N°. 8227. Maandao 13 December. A0. 1886.
MIJNE DOCHTER CAROLINE.
F. YON BÜLOW.
feze dgourant wordt dagelijks, met uitzondering
van fon- en feestdagen, uitgegeven.
LEIDSCH jglgg D A&BL AD.
PRIJS DEZER COURANT:
Voor Leiden per 3 maanden1.10.
Franco per poet1-40.
Afzonderlijke No ra me re0.06.
VAN
Daarby zag het half door de kleederen bedekte
bleeke gelaat van Isidoor er werkelijk uit om er
medelijden mee te krijgen. In elke hand droeg hij
bovendien nog een kleinen kerstboom met bran
dende kaarsen, die hjj, uit vrees dat de vetdruppen
op de kleeren zouden vallen, met de meeste behoed
zaamheid recht hield.
De heele machinerie kwam slechts met de grootste
moeite eenige schreden de kamer binnen.
Zijne verschijning had op de familie Runkei eene
kolossale werking. Sprakeloos staarden zij hem
aan; alleen Mies sloeg de oogen neer.
De toespraak zou beginnen, maar er waren eenige
nadrukkelijke aansporingen van mij noodig, voor
dat Isidoor er den moed toe had. Toen begon hij
met zijne pieperige nog door de kleeren gedempte
stem, vol schroom:
„De jonge kleerenmaker
„Met name Isidoor
Hier hield hij op. Ik hielp hem op streek.
„Brengt zelfgemaakte kleeren
„Die voor u zijn bestemd."
In plaats vaD verder te spreken, begon hij
opnieuw
„De jonge kleerenmaker.
„Brengt zelfgemaakte kleeren.
„Met name Isidoor.
Opnieuw kon hij niet verder, opnieuw hielp ik
hem op streek en na eene verschrikkelijke pauze
begon hij nogmaals opnieuw
„De zelfgemaakte kleeren.
„Met name Isidoor.
„Brengt jonge kleerenmaker.
„Die voor u zijn bestemd.
Nogmaals hield hij op, nogmaals ving hp aan:
„De jonge kleerenmaker.
Alle verdere hulp scheen vruchtelooshierbij
kwam het immer bleeker wordende gezicht van
den acteur de verraderlijk in zjjne handen bevende
Kerstboompjes het oogenblik scheen mij gekomen
om handelend tusschenbeiden te komen.
Eerst bevrijdde ik hem van de hem de meeste
moeite makende boomen; daarop begon ik zijne
last af te laden en Isidoor de afzonderlijke stukken
een voor een in de hand te geven, met aanwijzing
om die aan de ontvangers te overhandigen.
Hij deed dit, altijd nog met het kruis op zijn
rug. Slechts met moeite bracht hij er uit:
„Hier mijnheer Runkei, hier juffrouw Runkei,
hier juffrouw Mies."
De ontroering was algemeen. Moeder Kathinka
schreide, Mies schreide en zelfs Mathes haalde
reeds zpn blauwen zakdoek voor den dag.
Runkei herstelde zich het eerst. Hjj stond erop
in zulke oogenblikken zijne waardigheid te bewaren.
Op zijne gewone, goedhartige wijze nam hp het
woord en zeide:
„Isidoor, gij hebt mp, Kathinka en mijne dochter -
zooals ge wel bemerken kunt, diep geroerd. Ik
zeg u zéér diep! En wp danken u, zooals het
behoort, allemaal voor uwe goedheid. Maar ik moet
u, mijnheer Zitterman, mpne gevoelens bloot leg
gen. Ik ben volstrekt niet tegen kleeren, zooals
gij misschien denken zoudt, want het kleed siert
den man en men kent er zijne menschen aan.
Bovendien houd ik het kleerenmaken ook voor een
goed vak, want al is de jas ook nog zoo mooi,
eens wordt zp afgedragen en dan moet er weer
eene nieuwe komen en zoo kunnen de verdiensten
niet uitblpven.
Maar er is nog wat anders. Het papier boven
uw hoofd treft mp eveneens diep, dieper dan gij
denken kunt.Ik zie dat gij u veranderd hebt,
en ofschoon ik anders niet voor veranderingen ben
en de naam nog lang den meester niet maakt, zoo
zie ik in dit geval toch dat gp de groote deugd
bezit om te weten, te kunnen en te willen!"
Mathes schudde hem daarop zoo krachtig de
hand dat ik voor de arme vingers van mijn oppasser
bang werdmoeder Kathinka deed hetzelfde, alleen
Mies durfde zelfs dit nog niet.
Het oogenblik scheen mp thans zeer gunstig
om een woordje voor mijn armen vriend in het
midden te brengen. In eene sierlijke rede aan het
Runkelsche echtpaar begon ik met het vijgenblad
in het paradjjs en eindigde met de eigengemaakte
kleeren van Isidoor Zitterman. Ik trok een paralel
tusschen schoenmaker en kleerenmaker, sprak van
schoenmakersliefde en kleerenmakersliefde, aan
welke laatste ik natuurlijk verre de voorkeur gaf,
en kwam zoo op de liefde van Isidoor en Mies.
De blikken der beide ouders ontmoetten elkander,
maar schenen zoo welwillend, dat ik er het beste
van durfde hopen.
Runkei stond nog eenmaal op, toen ik geëindigd
had en zeide:
„Mijnheer Raaf, gij hebt mooi gesproken, ik had
het niet beter kunnen doen. Ook gp hebt mp diep
getroffen en ik dank u daarvoor.
Ik ben zeer voor het trouwen en Paulus, toen
hp aan de Corinthiërs schreef: „Wie trouwt doet
goed, maar wie niet trouwt doet beter," wist er
niets van. Dat mag op zpne Corinthiërs van toe
passing geweest zpn, maar voor ons burgermen-
schen is het dat niet.
Ik heb, ronduit gezegd, eene zekere voorliefde
voor schoenmakers, dat is waarmaar ik laat mp
gaarne onderrichten. Ik ben nog niet te oud om te
leeren. Bovendien een vooroordeel benadeelt het
eindoordeel en daar moet de mensch op passen.
Mpne lieve oude is Isidoor goed gezind. Is het
niet zoo Kathientje? (Zp knikte door hare tranen
heen.) En ik ben hem ook goedgezind. Na uwe
schoone toespraak behoeven wp ook geen langen
tijd van beraad en Mathes zal geen spelbreker wezen.
Nu Mies, kom eens hier geeft elkander een
flinken zoen en dan is 't klaar tusschen jullie beiden 1"
En de twee jongelieden kusten elkaar alsof 't voor
't eerst was, dat zp het deden. De glazen werden
opnieuw gevuld. Ik bleef nog een poosje, toen
was mpne taak geëindigd en ik liet het viertal
alleen. Zjj hadden elkaar zeker genoeg te vertellen.
Het sneeuwde niet meer en een scherpe Noord-
Oostenwind had den hemel schoongeveegd. Ik moest
nog een oogenblik naar buiten, in huis werd het
mp te benauwd. De nachtwacht had reeds zpne
eerste ronde gedaan. Het was tien uur. Eene hei
lige stilte lag over het stadje uitgespreid. De straten
waren als uitgestorven en door de dicht bevrozen
vensterruiten zag men geen enkel licht meer.
Daarentegen had de hemel zpne lichtjes aange
stoken duizenden sterren wierpen hun licht op de
sneeuw en schitterden in ongekende pracht. De
sneeuw kraakte onder den voet het was bitter
koud geworden.
Onwillekeurig richtten zich mpne schreden naar
de Heerenstraat. Het huis van den overste lag
evenals de anderen in diepe rust. Ik stond lang
in de schaduw van eene oude pomp en keek naar
boven. Hoe zou daar het kerstfeest gevierd zpn?
Had zp het bericht ontvangen, en was deze dag
PRIJS DER ADVERTENTEEN:
Van 16 regels 1.05. Iedere regel meer 0.171.
Grootere letters naar plaatsruimte. Voor het incas-
seeren buiten de etad wordt 0.10 berekend.
ook haar zoodoende nog tot een feestdag geworden.
Een zware hinderpaal was, als niet alle hoop mij
bedroog, uit den weg geruimd; maar wat zou er
nu verder gebeuren? Nam ik ook het allergunstigste
geval aan, wilde Caroline zooals ik wilde, dan stond
de vader onze plannen toch nog in den weg, daar
hij zeker nooit zpne toestemming tot een huwelijk
met een niet-adellpken geven zou.
Ik keerde, plotseling mpne gedachten afbrekende,
naar huis terug. Deze kerstavond althans moest
vol hoop en vreugde voorbij gaan en mocht door
geen twijfel vergald worden.
XII.
De eerste Kerstdag ging voorbij en ook de tweede.
De eenige afwisseling, welke mp geboden werd,
bestond in eene preek, die ik met het regiment
moest aanhooren. Zp paste weinig bp mpne stem
ming, nog minder bp het kindergejuich op de plei
nen en in de straten. Even krachtig als de tonen
van trom en trompet weerklonken, even krachtig
donderde de predikant van zpn kansel los op het
zondige Grafenwalde, een tweede Sodom, zooals hij
zich uitdrukte.
Hoe die onnoozele, arme burgers deze vergelijking
verdiend hadden, is mp tot heden een raadsel ge
bleven. Yolgens zpn oordeel verdienden wij allen,
zooals wp daar zaten, de hel en ik vroeg mp zelf
af of het eigen schuldbesef of gevoel van eigen
reinheid was dat den redenaar tot zulk eene preek
bewoog.
Den eersten Kerstdag zag ik wel onder de hoede
van mejuffrouw Neveling de drie gratiën in de
kerk, maar Carolina ontbrak, eveneens de overste,
die zelfs de wachtparade, eene zpner lievelingsuit
spanningen, liet afcommandeeren.
De uren hingen als klissen aan elkaar. Niets
pijnigender dan onzekerheidliever de besliste zeker
heid, ook al is zp nog zoo hard, dan dat eeuwige
zweven tusschen hoop en vrees.
Op dezen voor mij zooveel beteekenenden 30sten
December was het uur voor den maaltpd door mpne
huisgenooten vroeger dan gewoonlijk gesteld.
Een zacht dooiweder had de sneeuw uitstekend
geschikt voor eene sledevaart gemaakt en begun
stigde het reeds lang opgevatte plan der officieren,
om eene groote sledevaart met de dames te ma
ken. Ik had aan de officierentafel dit plan in alle
variaties hooren bespreken en was er op voorbe
reid, dat men ook mp, of anders mpne mooie
narrenslede zonder mp zou uitnoodigen. Het ge
beurde echter niet.
't Spreekt van zelf, dat het alleen hunne vrees
was, dat het flinke span van den vrijwilliger hun
den loef zou afsteken. Het speet mp echter vol
strekt niet, dat ik overgeslagen werd. Ik had natuur
lijk eene dame moeten uitnoodigen en daar dit van
mijne zijde slechts Caroline zpn kon en ik daaraan
toch niet denken mocht, had ik volstrekt geen
reden om verdrietig te zpn over deze veronacht
zaming.
Het programma voor den tocht was aldus:
Om twaalf uren algemeene optocht. Na aankomst
bjj den houtvester (zpne woning lag diep in het
bosch) gezamenlijk koffie drinkendaarna een dansje,
zooals het gaan wilde en als de schemering inviel,
terugtocht naar de stad.
Den derden Kerstdag waren wij ten deele nog vrij
van dienst en voor den namiddag opende zich mij
het vooruitzicht weer alleen met mpne gedachten
te zijn.
(Wordt vervolgd.)
