N*. 13922
"Vrijdag 14 Juli.
A0. 1905.
feze (Courant wordt dagelijks, met uitzondering
van (gon- en feestdagen, uitgegeven.
Dit nommer bestaat uit
TWEE Bladen.
Eerste Blad.
Onder onze vroede Vaderen.
FEUILLETON,
Brirno en Julia.
n.
LEIDSCH
DAG-BLAB
PRIJS DEZER COURANT 1
Voor Leiden pei week 9 Gents per 8 maanden 1 l l l l f 1.10.
Buiten Leiden, per looper en waar agente» gevestigd rijn 1.80.
Franco per post L66.
PRIJS DER ADVERTENTIES:
Van 1—8 regels 1.06. Iedere regel meer /'0.17J. - Qrootere lettors naar
plaatsruimte. - Kleine adrextentiên ran 30 woorden 40 Oents contantelk
tiental woorden moer 10 Oenta. - Voor hot inoasseeron wordt/'0.05 berekend.
Begonnen wij ona overzicht van de vo
rige Raadsvergadering met de mededeeling
dat de raadzaal vanwege de groote schoon
maak er unheimlioh uitzag, we mogen
thans tot eere van hen, dio hierover het
bewind voeren, niet naLaten te zeggen dat
we gisternamiddag konden merken, viat de
zaal de „groote beurt" gehad heeft. Zij
zag er zóó stemmig dciug uit ©n al denken
de heeren daar zoo niet aan, wij vertrou-
won, dat een kraakzindelijke huismoeder
geen stofje bad kunnen vinden, evenmin
als 'de raadsleden zand in hun kokers, dat
als te antiek schijnt afgeschaft. De heeren
zullen nu met het vel oud-Hollandsch par
pier voortaan ook wel een stuk stevig vloei
voor zich vinden. Ons komt een zandkoker
met zuiver zand anders wel zoo goed in
overeenstemming met hot geheel voor.
Do mooie, frissche zaal had echter niet
alle raadsleden kunnen trekken. Bij de
opening waren er slechts 19 van de 31,
later verscheen de ..eer Do Goeje nog op
het appèl. Er waren zeker onder 'de weg
blijvers, die ernstige reden tot wegblijven
hadden, doch ongetwijfeld hebben anderen
zich door hun vroedschap oplichten niet van
het vacantiereisje laten afhouden. Wij zul
len hot hun niet al te kwalijk nemen.
Ovorbelangrijk was de agenda niot; de
meeste der t© behandelen onderwerpen war
ren als gesneden brood, slechts bij hot laat
ste punt, de motie-Aalberso waarover
efr&ks liep de discussie een beetje
warm.
Onder de ingekomen stukken werd aller
eerst de aandacht getrokken door een adres
en een tegcna-Ur-oo -r-on do lico^" Wooiren-
sfcraaten inzake de duinwaterleiding. De
firma, dio, zooals men weet, een fabriek
van verduurzaamde levensmiddelen drijft,
vond bij de fah-y^6 gr°ot« belemmering
de laats*" •CTat^rdagen wegens den onvol-
..«jn druk 'der waterleiding. Een ver
zoek aan de directie der Leidscho Duin
water-Maatschappij scheen geen gevolg to
hebben en toen er zijn gelukkig nog rech
ters in Berlijn wendde de firma zich tot
de vroedschap van Leiden, waarop er ech
ter weldra een gunstige verandering kwam
door aanleggen van een extra^leiding van
do Hoogewoerd naar de fabriek, zoodat
ten slotte dc goede wil der Maatschappij
'toch bleek, zonder eenigen drang van den
gemeenteraad. Wij gelooven, 'dab hot voor
de directie ook moeilijk is om op hoete
zomer-Zaterdage>n voldoenden watertoevoer
te kunnen leveren, omdat het gebruik ook
geen grens kent. Laat men tooh vooral
voor verspilling waken! Daaraan heeft
toch niemand iets en men brengt daarmede
fabrikanten en straks do Maatschappij
zelve in groote ongelegenheid.
Daarop werd voorgelezen een zeer uit
voerig gemotiveerd adres van heeren regen
ten van het H. G. of Arme Wees- en Kin
derhuis, houdende het verzoek een jaarlijk-
sche subsidie ten behoeve d zer instelling
uit de gemeentekas te mogen ontvangen. Do
rekening wijst in de laatste jaren geregeld
een tekort aan, gevolg hiervan dat de in
komsten niet vermeerderen en de uitgaven
steeds stijgende zijn. Herhaaldelijk moesten
om de verpleging te doen beantwoorden
aan <ïe oischen des --jda, meerdere uitgaven
worden gedaan; de voeding werd verbeterd,
de localiteiten doelmatiger ingericht en de
salaria&en van het personeel moesten wor
den verhoogd, cn ongetwijfeld zouden nog
meer hervormingen worden ingevoerd, als
do geldmiddelen dit veroorloofden. Indien
geen steun door de gemeente wordt ver
leend, zal men genoodzaakt zijn het kapi
taal aan te spreken, wat aanleiding zal
geven tot steeds grooteren achteruitgang.
En ©r zijn volgens heeren regenten zeer ge
gronde redenen voor het verleenen van een
subsidie. Van de 180 verpleegden zijn 87
zoogenaamde hou-kinderen, dat zijn kinde
ren, die door hun ouders zijn verlaten en
waarvoor door de gemeente, die anders do
zorg dezer kinderen op zich zou moeten
nemen, opneming wordt verzocht, terwijl
de gemeente er geen vergoeding voor geeft.
Herinnerd wordt in het adres tevens dat
het Weeshuis vroeger 6000 subsidie van de
gemeente ontving, welke subsidio eindigde,
nadat het „huis" een legaat groot 100,000
toevieL In 1874 hebben regenten zelf er toe
medegewerkt, dat do subsidie ophield te
vloeien. De reden daarvan was deze: Er
was bij den Raad een verzoek ingekomen
van de Ncd.-Herv. Gemeente om de super-
in tendentie (oppertoezicht) van het Wees
huis aan haar over te dragen. Een commis
sie uit den Raad, bestaande uit de heeren
Buys, Cock en Goudsmit, adviseerde daar
toe en om dit te voorkomen deden heeren
regenten toen uit zichzelf afstand van het
subsidie, dat in ieder geval meer bodroeg
dan de rente van het bedrag, dat als le
gaat de instelling was toegevallen. Om de
inkomsten te vermeerderen, waren herhaal
delijk circulaires tot do Lcidsche ingezete
nen gerioht, zonder het gehoopte gevolg
echter. Mocht de Raad niot goedgunstig
zaakt zijn strenger maatregelen te beramen
omtrent de opneming van de zoogenaamde
hou-kinderen Een subsidie, overeenkomen
de met een toelage van f 30 voor ieder dier
kinderen, zou hun gewenscht voorkomen
De subsidie zou dan nu moeten bedragen
87 maal 30 is 2610.
Wij hebben den inhoud van het adres zoo
uitvoerig medegedeeld omdat het vraag
stuk ons bijzonder belangrijk voorkomt
Het adres weivï natuurlijk gesteld in han
den van B. cn Ws. om praeadvies. Wij wil
len daarop geenszins vooruitloopen, ook
omdat wij do geschiedenis van het Wees
huis in verband met het vroegere ,Houw-
huis" voor Herv. arme kinderen, veriate
nen en vondelingen (het huidige Invaliden
huis) niet good kennen. Wanneer het Wcos-
'huis echter ibDverplichfc ^o zoogenaamde
hou-kinderen opneemt, dan komt het daar
voor ongetwijfeld van de gemeente vergoe
ding toe. Wij twijfelen niet of we zullen
nog wel meer dan eens in do gelegenheid
zijn over deze zaak iets te kunnen mede-
deelen.
Het ingekomen verzoek van de vereeni-
ging „Volksspeeltuinen", nu om een subsi
die uit d'c gemeentekas, kon spoediger wor
den afgedaan. B. en Ws. gaven om het
8poedeischendo dor zaak tegen de gewoonte
in mondeling hun advies, dat luidde om
aan de vereenining tot wederopzeggens
een jaarlijkscbe toelage van 300 te ver
leenen. Do Raad sloeg onmiddellijk toe. Er
hau discussie noch stemming over plaats.
Met de behandeling der volgende punten,
groot>endeel8 benoemingen, liep het goed
van stapel, al kosten do verschillende
stemmingen nogal voel tijd.
Wij hoorden den voorzitter na afloop er
van althans met een zucht van verlichting
zeggen: „Ziezoo, nu kunnen wij weer met
vle agenda voortgaan 1"
Het bekende verzoek van den Kerkoraad
der Herv. Gemeente om geheele of gedeel
telijke sluiting op Zondag der vergunnin
gen gaf niot eenB aanleiding tot een debat.
Dat zou wol anders geloopen zijn, hoorden
wij zeggen, als de heer Pora er gewecat
ware, die trouwens deze aangelegenheid
dan ook het eerst in den Raad teraprako
heeft gebracht.
Nu verklaarde alleen de heer P. J. Mul
der, dat hij het niet eens was met het af
wijzend praeadvies van B. en Ws.
De voorzitter herinnerde er nog even aan
dat een algeheele sluiting op Zondag on
wettig zou zijn, wat uit een nog kort ge
leden gevallen Kon. besl. bleek, doch ook
een gedeeltelijke sluiting zou alleen wettig
zijn, indien kon worden aangetoond dat
er bijzondere redenen bestonden, om op die
uren misbruik van sterken drank te vreo-
zen. En omdat volgens B. en Ws. deze re
denen niet aanwezig zijn, achtten rij in
williging van het laatate gedeelte van hot
verzoek ook in strij'd met de redactie van
de Drankwet.
Het verzoek van den heer Spaargaren,
om continuatie van de onderhandsche ver
pachting van hot vischrecht in de Vroon
wateren, gaf ook aanleiding tot eenige ge-
daohtonwisseling. De hcor Van Hoeken
herinnerde, dat de Wetering langs don
Maredijk sinds jaren wordt beschouwd als
tot do gemeente Oegstgeest te behooron.
Do pachter van het vischrecht in de wate
ren, tot deze gemeente behoorende, bo-
viaoïiü ook deze Wetering. "Hij dacht daar
om aan een omissie in de verpachtingsvoor-
waarden. De voorzitter merkte op, dat
volgens kadastrale gegevens deze Wetering
wel -degelijk aan Leiden toebehoort. Indien
Oegstgeest daarop inderdaad rechten laat
gelden, zal dit nader moeten worden on
derzocht, waarin do heer Van Hoeken zich
verheugde. Voorts was hij nu niet een he^l
vurig voorstander van een openbare ver
pachting. Do tegenwoordig© pachter heeft
het water al twintig jaar bovischt en voor
hem zijn vader en het altijd in goeden
staat gehouden. Indien men wil, kan het
in vijf jaren worden doodgevischt. Hij zou
derhalve nog eens vooraf onderhandelingen
met den tegenwoordigen pachter willen
voeren. Do heeren Vergouwen en Bosch
vielen hem daarin bij, niet alzoo de hoer
8 ij torna, bij wien het argument van het
doodvissohen niet zwaar woog; ieder pach
ter haalt er uit, wat er uit te halen is;
ook do tegenwoordige. En waarom dan niet
een eerlijke concurrentie onder de ver
schillende gegadigden toe te laten, waar
dit aan de gemeente ongetwijfeld een aan
zienlijk financieel voordeel zal opleveren?
De-voorzitter, hoewel hulde brengend aan
den heer Spaargaren voor do wijze, waarop
het water door hem iB bevisoht, meende
nochtans, dat een verhorjing der pacht
som met f 100 door den tegenwoordigen
pachter beloofd, te onbeduidend was, om
het to accepteoren cn zag in nieuwe on
derhandelingen geen lioht. Zoo werd zon
der stemming tot een openbare verpach
ting besloten. Indien wij ons niet bedriegen
zal er nu een veel hoogere pachtsom dan
ƒ1300 worden bedongen. Om in het gelijk
te blijven, mag de gemeente ook wel dit
voordeel hebben, want onmiddellijk na dit
besluit ging men besluiten tot een onder
handsdie verhuring van het Notarishuis
aan Den Burcht aan de Vereeniging van
Leidsohe Notarissen voor 1000 in plaats
van f 1800, zooals tot dusverre.
De opbrengsten van de verkoopingen in
het Venduhuis gaan gestadig achteruit on
rijn nauwelijks meer voldoende om de door
do Vereeniging gemaakte kosten te dek
ken. Alleen, omdat de Vereeniging nog
prijs stelt op het bohoud van een geschikt
notarishuis in het centrum dor stad, gaat
zij tot dezo verpachting over. Wat stond
de gemeente anders tc doen dan toeslaan 1
Ook hier speelt de concurrentie eeai groote
rol.
Nu kwam don eindelijk do motie van den
heer Aalberse, betreffende do regeling van
de rusttijden der werklieden in dienst der
gemeente aan de orde.
Tob goed verstand van dezo zaak herinno
ren wij even dat de hoer Aalberse in do
zitting van 30 Mei bij de behandeling van
art. 8 van het werkliedenreglcmcnt, luiden
de: „Do werk- en rusttijden worden voor
eiken tak van dienst door den directeur
geregeld onder goedkeuring van de betrok
ken commissie van bijstand en beheer, o.a.
een amendement ingediend had, waarbij
deze rusttijden bepaald waren omschreven.
Dit amendement vond toen vooral bestrij
ding, omdat gevreesd werd dat de regeling
in confliot zou komen met do practijk
„Welnu", zeide de heer Aalberse toen „ik
wil gaarne B. en Ws. do regeling laten mar
ken in overeenstemming met do practijk,
laat ons dan bijwijze van motie B. en Ws.
opdragen een zoodanige regeling te ontwer-
pen."
De motie werd toen tot nader order uit
gesteld cn kwam nu lu behandeling.
Dc heer Aalberse lichtte haar nogmaals
toe in een niet te lang speechje, dat, zooals
wij dat van hem gewoon zijn, even keurig
van vorm was, als geestig cn zaakrijk van
inhoud.
Eigenlijk komt de zaak volgens hem neor
op een quacstie van geld. En nu behooren
daarover niet de ambtenaren te beschik
ken, maar de Raad zelf. Uit de geschiedenis
der motie trachtte hij aan te toonen, dat
allen het er medo eens behoorden te zijn.
Toch was dit niet zoo. De Voorzitter harf
voor «en regeling op zich zelf geen be
zwaar, maar het moest eerst uitgemaakt
worden of zoo'n regeling mot dc eischen
dor practijk bestaanbaar is. Dc Voorzitter
gaf daarom den voorsteller in overweging
zijn motie in zooverre te wijzigen, dat zij
inhield een uitnoodiging tot het Dag. Be
stuur om deze materio to onderzoeken, om
daarvan verslag aan den Raad uit te bren
gen. Dat leek ook prof. Do Goeje, en do
heeren Juta en Korevaar verdedigden dit
denkbeeld eveneens.
De heer Sijtsma ried don voorsteller do
motie niet to wijzigen. In andoro gemeenten
om bij ons land to blijven in Amster
dam en 's-Gravenhage is deze zaak ook ge
regeld en daar heeft men ook gasfabrieken.
Hoe zou het dan hier niet kunnen, terwfjl
ten slotto B. on Ws. het toch in hun hand
hebben een regeling voor te stellen zooals
zij het best achten?
De heer Aalberse bleef zijn motie handha
ven. We telden de neuzen eens voor zoo
ver we daaraan een democratisch of con
servatief tintje meenden te kunnen waar
nemen en kwamen tot de conclusio dat do
stemmen zouden staken. Daar kwam echter
dc lieer Bosch onze berekening omverwer
pen met de verklaring, dat hij, hoewel eerst
voornemens vóór de motie te stemmen, toch
niet blind was voor de bezwaren cn na to
hebben gehoord wat B. cn Ws. zelf willen,
er tegen zou stemmen. De Voorzitter, wicn
doze hulp zeer welkom was, gaf den hcor
Boseh in overweging do motic-Aalbcrse nu
te wijzigen in den goest als do Voorzitter
dit wenschelijk achtte; de heer Bosch aar
zelde, maar van links cn rechts werd hem
toegeroepen hot toch niet to doen cn zoo
ging men aan het stemmen mot het door
ons voorspelde gevolg: de motio werd ver
worpen met 11 togen 9 stemmen.
De heer Van Hoeken hield zich nu aan
het woord van den Voorzitter, dat zij do
zaak onder de aandacht zouden houden.
De heer Korevaar kreeg daarna hot woord
om te antwoorden op eon interpellatie van
den lieer Vergouwen in de vorige vergade
ring gehoiiuen, waarin deze naar aanlei
ding van een door belanghebbenden ont
vangen schrijven, vroeg of do door don
Raad aangenomen verhooging van het mi
nimum-loon voor do schilders van 18 op
19 cents reeds toepassing vond in dc bestek
ken vanwege de gemeente.
De heer Korovaar stolde nu vooraf do
vraag aan den lieer Vergouwen of hij een
bepaald foit of bepaalde feiten op het oog
had, met het verzoek deze dan tc noemen,
omdat dit bet antwoord zou vergemakke
lijken.
De heer Vergouwen noomdo geen be
paalde gevallen en nu deeldo de Wethouder
van Fabricage mede, dat sinds 5 Moi 1004,
den dag waarop hot besluit was aangeno
men, er 20 bestekken waren gemaakt.
Daarvan hadden or 9 betrekking op aanbe
steding van keien, grind, stoenen, onz.,
waarbij do bepalingen omtren' schildora-
loon geen doel haddon. Van de overblijven
de olf zijn in 6 bestekken de bedoelde be
palingen oorrect toegepast en de overige
vijf gevallen betroffen kleine werkjes als
het verven van bruggen, gemeente-gebou
wen, do zwemplaats, enz,, waarbij bepalin
gen van minimumloon en maximum-arbeids
tijd niet wel toegepast kunnen worden, om
dat de aannemers deze workjeB te gelijk
afdoen met karweitjes bij particulieren et
de gezellen derhalve er niet in óón stuk aan
werken.
De heer Vergouwen had hierop voorloo-
pig niets te zeggen en daar ook geen der
andere leden meer het woord verlangde,
sloot do voorzitter de vergadering.
Het ging toen nog druk op een afscheid
nemen en hand drukken, een bewijs, dat
meerdere leden reisplannen bobben.
Wij wenschen hun van harte een prettige
vacantie.
L
„Dus gij w. j mij niet l.Jpen, Julia?"
„Maar, Bruno, wat zal zij er van zeg
gen?"
„O, weea daarover niet bezorgd. Ik heb
van haar reeds lang de verzekering, dat
zij er niets tegen heeft, wanneer gij mij
helpt om nog vóór onzen huwelijksdag het
huis kant on klaar in orde te hebben."
„Maar ik kan toch met jou geen win
kels gaan bezoeken?"
„Ook daarop weet ik raad. Mevrouw
Dingley wil graag met ons meegaan, en
bovendien zullen wij onze inkoopen niet
pier te New-York, maar te Boston doen."
„Nu 'dan," zei Julia, „als anderen er
biets tegen hebben, wil ik je graag hel
pen. Maar zeg me iets anders: Heb je een
portret van haar?"
„Die vraag heb ik verwacht," antwoord
de Bruno kalm, on haalde langzaam een
klein étui uit zijn borstzak. Nooit had zij
kunnen gelooven, dat hij naar een ander
portret dan het hare zóó had kunnen sta
ren als hij nu naar dit deed. Dikwijls had
ze er aan gedacht, of hij ooit een ander
meisje huwen zou, en 't meest als ze hem
vriendelijk, maar beslist, haar hand gewei
gerd hoa. Wel ried zij hem dikwijls aan
te trouwen, maar tot voor korten tijd was
zij er niet in geslaagd hem op dit punt
tot andere gedachten te brengen. Maar de
reis naar San-Franoisco en de tijd, dien
hij daar voor zaken geweest was, schenen
verandering te hebben gebrjaoht. Sedert
rijn terugkeer had rij hem niet meer ge
zien, en nu eerst was hij gekomen om haar
het groote nieuws te vertellen en haar
hulp te vragen.
Lachend nam rij de fotografie in de hand
en bekeek deze met aandacht.
„Wat is zij mooil" riep ze levendig, en
daoht bij zichzelf, hoeveel schooner miss
Langham was 'dan zijzelf.
„Ls ze lang?"
„Ongeveer zJo lang als gij."
„En kleedt zij zien ook netjes?"
„Ja, maar volstrekt niet opvallend."
„En wat kunt ge haar eigenlijk aanbie
den, Bruno V'
„Een klein huisje," antwoordde hij rus
tig, „een dienstmeisje, nu en dan een uit
stapje naar do stad, vier japonnen per
jaar, eenvoudige natuurlijk en ein
delijk mijn naam."
„Maar huurt ge dan geen woning voor
haar in 'de stad?"
„In de stad? Maar, Julia, wat voor een
woning zou ik haar bij mijn inkomen in
de stad kunnen aanbieden? Neen, in het
dorpje, dat ik uitgezocht heb, kan ze heel
prettig wonen; daar kunnen we een ge
zellig thuis hebben, dat ik erg mis, sinds
mijn vader stierf en alles verkooht moest
worden
Op zijn gezicht stond thans diepe ernst
te lezen, en hij staarde in den vijver voor
hen, alsof hij daar alles zag, wat hij daar
verloren had en hoopte terug te vinden.
„Ik geloof ook," stelde Julia toe, „dat
ge zeer gelukkig met elkaar zult zijn, als
zij rich in je veranderde levensomstandig
heden schikken kan. En behalve je naam
krijgt ze ook een trouw hart, dat haar zal
blijven beminnen."
„Ik dank je voor je goede meening",
sprak Bruno zonder op te zien.
Miss Marcy bloosde oven en ging voort:
„Maar eigenlijk vind ik toch, dat zij het
huio, waar. ze wonen zal, zelf moet in
richten. Onze smaken zullen waarsohijnlijk
wel sterk verschillen. En bovendien..."
„Welnu?"
„Lk zou te veel geld uitgeven."
„Hoor eens, Julia, ik weet wel, dat je
niet gewoon bent het gold t© tellen, maar
als jo aanleg tot verkwisten toont, zal ik
je wel waarschuwen. Als ik je bijv. twaalf
dollars geef en zeg: koop daarvoor een
tafel, dan zult ge toch niet te veel kunnen
heateden, wel? Natuurlijk kun je daabmee
niet al j© wensohen vervuren, maar mij zou
j e goede smaak van veel nut zijn, al moest
je dan ook beneden twaalf dollar» blijven."
Julia lachte. „Hc -cel kun je in het ge
heel besteden, Jornnö?" vroeg ze.
„Met inbegrip van witten en reparatiën
juist vijfhonderd dollars. Vindt je niet,
dat ik al heel wat bespaard heb? Ik, die
vijf jaar geleden zelfs nog niet gewoon
was mijn eigen brood o verdienen? Die er
toen zelfs nog niet aan daoht, dat ik het
ooit zou kunnen doen Ja, ik weet wel, dat
de pianino bij u thuis dubbel zooveel kost
als mijn spaarpenningen bedragen, en uw
rijpaarden eveneens, maar mevrouw Bruno
Robeson zal het ook bescheidener moeten
aanleggen den mejuffrouw Marcy. En dat
dat zal ze om mijnentwil ook graag doen."
Hij' moest hieifbij zelf lachen om zijn
stoutmoedige bewering, terwijl Julia maar
aldoor naar de fotografie keek. Bruno
merkte op, hoe allerliefst zij er uitzag in
haar paarlgrijze japon.
„Dus ge wilt mij helpen?" vroeg hij.
„Ik zal je niot teleurstellen, Bruno, als
je zoozeer op mijn smaak vortrouwt; ik
vrees alleen, dat ik het je niet naar den
zin zal maken. Maar je bent niet voor
niets .^;jd een broeder voor mij geweest,
en wanneer ik jo ke is van kleuren en stijl
helpen kan, w l ik het gaarne doen. Maar
als ik aan deze fotografie denk, zal het
me moeilijk vallen onder de „twaalf dol
lars" te blijven."
„Als jo ona huis maar smaakvol inricht,"
hernam Bruno rustig. „Mijn vrouw zal je
dankbaar rij en do woning zal ons steeds
aan jou herinneren."
Bruno Robeson had veertien dagen ver
lof.
Den eersten dag reeds kwam hij Julia
en mevrouw Dingley, haar tante, afhalen,
om haar het huis te laten zien, dat hij in
een dorp nabij Boston gekocht had. Het
was drie uren ver van het landgoed, waar
Julia woonde; maar hij meende, dat zij
de woning niet good zou kunnen inrichten,
alvorens tot in do kleinste bijzonderheden
dc inrichting te keni
Julia Marcy stond dus op dien heeten
zomermorgen *oor een oudenvetsch, wit
gepleisterd huis, met groene luiken on klei-
no ruitjes: h lag wat achteraf en de
tuin was zeer verwaarloosd. Zelfs de weel
derig bloeiende klimrozen, die aan den
voorgevel de eentonigheid wat braken, wa
ren niet in staat den somberen indruk te
verdrijven, dien het eeheel maakt#..
„Mooi, nietwaar I" vroeg Robeson met
al den trots van een gelukkig eigenaar.
„Natuurlijk ziet alles er verwaarloosd
en vervallen uit, maar wanneer de govel
opnieuw geschilderd cn dc tuin in orde
gebracht is, zult gij eens wat zien 1"
Hij ging den dames voor op het met on
kruid begroeide pad: mevrouw Dingley cn
Julia keken elkaar achter zijn rug glimla
chend aan Bruno opende 'dc deur en noo-
digdo beiden uit binnen te treden. Onwil
lekeurig grepen ze naar hun zakdoek: zóó
duf was de lucht, dio hun tegenkwam. Do
lukkige bezitter haastte zich alle ramen
open te worpen en ging toen voort, den
lof te zingen van zijn nieuw eigendom.
Toen ze alles gezien hadden, ging me
vrouw Dingley vermoeid cn warm op do
trap voor het huis zitten; Julia en Bruno
begonnen al t© overleggen.
„Je ziet wel," sprak de laatst©, „dat
je h.er niet kunt meubileeren als in grooto,
hooge vertrekken. Deze lage kamers hij
kon met zijn hand bijna aan het plafond
reiken moeten hoogab eenvoudig worden
ingericht; dure gordijnen en portières zou
den hier volstrekt niet op hun plaats zijn.
Op den vloer mogen alleen maar kleine
kleedjes komen. En dan zul je zien, dat wo
met vijfhonderd dollars al een heel eind
komen."
(Wordt vervolgd.)
