DE VERDWENEN BRUIDEGOM.
is uw weik; u alleen hebt dit tot stand ge
bracht, dokter; laat ik u aan mijn hart
drukken."
Theobald moest het zich laten welgeval
len, maar hij trok daarbij een gezicht als
iemand, wien men zegt, dat hij uit de lote
rij heeft getrokken, terwijl hij geen lot
heeft genomen.
,,Hoo hebt u dat toch klaar gespeeld,
dokter'? Herailie wil mij het middel niet
«eggen," ging mijnheer Yan Herbach voort.
Theobald had zijn standpunt ingenomen.
„Wel," neide hij, ,,ilf ben grof geworden,
dat is mijn geheim."
„Ha, ha, ha, ha", lachte mijnheer Her
bach; „ha, Ea, ha, ha, kostelijk, eenigl Dok
tor, daarvoor moet £k u nogmaals aan het
hart drukken."
Het was hem echter niet mogelijk door
het Lachen en Theobald lachte mede, blijde,
dat de tweede omarming hem bespaard
bleef.
Na eenige maanden was Theobald een
beroemd zenuwdokter. Mijnheer Van Her
bach had al zijn vrienden, die een zenuw
achtige echtgenoote hadden, naar hem toe
gezonden. Plotseling kreeg hij een over
drukke praktijk.
Aan mevrouw Van Herbach had hij het
te danken, dat hij voor een origineel door
ging. Zijn grofheid was spreekwoordelijk
geworden; men prees echter zijn goed hart
en zijn zachte hand; men noemde hem een
ideaal-dokter.
Mevrouw Barenklau, vrouw van een
overste, die wel eens novelletjes schreef,
drakte het in haar gebloemden stijl zóó
uit: „Hij is een ideaal-dokter, met het oog
van een valk, het hart van een leeuw, de
zachte hand eener vrouw; hij is een geniaal,
een groot man, die alleen door den blik
zijner schoone, diepblauwe oogen de kunst
verstaat, de zenuwziekten te genezen." En
wat de Sappho der residentie uitsprak,
gold als orakeltaal
De bekoorlijke Lili Berg, de dochter van
een der aanzienlijksten uit de residentie,
brandde van nieuwsgierigheid dat wonder
te aanschouwen. Haar gezelschapsjuffrouw,
een verre bloedverwante van August
Seespeck, die veel tijd doorbracht met ro
mannetjes lezen, vertelde haar van zijn
„ooeur d'or", van zijn edel, schoon gelaat,
waarin zijn ondoorgrondelijke, diepe oogen
schitterden als prachtige sterren. Lili Berg,
een kerngezond, jong meisje, een tegenstel
ling met de mees ten barer vriendinnetjes,
ware kastplantjee, kreeg plotseling, tot aller
verbazing en niet het minst van haar papa,
last van haar zenuwen.
Dokter Theobald Brans© werd ontboden.
Natuurlijk dokter Branse. Lili wilde hem
alleen spreken, geheel alleen. Hij kwam.
ToeD hij het frissehe, blozende gezichtje
zag, dat alle moeite deed er ellendig uit te
zien, was hij één en al verbazing. Opmerken
de echter hoe Lilie zich krampachtig op de
«frissehe lippen beet, om niet in lachen uit
te barsten, waarbij zich een allerliefst
kuiltje vormde in de reebter-wang, juist
groet genoeg voor den aetherischen Cupido,
toen geraakte hij in verlegenheid. Doch
toen zij daarop met gemaakte, tragische
stem op klagerigen toon begen„Ach,
dokter, mijn zenuwen," werd Theobald
Branse boos.
„Juffrouw Berg, u bent een slecht© ac-
trioe, cn ik geen domme jongen. Ik heb
de eer u te groeten
„Ik groet uherhaalde het ondeugende
ding en kon haar lachen niet meer inhou
den.
Theobald moest tegen zijn wil meelachen
het was te aanstekelijk. Zij lachten zóó
luide, -dat haai papa het raadzaam achtte
eens naar de oorzaak daarvan te komen
zien.
Hij kwam juist binnen, toen de beide
jongelui elkaar vriendschappelijk de hand
drukten. Dat was het begin hunner vriend
schap en het eind daal van wa3 een vroo-
lijke bruiloft.
Mevrouw Van Herbach, die door een ge
zonde verkoudheid weder in de gunst was
gekomen van dokter Branse en daar geheel
van was heisteld, behoorde ook tot de
bruiloftsgasten. Zelfs de omstandigheid,
dat mijnheer Van Herbach steken bleef in
zijn, met de grootst© moeit© van buiten
geleerden toost, was niet in staat haar ze
nuwen in ue war- t© brengen.
Eenigen tijd later stond Bianse bij den
veertienden spruit van Seespeck en bij de
eerste van de Herbachs.
Een dokter dat begreep Theobald uu
moet het allen standen naar den zin
maken.
Do Bran sen zelf waren schuld 'daaraan,
dat na hun bruiloft de Budikere van No. 4
tot No. 10 zich ontzettend de maag bedier
ven ten gevolge van het overgebleven eten,
dat na de bruiloft in d© kelderwoning was
afgedaald.
In het kleine salon, vol met doozen van
alle afmetingen en vormen, stond een jong
meisje in wit bruidskleed. Twee of drie
vrouwen waren bezig de laatste hand aan
haar toilet te leggen.
Lieftallig met haar kroon van oranje
bloesem en onder haar mooien sluier
glimlachte het jonge meisje van geluk.
In d© deur verscheen madame „Bon-
Coquet", zooals men haar in de familie
noemt.
„Is mijn nicht mooi?" riep zij met haar
scherpe stem. „Zijt go niet te zeer ont
roerd?"
Zij trad nader, bekeek de bruid van
onder tot boven en zei
„Keurig, lieveIk zal je niet omhel
zen, anders neem ik al je poeder mee 1"
„Ik heb geen poeder, tante 1" antwoord
de liet jonge meisje op den „steek".
De „goede" tante verdween en keerde
naar het groot© salon terug, naar de me
nigte genoodigden, om overal met haar
venijnige tong illusies en geluk te ver
hoesten.
Mevrouw De Vauchelle9 trad op haar
dochter toe. „Wees niet bedroefd om haar
woorden, arme Suzanna; gij weet, dat zij
altijd zoo is... Uw sluier is prachtig, kind."
„Nietwaar, mama!" zoi de bruid weer
glimlachend. >>Hij is ook van mijn ver
loofde
,rUw vorüoofdoGij csoogfc nu wel
zeggen uw man, daar gij gisteren op hot
stadhuis getrouwd zijt", zei mijnheer De
Vauehellos, terwijl hij binnentrad.
„Neen, het stadhuis telt niet mee!" zei
de bruid.
De genoodigden gingen allen naar liet
kleine salon, om de bruid te bewonderen.
Suzanna glimlachtezij glimlachte, den
geest verwijderd van al die menschen,
denkend aan haar verloofde, dien zij innig
liefhad
Jong, verstandig, rijk, uitvinder van een
zeer lichten en machtigen motor, was hij
op weg om beroemd te worden. Zijn vrisDd
en oude mede-leerling, baron Henri de
Cloarec, die zijn vrijen tijd en zijn groot
fortuin ten nutte maakt om de oplossing
te zoeken van de bestuurbaarheid van
luchtballons, had geweldige reclame ge
maakt door zijn motor te gebruiken, om
de schroefas van zijn luchtballon te doen
loopeo.
Men had het portret van beide ingenieurs
in de geïllustreerde bladen gepubliceerd;
beiden waren beroemdheden van Parijs,
Henri de Cloarec was getrouwd, maar
Jcan niet, en hoeveel moeders hadden niet
een man als hij voor haar dochter ge
droomd...
Suzanna, die wist, dat men haar benijd
de, voelde zich dubbel gelukkig.
Het was middag; het uur, waarop het hu
welijk in de kerk van Saint-Philippe-
du-Roule vastgesteld was. Jean, steeds zoo
nauwgezet, was er nog niet. Suzanna werd
ongerust.
Madame „Bon-Coquet" trad op haar
nicht toe, „Gij ziet het, mijn lieve, of het
stadEurs telt! Hij is thans je Iman en
komt nu al te laat Gij moet er echter maar
niet leelijk om kijken, zoo gaat het in het
leven."
Een traan parelde in de oogen van Su
zanna.
„Slang 1" mompelde ze.
Een halfuur verliep, maar de bruidegom
wae er nog niet. Mijnheer De Vauchelles
besloot ten slotte, zijn knecht te sturen,
om te hooren waar de jonge man bleef.
De knecht kwam na verloop van een
kwartier terug, hijgend en blazend, en zei
tot zijn meester, die hem op de trap op
wachtte: „Mijnheer Clavelier is vanmorgen
om acht uren uitgegaan, gekleed in een ge
woon pak, en men heeft hem nog niet te
ruggezienZijn knecht, Baptist, weet
verder niete
Mijnheer De Vauchelles was radeloos.
Hij verhaalde zijn dochter wat hij gehoord
had en zei: „Laat ons wachten".
„Wachten? Waartoe?" izei „Bon-Co
quet". „Het is duidelijk, dat hij nu niet
meer zal komenW© moeten de gasten
wegsturen
Suzanna slaakte een kreet en wankelde.
Men bracht haar bewusteloos weg.
Zij lag in haar bed, toen zij uit haar be
wusteloosheid ontwaakte. Haar vader en
moeder bogen zich over haar heen. Maar
zij wilde alleen zijn met haar groot© smart.
Het hoofd iu het kussen verborgen, ween
de zij Lang als een kind...De mooie krans
van oranjebloesem lag op den grond in
een hoek, waar men hem had neergewor
pen, toen men het arme kind inderhaast
ontkleed had.
Mijnheer De Vauchelles liep in zijn ka
mer roet groote schreden op en neer, het
hoofd gebogen, met starenden blik, als om
een geheim te doorgronden.
„Ik begrijp er niets van... Ik heb alles
verondersteld, maar alles is onmogelijk...
Ik ken Jean; het is een eerlijke, rechtscha
pen jongen, een werkezel, een ernstjg man.
Er moet hem een ongeluk zijn overkomen,
anders kan ik niets veronderstellen..."
Zijn bediende bracht hem verscheidene
telegrammen. Hij opendo er haastig eeni
ge, maar het waren alle telegrammen van
rouwbeklag. Men wist het ongeluk, dat
hem getroffen had; men condoleerde hem,
men betuigde hom zijn leedwezen, enz.
Mijnheer De Vauobelles wierp kwaad die
leugenachtige papiertjes weg, en toen in
den loop van den avond zijn bediende hem
nog verdere telegrammen, brieven en
kaartjes overhandigde, wierp hij ze alle
ongelezen op zijn bureau.
Den volgenden morgen had mijnheer De
Vauchelles uit gewoonte zijn krant op«nge-
vouwen, toen zijn blik viel op een nieuws
bericht met het hoofdje: „Een ballon ont
snapt."
„Gistermorgen om acht uren deed ba
ron Cloarec proeved met zijn bestuurbaren
luchtballon, toen plotseling een hevige
wiad opstak, die de touweD, waarmee de
ballon was vastgemaakt, deed breken. Alio
pogingen der mannsD, er bij tegenwoone&g,
waren niet in staat den luchtballon te
weerhouden, die als een pijl omhoog schoot.
Een sterke westenwind sloopte den ballot,
mee, waarin gezeten waren baron Cloarec
en een zijner vrienden. Men is tot nu toe
zonder nieuws van de luchtschippers."
„Indien dc verloofde mijner dochter..."
Mijnheer De Vauobelles snelde naar de
kamer van zijn dochter en riep haar toe:
„Luister..."
Hij las haar het nieuws voor.
Suzanna richtte zich in haar bed op.
„Ik wist het wel, dat alleen een onge
luk
Zij was vreeselijk bleek; zij kon niets
meer zeggen.
Op dit oogenblik weerklonk eeD bel in de
anti-chambre, haastige schreden werden ge
hoord... en Jean kwam zich hijgend voor
haar bed werpen.
,.Ik was naar het boscb van Boulogne
gegaan om alleen te wandelen en alleen
aan u te «denken. Cloarec zag mij... hij wil
de een proef nemen... O, Suzanna, vergeef
mij I"
Of zij hem vergaf 1 Zij nam zijn hoofd
tusschen haar kleine handen en zag hem
liefdevol aan, gelukkig ovqr het weergevon
den geluk.
Der. volgenden dag werd het huwelijk
voltrokken.
