SLACHTOFFER VAN HET KRUIEND IJS
Avontuur
Venezuela.
3)e £eictoclie @ou/fco/nt
\Vaar de eeuwen neerzien op het moderne oorlogsapparaat. In de nabijheid
der Egyptische pyramides laat de hoornblazer der Britsch Indische troepen,
die er hun kamp hebben opgeslagen, zijn signaal klinken
Mr. E Visser, president van den Hooge Raad der Nederlanden, vierde Vrijdag
te 'sGravenhage zijn 25 iarig jubileum als lid van ons hoogste rechts college
Burgemeester mr S J. R de Monchy biedt den jubilaris (rechts) zijn gelukwensch
aan
Oud-minister mr. dr. L. N Deckers is Vrijdag geïnstalleerd
als voorzitter van de Alg. Nederlandsche Vereeniging voor
Vreemdelingenverkeer. Rechts de oud-voorzitter, baron
Krayenhol
FEUILLETON
in
Naar het Amerikaansch van
R. HARDING DAVIS.
(Nadruk verboden).
15)
Nez kon niet, zooals haar zuster, tevre
den zijn met het al te rustige bestaan van
de jonge meisjes in Spaansch-Amerika.
Toen haar vader gezant was in Parijs,
had ze een kloosterschool in Neuilly be
zocht; maar toen hij naar Londen overge
plaatst werd, was zij oud genoeg om aan
het hof voorgesteld te worden en om volop
te genieten van haar vrijheid van bewe
ging. Ze had mogen paard rijden in Hyde
Park, mogen tennissen, mogen^ wandelen,
zelfs op openbare wegen, zelfs als het re
gende, zelfs ongeschaperoneerd. Ze had
omgang met mannen, die haar vrienden en
makkers en niet altijd haar aanbidders
waren. In Venezuela zou dit allemaal een
schandaal zijn geweest! z z z z z
Ze had een heerlijken tijd doorgebracht
in haar moeders geboorteland en bij haar
moeders familieleden en ze had een heelen
zomer lang genoten van het gezellige, vrije
buitenleven van een badplaats in Massa
chusetts. Ze had zwemmen geleerd, ze had
een auto leeren besturen, dansen geleerd,
zelfs op rubberzolen, en ze had op het bal
kon van het Casino gezeten en jonge man
nen hooren vragen of er in Zuid-Amerika
nog meer zulke meisjes waren als zij.
Toen kwam de terugkeer naar haar eigen
land. Hier reed ze vaak met haar vader
tusschen het wilde vee op zijn landgoede
ren, maar vaker zat ze met haar moeder
en zuster in de „patio" en las romanne
tjes of zag slaperig de schaduwen voort
kruipen over de gele muren. En toen werd
dit vredige leven opeens tot herinnering,
vage herinnering als aan een vorig en on
werkelijk bestaan. Er kwam een nacht, een
nacht van schrik, die haar nog maanden la
ter vervolgde in angstige droomen, een
nacht, toen plotseling haar bed omringd
was door soldaten, een nacht, toen op de
binnenplaats het snikken van haar moeder
en de kreten van de bedienden werden ge
hoord en ze haar vader naar een gesloten
rijtuig zag brengen en wegvoeren, bewaakt
door de geheime politie en zonder dat ze
een enkel woord tegen hem had mogen
zeggen.
Zoo waren de jaren in Willemstad ge
komen, twee smartelijke jaren van onrus
tige, onophoudelijke bezorgdheid over den
man, die geestelijke martelingen en klein
zielige beleedigingen, lichamelijke kwellin
gen en vernederingen moest verdragen, die
zijn ziel vermoorden en zijn geestkracht
breken zouden.
Voor de drie vrouwen was Rojas meer
dan een gewoon echtgenoot en vader ge
weest. Hij was him ridder, hun afgod, hun
onuitputtelijke bron van geluk. De gedach
te was hun bijna on verdragelij k, dat
zü konden eten, slapen, werken en spelen,
terwijl hü werd gestraft als een gemeenen
misdadiger, levend begraven in een duf-
fen kerker en niet in staat het werk voort
te zetten dat hij zoo koninklijk verrichten
kon. Zy ontvingen alleen den consul, die
zijn vriend was geweest en hen die ook
bannelingen waren en in wier haat tegen
Alvarez hun eenige hoop lag om hun dier
bare ooit weer terug te zien. Maar de be
vrijdingsplannen waren keer op keer mis
lukt en ze waren langzamerhand heel moe
deloos geworden.
Doch in de laatste drie maanden was
weer een nieuwe hoop in hun hart opgeko
men en voor de jongste dochter tegelijker
tijd een nieuw verdriet.
Er werd gefluisterd, dat er een revolu
tie werd voorbereid die in de buurt van
Valencia zou uitbreken; een revolutiepo
ging waar veel geld achter zat en die haar
wijding ontving door de gebeden van het
volk. De leider der beweging zou Pino de
Vega zijn, die in verscheidene veldtochten
aide-de-camp van Generaal Rojas was ge
weest, die vede gunsten van zijn chef had
ontvangen en zeer aan hen gehecht was.
Als deze opstand tegen Alvarez slaagde,
zou Vega opperbevelhebber van het leger
worden en zij zouden Rojas bevrijden en
hem tot president uitroepen. De vrouwen
venden de gedachte, dat Rojas president
zou worden verschrikkelijk. Zijn leed was
begonnen doordat hij een candidatuur voor
het presidentschap had aangenomen. Al
leen al de gedachte aan die positie en aan
de wreedheden, die door den man die haar
nu bekleedde, werden bedreven, maakte
het ambt voor de drie dames Rojas tot een
gruwel. Het eenige dat zij begeerden was
hem bij zich te hebben; zij voelden, dat
hun daarvoor geen offer te groot zou zijn.
En van het jongste meisje werd een of
fer gevraagd Er was haar een weg gewe
zen, waardoor ze de zaak die naar haar va
ders vrijheid moest voeren, zou kunnen
cienen. Van Parijs uit had Pino Vega haar
moeder toestemming verzocht om Inez te
mogen vragen zijn vrouw te worden.
Van alle mannen, die zij in Venezuela
kende, vond het meisje Vega wel den aan
trekkelijkste. Ze hadden beiden jaren bui
ten hun vaderland geleefd en hadden daar
door verschillende punten van overeen
komst. Hij was zeven-en-dertig, veertien
jaar ouder dan zij, maar zoowel in zijn
uiterlijk als in zijn manieren leek hij veel
jonger. Men zou niets tot zijn nadeel heb
ben kunnen zeggen dat men ook niet van
andere jonge mannen uit zijn land had
kunnen zeggen. Maar het meisje hield
niet van hemze hield ook niet van
haar land!
Haar broer was omgekomen in wat zij
een minderwaardige worsteling tusschen
twee naijverige, eerzuchtige politici had
gevonden; haar vader was als een beest in
een hok opgesloten omdat hij zijn land on
baatzuchtig gediend had en daardoor de af
god van zijn volk was. Neen, ze voelde niets
voor haar geboorteland, ze wantrouwde en
vreesde het. Ze voelde zich absoluut geen
Spaansch-Amerikaansche. En zooals ze het
land, althans het soort Pino Vega. Ze ken
de zoo goed, de geboren redenaars, de ge
boren vechters en samenzweerders. Het in
trigeeren, het complotteeren zat hun in het
bloed.
Als zij over haar toekomstlgen echtge
noot had gedacht en in een land, waar
de meisjes op hun vijftiende jaar trouwen
en waar het trouwen haar eerste, zoo niet
haar eenige plicht is. zou het wel zonder
ling zijn als ze dat nooit gedaan had
dan was de man van haar dromen nooit
een Venezolaan geweest.
Ze dacht mei pleizier terug aan de flin
ke jongelui die ze had leeren kennen in
den zomer aan het Noorderstrand, die in
de week zaten te zwoegen en te puffen in
hun kantoren en met week-end volop ge
noten van hun ontspanning en hun sport.
Toen Inez van haar moeder gehoord had
dat Kolonel Vega van plan was haar bij
zijn terugkomst ten huwelijk te vragen,
had het meisje heftig geprotesteerd. In der
tig jaar had Senora Rojas zich onbewust
geassimileerd aan 't gedachtenleven van de
vrouwen in haar nieuwe vaderland en
daardoor was zij geschrokken van de onaf
hankelijke ideeën van haar jongste doch
ter, die zelf een overwegenden invloed
wenschte op de keuze van haar echtge
noot.
Wat het ergste is, zei de moeder, Pino
is zelfzuchtig! Als je hem in het harnas
jaagt, zal zijn lust om mee te werken aan
de bevrijding van je vader er een heel
stuk door bekoelen. Hij denkt in de eerste
plaats aan zichzelf. Als je toch maar van
hem hield
Pino zou zoo wreed niet kunnen zijn,
had Inez geantwoord op een toon die wei
nig overtuigd klonk. Hij kan toch niet zóó
IJdel, zóó egoistisch zijn, dat hij een vrouw
op die manier zou straffen omdat ze z;'n
aanzoek weigert.
Dat gesprek tusschen moeder en dochter
had een week voor de terugkomst van Ve
ga plaats gehad. Op den dag dat zijn boot
zou aankomen begon Senora Rojas op
nieuw over het onderwerp.
Ik heb gedacht dat het misschien het
beste is. Inez, dat je hem niet direct ït-
woord zult geven. Piro gaat heel gat w
weer weg. Hü moet landen ten Noorden
van Porto Cabello en daar zullen onze aan
hangers zich by hem voegen.
(Wordt vervolgd).
