Eet geheugen der visschen.
Opeenbooping van kapitalen.
Een groot aantal loboratoria, dio voor de
Btudie van al, wat er in do zee leeft, en
voor waarneming van de verschillende
vischs oorten bestemd zijn, is aan de oost
kust van Amerika, hoofdzakelijk op grond
vaD Carnegie's stichtingen, opgericht. Van
deze neemt het instituut te Tortugas een
zeer belangrijke plaats in. Het bestaat uit
zeven gebouwen eD beschikt over een jacht
en drie goede barkassen, waarmede voort
durend onderzoekingstochten naar de nabu
rige riffen en over den Golfstroom onder
nomen worden. Het jacht is 60 voet lang
en kan verscheidene weken op zee blijveD,
daar het van een uitstekende machine voor
zien is.
In de laatste beide zomers zijn nu van
deze laboratoria uit waarnemingen en
proefnemingen gedaan, die het duizendvou
dige leven in do diepten van den Golf
stroom illustreeren en op de geestelijke ca
paciteiten od gewoonten een nieuw licht
werpen. Onder alle roofvisschen, die in de
wateren om de Tortugasriffen leven, heeft
de grijze baars in aantal en sterkte, de over
hand. Het geheugen vaD dezen visch werd
door verschillende proerven onderzocht. "De
grijze baars voedt zich hoofdzakelijk met
kleine, zilverkleurige sardines. Als nu eeüi-
ge van deze sardines lichtrood gekleurd en
met de ander© in de zee geworpen worden,
werpt de baars zich in de eerste plaats gre
tig op de zdlverkleurigtfn, maar weldra pro
beert hij ook de roodgekleurden, vindt dat
ze evengoed smaken en vensflindt ze nu
even vlug als de zilverkleurigem. Daarop
werden eenige sardines licht-blauw gekleurd
en met de rooden en de zilverkleurigen
te gelijk in de zee geworpen. Eerst ontweek
de visob zorgvuldig de blauwe sardines,
dooh langzamerhand liet hij ze niet meer
ongemoeid, herinnerde zich den smaak en
vrat van nu af de blauwe sardines ©ven gr©
tag op als de andere. Nu worden ook klei
ne stukken van zeenetels aan do blauwe
sardines bevestigd; de baars schoot fP^'S
op het voedsel toe en werd daarbij door
de zeenetels gestoken. De dieren doinsden
verschrikt terug en hadden na weinig© mi
nuten de bij de blauwe sardines opgewekt©
onaangename indrukken zoo goed behou
den, dat zij ze zorgvuldig ontweken cm al
leen de roodc en zilveren sardines aten. Den
volgenden dag echter hadden zij hun erva-
'ringen weer geheel vergeten, wierpen zich
ook op de blauw© sardines en moesten c°rit
,door do netels aan het verleden herinnerd
worden.
Door andere proefnemingen werd bewe
en, dat zelfs zoo laag ontwikkelde wezens
als zeeanemonen en koralen zich in hun
houding tegenover do schadelijkheid van z*-
kere dingen laten onderrichten en z© dan
zorgvuldig ontwijken.
SCOTLAND YASD.
Scotland Yard is het hoofdbureel van
politie te Londen. In dat hoofdbureel vindt
men een belangwekkend museum.
Dat museum is een verzameling van al
lerlei voorwerpen, op belangrijke misdaden
betrekking hebbende. Wanneer het u gelukt
is een toegang tot de verzameling tc krijgen
is er een inspecteur aanwezig die u omtrent
'betgeen g© ziet uitlegging geeft.
Het allermerkwaardigste en daarom
vertel ik het eerst daar vanis de verza^
'meling foto's van vingerafdrukken. In
Scotland Yard hecht men n. 1. aan het
Bertillon-stelsel tot bet opsporen van mis
dadigers weinig of geen waarde. De inspec
teur deelde mij moe, dat men met 't,,finger
print"-stelsel steeds de beste resultaten
had, waar het betrof het arresteeren van
beruchte misdadigers; vandaar dat men
daar zooveel werk van maakt. Geen mis
daad bijna, of degeen, die haar pleegde,
Het op een of ander een Kdngerindruk na,
want het komt niet voor, dat inbrekers of
moordenaars, bun wenk doende, altijd
handschoenen kunnen aanhebben. Wordt
dus een vingerafdruk ontdekt ter plaatse,
waar iets ernstigs gebeurd kan wezen, dan
worden daarvan zorgvuldig foto's genomen
en daarop kan men dikwerf afgaan, aange
zien bewezen is, dat bij geen mensch de
loop der lijnen in de vingers dezelfde is.
Zoo wees een geleider op een klein ge
lakt geldkistje, dat in een vitrine stond.
Ging men zóó staan, dat het volle daglicht
op het deksel viel, dan zag men daarop
duidelijk een vingerafdruk. Welnu, dit
kistje was afkomstig van een in Maart 1905
te Deptfort onder bijzondere omstandig
heden gepleegden moord op een echtpaar,
waanvan diefstal de aanleiding was, en
door dien vingerafdruk werd de moorde
naar ontdekt en gehangen. Zoo zijn er nog
tal van dergelijke voorbeelden in het mu
seum te vinden.
Yerder zijn er te zien eindelooze rijen
revolvers, pennemessen, scheermessen, sla
gersmessen, enz., waarmee moorden of
sensatiewekkende zelfmoorden gepleegd
werden; mitsgaders breekijzers en soortge
lijke werktuigen, terwijl een paar planken
vol staan met allerlei flesschen en flesck-
j©6, bevattende verschillende soorten rvergif.
die gediend hebben om medemenschen op
snoode wijze van het leven te berooven. Elk
voorwerp draagt het etiquet, waarop dui
delijk is aangegeven, op welk» misdaad
het voorwerp betrekking heeft.
Merkwaardig zijn de vitrines, waarin
zijn bijeengebracht tal van valeche bank
biljetten of aandeelen in Maatschappijen,
en de clichó's, waarmede deze gedrukt wer
den, en groot is de collectie valsche munt,
goud en zilver en metaal en voorwerpen,
waarmee deze vervaardigd werden. Het
ongeoefend oog kan dikwerf het volsche
niet van het echte onderscheidenvele dier
munten en biljetten leggen getuigenis ai
van de bekwaamheid dergenen, die ze ver
vaardigden, en onwillekeurig denkt men
hoe jammer het is, dat menscheu, die Blijk
baar zóóveel technische vaardigheid beza
ten, deze niet wisten aan te wenden tot nut
in plaats van tot nadeel hunner mede
menschen.
In een andere afdeeling ziet men een vi
trine, bevattende alle soorten van helscbe
machines, .waarmee in den loop der jaren
in Londen aanslagen werden gepleegd of
beproefd; elders weder een groot© verza
meling "valsche speelkaarten, dobbelsteenen
roulettes.
Onder de bijzondere voorwerpen wijst
men den bezoeker op een met bloed go-
schreven brief van Jack the Ripper, dat
griezelig heer, dien men noodt te pakken
heeft gekregen en die spoorloos verdwenon
schijnt; op een doorschoten portefeuille,
die een detective in zijn borstzak had,
toen een misdadiger een schot op hem los
te., en waarin de kogel bleef zitten, zoo dat
dc portefeuille hem toevallig het leven
redde; op een grooto verzameling valsche
postzegels van allerlei landen, die men op
een goeden dag te Londen aan den man
trachtte te brengen.
In de geschiedenis der menschheid nam
de opeenhooping van kapitalen nooit zul
ke bedenkeHjko afmetingen aan als in on
zen tijd. Ongefcwijfel ook voorheen leef
den hier en daar labelachtig-rijko lieden,
doch zij waren te tellen, en hun vermogen
kon, wèl beschouwd, niet in vergelijking
komen met dc bezittingen onzer moderno
milliardairs.
Dezer dageu publiceerde de Belgische
oeoonoom Charles Engels in het tijdschrift
,,1'Echo" een opmerkelijk artikel over de
Fransche Rothschilds. Na een overzicht
van do ontwikkeling en de bezittingen
van het groot© bankiershuis, zegt de schrij
ver:
,,Het vermogen van het Fransche huis
der Rothschilds wordt in onze dagen op
tien milliard becijferd. "Wat dit beteekenfc,
wordt duidelijk, wanneer men weet, dat de
nationale rijkdom van geheel Frankrijk op
tweehonderd milliard wordt geschat. Do
Rothschilds bezitten dus een twintigste van
.'s lands vcrmogeD en ontvangen bijgevolg
jaarlijks een twintigste uit do winst van
handel en industrie. Dc familie Rothschild'
bezit de beste mijnen van Frankrijk, zij,
oefent de controle uit over de zaken der
Fransche Bank en, als grootste aandeel
houdster, ook over do zaken van meerdere
spoorwegen en stoomlijnen. Na de Panj-
sche gemeente volgen de Rothschilds als
dc grootste bezitters van gebouwde en on
gebouwde eigendommenin de buurt van
de Champs Elysées, het Bois de Boulogne,
het Pare Monceau en den Noorder-Spoor
weg, tellen zij geheele wijken; hun kasteelQC
treft men in alle departementen aan..
Hoe do toekomst der dynastie van het'
Roode Schild zal .wezen? Ongetwijfeld zal
de geldelijke voorspoed aangroeien. Da
oude baron Alpbons de Rothschild zeide
eenige oogenblikken vóór zijn dood:
,,Mijn vader Het mij één milliard na, ik
kan nu aan mijn zoon tien milliard over
dragen."
En deze fortuinvermeerdering was Het
werk van een goede see en dertig jaren.
Aannemende, dat het vermogen gaande-,
weg groeien zal, kan men zich gemakkelijk'
voorstellen, dat eenmaal Frankrijke rijk
dom geheel door één geslacht zal zijn op
geslorpt. De oeconomen staan radeloos
voor het feit, dat de kleine vermogens
door het groote worden ingeslokt, gelijk'
een magneet het ijzer aantrekt, dat in zijn
nabijheid komt.
De Rothschilds hebben in sluw inricht,
van de toekomst rekening gehouden met
de politieke en oeconomische veranderin
gen, die zich in Frankrijk zouden vol
trekken. Hei is dan ook opmerkelijk, dat
de socialistische dagbladen en tijdschrif
ten in Frankrijk, bijna zonder uitzonde
ring, door do familie Rothschild en haar
financieelo ondernemingen .gesteund wor
den. Beter dan wie ter wereld ook hebben
de Rothschilds begrepen, hoe zij zich het
proletariaat te vriend moesten houden.
Tot zoover Ch. Engels.
Het klassieke werelddeel der milliardairs
is echter niet Europa, maar Amerika. De
bekende milliardair Rockefeller bijv. ge
noot van zijn vermogen in bot afgeloopen
jaar een inkomen van 240 millioen Mark.
d.ï. ongeveer 660,000 M. por dag, 37,500
M. per uur, 460 M. per minuut.
Zulke inkomens en de daarmede gepaard
gaande opeenstapeling van kapitalen zijn
eenvoudig een sociale monsterachtigheid.
Dit denkbeeld wint ook in Amerika meer
en meer veld en wel tosschen de milliar
dairs en millionnair8 zeiven. Niemand
minder dan Andrew Carnegie, die een mil
lioen dollars gaf voor de stichting van eon
vredespaleis in Don Haag, heeft onlangs
successierechten tot 50 procent op groote,
nalatenschappen voorgesteld. Op de j ongu
ste jaarvergadering der „National Oivis
Federation" bepleitte hij onder herhaald
applaus, dat bij den dood van rijke He
den d© helft van bun vermogen aan den
Staat zou vervallen.
Aan dit pleidooi knoopte Carnegie deee
opmerking vast:
„Er zal een tijd komen, waarin do rijk
aard, 'dio van rijn millioenen niets ten
bate der gemeenschap wil afstaan, als
onteerd zal worden beschouwd. Ik kon geen
bedroevender en verachtelijker verschij
ning dan die van den man, welke op don
nadag zijns levens, alfi zijn oog op de
eeuwigheid gericht moest wezen, zich
slechts bezighoudt met het opeenstapelen
van rijkdommen. Oofc voor zijn kinderen
zullen deze overmatige rijkdommen noodlot"
tig zijn, daar zij hen verleiden om hot le
ven in genotzucht te verspillen in stede van
de gemeenschap t© dieneD. Hiertegen moe
ten wij waken, opdat geen klassen ontstaan,
die voor de samenleving nutteloos zijn. De
groote rijkdommen moeten na den dood van
hun bezitter voor de helft den Staat ten
goede komen."
Dc tijd is niet meer ver af, dat men zich
ook in Europa ernstig zal hebben bezig te
houden mot het vraagstuk der opeenhoo-
