DAG DER SOLIDARITEIT"
Redevoeringen van Rijkscommisaris dr.
Seyss Inqjuart en Leider Mussert
i
aan
>pro
vai
erdi
if
(Vervolg van 1ste Blad).
WAT WILLEN DE
BOLSJEWIEKEN?
Kameraden, een wereldoorlog
is een wereldgericht, en, wan
neer men in het vijfde jaar van
een zoodanig gericht staat, be-
finnen de bekentenissen. Mos-
ou is een groote bekentenis.
Vragen wij ons eens af wat onze
tegenstanders in Moskou toch
wilden bereiken. Wat wilden de
bolsjewieken? De primaire be
hoefte van de bolsjewieken is,
dat Engeland en Amerika eens
werkelijk met den oorlog begin
nen, militaire acties ondernemen.
Al het andere is den bolsjewie
ken onvèrschillig. Wanneer het
hun mogelijk is met behulp van
de Engelsche en Amerikaansche
soldaten Duitschland en het na-
tionaal-socialisme neer te slaan,
kunnen zij den anderen beloven
wat zij willen, de vrucht valt
toch vanzelf in hun schoot. Het
tweede is, dat de bolsjewieken
zich er voor geïnteresseerd heb
ben om overal, te kunnen mee
praten, waar de anderen beraad
slagen. Die onderscheidene ge
sprekken, die onder vier oogen
tusschen Churchill en Roosevelt
hebben plaats gehad, zijn hun
niet aangenaam. Daar willen zij
bij zijn. En wat willen de ande
ren? Dien gaat het er vooral om,
dat de bolsjewieken doorvechten.
Maar in hun eigen geladeren
wordt het dringen steeds grooter.
Ook hier in Nederland zijn er im
mers menschen, die hun hoop
stellen op de overwinning van
de anderen. Maar ook over hen
komt een zekere onrust. Waar
zullen de bolsjewieken blijven
staan .wanneer er eenmaal een
opmarsch naar het Westen zou
ontstaan. Voor dit dringen een
afbakening te vinden, dat was
het primaire dat voor den heer
Roosevelt en den heer Churchill
aanleiding was, toe te stemmen
in een zoo groote deemoediging.
die reeds daarin gelegen is, dat
zij hun eerste medewerkers n.l.
hun ministers van buitenlandsche
zaken, naar Moskou stuurden. Op
zichzelf is dit reeds zeer opmer
kelijk. Daarbij hadden zij nog
een ander plan. In Italië is het
wel niet heelemaal zoo afgeloo-
pen als zij wilden. Integendeel,
van onzen kant uit gezien, wordt
Italië langzaam een activapost.
In ieder geval actiever dan het
vroeger schijnbaar actief was.
Maar zij hebben er op gerekend,
dat het wellicht mogelijk zou zijn
den een of ander van onze bond-
genooten uit onze gelederen
weg te halen.
Dat zou om met een Oip zich
zelf toch kanslooze propaganda
te kunnen beginnen echter
alleen kunnen op voorwaarde,
dat zij in een gnoofccheeosche
de, dat zii in een erootscheepsche
en plechtige verklaring die niet
alleen door Roosevelt en Chur
chill, maar ook door Stalin on
derteekend is. zouden kunnen
zeggen: Ce hebt uw zelfstandig
heid behouden, ge wordt niet
door de bolsjewieken opgeslokt.
Dat was het politieke doel en de
bedoeling, waarmede de heeren
daarheen gegaan zijn. En nu ka
meraden, u weet welk resultaat
daaruit is voortgevloeid. Waar
schijnlijk afspraken over mili
taire ondernemingen. Dan heb
ben de bolsjewieken dus reeds
wat zii hebben willen, vooral zijn
de bolsjewieken echter in de z.g.
commissie voor Europa te Lon
den met een eigen man vertegen
woordigd. waardoor thans de bij
zonderheid ontstaan is. dat over
Europa een orgaan beslissen zou,
waarin in het geheel geen Euro
peanen zitten. Want de Engel-
schen kan ik thans niet meer als
Europeanen betitelen en de
Amerikanen en de bolsjewie
ken zijn het niet. Maar in
ieder geval zijn de bolsjewie
ken daarin vertegenwoordigd en
de uitwerking die de deelneming
van de bolsjewieken aan een
zoodanig orgaan met zich mee
brengt, zien wij reeds in Italië
en in de Middellandsche Zee. He
den heb ik juist gelezen, dat een
communist benoemd is tot com
missaris van Algiers en ook tot
burgemeester van Napels werd
een communist benoemd. Uiter
aard zijn de bolsjewieken veel
actiever: zij zien de Engelschen
en Amerikanen gladweg over het
hoofd en zij zullen de volksmas
sa's daar meesleepen. Het is den
bolsjewisten volkomen voldoen
de, dat zij daar de handen in het
spel hebben .Maar juist de oplos
sing van de vraag, die voor de
anderen belangrijk is, n.l. de af
bakening der belangengebieden,
hebben de anderen niet bereikt.
Daarom is Moskou een volmaak
te politieke nederlaag van de En
gelschen en Amerikanen.
GRUWELPROPAGANDA.
Altijd wanneer men zich iets
heeft voorgenomen en het lukt
niet, heeft men de behoefte dit
te camoufleeren en in een nevel
te hullen. Het is een teeken. dat
hetgeen de Enselschen en Ame
rikanen te Moskou van zins wa
ren niet zoo geloopen is als zij
wilden. De nevel heet „gruwe
len der Duitsche soldaten'' en
„onafhankelijkheid van Oosten
rijk". Kameraden. Ik heb mij af
gevraagd: wat wil men eigenlijk
met deze gruwelpropaganda be
reiken? Met. deze gruwelpropa
ganda is door de Enselschen aan
geduid, dat de 12.000 Poolsche
officieren van Katyn z.g. door de
Duitschers zijn vermoord. Deze
verklaring is zoo dwaas, dat Mos
kou daar niet aan meedoet, maar
beweert: neen, geen Poolsche of
ficieren, maar Italiaansche offi
cieren zijn in Italië vermoord.
Waarschijnlijk zullen dus de En
gelschen en Amerikanen thans er
naar moeten streven voldoende
vermoorde Italiaansche officieren
te leveren. Maar wat is er on
eens met dit Katvn aan de hand?
Waarom komt dat plotseling in
het debat? In Moskou was ten
slotte niet alleen de mooie En
gelsche minister van Buitenland
sche zaken aanwezig, doch daar
waren bovendien nog lieden, aan
wie men eenig verstand kan toe
kennen. Daaruit concludeer ik
het volgende:
1. Deze moord der bolsjewisten
te Katyn drukt de Engelschen
zoo zwaar, dat zii hun land Ge
noot en op de een of andere wiize
willen voorspiegelen, dat het niet
de bolsjewieken zijn geweest,
maar die slechte Duitschers. En
het tweede is: deze gruwelpropa
ganda heeft geen uitwerking,
waar de Duitsche soldaat zich
bevindt, want de bevolking kent
den Duitschen soldaat. Een bezet
ting is nooit aangenaam, zii is
altijd zwaar en drukkend. Maar
ik geloof, dat het thans bepaald
wereldhistorisch bewezen is, dat
van alle bezettingen die van den
Duitschen soldaat de humaanste
en de rechtvaardigste is. Dat kan
men gerust zeggen. Maar blük-
baar is het nu zoo, dat de oor
logsmoeheid in Engeland reeds
zoo groot is, dat men weer de af
gehakte kinderhandjes moet te
voorschijn halen om daar weer
eeni"en nieuwe geestdrift voor
dezen oorlog te wekken. Dit is
dus de eerste nevel.
ONA FHA MTFT T.TRTïiEID
VAN OOSTENRIJK.
De tweede nevel is de z.g. on
afhankelijkheid van Oostenrijk.
Het is voor mii eenigszins moei
lijk, met ondeskundigen te spre
ken over dit gebied en ik moet
zoowel den heer Eden als ook
den heer Molotof en den heer
Hull in verhouding tot mij en tot
mijn kameraden ondeskundigen
noemen. Want zij weten immers
heelemaal niet, dat Oostenrijk en
de Oostmark in wezen slechts uit
het Duitsche volk en uit het
Duitsche Rijk zijn ontstaan en
dat de missie van Oostenrijk
slechts bestaan heeft in de func
tie van Oostmark voor het Duit
sche Rijk. Dat dit Oostenrijk
slechts in het korte tijdsbe
stek van 1866 tot 1938 geen
bestanddeel van het Duitsche
Rijk of den Duitschen bond
vormde, dat weten zij na
tuurlijk ook niet. Ik neem het
hun ook niet kwalijk. Ik neem 1
alleen kwalijk, dat zij in deze
aangelegenheid willen meespre
ken. Hoe zouden deze heeren dan
ook weten, dat Oostenrijk reeds
een belangrijk functiegedeelte, ja
zelfs het centrum en den drager
der kroon van het Duitsche Rijk
geherbergd heeft in een tijd, toén
aan geen zijde in Amerika de
roodhuiden nog vreedzaam rond
trokken in hun prairiën, en nog
geen idee bestonc van de tegen
woordige Amerikanen, toen in
Moskou nog de beren en wolven
rondliepen, maar toen er nog
geen menschen waren en toen
aan de overzijde in Engeland de
grooten elkander wederkeerig in
de wreedste gevechten afslacht
ten en juist begonnen hun konin
gen te onthoofden, toen Duitsch
land reeds een geordend rijk
was, dat voor de geheele wereld
een orde en een kracht en een
sterkte beteekende. Een ding zou
ik willen zeggen: laat niemand
aan een Duitsche eenheid raken.
De Duitsche eenheid is het re
sultaat van een honderd-veelhon-
derdjarige smartelijke geschie
denis. Millioenen menschen zijn
er voor gevallen. Voor millioenen
menschen was het de laatste
troost te sterven voor de Duit
sche eenheid. Die leveren wij niet
uit. Wij vechten ons door iedere
hel heen, ook al is het het bolsje
wisme, maar Duitschland blijft
één.
1943 en 1918.
Kameraden, men spreekt er
vaak over, dat het jaar 1943 een
parallel zal vormen met het jaar
1918. Ik wil u geheel openhartig
iets zeggen: wanneer het Duitsche
volk thans in de situatie geweest
zou zijn van 1918, weet ik niet,
hoe de zaak met Italië zou zijn
afgeloopen. Vooral zou die mili
taire energie ontbroken hebben
om de zaak terstond een omme
keer te doen ondergaan. Wellicht
zou ook een zekere innerlijke
geschoktheid ontstaan zijn. Maar
dat is nu juist het verschil, dat
het tegenwoordige Duitsche volk
niet meer het volk van 1918 is,
omdat het sindsdien een ijzeren
vastberaden leiding heeft gekre
gen. Er zijn immers thans in het
geheel geen bezwaren, geen rem
mingen, geen weerstand voor de
leiding en voor het Duitsche volk
om dezen strijd tot het laatste te
doorstaan, want het is volkomen
onverschillig, wat na ons komt,
wanneer wij er niet meer zijn.
Het is alleen belangrijk, dat wij
volhouden en dat wij overwin
nen. Dat is het eenige, wat ons
leidt.
Maar, kameraden, wij hebben
voor de geschiedenis van het
Duitsche volk iets goed te maken,
dat is November 1913 en wij ziin
gelukkig dat eenzelfde generatie
dat nog goedmaken kan. Ziet gij,
ofschoon de toestand toch geens
zins gemakkelijker is geworden,
is toch de houding rustig, be-
beerschter en sterker geworden,
Het wordt het Duitsche volk
tbans bewust, dat het juist ook
een situatie van 1918 kan over
winnen en meester worden en dit
innerlijke bewustzijn is het groo
te politiek keerpunt in dezen oor
log. November 1913 is het keer
punt waarop wij tot ons zelf zeg
gen: neen, ons kan niemand er
onder krijgen. Wat in 1918 be
stond, _was een situatie, die wij
thans in 1943 meester kunnen
worden.
Ik ben slechts nieuwsgierig,
wat onze tegenstanders nu met
1944 zullen aanvangen. Zij moe
ten dan aan het jaar 1919 den
ken, maar daar zijn zoo heele
maal geen parallellen te vinden.
Wij echter zullen him thans da
gelijks bewijzen en onzen lands
lieden duidelijk maken, welk een
afschuwelijk verraad in 1919
heeft plaats gevonden, hoe het
Duitsche volk goedgeloovig is in
gegaan op de 14 punten van den
heer Wilson en hoe een smade
lijke vernietigingsvrede daaruit
is voortgekomen. Dagelijks zul
len wij hun zeggen, hoe deze
communisten, joden en vrijmet
selaars bij ons gewoed hebben
en dan steeds zeggen: hu,
Duitsch volk, wilt gij dit nog
maals hebben? Of gij daar aan de
overzij, gij Amerikanen en En
gelschen. gelooft ge, dat wij jul
lie nogmaals geloof zullen schen
ken? Voor ons is er maar een
ding, dat is de beslissing van het
gevaar. Wat gij daar in Moskou
doet, dat is ons onverschillig,
dat interesseert ons heelemaal
niet. Ons heeft het veeleer ge
ïnteresseerd, dat wij Kief heb
ben moeten opgeven, ofschoon
dat ook nog niet gevaarlijk en
beslissend is, dat is voor ons
echter interessanter, want dat is
de militaire zijde van dit con
flict. Wij zullen militair met de
wapenen tegenover elkaar staan.
Politiek zijn wij onaantastbaar,
wij hebben het nat.-socialisme in
ons. Wij weten, wat het betee-
kent, een volksgemeenschap te
zijn. Wij weten wat het betee-
kent tot het uiterste in te staan
voor deze volksgemeenschap.
Kameraden! De overwinning
zal zijn bij hen, wier wil harder
is en de wil van hen, die
weten gelijk te hebben, zal har
der zijn en hij, die het goede wil,
weet gelijk te hebben. En nu
vragen wij ons eens af, willen
wij het goede, of willen de an
deren het goede' Ziet gij, daarin
ligt de laatste beslissing voor de
kracht van het volk dat ieder
individu op het baslissende
ooge.nblik, waarop de benard
heid tot hem komt en in het
vijfde oorlogsjaar mag ieder wel
eens uren van twijfel hebben an
ders zou hij immers een steen
zijn tot zichzelf zegt: ja, wij
willen het goede. Dan zal een
iedei tot zichzelf zeggen: ja, on
ze strijd gaat daar om.
Eti ziet gij, kameraden, wij wil
len 't goede. Wanneer wij over
winnen 1 er in hee. Europa geen
mensch zijn, die geen kans heeft
op een betere toekomst. Dat is
volkomen zeker. Wanneer wij al
de krachten, die wij thans in
den oorlog moeten steken, dan
zullen gebruiken voor onzen so
cialen opbouw, dan zal dit Euro
pa een goed geordend wereld
deel worden. Dan zal in ieder
volk een nieuwe bloei ontstaan,
dan zal niet het lot van Europa
door een jodencentrale in Mos
kou of in Washington benaald
worden Dan zal ieder Euro-
peesch volk in de vrijheid van
zijn eigen aard beginnen zich te
ontwikkelen, en te bloeien en
wij allen willen dan onze han
den ir eenslaan voor den op
bouw van een nieuw fraaier
huis. Wij willen al onze krach
ten vereenigen, opdat dit Euro
pa een welgeordende en schoo-
ne levensruimte met 'n waarach
tig sociale oide voor zijn volke
ren wordt. Dat kunnen wij met
rustig hart, met zuiver geweten
beloven, want dat zullen wij
doorzetten. Daarvoor staat de
Fuehrer borg. Onze Fuehrer, die
als een fanatiek strijder voor de
sociale gerechtigheid, als een
fanatiek zoeker naar de waar
heid is aangetreden, en als
mensch precies gebleven is, wat
hij v/as, de eenvoudige man van
het volk, die zich op geen en
kele wijze van zijn volk verwil
derd heeft, maar er midden in
staat en die evenals vroeger als
fanatiek strijder opkomt voor
de waarheid en voor de vrijheid
en sociale gerechtigheid. In de
zen wil van hem omsluit hij he
den niet alleen het Duitsche volk,
in dezen wil van hem omsluit
hij ook de Germaansche volke
ren en ook jullie, mijn Neder
landers. ook al moet hij menig
maal hard zijn.
Wat hij wil, is niets anders
dan de vrijheid en de bloei van
het Nederlandsche volk als den
lot- en strijdgenoot van het
Duitsche volk voor onze toe
komst. Daarom, kameraden, kan
er voor ons geen twijfel bestaan,
wanneer wij de vraag stellen,
hoe zal deze oorlog iendigen. Ka
meraden, wij v/eten hoe hij ein
digen moet. Vanuit onze volk-
sche gemeenschap, met de over
winning voor onze toekomst, uit
naam van onzen Fuehrer: HEIL
HITLER!
Vóór den Rijkscommissaris
heeft Mussert een rede gehou
den. Mussert werd bij het be
treden van het podium met een
donderend „Hou-zee" begroet.
REDE VAN MUSSERT.
Mijnheer de Rijkscommissaris,
mijne kameraden. Het district
Utrecht der Beweging is hier bij
eengekomen met onze Duitsche
kameraden, om gezamenlijk te
herdenken twee dagen, die van
groote beteekenis zijn in de wor
steling van dezen tijd. Het zijn
twee Novemberdagen. Wij hér-
denken tezamen II November
van het jaar 1918: Wapenstil
standsdag. over enkele dagen 25
jaar geleden, en wij herdenken
„De historische negende No
vember". Het onderwerp van
het politiek weekpraatje van
Max Blokzijl uit te zenden op
Maandag 8 November over Hil
versum 1 om 18.45 uur is: „De
historische negende November".
hier met elkander 9 November
1923, de opmarsch van de natio-
naalsocialisten in Muenchen.
over een paar dagen 20 jaar ge
leden.
Deze twee dagen zijn van de
grootste beteekenis en wij heb
ben deze gelegenhied gebruikt
om samen te betuigen onzen wil
tot solidariteit, onzen wil om
voort te gaan datgene wat vorige
nationaal socialisten gebouwd
hebben voor ons. Ik weet het,
mijne kameraden, velen zullen
er zijn, misschien wel honderd
duizenden, die zeggen: „wat heb
ben wij Nederlanders te maken
met dien wapenstilstandsdag, wij
waren toch niet in den oorlog
van 19141918". En andere hon
derdduizenden zullen zeggen:
„wat hebben wij Nederlanders
te maken met die Duitsche na-
tionaal-socialisten, die daar in
Muenchen in 1923 opmarcheer
den"?.
WORSTELING OM DE
SOLIDARITEIT.
En dan zijn er nette tegen
standers van ons en die zeggen:
„zie eens, dat is overdreven, dat
is iets van de N.S.B.-ers, die weer
hoffelijk willen zijn tegenover
de Duitsche bezetting" en dan
zijn er minder nette tegenstan
ders, die zeggen: „daar heb je
weer die hielenlikkerij van de
N.S.B.-ers". Wij zeggen: wij heb
ben er alles mee te maken, want
het hangt samen met de solida
riteit en die moet er zijn tusschen
nationaal-socialisten en solidari
teit moet er zijn tusschen Ger
maansche volkeren, tusschen het
Duitsche, het Nederlandsche, het
Noorsche, het Deensche en het
Zweedsche en daar overheen
weer de solidariteit van het con
tinent Europa, dat zich nog al
tijd niet weet te gedragen als
een continent. D.w.z. als een een
heid in den afweer naar buiten.
Deze worsteling om de solidari
teit als levensvoorwaarde voor
het avondland, dat is de groot
ste geschiedkundige gebeurtenis
van onze 20ste eeuw. En te ge
tuigen van de noodzakelijkheid
daarvan, wij kunnen het moeilijk
beter doen dan op dezen dag nu
wij terugdenken aan dien wa
penstilstandsdag van 25 jaar ge
leden en aan dezen opmarsch in
Muenchen 20 jaar geleden. In
1917 was Amerika den oorlog in
gegaan onder Wilson en 11 No
vember was de triomfdag voor
Amerika. Amerika had voor het
eerst over Europa getriomfeerd.
Voor het eerst over Europa, ja,
maar dan toch over een verdeeld
Europa, een Europa dat in een
worsteling van jaren tegenover
elkander stond en volkomen ver
scheurd was. Twee millioen
Franschen hadden hun leven ge
geven in de gedachte, dat zij dit
deden „pour la gloire de la gran
de patne" en in werkelijkheid
hadden zij hun leven gegeven
voor de Amerikaansche bankiers.
Wilson was met zijn 14 punten
gekomen, die van alles voor
spiegelden. Duitschland moest de
wapenen neerleggen en dan zou
het heil over de wereld komen.
En nauwelijks had Duitschland
de wapenen neergelegd of er
werd een aanvang gemaakt met
de knechting, ontwrichting «n
berooving en er werd een Vol
kenbond onder Engelsche leiding
opgericht om het onrecht in stand
te houden. De oorlog werd met
andere middelen voortgezet. De
Engelschen en Amerikanen pro
beerden binnen te komen in het
groote Russische rijk; dat zoo in
beroering was en waar de Sov
jets 't bewind in handen hadden
genomen. Zij zouden den Sovjets
het bewind uit handen nemen
en er Kerenski of de tzaar of
wie dan ook weer op de troon
zetten. Niets is daarvan gekomen.
Zij zijn er uitgegooid. De Sov
jet-Unie werd aan haar lot over
gelaten en ging bouwen. Maar
terwijl de Sovjet-Unie nog in
haar kinderschoenen stond, pro
beerde het al haar greep te leg
gen op Europa. Overal begon de
Sovjet zijn invloed uit te brei
den. En toenmaals stond Sovjet-
Rusland nauwelijks in de kin
derschoenen.
Elf November, een dag van
schijn en bedrog. Schijn voor
millioenen menschen, die werd
