DE INE-METJ.
N". 7811. Vrijdag 7 Augustus. A°. 1885.
FEUILLETON.
Deze Courant wordt dagelijks, met uitsondering
van Zon- en Feestdagen, uitgegeven.
PRIJS DEZER COURANT:
Voor Leiden per 3 maanden1.10.
Franco per post1.40.
Afzonderlijke Nommers0.05.
2)
BETUWSCHE VERTELLING VAN J. J. CREMER.
Vervolg.)
„Ik wou oe spreken, Dissel," hernam Deine, „ken
ie me niet.1 'k Zie Deine Woesting van 't
Uiversnest."
„'t Uiversnest!" herhaalde de slaapdronkene,
zonder op te zien, „'t Uiversnest! 't is me krek
allins, loa'k moar sloapen."
„Nee," herhaalde Deine, terwijl zij den man ster
ker schudde, „ge mot wakker blieven; of kan 't ou
dan niet schelen, woar oe junkske, woar Paulke bleef,
die giesteren is weggeloopen
„Paul?" zeide de man terwijl hij zijn oogen tot
de vraagster ophief, en hernam eenige oogenbükken
daarna, terwijl hij Deine lodderig aanzag: „Is ie d'r
weèr, de jong
't Ilad Deine Woesting meer moeite gekost dan
men oogenschijnlijk zou gezegd hebben, om Dissel's
woning binnen te gaanhij toch was 't gewêst die,
as knecht op 't Uiversnest, hoar, veur 'n goeije
twintig joaren gevroagd had, moar, krek as Hannes
'n joar eerder, en Evert 'n moand of wat loater,
met „nee" was afgezakt. Teunis zij wist het
had noaderhand arg en veul kwoads van heur afge
geven dat ze knieperig en gierig en kwezelig en
nog zoo veul meer wasdat ze hum erst had oan-
gelokt, moar, as 't op trouwen zou, uut angst veur
de schijven, had afgeschêpt. Ja, ze had er tegen op
gezien, de zestigjarige die ook al vernam, dat
Dissel haar de ouwe tooverkol noemde, om den
man weder te vinden die sints dien tijd, toen
't ook al niet heel pluus met de kloare was zien
kracht en zien macht had vergooid. Ze had er tegen
op gezien om hum 'n gunst in zien belang af te
vroagen; moar nou.... nou ze d'ellende zoo groot
zagnou ze alles vond nog arger as ze van 't
junkske verstoan had: nou had ze geen opzien of
roarigheid meer, maar gaf door krachtige woorden
te verstaan, hoe Paul in haar huis kwam, en be
sloot met het voorstel: om den jongen aan hare
zorg af te staanden eenig overgeblevene van een
zestal dat God geschonken, doch waarvan Hij er vijf
had terug genomen.
Nadat in vroegere jaren de speculatie op de eige
naresse van 't Uiversnest was mislukt, trok Teu
nis Dissel, de knecht, naar een naburig dorp.
't Ging met hem eenige jaren van den eenen boer
op den ander. Nu eens om deze, dan om gene voor
Teunis weinig vleijende reden, kon bij immer weèr
elders zijne diensten aanbieden, tot dat hij ten laatste,
na als vaste arbeider op 't huus van C. in zijn oude
woonplaats te zijn aangenomen, eene vrouw nam,
die er heerlijk in slaagde om den man op 't rechte
spoor te houden, 't Scheen evenwel alsof er op dien
echt geen zegen mocht rusten, want, vief kleintjes
woaren weggehoald védr dat ze 't loopen kosten, en
zeuven joaren noa de trouw, had moeder Geurtje 't
leven van Paul met het heure betoald.
Teunis had verechtig van Geurtje gehouwen. Geurtje
was 'n knap wief gewêst en had, met uut schoon-
moaken en wassen goan, nog al oarig wat bij ge-
brocht, Teunis had 'n heel ander leven gehad, en as
ie 't noagoeng, dan was ie 'n mins gewêst, en
misschien de knapste errebijer die 'r in 't derp liep,
al was ie dan ook geen boer op 't Uiversnest.
In de kroam van Paul had Geurtje den lesten oajem
uutgebloazen, en Teunis had gegreind, krimmeneel
had ie oangegoan en op 't kleine junkske gevluukt,
krek of die 't helpen kos dat zien moeder dood was.
Helaas! na Geurtje's dood was Teunis tot zijn
oude natuur wedergekeerd. Niet bestand om zonder
die leidsvrouw op den nieuw gekozen weg voort te
gaan, sloeg hij aan 't twisten met God, en beschouwde
den kleinen Paul niet als een geschenk van Hem, om de
smart over haar die hem ontnomen werd te lenigen,
maar wel als een voorwerp, dat hem zijn geluk had ont
roofd, en dat ie dus met lêje oogen most oanzien.
Arme Paul! geen moeder hebben, afhankelijk zijn
van de menschlievendheid eener vreemde, of „ge
schopt en getrampt" worden door een vader, die
vol bitterheid de nagedachtenis zijner ontslapene
vrouw schendt, en, haar en zijn kind vergetend, in
weinige dagen weder afbreekt wat hij met haar op
bouwde; die zich zeiven voor den arbeid onbruik
baar, en, als dienaar van dezen weggezonden, zich
verder tot een dienaar neen, een slaaf van den dui
vel heeft gemaakt, van den duivel, die men drank
noemt. Arme Paul, uw lot was niet benijdenswaard!
Nog geen uur nadat Deine Woesting den man zoo
rampzalig had wedergevonden, die haar vroeger om
het Uiversnest en hare hand vroeg, zat zij weder
op haar kerreke en reed over den bevrozen sneeuw
weg huiswaarts.
Dissel was tevreden gesteld. Wel had de man, die
maar ten deele zijn roes had uitgeslapen, bittere
woorden toegevoegd aan de goede vrouw die zijn
kind naar lichaam en ziel wilde redden, en die ook
tot hem woorden van opwekking en liefde sprak,
maar toch, die voorname zaak waarom Deine kwam,
had hij toegestemd, 't Was Dissel krek 't zelfde; of
wel, 't was hem béter dat de jong wegbleef; 't
was 'n sjenkert die 'n onnutte opêter was, en, of
schoon Teunis dit alles niet zeide hij gaf toe dat de
jong weg zou blieven as Deine toesloeg, dat ie joarliks
zóóveul zou hebben, umdat de jong al gaauw in den ta
bak of op 't hooiland oan 't verdienen kos kommen.
Paul's aanleg bij zijn goeden aard, dat erfdeel
eener vroeg ontslapene moeder, gaven aan Deine-
Meu de meeste voldoening van haar menschlievend
bedrijf. Ze had Geurtje gekend, Geurtje, die wel is
mik was kommen éten, as heur voader de pacht van
zien erfke brocht. Ze had Geurtje gekend as 'n goeije
dern, en loater, toen ze heurde dat ze met Teunis
getrouwd was, toen had ze de dern bekloagd, um
dat Teunis de rechte niet was. Ze had verwonderd
gestoan dat alles zoo goed gong, moar meêlijen ge
had toen ze loater heurde dat 't ielkreis met de
kienders mis was. 't Gemoed was heur vol gescho
ten toen de knappe huusvrouw, die de boel zoo krek
bij mekoar had gehouwen en Teunis tot 'n werk-
zoam mins had gemoakt, was afgesturven. Ze had
weemoed gehad, ook um de kleine noabliever, en
toen ze, nog geen half jaar geleden, van Dissel de
zuuplap heurde spreken en dat de kleine Paul
goande weg de schavuut van 't derp most worden,
toen had ze al gedocht, of ze um Geurtje's wille d'r
ook wat oan doen kos, tot dat Gods bestiering heur
den toetreê had aan de hand gedoan.
Ja waarlijk, de meeste voldoening vond Deine voor
het goede dat zij aan Geurtje's kind bewees, 't Was
'n oardig jungske die kleine Paul; de kleine streken,
die in den aanvang ontdekt, met verstand werden
bestreden, verlieten hem weldra geheel, en 't boompje,
nog teeder, met zachtheid gebogen, verhief weldra
van alle bochten bevrijd, zijn kruin, tot vreugde van
haar die het kweekte.
't Schoolgaan, waarvoor het verwaarloosde kind
een afschrik was ingeboezemd, veranderde weldra in
een blij genietenwant, er henen gelokt door het
aardige denkbeeld om Anneke te geleiden en som
wijlen te dragen, was ook het verblijf in die school
hem danig meêgevallen, en, daar Paul toch ook wou
weten wat Anneke kon, zoo leerde hij met lust, en
was zelfs spoedig zóó ver, dat ie Anneke de boas
wier. 't Was aardig om die twee kleinen te zamen
waar te nemen. Onafscheidelijk waren zij den gan-
schen dag bijéén. Stond Anneke aan Deine's zijde
om naar een vertelling van Roodkepje of Blaauw-
PRIJS DER ADYERTENT1EN:
Y»n 1—6 regels ƒ1.05. Iedere regel meer 0.171.
Grootere letters naar plaatsruimte. Veor het mcassee-
ren buiten de stad wordt 0.10 berekend.
board te luusteren, dan stond de zwarte krullekop
noast of achter het dernje, met hódr henje in't ziene,
of wel met zien erm um Anneke's köpke.
Liep Paul noar de dêl toe um de roodbonte 'n
wiske hooi méér te geven dan de andere beesten,
umdat de roodbonte zukke mooije horns had, dan
kwam Anneke ook al oanloopen en streek de rood
bonte as ie vrat, met 'r henje over zien kop, went,
Paul vond dat die bonte 't mooiste was, en d o a r u m
vond ze 't ook. Had Paul iets misdaan, waarover
Deine-Meu met recht ontevreden was, en kreeg ie dan
's mergens geen kees of botter op de stoet, dan keek
Anneke nog veul beduuster en benaauwder as Paul
eiges, en, striek en zet was 't dan, dat ze in 'tnoar
school goan 'n stuk van heur botteram, dat
ze stillekes bewoarde, aan 't jungske gaf. Was An
neke soms wat arg wild gewêst went wild kon
ze doanig wezen en had ze dan heur jekske of
rökske gescheurd, dat ze van Deine-Meu roazes kreeg,
dan wist Paul 't altied uut te leggen, dat hie 't
gedoan had en Anneke 't niet helpen kos, went,
Anneke was zoo'n oarig dernje, en as Anneke greinde
dan wier Paul zoo roar en zoo triestigveul liever
goeng ie zonder éten noar bed, as dat Anneke één
troan zou loaten.
En Deine-Meu Wat ook de dorpelingen van
de ouwe vriester mochten afgeven, dat ze zoo stroef,
en zoo strak, en zoo knieperig was, gelukkig zij
hoorde het niet, en al had ze 't gehoord, het zou
haar weinig gedeerd hebben, want, zij had in die
kinderen hervonden wat ze met Miechel, die in Rus
land bleef, en met al die bloedverwanten, waar ze
zooveel van gehouden had, verloor: ze had liefde
terug gevonden. Ja liefde, want Deine-Meu hield van
Anneke en Paul, alsof het kinderen van Miechel en
haar geweest waren, en wederkeerig hadden eigen
kinderen zich niet sterker aan de goede vrouw kun
nen hechten dan Anneke en Paul het deden.
Ja, keek ze nog dukkels zwart en duuster as ze
't spinnewiel liet snorren, en aan alles en alles dacht
wat haar in 't leven weêrvoer, de bouwknecht kon
niet zoo als vroeger volhouden, dat hij Deine nooit
zag lachenniet zelden toch tooverde het eenvoudig
en onschuldig gesnap der kinderen de goede vrouw
een glimlach op 't gelaat, en, als Paul soms op de
deel aan Anneke wees, hoe ze köpke most keukelen,
en 't dernje dan erst niet dorst, moar 't eindelik
woagde, en, op zied af in 't hooi viel, dan zei ze
wel, dat Anneke wiezer most wêzen en geen jon
gensspullen doen, moar dan lachte ze tochl verrech-
tig ze lachte, en dan lachte Geurt en Paul en An
neke ook, en dan begosten de koeijen ook krek te
bulken of ze lachten, en de hond te springen en te
blaffen, en de kalkoenen die op 't arf liepen te lachen
dat ze schoaterden, en dan was 'r 'n vrolikheid op
't Uiversnest, zoo as'r sinds joaren niet gewêst was.
Dan lachte Deine-Meu en had schik, en werd dank
baar dat ze op haar leeftijd nog vreugde aan die
kleinen mocht beleven, dankbaar! dat ze in Anneke-
nicht zoo'n oardig dernje, en dat zij Paul, het ver
waarloosde, maar nog niet verdorven kind, had mo
gen redden uit de strikken van zonde en ellende die
hem omringden, waarom Geurtje van uit den hoo-
gen hemel dankbaar op haar zou nederzien. Ja, het
leven verkreeg opnieuw waarde voor haar, die wel
eens had gezucht om inwoning daar boven de wol
ken; die omgang met kinderen schonk haar allengs
een kinderlijke tevredenheid, en, toen Deine eens op
een zomeravond het koe-touw met twee einden aan
den tak van den dikken eik liet binden, en 'r 'n
plenkske tusschen liet sloan, en Paul doar op goeng
zitten, en Anneke noast zich zette, en heur vast
hieuw, umdat ie doods bang was dat Anneke vallen
zou, toen was 't Deine-Meu eiges die den bungel
[schommel] oan 't bungelen miek, en 'n gezicht zette
zóó tevrêjen, asof ze nog in den tied was, toen
Miechel hoar bungelde. Wordt vervolgd
LEIDSCH ÜSSS DAGBLAD.
