,DAG DER SOLIDARITEIT"
Redevoering van Rijkscommissaris
dr. Seyss Inquart,
AANDAG 8 NOVEMBER 1943
35STE JAARGANG N° 10704
ireaux: Papengracht 32 Giro 103003
lefoon: Redactie 20015. Admin. 20935
DAGBLAD VOOR LEIDEN EN OMSTREKEN
C. M. van Hamersveld, Directeur.
Th. Wilmer, Hoofdredacteur.
Tweu historische data
In de hoofdstad der nat.-soc.
eweging der Nederlanden is de
elangrijkste bijeenkomst ge-
ouden van de dertien gecombi-
perde vergaderingen van de N.
iD.A.P. en N.S.B., welke giste-
en in alle hoofdsteden van de
rovincies, benevens in Amster-
am en Rotterdam zijn gehouden
I het kader van den „dag der
plidariteit", Op dezen dag der
plidariteit zijn Duitsche en Ne-
erlandsche nat. -coda-listen sa
mengekomen om met den negen
en November 1923 te Muenchen
Is mijlpaal op den weg naar de
ierrijzenis van Europa voor
ogen de gemeenschappelijk ge-
ïachte offers in de jaren van
trijd te herdenken, die op 11
(ovember 1918 met het bedrog
ër 14 punten van Wilson is in-
pzet en die leiden zal tot de so-
jdariteit der Germaansehe vol-
;en.
Te Utrecht is aldus het A.N.
de samenkomst van Duit-
che en Nederlandsche nat.-so-
ialisten geworden een grootsche
Manifestatie van een lotsverbon-
enheid en zoowel de Rijliscom-
|iissaris Rijksminister dr. Seyss
nquart als de Leider van het Ne-
lerlandsche volk Mussert heb-
en hiervan in redevoeringen ge-
Uigenis afgelegd. De groote zaal
an „Tivoli" bevatte rond twee-
luizend nat.-socialisten en zij
jebben door luide toejuichingen
h instemming het gesproken
'oord op hun beurt hartelijk on-
lerstreept.
I Op de eerste rijen hadden o.m.
te in het vaderland vertoevende
led. oorlogsgewonden een plaats
igenomen, terwijl voorts zoowel
aa de N. S. D. A. P. als van de
S. B. de hoogste functionaris-
■.n aanwezig waren. Onder hen
?vonden zich o. m. de Duitsche
szant Otto Bene alsmede de
S. Obergruppenfuehrer Rauter
mr. Zondervan, commandant
er W. A„ en de heer Engel-
recht, commissaris van de pro-
incie Utrecht.
Voor den aanvang der verga-
ering speelde een W. A. muziek-
)rps strijdliederen.
Nadat zwaar tromgeroffel en
laroengeschal, uitgevoerd door
"ugdstormers, de komst van de
ïoge gasten had aangekondigd,
>rak de secr-generaal Huygen
;n kort openingswoord. Direct
erop had de opmarsch der
aggen plaats, waarvoor alle
mwezigen staande met opge-
;ven rechterarm den groet
■achten.
Onder een waarlijk dreunend
feil" en „Hou-zee" geroep
ïtraden Rijkscommissaris en
ussert de zaal, om onmiddellijk
larop de voor hem bestemde
iaatsen in te nemen. De secr.-
-r.eraal Huygen heette de hooge
ssten welkom en getuigde er
ports van, dat deze gemeen-
■happeiijke bijeenkomst in het
eken der lotsverbondenheid
ond.
Onder doodsche stilte herdach-
in de aanwezigen vervolgens
aande de dooden, waartoe de
landels zich neigden en zwak
omgeroffel op indrukwekken-
i wijze deze plechtigheid bege-
idde.
DE RIJKSCOMMISSARIS
SPREEKT.
De Rijkscommissaris werd met
>n langdurig „Heil" begroet.
Mijnheer Mussert!
Nederlandsche en Duitsche
kameraden.
Wij zijn hier bijeengekomen
om twee gebeurtenissen in de ge
schiedenis van het Duitsche volk
te herdenken en de heer Mussert
heeft de beteekenis van deze her
innering en deze herdenking sa
mengevat door onze samen
komst en dezen dag te bestem
pelen als den dag der solidari
teit. Ik neem dit woord over.
Ook voor mij is juist deze dag, die
gewijd is aan twee tragische
oogenblikken in het Duitsche
volk, de dag der solidariteit.
Want ik vat deze kenmerking
zoo op, dat deze dag ons in de
eerste plaats duidelijk bij
brengt het belang van d- saam-
hoorigheid en het belang van
het aaneengesloten blijven van
een volk en in de tweede plaats,
dat deze dag eer, soortgelijke ver
maning is voor de omstandig
heid, dat ./ij allen, of wij nu m
een volksgemeenschap zijn bij
eengebracht of meer dan dat in
een gemeenschap van gezind
heid. altijd en in alle omstandig
heden bereid moeten zijn voor
deze gemeenschap tot het uiter
ste op te komen.
TWEE HERINNERINGEN.
Kameraden, November 1918
bewijst ons juist het tegendeel.
Toen heeft het Duitsche volk
deze solidariteit vergeten. Daar
uit ontstond de verschrikkelijke
ineenstorting van zijn geschiede
nis. Die ineenstorting blijft een
eeuwige vermaning voor ons al
len,- nooit de solidariteit, deze
door God gewilde saamhoorig-
heid van een volk te vergeten.
November 1923 echter, dat toen
bij den afloop der gebeurtenis
sen niet tot succes heeft geleid,
maar dat de dooden zag
liggen op d-s straten en
pleinen, bewijst ons. dat het
tijdelijk mislukken van een
daad, die gesteld werd uit de
diepste volksche verantwoorde
lijkheid, nooit vergeefsch is.
Want van dezen dag af, van de
zen offergang der partij uit,
stroomt geleid en altijd waak
zaam gehouden door onzen Fueh
rer de oneindige kracht door
het geheele Duitsche volk. die
dit volk heeft opgeroepen, heeft
wakker geroepen en capabel,
groot en sterk heeft gemaakt tot
deze enorme prestatie, die het
thans noodig heeft om het tegen
zijn vijanden vol te houden.
Ziet u, kameraden, zoo bewijst
Novemler 1918, dat elk optre
den tegen de solidariteit, dood,
vernietiging en einde befeekent
en zoo bewijst November 1923,
dat elk optreden uit volksche
verantwoordelijkheid, ook wan
neer het niet tot het succes
leidt, toch ten slotte de overwin
ning voor volk en gemeenschap
zal bettekenen.
Nationaal-socialisten! Een be
schouwing over deze historische
gebeurtenissen bewijst ons, dat
moedige volkeren iets verdragen
dat van nadeeligen invloed is
op hun vrijheid. Het is uitge
sloten, dat men een Germaansch
volk op den duur doet buigen.
Het verweert zich en laat zich
liever vernietigen, alvorens zich
te laten buigen en zijn vrijheid
en innerlijke kracht prils te ge
ven: Ook dit inzicht brengt ons
de beschouwing van November
1918. dat scheen te bewijzen, als
of wü Duitschers ons wilden bui
gen, dat echter leidde tot No-
venber 1923, dat het eerste ver
zet beteekenis tegen een schijn
baar hopeloozen toestand.
Wat konden die paar mannen
toen tegen de overmachtige En
tente, tegen het nog heel groote
en sterke Frankrijk en de al-
het eigen volk feitelijk willen?
Wat konden zij hopen? Die
hebben niet gevraagd, maar zij
zijn aangetreden omdat zij wis
ten en omdat hun innerlijke stem
hun heeft toegeroepen: jullie
moet thans voor Duitschland's
eer en vrijheid aantreden.
Thans verstaan wij den die
pen zin van beide gebeurtenis
sen. Toen wij in November 1918
de ineenstorting beleefden, viel
het niet te verv/onderen, dat ve
len /an ons aan den zin van het
gebeuren in het geheel begon
nen zijn te wanhopen. Vier ja
ren en meer van de zwaarste of
fers werden gebracht, heldenda
den, die haars gelijken in de ge
schiedenis nog nauwelijks ge
had hebben, werden volbracht.
En dat alles zou tevergeefs ge
weest zijn?
En toen kwam November 1923
en weer trad een vastberaden
schare aan en werd neergewor
pen en neergeslagen en weer
kon bij iemand de gedacht opko
men: waartoe? Het is zinloos!
Neen, kameraden uit he. gebeu
ren van de laatste jaren zien wij
in dat alles een diepen zin heeft
gehad en voorbestemd was in de
voorzienigheid, dat de ineenstor
ting van het 1918 gekomen is,
omdat met het oogenblik van de
diepste geschoktheid ook het
oogenblik aanwezig was van in
zichzelf te keeren om het Duit
sche volk in staat te stellen tot
de groote taak. die het te wach
ten stond, toen de bolsjewisten
in Juni 1941 met honderden di
visies naar onze oostgrens wa
ren opgetrokken. Op dat oogen
blik heeft het Duitsche volk, dat
weet wat lijden beteekent, ook
de kracht gevonden, dit gevaar
te boven te komen. Hetzelfde
geldt voor November 1923. Het
is niet een rechtstreeksche zege
tocht naar de macht geweest en
hoe zwaarder een zoodanige
strijd is, hoe meer offers er ge
bracht zullen moeten worden des
te sterker wordt een volk voor
de laatste beproeving.
Kameraden! Alles is een dui
delijke weg naar deze laatste
groote beslissing, waarin wij
thans geplaats zijn en die het
aanschijn van Europa, doch daar
naast ook van de geheele we
reld, voor generaties, waarschijn
lijk voor eeuwen zal bepalen.
Want het beeld van de wereld,
zooals wij het in het jaar 1914 en
tevoren gehad hebben, is volle
dig veranderd. Wat men toen
kon bestempelen als overheer-
sching van Europa en van het
Europeesche ras is voorbij. Nieu
we machtsgroepeeringen vormen
thans de wereld. De machts-
groepeering O.-Europa en Azië,
met de Slavisch-Oriëntaalsche
Mongoolachtige volkeren, voort
gekomen uit de steppe, is het,
die altijd weer om de zooveel
eeuwen toestormt. Eens was het
Dzjinghis Khan, daarna waren
het andere. Thans is het het bols
jewisme van Stalin. En aan den
anderen kant over den Atlanti-
schen Oceaan vormt zich iets
nieuws. Het Amerikaansche con
tinent wordt tot het Westelijke
halfrond van Roosevelt samen
gevat en verheft zich met een
machtigen en ohbeperkten aan
spraak op heerschappij. En daar
ginds in Oost-Azië vormt zich
eveneens een nieuwe groepee
ring. Dan blijven wij, Europea
nen, nog over. Dat zijn de vier
groote machtsgroepen, die thans
de wereld beginnen te vormen,
bepaald door den bodem, door
het klimaat, door de natuurkun
dige gesteldheden, en op
grond daarvan nog sterker
bepaald door de rassen, die
op dien bodem zijn gegroeid,
gedragen en gestuwd in de ge
schiedenis door den geest, door
de innerlijke houding, door de
maatschappelijke, vormen, die
zich juist uit dit bloed en de spe
cifieke raseigenschappen van de
ze volkeren ontwikkeld hebben.
Al het andere, dat er in de we
reld is, speelt een tweede rol.
Die gebieden en volkeren zijn in
machtspolitiek opzicht niet
vormgevend. De vier machts
groepen, die thans bezig zijn te
ontstaan, worstelen met elkaar
om de vormgeving van de we
reld.
Kameraden: iets is ons, vooral
ons nationaal-socialisten, dui
delijk. Het is niet de organisatie,
■het zijn niet de formaties, het zijn
niet de programma's, die de ge
schiedenis maken, het zijn de
menschen. De menschelijke geest,
zooals hij uit zijn bloed gescha
pen wordt, is het die de ge
schiedenis maakt, die zijn hoog
ste voltooiing vindt altijd in de
heel groote mannen, die uit het
volk of uit een ras geboren wor
den en als leiders voorop gaan.
Daarom moeten wij ons met de
geestelijke eigenschappen bezig
houden en moeten wij ons afvra
gen: waar ligt de laatste impuls
voor de uiterlijke militaire en
politieke verschijnselen?
DE BOLSJEWIEKEN.
Zoo wil ik eens over het Oos
ten spreken, over de bolsjewie
ken. Wij hebben deze volkeren
reeds eenmaal in de jaren 1914,
1915 en 1916 meegemaakt toen
wij in den eersten wereldoorlog
tegen Rusland zijn opgetrokken.
Toen kwam ons de Russische sol
daat tegemoet en maakte op ons
den indruk van een op de een of
andere wijze handelbaren en ten
slotte goedmoedigen boer. Het
geen thans op ons afkomt is heel
iets anders. Men zal zeggen het
bolsjewisme heeft hier andere
menschen gevormd, het heeft
deze menschen in een nieuwen
vorm gebracht, maar hetgeen wij
thans zien, dat was in hen aan
wezig. Het bolsjewisme heeft het
positieve, liet goede van den Rus-
sischen boer onderdrukt en het
heeft twee eigenschappen die in
deze menschen altijd sluimeren,
te voorschijn gebracht. Ook deze
eigenschappen kunnen uit het
landschap worden afgeleid. Dat
landschap immers is oneindig
groot. De steppe maakt melan
choliek. U zult zeggen, de zee
is ook groot, maar de zee is altijd
in beweging. Zij is dynamisch, zij
verwekt in ons krachten, terwijl
de steppe groot en als dood is.
Zij maakt melancholiek, zij
maakt bereid om te lijden. De
menschen van de steppe hebben
bepaald een heimwee, zij voe
len zich bevredigd, wanneer zij
kunnen lijden, wanneer zij ge
kweld worden. En het tweede is
de onbegrensdheid van de step
pe. Zij maakt losbandig en teu
gelloos. Deze menschen kunnen
in een roes gebracht worden,
waaruit zij bepaald elementair
losbarsten, zooals wij dat juist
kunnen constateeren aan die
stormloopen uit het Oosten, die
altijd weer tegen Europa komen
aanrollen. Deze beide eigen
schappen heeft het bolsjewisme
tot een „politicum" gemaakt. Het
laat de menschen lijden door hun
alles te ontnemen wat slechts
eenigszins mogelijk is. Dat kan
het zich veroorloven omdat deze
ostische menschen in het lijden
zelf een zekere bevrediging vin
den en wel voor een doel, dat
weer sterk losbandig is, voor de
proletarische wereldrevolutie.
Uit deze beide eigenschappen
en haar politieke uitwerking
kunt u zich het wezen van het
bolsjewisme en van de bolsjewis-
tischen massamensch verklaren.
Tevens kunt u daaraan zien,
dat wij hier te doen hebben met
menschen en een systeem, waar
mede wij het volgens Europee
sche spelregels nooit zullen klaar
spelen. Dat moeten wij duidelijk
inzien. Een vergelijk met het
bolsjewisme is niet mogelijk, al
leen een tegenover elkaar staan,
hoogstens een scherpe afbake
ning. Het bolsjewisme draagt
zijn gevaarlijkheid niet zoozeer
in zijn methoden dan wel in zijn
doelstelling, het bolsjewisme
drukt het individu terneer tot
een minimale levenshouding op
dat het de krachten, die zich al
dus verzamelen, samengebundeld
voor een bepaald politiek doel
kan laten optreden. In dit op
zicht is het alle andere syste
men de baas, om maar in he'. ge
heel niet te spreken over een li
beraal of over een democratisch
systeem. In die systemen gaan
alle mogelijke energieën op in
de bevrediging van de eigen be
hoeften, cultureele wenschen enz.
Deze energieëen eischt het bolsje
wisme voor zich op. De mensch
moet werken, hij moet eeren
diensten verrichten, hij wordt
geknecht, opdat de volledige som
van zijn prestaties gestoken
worde in een bepaald poli
tiek doel, in dit geval de
proletarische wereldrevolutie.
Dit doel echter is van een ver
nietigend karakter. Ook de totale
oorlog, kameraden, dwingt ons
thans tot soortgelijke methoden.
Echter hier is de impuls onze
belijdenis aan het volk en het va
derland, dat ons er toe brengt
niet meer aan ons zelf te denken
en alles wat wij bezitten te rich
ten op een enkel doel, namelijk
op de verdediging van ons volk
en van ons vaderland. Maar dat
is een positief, een mooi, een edel
doel, terwijl het bolsjewisme de
knechting en concentratie van
zijn menschen wijdt aan het ver
nietigende en onnatuurlijke doel
van de proletarische wereldrevo
lutie. Het proletariaat vormt op
zichzelf een speculatief begrip.
Niet de organische eenheid van
het volk maar een tot de eigen
machtige klasse gemaakte eco
nomische laag moet de alleen be
voegde en daartoe geroepen klas
se zijn om alle anderen te vernie
tigen. Ook gaat het bolsjewisme
ervan uit, dat er onder alle vol
keren en rassen om zoo te zeg
gen zonder onderscheid een zoo
danige klasse aanwezig is. Dat is
de groote vergissing van het
bolsjewisme. Het proletariaat is
het resultaat van een maatschap
pelijk en economisch gefaalde
ontwikkeling. En ook deze klas
se, wanneer zij dan ontstaan is,
wordt weer bepaald door de ras-
merken van elk volk. Dat be
speurt het bolsjewisme. Het be
merkt hier een fout in zijn be
rekening en komt derhalve tot
een methode der physiek ver
nietiging van alle andere klassen
en beroepsstanden van een volk
en der phvsieke vernietiging van
de zuiverheid van ras van een
volk door de rassenvermenging.
Daaruit valt te verklaren de tot
millioenen uitgemoorde beroeps
klassen in Rusland en de in de
millioenen loopende deportaties.
Dat zijn niet zoo zeer politieke
maatregelen met het doel een
politieken tegenstander van dit
oogenblik te vernietigen, neen,
dat zijn maatregelen, om de
volksche substantie van de af
zonderlijke stammen, die in Rus
land leven, uit te wisschen en te
vernietigen, opdat er juist een
proletariaat zonder onderscheid
zal ontstaan.
Wanneer u enkele dagen gele
den in de courant gelezen hebt,
dat de bolsjewisten als oorlogs
schadeloosstelling verlangen, dat
millioenen Duitsche arbeiders
naar Siberië gebracht zullen wor
den om daar te werken en wan
neer eenige politieke narren mee-
nen, dat dit een heel juiste her
stelmaatregel zou zijn, dan is het
doel en de zin van dezen maat
regel toch in het geheel niet een
schadeloosstelling, maar het doel
is uitsluitend de volksche sub
stantie van het Duitsche volk te
vernietigen door het millioenen
mannen te ontnemen en daarvoor
millioenen Aziaten en Mongolen
over te sturen. En wat voor het
Duitsche volk geldt, geldt voor
alle andere volken.
Want een ding moet men dui
delijk inzien: een vergelijk is met
het bolsjewisme niet mogelijk,
omdat het niet op den bodem
eener organische maatschappelij
ke orde staat, maar omdat het
