BUITENLAND.
Spar\je.
De postbode van Doorn op Drieber
gen is uit zijne betrekking ontslagen, omdat hij
zich bij de uitoefening zijner betrekking in eene
herberg had bevonden, en zijn tasch met brieven,
benevens een postpakket aan anderen in bewaring
had gegeven.
Blijkens de Parijsche bladen heeft op
den paardenspoorweg van de Place du Tróne naar
Montreuil-sous-Boi8 een groot ongeluk plaats gehad.
Bij den overgang op den ceintuur-spoorweg aan
de rue d'Avron kwam een zeer lange goederen
trein van Vincennes opweg naar Charonne. De
wachter hief de vlag omhoog, het rijtuig stond
een oogenblik stil en de trein ging voort, maar
de wachter had niet bemerkt dat een passagiers-
trein, door den goederentrein onzichtbaar, in te
genovergestelde richting aankwam en snel naderde.
De koetsier van den tram liet, om zich te red
den, de teugals los en sprong er af. Op dat oogen
blik ontmoette de locomotief den tramwagen. Een
vreeselijke schok volgde; het rijtuig, niet bijtijds
uit den weg kunnende komen, werd eenige meters
ver door de locomotief weggeslingerd en verbrij
zeld, terwijl de paarden het op een loopen zetten.
De koetsier viel op den grond en was onmiddellijk
doodden wachter werden de beenen boven de knie
doorgesneden hij stierf in bet hospitaaleen hoofd
commies bij het departement van financiën, die op
de impériale zat, werd onthoofdbij laat eene vrouw
en zes kinderen na. Een jongen en eene oude dame
werden licht aan het hoofd gewond, eene pianiste
viel in flauwte, eene jonge vrouw was er bijtijds
afgesprongen. Het ongeluk schijnt veroorzaakt door
den ongelukkigen wegwachter, die, om den koetsier
een dienst te bewijzen, zich gehaast had de bar
rière weder te openen, niet denkende dat er een
trein op dan tweeden weg kon aankomen.
De „Golos" deelt mede, dat den lüden
dezer aan den extra-trein, welke de paarden en de
equipages van het Russisch keizerlijk hof, alsmede
de daartoe behoorende beambten en bedienden, van
het oorlogstooneel naar St.-Petersburg zou brengen,
bij het station Lyschitzy, op de Brest-Grajewo-linie,
een ongeluk is overkomen. Gemelde trein is na
melijk in botsing met een goederentrein gekomen,
en wel zoo hevig, dat de beide locomotieven stuk
geslagen en 17 waggons vernield werden. Van
het personeel werd niemand gedood. Allen bekwa
men echter min of meer ernstige verwondingen.
Reeds zijn vijf pikeurs aan hunne wonden over
leden. Ook vele paarden kwamen daarbij om.
Vier houthakkers, onder leiding van
zekeren Johann Lechner, die sedert geruimen tijd
in het zoogenaamde Scbreinbachwald, 4 uren van
St.-Wolfgang (in Oostenrijk) aan het werk waren,
hebben den 30sten December j.l., toen een ver
schrikkelijke sneeuwstorm woedde, een nacht beleefd,
welke hun niet licht uit het geheugen zal gaan.
Tusschen 11 en 12 uren werd de woning, waar
zij te bed lagen, door een sneeuwlawine aangegrepen
en weggerukt. Ziehier wat Jobann Lechner over
het ongeval in de „N. fr. Pr." van Weenen ver
haalt: „Ik bleef ondanks de op mij drukkende
sneeuwmassa bij mijn verstand en begreep, dat
een sneeuwlawine over onze planken woning ging,
ze vernielde en wegvaagde. Plotseling bespeurde ik
aan het gekraak der balkeu dat wij ergens tegen
stieten en daardoor tot stilstaan moesten gebracht
zijn. Tegelijkertijd werd het drukken der sneeuw
massa op mij voortdurend erger. Nadat ik had
bevonden, dat de op mij liggende sneeuwlagen
zich niet meer bewogen, begon ik te woelen en
kreeg daardoor eenige vrije ruimte, en wat meer
is, lucht. Thans kon ik den vreeselijken toestand
waarin wij gebracht waren, overzien. Van onze
woning was niets meer te bespeuren, en van mijne
arme kameraden natuurlijk nog veel mindergeen
gekerm, niet het minste gerucht verried van hen
eenig spoor. Desniettemin vermande ik mij, begon
opnieuw te woelen en ontdekte eindelijk een zij
wand van ons verblijf. Daaronder groef ik eene
holte en ontdekte eindelijk een mijner kameraden.
Ik sleepte hem naar de open ruimte. Vervolgens
keerde ik terug en begon opnieuw te zoeken, met
dat gevolg dat ik een tweeden kameraad steunend
en klagend onder balken en sneeuw beklemd vond.
Toen ik ook dezen naar de vrije ruimte had ge
bracht, zocht ik naar den laatste. Ook hem vond
ik, maar hij was tusse.hen neergestorte balken zoo
beklemd geraakt, dat ik hem zonder hulp niet
kon losmaken en hem alleen lucht kon verschaffen,
door zijn hoofd vrij te maken. Ik moest dus besluiten
met mijne twee geredde kameraden naar de naast-
bijgelegen houten hut te gaan, welke des zomers
binnen een uur kan bereikt worden. Dat vereischte
een ontzaglijken arbeid. Alle drie hadden wij niet
meer aan het lijf dan hemd en broek, de sneeuw
was 5 a 6 voet hoog, er woei een ijzige koude en
de nacht was pikdonker. Zoo begonnen wij onze
treurige wandeling. Na 3 uren worstelens kwamen
wij eindelijk bij de hnt aan. De laatste kameraad
kon eerst te 6 uren uit zijn ontzettenden toestand
verlost worden. De ongelukkige had over zijn ge-
heele lichaam ernstige kneuzingen bekomen, ter
wijl zijn linkervoet en een zijner schouderbladen
gebroken waren.1'
Blondin, die op de slappe koord over
de Niagara danste, geblinddoekt zijne vrouw op
een kruiwagen van den eenen toren van Weenen
naar den anderen rolde, en pannekoeken bakte
tweehonderd voet boven de hoofden zijner toe
schouwers, doet weer zijne rondreis door Europa,
altijd, zooals men weet, gevolgd door den Engelsch-
man, die gezworen heeft hem te zien vallen.
Het volgende verhaalt men, dat hem te Chicago
zou zijn overkomen. Op een morgen ontving hij
een bezoek van een net gekleed heer, die op des
dansers rug over de koord wenschte gedragen te
worden, zooals een ander „gentleman" dat den
vorigen dag had gedaan. Men bepaalde den prijs,
de coüditiën werden aangenomen, en des namid
dags te drie uren, het uur van de voorstelling,
zouden beiden present zijn. Op het afgesproken
oogenblik komt de „gentleman" aan, groet Blondin
en zet zich op zijn rug. De kunstenmaker begeeft
zich op weg. Hij had nog geen twintig meters af
gelegd, toen hij zijn metgezel in een schel gelach
hoorde uitbarsten. „Wat is er?" vroeg hij. „Ge
moet niet zoo schudden." „Ik denk aan iets heel
grappigs, aan het figuur dat wij over een halve
minuut zullen maken, als we samen op de koppen
van die verzamelde menigte terechtkomen," was
het antwoord. „Wees gerust," zeide Blondin en
ook hij lachte„wezullen niet vallen." „We zul
len zeerzeker vallen, want ik heb besloten op
die wijs een eind aan mijn leven te maken. Kijk
maarTerzelfder tijd begon de waanzinnige
wanhopig heen en weer te draaien op den rug
van den acrobaat. Blondin was zoowat halverwege
zijn tocht gekomen, daar waar de koord het minst
gespannen is. Het angstzweet brak hem uiteen
oogenblik gevoelde hij als den voorsmaak van den
dood. Maar zijne tegenwoordigheid van geest ver
liet hem niet. Hij wierp den balanceerstok weg,
greep vastberaden den razende bij de beenen om
hem zooveel mogelijk onbeweeglijk te houden, en
trad vooruit. Deze wandeling door de lucht, ver
boven de hoofden der menigte, duurde twee vree
selijke minuten. Blondin, al zijne spier- en wils
kracht samenvattende, liep rechtuit en bijna on
beweeglijk, terwijl de ander hem met de vuisten
op het hoofd beukte. Geen enkel oogenblik had
hij het denkbeeld hem los te laten. Hij zou er
trouwens zijn evenwicht bij verloren hebben. Ein
delijk kwam hij op de stellage aan, en het eerste
wat hij deed was zijn reisgezel een zoo gped be
doelden oorveeg te geven, dat men hem bezwijmd
naar beneden droeg.
Zaterdag-avond deed zich het vol-
gende ongeval voor, dat groote gevolgen zou kun
nen gehad hebben, op den trein van Marseille
naar Lyon, ter hoogte van Vaugris. Een vijfjarig
kind leunde tegen het portier van den waggon,
waar het zich met zijne moeder bevond, toen eens
klaps het portier openging en het kind op den weg
neerstortte. De moeder, zonder het gevaar te be
rekenen, sprong insgelijks uit den waggon haar
kind achterna. Te Vienne aangekomen, gaven de
ontstelde reizigers dadelijk aan den stationschef
keunis van het voorval, die aanstonds last gaf op
sporingen te doen. Deze hoorde ook weldra, dat
moeder en kind zich in een naburige boerenwo
ning bevonden, en dat de moeder ongeveer een
uur bewusteloos op den weg was blijven liggen,
maar tot het bewustzijn werd teruggeroepen door
de stem en kussen van haar kind, dat slechts licht
gekwetst was. Zij zelve echter had zware wonden
aan het hoofd en aan de borst ontvangen, en het
was met groote moeite dat zij de pachthoeve kon
bereiken.
Den 2den Januari, des morgens te
kwart voor tienen, had er op omstreeks mijl
afstands van Negaunee (Michigan) een schrik
kelijk onheil plaats, waardoor zeven personen hun
leven verloren en andere lichte verwondingen be
kwamen. De Lake Shore Nitro-Glycerine compagnie
maakte toebereidselen ter vervoering per spoor
van een waggon-vracht nitro-glycerine naar de
Republican Mine. Terwijl men bezig was met het
ontladen, ontplofte, zonder dat men weet waar
door, de geheele lading van 4800 pond nitro
glycerine met een geweldigen slag. De spoorwag-
gon, de locomotief en alles binnen 500 voet af
stands werden geheel verbrijzeld. De schok deed
bijna al de spiegelruiten in de winkels te Negaunee
springen, en in geen enkel woonhuis was er eene
glasruit heel gebleven. Drie der omgekomenen
werden geheel verscheurd. Hun overschot lag in
alle richtingen verspreid en moest bij kleine stukjes
opgeraapt worden. Een ander bericht meldt, dat
de locomotief 50 voet hoog weggeworpen werd.
Frankrij k.
In de Morgue te Parijs is, onder de leiding van
den hoogleeraar Brouardel, een practische cursus
van medicina forensis geopend. Tot dusver schij
nen de studenten voor dit vak meest tot het be-
studeeren van boeken beperkt te zijn geweest.
Eene nieuwe spoorweglijn is ingewijd tus
schen Perpignan en Barcelona, welke heden voor
het algemeen verkeer is opengesteld. De grenstun-
nel, is 800 meters lang.
De Kamer heeft gisteren het ontwerp tot
kwijtschelding der straffen, opgelegd wegens pers
delicten van 16 Mei tot 13 December, aangenomen.
Rouher en Dufaure voerden het woord. Alle
amendementen werden verworpen.
De gisteren gehouden herstemming voor
een on afzetbaar lid van den Senaat heeft geen
resultaat opgeleverd. De volstrekte meerderheid
was 136 stemmende hertog üecazes verkreeg
128, de heer Lefranc 129 stemmen. De derde
stemming is over veertien dagen bepaald.
Woensdag-ochtend vroeg werd de bevolking der
hoofdstad gewekt door de militaire muziek, welke
in alle straten weerklonk, en alras was eene on
telbare menigte op de been. Tegen elf uren kon
digden het bulderen van het geschut en he.t geklep
der klokken aan, dat zich de huwelijksstoet in
beweging zette. De koning en zijne zuster, de
prinses van Asturië, waren in een met acht paarden
bespannen rijtuig gezeten en don Erans van Assise
in een dergelijk rijtuig. Elf met zes paarden be
spannen rijtuigen bevatten het gevolg van den
koning en zijn vader, gevolgd door acht rijtuigen
met de grandes van Spanje. Ongeveer terzelfder
tijd verliet de koninklijke bruid, eveneens in een
met acht paarden bespannen rijtuig, het spoorweg
station van Atocha, vergezeld van 's konings groot
moeder, koningin Christina. Zij werden gevolgd
door vier rijtuigen met de leden van het huis van
Montpensier, den graaf en de gravin van Parijs
en acht rijtuigen met de echtgenooten der grandes
van Spanje. De kerk van Atocha, in welke de plechtig
heid zou plaats hebben, was zeer rijk versierd met rood
fluweel, waarop de wapens van Spanje gestikt waren,
behangen en met kostbare tapijten belegd. Ter linker
zijde van het altaar stonden de leden van het
corps-diplomatique en de grandes van Spanje; ter
rechterzijde waren de koning en de koningin ge
zeten in fauteuils van wit met goud geborduurd
satijn; tegenover het koninklijk gezin, de waar
digheidsbekleders van het hof en de buitenge
wone afgezanten der vreemde mogendheden. De
koning was in groot uniform van kapitein-generaal.
De jonge koningin, rijzig, schoon en bevallig, droeg
een wit satijnen, met kant versierd kleed en een
hoofdwrong van ongemeen groote paarlen. Koningin
Christina was mede in het wit met goud en even
zoo de infantes, die zich echter met natuurlijke
bloemen hadden getooid. De dienst geschiedde
door den aartsbisschop van Sevilla. Na zijne toe
spraak stond koningin Mercedes op en het altaar
langs gaande, wierp zij zich in de armen harer ouders,
welk aandoenlijk tooneel de aanwezigen, volgens
den berichtgever, zeer getroffen heeft.
Na de plechtigheid verlieten de genoodigden de
kerk, om den koning ten paleize op te wachten.
De opgewondenheid in de straten, waar zich de
