N£. 14159.
Derde Blad.
21 April 1906.
Een Familie-schandaal.
lasmm*
i.
)rDus ik hoop, dat u mij nu begrepen hebt,
waarde heer", zei de heer Wad worth, direc
teur van de St. -Louis-Review"„een be
richt, dat sensatie maakt, hebben wij noo-
dig. Onze concurrent, de „"Weekly Gazette",
zal ons overvleugelen, als wij het hem niet
doen. Begrijpt u Wij moeten hem overtref
fen. Het kwartaal eindigt de volgende
week; wij moeten ons haasten. Ik zie u
aan voor een geschikt man, mijnheer Har
vey, en ik vertrouw, dat u zult slagen."
„Maar, mijnheer, wat moet ik dan doen?
Ik ka.-p tooh zelf niet iemand gaan ver
moorden; ik kan toch zelf geen brandkast
gaan openbreken; ik kan toch zelf..."
„Wat boteekent dat allemaal? Wat kunt
u dan zelf wel? Waar heb ik redacteurs
toot? Om te berichten, dat een kanarievogel
uit de kooi is ontsnapt? Of om te vertel
len, dat de heer X. of IJ. of Z. eerstdaags
zajn gouden bruiloft zal vieren? Gelooft u
dan werkelijk, dat ik daarvoor mijn redao-
teura vier duizend dollars per jaar betaal
Neen, mijnheer, ik verwacht voor zulk een
salaris beter werk."
„Maar, mijnheer, als er nu toch niet6 ge
beurt; als er geen mensch wordt vermoord'
en er geen inbraken worden gedaan..."
„U hebt het altijd over hetzelfde onder
werp. Zijn er dan geen andere dingen dan
moorden en diefstallen? Een komplot tegen
den President? Een familieschandaal of zoo
iets? Zoo één berichtje, en ons blad ver
slaat met glans de „Weekly Gazette"."
„Dus u wilt, dat ik een familieschandaal
bedenk?" vroeg de heer Harvey.
„Bedenken? Maar, mijnheer, wij leven in
het begin der twintigste eeuwmen gelooft
geen geruchten of praatjes meer, namen
moeten worden genoemd, namen en plaat
sen en uren."
„Maar, mijnheer, ik ka-n toch niet zelf
zoo iets begaan?"
„Dat is nu juist uw taak om te zorgen,
dat wij ware berichten krijgen; daarvoor
betaal ik u."
„Dus u zou willen, dat ik voor vier dui
zend dollars het geluk van een familie ver
woestte?" zuchtte Harvey. „Neen, zoo iets
doe ik niet."
„Nu, ik zal u zes duizend geven in olaats
van vier, maar dan zorgt u ook, dat er iets
gebeurt, en anders behoort u nh 1 Januari
niet meer tot onze redactie."
De heer Harvey wilde antwoorden, toen
er aan de deur werd geklopt.
„Binnen 1"
Een loopjongen bracht een telegram.
De directeur scheurde het open, las het
en knikte tevreden, waarna hij het in zijn
zak stak.
Harvey verwonderde zich daarover, want
hij gaf de telegrammen anders steeds onge
opend aan de redactie.
„Is het over politiek, als ik vragen mag?"
,,Neea, het is een persoonlijk bericht. De
heer Copper komt morgen met den trein
van Nieuw-Orleans."
„De heer Copper? Is dat niet de direo-
teur van de „Orleans-News"
„Juist."
„Als ik niet onbescheiden ben, komt hij
voor ons blad?"
„Neen", antwoordde de directeur, en ter
wijl hij Harvey scherp aanzag, vervolgde
hij„Hij komt om met mijn dochter te
trouwen."
„Met miss Ellinor?" riep Harvey opeens
wanhopig uit.
„Met miss Ellinorzei Wad worth koel.
Doch ziende, hoe doodsbleek de ander er
uitzag, vervolgde hij op iets welwillender
toon: „Ja, jonge man, ik heb u altijd hoog
geschat, niet alleen als redacteur van ons
blad, maar ook als ernstig man. Maar u
begrijpt, dat mijn aanstaande schoonzoon
ook in fortuin niet beneden mij moet staan.
Do heer Copper is een half mil li oen dollars
waard; dus u zult begrijpen, dac hij mijn
dochter krijgen kan."
Harvey zweeg. Eindelijk zei hij: „Maar
wil miss Ellinor dat zelf?"
„Miss Ellinor?" vroeg Wad worth op
driftigen toon, „die heeft niets te willen;
die moet willen, wat haar vader wil. Maar
dat zijn dingen, die u niet aangaan; u weet
wat wo hebben afgesproken, nietwaar?''
Harvey, die op een stoel was neergeval
len, 'toen hij het verpletterend bericht had
gehoord, dat miss Ellinor de vrouw van een
ander zou worden, stond bedaard op en zei
kalm: „Mijnheer Wadworth."
„Wat is er?"
„U geeft mij zes duizend dollars als ik
dat schandaal veroorzaak!'
„Ja, natuurlijk, en anders ontslag."
„Wil u mij twee duizend voorschieten?
Het zal misschien nogal wat kosten."
„Goed, ga naar mijn kassier."
Terwijl de heer Harvey het geld ging ha
len, lachte de directeur in zijn vuistje; hij
wist, dat overal, maar vooral in Amerika,
met geld veel te doen viel en dat de nieuwe
abonnementen gauw genoeg het geld zouden
opbrengen.
n.
Den volgenden morgen, toejp de expres-
trein van Nieuw-Orleans aankwam, stond
de heer Wadworth op het perron en eenigo
oogenblikken later was hij in druk gesprek
met zijn vriend Copper, directeur van de
Orleans-News", Wadworth'3 aanstaanden
schoonzoon.
Zij stapten in een rijtuig en reden naar
huis, waar geluncht en een en ander bespro
ken zou worden en daarna de plechtige ver
loving plaats zou vinden.
Dat miss Ellinor nog niet verschenen
was, maar zich, zooals de bedienden zeiden,
nog op haar kamer bevond, kon zeer goed
verklaard worden uit de zorg, waarmee zij
op dezen gewiohtdgen morgen toilet wilde
maken. De heeren gingen daarom maar
vast aan tafeL Al spoedig kwam hec ge
sprek op de couranten. De Orleans-News"
bleek zeer goed te gaan, tot groote tevre
denheid van den aanstaanden schoonvader.
Doch ook de toekomstige schoonzoon wild©
nog wel iets weten van de financiën zijner
aanstaande en begon:
„Ik hoor, u hebt concurrentie gekregen?"
„O ja, zoo'n weekblaadje, hoe heet het
ook weer? De „Weekly Gazette". Hot be tee
kent niet veeiL Wij zijn altijd ver voor met
het nieuws. Dat komt, omdat er bij ons op
een beetje geld niet wordt gezien. Zoo heb
ik gisteren nog twee duizend dollars be
taald aan een redacteur, die me daarvoor
een familieschandaal zal leveren, niet een
gerucht natuurlijk, mg-a-r een echt feit. Dat
kunnen wij doen, omdat wij geld hebben. O,
daar komt juist het ochtendbladmisschien
tfcaat er al iets van in.-"
Er werd getikt; de courant werd binnen
gebracht.
De heer Wadworth vouwde haar open,
zijn gelaat straalde van blijde verrassing.
Óp de eerste bladzijde stond met vette
letters: „Een familieschandaal."
Hij las:
„Voorloopig bericht: Een der meest ge
achte en bekende families der stad zal
spoedig algemeen het onderwerp van de
gesprekken worden. De dochter dee huizee
zou wordon g>c<xvs-ou^on oon Jtomnis ha£Lf3
vaders te trouwen, terwijl zij een ander
liefhad. Zij is daarom gevlucht naar zeer
verwijderde familie van haar vriend. Deze
verstrekte haar reisgeld, naar men zegt
twee duizend dollars.
Ook hij alleen weet haar adres. Naar ge
lang van omstandigheden zullen wij zwijgen
of namen noemen."
Hec stuk was geteekend met de initialen
van Harvey.
De heer Wadworth stond een oogenblik
na te denken. Toen wierp hij de courant
weg, vloog do deur uit en de trappen op
naar de kamer zijner doohter. Hij tikte:'
geen antwoord. Hij rukte de deur open, er
was niemand; op tafel lag een bnefje:
„Beste vader. Harvey weet mijn adres. Wees
nie'G boos, maar geef toestemming."
Een oogenblik later klonk de schel van
de telefoon: „Ik ben Harvey; stadseditie
gaat ter perse; zal ik namen noemen of
niet?"
De heer Wadworth antwoordde haastig:
„Neen".
„Dus uw toestemming tot ons huwelijk
worde gegeven?"
De heer Wadworth aarzelde.
„De zetter staat te wachten, mijnheer
Wadworth, geeft u toestemming?"
De heer Wadworth zuchtte diep.
„Zal ik den zetter het bericht geven met
den naam
„Neen; ik stem alles toe."
Toen de heer Wadworth binnenkwam,
was zijn gast verdwenen: hij had blijkbaar
de courant gelezen en alles begrepen.
De geheel© stad abonneerde zicb op de
St.-Louis Review", eiken dag zoekenrie naar
het vervolg van het sensatieberient eoj
niemand vermoedde, dat het vervolg moest
gezocht worden in de huwelijksadvertentie,
die eenigen tijd later v ..-scheen en waarin'
de heer en mevrouw Harvey-Wadworth-
dankten voor de belangstelling, bij hun
huwelijk ondervonden.
