SOERABAJA'S NIEUWE VLIEGVELD
Wie wordt Lady
Letchford
3)e £eidócli£@ou/ïa/n£
Op in tiatief van de Ned Mij voor Nijverheid en Handel is te Breda een .Be'gië dag" gehouden.
D-ze bijeenkomst werd ook bijgewoond door den burgemeester van Antwerpen mr De wi de fx)
Het nieuwe vliegve d van Soerabaia, landtong Perak, is in tegenwoordigheid
van ve e autoriteiten in gebruik genomen Het tanken van het eerste Douglas
toeste' der K N I L M dat van de nieuwe vbeqbaven naar Ba'i vertrok
Bij het Nederlandsch Tooneel gaan in
den Stadischouwburg te Arm ercam d. Een grool. ha.dslee.en dot.in met
premières van Mol'ère s .Schooi voor rustbank is als versiering geplaatst bij
Vrouwen en .De cr.tiek op de bchool den p,ajvijver in hel Zu.derpark te den
voor Vrouwen Drie koste ijke figuren Haag
Bij de gevechten, welke thans voor de Noorsche Westkust
geleverd worden, speelt ook het luchtwapen een belang
rijke rol. Drie vliegbooten in den start bij een Enge'sche
luchtvaartbasis, gereed, om haar vernielend werk te
volbrengen
„Het edele ambacht van houtbewerking" Onder dezen titel wordt in het
Provinciaal Museum te den Bosch een tentoonstelling gehouden, waarvan hier»
boven een interessant detail
De Noorsche gezant te Londen, Erik Andrea Col
Office in de Britsche hoofdstad na een bespreking,
nissen in zijn land
ban, verlaat het Foreign
betreffende de gebeurte-
FEUILLETON
door
CHARLES GAR VICE.
(Nadruk versboden).
a) \f
Carrie lachte balf-beschaamd.
„Neen Hay, maar zóó groot is het huis
niet, heusch niet. En je zult ons toch niet
gaan uitlachen, den eersten dag dat je thuis
bent?"
„Nee hoor snoes", zei May, terwijl ze
naar de deur vloog en haar berouwvol kus
te. ,,Ik zal niet om jullie lachen. Ik zal ver
rukt zijn over alles, zelfs over de lakeien
daar! Ga nu maar gauw hoor, over drie
minuten ben ik bü je."
Het duurde inderdaad niet veel langer
vóór ze uit haar kamer kwam en de breede
trap afdaalde. In haar reispakje had ze er
al zeldzaam aantrekkelijk uitgezien, maar
nu, in haar avondjapon, was ze bepaald
een schoonheid. Het was niet gemakkelijk,
haar bij een speciaal type in te deeleri;
haar zuiver-besneden gezichtje wisselde
voortdurend van uitdrukking. Doch één
eigenschap kon men er onmiddellijk van
aflezen: ze had gevoel voor humor. En wie
veel menschenkennis bezat, ontdekte nóg
meer in de belijning van dat expressief ge
laat: haar ontembare fierheid en haar die
pe verachting voor al wat laag, onwaarach
tig en vulgair was.
Toen ze in de hall stond en om zich heen
keek, naar de eigen lambrizeering niet
antiek, maar zorgvuldig bewerkt om dien
schijn te wekken naar de familieportret
ten bij een antiquair gekocht en naar
de wapenrustingen der „voorouders" af
komstig van hetzelfde adres naar de
twee bedienden in schreeuwende livrei,
die onder aan de trap stonden te wachten
om haar naar de eetzaal te begeleiden,
speelde er een onbedwingbaar spotlachje
om haar lippen, en vonkte een vreemde
glans in haar oogen. Maar 't kwam bijna tot
uitbarsting, toen de eetzaal zelf in volle
pracht en heerlijkheid voor haar lag: mo
derne betimmering, namaak-middel eeuw-
sche meubelen, massief-zilveren borden,
vervaarlijke schilderijen en bliksemende
candelabres; 't was werkelijk een oogen-
blik te veel voor het jonge meisje, dat zich
het bekrompen villatje in Highbury herin
nerde, met z'n kaal woonvertrek en z'n
mooie kamer, met het popperige tuintje en
het slordige hitje voor halve dagen.
„Dat heb je nu eens vlug gedaan!" zei
Carrie, op haar toeschietend. Kijk, ik heb
maar op de kleine tafel laten dekken, en
en ik dacht, dat je 't weF prettiger zoudt
vinden als we alleen waren, dus zal ik je
zelf maar bedienen of heb je misschien
liever de knechts?"
„Voor geen geld", zei May krachtig Geef
me het brood eens aan, en ga nu hier zit
ten, zoodat ik je gezicht kan zien en begin
en je hebt 't hart niet, dat je ook maar
even adem schept, vóórdat je me alles hebt
verteld en uitgelegd."
Carrie steunde haar rond gezichtje in
beide handen en staarde haar vragend aan.
„Nee. ik weet niets, heelemaal niets. Ik
kreeg een briefje van papa, nee, eigenlijk
maar een krabbeltje, geschreven op kan
toor. Er stond in, dat hij, tengevolge van
zekere veranderingen, van plan was, buiten
te gaan wonen, en dat hij graag zou willen,
dat ik weer thuis kwam, dat wil zeggen,
wanneer ik er in toestemde, dat een zeker
onderwerp voortaan onaangeroerd zou blij
ven." Haar lippen trilden en haar oogen
schoten vonken, terwijl ze sprak, en ze
rukte een stuk van haar brood af met onge
wone heftigheid. „Dien brief van jou heb
ik nooit gekregen. Die ligt bepaald nog op
het postkantoor in Clapton dat zou daar
heusch de eerste keer niet zyp."
„Dus dan weet je eigenlijk nog nergens
van?"
„Nergens. Twee jaar geleden ging ik van
huis weg en je weet nu. waarom, Carrie
omdat ik niet verdragen kon datEn
fin. Ik liet jou en Papa achter in villa
Boschzicht in Highbury Papa als een
klein handelaartje in verfwaren en jou als
een mager, opgeschoten kind, met verscho
ten katoenen jurken en afgetrapte laarzen.
Ik kom terug en vind dit.'"
Ze maakte een gebaar met beide armen.
..Weten! Ik weet heelemaal niets Ik heb
gelezen, dat Papa sheriff van het dorp ge
worden was, en toen ze me aan het station
kwamen afhalen en me zeiden, dat die ge
weldige equipage voor mij bedoeld was, of
dat Papa en jU hier misschien bij iemand
logeerden. Maar ja. jy kunt onmogelijk
vertellen, terwijl ik zit te ratelen. Begin
maar, schat."
„O, wat moet je je dan toch raar gevoeld
hebben!" riep Carrie uit. ..Geen wonder„ dat
je je oogen zoo opensperde en zoo uit het
veld geslagen leek. Hemel, May, als mij
zooiets overkomen was, zou ik 't hebben
uitgegild gewoonweg uitgegild."
„Daar twijfel ik niet aan; maar begin nu
in elk geval maar niet te gillen, want dan
krijgen we dadelijk de twee goudgetreste
jongelieden op ons dak. Nu, hoe is 't nu
eigenlijk allemaal gekomen! Heeft Papa de
kunst ontdekt om goud te maken, of is er
achter in den tuin van Boschzicht een schat
opgegraven? Arm oud Boschzicht!"
„Sst!" zei Carrie, om zich heen kijkend
..Schreeuw niet zoo. Papa papa heeft
niet graag, dat iemand iets te weten komt
van van Boschzicht en zoo."
„Arme Papa! De oude tijden moeten dus
vergeten worden afgedankt, net als de
leelijke oude mantels en hoeden, die we
plachten te dragen. Alles moet worden uit-
gewischt en wij moeten precies doen of we
niet weten, waar Higbury ligt en of we
altijd een équipage hebben gehad met een
wapen op het portier en twee reusachtige
livreiknechts om vliegen te vangen in de
gang de hall bedoel ik. Pardon! Carrie,
je zult een lijstje moeten maken van alle
verboden woorden en namen, en dat zal ik
dan van buiten leeren: ging. mooie kamer.
waschhok, droogzolderMaar ga dooi
en begin bij het begin hoe is het mirakel
nu eigenlijk in z'n werk gegaan?"
„Dat begrijp ik zelf nou óók niet pre
cies", zei Carrie, haar hoofd schuddend
zoodat haar gouden haar sprankelend von
ken schoot. .Al wat ik weel is, dat zoowat
zes maanden nadat jij was weggegaan als
onderwijzeres.
„Als assistente aan mevrouw Brown's
kostschool voor jongedames in Clapton",
verbeterde May plechtig. ,,Ja liefje".
..Zoowat zes maanden nadat je was weg
gegaan, begon ik te merken, dat er met Pa
met Papa bedoel ik iets aan de hand
was. Eiken avond als hij thuiskwam, zag
hy er bleek en bezorgd uit, alsof hy over
iets tobde. Maar hy was toch weer heel an
ders dan een indertyd met...."
„Ja ja," viel May haar met gedempte
stem in de rede. „Ik weet wat je bedoelt.
Maar ditmaal was 't iets anders?"
„O ja, heel anders. Hy zag er juist uit
of hij eiken dag slecht nieuws verwachtte,
en hy kon uren in het vuur zitten staren
zonder iets te zeggen."
„Arme Carrie!"
„Ja, 't was nogal taai, May, en ik werd
tan slotte bang en er was niemand om eens
mee te praten. Jy was weg en Sidney
„Stil", zei May, terwyl' ze wat bleeker
werd. „Nu, en toen?"
..Nu, op een goeden dag kwam hy thuis
o heel vroeg in den middag en hy
liej. de kamer door en bekeek alle dingen
aandachtig stuk voor stuk en toen gooide
hij zyn hoed op tafel en begon te schateren
van het lachen. May. ik dacht, dat hy gek
geworden was, en ik sprong op om de ka
mer uit te vliegen maai hij kreeg me te
paken en hield me op armslengte van zich
af en maakte een buiging voor me juist
also/ ik een prinses was en tien zei hy met
een heel vreemde stem en met 'n rood ge
zicht en trillende lippen.
(Wordt vervolgd).
