NE. 13384. Derde Blad. 10 October 1903.
DE JONGSTE.
In de koele, ruime serre waren allen
wachtend bijeen. Mevrouw stond in een der
geopende deuren, en luisterde, of zij op den
weg het rijtuigje nog niet hoorde aanko
men, waarmede haar man hun logé van
den trein was gaan halen, Otto, haar der
tigjarigen stiefbroer, een Indisch officier,
die met verlof naar Nederland kwam.
Francoise, de oudste dochter, met zwart
haar en een donker, pikant gezicht, zat
voor de piano, en speelde, met veel kracht
en vaardigheid, een Poolschen dans. Bij
een klein tafeltje was Nelly bezig met het
maken van een antimacassar van point-la-
cézij was blond en had een vriendelijk
weinig-opvallend gezicht, heel anders dan
Francoise, haar drie jaar oudero zuster.
Gerda, de jongste en mooiste der drie meis
jes, met haar blond, golvend haar opgesto
ken tot een losse, bevallige wrong, lag,
zonder iets te doen, op een rieten stoel, en
lachte soms, met een lichten glimlach om
haar mooien mond en een guitigen blik
harer donkerblauwe, stralende* oogen, te
gen Karei, haar neef, die ziek geweest,
maar thans herstellende, en, op een langen
ziekenstoel uitgestrekt, aldoor naar haar
lag te kijken. Bij lederen forschen toon,
dien Fran^oise door de serre deed klinken,
trok zij haar wenkbrauwen veelbeteekenend
op, en eens zei ze, fluisterend-snel tegen
Karei
„Oom Otto wordt feestelijk ingehaald
Hij glimlachte; het was bekend, dat
Francoise gaarne blijk gaf van haar talent
voor muziek, en haar begaafdheid, als het
mogelijk was, altijd de éérste indruk, dien
men van haar kreeg, liet zijn.
Door het achterhek reed het rijtuigje den
tuin binnen tot vóór de serre. Allen, behal
ve Karei, gingen naar buiten; mevrouw
omhelsde en zoende haar broer, Francois©
stak hem haar hamd toe, en zei:
„Welkom weer hier I"
De kleine, blonde officier, met zijn jong,
aardig, opgewekt gezicht, wendde zich naar
haar toe. drukte haar en Nelly de hand,
met lange, hartelijke kracht.
„Wat ben ik blij, hier weer te zijn," zei
hij welgemeend.
Wat afgezonderd stond Gerda, behaag
ziek wachtend, totdat hij naar haar toeko
men zou.
„Is dat Gerda?" vroeg hij verrast.
„Francoise en Nelly herkende ik dadelijk,
maarIs ddt het kleine kindje, waar ik
mee speelde en stoeide, vóór ik naar Indië
ging?
Gerda zag hem, quasi-bedeesd, coquet
van onder-op aan.
„Ja oom," zei ze toen.
Hij lachtemaar toch geprikkeld, zei hij
„Noem me toch niet „oom"Otto ben
ik voor jullie, net zooals vroeger!"
Zij liet hem haar hand vatten; glimlach
te tegen hem, met den haar eigen, half zach-
ten, half spottenden lach, en zag hem aan,
met den vollen blik van haar mooie, helde
re oogen, terwijl ze:„Otto..." zei.
Hij glimlachte ook, tevreden, zonder te
zien, hoe Francoise toornig haar voorhoofd
fionste, en ging naar binnen, om Karei te
begroeten.
Dien geheelen middag, terwij] Otto druk
te praten zat, en uitvoerig antwoordde op
de vele vragen, die hem werden gedaan, lag
Karei het, met nauw-verbeten boosheid,
aan te zien, dat Otto, hoewel hij in het al
gemeen sprak, zijn blik niet weg van Ger
da wendde, en dat zij hem met haar glim
lach en haar oogopslag voortdurend aan te
moedigen scheen. Dat nestdacht hij,
niemand ontziet zeiedereen is goed ge
noeg voor haar spelDe coquetterio is
bij haar niet aangeleerd, maar aangc-horên
Ik geloof niet, dat ze weet, hoe erg het
is, wat ze doet, ze is nog zoo jongmaar
als ze zoo voortgaat, wordt ze een gevaarlij
ke vrouw
Met een vrier: lelijk knikje kwam de aan
staande „gevaarlijke vrouw" op hem toe;
ze bracht hem een glas ananas-limonade
met ijs, en zette het in den glashouder van
zdjn stoel.
Hij keek haar aan, nog wrevelig en toch
verteederd; ze had zoo iets onbeschrijflijk
bekoorlijks over zich, dat het onmogelijk
was daaraan weerstand te bieden. Hij
zuchtte en schudde het hoofd, wat zij be
antwoordde met haar lach en haar begrij
penden, ondeugenden blik. En hij dacht:
ze> is nog maar een kind, een stout, onna
denkend kind.maar toch keek hij be
zorgd naar het hernieuwd geflirt, dat, nu
nóg drukker en in hot oog loopender, weer
begon.
F rancoise zat met een strak gezicht en
boos-donker© oogen vóór aich te kijken.
Iedereen zag het dadelijk aan haar. wan
neer zij uit haar humeur was, maar zij
kon haar ontstemdheid onmogelijk verber
gen. Wat verbeeldde zich dat imperlinento
wicht, om zich zoo van Otto meester te ma
ken I Ze ging zich in den laatstcn tijd zóó
onverdraaglijk op den voorgrond stellen,
dat er noodzakelijk een einde aan moest
worden gemaakt. En toen de drie meisjes,
vóór het diner, zich, boveD op baar kleed
kamer, aan het verkleeden waren, barst
te haar boosheid los, terwijl Gerda haar
bleef aankijken met haar kalm-spottenden
blik.
„Gerda, ik verzoek je. je niet altijd
te gedragen, alsof je geeD andere zusters
hadt; 't komt heelemaal niet te pas, dat jij,
de jongste, zoo'n toon aanneemt; nu weer
vanmiddag, met Otto, 'k heb me dood-geër-
gerd. zooals je coquetteerdedenk Je soms,
dat hij Iet op zoo'd kind? Hij heeft nog
wel iets anders in d© wereld gezien I Laat
ji.l 'n man als hij maar over aan je oude
re zusters, en bemoei jij je met de jonge
tjes, die bij jou passen 1" En Francoise, in
een licht tussor zijden toilet, dat haar uit
stekend stond, verliet de kamer.
„Jongetjes!" zei Gerda beleedigd. „Be
doelt ze Dick daar soms mee? De volgende
w-eek is hij ingenieurZe mocht willen, dat
Z3 zoo'n jongetje hadWeet je, wat 't is
Zc is jaloerseh
,,Nee, dat geloof ik niet," zed Nelly,
„Waart straks zoi ze ook al tegen me, dat
ze 't niet goed vond, zooals je deedt, en
toen zei ze ronduit: Je deakt misschien,
dafc ik jaloerseh bon, maar dacht je dan,
dat ik me zoo heftig uiten zou 't Is alleen
maar, dat ze a) erger en erger worden zal,
als ze er niet op wordt gewezen."
.,A1 erger en erger? Wat doe ik dan?
Jt Ie toch niets anders dan jaloezie 1 Praat
jij ooit zoo tegen mo? Maar ze zal nog wel
anders kijken, als..."
„Als?" zei Nelly, bezig Gerda's wit
jacquetjo vast te maken.
„Och, niets... 'k Had het nog niet willen
vertollen, maar je mag het wel weten,
als jo er maar met niemand over spreekt.
Dc volgende week komt Dick z'n officieel
aanzoek doen bij Papa... niemand weet het
nog als Karei, natuurlijk, hè, Dick's beste
vriend 1"
„O, kind. wat heerlijk!" zei Nolly, haar
zusje hartelijk omhelzend, „ik wist wel, dat
jullie veel van elkaar hielden, maar dit had
ik toch niet gedacht... Maar, Ger", ging ze
zachter voort, „als dat zoo is... dan begrijp
ik niet, hoe je zóó tegen een ander kan
zijn
„Hoe tegen een ander?" vroeg Gerda.
„Wat doe ik dan? Ik begrijp jullie niet! Ik
ben heel gewoon I 't Is een aardig mannetje,
oom Otto I W aarom zou ik niet zoo togen
hem zijn, als ik ben?"
Nelly moest lachen, om do "tegenstelling
tusschen: „aardig mannetje" en „oom
Otto", en Gerda sprak niet vorder, want,
ze zag Dicvk aankomen op don ~eg, en liep
naar beneden, om hem to gemoet te gaan
tot het hek. Nelly vond het prettig, dat
Dick juist dezen middag ook was te dince-
ren gevraagd, dan zou Gerda vanzelf zich
meer bij hem dan bij Otto bepalen.
Maar Gerda, tusschen Dick en Otto in
gezeten, bemoeide zich uitsluitend met
Otto, haar rechter-cavalier, ofschoon die
aan Francoise toebehoorde. Gedeeltelijk
deed zij dit, om te laten zien, dat hij wel
degelijk lette op haar. het kind, gedeelte
lijk. omdat zij hem heel aardig vond, en er
volstrekt geen kwaad in zag. Maar Otto,
die al haar coquette maniertjes hield voor
naïveteit, en haar mooi, frisch gezichtje,
I haar jong, slank figuur, haar schalksche
I geestigheid bewonderde tot verliefd-wor-
I dens toe, wendde geen oog van haar af, en
I sprak uitsluitend tot haar.
Francoise was bleek cn sprakeloos zan
toornhoe durfde ze, durfde ze, na naar,
1 vermaning, op deze wijze voortgaan? En
j die Otto. hoe was het- mogelijk, dat hij zoo-
l veel aandacht kon geven aan een kind 1 Ze
I begreep hem niet.
I Dick was stilhij gevoelde zich diep on-
gelukkig. Als gewoon gast kon hij zijn ont-
stemdheid niet toonen, nocb Gerda openlijk
rekenschap vragen en een verlichting was
het voor hem. teen het diner was afgeloo-
pen.
Allen gingen naar de serre en in den
tuin, maar mevrouw bield Gerda even te
rug.
„Kind", zei ze. „ik moet je even wat vra
gen. Je was vanmiddag zoo druk met Otto,
