Een journalist aehter de groentenkar!
He grondprijzen in een wereldstad.
De Braziliaansche vrouw.
Scherts van Gekroonde Hooiden.
nis. Mijn rader is op zijn huwelijksreis en
gij zijt oen... bedriegster."
„Ben je boos op me, Gerard?"
„Meer dan kwaad", sprak hij streng; „je
htbt me vnccselijk bclaohelijk gemaakt,
juffrouw KHfche."
„Neen, dat heb je zelf gedaan, mij voor
je mooder to houden, wat een dwaasheid",
tcido ze trotaoh en mot tranen in ha r
oog en.
„Ben je niet Wij, dat je niet mijn moe
der bent?"
„Zij knikte met haar hoofd. „Je zoudt
een vroaselijko last eijn."
„Misschien beval ik jo beter als je broe
der?"
„Je bont afsohuwelijk; ik houd niet
van je|"
„Niet als oen bnocr?"
Zij schudde met haar hoofd.
„Ook niet als een zoon?"
„Ik houd in geon enkele kwaliteit van
je; ik kan je niet uitstaan. Laat me gaan."
Toen sloeg hij den arm om haar heen en
drukte haar aan zijn borst. „KMthe, jt hebt
mo nu in twee kwaliteiten gezien, en in bei-
do was ik niets voor je. Wij jo mij als
ik heel goed oppas op een dag in mijn
derde kwaliteit aannamen?"
„Misschien op een zekeren dag," stamel
de ze blozend. En zonder ©enigen tegen
stand kusto hij haar... in zijn dorde kwa
liteit.
Dit is al meer vertoond. Jaren geleden
kwam in den „Figaro" do alleraardigste
beschrijving voor van den redaotcur Daniel,
een der geestige reporters van dat boule
vard-blad, die mst ten kar kersen door
Parijs liep en zich oefende iu een der
„petits cris do Paris":
„Les belles... oerisesl"
Een redacteur van den -„Matiu" beeft
nu die grap weer eeus uitgehaald. Hij moet
er uitstekend hebben uitgezien, volgens
zijn eigen beschrijving: „Waaneer ik er
als een droevige en meelijwekkende groen-
tenkoopman uitzag, dan verzeker ik u, dat
het niet voor mijn pleizier was. Het was
erg koud. Een dunne blouse beschermde
mij maar weinig tégen de ruwheid van eon
scherp windje. Mijn versleten zijden pet
wa» niet heel elegant, uitgeloopen schoe
nen en een af gerafelde broek voltooiuen
mijn grocntcnboerentoilet
Waarom deze redacteur zich aldus ver
momde De groentenvrouwen van Parijs
hadden zich oij de redactie v den „Ma-
tin" beklaagd over het ruwe optreden van
de politie. Om dat eens nauwkeurig te on
derzoeken, achtte h«t blad deze maskerade
noodig. En zoo ging dan <te heer Roné
Bures, lid van de redactie van clen „Ma-
tin", in het boven beschreven gewaad met
juffrouw Giaccardo en haar groentenkar
de straten van Parijs door, zoekende naar
brutale politic-agenten. Het was een „zuur
werk", als knecht van een groenten-ven
tende juffrouw op te treden. Bures moest
de kar duwen en miikte bij dien ongewo-
ncn arbeid herhaaldelijk kennis met trot
toirbanden en aapjes-koetsiers; vooral
ovor de laats ten klaagt hij, want niet al
leen scholden zij hem voor: „spèce de
veau I" maar zij sloegen naar hem met de
zweep of poogden h n te overrijden.
.Us juffrouw Giaccardo zelf en wagen
eens overnam, was Bures een hcele Piet
dan prees hij met luide stem de heerlijkheid
van cichoreilof, van peterselie of van Lis-
sabonsche uien
Over do politie heeft do heer Bures na
tuurlijk zeer harde noten te kraken, om bij
de fruitkar te blijven.
Op don Boulevard Saint-Germain, op
den hoek van d9 Rue do l'Echaudée, kwam
een dame aan de kar en kocht van alles.
Terwijl de groentenvrouw de klant hielp,
kwam een poli tie-agent en gebood op bar-
schen toon: Doorrijden.
Beleefd en zachtmoedig zeide de redac-
teur-groenfccnknecht
„Ziet u dan niet, mijnheer, dat wij bezig
zijn eon klant te helpen! Laat ons ten
minste oven deze aardappelen afwegen;
dan tullen wij dadelijk doorrijden."
De agent nam op minachten-..2 wijze den
„knecht" van het hoofd tot de voeten op
en zeide:
„Jij, heb ik jou naar je leeftijd ge
vraagd
„Die opmerking was volkomen juistf',
verhaalt René Bureshij had niet gevraagd
hoe oud ik wac, maar ik had hom dat ook
niet medegedeeld I Ik zweeg dus; maar de
agent ging voort:
„Begrepen I Ik vraag niet boe ond je
bentl Ik vraag niet hoe jij heetl Maar ik
zeg je alleen: „oprukken cn oen beetje
vlug ook 1"
De tooht van juffrouw Giaccardo was
rijk aan zulke voorvallen. Herhaaldelijk
werd zij weggejaagd, nu eens met, dan
zonder voorwendsel; nu eens vriendclijk-
gcbiedend, dan weer op hoogen toon beve
lend.
Het niet onmiddellijk opvolgen van bot
gegeven bevel heelt bekeuring ten gevolge;
de koopvrouw wordt voor vijf, voor aoht,
voor veertien dagen het recht ontzegd haar
beroep uit te oefenen. Zij heeft een medail
le, die zij zichtbaar moet dragen en op
verzoek vertoonen. Wordt haar die afgeno
men, voor oen bepaalden tijd, door don
commissaris van politie, dan kan zij haar
kleinen handel niet drijven.
„Mijn man is gebrekkig on ziek. Ik heb
vijf kinderen. Waarvan moeten wij leven?"
Op den dag, dat zij met den redacteur
van den Matin" u-- was, verkocht zij voor
zeventien „sous" groenten. Heel groot
zal de winst dus ook niet geweest zijn voor
een gezin van zeven personen.
D© verkooping van een lapje grond te
genover St.-James-street in Piccadilly,
waarvoor, zoo als de Engelsche bladen be
richten, 400 gulden per vierkanten meter
is betaald, toont weder eens de reusaenti-
ge stijging dor grondprijzen te Lonaen.
Zonder twijfel hebben de New-Yorksche
bouwgrond-makelaars beweerd, dat in hun
stad de bouwgrond nog veel duurder was;
in Juni werd claar voor een stuk grond, op
don hoek van de Wallstreet en de Broad
way, 1400 gulden per vierkanten voet be
taald ook to Berlijn zijn er, zooals on-
langB werd gemeld, eenige zeer dure gron
den.
Niettegenstaande dat, kan men tocb
met recht beweren, dat in geen stad tor
wereld de waarde van den grond zoo groot
is als te Londen. Te Londen hoeft men
reeds meer dan 1400 gulden voor den
vierkanton voet betaald, maar zulke ver-
koopen zijn in het geheim gesloten en het
publiek verneemt slechts, dat een „go^ie
prijs werd betaald" Te Londen zou ook
vooral in de nabijheid der Bank de waarde
van den grond met 50 pCt. stijgen, wan
neer men er zooals te New-\ork „Sky
scrapers" wilde bouwen. Zaakkundigen
zijn echter van meening, dat de waarde
van den grond nu haar grens bereikt heeft,
daar elk jaar meer fabrieken in de pro
vincie of op de grenzen der wereldstad
gebouwd "x>rden, en men voorspelt nu
reeds, dat Londen in de toekomst slechte
nog een stad „van kantoren" zal zijn. De
hoogste prijs heeft nog altijd de grond te
Lonvlen om de Bank v„a Engeland be
reikt. Ofschoon er iü die buurt
geen buitensporig hooge gebouwen staan.
Do hooge waarcle van den grond is niet
alleen tot het oentrum der City beperkt.
In Bondstreei kost de vierkante voet 420
gulden of over de 18,000,000 gulden per
are. In Chasing-Cross heeft hij een waar
de van 9,600,000 tot 10,440,000 gulden. Wel-
ko waarde de grond heeft, blijkt vooral
uit de hoogo huren. In het „Strand", een
der voornaamste straten van Londen, be
taalt een zaak in reisbenoodigdheden
jaarlijks 9600 guldenin de „Cheapside"
een schoenmaker voor een winkel aan de
straat en een kelderwinkel 14,400 gulden.
In de laatste dertig jaar is de huurwaarde
van den grond met 120 en 4e kapitaals-
waarde met 3000 tnillioen geetegeu. Tegen
woordig bedraagt de gezamenlijko waarde
van don grond tc Londen ongeveer 5016
millioen gulden, voor dertig jaar onge
veer 2016 millioen gulden, wat een verboo
ging van 105 pCt. aangeeft. In donzolf-
den tijd zijn de belastingen van 4# tot
120 millioen jaarlijks gestegen- Opvallend
bij dezo verhooging van do waarde van den
grond is, dat alle deelen van de hoofdstad
daarin deelen, ook die wijken, waarvan
men het in het minst niet verwachtte.
Waar publieke parken geopend worden
of andere verbeteringen ingevoerd zullen
worden, is de waarde van den grond go-
stegen. Een stuk grond, dat in het jaar
1865 voor 99,000 gulden verkocht werd,
bracht 5 jaren later 317,000 gulden op,
nadat door de Theemskaden de strook aan
waarde gewonnen had. In de voorsteden
van Londen is de waarde van den grond
in de laatste jaren ook zeer gestegen. Te
Wimbledon kostte vóór 15 ..aren een are
land 7200 gulden, nu 24,000 guldento II-
ford is In half zooveel tijd een are van
9600 tot 14,400 gulden gestegen. Een stuk
grond van 7$ are, dat in 1897 slechte
42,000 koette, werd na zeven jaren voor
116,200 gulden of voor 15,360 guldcu per
are verkocht
Huwelijksaanzoek in Japan.
In eenige streken van Japan, die door
haar heerlijken bloemenschat bijzonder be
roemd zijn, bestaat een zeer eigenaardige
wijze van ten-huwelijk-vragen. Als in een
familie één of uieer huwbare dochters zijn,
wordt een ledige, rijkversierde bloemen
mand, wier bovenste rand met een glan
zend lint ontspannen is, aan drie lange
ketens a°n het balkon of dc veranda be
vestigd, zoodat zij een eind naar beneden
hangt. Dat is het Japansche symbool, dat
een huweiijkscandidaat niet onwelkom is.
In plaats van nu de uitverkorene zijns
harten minnebriefjes te schrijven of per
soonlijk om haar hand te vragen, kiest de
poëtische bruidegom-i n-spé het volgende
middel. Als hij weet, dat de geliefde zeker
thuis is, nadert hij haar woning mot een
9ohoone bloem. Met passenden eerbied
in houding en blik en in de vaste over
tuiging, dat zij uit een hoekje hem heime
lijk bespiedt, nadert de jonge man de lodi-
ge bloemenmand en zet voorzichtig de
plant er in. Deze handeling beteekent
hetzelfde als een hnwebjksaanvraag. Wan
neer er meer dan één dochter in huis is,
wordt door een klein teeken bij do bloem
aangeduid welke Bcboone bedoeld is. Als
dezo tuinarbeid is verricht, trekt de min
nende jongeling zich terug, om ongezien
zijD waarnemingen te doen. Als de jonge
dame spoedig daarop met ee.i gictertje
naar buiten komt, om de.plant te ver-
frisschen, dan mag de jongeling hoop
koesteren en een gunstig antwoord op zijn
aanzoek verwachten. Wanneer echter alles
op het balkon of <le veranda stil blijft eD
men de bloem laat versmachten, wijst de
koningin van zijn hart hem af.
De eindbeslissing echter ligt steeds in
de band dee vaders, ©n de het ren Japan
ners hebben reeds menige zorgzaam bego
ten plant met ruwe hand uitgetrokken en
menigen droom der bloeiende jeugd ver
stoord.
Pruisische prinsen Jonger
dan hun gemalinnen.
De verloving van prins Eitel Friedrich
met hertogin Sophie Charlotte van Olden
burg heeft getoond, dat het ook in de
twintigste eeuw nog mogelijk is bet pu
bliek op eeo dwaalspoor te leiden en dot
juist met betrekking tot gebeurtenissen,
waarin het belang stelt of liever waarnaar
bet zeer nieuwsgierig is. Zelfs wanneer de
kring der „wélingelichte" portonen, zoo
als in dit geval, bijzonder groot is- En de
verrassing was in dit geval zooveel te
grooter, omdat do openbar» meening prins
Eitel Friednch wel reeds dikwijls een le
vensgezellin had toegewezen, maar do 01-
dcuburgsehe prinsos was daarbij nauwe
lijks iu aanmerking gekomca, om het ver
schil in ouderdom, dat een onoverkomelij
ke hinderpaal scheen.
Het komt bij de vorstelijke famil.os
echter meer voor, dan in deu kring van
gewono stervelingen, dat de echtgenoot
jonger is dan zijn gemalin. Dit is een zeer
natuurlijk gevolg vao het principe van
standsgelijkheid, waardoor natuurlijk voor
icderen prins het getal prinsetscn, waar
uit hij een keuze kan doen, beperkt en
begrensd wordt. Ook in het Pruisischo
Koningshuis treft men hiervan talrijk®
voorbeelden aan. Zoo was Friednch Wil
helm I, de „Soldatenkoning", bijna ander
half jaar jonger dan zijn gemalin Sophio
Dorothea vao Hannover. Van zijn veertien
kinderen trouwde prins August Wilhelm,
de stamvader der thans levende Pruisische
Koningsfamilie, met dc schoon©, lieftallige
Louise van BronswijkWolfcnbufctel, de
„goede fee," zooals zij aan bet hof genoemd
werd deze was ruim een half jaar onder
dan haar gemaal. En de oudste dochter
van don Koning, Wilhelmina, de bekende
schrijfster van de „Memoires," was twee
jaren ouder da® de markgraaf Frederik
van Bayreuth, met wien zij gehuwd was.
De kleindochter van August Wilhelm,
Louise, werd de vrouw van vorst Anton
Radziwill, die vijf jaren jonger was dan zij.
Dat Keizer Wilhelm II drie maande» jon
ger is dan de Keizerin, weet ieder; minder
bekend is het misschien, dat onder do voor
gangers van den Keizer op den Branden
burgPruisischen troon do keurvorst
Joachim Nestor een jaar jonger wae dan
zijn gemalin Elizabeth, prinsen van Dene
marken, en dat do eerste vrouw van zijn
achterkleinzoon Joachim Frederik zes
jaren ouder was dan haar gemaal.
De Brazili&ansabe is in baar jeagd altijd
even levendig en hapsch. Zij is van mid
delmatige en slanke gestalte en heeft bij
zonder kleine voeten. VoclaJ wijzen haar
gelaatstrekken, het krullend haar, de iet
wat groote mond en de donkere huidkleur
op de neger afstamming. Wel te verstaan
de kleur van het gelaat moot men gewoon
lijk maar raden, want de dames verbergen
haar zorgvuldig onder een tastbare dosis
poeder. Ofschoon haar gelaatstrekken in
de eerste jeugd werkelijk schoon genoemd
kunnen worden, verliest do Braziliaan sen©
vrouw toch spoedig die meer dan gewone
aantrekkelijkheid. Zij weet er echter raad
op, cn de ongezonde, dwaze gewoonte van
vele Europeesclien, die zich door rijgen een
slanke taille willen bezorgen, vindt Bij haar
zeer veel toepaissing.
Een Braziliaansche zal zich nooit op den
openbaren weg vertoonen zonder cr^he*l rn
toilet te zijn. Vooral zijden-stoffen, liefst in
schreeuwende kleuren, met lintjes, strik
jes, enz. gegarneerd, zijn zeer gezocht en
haar hoed beeft meestal vervaarlijke- afme
tingen. Dat „te veel1' echter maakt bij
haar bijzondere schoonheid geeo onaano.e-
namen indruk.
Bij de opvoeding der jonge meisjes, die
in veel dingen de Europeescbe nabij komt,
worden door de ouders van veel gewicht ge
oordeel d het aan loeren der Fransoh© taal
en het klavierspel. Vreemde talen kunnen
do meisjes zeer gemakkelijk aanleeren.
vooral de oonversatie. Eveneens is bet
verrassend, zelfs in de kleinere steden, zoo
veel meisjes te ontmoeten, die buitenge
woon vaardig zijn op de piano. De Brazi
liaansche bezit veel muzikaal talent en veel
vaardigheid met de handen, zoodat zij zich
in korten tijd een meesterlijke techniek
weet eigen te maken. Veel zal daartoe bij
brengen, dat haar hand sedert geslachten
geen roeispann 0f rekstok heeft aangeraakt,
zelfs geen pakket of regenscherm gedragen
heeft (als het regent blijft zij heel hnpsch
thuis.) Met bijzondere voorliefde treden de
jongedame» op in concerten, want in Brazi
lië trekt ©on knappe pianiste evenzeer de
aandacht der jonge mannen als een bal
schoonheid, wat daarentegen niet weg
neemt, dat do echtgenoot later van de
kunst zijnor gade weinig meer to horten
■rijgt.
Na bet huwelijk, dat veelal zeer vroeg
tijdig gesloten wordt, treedt in bet leven
der jonge vrouw niet die ingrijpende ver
andering in, welke volgens Europeoscho
gewoonten plaats heeft. In Brazilië woont
het jong gehuwde paar bijna geregeld hij
de ouders van een der beide partijen in.
De bruid krijgt daar een zoor weelderig
ingericht, slaapvertrek, het eenige. wat o'e
jongelieden hun eigendom kunnen noemen.
Het huishouden wordt rustig door moeder
of schoonmoeder waargenomen, zonder van
do jonge vrouw in het minst hulp te vorde
ren. Zoo kan deze zich uitsluitend wijden
aan de opvoeding harer kinderen.
Bij de lichamelijke opvoeding ia dc moe
der er steeds op bedacht, dat het haar
kleinen niet aan de noodigo spijs ont
breekt; een „te veel" Is haar hierbij volko
men onbekend. Een groot gemak is voor
haar zeker het algeheel ontbreken van kin
derkousen. Onze Hollandscho huismoeders
weten, wat ze daarmee te steUen hebbem.
In Brazilië loopen de kinderen, zelfs in de
voornaamste faxnilicn, blootsvoets, zoowel
buiten, als in huis. Moedor houdt er van
hoar kleinen dikwijls to laten baden en
hen schoone kleertjea aan to trekken.
Maar gaat de kleine daarna weer in heb
zand liggen rollen, dan maakt moeder zich
daarover geon zorgen. Het is trouwens een
karaktertrek der Braziliaansche moeders
zich ton opzichte harer kinderen al te toe
gevend to gedragen, en dat de meeste later
geen dwingerige ©n norsche natuur heb
ben pleit zeker voor het Brazi liaansohe
ras.
Eon zaak heeft moeder bij de opvoeding
harer dochters, vooral van de oudste, op het
oog: hoar zoo spoedig mogelijk uit te hu-
won, en zij verheugt zich steeds in het
vooruitzicht, als grootmoeder de opvoe
ding der kinderen weer van voren af aan
to beginnen.
Zooals altijd hoeft de Shah van Perzië
wederom op zijn Eoropeesche reis den bla
den veel stof bezorgd door zijn aardighe
den, waarmede bij moor zichzelf don wel
rijn hofhouding vermaakte.
Eens huurde hij een aantal fietsen en
wilde, dat de dikbuikige heer en van zijn
gevolg ficte toeren zonden uitvoeren. Daar
geen van hen nog ooit op een fiets gezeten
had, rolden de hoogedele hoeren al spoedig
op den grond; een aanblik, die den konink
lijken gebieder bijna lachkram^en bezorgde.
Dc Shah kocht ook een menigte pillen en
andere middelen, en liet deze door zijn die
naren innemen, die hem daarop dc uitwer
king nauwkeurig moeeten mededeelen, of
hij liot 12 glazen met ijswater komen en
liet die door den grootvizier uitdrinken!
De Shah is edhter, zooala een Engelsch
tijdschrift schrijft, niet de eenige uitheem-
soho heerscher, wien zulke grappen genoe
gen verschaffen.
Zoo wordt van den jongen koning Alfon-
eug van Spanje verhaald, dat hij zich on
langs aan een boosaardige grap schuldig
maakte. Hij noodigdo «en hofbeambte, die
altijd zeer hoogdravend optrad, maar zeer
vreesachtig was, tot een langzamen rijtoer
met den motor nit.
In het begin ging alles goed, maar lang
zamerhand versnelde de Koning .dc vaart
en wel zoo, dat do waardige heer, buiten
zichzelf van angst, om genade smeekte.
In vroogeren tijd waren de hecrschers
minder gevaarloos in hun grappen. Zoo
beval eens de Russische Tsaar Ivan IY,
dio de Verschrikkelijke genoemd werd, een
hoogen hofbeambte hem ©en maat vol
vlooien to bezorgen, en toen hot den
armen man niet gelukte, daar de diertje©
telkens uit de maat sprongen, Ret de Tsaar
bem onthoofden en legde de stad Moskou
naar aaniei^ing hiervan een boete van 7000
roebels op, daar zij aan de mislukking
schuldig was. Ook verschafte bet hem
groot genoegen met beren, die in eeo koos
waren opgesloten, door het land te trek
ken, cn ze in oen vreedzaam dorp de vrij
heid te geven. Zochten de angstige dorps
bewoners op alle wijzen uit de voeten te
komen of vielen zij den hongerigen dieren
teu prooi, dan bruid© deze wreedaard van
plezier.
Ook van Alfonsus VI van Portugal
wordt verhaald, dat hij zijn onderdanen
gnarne zulke parton speelde. Hij schepte et
bijzonder veel genoegen in, om, verscholen
plotseling vreedzame reizigers aan te val
len.
Karei IX van Frankrijk huurde dieven,
dio zijn gasten, wanneer zij aan tafel ge
zeten waren, do juweeJen en kostbaarheden
moesten afstelen, en hij lachte hardop,
wanneer hij dit zag uitvoeren en zag, dat
het slachtoffer nietc bemerkte, of hnn ver
wondering, wanneer zij don diefstal ont
dekten, waarnam
Koningin Christiana van Zweden was
zeer in haar schik, wanneer zij een voorno
men beambte, die zich wilde neerzetten,
den stoel kon wegnemen.
Of dezo koninklijke grapjoenraokers toe
rekenbaar waren, wordt niet vermeld.
MAIIKEÏEÏS TSTERS.
De duizend en één marketentsters va»
het Fransche leger zullen afgeschaft wor
den; de overheid heeft besloten dit korps
niet meer in het leger op te nemen. De
marketentsters, die van don tijd dor revo
lutie in het Fransche leger waren, hebben
in haar uiterlijk veel veranderingen onder-
gaan. Tot den tijd van het eerstd cn twee
de keizerrijk en onder de rtgeering vso
Lodewïjk FiRps gingen zij met veel ver
tooning gekleed; sedert lt70 zijn do vele
tressen an gekrulde voeren verwisseld voor
een eenvoudig blauw kontuum, met rood
afgezet.
Thans moeten de marketentsters plaats
maken voor do betere en modern© metho
de ter bezorging van proviand aan de sol
daten in het veld en voor een verbeterde
organisatie van bet Rood© Kruis.
In haar rijen hebben vrouwen gestaan,
di© menigen slag met groote koelbloedigheid
hebben meegemaakt. Een beroemde marke
tentster waa Thorcria J cordon, do vrouw
van den sergeant Patras van de 00ste bri
gade. Zij maakte don Egyptischen en Ita-
Raanschen veldtocht van Napoleon mede,
nam «ju den dng bij de Pyramidcn en de
klein© oorlogen van het keizerrijk deeL
Haat man werd te Moskou voor baar
oog en gedood. Met het overgeschoten ge
deelte van het groote leger maakte zij den
terugtocht uit Rusland mede en volgde het
leger in d© oorlogen van de volgende ja
ren zij was ook bij den bij Waterloo
tegenwoordig. Met het 4de regiment ging
zij naar Algiers, in 1802 stierf zij rn den
ouderdom van 91 jaren.
Zeventig jaren van haar levm had rij
het v .derland trouw gediend.
Een dergeRjke loopbaan had Catharma
Rolrn r Zij word in 1783 in Kolmar gebo
ren. Haar moeder, c~n marketentster, werd
bij Flourua gedood; toen zij den leeftijd van
elf jaren had bereikt, volgde zij haar moo
der in het leger op. Zij huwde met den
tannjoer v j het C2ste regiment, maakte
don Spaanschcn veldtocht mede, was ia
den slag bij Saragosaa, werd bij Wsgrua
verwond en behoord© bij degenen, die ge
zond en wel uit Rusland terugkeerden.
Eveneens nam zij deel aan den slag bij Chk-
lons, Brienne en Montmirail. Na den vol
van het keizerrijk vergezelde zij Napoleon
naar Elba en was ook te Waterloo bij hem.
Onder de hervorming maakte zij ook den
Spaan8chen veldtocht mede; evenals The-
resia Jourdon zag zij haar man in den
slag vallen. Een jaar later huwde zij weder
en ging met haar man en zonen mode naar
Algiers.
Bij de kwestie van het huis Carré© werd
zij zelf gewond en verloor haar man on
twee zonen. Ten slotte stierf deze dappere,
oude ziel, twee mann a en drie kinde
ren voor haar vaderland verloren had, in
