N£. 14125.
Derde Blad,
10 Maart 1906.
Kans en Lena.
Wat bad Lena zich al over Annie geër
gerd! Het was toch te erg. Als zij eens
nadacht, hoe zij zelve voor iedere kleinig-
hbestraft werd, toen zij acht jaar was,
en dus zoo oud was als nu haar jongste
-esje 1 Maar Annie, dat kind, dat wicht,
mag alles doen. Hoogstens glimlacht men
er om. Nu ja, het is ook moeders kindje,
een nakomertje van de familie Hagewetter,
■\„.i de firma Hagewetter en Co., koffie
in het groot.
Wanneer er iets weg was uit het gezellig
ingench boudoirtje van Lena, dan be
hoefde zij niet lang te zoeken: steeds had
Annie het ingepalmd. Dat was een eigen
schap van het blonde schepseltje. Gekleur
de lintjes, platen en al die kleine, heerlijke
dingetjes, waarmee do twintigjarige Lena
verblijd was, waren in Annie's harden niet
zeker.
Goed, dat ging er nog mee door
Maar dat zij zelfs het portret van Hans
weggekaapt had, dat was eenvoudig ge
meen. Bovendien was het hij het gevecht,
om het weer terug te veroveren, m stuk
ken gescheurd. En het ergste was, dat
Lena zich niet eens bij haar ouders kon
beklagen; die hadden dan natuurlijk ge
vraagd, wat het voor een portret was ge
weest. En als die hadden gemerkt, dat
o I De zaak zat zoo in elkaar
Hagewetter, van de firma Hagewetter en
Co., koifie in het groot, behoorde tot de
rijksten der stad. In stilte liadden zij ook
reeds naar een waardigen levensgezel voor
hun oudste dochter rondgekeken. Dit was
niet erg lastig, want Lena was een aardig,
lieftallig meisje, altijd opgeruimd en vroo-
lijk, hoogstens een beetje koket.
Terwijl echter haar ouders over toekomst
plannen peinsden, had zij zelve reeds ge
handeld en was hals-over-kop op Hans
Erobel verliefd geraakt; een eenvoudig be-
ci *-< van haar vader, maar een aardige
jongen. Nu kan men zich wel voorstellen,
waarom zij zoo op dat portret gesteld was
en waarom haar ouders er niets van we
ten mochten.
Wacht ma-. hau zij Annie gedreigd-
,,Ik zal het i wel betaald zetten."
f-*» r deze had haar uitgelachen, haar
tong uitgestoken en haar uitgesliept, wat
nu. niet bepaald erg kalmeerend werkt.
Integendeel
Lena was dab ook op haar toegeschoten,
pakte haar beet, vóór zij weg kon loop en,
en had haar flink door elkaar geschud, zoo
dat hooren en zien verging. Maar schreeu
wen kon zij zooveel te beter. Daarop wa
ren de ouders er bij te pas gekomen en
had een pijnlijk onderzoek plaats. Het ge
volg was, dat het verscheurde portret te
voorschijn kwam, de stukken werden aan
elkaar gepast en de verbaasde ouders wis
ten nu, wat Lena uitvoerde.
Papa Hagewetter was woedend, mama
jage wet ter eenvoudig stom van verbazing.
„Maar, kind 1" barstte zij eindelijk uit,
„hoe kom je er bij, je zóó weg te gooien?
Een bediende bij je vader, die niets heeft
en zonder toekomst is I Neen, neen, dan
had ik gedacht, dat jo toch meer eigen
waarde haöt."
,,Lk kan het toch niet helpen, dat wij
van elkaar houden. En wij houden werke
lijk van elkaar: Papa behoeft zijn salaris
slechts te verhoogen; dan kunnen wij trou
wen en alles is in orde."
„Zoo," mengde zich nu papa in het on
derhoud. „Daarover zijn jullie het dus al
eens Zal ik je eens wat zeggen I Jouw
Hans vliegt er uit, vliegt er uit, vandaag
nog, dadelijk. En je gaat met mania eenige
weken op reis, om andere gedachten te
krijgen. Basta!"
Daarop keerde hij zich om, ging naar
zijn kantoor en liet Hans Fröbel roepen.
Deze liet do uitingen van woede rustig
over zich beengaan en zei toen droogjes:
„U heeft gelijk, mijnheer, mij dit te ver
wijten. Ik had achter uw rug niet met uw
dochter mogen omgaan. Maar ik moest toch
eerst weten of zij mijn neiging beant
woordde. Dit verontschuldigt mij dus
eenigszins. En daar ik dit nu zeker weet,
veroorloof ik mij, zeer geachte heer, hierbij
onderdanig do hand van uw dochter Lena
te vragen."
Hagewetter, van de firma Hagewetter e>n
Co., koffie in het groot, was sprakeloos. Hij
staarde den brutalen jongen man, die hem
i a^tig aankeek, eenigo oogenblikken aan en
wees toen met uitgestrekten arm naar de
deur, hijgde naar lucht, zuchtte, wilde iets
zeggen, kon nog niet, hijgde nog eens, kon
geen woorden vinden, en schreeuwde toen
plotseling: „Scheer je wegI Je kunt
aan de kas jo salaris voor drie maanden
krijgen. Ik wil jo hier niet meer zien
Hagewetter had zich zeer vergist, toen
hij dacht, dat Lena op reis andere gedach
ten zou krijgen.
Het jonge meisje interesseorde zich voor
niets meer, niet voor de grootscke beko
ring van Zwitserland, niet voor de wonde
ren van Venetië, niet voor do zonnige be-
toovering van .de Pdviera. Hij wist dan
ook niet, dat Lena haar Hans nog gespro
ken had vóór haar vertrek, en dat die twee
cikaar onder brandende kussen en rijkelijk
vloeiende tranen eeuwige trouw hadden ge
zworen. Hans had spoedig een andere be
trekking gekregen, want hij was een vlij
tig, bruikbaar mensch. Hij zei dus: „Wacht
maar geduldig, liefste. Ik wil werken en
hel tot iets brengen. En als jo kunt, trou
wen wij. Dan zal het na al die droefheid
~g mooier zijn."
Mama was slecht gehumeurd, daar haar
oudste in niets belang stelde. In zeker op-
zicL. had zij medelijden met haar, maar
haar man had toch gelijk gehad, dat hij
dien brutalen kerel, dien Hans Fröbel,
weggejaagd had En Lena was nog jong.
Het beste middel is, haar zoo spoedig mo
gelijk goed oiit te huwelijken.
Toen men weer terug kwam, was het
zomer eD dus geen goc-de gelegenheid voor
partijen. Mar.r misschien kon men een zo
merfeestje in den tuin geven. Want do Ha-
gewetters bezaten een van do mooiste tui-j
non in de stad. Men noodigde eenigo be-!
vriende families uit, eenigo jongelui enj
vooral mijnheer Bascdom met zijn zoonl
Kuno. Op dien hadden de Hagewetter®1
het in de eerste plaats begrepen.
De voorbereiden do maatregelen waren in
vollen gaDg. O, het zou grootsck worden!
Zoo iets als een I tali aan scho nacht met
vuurwerk en muziek. Natuurlijk ook een
fijn diner met goeden wijn. En Kuno zou
naast Lena zitten. Dan zal het zaakje wel
in orde kómen.
Papa Hagewetter maakte reeds beschei
den toespelingen tegenover zijn dochter,
toen zij aan tafel zaten, maar zij deed,
alsof zij niet begreep, wat hij bedoelde.
In ieder geval was hij reeds tevreden,
dat Lena weer wat opfleurde. Hij schreef
dit aan den alles genezen den invloed van
den tijd toe. Dat was weer verkeerd. Lena!,
-ontmoette eenvoudig iederen avond haarj
Hans achter bij de tuinschutting, die aan:
een veldweg grensde. En ofschoon hec.
slechte enkele minuten waren, die zij el-,
kaar konden wijden, zij waren voldoende,,
om Lena weer nieuwen levensmoed te ge
ven. En die minuten waren zooveel te zoe
ter, daar zij in den diohtsten sluier der.
geheimzinnigheid waren gehuld.
Maar eens was Lena toch bijna ontdekt
en weer door Annie. Het was deze opge
vallen, dat haar zuster des avonds steeds
enkele oogenblikken spoorloos in den tuin
verdween, en nieuwsgierig, zooals kinderen
zijn, wilde zaj achter de reden komen.
Gelukkig was Hans juist weg, maar
niettegenstaande dit schrok Lena toch zeer,
boen Annie eensklaps achter haar stond,
en te meer, omdat zij niet wist of het
kleine meisje misschien iets opgevangen
had. Haar hart klopte hevig. Ed zij werd,
eerst rustig, toen Annie den lieelen avondI
zeer rustig bleef en haar niet eenmaal i
toefluisterde: „Ik weet wat," wat zij zeker}
zou hebben gedaan, indien zij hot geheim
van Lena had gekend. Lena had daar
reeds veel bewijzen van.
Het tuinfeest was prachtig. Allen waren
in de vroolijkste stemming. Slechts Lena,
verveelde zich. Kuno was haar met zijn
flauwe vleierijen steeds onsympathiek, en
bovendien had zij wel gemerkt hoe gaarne,
haar ouders het zagen, dat hij zoo ijverig
in haar gunst trachtte te komen. Maar zij
juist niet. En dan nad zij nog iets, dat
haar hinderde. Tot nog toe had zij geen
tijd gehaJ, haar Hans te begroeten. Die
stond nu zeker achter do schutting te
wachten. Die arme jongen I
Reeds daalden do schaduwen der sche
mering over den tuin en glansden de bon
te lampions en vlogen muggen en kevers
door de welriekendo atmosfeer. Lachend en
pratend zat men op de groote veranda en
keek in den betooverenden tuin. Hier en
daar liepen kleine groepjes te wandelen of
dansten eenige paren in de grooto zaal.
Kuno scheen iemand te zoeken, die hij niet
kon vinden.
