e
een oogenblik, alvorens verder te
ligaan. Waar kocht hij het noodzake
lijkste voor Lisaweta von Gernekamp?
«Had hij gisteren niet in de omgeving
van het Derjinski plein een Ameri-
ekaansch of Fransch modehuis gezien?
i Waarschijnlijk zou de zaak nog wel ge-
i sloten zijn. Wie haalde het nu in zijn
hoofde 's morgens om acht uur al te
gaan winkelen? Maar hij had nu een-
!(maal haast. Hij moest er niet aan den-
rtken, dat Lisaweta daar alleen, opge-
sloten in een kamer van het hotel, op
hem wachtte. Ten slotte kon zij door
een of anderen ongelukkigen samen
loop van omstandigheden toch nog ont-
dekt worden. Het beste was, dat hij di-
Diect maar een taxi nam. Misschien liep
i het hem mee en w^ de zaak toch al
(open.
j Juist wilde hij in een der weinige, op
i den hoek van de straat geparkeerde
huurauto's stappen, toen hij achter
iizich iemand hoorde roepen.
„Hallo meneer, neemt u mij niet
kwalijk."
1 Hij keerde zich om en keek in het
j sluwe gezicht van den man, die hem
(Op de markt het heiligenbeeldje had
Iverkocht. Hij hield zijn vuile muts
.deemoedig in zijn hand, maar in zijn
j brutalen blik lag toch iets van zelfbe
wustheid en een verborgen dreiging,
i, „Wat wil je? Maak dat je wegkomt!
i Robert Eschberg voelde een zinne-
J looze woede in zich opstijgen.
„Een oogenblikje voor een armen
man, meneer De smalle spleet-
oogen loerden hem van onder de bor-
1 stelige wenkbrauwen aan. „Ik had al-
5 leen maar willen Vragen: weet me-
1 neer misschien iets vèfn mijn meeste-
F res, Lisaweta? Zij is gisteravond weg
gegaan en niet meer thuis geko-
i men."
De man 'sprak kruiperig onderdanig
f maar een valcsh lachje om zijn lippen
bewees, dat hij meer wist. Robert zou
j hem het liefst een klap iri zijn gezicht
i hebben gegeven.
t ,,Ik weet niet wat je wilt. Pascholl!"
Snel stapte hij in den eersten den
besten auto. Toen de wagen reed, keek
hij onwillekeurig nog eens door het
ahterruitje. De man stond er nog, zijn
verfrommelde muts in de hand. Maar
het infame lachje bleef Robert tijdens
den geheelen rit bij.
Het liep Robert inderdaad mee. Het
modehuis van „Belette" had de rollui
ken reeds opgetrokken en de deur half
geopend. In de etalages glinsterden de
kostelijkste zijden stoffen, een dure
bontjas van hermelijn lag naast een
kort jasje van donker fluweel en in den
hoek waren een paar bont gekleurde
halskettingen uitgestald.
Een goed gekieede vrouw stond ach
ter de toonbank. Een jong meisje han
teerde op een kleerenhanger een luch
tig en ondefinieerbaar gewaad van
blauwachtigen kant en taftzijde. Zij
droeg het als een heilige reliquie.
Robert wrong zich door het half ge
opende ijzeren hek.
De beide vrouwen keken verbaasd
op.
„Ik zou graag een japon van u heb
ben.
Robert wist plotseling niet, wat hij
moest zeggen. Nog nooit had hij zich
.zoo onzeker gevoeld. Hij ergerde zien
aan zichzelf. Haastig vervolgde hij:
„Een van mijn employé's is aan de
giens haar bagage kwijt geraakt. Zij
voelt zich niet goed en kon daarom
zelf niet meekomen Wat we noodig
hebben is een wandeltoilet, wat linge
rie, enfin u begrijpt wel, het aller-
noodigste."
De eigenaresse van „Belette" glim-
.achte onmerkbaar. O ja, zij begreep
het volkomen, al was zij dan wel zoo
verstandig dat niet te laten blijken. In
sommige opzichten liepen Parijs en
Moskou niet zoo heel ver uiteen.
„Zeker, meneer. Of.oe groot is die
dame ongeveer?"
Robert overlegde even. Zoo groot als
Annegreet? Misschien een tikje groo-
ter. Grooter en nog slanker. Annegreet
had ook geen honger geleden. Maar
Lisaweta.
„Wij zouden misschien met een col
lecte in het hotel kunnen komen, me
neer? orderbrak Madame Belette zijn
gedachtengang.
Robert schrok op. „Ik zei u toch, dat
die dame zich niet goed voelt! Ik moet
hier een en ander voor haar uitzoe
ken."
„Zooals u wilt, meneer. Ninette,
wandeltoiletten", Madame Belete had
een stem als een veldheer, die zijn troe
pen in den strijd aanvuurt.
Ninette haastte zich naar een kast.
„Het is een geluk, meneer", meende
madame Belette intusschen haar cliènt
te moeien onderhouden, „dat wij reeds
hier waren. Louter toeval! Wij hebben
een paar robes voor de groote receptie
in het Amerikaansche gezantschap af
te leveren en nog een en ander te ver
anderen. Anders zouden wij natuurlijk
niet zoo vroeg open zijn. Onze cliën-
tèle komt gewoonlijk wat later op den
dag."
Robert voelde, hoe het bloed hem
langzaam naar de wangen steeg. Het
veelbeteekenende lachje der Fran-
gaise leek hem beleedigend. Gelukkig
echter kee.rde Ninette weldra met haar
collectie wandeltoiletten terug, welke
nu op de toonbank voor hem werden
uitgespreid.
Hij voelde zich niet bepaald behaag
lijk in zijn ongewone rol. Wat moest
hij nu nemen, dat bruine, dat zwarte,
of dat groene m etdie diagonale stree-
pen? Hij had er geen greintje verstand
van. Hoogstens kon hij probeeren zich
lisaweta in een van deze toiletten voor
te stelien. Dat grijze, wollige zou haar
misschien wel staan. Met dien ronden
hals en dat grijs-rose vest leek het hem
nogal degelijk en toch echt vrouwelijk,
decent en toch ook weer niet te stijf.
Zijn hand gleed over de zachte stof en
de daarbij behoorende zijden spaal.
„Daarbij moet een zomer bontjasje
gedragen worden, meneer!" Madame
Benette voelde onmiddellijk, dat Ro
bert dit toiletje zou nemen.
„Ninette, dat grijze jasje. Grijs Per-
ziaan, meneer, uitstekende verwerking,
eerste kwaliteit vellena. Wij hebben het
juist de vorige week'rechtstreeks uit
Kasan toegezonden gekregen."
„Goed. pakt u alles maar bij elkaar.
Ik kom het direct halen."
Eschberg was de winkel al weer uit.
Toen hij na een klein half uurtje te
rugkeerde met vier schoendozen onder
zijn arm want hoe kon hij nu in
's hemelsnaam de maat van Lisaweta's
schoenen weten! stond alles reeds
voor hem klaar. Achteloos betaalde hij
de zeer hooge rekening en, door het
welwillend-begrijpend lachje van de
Frangaise vergezeld, bereikte hij de
straat.
Hij reed naar zijn hotel terug. Mos
kou was nu langzamerhand ontwaakt.
Auto's en lichtelijk verouderde, door
paarden getrokken voertuigen vulden
de straten. Op de treeplanken der elec-
trische trams hingen de menschen als
bijeen aan een korf.
Geheele colonnes arbeiders gingen te
voet naar hun werk. Uit een der hotels
stromde, de Kodak in den aanslag, een
horde Amerikaansche toeristen naar
buiten.
Vanuit de hal van zijn hotel kon hij
juist de ontbijtzaal zien. Robert be
speurde plotseling een geweldigen
honger. Maar Lisaweta zou zeker al
lang op hem wachten! Hij stormde de
trap op. De portier keek hem verbaasd
na.
Hij opende de deur en liep naar de
slaapkamer. Hij klopte en hoorde, hoe
iemand verschrikt overeind sprong.
„Wees maar niet bang, ik ben het",
riep hij gedempt.
„O!" Hij hoorde, hoe zij een zucht
van verlichting slaakte. Direct daarop
opende zij de deur.
Toen hij de pakken en doozen voor
haar open maakte, kreeg zij een kleur
van verlegenheid. „Maar neemt u
me niet kwalijk, dat gaat toch niet,
dat
Bijna ongeduldig viel hij haar in de
rede: „Wij kunnen ons niet te lang op
houden. Doet u mij een genoegen en
verkleedt u zich hiernaast even, hier,
zoo neemt u die spulletjes maar
mee".
Hij duwde haar alles in de handen.
„Ik hoop, dat mijn keus niet al te on
gelukkig is geweest; enfin, wat niet
goed is, kunnen we nog wel ruilen
Hij lachte plotseling op een echt jon
gensachtige manier. „Stelt u voor, ze
wilden zelfs, dat ik de maat van uw
schoenen opgaf. Dat was toch wat al te
veer verlangd."
De blos op haar wangen werd nog
donkerder. Daarop nam ze zwijgend
de pakjes en verdween.
(Wordt vervolgd).
SS-bergjagers leiden hun mat wintervoedsel beladen muildieren
over den met sneeuw bedekten knuppeldam door het Karelischa
oerwoud naar hun stellingen, waar de voorraad voor de winter
maanden onr,o«'anen wordt SS Pk I annnsr PRZ P P H rn
In Stalingrad. Bij het krieken van den morgen brengen de etens
dragers het voedsel naar de voorste stellingen der Duitsche
infanterie In de veroverde werkhallen van een geschutfabriek
PK Gehrmann-O H-P H m
Duitsche pantserwagens tijdens den opmarsch in den Kaukasus
PK Eckert-Transo-F-P H m
De belangrijke strijd om de bezetting van de eerste plaats tus-
schen E.D.O. en A.D.O., welke Zondag te Haarlem is gespeeld,
is in een 31 overwinning voor de Hagenaars geëindigd. Een
„ingewikkelde" situatige voor het doel van E.D.O.
(J. A. Stevens Pax Holland s).
