«V. 3498.
Vrijdag
A°. 1871.
7 Juli.
id i -19 a ?Oii lab i
i ist
dbt
PRIJ8 DEZER COURANT.
Voor Leiden per 3 maandenƒ3.00.
Franco per post.a 3.85
Afzonderlijke Nommersj.0.05.
I uteris nrt; i»
Deze Courant wordt dagelijks, met uitzondering van
Zen- en Feestdagen, uitgegeven.
ipi v sla ebnnb i iiioc noob 1 hiPl
P|MJS dkh advkrtkntikn.
Voor iederen rogol0.15.
Grootore letter, tuur de plaatsruimte die tij beslaan
Wat moeten wij toer Frankrijk weuschen?
vii.
Om het nut eener dubbele vertegenwoordiging
aan te toonen neemt de heer Laboulaye in be.
schouwing een. oordeel van den beroemden boog-
fperaar en staatsman Rossi in zijn Coun de droit
eonttitutionnel. Rossi geeft daar voor de wensche-
dijkheid van het twee-kamer systeem twee redenen
op; sommigeD, zegt hij, verlangen het nit een
sociaal, anderen uiteen politiek beginsel. Het eerste
berust op de meening, dat er overal eene demo
cratie, en eene aristocratie bestaat; wilt gij nu
inderdaad het volk vertegenwoordigen, geef dan
aan deze beide klassen hunne plaats. Daardoor
zal eene soort van transactie tot stand komen
de eerste kamer zal voorstaan het conservatieve
traditioneele beginsel, de tweede ten strijde trek
ken voor nieuwe belangen, vooruitgang, jeugd
en leven. m. I
Deze reden vindt Lajjoulaye onvoldoende., Er
mag in Engeland en andere landen zulk eene
bepaalde aristocratie bestaan, in Amerika en ook
in Frankrijk bestaat zij niet in zulk eene mate
en op zulk een vasten grondslag, dat zij als een
afzonderlijk element in de .huishouding van den
staat moet beschouwd worden, Bovendien heeft
men slechts de lijsten van de afgevaardigden in
de wetgevend? lichamen „in handen te,nemen
qm te zien dat„,de aristocratie én van geboorte,
én van bet verstand, van het geld. hunne plaat
sen in de vertegenwoordiging altijd ruimschoots
iunamen. Het systeem van evenwicht, dat Rossi
aangeeft, is ook pjet houdbaar. Indien men aan
een van de Kamers het ware het mandaat
geeft om den vooruitgang der andere tegen te
houden, dan kan het niet anders of zij moet
geheel en al impopulair worden. Dit is niet de
roeping van een senaat,maar om, zooals in Ame
rika (waarop wij straks nader terugkomen) de
ziel van de natie te zijp. Wij willen hier bij
de opmerkingen van den beer Laboulaye nog
deze voegen, dat dergelijke systemen van even.
wicht uit den aard der zaak onhoudbaar zijn;
het is njet door eene constitutie te bepaleo, welke
krachten voordurend, l)flnne drukking op de éen.e
en de andere zijd? zullen uitoefenen. Er is slechts
een kleine plotselinge schok noodig om de schaal
naar den eenpn kant te doen overslaan, ep het
gebeele staatssysteem ligt in duigen..Kuropa kan
er van getuigen, wat het systeem van ev?nwicht
in de buitenlandsche politiek voor heil heeft
aan 'U\J i -•"-r ,l'r
aangebracht! Handhaaft men het, dan kost het
stroomeu bloeds,laat men het varen dan verliest
het voor een groot gedeelte zijne beteekenis.
Hét tweede ?rgument, dopr Rossi aangevoerd,
is van meer gewjebt. Het komt op hetzelfde neer
als^ hetgeen door de vroegpr aangehaalde woorden
van Böissy-d'Anglas werd qitgpdrukt,, namelijk
dat twee Kamers noodig zijn om de vertegen
woordiging te beveiligen tegen stormachtige harts
tochten, wegslepende welsprekendheid, handige
schurkenstreken, kortom tegen hare eigene zwak
heid. Eene dubbele discussie en overweging geven
aan den wetgever en het land den tijd om
zich te bedenkenzij verzekeren de zegepraal van
het verstand. Kan men ditzelfde tot stand brengen
door suspensieerende maatregelen in éene enkele
vergadering Is men tegen de opgenoemde nadeelen
genoeg beveiligd door de noodzakelijkheid van drie
lezingen voor ieder wetsontwerp, door eene tüs-
schenruimte van eenige dagen tusschen het voorstel,
de discussie en de stemming, door het vereische van
eene meerderheid van twee derden der leden bij
gewichtige maatregelen, door een Raad van State,
die de wetten voorbereidt, door een machtig vefo
van den president De ondervinding heeft geleerd,
wat al deze hulpmiddelen beteekeoen. De reden
hiervan is zeer eenvoudig en berust geheel op de
menschelijke natuur en de menschelijke zwakhe
den. Om eene vergadering te behoeden voor hare
eigene verkeerdheden wil men middelen gebrui
ken, die geheel van haar zelve afhangen, die zij
iederen dag (indien de meerderheid zulks wensebt)
door een van hare eigene besluiten kan veran
deren. Met het sprekendste voorbeeld, dat Labou
laye hierover aanhaalt, meenen wij f? kunnen
volstaan, namelijk; met d? eenvoudige vraag, of
men denkt aan IJsland en .(Turkije eene con
stitutie te verzekeren, door van den Czaar of den
Sultan de belofte te verkrijgen, dat zij geene be
sluiten zullen nemen dan na ze drie dagpp.over-
dackt te hebben, of oa het advies te hebben inge
wonnen van een Raad van State, dat zij niet
gehouden Rijn op te,volgen? i
Men roept dopr dergelijke bepalingen, door de
eigen richting der volksvertegenwoordiging (om
het zoo eens pit. te drukken) eene tyrannic in
het leven, die evep gevaarlijk, zoo niet nog ge
vaarlijker is dan die van een souv.erein, namelijk
de tyrannie der overheerschende staatkundige
ineenipg. Doch, zal men aanvoereoi. indien nu
de meerderheid van het volk die meening is toe-
gedaan, dan moet zjj.ook geldig gemaakt worden.
Doch hierin ligt juist de groote font,.dat men
het volk vereenzelvigt met zijne vertegenwoordi
ging. Men geeft aan die vertegenwoordiging, wan
neer zij eenmaal gekpzen is, het recht,om de zaken
nu verder naar haren zin te regelen,,terwyl zij inte
gendeel voornamelijk moest herinnerd worden aan
haren iplipht, die .djaarin bestaat, dat zij zich voort
durend rekenschap geeft van betgeen door het
volk gewepscht wordt en daar,aan zooveel moge
lijk te gemoet komt. Even stuitend, zegt Labou
laye, als, het was om van een Lodewijk. XIV
het ,/K'dtot, c'e?t moi" te hooren, even onaange
naam klinkt de trotsche uitroep van eene meer
derheid in de vertegenwoordiging: „Le peuple,
c'esl; ayoi." i ou i i- i -o -4'
Welke is nu de beste wijze om aan de-verte
genwoordiging tegen dergelijke usurpatie paal en
perk te stellen De vereenigde staten van Noord-
Amerika mogen ons bij de beantwoording dezer
vraag teD voorbeeld strekken:
Twee wetgevende lichamen.
Geene algemeene bepalingen over de rechten
van den rnensch, die naar willekeur kunuen ge
wijzigd worden,, maar formeele voorschriftemover
de voorname elementen der volks-vrijbeid, die de
wetgever moet eerbiedigen.
Eene onafhankelijke rechtspraak.
Een president, voor beperkten tijd gekozen,
met krachtige middelen om de vertegenwoordi
ging te dwingen, de copstitutie te eerbiedigen.
Ziedaar het korte programma, dat-in Amerika
gevolgd wordt eo dat wij nog een weinig nader
willen toelichten. u - i;u..a n..;
De twee wetgevende lichamen in de Vereenigde
Staten dienen niet alleen om elkander te matigen
of te cootroleeren, zij zijo ook déar om de onaf
hankelijkheid van den president te verzekeren.
Wil hij de eene vergadering in den een of ande
ren maatregel verhinderen, die volgens zijn oor
deel verkeerd of ongrODd wettig is, dan staat hem
de gelegenheid open om hierin bij de andere
kamer steun te zoeken. Wordt hij door bei
dei) afgevallen, dan heeft bij het. recht- van
veto. Ep wel verre, dat de Amerikanen dit be
schouwen als eep middel om zich een overwegende
macht ,toe te eigenen en de vertegenwoordiging
in hpre handelingen te belemmeren, zien zij
hierin een appél op het volk, dat tusschen de
verschillende partijen te beslissen zal hebben. De
wijze der verkiezing van den senaat maakt hem
tot een lichaam, dat de traditie in eere houdt en
teyens met den tijd meegaat, dat zijn esprit de
corps, bewaart en tevens langzamerhand nieuwe
elementen in zich opneemt. De leden worden
voor zes jaren, gekozen om de twee jaren treedt
eep derde af,., Daar bij op. het oogenblik uit 74
personen bestaat, moeten iedere twee jaren 24 a 25
nipnwe leden verkozen worden. De ondervinding
heeft geleerd, dat meestal de helft, den aftredenden
hun maqdaat zien vernieuwen. In eene vergadering
van 74 personen komen dus iedere tw.ee jaren 12
nieuwe elementen, Het is duidelijk dat deze op een
oogenblik den, geest der v,ergadering niet noemens
waard kunnen veranderen, terwijl toch langza
merhand het lichaam vernieuwd wordt. Eene
ge?stige en treffende vergelijking wordt.hierover
door Laboulaye gemaakt met het menschelijk
lichaam; even als.de mensch behoudt de Ame-
rikaanschesenaat zijn karakter, zijn oiterlijk,
zijne éenheid, terwijl hij toch bijna onmerkbaar
aaD eeue stofwisseling,onderhevig is.
Maar in de constitutie moeten zooals wij zei-
dep eenige bepaalde elementen der. volksvrijheid
opgenomen worden.aao welke de vertegenwoor
diging, de handen niet mag slaan. Eene alge
meene, verklaring van de rechten van den mensch,
iooals zij b. v. in 1791 ward uitgevaardigd dient
tot niets en wordt gewijzigd en veraDderd naar
willekeur. Er moet gepreciseerd .worden, er moet
iiel ,,de: minste, twijfel aangaande de bedoeling
over,J)lij,v?n^J[n de ,.Veteenigdu Saten nu is aan
ue vertegenwoordiging vei boden, om, zonder
verandering der constitutie, eenigszins te kort
te doen aan de vrijheid van geweten en
godsdienst, de drukpers, de jury, de openbaarheid
der debatten, de vrije verdediging der beschul
digden, het recht van vereeniging, van associatie,
van petitie, van het dragen van wapenen. Aldus
wordt aaD de vertegenwoordiging overgelaten,
de algemeene belangen van het land te beharti
gen, terwijl de persoonlijke vrijheden buiten haar
bereik liggen.
Wat de rechterlijke macht betreft, deze is in
de Vereenigde Stateu onafhankelijk van het uit-
voerend bewind. Zij is onbeperkt in hare bevoegd
heid, die zij direct aan de constitutie ontleent,
en vernietigt zonderaanigeu schroom de besluiten
van welke vergadering, welk persoon ook, die de
constitutie door een of andere wet geweld wib
aandoen. ii -
Zoo is in> algemeene trekken de staatsregeling
der Vereenigde Staten, die waarlijk in vele op
zichten aan alle republikeinsohe wetgevers ten
voorbeeld oiag strekken. Men zal het ons zonder
twijfel ten goede houden, dat wij bij deze opmer
kingen over- de eischeo eener repubtikeinscbe
constitutie bijna geheel Laboulaye als leidraad
hebben genomen. Aan hen u die van zijn opstel
geen kennis namen, gelooven wij geen ondienst
te hebben bewezen, door er hunne aandacht op
te vestigen en er een kort overzicht vao te geven.
Zij die het gelezen hebben zullen er niets bij ver
liezen, deze regelen eenvoudig ter zijde te leggeD.
En eindelijk hebben wij; /wat ons zeiven betreft,
gemeend, dat het verstandiger is, de hulp van
een beroemd advocaat tot verdediging zijner zaak
in te roepen, dan gevaar te loopen het pleit door
eigen onhandighèid te verliezen.
Lelden, A Juli.
In eene niet zeer voltallige vergadering van
de Tweede Kamer der Staten-Generaal, werd
gisteren definitief de behandeling aangevangen,
van het gewiohtig onderwerp, dat reeds sedert
geruimeu tijd in liooge mate de gespannen aan
dacht tot zich trok—raw -de-publieke opinie en
waarover rèeds lusscheu Regeering en vólksver
tegenwoordiging een allerbelangrijkst schriftelijk
debat heeft plaats gevonden.
- llel betreft de beide wetsontwerpen strekkende
tot-'goedkeuring van de öiet-Groot-Brittahië ge
sloten tractaten 1°. tot goedkeuring van het trac-
taat wegens den afstand der Nederlandsche be
zittingen ter kuste van Guinea, en 2°. wegens
de toepassing van een verdrag van den lsten
Februari 185b tusschen het Nederlandsche Gou
vernement en den Bultan van Siak Srie Indrapoera.
In de zitting der Kamer van den 3den Juli,
werd de aan de orde gestelde behandeling van
deze zaak verdaagd tot gisteren om de Kamer
na den daartoe strekkeuden aandrang in het
eindverslag van de commissie Yan rapporteurs
in de gelegenheid te stellen onder geheimhouding
kennis te nemen van de door de Regeering over
gelegde diplomatieke stukken, die van den jare
186S tot 1868 tusschen de Engelsche en Neder
landsche Regeeringen gewisseld waren betref-
lende de handelingen der laatste op Sumatra, die
in strijd zouden zijn met den inhoud van vroe
ger aangegane verbindtenissen.
Gisteren in het begin der zitting lokte de lieer
Fransen van de Putte vau den Minister van Bui-
teDlandsche Zaken, de verklaring uit, dat de leden
■vrijheid hadden om in de discussie een discreet
gebruik van de ter inzage gelegde stukken te
paken. q
Daarna werden de algemeene beraadslagingen
geopend.
De heer Van Sijpesteyn beweerde niet te kun-
:ien begrijpen, hoe, na inzage der stukken, nog
ieu lid vóór deze zaak kon zijn, waarin z. 1. de
lelangen en de eer van Nederland niét naar
>ehooren waren behartigd. (In eeir'vortgé'zrtting
lad de heer Cremers betoogd, dat né iózage der
tukken geen lid zich tegen dezè"zaéfk zöu éér-
tlaren). Spr. zèide dit niét met'Hét dóg op dé'
egenwoordige Regeering, di? er vréémd aart Wks,
naar de schuld lag aan haar voorgéngfetér dïé
e onderhandelingen gevoerd, de zaak" in staat
an wijzen bad gebracht. De verautwbordélijklrèid
lustte uitsluitend op de onderhandelaar^', dê-heel1
ten Roest van Limburg en De Waal, Sfieéiaal11
t p den laatste, en hij kon begrijpen hoe pijnlijk
1 et" voor de tegenwoordige Regeering moesl ge
weest zijn, de verantwoordelijkheid op zich te
1 iden.
In nadere uiteenzetting dezer zaak tredende,
ontwikkelde spr. achtereenvolgens zijne bezwa
ren tegen het immigratie-tractaat met Engeland
en tegen het tractaat, nopens Siak, welke hij in
eene latere rede volgen deed door eene nadruk
kelijke aankanting tegen het tractaat nopens den
afstand van de kust vah Guinea.
In alle opzichten moest Hij deze zaak afkeu
ren. De onderhandelaars hadden zich niet genoeg
op 't Nederlandsch, op' 't nationaal standpunt ge
plaatst, ja, 's lands belang uit het oog verloren.
Het was dus ten hoogste wenschelijk dat de
Kamer zou verhoeden, dat deze Ministers, waar
van twee ledendie vi coacti de tractaten hebben
onderteekeud, hun naam onder deze tractaten
zouden plaatsen, ivi n
Omtrent den verkoop van de kust van Guinea,
waarvan hij den toestand 10 het béeede had
blootgelegd en de groDden vOOr haér behoud had
bepleit, zeide spr. nog dat deze daad eeo 'eerste
stap was tot afstand of verkoop ook van andere
bezittingen, een stap welke een hellend vlak
daarstelde dat ons voeren zou tot meer en waar
van de afstand van Sumatra het eind zóu zijn.
Het zou ons voorts leideD om ons te concenfreeren
tot Java alleen. Als' men dan al die oude meubel
stukken wilde wegdoen, dat tnen 'dan liever den
gaDSchen rommel wegdeed. Verkoop dan ook,
zeide spr. het museum van oudheden, uwe schil
derijen, het Rijksarchief, want de ondervinding
heeft geleerd dat de Engelscheh veel meer over
hebben voor de bewijzen van onzeD roem dan
wij zeiven. Haal1 de stand beélden onzer hélden
omver en verkoop honue praalgraven; verkoop
ook den brief, waarbij de Ruyter in 1664 kennis
gaf van de herinnering van dit kostbare kleinood,
maar dit cachet (spr. toonde het) 'waarmede de
Ruyter de brieven verzegeld heeft, dat is niet
te koop, zelfs voor geen Engelsctiman.
Een volk, zoo besloot sfir., 'dat het beginsel
vau integriteit en koloniaal bezit uit bezuiniging
prijs geeft, belijdt zijn onvermogen, vernedert
zich zelf en teekeüt zijne abdicatie. Tbt die ver
nedering en abdicatie wilde spr. niet mede
werken.
De heer Gratama trad eveneens in eene breede
bestrijding van deze tractaten, waarvan hij reeds
vóór drie maanden betoogd had, dat ze niet in
't belang van Nedetrland waren. Thans stelde hij
zijn oordeel nader in het'Hebt dat de bëwuste
afstand onnoodig, ondoelmatig, geheél verkeerd
(en de vermeende aequivalenten ondoeltreffend
waren.
Op grond hiervan, besloot hij zijne warme
redevoering, met naar aanleiding van de Me
morie van Beantwoording van den Minister die
betoogde, dat de wereldgebeurtenissen het belang
van de kust voor Nederland hebben doen ophou
den, te vragen
Kan er niet eene wereldgebeurtenis voorvallen,
die weder voor ónzen handel en nijverheid van
groot belang kan worden. Moeten'Wij dan onze
koloniale bezittingen, onzen roem,'ónzen Neder-
landschen naam opgeven, en de bezittingen duor
de voorvaderen verkregen prijs geven aan een
mededinger?
Neen zeide spr., cn vóegdë er met den dichter
hiji,it ltd geeri grond der vaderen af."
De heer Nièrstrasz die geheel met de beide
\orige sprekèrs overeenstemde dat de afstand
vdn de kust eeó blaam zou werpen op het tegen
woordig geslacht, stelde 'zifch meer tot taak uau
,e toonen, dat het tractaat over Siak hoegenaamd
;een aequivalèht tlaarvopr zal geven; dat Enge-
and met hetgeen daarbij wordt overeengekomen
liets te iiiakeri heelt, én dit eene loutere inmen-
;ing was van deze mogendheid in onze invven-
ligc' aangelegenheden op Sumatra. Siak be
oogde spr. op historische gronden, behoort sedert
745 tót Nederland en is onder zijn souvereini-
eit vérUleven. Waarom dan aan Engeland het
echt 'éegeveu zich in de aangelegen in den op
iumHtrh 'té mengen? Waar zal dan hel einde
ijrt? Móeten wij, voor het geweld wijken, in
ióds'ntia'm, maar dan maken wij ons ten minste
iét tiiedeplichtig aan het treurig feit dat Koning
Vfll'éiii dé Dei'dé onder goedkeuring der Staten-
i léhéiaat Voor een ge'c'le?lte alsland heeft gedaan
ati zijil 'recht als' aouvéréiuliet was voor spr.
nhóo'dip; te verklaren dal hij uiet zulke gevoe-
1 :ns" tégeti' dé tractaten zou stemmen en dat hij
1 uFig^litjépte dat He meerderheid ze zou afstem
men, opdat gausch Europa moge zien dat Neder-
