarmede klaar was ge
komen, zou de dame zich de oogen afwis-
schen en do heer zou mompelen: „Wonder
baar! Dat kind is een ontluikend genie!"
f,Lieve," zou hij zeggen en daarbij zijn
hoed afnemen: „Ik ben tooneeldirecteur en
deze damo is mijn vrouw." Gertrude zou
diep buigen en zich wel wachten te zeggen,
dat zij dit al lang geraden had.
Daarna zou dc heer haar een rol aanbie
den in nieuw stuk, dat hij zou laten op
voeren en zij zouden Gertrude mee naar
'huis nemen en haar behandelen alsof 'zij
,hnn doqhter ware geweest.
Haar moeder zou geen spoor van haar
ontdekkenwant zij zou opj het tooaeel
gaan onder eon aangenomen naam. Yan
het begin af juichten do lieden baar toe
en overlaadden haar met bloemeó.
Er verliepen jaren en nu was zij rijk en
beroemd. Zij bewoonde een groot huis en
bezat alles wat zaj slechts kon wenschen.
Binnenkort zou zij ook trouwen met een
edelman.
Op een morgen bracht haar Franscbe ka
menier haar de boodschap, dat er beneden
bezoekers voor haar waren. Zij vroeg naar
hun naam en ontdekte, dat het haar eigen
familie was, die haar eindelijk uitgevon
den had, wat dan ook geen wonder was;
want alle geïllustreerde bladen waren vol
mooie portretten van haar en zij geleek nog
zeer op het voormalige kind. Buitendien
DOOR
BDCllKD JEPSO.N,
10)
Lady Nog^s keek geheel verslagen voor
rich. Zij begon haar hoop op haar bevrij-
Jing to zien verdwijnen en poogde haar
hart to verharden, maar tegenover het
groote leed harer gouvernante bleek haat-
dat onmogelijk.
„Misschien zou ik. wel kunnen leeren,
teide zij op jammerlijken toon; ,,cn als
hot er zoo mee staat, kan ik u niet laten
heengaan."
Miss Stetson schudde liet hoofd.
Maar ik leerde heoi goed bij miss Catter-
mole/'
„Verouderde methode,"' snikte dc
gouvernante.-
Lady Noggs dacht een poosje na en zeide
toen: „Misschien was die juist gcschist
'voor mij."
Een zwakke straal van hoop deed miss
Stfctson herleven; zij liet dc handen weer
neervallen en mompelde: „Zou dat kun
nen rijn?"
„Als de lessen niet zoo vervelend waren,
zou ik kunnen leeren. Er waren een menig
te verhalen en en belangwekkende
personen in de Geschiedenis: de prinsjes in
den Tower en Jeanne d'Arc Miss Cat-
termole vertelde mij dat alles. De Geschie
denis kwam tuaschen de rekenles efi" do
hadden dc» couranten haar levensg)eschie-
denia gegeven en daarin ook haar vlucht
uit het ouderlijk huis en de ontmoeting
met den tooneeldirecteur vermeld.
Ja, zij konden haar thans wel opzoeken,
nu zij beroemd was; zij verlangden haar
nu te kennen; welnu! zij zouden eens
zien
„Ga aan de bezoekers zeggen, dat ik ze
niet ontvangen kan, Marie," zeide zij op
kwijnenden toon.
En daarna zweefde zij de breede eiken
houten trap af, gekleed in pelsen en flu
weel met diamanten, die hier en daar flon
kerden. Zij wachtten haar met uitgestrekte
handen en blij gelaat aan de voordeur op;
Deze week noodig ik mijn 'raadselvrien
den en -vriendinnen uit, een klein versje
temaken bij bovenstaand plaatje, dat voor
ziohzelf spreekt, want jullie ziet allemaal
hoo de brutale koe zonder omwegen de
melk opdringt, die Moeder noodig heeft
voor de bereiding van do pannekoeken,
waarop zij haar dcohtortje wil onthalen.
Fransohe taal in en zoo kreeg ik nooit
slaap."
„Maar dat is sleohts dc oppervlakkige
Geschiedenis het is zoo on wetenschapper
lijk," zuchtte miss Stetson.
„Daar geef ik niet om; staatsregelingen
doen mij in slaap vallen," verklaarde miss
Noggs vastberaden; want zij zag wel in,
dat zij al haar kansen op verlossing in
duigen wierp.
Miss Stetson leunde achterover in haar
stoel. Haar snikken bedaarde van lieverle
de ten zij begon tc peinzen Het kon zijn,
dat de methode, die zoo goed werkte bij do
bedaarde Duitsche kinderen, niet paste voor
dit levendige schepseltje. Dit kwam haar
zelfs waarschijnlijk voor en in dat geval
bleef er nog hoop over.
Opeens boog zij zich voorover, met een
blos op de wangen cn stralende oogen en
zeide: „O, Felicia, geloof je werkelijk, dat
het zou gaan? Meen je, dat je op die ma-
ni°r rondt leeren? Ik zou mijn best doen
de lessen prettig te maken
Deze nieuwe uitbarsting roerde lady
Noggs en zij lachte miss Stetson vriende
lijk toe. terwijl z.ij antwoordde: „O, zeker
zou het gaan. Vertel mij eens van van
Harold
De nieuwe Secretaris.
Ofschoon het zomerweer was cn de bos-
sohen er al zeer aanlokkelijk uitzagen,
kwam lady Noggs op tijd voor de thee.
Haar oom gebruikte de middagthee altijd
maar zonder hun een blik to gunnen,,
stapte zij in een wachtend rijtuig. O neen^
het was een automobiel. Zij vond daariq
een hertog en een prins en prinses, di^j
haar af kwamen halen om to gaan etenj
bij de koninginen
„Gertrude!" riep de stem van haaij
broertje onder aan de ladder:
laat je roepen om je aan te kleeden. Alaj
je klaar bent mogen wij met Annie gaan
kijken naar den optocht van het groote
paardenspel."
Gertrude vloog overeind en schudde het,
hooi van haar jurk af. „Waoht even, "Wil-;
lyJ" riep zij, ,,dan zullen wij zien wie het
eerst thuis is
Do „aardigste" versjes worden geplaatst',.,
terwijl de uitgever voor het „beste" een
prijsje beschikbaar stelt.
Denkt er aan dat de versjes op een af
zonderlijk stukje papier moeten worden
geschreven en verzuimt niet er boven t<7
zetten: „VersjeswedstrijcL."-
ïn het salon, al ware het hem ook gemak
kelijker gevallen die in zdjn studeerver
trek te drinken en onderwijl door te ar
beiden. Hij deed dit uisluitend, om wat
meer met Felicia te zijn. Gewoonlijk hoon
de zdj zich daarover schromelijk ondank
baar, door steeds te laat te zijn, maar he
den was zij de stiptheid zelve, want dien
middag was de nieuwe secretaris van den
minister aangekomen en zij was verlan
gend hem te zien.
Bij haar binnentreden" brak haar oom'
zijn gesprek met den secretaris af en zeide
met zijn altijd zoo vriendelijken gliinlsch.
„Dus ben jo op tijd vanmiddag, FVicia.
Laat mij jc mijnheer Millington Bntge
voorstellen. Mijnheer Millington, lady
Grandison.''
Lady Nogs maakte de diepe buiging, die
zij, op verlangen van den minister, van
haar dansmeester had geleerd. Do secreta
ris beantwoordde die met een hoofdknikje,
en vroeg, terwijl hij dat deed, iets aan
haar oom. Lady Noggs fronste even de
wenkbrauwen bn liep toen op de tafel toe,
om thee voor beiden te schenken. In ant
woord op haar vraag of hij melk en sui
ker gebruikte, knikte mijnheer Millington
Butge opnieuw en zij droeg er groote lorg
voor, hem te weinig suiker en melk te ge-*
én. Dit proevende, stond de secretaris,
zonder met spreken op te houden, op, liep
naar de theetafel ten voorzag zich van bet
ontbrekende. Lady Noggs had daardoor de
gelegenheid zijn grove trekken, doffe lei
kleurige oogen, dikke Hppen, groot© roode
