Wie wordt Lady
Letchford
EEN PYROTECHNISCH GEVECHT.
FEUILLETON
door
CHARLES GARVICE.
(Nadruk verboden).
6)
„Och, 't gewone genre", antwoordde Sir
Heron een beetje verveeld. „Opeens rijk
geworden, en tamelijk fier op zijn eigen
prestaties, 't Soort van man, dat je tegen
woordig zoo dikwijls ontmoet. Het kind is
wel een aardig klein ding, geloof ik en
ze lijkt me heelemaal niet ordinair of on
gemanierd. Het andere meisje is ouder,
geloof ik."
„Ah!" zei de schoonheid. „Daar zal de
aap dan wel uit de mouw komen. Het klei
ne meisje is nog jong genoeg om zich aan
de nieuwe omstandigheden aan te passen,
maar aan zoo'n oudere zuster zal de af
komst wel duidelijk te zien zijn. En wat zit
ten ze akelig dichtbij! Arme Lady Letch
ford! Zij bemoeit zich natuurlijk niet met
ze?"
„Neen, natuurlijk niet Wat zou het voor
nut hebben? Ze zouden zich toch niet op
hun gemak voelen bij haar en de oude baas
zou haar maar van streek maken."
„Om van de dochters nog maar te zwij
gen". zei de dame. „Mannen van die klasse
zijn soms nog te dulden, en men is in den
tegenwoordigen tijd dikwijls genoodzaakt
ze t. verdragen, maar de vrouwen.... die
spotten met alle beschrijving!"
,,Ja, dat is wel mogelijk", stemde Sir
Heron toe, met een onmiskenbaren geeuw,
die hij volstrekt niet trachtte te verbergen
en die bedoeld was om het gesprek einde
lijk eens een andere wending te geven.
„Zullen we eens omkeeren? Het is tamelijk
frisch en deze sjaal lijkt me niet bepaald
Terwijl hij sprak, wikkelde hij de rag
fijne witte zij vaster om haar schouders.
Met een zacht-gemompel „Merci!" keerde
zij zich om en het kleine gezelschap wan
delde langzaam weg.
Onbewegelijk als een standbeeld, haar
oogen star gevestigd op de plek, waar die
doodelijke beleedigingen op zoo muzika-
len toon waren uitgesproken, stond May
daar, de verpersoonlijking van hartstochte
lijke verontwaardiging en ontembare op
standigheid. De verschirkte Carrie keek
haar bevend aan.
„O, May! Heb je dat gehoord?"
„Gehoord!" bracht May uit. „Gehoord,
kind! Dacht je dat ik, al was ik stokdoof
geweest, dat niet gehoord zou hebben?
En en dat zijn aristocratenaritocra-
ten! O, ik kan op het oogenblik de Fran-
sche revolutie begrijpen! Ik
„O, May! Ze meenden het zoo niet ze
kennen ons toch meelemaal niet! Die lan
ge mijnheer was Sir Heron. En heb je die
dame gezien? Vond je haar geen bééld?"
„Een beeld!" echode May, in een plotse
linge, onweerstaanbare opwelling van be
wondering. „Ja, ze is een beeld! Haar
kan ik ook nog wel vergeven, maar hém,
met zijn koude verachting en zijn onbe
schaamde onverschilligheid.... ik haat
hem ik haat hem! Nee. ga nu niet hui
len!" want Carrie begon verdacht te
snuiven. „Praat maar niet tegen me. als je
niet wilt, dat'ik heelemaal buiten mezelf
raak! Kom vlug mee ik kan hier geen
adem meer halen, ik zie ze nog altijd voor
me. O, wat haat ik dien man."
HOOFDSTUK III.
Plannen van Lady Letchford.
De Letchfords waren trotsch op zichzelf
en heel de streek was trotsch op hén. Men
boog gedwee en deemoedig het hoofd voor
de rijzige oude dame in de ouderwetsche,
stijvige satijnen japonnen, die de erkende
koningin was der plaatselijke samenleving.
Lady Letchford beheerschte alles en allen
en haar zoon, Sir Heron, beheerschte
haar. Niet dat hy zoo bijzonder heersch-
zuchtig of despotisch was! Niemand was
soepeler in den omgang en gemakkelijker
tevreden te stel en. wanneer men maar
eenmaal wist dat ei- slechts twee dingen
waren, die hem uit zijn humeur brachten:
bereddering en scènes. Die twee dingen
verafschuwde Sir Heron uit den grond van
zijn hart en bij de eerste symptomen placht
hij zich met bekwamen spoed uit de voeten
te maken.
Sir Ralph, zijn vader, was gestorven toen
zijn eenige zoon nog maar juist vijftien jaar
oud was, en van dien tijd af was Heron
practisch zijn eigen baas geweest, om al
heel vroeg zijn entrée in de groote were'd
te maken, in het bezit van een historischen
naam en een inkomen van tienduizend pond
per jaar. De Letchfords waren er de men-
schen niet naar om iets half te doenen Sir
Heran had zich dein ook met de borst toe
gelegd op dat vermoeiendste werk ter we
reld: een leven van onafgebroken vermaak.
Zijn ijver en ondernemingsgeest op dit ter
rein waren zóó opmerkelijk, dat 't maar
heel weinig had gescheeld, of de rente van
tienduizend pond per jaar zou voor de rest
van zijn leven zyn ingekrompen tot een
schamele twee- of drieduizend! Maar juist
toen alle wijze oude kennissen op de zorge-
lijkste manier hun hoofd begonnen te
schudden onder het uitzuchten van de
naargeestigste voorspellingen, was de jon
ge baronet zonder eenige drukte van koers
veranderd en met het vriendelijk en on
dorgrondeüjk flegma, dat hem kenmerk
te, teruggekeerd naar de voorvaderlijke
beziting en zijn bezorgde moeder. De schit
terende appartementen in Piccadilly wer
den opgezegd, de paarden verkocht, er
werd afscheid genomen van de speeltafel
en de rennen, en hij was even bedaard naar
het oude huis teruggegaan alsof hij het
slechts voor een paar maanden verlaten
had in plaats van voor zeven lange jaren.
Nietegenstaande er gedurende die zeven
jaren zoowat een dertigduizend pond in
rook waren opgegaan, was Lady Letchford
bijzonder voldaan.
„Het had ook veel en veel erger kunnen
zijn", had ze tegen de oude Lady Womb-
well van „Wildenkamp" verklaard.
„Vind je, lieve?" vroeg Lady Wombwel!
zuurzoet. Een paar van de fantastische ver
halen, die de laatste jaren de ronde had
den gedaan, speelden haar door het hoofd
„Maar natuurlijk! Denk eens aan, m'n
beste Myra, hij had een een onberaden
huwelijk kunnen doen!" antwoordde zijn
statige moeder, met een huivering, die de
oude kant op haar japon deed meetrillen.
„Al de rest is niets, vergeleken bij een der
gelijke catastrophe. Zoo iets zou mijn dood
zijn, heusch."
„Juist, ja", knikte de andere oude dame
„Maar gelukkig heeft hij tot dusverre de
keus aan jou overgeloten. Hij weet óók
i wel, dat jij beter voor hem zult kiezen dan
hij zelf bij mogelijkheid zou kunnen. Als ik
jou was, lieVe, zou ik maar eens spoedig
een geschikte vrouw voor hem zoeken
iK zou niet te lang wachten, werkelijk
niet,"
Lady Letchford had beseft, dat dit ver
standige taal was. Hoewel ze het volste
vertrouwen in haar zoon stelde, had ze toch
wel eens gevallen meegemaakt, waarin zul
ke plotseling-bekeerde pretmakers hun
oude leventje weer opvatten, en ze be
greep wel, dat dan het laatste erger zou
zijn dan het eerste, juist als bij den man in
de parabel. Dus was ze zich er ernstig op
gaan toeleggen, de Eikhof gezellig voor
hem te maken. Al herinnerde ze hem er tel
kens aan, dat hij de eigenaar was, en zij
maar een soort van huisbewaarster, had ze
op eigen gelegenheid de stallen laten re-
pare,eren, een van det benedenvertrekken
in een biljartkamer herschapen en een ge
deelte der terreinen bestemd voor golf
links. Ze had plechtig verklaard, dat ze ta
baksrook heel lekker vond zeven jaar ge
leden had ze dien nooit kunnen verdra
gen en had zich ijverig aan 't werk ge
zet om een gesohikten .kennissenkring voor
hem bijeen te krijgen. Evenals in vroeger
jaren had de Eikhof weer zijn breede deu
ren geopend en de gasten waren toege
stroomd. Partijen, die de genoodigden ver
baasden door hun statige pracht en kost
baarheid, volgden elkaar snel op. De be
zorgde moeder had als 't ware alle schoon
heden uit den omtrek voor haar aangebe
den zoon laten defileeren. Hij hoefde de
hand maar uit te strekken en een keus te
maken; maar Sir Heron maakte geen keus.
De parade van plaatselijke beauté's en goe
de partijen trok vergeefs voorbij.
(Wordt vervolgd).
Aan de Maginot-hnie Een rransche observatie-post in een
der meest vooruitgeschoven stellingen De handgranaten
li-jgen voor het grijpen
Geen nachtelijk gevecht aan het Westelijk ot Noordelijk Iront,
doch magnesium-schieten met machine geweren tijdens de
pyrotechnische feesten in Californ'ë
terug U't het be
zette geb ed Lu't.
kol Noë Craig, de
Britsche militaire
attaché te Kopen
hagen. met zijn
dochters in den
tren op weg naar
Londen
Emmakoekjes werden in grooten getale gebakken voor de
Haagsche Emmabloemcollecte. De leerlingen van de Vakschool
aan de Louise Henriëttestraat in de residentie aan den arbeid
Welke miormaties bracht hij mede? Sumner Welles betreedt in gezelschap
van Cordell Huil het Witte Huis te Washington, om president Roosevelt
vers'ag uit te brengen van zijn reis door Europa
Het noogtepunt van de volksteesten ter gelegenheid van het 35 lang bestaan
van de gemeente Batavia was het mastklimmen om prijzen Daar inlanders
behendige klimmers fijn werder de masten extra ingesmeerd
