MENGELWERK.
Em indien ja, in wat onbekenden hoek waren
den diezelfde burgers voor twee jaren ver
scholen, die nu tot het stemrecht heoten ge
roepen te worden?
Een wettelyketyd. - Het Familie-
blad, hot bü de Tweede Kamer aanhangig
gemaakte wetsontwerp besprekende, meent,
dat, ware zulk oen ont werp voor eenige jaren
door eene regeering spontaan ingediend tot
het wegnemen van twijfel over de vraag,
welke tijd was bedoeld in wetten, algemeene
maatregelen en koninklijke besluiten, die een
uur noemen, art. 1 ongetwijfeld zou hebben
geluid: De wettelijke tijd in Nèderland is de
middelbare Zonnet\jd van den meridiaan van
Amsterdam. He6 zou dan vermoedelijk zonder
veel belangstelling en zonder tegenstand zijn
aangenomen. Maar nu staan de zaken anders,
ten gevolge van wat het blad noemt een
misgreep van den minister van waterstaat
iu het vorige Kabinet, of misschien van dat
Kabinet.
Het Familieblad brengt in herinnering de
feiten, die aan indiening van het nu aanhangig
ontwerp vooraf gingen en er toe leidden.
Zoo o. dat de Verein Deutscher Eiionbahn
Verwaltungen in 1890 besloot vooi don inwen-
digen dionst der spoorwegen deD zóne-tyd in
te voeren en de invoering van dien tijd in het
burgerlijk leven aanbevelenswaardig werd
verklaard; een voorstel om met de invoering
in de voor het publiek bestemde dienstrege
lingen tö wachteD, tot de tydregeling in het
burgerlijk leven ingang zou hebben gevonden,
werd verworpen, ten gevolge van de bezwaren,
daartegen iagebrac-ht door de vertegenwoor
digers der Nederl. spoorwegen.
Zoo dus do dienstregelingen in Nederland
reeds nu in zóne-tijd ztfn gesteld, is dit met
omdat onze spoorwegmaatschappijen daartoe
zijn gedwongen, maar omdat zy vrij
willig op de intrekking van een tegenover
gesteld besluit hebben aangedrongen. fn-
tusschen dat was. meent bet blad, haar
recht. Zy hadden voor hare belangen op te
komen en die zeiven te beoordeelen. Voor de
belangen van het Nederlandsche publiek had
de Regeering te zorgen, en deze heeft het
verzuimd.
„De Rogeering had behooren te kiezen tus-
echen deze twee: vaststelling der dienstregeling
naar Amsterdamschon tijd, of het indienen
van een wetsvoorstel ter invoering van den
Gieenwich-tijd als wettelyken tyd Zij koos
echter een derde, stelde zonder tusschenkomst
van den wetgever de dienstregelingen vast in
Greenwich-tyd en voerde tevens dezen tijd in
voor post en telegraaf".
De misstand, hieruit geboren, beeft den
drang naar eenheid in tydrogelmg doen ont
Btaao, doch ontkennend meent het blab te
moeten antwoorden -op de vraag, of het ont
werp, zooals het daar ligt, behoort te worden
aangtnomen. Het zou er de voorkeur aan
goven, dat óf een nieuw ontwerp, óf een
amendement voerde tot den Amsterdamschon
tijd als wettelijken tijd.
„Deze is als nationale tijd voor een land
als het onze de beste. En bovendien, wy zouden
hot een goede politiek achten, indien de wet
gevende macht eens voor al en beslist toondo,
dat zij zich noch door onzo spoorwegmaatschap
pijen, noch door eene internationale spoorweg-
vereeniging in zaken van nationale wetgeving
voor een fait accompli laat stellen.
„En wat zou het gevolg zijn, in dien voort
aan de minister van waterstaat do dienst
regeling weer vaststelde naar Amsterdamschen
tijd? Het „Verein" besloot aanvankelijk, in
den inwendigen dienst den zóne-tijd in te
voeren, zonder dien voor den uitwendigen
dienst aan te nemen. Het toonde daardoor
duidelijk, in dit verschil geen bezwaar, veelmin
een gevaar te zien. Het is op aandrang van
enkele spoorwegmaatschappijen, waaronder de
Nederlandsche, op dit deel van zijn besluit
teruggekomen. Het zou wel niet wreeöelyk
weigeren, als de laatste op grond van do wetten
haara lands verzochten, overeenkomstig het
oorspronkelijke besluit te mogen handelen.
„En indien het weigerde, zeggende: „dan
moeten die wetten maar worden veranderd",
dsn zou juibt het gevaar van tóegeven aaD
zulke pressio zonneklaar blijken.
„Mocht ten slotte de Vertegenwoordiging
tegen invoering van den Amsterdamschen
t\jd in do gegeven omstandigheden opzien,
dan zou nog een andero weg dan do nu
voorgestelde meer voor de hand liggen. Door
in artikel 1 en 2 den Greenwichtyd aan te
nemen en bij artikel 3 alle wettelijke tijds
bepalingen een half uur te vervroegen, zou
men volkomen hetzelfde bereiken als ihans
wordt voorgesteld".
In het maandblad De Posten Telegraaf
loereld bespreekt de heer W. Huisman Jr.,
commies der posterijen te Almeloo, liet
vraagstuk der invoering van postzegels,
die in 't internationaal verkeer
voor alle landen geldig zouden zyn. -
In het tijdschrift V Union Postale van 1887
waren daartogen nogal bezwaren geopperd.
Deze wil de heer H. ondorvangon door de
postzegels als volgt in te richten:
lo. hot opschrift „Union Postale Universelle".
2o. hot opschrift „Timbre poste-róponso".
3o. in grooto letters de naam van het
land van oorsprong.
4o. de waarde in centimes.
Voorts zouden deze zegels alloon goldig
zijn voor de frankeering van stukken, bostemd
naar hot land van oorsprong der zogels.
Iemand te Amsterdam wënscht bijv. in
lichtingen van een andor, te Ni. uw-Yórk
woonachtig, en sluit by zijn schryvon een
in, alleen geldig voor correspondentie
uit het buitenland, met bestemming naar
Nederland.
Eeu uitgever te Berlijn wenscht het ant
woord van zijq correspondent te Parijs vooruit
te betalen en maakt daarvoor gebruik van
een zegel, uitsluitend door de Duitsche post
administratie vervaardigd en verkocht en
alleen geldig voor uit het buitenland naar
Duitschland bestemde zendingen.
Op deze zegels zouden toepasselijk ge
maakt moeten worden allo bepalingen, welke
gelden voor de internationale antwoord-briof-
kaarten.
Art. 4 7 van het Verdrag van Weenon
zou dan bijv. moeten worden gelezen als
volgt: „Sont exempts de tous frais de transit
territorial "ou maritime .les objffs affran-
chis des timbres poste-réponse renvoyés au
pays d'origineenz."
Om verkeerde praktijken tegen te gaan,
zouden verschillends bepalingen gemaakt
kunnen worden, bijv. dat 100 of moer inter
nationale postzagels niet por pakkotpost
vervoerd mogen worden, met strenge straffen,
zoo togen dit vorbod gehandeld wordt. (De
zegels zouden dan per brief verzonden moeten
word9n, dat kost 25 centimes per 15 gram,
zoodat do voordeeltjes voor de speculanten
aanmerkelijk slinken.)
Verder, dat, bij vermoeden van misbruik,
de ambtenaren bevoegd zyn den verkoop van
meer dan 100 internationale zegels ir.ééns
aan één persoon- te weigeren, enz.
Lastige buren.
Uit het Fransch van Rene Racot.
Eet was een paar maanden geleden dat
da heer Mugnier, ex fabrikant in vioolsnaren,
zyn zaken aan kant had gedaan en No. 35
Rue de Seine was gaan wonen. De ruimte
bestond uit met minder dan zeven vertrekken
en was verhuurd voor den buitengewonen
prys van negenhonderd franken. Toevalli?,
terwijl by door Parijs flaneerde, had de ex-
fabrikant deze confortable woning ontdekt en
na eenig loven en bieden was bij het met
den huisheer eens geworden. Zóó verrukt
was h\j over zyn nieuwe bezitting dat hij op
het huurcontract voor negen jaar teekende.
Twee maanden lang ging alles uitstekend;
de heele familie Mugnier genoot van de onge
wone rust. Niets of niemand kwam den vrede
van het gezin verstoren 's Morgens ging
mevrouw Mngnier als een goede huismoeder
zelve haar inkoopen doen en las haeT echt
genoot in zijn kamer de dagbladen, terwijl
huri dochter Louise zich aan de piano zette
om haar gamma's in te studeeren. Om zeven
uren in den morgen begon ze daar gewoon
lijk mede en speelde dan door tot elf uren
wanneer de familie ging ontbijten. Om één
uur zette ze haar studies voort tot zes uren,
de tyd van het middagmaal. Het was lang
geen kleinigheid, vond zij, zulk een moeilijk
instrument te leeren bespelen 1
De ongelukkige Mugnier wist ni9t dat boven
hem een schilder zijn kamers had. Dezo jonge
man, in het aangename bezit van eenige dui
zenden rente 'sjaars, leidde een vroolijk
leventje. Meestal kwam hy niet voor twee
uren in den nacht thuis, een gewoonte die
hem natuurlijk belette vroeg op to staan. Als
men eerst om twee uren na middernacht naar
bed gaat, is bet niet te vergen dat men om
zes uren alweer by de hand is.
Weldra zou do goede ex-fabrikant onder
vinden hoe den schilder Max do piano oefe
ningen van zijn dochter bevielen.
Drio maanden hadden do appartementen
boven leeggestaan en al dien tjjd was de
schilder de gelukkigste der menschen geweest.
Tot oen uur of twaalf kon hy rustig in bed
blyven liggen, door goen enkel hinderlyk
geluid gestoord. Doch plotseling zou aan die
kalmte een eind komen. Op zekeren dag
ontwaakte hy verschrikt door eeu vreemd
geluid; hy keek op zyn horloge: het was
negen uren. Met inspanning bleef hy luis
teren wat hot geluid toch zyn kon. Eindelijk
was hy er: het kwam van beneden en't was
een gamma, die 340-maal achter elkaar ge
speeld werd.
„Zoo, zou dat lang duren?" vroeg hy zich-
zelven af: „dat is wat moois." Hy trok de
dekens over zyn hoofd, hopend weer in to
slapen, doch dat bleek al heel spoedig een
onmogelykheid. Het eentonige geluid duurde
steeds voort.
„Wacht maarl" riep hy woedend, en in
één sprong was by het bed uit: „ik zal
jullie leeren piano spelen, ik kan ook nog
wel iets
Dn cu begon hy een uur Inng te dcnccn
en te springen door de kamer als een Indiaan,
stoelen omverwerpend, de pook en de kachel
deur van den eenen hoek naar den anderen
smytend, nu en dan eens afgewisseld door
het gerinkel van een porseleinen bord, dat
hy in duizend stukken gooide.
Onnoodig to zeggen dat de piano reeds
lang zweeg.
Juist wilde hy zich weer te bed begeven
toen een van zyn vrienden op de deur klopte.
„Wat hebt gy uitgevoerd?" vroeg deze,
op de vorwarring in de kamor wyzend.
„Fraat me er niet van 1" zuchtte Max: „stel
je voor dat hier beneden een schepsel
woont, dat van zeven uren 's morgens tot
zes uren 's avonds pianospeelt. Tien uren
per dag! Hebt ge ooit zoo iets gehoord?"
„Het moet afgryseiyk zyn," stomdo do
vriend toe.
„Geen oog kan ik dicht doen, en voor myn
eigen genoegen heb ik nu in myn eentje ook
eens wat kabaal gemaakt."
„Als we het samen nog eens over deden?"
„Best, ik slaap toch niet meer; neem j(j
de houtblokken, dan neem ik het kachel
gereedschap."
Het lawaai, dat nu gedurende een vol uur
volgde, te beschryven, is onmogolyk.
Nooit meer beeft moD, sinds dien godenk
waardigen dag, in de Rue de Seine, zulke
afscbuweiyke kreten en zulk akelig gehuil
vernomen.
Na deze gedachte wraakneming ging de
schilder ontbyten. Op de trap kwam hy een
dik, rood mannetje tegen, die in groote woede
schoen te verkeeren.
„Het is te ergl" schreeuwde by: „is me
dat een huisl Ik zal me by den huisheer
beklagen en dan zullen we eens zien, wie
hier baas is!"
„Wat is er, mynheer?" vroeg Max belang
stellend „u scbynt geheel bulten u zelf te zyn."
„Verbeeld u, mynheer, dat do huurder
twee uren lang zoo'n helsch getier boven
myn hoofd heeft gemaakt dat ik zeker dacht
het plafond naar beneden te zien komon. Al
wat aan den muur hing, is er afgevallen;
de lysten van de schilderijen z'yn stuk, en
het glas gebroken."
„Zooveel te beter," antwoordde Max met
overtuiging.
„Wat Z9gt u, mynheer?"
„Ik zog dat het een schandaal is."
Eensklaps werd hetzelfde monotone geluid
weder duidelijk hoorbaaT.
„Wat is dat?" vroeg Max.
„Dat is myn dochter, die haar gamma's
studeert."
„Dus dat is de persoon, die van 's morgens
tot 's avonds piano speelt
„Ja, mynheer."
„Nu, dan gebied ik u, haar te zeggen, dat
ze daarmede van nu af ophoudt," schreeuwde
Max en hy greep den ex-fabrikant in de keel
„anders, anders zal ik u allen vermoorden I
Ja, ik zelf, want ik woon vlak boven u."
Da beer Mugnier ging dadeiyk verschrikt
zyn woDing binnen.
Terwyl hy de loge van den concierge voor-
byging, vroeg Max en passant of er ook
brieven voor hem waren.
„Neen, mynheer Max, maar ik hob u iets
te zeggenmen heefc over u geklaagd, gy
verhindert de bewoners der vierde verdieping
te slapen."
„Neen maar, die is g09dl Ze verhinderen
my om te slapen met hun eeuwig getingel
op de pi \no I"
„Dat is geen reden.
„Geon reden I Ik zou u wel eens willen
zien handelen in myn plaats 1 Ik heb de
keeren geteld dat zo dezelfde gamma speelde:
340 maal!"
Ja, maar, u begrijpt, als gij 's nachts thuis
komt, maakt u hen wakker."
„Ik maak toch goen leven."
„De man vertelde my dat het loopen van
een muis genoeg is om hen wakker te
maken."
„Het loopen van een muis! Zoo! Nu, met
my hebben ze nog niet afgerekend 1'
Er ging een week voorby; de eerste twee
dagen hoorde men geen pianospel, den derden
dag duurden de oefeningen slechts vier uren,
doch toen was het weer van 's morgens zeven
tot 's avonds zes uren dat men het instrument
kon hooren
Max was woedend. In drie dagen had hy
niet geslapen en met een barstende hoofdpyn
liep hy 't huis uit. By al zyn vrienden ging
hy zyn beklag doen, met het gevolg dat tegen
drie uren een zwaarbeladen hand wagon voor
de deur van No. 35 Rue de Seine stilhield.
Iets zeer groots en zeer zwaars werd er
uit geheschen en naar boven gebracht met
behulp van stevige touwen. Max en zyn
zestien vrienden volgden langs de trap. Daarna
daalde het zestiental weer omlaag om oen
vierkante doos en twee machines te halen,
die veel geleken op omnibuswielen. Om olf
uren was men nog niet gereed met de ver-
sjouwing; eerst om drie uren in den morgen
was het werk afgeloopen.
Onnoodig to zeggen dat de familie Mugnier
dien nacht geen oog dicht deed.
Don volgenden morgen om elf uren boorde
men een ontzettend gedreun op de trappen;
het waren de zestien vrienden, die naar boven
gecommandeerd werden.
„Een, tweel" klonk het met stentorstem.
En op de vyfde verdieping gekomen werd
het bevel: „halt!" met donderende stem
gegeven.
„Wat gebeurt er toch?" kermde mevrouw
Mugnier.
„Ik weet het niet", antwoordde haar gemaal
klappertandend van angst, „het gelyken wel
artilleristen te zijn. Ik heb ook een commando
geboord."
„En dat moet my nu juist treffen, die
wakker wordt van het loopen van een muisje",
jammerde mevrouw.
„Stil, luister eens!" En mynheer Mugnier
deed het raam open.
„Op uw post, doet uw plichtI" klonk het
van boven.
„Homel, wat zal ons ou overkomen l"
De oude hee: rilde meer van schrik dan
van koude.
„Vuurrrl"
Wat men nu hoorde, i6 niet te beschryven.
Tweehonderd ruiters in galop was er kinder
spel by. Het plafond dreigde te bezwyken.
Duidelijk hoorde men het rollen der wielen
van de ammunitiewagens en het dreunen van
het affuit, waarop het kanon bevostigd was.
En door alles heen klonk de stem van don
bevelhebber: „Vuurrrl"
Eon vreeselyke slag deed het huis schuddon
op zyn fondamenten, eeD lichtstraal schoot
uit het geopende raam van den schilder en
een regen van asch en sintels daalde neer
op de ontbloote hoofden der familie Mugnier.
De eigenaar ontving nog dion zelfden dag
een brief met do duidelyke sporen van de
tranen van deDgone, die hem gesteld had en
die hem (den eigenaar) smeekte zich toch
eens met eigen oogon to komen overtuigen.
„Het is onmogolyk mtj aan het huur
contract te houden," schreef hy: „alle nachten
schiet men boven ons hoofd kanonnen af
en minstens twintig gespoorde artilleristen
worden 's avonds naar boven gecommandeerd.
Mevrouw Mugnier en myn dochter worden
gek van angst en gomis aan nachtrust en
dat terwyl het loopen van een muisje myn
wederhelft doet ontwaken...."
Zeker weer münhoer Max, dio de aardig-
heid uithaalt," dacht de huisheer en hy
begaf zich op weg om toch eens te gaan
kyken.
De jonge man vertelde hem, hoe de zaak
zich had toogedragenhet kanongebulder was
vorkregen door zware planken, die men geiyk-
tydig op den vloer had geworpen. En de rook
was eenvoudig ontstaan doordat zjj water
hadden gegooid op een houtskoolvuurtje.
De huisheer wist de zaak met zyn beide
huurders in der minno te schikken. M^-juff ouw
Mugnier zou geen piano spelen vóór twee
uren en de schilder beloofde geen kanonnen
meer af te schieten, zoodat van dien dag af
de vrede en de rust weer in No. 35, Rue de
Seine waren teruggekeerd.
Waar zijn de twee visschen
Gemengd Nieuws.
De kantonrechter te Haarlem
mermeer veroordeelde onlangs den heerL. M.
J. Imraink als vertegenwoordiger der Noord-
Zuid Hollandscho stroomtram te Hillegom, tot
een geldbo.te van 50 cents, wegens het niet
doen voorafgaan door een man met een vlag
van een locomotief, die de remiso te Hillegom
binnenreed.
Dezen maatregel van voorzorg eischt name-
lyk de Hillogomsche politieverordening.
B.-kl. stond nu 14 dagen geleden voor de
rechtbank te Haarlem in hoogor beroep van
dat vonnis terecht. Zyne verdediging strekte
hoofdzakelijk hiertoe, om aan te toonen dat
wegens het bestaan van eene provinciale ver
ordening op het verkeer der tramwegen, de
Raad van Hillegom zyne bevoegdheid had
overschreden, door te dien aanzien bepalingen
te maken in de politieverordening.
De Haarlemsche rechtbank evenwel, gisteren
uitspraak doende, vereenigde zich niet met
dit middel van verweer.
Zy overwoog, in hoofdzaak, dat het Ge
meentebestuur vaD Hillegom, wel verre van
het terrein der provinciale verordening te be
treden, by het vaststellen der desbetreffende
bepalingon in de politieverordening, slechts
voor een zuiver plaatselyk belang is opge
komen on veroordeelde dienovereenkomstig,
met vernietiging var. het vonnis des kanton
rechters, den beklaagde tot 1 boete, subsi
diair 1 dag hechtenis.
Twee jongelingen, die in de
Overijselscbo Vocht aan het baden waren,
zyn in een diepe kolk weggezonken en ver
dronken.
To Barghorn (N.-Holl.) is een 3 jarig
dochtertje van den gemeente veldwachter al
daar in eene sloot achter de oudorlyko woning
verdronken.
Uit do Maa3 by Rotterdam is opgehaald
bet l'ykje van het 5 weken oud zijnde kind
van schipper "W. Van Dort, Zondagochtend in
de Maas verdronken by het zinken van diens
aakschip „Cosmopoliet."
Te Wynandsrado, in Limburg,
bracht Woensdag een twaalfjarige jongen een
paar koeien naar do weide. Hy had de onvoor
zichtigheid het touw, waarmede hy één der
beesten vasthield, zich om het lyf te knoopen;
het dier w.rd onderweg schuw en sloeg op
hol. Het sleepte dGn knaap door het land
mede, en toen op zyn hulpgeschrei een paar
arbeiders toeschoten en het dier tot staan
brachten, blies do knaap, ernstig verminkt,
onder de hevigste pijnen, den laatsten adem uit.
Door de rechtbank te Roermond
werd gisteren behandeld de zaak van dtn
Noaerlanlschen Staat tegen die gemeente,
betreffende het eigendomsrecht van een ge
deelte der Roermondsche archieven, benevens
den eisch tot vergoeding dor kosten, ontstaan
door het vertrek to beletten der verhuiswagens,
waarin die archieven ter overbrenging naar
Maastricht waren geborgen
Mr. F. Verscheur© Sr. verdedigde de rechten
der gemeente Roermond, terwyl mr. O.
Thisson voor den Staat der Nederlanden
optrad en concludeerde, dat deze zaak op 3
September zoude hervat worden.
De aanvragen om muntgasmeters
te Tilburg blijven toenemen. Thans zyn or
circa 250 geplaatst.
„De Vacature" ontving de vol
gende merkwaardige aanvrage:
„Daar ik gepasseerde maand Maart myn
Akte hoeft behaald voor onderwyzers, ben
ik zoo vry uw te vragen of uw oak my eiken
Dinsdag de Courant Vaca'ure gratis wil over*
zenden aan onderstaand adres.
„ik wilde nu ook eens gaarne naar eenige
betrekkingen zien.
„Wanneer ik de courant niet gezonden
krygt, zou ik toch gaarne een antwoord van
uw Edls' wachten."
Gemeenteraad! van Bijnsbtirg.
Aanwezig alle leden.
Do Voorzitter biedt den Raad de rekening
van 't afgeloopen jaar aan. Deze bedraagt in
ontvangsten totaal f 9300 86 en in uitgaven
/"8948.937ii zoodat zy met een batig saldo
van 351.9272 sluit. Deze rekening zal de
volgende 14 dagen op de secretarie ter visie
liggen.
Ingekomen zyn 2 reclames over den hoofde-
lyken omslag.
Op die van Tilburg wordt besloten reclamant
op den vroegeren aanslag terug te brengen;
op de reclame van Mulder wordt afwyzend
beschikt.
Aan de orde is nu een adres van de af
deel ng RijnsbuTg van de Algemeene Vereeni-
gir.g voor Bloembollencultuur, waarin den
Raad verzocht worut stappen te doen ter
vorkryging oener telepboon.
De Voorzitter de It den leden mede, wat
de wet hieromtrent voorschrijft. Hy wyst er
verder op, dat de t-lepboon in een bepaalde
behoefte zal voorzien, 't is een algemeen
belang; ook zullen de kosten daarvan niette
hoog worden.
De heer H. v. Egmond heeft bezwaren. Hy
zou willen, dat de meest belanghebbenden
aan de kosten bijdragen.
De Voorzitter is het niet met den heer
Van Egmond oens. 't Kuünen alleen "vrij
willige bydragen zyn, waaraan velen zich
zullen onttrekken; zulks loidt tot onrecht
vaardigheid. De Raad heeft het oog op de
algemeene belangen te houden.
Ook de hetren A. v. d. Eykel en H. Hoge-
woning zyn er sterk voor eeno telephoon te
verkrijgen. De sprekers wyzen er op hoe
dezo dagen de verzending van aardbeien naar
Engeland toenemende is; daarby wordt ook
eene vlugge verbinding gewaardeerd.
Na nog eenige bespreking wordt het voor
stel door den Voorzitter in stemming gebracht,
nadat deze aan den Raad verzocht heeft, niet
als eene vorige maal, bfl eventueel aannemen
van het voorstel, in eeno volgende vergadering
daarop terug te komen. Op één na zyn alle
leden voor 't verkrijgen eensr telepnoon,
zoodat by den Minister van W., H. en N.
een verzoek in dezen geest zal ingediend
worden.
By do ou volgende rondvraag kry'gt de
beer H Hogewoning het woord. Hy wyst er
op, dat het uitbaggeren van het gememte-
water niet naar behooren verricht wordt door
den aannemer. De wethouder A. v. d. Uitten-
togaerd zegt, dat er slechts ééne reclame
daarvan i? ingekomen. Er wordt besloten zelf
te peilen en alsdan den aannemer op ondiepe
plaatsen te wyzen.
De heer A. v. d. Eykel zou gaarne een
stuk weg van den Kruisweg naar de Galg
verbeterd zien. Burgemeester en Withs. ver
klaren echter, dat, hoewel het werk noodig
is, de gemeente-financiön zulks niet toelaten
voor dit jaar.
Hierna wordt de openbare vergadering ge
sloten en gaat men ovor tot eene vergadering
met gesloten deuren.
