N°. 8379.
A*. 1887.
Eene Kunstenaarsloopbaan.
Woensdag 145 3 Btiii.
Feuilleton.
ftee Qoarant wordt dagelijks, met uitzondering y
ran fan- en feestdagen, uitgegeven.
EENE SCHETS
PRIJS DEZER COURANT:
Voor Leidon per 3 maandenI.M.
Franco per post1.40.
Afzonderlijke Nommers0.05.
PRIJS DER ADVERTENTIEN
Yan 1—6 regels 1.05. Iedere regel meer 0.17^-
Orootere lettors naar plaatsruimte. "Voor het incas-
eeeren buiten de stad wordt 0.10 berekend.
2)
van
Mr. CLOVIS.
„"Wat .50 moeder aangaat, die neem ik voor myne
tekening/', had de deken verklaard en ton slotte hem
gezegd fiat hq in het vervolg tweemaal per week
in de kerk moest komen om les te krijgen in het
zingen van denselfden meester, die de meisjes in
het pensionaat leerde zingenhq had toen nog een
stuk vla en een tas koffie gekregen en was einde
lijk naar ons bunnen terugkeeren.
"V7y wenschten hem gelukwij vefalijdden ons met
'den jongen; wij deelden in sjjne vreugde.
Minder ingenomen met het ipian van meestee
"Novel en van den deken, betoonde zich de moeder
van Matthiou,
Neen, daar kon zij nu raiets'van begrijpen! "W-elk
nut, welk woordeel zon Matthieu van dat zingen
hebben. ïïeogstens zon hij 'lid van de erne Of
andere harmonie kunnen worSen en daar viel niks
bij te verdienen; de deken wilde haar jongen'look
niet opleiden om, ovenals Gékke Joisep, ais sped! e-
man op te kermissen te -staan, dat zon ze «niet
permitteeren, in der eeuwigheid niet dat zou ce
niet kunnen verantwoorden woor haar man zaliger
in den iScmel.
Maar, cis de heere-a dan oooveel compassie met
haar, ame weduwvrouw, 'hadden, waarom lieten zij
haar kind geen ambacht leeren Matthieu was nu
bijkans -elf jaren en het -zou haar zeer welkom
zijn, indien hij ook een eilkoio kahot (rol van vijftig
cents) ecu kunnen verdienen; niet, dat hst haar
te veel was om voor haar kind te werken <en te
zwoegen, o neen, dat moesten de heeren niet den
ken; integendeel, zij had het immer met liefde ge
daan en -zou het met evenveel liefde doen, maar
INGEZONDEN.
Mijnheer de Redacteur!
De verschrikkelijke ramp, welke onlangs de'Opéra
Comique te Parijs heeft getroffen, had mij reeds
vroeger het plan doen opvatten de aandacht .onzer
ingezetenen te vestigen op de inrichting van hot
hier ter st9de bestaand cemsdiegebouw. Ik meende
het best te handelen door aan dit voornemen ge
volg te geven op een tijdstip, waarop de deuren
van het gebouw wederom voor het publiek gespend
zouden worden, bij den aanvang der Leidscheiker-
mis namelyk.
Uw bestendige lezer D. de schrijver van het in
uw blad, dato 13 Juni, voorkomend ingezonden
stuk, heeft echter dit mijn voornamen geanticipeerd.
De heer D maakt zich schuldig aan een zwaar
vergrijphy beschuldigt en veroordeelt zonder onder
zoek; hy noemt „het onverantwoordelijk
der gel ij ken toestand als thans, te doen blij
ven bestaan", blijkbaar zonder dien toestand te
kennen.
Ware dit laatste toch het geval, hy zoude onge
twijfeld niet van oordeel zijn dat de veiligheid aldaar
zooveel te wenschen overlaat.
Achter de coulissen en in de verschillende ver
trekken der acteurs en actrises worden de strengste
maatregelen in acht genomen om brandgevaar te
voorkomen.
Mocht niettegenstaande dat, deze ramp het ge
bouw gedurende eene voorstelling treffen, dan kun
nen de tooneelspelers zich den boegang verschaffen
ze was zoo heel jong niet meer, niet sterk, afijn,
wat moest er van haar kind worden., indien zij eens
dood gingl
Wat zou het hem dan bat an, al kon hij nog
zoo mooi zingen? Niets, nietwaar! Met een am
bacht daarentegen was het geheel anders gesteld.
Matthieu was een vlytigev oppassende jongen, die
spoedig genoeg zou verd'.enen om zi»h zelf te kun
nen helpen; veel toch. had hij niet van noode:
by haar was hij ve\ijuld ook niet verwend. Dan
zoude hjj het nog var kunnen brengen, dan kon hij
misschien zelf eermiasl meester worden met ver
scheidene knechts.
Dat was vroivw Ramp's ideaal, dat was volgens
haar het grootst geluk, dat haar kind te beurt
kon vallen. ïn haar brein zag zij reeds Matthieu,
het hoa'fd versierd met den gloriekrans, zyne be
velen geven aan talrijke met kalk besmeerde lieden.
Het ambacht toch, dat zjj zich voor don geest
toovorde, was dat van metselaar; dat waren haar
man en haar vader geweest en dat was op dit
oogenblik nog haar broer. En als deze een enkel
.maal des Zondags met haar en haar kind wan
delde, dan toonde hy haar het groote huis van
den baron Do Tonckheere, het kasteel van den
grootcn fabrikant Waleins uit Luik en meer andere
gebouwen, waaraan haar vader en haar man ge
arbeid hadden, en dan was zij niet weinig grootsch
want, volgens haar denkbeeld, waren haar echtge
noot, haar vader en diens kameraden de kunste
naars dier trotsche, statige gebouwen; van aan
nemers, architecten enz., daar had zy niet het
minste begrip van.
Was het dan wonder, dat zy haar jongen ook
tot zulk oen kunstenaar gevormd wilde zion worden,
dat ijj verreweg de voorkeur schonk aan het mot
selaersambacht boven het beroep van zoo'n zanger,
als tij weieens op de kermis voor eene leelijk ge-
teek3nde plaat had zien staan?
Moester Novel en de deken hadden haar rustig
laten uitsprekengeen enkelo maal waren zy haar
in 'de rede gevallen, by ondervinding genoegzaam
hekend met het feit, dat de woordenvloed oener
vrecw uit de mindere klasse gelijk is aan eene
1 tot-den tuin van het naast het comediegebouw ge
legen hofje, dsor eene nooddeur, welke ter rechter
zijde van het tooneel zich bevindt.
D.ozelfde tufin, maar thans door eene andere deur,
moet in zoodanig geval dienen tot toevluchtsoord
van hon, die .gezeten zyta in de meest naby het
tooneel zEch bevindende baignoires ter rechterzijde
en evenzno van lion, die de op deze rechterzijde
voor-ote banken van het parterre innemen de linker
zijde vluchite hg oen eventueelen brand niot naar
den LoofduËtgang, maar veeleer naar de kleine gang,
waardoor de artisten en muzikanten gewoon zyn
het gehouw ±e isertateD, terwijl de op de achterste
banken van het parterre zittenden, zich kunnen
redden door de baignoires achter hen golegen,
waartoe zy slechte hebben te rukken aan de houten
deuren, die baignoires en parterre van elkander schei
den. Dat deze afscheidingen werkelijk deuren zijn, dat
zij zonder veel krachtsinspanning geopend kunnen
worden is eveneens een feit, dat den heer D. onbe
kend schijnt te zijn.
Wat den bezoekers der logos aangaat, ook dezen
kunnen zich volkomen veilig wanen. Eéne nooddeur,
naar het straks genoemd gangetje, ééne naar de
trap, welke toegang verleent naar de zyde, van
waar de bezoekers der engelenbak het gebouw bin
nentreden en ééne, welke naar den hoofduitgang leidt,
leveren genoeg waarborgen voor eene zekere redding.
Ten slotte zyn ook verschillende wegen ten dienste
van het over het algemeen niet zeer talrjjk publiek
op de engelenbak.
Voldoende maatregelen zyn dus in acht genomen
steeds voortrollende sneeuwlawine, welke zich door
niets in haar Yaart laat stuiten.
Toen zy tot rust gekomen was, toen zy niets
meer zeggen kon, al hare grieven en bezwaren te
berda had gebracht, toen trachtte haar de deken
aan te toonen, dat haar jongen door zyne stem-
toch nog wel iets meer kon worden dan straatjes
zanger. Vooreerst zou hjj als koorknaap des
Zondags in de kerk kunnen medezingen; vervolgens
zou hij later in de stad lessen kunnen geven aan
de kinderen van de ryke en deftige ingezetenen
en daarmede veel meer verdienen dan hem als
ambachtsman mogelijk zou zyn, en dan eindelijk
zonder dat zjj nu trotsch behoofde te worden, moest
zy toch ook bedenken dat haar kind in een geheel
anderen stand zou verkeeron.
Had zij in den beginne steeds het hoofd geschud,
had zjj steeds te kennen gegeven dat zjj niet met
den deken kon modegaan, dat zijne woorden haar
niet konden overtuigen, langzamerhand was dit
echter anders geworden. Eerst wa3 zij stil blijven/
zitten, immer voor zich heen turende, vervolgens
had zjj het hoofd opgeheven en beurtelings den
meester en den deken aangezien met een blik, die
van hevige aandoening getuigde.
Ze behoofde niet trotsch to zyn, had de deken
gezegd, maar toch was zjj het geworden; haar
kind, gekleed met eene zwarte jas evenals de no
taris, do ontvanger en do dokter en al do andere lui
van den rijkdom, haar jongen oen heer te zien zijn,
die by al die grooto heeren in huis kwam om daar
lessen te geven, die met hon zou spreken, misse1
wel over de straat wandelen, zoodat ieder- v
.een het
zien kon, dat had de arme, onontwikkrt ,„T
- - l -m0 vrouw,
de liefhebbende moeder overtuigd, ^e'
metselaarsbaantje by haar in he^
neen, zanger zou haar Jongen
niets anders dan zanger.
Met \reu0do, met nam zy tlians h6h
aanbod aan; ze rei ^tQ den deken de hand en drukte
die met "warm h0m dankende voor do zorg, voor
de welwillón „Q^jd haar kind betoond.
Uiterst verbaasd verlieten beiden, meestor Novel
en de d.eketi, het kleine kamertje. (Wordt vervolgd
Qï> alle mogelijke wijzen heeft de commissie van oiizeil
schouwburg getracht het gevaar by brand tot op
een minimum te reduceeren en ik houd my over
tuigd, Mynheer de Redacteur, dat zij hare pogingen
"by een onverhoopten brand op schitterende wijze
zoude bekroond zien - mits het meerendeel der
bezoekers met de inrichting van het gebouw be
kend ware.
Ongelukkigerwijze is dit niet het geval. Hoewel
de commissie telken jare een ieder in de gelegen
heid stelt, zelfs uitnoodigt, het gebouw nauwkeurig
te bezichtigen, zich in kennis te stellen met de
verschillende nooddeuren, mot de verscheidene
maatregelen tegen brandgevaar genomen, wordt
slechts zelden aan dit verzoek, aan deze uitnoo-
diging gehoor gegeven.
Vandaar ongetwijfeld de reden van het onge
motiveerde stuk van den lieer D., vandaar de
oorzaak dat-, niettegenstaande al deze voorzorgs
maatregelen, bjj een eventueelen brand misschien
velen zonden vallen als slachtoffers hunner onbe
kendheid met het terrein.
De commissie is natuurlijk niet in staat den
bezoekers te dwingen zich in kennis te stellen
me den toestand, met de inrichting van hot to
neelgebouw, maar wel kon zy als het ware hen
noodzaken dit ten minste te zien, te lezen door
jv. den platten grond van het gebouw met aangifte
dei nooddeuren en uitgangen op den rug van elk
affiche te doen drukken.
Voor de algemeene veiligheid zoudo dit zeer ge-
wenscht zijn. Mr. L H"°
