Eera üüoSsiïra.
No. 14004. LEIDSCH DAGBLAD, WOENSDAG 18 OCTOBER. - TWEEDE BLAD.
JAN GOEDELJEE.
t Geboren 24 Angnstua 1824. Overleden 16 Ootober 1905.
In killen herfstmorgen werd heden het
stoffelijk overschot van den ouden lieer
Goedeljee op de begraafpaats aan de voor
malige Maxepoort ter aarde besteld. I \fijf
volgkoetsen reden achter den lijkwage j die
den populairen doode naar zijn laatste r>ist-
plaats bracht. Menigeen, die den lijkstoet
eerbiedig liet passceren, bracht hem nog
een stillen groet of volgde hem naar het
graf- Zeer talrijk waren vrienden en beken
den, op de begraafplaats aanwezig.
Toen de kist boven het geopend graf was
neergezet, trad allereerst de heer J. N. van
id er Mark, eerste secretaris der vereeniging
,,Nub cn Genoegen" naar voren. Met een
van aandoening trillende stem herdacht hij
wat do heer Goedeljee, die vóór 40 jaren de
Vereeniging mede had opgericht, voor haar
was geweest en hoe hij als president dezer
Vereeniging daaraan zijn best© krachten
gaf. Het ondersteuningsfonds, het wedu
wen fonds cn zooveel meer hebben wij hoofd
zakelijk aan hem te danken; op eer was hij
niet gesteld. Liefst ging hij stil zijn weg,
maar toen wij hem verleden jaar op zijn
taehtigsten verjaardag voor heb vele, wat
hij in en door onze Vereeniging heeft ge
wrocht, huldigden, was hij zoo kinder
lijk gelukkig. Thans vervul ik, zoo eindig
de spreker de droeve, maar dankbare
taak hem namens de Vereeniging een laat
ste hulde te brengen. Waarde president:
Rust in Vrede!"
Hierna, legde dc heer Van der Mark een
grootcn levenden krans op de kist.
Na hem sprak do voorzitter der 3-October-
vereeniging, de lieer N. Brouwer, ondfcr het
neerleggen van een krans, enkele woorden
.van warme waardeoring tot den mede
oprichter cn wakkeren penningmeester.
Nu kwam aan do beurt de Lcidsclio Bond
van Oud-Onderofficiorcn. Namens dezen
Bond legde do heer G. W. Borsselaar,
adjudant-onderofficier bij de huzaren, ook
een krans neder en ook hij voelde zich ver
plicht aan deze stille hulde enkele woorden
van waardeering toe te voegon. Wij verliezen
veel in dit eorelid, zeide Spr. Niet alleen
in onze vergaderingen, maar ook in onze har
ten zal hij een ©ereplaats blijven innemen.
Met ieder onzer leefde hij mee en wederkee-
rig achtten vrij hem hoog. Waar hij ons reeds
zoo lief was, hoe zwaar moet zijn heengaan
dan wel zijn voor zijn kinderen en zijn fa
milie! Maar dit moge ook hun oen troost
zijn, dat zijn nagedachtenis in zoo veler
harten zal blijven bewaard.
Er werden nog cenigo kransen en palm
takken op do i. st neergelegd cn toen daalde
zij neder in do groeve, waarna velen een
handvol levende bloemc,, lieten neervallen
in het gTaf.
Een der zoons van den overledene, de
heer J. Goedeljee Jr., dankte in korte woor
den voor do laatste eer aan hun vader bewe
zen.
Hiermed© was de eenvoudige plechtigheid
afgelocpen cn de talrijko aanwezigen gingen
heen onder den indruk van een goed man
do laatste eer te hebben bewezen.
Naar wij vernemen, zal do vereeniging
„Nut en Genoegen", wier gebouw op de Pic-
ti skerkgracht en in de Schoolsteeg den ge-
heclen dag was gesloten, later nog een im
mortellen krans op het graf neerleggen.
Daar wij gaarne ook iets wilden bijdra
gen aan do huldiging der nagedachtenis
van dezen vader, oprechten Lcidenaar heb
ben we hier boven het portret van den
overledene doen afdrukken. Wij twijfelen
niét of menigeen zal bij het aanschouwen
dezer beeltenis nog eens den ouden heer
Goedeljee gedenken aan wiens zorg en
medewerking wij zoo menig welgeslaagde
3-October-viering hebben te danken.
lieldsche Concertrereeniging.
Gisteravond had, in een der zalen van het
Nutsgebouw, de jaarlijkscho algemeene Ver
gadering der „Leidsche Oonoert-Vereeni
ging" plaats. .Uit hot jaarverslag bleek, dat
hot seizoen 1901—1905 onder ongunstige
auspiciën begon, aangezien de Vereeniging
een duchtige concurrentie scheen gekregen*
te hebben in de „Leidsche Schouwburgver-
eeniging". Gelukkig echter bleek in den
loop van het seizoen, .dat beide Vereeni-
gingen naast elkander konden blijven voort
bestaan, waar zij ieder een afgescheidea
arbeidsveld in de muziekwereld vonden.
Daar zich de „Schouwburgvereeniging"
met haar concerten voor kamermuziek uit
sluitend ten d~ blijkt te stellen in de
tournées, door „De Algemeene Muziekhan
del" iQ andere 6teden gearrangeerd, ook
Leiden te doen opnemen, daar vond de
„Leidsche Concert-Vereeniging" gelegenheid
om ..rtisten, dio slechts een enkele maal in
Nederland optreden ook in Leiden te doen
hooren- Bij voorkeur waxen hiervoor aange
wezen artisten, die korten tijd vóór of na
hun optreden te Leiden op een der Diligon-
tiarconcerten te 's-Gravenhage zouden me
dewerken. Door dezen veranderden werk
kring van de Vereeniging, moet het voor
gaande jaar beschouwd on beoordeeld wor
den als een overgangstijdperk. Do drie ge
wone concerten, toen gegeven, moesten in
allerijl worden georganiseerd; dat zijdaar-
door niet op het peil 6tonden van de oon~
eerte-n in het voorgaar 'e seizoen, valt niet
to ontkennen. Het beatuur. voelde ziöh
daardoor genoopt een vierde oonoort te or
ganise eren, en verkreeg daarvoor de mede
werking van het „Zalsman-kwartet," welk
concert druk bezookt word en bij de hoor
ders een aangenamen indruk achterliet.
Dat xw de tegenspoeden van het vorige
jaar eenigen leden de schrik om het hart
sloeg en hen ijlings deed bedanken alvorens
zij een volgend jaar wederom voor do on
aangename taak worden gesteld een concert
der orceniging te bezoeken, moet helaas
geconstateerd worden. Gelukkig echter kan
er dadelijk aan worden toegevoegd, dat hot
aantal bedankende leden zeer gering is,
zoodat het seizoen 190Ö1906 met een
flink ledental en een niet onbelangrijk batig
saldo der rekening 19041905 wordt inge
gaan.
Doch het jaar 19051906 geeft ook betere
beloften voor do toekomst dan het voorgaan
de seizoen.
De ondervinding heeft geleerd, dat hot
niet raadzaam is terstond do solisten voor
alle concerten te engageeren aangezien er
veelal nog zeer goede krachten eerst na den
aanvang van het seizoen beschikbaar komen
dooh die reeds nu aan de Vereeniging
liun medewerking hebben toegezegd, beloven
schoone ooncerten. Wij noemen hiervan on
der meer de beken do Duitache zangeres
L u 1 a M y s zG meinor, do pianisten
Eduard Behmon Ooenraad Y.Bob
(onzen vroeger en stadgenoot), on don -violist
Alexander Petschnikoff. Doze
solisten zullen in het aanstaande seizoen
optreden in November en Februari.
Het jaarverslag besluit mot den wensoh,
dat het jaar 19051906 de beste resultaten
moge hebben en spreekt do verwachting uit,
dat do Vereeniging haar roep zal handha
ven: don leden goede concerten en hoog
kunstgenot te yersohaffen.
Voorts werd op de vergadering de af
tredende commissaris R. A. baroQ van
Hardenbroek herkozen, zoodat de sa
mensteling van hot bestuur onveranderd
bleef. Ondorling werd echter de verdeeling
dor functiën gewijzigd, waardoor het be
stuur voor 19051906 als volgt is samenge
steld: jhr. A. Rappard, voorzitter; jhr. 0.
de Graoff, vioe-voorzitterJ. H. 0. P.
Brandt, secretaris; J. Kikkert, penning
meester en R. A. baron van Hardenbroek,
commissaris.
Damela Nieuwenbuis over de anarchie.
Volgons aankondiging zou de beer F. Do-
mela Nieuwonhuis, gisteravond in de
Groote Stadszaal, in een door do Vrije So
cialisten-Vereeniging belegde openbare
vergadering sproken over zijn gevangenne
ming in Duitschland en do liefderijke
verpleging in de gevangenis. Velen waren
opgekomen om den ouden veteraan uit de
socialistische, later anarchistische bewo
ging in ons land te komen hooren en er
werd druk gecolporteerd met lectuur vnn
allerlei gading, waarbij oude beroeps-col
porteurs, als Samson cn Kloosterman, den
dilettanten do baas bleken. Te ruim half-
negen kwam de grijze spreker binnen, door
de vergadering met applaus begroet.
Iemand uit Den Haag opende mot een kort
woord de bijeenkomst, waarna de heer
Nieuwenbuis hot woori nam. Hij zeide, to
zullen spreken over de vervolging der anar
chisten, waarvan 6prekors gevangenneming
slechts eeD kleine episode uitmaakt.
Elk nieuw beginsel heeft bloot gestaan
aan vervolging, wat, volgens spreker, niet
to verwonderen is, daar de mensch
reactionnair is van natuur. Nieuwe denk
beelden worden eerst doodgezwegen, daar
na belachelijk gemaakt, eindelijk door ve
len omhelsd cn door anderen, do toonaan-
govers, meestal vervolgd. Zoo is het go-
gaan met de godsdienstige beweging aan
bet begin onzer jaartelling, door Jesus
uitgevondenzoo ging bot mot de bewe
ging, die de Kerkhervorming ten gevolge
had.
Doch ood het politiek en sociaal gebied
had zijn vervolgingen. Dit is het marte
laarsboek der proletariërs In hot laatst
der vorige oouw was het vooral het socia
lisme, dat aan vervolging bloot stondnu
is het het anarchisme. Sprekers wederva
ren is eon bewijs, dat de anarchisten bui-
ton de wet worden gesteld cn rechteloos
zijn. Hij vertelde vaD zijn gevangenne
ming en zijn ervaringen in de gevangenis,
zooals hij dit ook reeds in een vergadering
te Amsterdam deed. Scherp hekelde hij
de .willekeur van den Duitschon politio-
preaident, die blijkbaar aan niemand ver
antwoording schuldig is. Laf noemde hij
het, met een porsoon uit het kleine Neder
land te doen, wat men wel zou nagelaten
hebben ten opzichte van een AmerikaanseU.
Engelsch of Fransch onderdaan. Maar er
waait over heel de beschaafde wereld oen
reactionnaire geest en als Rusland den
kamp in het OostcD had gewonnen, zou
het erger geworden zijn.
Spreker vreest echter dien geost niet.
Personen kan men vervolgen en dooden,
beginselen kan men niet doodon. En het
anarchistisch beginsel heeft de belofte voor
do toekomst, In wetenschap, in kunst en
in opvoeding openbaart hot zich reeds
en het zal steeds meer doorwerken. Thans
staat een reactionnaire massa van den
Paus af tot aan de socioal-domocratic too
tegenover do anarchie, maar zij vermag de
idöo van vrijheid, broederschap on solida
riteit niet te vernietigen. Do idee van de
anarchie is zoo schoon, dat Spr. aarzelt bi
ooggATj, da.t hij htwvr belijdt: alleen durft
hij zeggen haar te belijden. Zij wil
vrije mensohen on oen vrije samenleving.
Zoo eindigde Spr. tegen tienen met een
hartstochtelijke verheerlijking van het
anarchisme.
Debat had niet plaats. Do voorzitter
sloot met een opwekking voor een collecte
voor de uitgeslotonon in Amsterdam en be
toogde do noodzakelijkheid van een anti
militaristische organisatie in Leiden, wat
echter verloren ging in het geroezemoes en
gestommel van de zich verwijderende ver
gadering.
Anno 1905.
mislukt, wij moeten er in berustou. Maar
het geld is niet voor niets gegeven. Een
drie jaren hebben die scholen bestaan, In
dien tijd is aan ccnigc duizenden kinderen
onderwijs gegeven in een geest-, die in hen
niet verloren kan gaan. Dat is bet corsto
gewin. Dan is er winst geweest voor do
Boeren, dio zich voor deze zaak waren heb
ben gemaakt-, er zich voor ingespannen
hebben. De nationale school is een verza
melpunt geworden, do strijd daarvoor
heeft- de beide (beste?) elementen tot- el
kaar gebracht-, heeft bij hen geestdrift ge
wekt.
Maar er is meer. Mede door den siuun
uit ons land wij mogen dat wel neg
gen cn door de toewijding van dc vele
Nederlanders, die aan de vrije scholen on
derwijzers zijn, is het nationale onderwijs
in TYansvanl sterk genoeg geword o'u
bij de Regeering niet deemoedig <o hoeven
aankomen Het kan gunstige voorwaard mi
bedingen en zal niet tevrcd'.n ijn met tiet
schamele vergelijk, waarmedo do rijsta-
tors genoegen hebben genomen. Dat de Re
geering nu bereid is tot toegeven, is het
gevolg van de kracht, die er nog in do
school der Trans valors steekt.
Dat is dus in elk geval verkregen. En
komt het vergelijk tot stand, dan zal ook
voor de Staatsschool in nationnlen geest
wat gewonnen zijn, want de regeling, dio
men treft, zal voor allo scholen gelden,
zoowel voor do Staatsscholen van nu als
voor die het worden zullen.
Met dat al zal er groot verlies zijn aan
Boerenkant.
Het ondofwijs op do Staatsschool, zoo
schreef het Johannesburgschc blad, zal on
danks alle tegemoetkoming door en door
Engelsch blijven. Misschien is dat te sterk
gezegd, maar men kan cr zeker van zijn
dat de Regeeriug het heft niet uit handen
zal geven, en dat zij, dio do kosten draagt
de onderwijzers opleidt en laat uitkomen
en het oppertoezicht aan zich houdt,
dit hoeft lord Selborne onlangs nog duide
lijk te kennen gegeven zij bovenal, wier
taak het is en moot zijn om het volk iu
Transvaal tot trouwe Britecho ouderdanen
te maken, wel zorgen zal, dat het Engelsch
op school de hoofdzaak is en overwegend
Engelsch do geest.
Met dat al zullen er in Transvaal wel
evenals in den Vrijstaat cn stellig meer nog
dan daar scholen zijn, dio weigeren in do
Staatsschool to worden opgenomen. Dfe te
blijven stounen zal een opwokkendo taak
zijn voor nog vele vrienden van do Boeren
hier te lande. Vooral aLs daar onder zijn do
scholen, door onze landgenooten ginds ge
sticht en in stand gehouden.
En dan blijft deze overweging, geuit in
een Afrikaansch blad, toen men ginds acb
on weo riep over de droevige ondcrw ijs-
overgave in den Vrijstaat: Dio regeling
van het onderwijs is niet voor de eeuwig
heid gesloten, misschien niet eens voor
langen tijd. De Boeren leggen zioh alleen
do™ den nood gedrongen bij den toestand
neer. Maar zij geven do hoop niet op, dat
de tijden veranderen, dat hun rechten
zullen gelden, dat hun nationale kracht
zich zal kunnen ontplooien. Bij dc teleur
stelling mogen wij dat bedenken, en daar
bij vertrouwen krijg n in do beproefdo
voormannen van de Boeren: Zij zullen de
hoogo belangen, dio in hun handen zijn go-
legd, stellig naar hun beste weten cn met
al hun krachten dienen.
En ten slotte moet ieder volk weten hoe
het zalig wil worden.
Hel Nationale Onderwijs in Transvaal.
Aan een artikel in „Neerlandia,1 in welk
blad laatstelijk sprake was van den steun
uit Nederland, over de dreigende opheffing
van dat onderwijs wordt door de
„N. R. C" het volgendo ontleend:
Zou het weggegooid geld zijn, als de zaak
waartoe liet gegeven werd, opgedoekt
wordt? Wij meenden, dat men dat nooit
zeggen mag. Vooreerst zou hot ons land
niet fraai staan, als het over zijn edelmoe
digheid spijt uitdrukte. Men lieeft voor
een schoone onderneming gegeven; zij is
Frniiklin.
Op 17 Januari 1906 zal het 200 jaar go-
leden zijn, dat Eranklin werd geboren. Die
dag zal in de Vorccnigdo Staten worden
herdacht, o.a. door do Arterikaansclio
Pthilosophischo Vereeniging, die door
Franklin gesticht werd, en door andero vor-
eenigingen, die afgevaardigden zullen zen
den.
Te Parijs wordt bij hot Trocadcro een mo
nument voor Franklin opgericht, een her
haling van het standbeeld to Philadelphia,
dat aan Parijs wordt geschonken door
den Amerikaan Harjes.
FEUILLETON.
3)
Op een namiddag, even vóór het invallen
van den avond wachtte mrs. Evans mij in
het salon op en zei, mij bij den arm ne
mend: „Ik heb een mooi hoekje ontdekt om
vertrouwelijk te praten. Het is te donker
om op het dek te zitten en te donker
om te lezen, Toe, ga met mij mee en vertel
mij het slot van uw verlovings-gcschiedenis.
Gij weet, dat wij onlangs hebben afgespro
ken, dat die zou worden voortgezet."
„Ach, mrs. Evans," stamelde ik, „nu ik
er nog eens over nagedacht heb, vind ik
werkelijk, dat het niet goed van mij is, u
met mijn aangelegenheden en dwaze zorgen
lastig te vallen. U heeft zooveel vrienden,
die u nader staan, terwijl ik immers joch
maar een vreemde ben, en...en
„Och wat!" viel zij mij in de rede. „Ten
eerste is u in het geheel geen vreemde voor
mij, want ik kende uw vader, Lanoelot ïrer-
rars, en stond altijd in eenigo relatie piet
uw gcheele familie. Ik herinner mij uit Biijn
meisjestijd nog heel goed, hoe- het huwelijk
van uw vader de tongeu iQ beweting
bracht"
,,Yoor zoover ik weet, was zijn familie
zoowel als die mijner moeder volstrekt
niet met de keuze ingenomen» Maar ik heb
nooit recht kunnen begrijpen waarom,
want de Beverly's zijn toch ook een goede»
oude familie."
„Dat was het ook niet, maar uw vader was
met een nioht, lady Elisabeth Tregar ver
loofd, hoewel er, ten minste van zijn kant,
geen genegenheid bestond. Zij had een
plomp figuur, hooge schouders en een lee-
lijk gezicht en haar tong was zoo scherp als
eem scheermesdaarbij was zij ook ouder
dan hij. Zij had echter haar zinnen gezet op
den knappen Lancelot Ferrars, en zoo
kwam er eindelijk een verloving tusschen
die beiden tot stand."
„Werkelijk?"
„Ja. Uw vader had geen beroep-geleerd,
bij was de tweede zoon van zijn ouders en
niet sterklady Elisabeth bezat echter een
groot vermogen."
„En wat gebeurde er toon?"
„Hij ging don winter daarop naar Madei
ra en maakte daar kennis met miss Bever
ly, een mooi meisje, dat bij kennissen lo
geerde. Zij was zeer muzikaal en zong ver
rukkelijk, was daarbij jong, beminnelijk
onarm. Lancelot Ferrars werd smoor
lijk op haar verliefd, verbrak zijn verloving
met lady Elisabeth en trad mot miss Be
verly in het huwelijk.... Nu vertelde ik u
een geschiedenis, in plaats van de uwe te
hooren," voegde mrs. Evans er schertsend
bij.
„O, en hoe interessant is die voor mij 1
Ik bid u, ga door", drong ik vol vuur bij
haar aan.
„Dit huwelijk wekte natuurlijk in hoogo
mate de verontwaardiging zij nor bloedver
wanten op. Zoo bij een dief of zelfs een
moordenaar ware geweest, zouden zij niet
woedender hebben kunnen zijn. Hij had zijn
woord gebroken, zijn naam onteerd en was
in plaats van met de rijke erfgename met
een arm, mooi meisje getrouwd. Dat was
voor hen voldoende, om de handen geheel
van hem af te trekken. Eenige jaren later,
toen gij nog een klein kind waait, stierf
hij."
,,Ik heb slechts zelden over mijn vader
hooren spreken. Ik bid u, zeg mij, hoe hij
er uitzag, welk soort van man hij was,"
vroeg ik ontstuimig.
„Hij was groot en blond, had droomeri-
ge, blauwe oogen en kon met het ernstigste
gezicht de grappigste dingen vertellen. Hij
ging voor zeer verstandig door en had met
veel succes gestudeerd. Nu zult gij mij wel
moeten toegeven, dat ik geen vreemde voor
u ben, nietwaar I Lang voordat gij aan mijn
hoede werdt toevertrouwd, wist ik van uw
bestaan af en was ik met uw familieom
standigheden bekend.''
„Beter dan ikzeivc.'''
„En wat nu uw verlovings-geschiedenis be
treft, zoo kan ik u zeggen, dat men aan
boord van een schip elkaar wederkeerig
alle persoonlijke aangelegenheden met een
openhartigheid toevertrouwt, welk© ons in
hot gewone leven onmogelijk zou voorko
men. Men praat onomwonden over zijn fa
milie, over vrienden en kennissen, over zijn
wenschen en zorgen en verlicht daarmee
zijn hart en kort anderen den tijd. Men
weet, dat men elkaar mogelijk nooit weer
ziet en dat kennissen, op reis gemaakt,
spoedig en licht vergeten worden. Met ons
beiden, kindlief, is het evenwel wat anders."
voegde zij er, haar hand op de mijno leg
gend, bij. „Gij zijt do dochter van een
ouden buurman van mij;' zoo ik zeide, van
een vereerder; toch zoudt gij mij, oud wrak,
dat ik nu ben, immers niet gelooven. Ver
tel dus nu maar genist verder. Er is mij
reeds menige geschiedenis toevertrouwd en
af cn toe ben ik ook van dienst geweest.
Wat zou ik het heerlijk vinden, als ik u
ook kon helpen."
„Het is zeer lief van u, zooveel belang
in mij te stellen", stamelde ik.
„Ach, mijn kind, gij weet toch, dat allo
vrouwen zich voor liefdesgeschiedenissen
interessceron?"
„Do aiijnc zal men bezwaarlijk een liefdes
geschiedenis kunnen noemen. Mair u kan
zelf oordeelen. Ik kon dus Watty sinds
mijn prilste jeugd, llij, Tom en ik waren
een onafscheidelijk klaverblad. Daar ik
veel jonger was dan mijn nichten en ook
dan Watty's zusters, zoo voegde ik mij
steeds bij de jongens."
„Ja, ja, ik begrijp het, en toen Watty
met een en twintig jaar naar Indiö ging,
was uw jong hartjo diep ongelukkig."
„O neen, volstrekt niot. Het speet mij
natuurlijk wel, maar de dood van mijn fox-
terrier trof mij veel meer. Watty schonk
mij echter tot afscheid zijn wit konijntjo
en ik gaf hem een kleinen blauwen ring
met parelen."
„En een kus, natuurlijk?" bracht mrs.
Evans glimlachend in het midden.
„O neen., zoo waren wij niot same j. Hij
was slechts mijn speelkameraad, niets an
ders, juist zooals Tom."
„Werkelijk?" vroeg mrs. Evans op twij-
felachtigen toon. Ik ging er echter niot
op in.
„Ik was dan ook nauwelijks als volwas
sen meisje uit Duitschland teruggekomen,
of mrs. Thorold, Watty's moeder, interes
seerde zich zeer voor mij. Ik herinner mij,
hoe zij mij den eersten Zondag in do kerk
zoo scherp fixeerde, dat ik er angstig en
bang onder werd. Later zeide zij tegen
mij, dat zij dadelijk op den eersten blik
genegenheid voor mij had opgevat."
„En was dat wederkeerig?"
„Ik weet niet... dat wil zeggen eigenlijk
neen," bekende ik. „Mijn bloedverwanten
hadden vroeger altijd op haar afgegovon en
haar een afschuwelijke, valscho en zelfzuch
tige vrouw genoemd, die haar dochters aan
do eerste de beste mannen uitgchuv. dijkt
en haar zonen de wijde wereld ingezonden
had. Maar ik geloof, dat zij door haar on
geluk verbitterd waren en haar oordeel wat
al to scherp was."
„Wel mogelijk."
„Want nu liet gelukkig gesternte der
familio Thorold aan het stijgen, dio der
Beverly's aan het dalon was, veranderde
do opinio mijner familio en zij kondon nu
niet genoeg goeds van mrs. Thorold ver
tellen- Deze vroeg mij dikwijls een dag bij
haar door to -brengen, wijl zij geen haren
dochters meer thuis had. Zoo kwam ik veel
bij haar en verrichtte dan allerlei kleine
werkzaamheden in huis of in den tuin. Zij
sprak altijd over haar kinderen cn vooral
over Walter, haar lievelingszoon. Menig
maal las zij mij ook uit zijn brieven voor
on bracht groeten van hom over. Op mijn
verjaardag schreef hij mij eenige regelen,
waardoor heb begin van een briefwisseling
ontstond, welke spoedig als een lawine aan
groeide,"
„Ja, ja, zoo gaat he* gewoonlijk rae*
minnebrieven I" riep mijn gezellin luid.
(Wordt vervolgd.)
