N£. 14199.
Derde Blad.
9 Juni 1906.
VAN- HET
,A J A X'
Verbannen naar Siberië.
Dof gaf de gToote klok in een ouden
kerktoren van het stadje door twaalf matte,
eentonige slagen het teeken, dat de middag
was aangebroken. Het groote plein vóór de
school, zoo juist nog eenzaam en verlaten,
vuld© zich plotseling met stoeiende en spe
lende jongens en meisjes, wier levenslust
en jonkheid, drie lange uren aan banden
gelegd, zich plotseling weer vrij ziet en
door luid gejubel uiting geeft) aan do blijd
schap, door dat ontspanningsuur ontstaan.
Slechte één van de kinderen doet niet me
de aan dat onschuldige kinderspel: een
bleeke en tengere jongen van omtrent twaalf
jaar. Hij spot - zich tusschen zijn spelende
makkers door, zonder zelfs antwoord te ge
ven op de van alle zijden tot hem gerichte
vragen, om mede te doen aan hun spel.
Hij verlaat het schoolplein en snelt voort
in de richting van het spoorwegstation.
Daar moet vader, een bekwaam machinist,
over tien minuten aankomen met de „Ajax",
een nieuwe machine van prachtigen bouw
en degelijke cons zuctie.
Altijd is het zijn lust en zijn vreugde ge
weest als vader vertelde van 'zijn stalen
ros, hem door teekening den bouw eener lo
comotief duidelijk maakte, hem de werking
van elk schroefje, elke kraan vertelde. Al
tijd sprak hij het liefst met vader over
machines en stoomwezen, en zijn ideaal
was dan ook, evenals vader nu, eons met
vaste hand het ijzeren gevaarte te regeer en
en het te voeren langs steden en dorpen,
door heide en vruchtbar© gronden, naar
het mijlen ver gelegen doel. Zijn eenige keus
was machinist to worden als zijn vader.
Hoe jubelde hij dan ook, toen vader hem
gisteren mededeelde, dat hij vandaag voor
het eerst de nieuwe „Ajax" zou berijden,
en zijn vreugde kende geen grenzen meer,
toen hij vernaai, dat de machine hier een
geheel uur zou stilstaan en hij verlof kreeg
zijn vader daarop te bezoeken.
Vervuld met zoete droomen over al het
schoons, dat hij straks zal zien en bewonde
ren, vervolgt Henri, zoo heet onze jonge
yriena', zijn weg naar het station.
Spoedig heeft hij het stadspoort je ver
laten en bevindt fadj zich op den breeden
straatweg, die naar het station voert. Reeds
van verre ziet hij de machine op een zij
spoor en zijn vader met stoker Van Akke
ren,, Henri ook niet onbekend, voor de
machine zittend', rustig nun brood' met bier
gebruiken.
„Goeoten middag, vader 1 Dag, Van Akke-
renl"
„Zoo jongen, ben je daar? Wel, wat zeg
je van mijn karretje? Mooie bouw, hè?"
Met deze woorden hielp de machinist zijn
zoon op de machine en toonde hem alles,
wat maar eenigszins aantrekkelijk voor hem
zdjn kon. Henri stelde in alles het grootste
belang en volgde zijn vader oplettend bij
zijn besprekingen.
1 Toen geheel de machine van boven tot
beneden bezien was; toen de machinist van
elk schroefje en kraantje -van zijn „Ajax"
tekst en uitleg gedaan had, sprak hij
,,En nu, jongen, een ferme teug bier,
hè?"
„Ja, graag, veder."
Te gelijk dronk onze Henri do kan, die
zijn vader hem aangeboden had, tot den
bodem ledig.
Genoeglijk zat ons drietal op een bankje
aan den kant van do baan in de onmiddel
lijke nabijheid van de machine te keuvelen.
Spoedig echter beklom Henri wederom do
machine, om zich r.ogmaals te verlustigen
in den aanblik van al ojatgene, wat hij zoo
gaarne zag. Zijn vader echter bleef met Van
Akkeren zitten praten, wel wetende, dat
Henri genoeg bekend is met een locomotief,
om te weten, welke kranen hij wél en welke
hij niet mag aanraken. Met een wonderlijke
begeerte even heel klein eindje vooruit
te rijden beziet hij de etalen stang, die
het gevaarte in beweging kan brengen. Een
zijdelingsche blik naar zijn vaderNeen,
hij ziet het niet. Zo-i hij het wagen?
Neen,' ik mag nietOch, een heel klein
eindje kan geen kwaadIk kan haar
immers dadelijk weer „stop" zetten. Nu ja,
vooruit dan maar! En hij zet zijn hand
aan den hefboom, probe erende het stoom-
ros vooruit t© krijgen. Maar geen schot is
er te krijgen in dit reuzengevaarte Weer
een schuine blik naar zijn vaderNeen,
hij let niet op zijn zoon. Met allo kracht
grijpt Henri nu den hefboom, drukt er met
zijn geheele lichaam tegen envoort
gaat do mackino als een pijl uit den boog
ae baan op. Verschrikt staren èn machinist
èn stoker het gevaarte na; verschrikt ook
staat Henri op zijn machine, schier be
dwelmd door de ijzingwekkende snelheid,
waarmee liij zijn ondergang te gemoet snelt.
Hij tracht het hollende monster tot stil
stand te dwingentevergeefs; moest
hij straks alle krachten inspannen de zware
stang naar omlaag te drukken, ze nu in
de hoogte te brengen is onmogelijk.
Boomen en huizen; wachtposten, met
roode vlaggetjes zwaaiend en luid schreeu
wend, ziet hij langs zich heen vliegen.
Het eerstvolgende station komt in het
gezicht. Met angstige blikken staat do sta
tionschef op het perron de naderende loco
motief aan te staren. Teekenen van stop
pen, die hij geeft, worden onbeantwoord
gelaten. Henri, do eenige passagier in de
zen doodeorit, ligt door de snelheid van
den trein en de werking van het pas ge
dronken bier, bedwelmd tusschen de ko
len.
Met donderend geraas vliegt de locomo
tief het stationnetje voorbij. Een enkele
blik op de machine en de chef heeft geheel
den toestand doorzien. Het koste wat het
wil, op het volgende station moet het ge-
vaart© tot stilstand worden gebracht, an
ders loopt het op den naderenden snel
trein.
Voort...steeds voort vliegt Henri met
zijn „Ajax" in de richting van den trein.
Maar vlugger nog schoot een telegram hem
voorbij.
„Rikketik-tik-tik" ging het sein toestel en
de telegrafist van het naburig stationnetje,
die juist met eenige arbeiders eon kaartje,
legde, spoedde zich er heen om te verne
men, wat hem gemela werd.
De smalle reep papier liep vlug af en
tot zijn niet geringo verwondering Las hij;
„Leid losse locomotief op blindspoor.
Stationschef to E."
Niet wetende, wat dit te beduiden had,
snelt hij naar buiten en ziet in de richting
van E. de „Ajax" naderen, juist op het
oogenblik, dat do seinklok hem meldt, dat
de sneltrein uit tegenovergestelde richting
in aantocht is. De tijd is kostbaar; spoe
dig den wissel omgegooid, zoo dat de losse
locomotief op blindspoor loopen moet, haar
ondergang te gemoet.
De frisscke wind, ontstaan door de ra-
zonde snelheid, waarmede de „Ajax" zich
voortbewoog, had Henri spoedig het bewust
zijn en daarbij een blik in het hachelijke
van zijn toestand hergeven. Loom en bevend
staat hij op. Hoe trilden d© rails en wat
schokte de „Ajax." Levendig staat hem
thans het gevaar voor oogen.
Met Dovende hand grijpt hij stuipachtig
het kcora' van de fluit, er zich met een waren
doodsangst aan vastklemmende. Een wilde,'
lang gerekte kreeteen doodskreet, steeg
r- uit de „Ajax", en op hetzelfde oogen
blik, dat de sneltrein het stationnetje pas
seerde, lag daar aan het einde van het
blindspoor het vormlooze lijkje van Henri,
tusschen brokstukken en smeulend vuur van
„de nieuwe Ajax."
Verbannen naar Siberië! Ijzingwekken
de woorden voOr den Rus, die cr de he-
teekenis van kent; die weet, welke ver
schrikkingen en folteringen den ongelukki-
gen banneling wachten.
Menig boosdoener ondergaat in het kou
de Siberië de welverdiende straf zijner mis
daad, doch het valt niet te ontkennen,
dat vele onschuldigen hun weg vinden naar
dit afschrik-inboezemende gedeelte van
Aziatisch-Rusland, dat voor vele booswich
ten echter nog geen voldoende gestrenge
straf is, om hen te beteren van hun mis-
dadigen levenswandel.
Eenigen tijd geleden nog gaven een ze
vental Russische gevangenen hiervan blijk,
dio uit Siberië wisten te ontsnappen en in
het midden van den Stillen Oceaan door
een boot werden opgenomen. Zij werden:
naar San-Francisco gebracht, en de Cali-;
formers, steeds bereid en vol sympathie,
gaven hun kleederen en voedsel en ver
schaften hun werk.
Binnen betrekkelijk korten tijd echter,
vielen alle zeven in handen der Ameri-
kaansche politie en werden zij schuldig be
vonden aan verschillende misdaden, van
af gewone inbraak tot diefstal en plunde
ringen met geweld op den publieken weg.
Er werd bewezen zelfs, dat één hunner
