Wie wordt Lady
Letchford
MERKWAARDIGE
FEUILLETON
door
CHARLES GARVTC1L
(Nadruk verboden).
7)
Lady Letchford was wanhopig. Daarna
begon ze te denken, dat ze misschien een
fout gemaakt had. De monstercollectie was
te uitgebreid, te indrukwekkend en daar
door verwarrend geweest. Het toeval wil
de, dat juist om dien tijd, een paar maan
den vóór May's thuiskomst op huize Gres-
hem, een nieuwe ster in de goede Londen-
sehe kringen was verschenen, een jonge
schoonheid, die vanaf haar eerste intrede
in de wereld furore had gemaakt. Rose
Vavasour was niet alleen beeldmooi, maar
ook van bevredigende afkomst; immers, ze
was de tweede dochter van Sir Edward
Vavasour, een ver zeer ver familie
lid van de groote Letchfords.
Toen Lady Letchford gehoord had van
de onweerstaanbare charme dezer gevier
de débutante, was ze gaan wikken en we
gen. Ze herinnerde zich vaag, dat er on
der Rose's broers een moest zijn, die Vane
heete. Ze had Sir Heron wel eens zijn
naam hooren noemen als dien van een zij
ner Londensche vrienden; en met een I
voortvarendheid, die teekenend voor haar J
was, had ze haar zoon te kennen gegeven,
dat ze van plan was, Vane en zijn zuster
uit te noodigen om een dag of veertien op
den Eikhof te komen logeeren.
Sir Heron ze zaten aan het ontbijt
keek verstrooid op van zijn brieven.
„Vane", zei hij gedachteloos. „O, uitste
kend; 't is een geschikte kerel. En welke
van de zusters had u willen vragen?"
„Ik had aan Rose gedacht", antwoord
de zij, met keurig-gespeelde nonchalance.
„Rose!" herhaalde hij glimlachend. „U
bent te eerzuchtig, moedertje. Weet u wel.
dat de machtigen dezer aarde de grootste
moeite doen om haar een paar dagen in
hun paleizen te gast te krijgen, en dat ze
eens moet verklaard hebben, dat ze het
buitenleven erger vond dan de dood?"
,,Is 't waar! Ik herinner he anders den
tijd, dat een uitnoodiging om één dag op
den Eikhof te komen doorbrengen, een Va
vasour gek van vreugde zou gemaakt heb
ben."
„De tijden veranderen", zei Sir Heron,
zijn donkere wenkbrauwen optrekkend.
„Rose Vavasour is de koningin van 't sei
zoen; maar vraagt u haar gerust, als u er
den moed toe hebt. Je kunt nooit weten, of
ze 't niet doet. Ik herinner we, dat ze me
twee vingers toestak, toen ik haar den
laatsten keer zag, en dat is meer, dan ze
den hertog van Osmond gewoonlijk gunt.
Ja, misschien komt ze wel."
De uitnoodiging werd verzonden, 't Eer
ste oogenblik had de beroemde schoon
heid geglimlacht lachen deed ze nooit
geglimlacht op een medelijdende, be
schermende manier.
„De Eikhof', zei ze; „ja, ik herinner me
zooiets. Ik geloof, dat Papa me daar eens
heengesleurd heeft om een visite te maken
bij een lange, magere oude dame in zwart
satijn, die me van onder haar oogleden
aankeek of ik 't stof onder haar voeten
was. Denkt ze misschien, dat ik overleden
ben en behoefte heb aan een begrafenis?
Ik zou net zoo lief in een grafkelder gaan
logeeren." Maar Vane Vavasgour, haar
broer, was er bij toen ze den brief opende,
en Vane was geen idioot.
„Laat mij dat epistel eens zien", zei hij.
„Bij Jupiter, ze schijnt er werkelijk op ge
brand, dat je komt. Neem een goeden raad
van mij aan en ga er heen, Rose. Het goed
van de Letchfords is een van de mooiste
oude bezitingen van heel Engeland, en
Heron is thuis."
„Heron?" vroeg zijn zuster haastig.
,.Ja, Heron", zei Vane met rustigen na
druk. ,„Kom, wees geen gans, Rose. Je zit
er nu heel aardig in, maar hoelang zal dal
duren? Tot de volgende schoonheid op het
tooneel verschijnt geen dag langer. Wat
heb je tot nog toe gewonnen met al die
huldigingen? Een bedroefd beetje. Het sei
zoen is voorbij en je bent nog steeds Rose
Vavasour. Géén hertogin, geen barones
zelfs. O ja. ik weet best dat je zelf niet
gewild hebt, maar je kunt ook te lang wei
felen. Wees verstandig neem de uitnoodi
ging van dat oude mensch aan en vertrouw
op je goed gesternte."
Rose Vavasour die ten slotte werkelijk
te verstandig was om den raad van haar
wereldwijzen broer in den wind te slaan,
was op staanden voet voor haar bureautje
gaan zitten en had een allerliefst briefje
geschreven, waarin zij de uitnoodiging aan
nam. Zjj was gegaan en Lady Letchford
zou den avond van haar aankomst nooit
vergeten.
HOOFDSTUK IV.
„Wij zijn vreemden".
Met rustige, statige gastvrijheid had de
oude dame haar gasten verwelkomd en
met even statige patricische koelheid had
dt jonge dame die aanvaard; daarna had
ze zich tot Sir Heron gewend. „Ik dacht,
dat u in Palestina zat!" niettegenstaande
Lady Letchford opzettelijk in haar briefje
vermeld had, dat Sir Heron thuis zou zijn.
Wat Vane betreft, hij had dadelijk erg
joviaal en kameraadschappelijk gedaan.
Zooals alle Vavasours had hij een bijzon
der innemend uiterlijk. Een volmaakt-be-
lijnd ovaal gezicht, golvend goudblond
haar, glauwe oogen, die precies zooveel ver
rieden als hun bezitter wenschie en een
goudblond snorretje, dat den goed-gevorm-
den mond eer accentueerde dan verborg.
„Verbazend gezellig om hier te zijn. bes
te kerel! Charmant van Lady Letchford
on ons te vragen. We hebben onmiddellijk
ons besluit genomen! Rob heeft ik-weet-
niet-hoeveel afspraken laten loopen!" zei
hij tot Sir Heron.
„Dat spijt me", antwoordde deze rustig.
„Ik hoop dan maar, dat juffrouw Vava
sour niet achteraf gaat treuren over den
slechten ruil dien ze gedaan heeft."
Er waren nieuwe partije' gevolg en ex
clusieve diners, die nog maanden later in
de heele streek besproken werden.
„Ze moet goed zien", dacht Lady Letch
ford in haar moedertrots, „welke positie
de Letchfords innemen, en dat ze onmoge
lijk een betere keuze zou kunnen doen dan
Heron, mijn zoon."
Maar hoe stond het met Sir Heron zelf?
De eerste dagen had hij de kleine comedie
die voor z'n oogen werd opgevoerd, met ge
amuseerde onverschilligheid gadegeslagen.
Toen had de stille invloed van haar zeld
zame lieftalligheid, baar ongewone charme,
zich doen voelen en hij was gaan bepein
zen dat, als hij dan toch een vrouw moest
kiezen, hy niet beter kon doen dan zijn
keus vestigen op deze koninklijke schoon
heid, die spelenderwijs heerschte over al
wie in haar nabijheid kwam, en die zelfs
een zoo verheven taak als die van meeste
res van den Eikhof, waardig zou kunnen
vervullen. In haar omgang met hem was
dc gevierde schoonheid een en al bemin-
lykheid en eenvoud; hoe koud en afgeme
ten ze ook tegen anderen kon zijn, voor
hem was ze steeds ongedwongen hartelijk.
Zyn minste wensch scheen haar een bevel
te zijn. En deze subtielste vorm van vleie
rij liet niet na, indruk op hem te maken;
zoo Sir Heron nog niet werkelijk op haar
verliefd was, dan stond hij toch op het
punt, dat te worden.
Maar al was het reeds zoover met Sir
Heron gekomen, hij gaf zich toch nog niet
gewonnen en wenschte voorloopig baas
over zijn eigen tijd en dagindeeling te blij
ven. Het gebeurde dikwijls, dat hij, wan
neer Lady Letchford het een of ander
plannetje had gemaakt, zonder zich daar
aan in 't minst te storen, zijn geweer of
wandelstok nam en er in zijn entje op uit
trok. Geen aandringen of verwijten kon
hem dan van zijn voornemen afbrengen.
(Wordt vervolgd).
Bij hun aankomst in Londen ter overname van de paleis-wachten maakten het
.French Canadian* en het .Toronto Scottish" regiment een tocht door de
Engelsche hoofdstad, welke groote belangstelling trok
bewoners en bewoonsters van de Straits Settlements, die in
Epgejand vertoeven, hebben een afzonderlijk ambulance corps
gevormd als onderdeel van de Britsche Roode Kruis organisatie.
Eenige leden in volledige uitrusting
Het bekende voormalig K L.M - kantoortje op het Leidscheplein te
Amsterdam is nog steeds niet afgebroken, daar het nog voor ver
schillende doeleinden wordt gebruikt
Te Arnhem is Dondsrdag het stoffe'ijk overschot ter aarde besteld van
de drie Enge'sche vliegers, die Zondag tijdens het luchtgevecht nabij
Babberich om het leven kwamen De stoet op weg naar de a gemeene
begraafplaats
15000 mijl op zoek naar gezondheid Mary Louise Sheffer uit
Sydney met haar ouders bij aankomst te Boston, waar dr Gubert
Horrax diagnose moet stellen van een geheimzinnige ziekte,
waaraan het kind lijdt en welke periodes van bewusteloosheid
Het berenpaar in den Haagschen dierentuin is trotsch op zijn longste
qezinsvermeerdering. De moederrijnet haar tweeling
