No. U&5.
LËIDSCH DAGBLAD. ZATERDAG 2 MAART. - TWEEDE BLAD.
Gemengd Nieuws.
Brieven van een Leidenaar.
Biet vacantiereisje
zonder schoonmama.
Aiino 11)07.
all© uooddruft ontbrak; geen eten, geen
vuur en baast geen kléeding cn dékkiag
was er.
Op den middag van een kouden dag vond
men het gozin bij elkaar in de bed4c.de,
waar bet toch nog minder koud was dan
in do tochtige kamer.
Ia een ander© woning, die overigons van
eenigo netheid getuigde, was al het huis
raad, tot de kachel toe, verpand. Ook
hier werd onmiddellijk hulp geboden en
gezorgd, dat de kachel terugkwam om h*:t
verkleumde gezin t© verwarmen.-
Weer in een andere woning huisden 9
menschen, die t© zamen 1 stoel deelden.
In een netto volksbuurt kwam men in
een woning van een fatsoenlijk handwerks
man, met een tamelijk gozin De huismoe-
dor( een lieve, zachte vrouw had alles nog
proper: hagelwitte vitrages hingen voor do
ramon, de meubeltjes stonden glad gepo
litoerd, en toch werd er honger geléden.
D© buren brachten op kiesohe wijze eiken
morgen wat brandstoffen eyi een pa?r
broodjes én daarvan leefden man, vróuw
en vier kinderon. De laatstcn konden niet
naar school gaan^ omdat er geen klompen
waren. Hier kwam de verleende onderstand
van het Comité al zeer van pas.
Zoo zou ik kunnen voortgaan met aller
lei, dikwijls hartroerende modedeelingen te
doen van ervaringen, door de helpers en
helpsters van bet Comité opgedaan.
Ik mag echter niet meer ruimte daar
voor gebruiken, dooh wat ik hier neer
schreef is ook genoeg om te doen zien,
dat niet zonder reden een beroep op do
barmhartigheid der meergegoeden in onze
stad is gedaan.
Het werk der bedoeling is niet gemakke
lijk. Men moest velen afwijzen en daar
onder waren er, 'die QiieWovpr slecht te
sproken zijn.
Allerlei verwijtingen werden het Comité
en zijn medewerkers dan ook gedaan, mij
werdon een paar brieven getoond, waarin
scheldwoorden stonden, die men in geen
enkel woordenboek gal vinden en deze
waren nog fatsoenlijk, vergeleken bij som
mige mondelinge beleedigingon.
Dit is ©venwel eenigszins verklaarbaar,
als men weet, dat zijt die door dronken
schap en wangedrag in armoede verkeerden
niet worden geholpen. Maar tegenover
deze onaangenamo ervaringen stonden an
dore, die daarvoor ruimschoots vergoeding
schonken.
Do dankbaarheid is de wereld nog niet
uit. Daarvan getuigen de brieven van va
ders en moeders vol hartelijko dankbetui
gingen voor de genoten ondersteuning.
Eén vrouwtje kwam mondeling bodanken.
Haar man had thans weer wat werk be
komen zij konden het nu wel weer
stollen, en anderen hadden bet immers
wellicht meer noodig. Of ze dan tot uitzet
en voor het laatst nog niet wat kon go-
bruikds? Nu ja, als de hoeren dan nog
iets wilden geven, dan zou zij graag wat
8ch<x>n shoo in de bedsteden willen heb
ben. Het bleek dan ook wel noodig te zijn.
Zoo n geval bewijst dan toch, dat het
hier althans niet was te doen om maar
,,tc halen", zooals dikwijls wordt gezegd,
dat het bij de armen het geval is.
Overal, waar daartoe de gelegenheid zich
aanbiedt, traohtten de bezoekers propagan-
da te maken voor de verzekering tegen
do werkeloosheid en om de toetreding bij
dc bestaande Yereeniging te vergemakkelij
ken, wordt zoo noodig uit het ondersteu
ningsfonds een kleine bijslag op de premie
verlsond.
Hierdoor moge een klein deel der ge
schonken gelden niet geheel en al aan d©
daaraan toegedachte bestemming voldoen,
ieder weldenkende zal toestemmen dat dit
welbesteed is cn er zeker geen cnptie op
makon, dat het comité zoo handelt. Op de
ze wijze zal het do gcvoligen der werke
loosheid in do toekomst minder vreeselijk
'doen zijn cn er toe medewerken, dat io
een volgenden winter niet zoovelen oehoe-
ven te worden bedeeld.
Ik heb gemeend een cn ander, mij door
het comité boreidwillig medegedeeld, open
baar te moeten maken. Do milde gevérs
kunnen! ©r uit zien, dat hun gaven zoo
goed mogelijk zijn besteed en werkelijk nut
hebben gedaan; den werkloozen werklieden
zelf mag het leeren, dat ©r nog medelijden
on deernis bestaat in do maatschappij voor
hun armoedo én hun leed.
En voor^ ons allen bevat het deze waar
heid, dat in de wereld, waarin wij lovc.u,
de maatschappelijke toestanden en verhou
dingen nog lang niet zijn zooals z© bjhoo-
rep t© wezen.
Volmaakt zal het hior wel norit wor
den, maar beter dan de huidige toestan
den kan het zeker.
Ons aller plicht is het daartoe medo te
werken, ieder op zijn wijze en mcr. den
kijk, dion bij op de dingen heeft.
Wij vestigen de aandacht op
eon in dit nommor voorkomende adverten
tie van do ,,Vcrccniging ter bestrijding der
Werkeloosheid cn jvan haar gevolgen",
waarbij wordt meegedeeld, dat do formulie
ren van aanvraag bij verzending per post
moeten gcfrankoord worden met oen post
zegel van 2\ cent, en niet met een van 1
oent.
Door de gemeentetram to
Amsterdam werden van 1 Januari tot cn
met 28 Februari 1907 vervoerd 6,190,280
passagiers, waarender 646,969 passagiers
met vroegrit- en vroegritretourkaarten.
CLXXIII.
De lange winter, ditmaal ,vol van 'niet
altijd aangename verrassingen, schijnt ons
te zullen verlaten. Met kwakkelwintcrtjes
begonnen, afgewisseld door regen perioden,
bracht hij ons eindelijk nog eenig© dagen
van snerpende koude, zooals .wij haar in
de laatste jaren niet meer kenden, en
gai tot uitzet een Btorm, di© nog lang zal
heugen, doordat hij aan onz© kust een
ramp veroorzaakte, elke moeilijk haar
.wedergade vindt.
Maar nu lijkt het dan wel, dat de lente
zal komen. Do voorjaarèzon doet haar
.verkwikkende stralen weer schijnen cn
het is op zoo'n eersten lentedag, alsof
we opnieuw beginnen te leven, evenals
planten en bloemen, die weder aanvan
gen te ontluiken.
Deze winter was ook daarom zoo on
aangenaam, omdat er zoo weinig werk
.was cn daardoor de armoede en het gebrek
.veel nijpender werden gevoeld dan ander©
jaren. En met het lengen der dagen
komt er ook weer uitzicht op loonenden
arboid In allerlei bedrijnen, die gedurendo
den winter een langen tijd stil lagen. En
.voor velen beteekent immers geen werk,
geen inkomen cn geen brood.
En voor hen, die onder deze omstandig
heden den winter doorgeworsteld zijn, is
het ccn war© uitkomst, dat de bronnen
van den arbeid weder open komen.
Ook in onze gemee-ite heeft de werkloos
heid in erger mate dan in do laatst voor
afgaande jaren geherrscht.
En met. het lot van de gezinnen, uio
daarmede hebben geworsteld en daaronder
geleden, oogaan, is wij weten het
een wcrkloozcn-comité opgericht met het
doel, zooveel doen li., de armo~Je uit ge
brek ai.n werk ontstaan, te lenigen, hetzij
door werkverschaffing, hetzij door directe
bedecling.
Groot© dingen heeft het comité niet
kunne.doen, maar het heeft gedaan wat
in zijn vermogen was en wat redelijker
wijze met het oog op de middelen, waarw
over het te beschikken had, gecischt wor
den mocht.
Do inkomsten van liet comité hebben
bedragen: op lijsten ingetcekend L76G gld.
collecte langs tte huizen 1070.16^ gld.
batig saldo van het werkloofccn-comité
ivan 1891 345.06 gld.nagekomen giften
28.30^ gld.ccn waggon steenkolen 124.95
gld.totaal 3340.48 gulden.
Men kan over dit bedrug verschillend
donken: het nogal gioot noemen of er
ov©r klagen, dat liet veel te weinig is
geweest; dit hangt er maar van af, wel
ken kijk men op inzamelingen als deze
heeft. Al beteekent het in verband met do
„Heurekal" riep mijnheer Bezemsteel,
met zijn vinger bij een advertentie in het
Utrechtsch Dagblad.
„Wkt zeg je?" vroeg zijn vrouw, opziend
yan haar verstelwerk.
,,Ik zég, dat ik het gevondén hebl"
„Wat gevonden? Was jo dan iets kwijt?
„Hier lecsl"
Hij schoof haar de courant toe, steeds
met zijn wijsvinger bij do advertentie. Zij
las, dat 's Zondagsmiddags om vier uren
een reusachtige luchtballon zou worden
opgelaten in Park Tivoli. Luchtschipper
was de heer André Gavault. Entrée voor
leden 0.60 gld., niet-ledén 1 gld.
Hun, die wenschten de reis mot den
heer Gavault mee te maken, werd verzocht
hiervan opgave t© doen bij den concierge
van het Park Tivoli, uiterlijk 's Zondags
middags t© 12 uren. Reisgeld 10 gulden
per persoon.
De heer Bezemsteel had zich reeds wek^p-
Lang het hoofd gebroken, hoo hij zijn
vacaDtie op reis zou kunnen gaan zonder
zijn schoonmoeder mee to nemen. Zijn
schoonmoeder was een best, aardig mensch;
oen mensch van goud, dat je niets weigeren
kon. Haar eenig gebrek was, dat dit pri
vilege haar bekend was én dat zij er naar
don zin van haar kinderen wel wat al
te veel gebruik van maakte. Zij hield dol
veel van haar eenigo dochter on volg-J©
haar overal als een schaduw. Reeds twee
vacanties, do eerste twee van hun huwelijk,
had ze haar dochter, cn nog meer haar
schoonzoon, geplaagd door met hen mee
t,o gaan op hun vacantierèisje, én de jonge,
lui hadden onbewimpeld hun. verveling
daarover tegenover elkaar uitgesproken.
Ditmaal hadden zo stellig afgesproken, dat
©r geen middel onbeproefd zou blijven ara
mama dit onzalig insluipsel, dat allengs
een gebruik dreigdo te gaan wordeD, af t©
wennen.
„Jo m-ou toch niet met dien hiehtreizi-
gen meegaan?"
Waar om niet?" vroeg hij.
„Ik zal nooit durven."
„En jo belofte?" herinnerde hij.
„Och, man, ii begrijp je niet. Wi4 heb
cr aant Die ballon komt donzeden
avond nog neer, cn dan moet je er toch
©an geloovcn."
h/ntN hi) MD D1C<!8t e«Ioovon, hoofde
nij niet te vragen.
„We gaan met dien ballon mee," expli
ceerde hij. „Het ie het ecnige middel. We
mvitoeren mama natuurlijk om m*» te
vele menschen, dio voor een ondersteuning
in aanmerking konden komen en dien lan
gen tijd der werkloosheid wel niet veel,
©r is dan toch in veler nijpenden nood
voorzien en .Verschillende stadgenoóten
hebben daai^nee inderdaad getoond hart
voor hun arme* m-edemenschen te bezitten.
Daarvan ondervond het comité menig
treffend bewijs. Zoo ontving liet van
iemand, clio men met de collect© bad op
gezocht, een vriendelijk schrijven nog eens
de lijst te sturon, omdat bob niet aanging
niet een bedrag boven wat gewoonlijk aan
een collect© wordt gegeven, af te staan.
En het comité werd verrast met nog een
flink bedrag. Ook kleinen toonden zich
offervaardig. Het personeel van een fa
briek collecteerde bijv. op de werkplaats
een aardig sommetje.
En wat heeft bet comité nu wel met
dit geld gedaan en doet het nog?
Er gaven zich in het geheel 527 werk
loozen op, waarvan na onderzoek onmid
dellijk 225 werden afgewezen. Daar waren
er enkelen onder, die zich hadden moeten
schamen, dat zij zich opgaven, omdat ze
geen directe behoeft© hadden en kondon
begrijpen, dat ze hun medearbeiders, die
dringend voor steun in aanmerking kwa-
men, benadeelden..
Een enkele was zelfs aangeslagen in d©
plaatselijke directe belastingen naar een
inkomen van 000 gulden, een ander bleek
eigenaar van eenig© huizen t© zijn. tCu
weer anderen, al waren zo zelf werkeloos,
hadden ceen matig inkomen van hun kin
deren, die op de fabrieken werkten. Ein
delijk waren er velen bij, die doorloopcud
werkeloos zijn en des zomers en des winters
van do hand io den tand leven. Ook daar
voor werd deze ondersteuning niet be
stemd.
Zoo bleven er eindelijk 302 over die voor
directe hulp in aanmerking kwamen. Later
werden daarvan nog 40 afgewezen, hoofd
zakelijk omdat zij we'rk hadden verkregen,
zoodat er éindelijk nog 253 gezinnon over
gebleven zijn.
Aan werkverschaffing voor het in orde
makon on houden der ijsbanen werd uitge
geven 486 guldenvoor boomsnoeien en
andere werkzaamheden bij particulieren
131 gulden.
Aan onderstand in den vorm van voe
dingsmiddelen, brandstoffen en kleeding
en voor achterstallige huurpenningen werd
besteed 1784 gulden, zoodat er nu ruiin
2400 is uitgegeven.
Het comité heeft die medewerking ont
vangen van 2-1 mannen 'en vrouwen, dio
de moeite zich wilden getroosten d© men
schen in hun woningen op te zoeken.
Droevige staaltjes/ van igjipoto armoede
kunnen deze bezoekers en bezoeksters meo-
deelen.
Zoo vond mon ergens een ge<zin, waar
gaan. Dat kan je niet laten. Maar ze
durft natuurlijk niet. Dat is het eenigo,
wat zo niet durft. Dan beloof je haar een
telegrammetje te sturen zoo gauw jo bent
neergokoinen. Maar dat is vaD later zorg.
Als we maar eenmaal ergens zitten zonder
dat zij weet waar, dan zijn wij geborgen.
Jo Vergeet het telegTammetje, of het raakt
zoek of in het ergste g©val blijf je
de volle acht dagen in de wolken zweven."
„In de wolken zulLa wij zeker zijn."
„Welnu dan, begrijp jo me? De hoofd
zaak is, ergens heen te gaan waar zij niet
weet waar j© bent. Dat is h©t mooio van
clen luchtballon en daarom kan alleen een
luchtballon ons redden. Je weet niet waar
jo hoen drijft I Leve do luchtballon, de o n-
bestu ur tarel Dat is juist wat we
moeten hebben. Weet je waar je heen gaat,
dan kun je, zonder haar een halve beroer
te op het lijf te jagen, haar het doel van
je reis niet verzwijgen. En zeg je hot haar,
dan moet jo haar ook inviteeren. Daar
zorgt zij wel voor! Met een luchtballon
en met een luchtballon, dio door het toe
val bestuurd wordt alleen, heb je een zeer
aannemelijk excuus. Neen, ik schrijf di
rect. 'L
Zijn vrouw was nog maar ten halve over
tuigd, maar hij besprak telegrafisch twee
plaatsen in den ballon van den heer Ga
vault bang dat ze anders al eens alle
maal mochten genomen zijn. Dat zou net
iets voor hom wezen 1 Waar het gold zijn
schoonmoeder op een afstand te houden,
had hij altijd de ongelooflijkste pech.
Den volgenden ochtend, toen Bezomsteol
naar het bureau was, kwam dc oude dame.
„En weten jelui al waar jelui naar toe
gaan met Jan's vacontie?'' vroeg zij, zoo
dra z© zich in den gemakkelijksten stoel
had geïnstalleerd.
Het hart van haar dochter popelde.
„Jan had een eigenaardig idee. Ik weet
niet of hij er bij blijft; ik hoop van niet,
want ik vind het een beetje griezelig."
Haar moeder keek haar ontsteld én
nieuwsgierig aan.
„Hij had den vreemden inval, de plaats,
waar hij zijn vacanti© zal doorbrengen, te
doen aanwijzen door een luchtballon."
„Een luchtballon?" De goede dame twij
felde een oogenblik aan haar schoonzoon
z'n hersens.
,,Ja. Hij zegt: hij weet niet waar hij naar
toe zal gaan en nu gaat ©r Zondag in
Utrecht een luchtballon op dan wou hij
daar mee meegaan. Hij heeft zijn leven
lang al er naar gesnakt eens in een lucht
ballon te zitten. En .waar #e dan neerko
mendaar blijven we. U gaat toch mee?"
,,Ik?? Mijn lieve kindl Ik hoop, dat je
het niet meent 1 Dat Jan j© voor den gek
heeft gehouden I Of dat hij anders nog tij
dig terugkomt op dat onzalig idee !"-
„Neen, hij meent het, en bij schijnt vast
besloten. Hij heeft de plaatsen al besteld.
Gaat u mee? Dan zullen we om één plaats
or bij telegraieeren. Hier is de adverten
tie."
„Maar, kind, ik weet niet wat ik liever
deed! Neen, ik ben dolgraag bij jelui, ik
volg jelui oyeaul waar ik kan. Zeg nu
zelf I"
„Ja, mama.'1
„Maar in een luchtballon neen, dat
deed ik niet, voor geen geld van do we
reld I"
Haar dochter lacht© in zichzelve. Dat was
juist wat zij hebben moest.
„Maar jelui kunnen me toch laten woten,
waar jelui zijn neergekomen, nietwaar?
Dan voeg ik mo 's Maandags zoo vroeg mo
gelijk bij jelui."
„O, ja zekei\ dat was ook Jan zijn plan.
O I daar heb je hem net 1"
's Zondags liep het echtpaar Bezemsteol
al in de vroegte in Tivoli te Utrecht
om den ballon heen, di© daar als een grooto
vierkante -lap zeildoek, overdekt door een
netwerk, lag uitgespreid. De gaskraan werd
er aan gezet en een langzaam, maar gere
geld zwellonde bult vertoond© zich. Toon
om twee uren d© muziek van do Yeld in
het pa/viljoen een marsch aanhief ©n d©
amphithcatergewijs gebouwde banken reeds
vol kijkgrage toeschouwers liepon, hing de
Montgol fier, nog steeds zwellend, doch
toch reeds statig deinend, in een vorm,
waaruit mon reeds kon zien, dat een ballon
moest groeien, boven zijn ankers. Do beer
Gavault zag alles nauwkeurig na ©n was
nu eens bij dé gaskraan ©n dan weer bij
de mand, die een paar meter verder op den
grond stond. Het echtpaar Bezemsteol, de
eenigen, die de reis zouden meemaken,
zwierf onrustig om den aefönaut heen cn
overstelpte hem met vragen.
Telkens meejiden zij een scheurtje te heb
ben ontdekt in het taft, of informeerden
belangstellend naar^het doel cn de .werk
wijze van allerlei interessante en hoogst ge
heimzinnig© instrumenten, die aan 3en
binnenrand van de mand bevestigd waren.
Eindelijk, om kwart ojver vijven een
ballon is altijd minstens een uur to laat
werden zij geïnviteeru om plaats to nemen.
Van af halfvier hadden zij al in d© mand
gezeten, uit vrees dat zij fcooh nog zonder
hem zou vertrekken doch ten slotte wa
ren ze er weer uitgestapt, omdat ieder hen
uitlachte.
Reusachtig wiegde de ballon nu boven
d© mand en dez© laatst©, reeds een paar
voet van do aarde, deinde zachtkens en
aangenaam mee. Do gedachte besprong den
heer Bezemsteel, dat het toob altijd nog
aangenamer was, met je schoonmoeder des-
noods op een onbewoond eiland te zitten
dan voor het eerst plaats te nemen in hot
mandje van een luchtballon, die zoo dade
lijk het eindeloos ruim zal inzweven. Dö
gelegenheid om doze gedachte verder uit
te spinnen werd hem echter ontnomen door
den min of meer plotselingen uitroep .Van
den man, in wiens handen ze hun ganscho
wel on wee argeloos hadden neergelegd, cn
die thans een Ncderlandsohe en een Fran-
sche driokleur ontplooiend schreeuwde:
„Lachez toutl"
D© Bezemstelen knepen hun oogen dicht.
Ze voelden zich een oogonblik opgenomen,
ontzweven aan do aarde. Toen voelden ze al
gauw niets meer dan een zacht-deincnd
beweeg ccn gevoel als in eon roeibootje
in het zog van een stoomschip. Na eon
poos was de heer Bezemsteel dc eerste, die
de oogen ontsloot.
„Vierhonderd meter", hoorde hij zeggen.
Zijn vrouw lag met stijf dichtgeknepen
oogen naast hom. De heer Gavault stond,
met zijn rug naar hen toe, vol aandacht
bij een soort barometer. Na eon oogenblik
draaide hij zioh om
„Nu moet je eens over boord kijken I"
zei hij tot zijn reisgenoot.
Deze, die nicte dan wolkon cn brekende
blauwe lucht zag, doch deels nieuwsgierig
en deels zioh niet willende aanstellen,
ofschoon hij het liefst in dezelfde houding
was blijven zitten, wankelend opstond, en
voorzichtig, of hij bang ,was, dat do rand
fvan de mand hem bijten zou, aan de uitr
noodiging gevolg gaf, zag schuin beneden
de stad, herkende in een torentje den Dom,
cn dacht aan sommige oude prenten van
don hemel, waar men in de verte, in een
benedenhoekje, de wereld ziet liggen. Hij
voeldo zich echter een beetje raar worden
in zijn maag en wankelde weer naar zijn
bankje. Zijn vrouw was van angst blijkbaar
in slaap gevallen.
Zoo deinden ze een poos zwijgend voort.
Nu en dan keek de heer Gavault naar be
neden met een verrekijker, dan ,weer raad
pleegde hij ernstig zijn toestellen tikte eens
tegen het glas van zijn baro- of zijn chro
nometer. Eens maakte bij een zak zand los
en liet den inhoud langzaam wegvloeien.
Toen eerst had de heer Bezemsteel den
moed te vragen waar ze heeD dreven.
„Naar 't westen", antwoordde de lucht
reiziger.
Dat maakte hem nog niet veel wijzer,
maar daar de ander niet 6prhakzaam waa
en al zijn aandacht scheen noodig te heb
ben voor zijn toestellen, vroeg hij niet ver-
Over hetzelfde tijdvak in 1900 werderf
vervoerd 5,904,618 passagiers, waaronder
107,278 passagiers met vroegrit- en vrcegrit-
reteurkaarten.
Gisternacht ontstond branj
Jin de woniDg van den loodgieter cn rij-
wielreparateur Wentink to Apeldoorn door
het springen van een benzinebout, waar
mede hij aan het soldceren was. Hij zcU
stond ook in brand ©n had d© tegenwoor
digheid van geest in do tegenever zijn wo
ning gelegen baca te springen, waardoor
de vlammen doofden. Het huis brauddc gtx,
heel uit.
Gistermiddag is op Klein-
braakhuizen to Gcldrop brand uitgebroken
in d© fabriek der firma Van der Hcyden en
Zoon. De brand is ontstaan in do spiuno-
rij, wapr alles door bet vuur word ver
teerd. Ook do bergplaats van wol, aciïtcp
de fabriek gelegen, ds spoedig «oen prooi
der vlammen geworden. Dc schoorsteen
op d© fabriek is overeind geblevendc we
verijen jijn cvoneens behouden.
Alles was verzekerd. Een zestig raunneo
cn vrouwen zijn zonder werk.
Het vijfjarig zoontje van
W. Kloijn, wonende op Hees onder do
gemeente Soest, had in dc vovigo week het
«ongeluk een greep op zijn voet te late a
vallen, waardoor ©cn klein wondje ont
stond.
Hoewel het kind den eersten dag over*
pijn klaagde, was deze don volgenden dag
weer verdwenen, doch den daaropvolgen-
den dag deed dc pijn zich woer gevoelen-
De inmiddels t© hulp geroepen gencesbcor
constateerde bloedvergiftiging in zulk ccn
graad, dat zijn hulp niet meer mocht ba
ten. Des avonds was hot kind bewusteloos,
bleef een paar dagen in dien toestand cn
stierf daarna.
Gistermorgen brak brand
uit. in de boerenwoning bewoond door do
wed. Egbert Beekman, aan het kanaal to
Heorde.
Het vuur verspreidde zich zoo snel, dab
de iuwoneuden, te zamen 6 personen, zich
niet dan met do grootste moeito in allerijl
konden redden. Ook een paard oulkwara,
dooh liep vel© brandwonden op. In dp
vlammen kwam nog veel vee om. Huis cm
inboedel waron laag verzekerd. Do brand
weer was spoedig aanwezig en slaagde cr
in een aangrenzende schuur cn hooiberg t©
behouden.
Do te M h l h i m aan den R ij ri
gevangen genoimen internationale dieven
bende, wordt ook betrokken geacht bij den
grootcn diefstal mot braak in do bank van,
leening t© Elbcrfeld, waarbij aan horloges,
juweelcu, enz. voor een waardo van 100,uOO
mark gestolen is. Iu het huis van ccn dor
aangehoudenen is voor 2000 mark uan ju-
weelen in beslag genomen.
der.
Weer dreven z© eon heclo poos langs cin-
deloozo wolken cn brekend hemelblauw.
Opeeus begon de aoronaut onrustig ta
doen. Hij wierp met korte tusschenpoozou
alle zakkon zand over boord en opende
toen haastig eon kraan aan den ballon,
waardoor hét gas bogen uit te stroomen.
Bezomsteol aanschouwde al deze zwij
gende toebereidselen met eeu stijgenden
angst. Eindelijk vroeg hij;
„Wat doet u?"
„Wo moeten zakken. Wc drijven naar <1©
zee."
Bezemsteel zijn keel werd bijna dichlg©*
schtoefd; toch bracht bij er nog uil:
„Is cr gévaar?"
„Gevaar niet in 't minst. Ik heb ujciig
mijn maatregel! n goiom-n. 0<cr tien mi
nuten zijn wo op den vasten grond. Nu
niet spreken, want ik heb il mijn aandaent
noodig voor het dalen. Kijk maar over
boord; 't is een aardig gezicht. Maar niet
aan dezen kant."
Zij daalden met groote snelheid bovm
een stad.
„Den Haag zoide de heer Gavault.
Don Haag, de stad, die l. j was ont
vlucht I I
Ze daalden snol. Links herkeudo hij n«t
do zee cn de gebouwen van Schcvcnin ^en..
Benedon oriënteerde hij zich in do Resi
dentie. Hij herkende do Bosehjcs, J.: Laan
van Meerdervoort; nu herkende hij ook!
met schrik de Van-Speyk-straat, waar zijn
8ohoonmoeder woondeZe dealden steeds.,
Do horizon kromp al meor samen, de stad
werd aldoor grootér en duidelijker. Hij
zag trams, rijtuigen, menschen in de straf
ten. Allen keken omhoog naar den ballon.
Ook do tuinen der huizen liepen vol. IIij
zocht den tuin van zijn scEooumoeder en
hij zag de oude dame met haar meid op out
drafje naar buiten komén en omhoog sta
ren. Opeens wuifde zij met haar z .kdook;
hij waa verloren I Zc scheen iets to roepen l
haar mond bewoog zich, maar bij boord©
geen geluid. Do ballon daalde. En toon,
met een resoluten zwaai, zwenkto hij" een
paar honderd meters opzij, co zouk .icorf
in een pereboom in den tuin van dc Van--
Spevk-straat l Zij'n vrouw sprong op, van'
den schok, cn lachttc blij tegen haar moe
der. De meid haalde inmiddels de keuken
trap en alle drie klommen ze in den tuin*
D© oud© dame orahebde haar kinderen.
„Nu kunnen wo morgen samen gaan!
Dol-gezcllig, hé?" juicht© zij.
Maar haar schoonzoon werd ineens zo<J
wit als een doek, cn in plaats van den heef
Gavault voor te stellen, liep hij snel nna^
binnen.
